Man wil vriendschap met vrouw opbouwen (lang!)

Een gezin

Wel, het lijkt me een lastig te combineren situatie. Je hebt met elkaar een gezin maar je man wil zich ontplooien met een ander in een persoonlijke, niet zakelijke, relatie. Daar zou ik zelf ook grote moeite mee hebben. Als er niet allerlei bezwaren in de weg stonden als financiën, de zorg voor de kinderen en wat daar bij komt kijken, zou ik man een time-out geven van dit huwelijk en dat ontwikkelen maar even elders gaan doen.
Want ook al is je man niet van plan je te verlaten, het opbouwen van een dierbare gedeelde emotionele band met een ander staat de relatie met je partner wel in de weg. Je bent dan niet langer nummer 1. En het lijkt me een foute gedachte om jezelf te presenteren als een ' goede' man terwijl je eigen vrouw zich daarmee in de steek gelaten voelt. Dat heeft niets met gunnen te maken maar met je eigen relatie niet in gevaar te willen brengen. Want dat hebben we toch hopelijk inmiddels wel geleerd in de 70-er jaren dat vrije huwelijken en alles moet kunnen zo zijn beperkingen heeft.
Hoeveel pijn kun je zelf verdragen?

Een no-go

Zou dit voor mij zijn.

Niet eens zozeer het feit dat hij een vriendschap opbouwt met een (andere) vrouw.
Waar ik moeite mee zou hebben is dat er energie in een relatie gestoken gaat worden, die niet in de eigen relate gestoken wordt.
Mijn stelling zou dus zijn: eerst het eigen gezin.

Of anders gezegd: ik vind het prima als mijn man gaat uiteten en gezellige dingen doen met een ander. Maar niet als hij dat alleen maar met haar (of hem) doet. Dan zit er blijkbaar echt iets fout.

Tijd voor een goed gesprek lijkt me.

Hij is verliefd aan het worden

En hij heeft het zelf waarschijnlijk niet eens door. Hij zou zich echt heel anders gedragen als het om een vijftien jaar oudere man ging waar hij het goed mee kon vinden. Maar zelf denkt hij ws echt dat het om vriendschap gaat en dat hij helemaal niet van plan is jou ontrouw te worden. Daarom is het niet makkelijk hem er op aan te spreken. Maar dat moet je wel doen. Niet in paniek, niet beschuldigend maar in alle eerlijkheid, dat je er geen fijn gevoel over hebt en dat hij en je huwelijk te veel waard is.
vecht ervoor nu het nog kan, als je uit coulance of een -het-moet-toch-kunnen-gevoel het laat gaan, is het straks misschien te laat.

Ja nog even

Ik lees nog een keer je bericht en zie dat je al gepraat hebt. Moeilijk als iemand het ontkent, (nogmaals ik denk dat hij zelf niet eens doorheeft). Maar ik wil nog even zeggen: nee, je moet niet naar de psychiater ik denk dat je gevoel klopt.
Maar nu: hoe te handelen? Maar kan je de ander verbieden met iemand om te gaan? Tja, dat is een moeilijke, de vraag is ook of het helpt. Ik hoop dat je hier goede tips krijgt, ik zou het ook niet 123 weten

Van de andere kant

Ik ben 24 jaar samen met mijn man en we zijn gelukkig samen en met onze puber kinderen. Ik ben een nieuwsgierig mens en wil mij blijven ontwikkelen in mijn leven, mijn blik verruimen en mijn geest open houden.
Ergens op mijn omzwervingen ben ik een stel tegen gekomen met wie ik veel samen heb gedaan. Zij waren echte zielsverwanten. Na een paar jaar klapte hun huwelijk en verloor ik het contact met de vrouw. De vriendschap met de man verdiepte zich verder.
Ik ben zo blij dat ik van mijn man de ruimte kreeg om mijn eigen pad te wandelen en deze relatie verder te ontwikkelen. Geen gezeur, geen verdachtmakingen of jaloers gedoe, ik kon mijn eigen grens bepalen.
Na verloop van tijd vond ik dat deze man een te groot deel van mijn leven ging uitmaken, te vaak belde, te veel aandacht vroeg en heb ik deze vriendschap op een lager pitje gezet, zonder enige druk van mijn echtgenoot. Het is een heel waardevolle tijd geweest en we hebben veel gedeeld, maar niet het bed

Voor mij is elkaar de ruimte geven een absolute voorwaarde voor een gezonde langdurige relatie. En ja, dat kan onverwachts uitpakken. Maar als je je partner verbiedt zich te ontwikkelen (verder dan met een cursus in het wijkcentrum) dan loop je ook het risico elkaar kwijt te raken, of om samen in te dutten op de bank (en zo van elkaar te vervreemden).

O ja toen ik mijn vrienden als getrouwd stel ontmoette kleedde ik mij ook altijd speciaal aan, net zo goed als toen ik hem alleen ontmoette.

Al veel gepraat....

Dank voor jullie reacties! Jullie hebben echt geen idee hoe fijn dat is!

Ik heb hem net nog aan de telefoon gehad. Hij dacht dat we het gisteren hadden uitgepraat maar gezien het feit dat ik dit berichtje vanochtend heb gepost, nee dus. Ik zit er echt heel erg mee. Hij voelde dat wel aan (heeft ie altijd als er iets met mij of de kinderen is, dus het is niet exceptioneel dat hij mij juist nu aanvoelt) dus ik heb aangegeven dat ik mijn gevoel tegen anderen heb aangehouden en heb hem dus wel het eea voor de voeten geworpen (wat hier gezegd is, dank!) Hij is beduusd, ziet geen andere mogelijkheid om ermee te stoppen maar doet het voor mij. Nee, riep ik: voor ons. Zo voelt hij het niet. Ik ontneem hem de kans op een vriendschap en die zijn er niet zoveel....kortom: ik word met een mega-schuldgevoel opgezadeld (maar toen ik dat zei werd mij gelijk medegedeeld dat ik dat ook bij hem doe...) Hij kan echt heel goed praten, goede argumenten geven en ik klap dicht, stamel wat en zeg altijd precies het verkeerde (of ik bedoel het anders) Ik ben nog steeds leeg!
Mijn vertrouwen (die was onvoorwaardelijk) is wel in 1x weg. Hij begrijpt er nog steeds niets van dat ik zo heftig reageer, terwijl hij het juist zo eerlijk heeft verteld.....
O, en op de vraag hoe hij het zou vinden als IK een mannelijke vriend had en daar een vriendschap mee wilde opbouwen...nee, dat zou hij ook niet leuk vinden (dat zegt toch genoeg? denk ik dan...)
Nog iemand tips hoe nu verder?
onzeker....

Madeline

ja, dat maakt ook mijn schuldgevoel zo groot.
Ik wil, kan en mag hem niet voorschrijven met wie hij wel en niet kan omgaan. Dat meen ik echt!
Als hij gisteren had gezegd: maar schat, als jij dit zo'n issue vindt (samen op stap etc.) dan blijft het toch alleen bij mailen? Prima! Daar heb ik zelf ook altijd veel aan gehad.
Hij wilde ook perse dat ik haar zou ontmoeten (daar had zij op aangedrongen)
Maar: ze hebben het wel over een relatie samen gehad! Maar nee, dat was niet hun basis.
Ik liet hem heel vrij. Hij gaat (ivm werk) met veel vrouwen om en dat vind ik prima, ben nooit wantrouwig geweest (nooit zakken doorzocht of email opgezocht)
Maar happy ben ik niet (nu hij toch met haar wil stoppen) juist heeeel schuldig!
onzeker...

Ballast

Ik zou er verder niet teveel discussie aan wijden. Je hebt nu laten merken wat hij op het spel zet als hij de relatie doorzet.
Praten helpt ook niet, hij gaat zich dan verontschuldigen en jou beschuldigen en daar wordt niemand wijzer van.
Ik zou die keuze wel bij hem laten en het niet teveel over de consequenties hebben. Er is genoeg over gezegd, jij ziet zijn contacten met deze soulmate als bedreigend voor je huwelijk hij ziet dat niet zo, dat staat nu tussen jullie in. En als hij dat niet ziet als iets van ' ons' dan heeft hij jou niet in beeld.
Net nog een gesprek gehad met zoon dat vrienden wel moeten begrijpen dat je partner altijd op nummer 1 staat. Dat wil niet zeggen dat je vrienden moet verwaarlozen, integendeel, maar dat je daar wel samen met je partner een weg in moet vinden die voor BEIDEN acceptabel is en waarin je elkaar accepteert en respecteert en niet blokkeert. En beschuldigen hoort daar al helemaal niet bij. Probeer het praktisch op te lossen, maak een compromis, lach er eens om samen, draai de rollen eens om, en vooral neem een beetje afstand.
Zoon zit hier nu te mediteren op de bank omdat de emoties van zijn relatie hem wat overvullen dus zoekt hij eerst weer de balans. Tja, relaties vallen niet mee, zoon is aan het oefenen en dat blijft je hele leven zo, hoewel je er steeds minder van in paniek raakt. Zo zie ik het.

Nieuwe mariav

Beste Maria,
Ik gebruik deze nick hier al 10 jaar. Zou je een andere nick willen kiezen ajb?
Groetjes en bedankt,
Maria

Hij moet kiezen.

Mailcontacten kunnen heel bevredigend zijn. Ik heb met een paar onbekende mensen intensieve mailwisselingen over specifieke problematiek. Elkaar een keer in het echt zien is absoluut niet nodig om elkaar te blijven helpen, zoveel is me na een paar jaar wel duidelijk. Leuk en spannend is het natuurlijk wel en als de omstandigheden ernaar zijn zou er een hechte vriendschap uit kunnen voortkomen maar die omstandigheden zijn er niet, helaas pindakaas.

Onzeker

"O, en op de vraag hoe hij het zou vinden als IK een mannelijke vriend had en daar een vriendschap mee wilde opbouwen...nee, dat zou hij ook niet leuk vinden (dat zegt toch genoeg? denk ik dan..."

Herhaal dit stuk en dat jij je niet goed voelt bij die vriendschap. En laat je niet opzadelen met een schuldgevoel. Hij gooit zich te veel in deze vriendschap. Anders hadden er nooit zoveel alarmbellen afgegaan.
Vrienden maken prima, maar wel op een "gezonde" manier.. Wel heel makkelijk van hem om het op jou af te schuiven. Laat hem anders alle reacties lezen, misschien valt bij hem de euro dan.

Nog even...

Het is zooo fijn om hier mijn verhaal kwijt te kunnen! Ik heb IRL geen vriendin waar ik dit tegen kan zeggen: dus mijn dank is heel groot!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Je intuïtie klopte dus

Jij had hier geen goed gevoel over en je had dus gelijk. Of je man nu verliefd is of niet, er zat iets emotioneel scheef met de dame in kwestie.
Probeer de zaken niet op de spits te drijven en laat het even allemaal zakken. De hond moet maar heel veel buitenlucht hebben dit weekend Misschien is over een week of wat de heftigste emotie eraf en kunnen jullie hier een rustig gesprek over hebben.

Vind het toch lastig

Het lijkt erop dat hij wel veel aan haar heeft, wat hij niet zo snel ergens anders vindt. Ik zou het moeilijk vinden om dat te verbieden.

Ik zou me niet zozeer op die vriendschap storten, maar op jullie relatie. Dat er alarmbellen bij je afgaan, betekent dat er iets niet goed zit. Daar zou ik een goed gesprek over voeren. Kijken hoe jullie weer meer samen kunnen doen en uitleggen als jullie samen veel leuke dingen doen, het je minder zou storen als hij ook eens iets leuks met iemand anders deed.

Mijn man heeft 2 beste vrienden, en ze zijn beide vrouw. Maar ik heb nooit alarmbellen gevoeld en hij staat er nog steeds op om regelmatig met mij uit eten te gaan.

Zo boos

(stond hieronder, per ongeluk nieuw discussie geopend...)

Hij smste net: ik heb de emailwisseling beeindigd, ik hoop dat het het waard is. Waarop ik reageerde: dat is een steek onder water!

En hij weer dat ik geen idee heb hoe groot dit offer is. Hij dacht dat hij zijn leven met haar kon verrijken in een voor alle partijen positieve manier maar dat het tegendeel waar is met als afsluiting: Life sucks.

Waarop ik reageerde dat hij verliefd is op haar, als hij zo reageert (en zo ging het nog even over en weer) hij onkent (uiteraard)

En nu ben ik zooo boos, zo boos! Ik had willen roepen: ga maar weg, ga maar naar haar! maar ben maar met hond en kids naar bos gegaan.

Jeetje, dit is echt een rollercoaster van emoties! En dan te bedenken dat we net een weekend (eindelijk!) samen weg waren. Dat ik mij, 1 week later, zo zou voelen had ik nooit verwacht! Bah, weekend (met verplichtingen) voor de boeg...

Onzeker....

Goed zo en nu tactisch zijn

goed zo, je hebt laten weten waar je staat. Laat je nu niet meer verleiden tot discussies en of schuldgevoel. Het feit dat hij zo heftig reageert betekent ws dat je gevoel dus juist was. Maar dat moet je hem misschien niet onder de neus wrijven want dan wordt het alleen maar erger. Als hij zelf niet doorhad dat hij verliefd aan het worden was, als hij het zelf alleen maar als leuke nieuwe vriendschap zag (en niet besefte dat een mannelijk deel ook wel erg gevleid was door deze aandacht) is het heel moeilijk voor hem als daar de vinger op gelegd wordt door iemand anders. Ook al heb je gelijk, je moet het nu niet van hem willen krijgen, jij mag je grens aangeven, klaar. Daar moet je het bij houden.

En.

Ik heb niet alle reacties gelezen maar snap beiden kanten wel. Waarom stel jij niet voor dat jij die vrouw een keer kunt ontmoeten dan kun je misschien inschatten wat voor een vlees je in dek uip hebt.Tigerfet

Ik denk

Dat het best een gewone vriendschap kan zijn, als je zelf met problemen worstelt en je komt iemand tegen die jou begrijpt dan baal je er goed van als je diegene moet opgeven, want als het een man was geweest had jij er geen probleem mee gehad. Ik zou zeker eens samen naar een therapeut gaan en er samen uit zien te komen hoe en wat nu verder.
Tigerfeet

Link

Ik heb met min man ongeveer hetzelfde meegemaakt. Alleen heb ik veel en veel te laat ingegrepen. Die vriendschap heeft ons huwelijk zo ontwricht dat we nu, 2 jaar later, uit elkaar gaan.
Ik kon destijds ook niet goed verwoorden waarom ik hem die onschuldige vriendschap niet gunde. Ik vond toen een site van een man die het wel goed kon uitleggen. Mijn man begreep na het lezen pas wat hij had aangericht. http://www.heinpragt.com/menswerk/emotionele_ontrouw.php
Heel veel sterkte.

Durf te zeggen: ik heb je nodig

Beste onzeker,

Ik kan me goed voorstellen dat deze situatie heel bedreigend voelt voor jou. Ik ken diverse stellen in een soortgelijke situaties die heel veel gehad hebben aan een boek van Sue Johnson, Houd me vast.

Sue Johnson, is een relatietherapeut en heeft de EFT (Emotionally Focused therapy) ontwikkelt.

Dit gaat uit van een goede sociaal-psychologische basis: de Bowlbiaanse hechtingstheorie. Vanuit herkenbare en illustratieve gesprekken met verschillende stellen – zeven stuks in totaal – maakt ze inzichtelijk wat er in relaties gebeurt en hoe het anders kan...

Nauwkeurig ontleedt ze onze natuurlijke tendens, om bij conflicten afstand te nemen van degene die een bedreiging lijkt te vormen – juist wanneer we emotioneel behoefte hebben aan de nabijheid van onze geliefde. Door hier afstand te creëren, zagen we als het ware zelf de poten onder onze stoel vandaan, want juist de nabijheid hebben we nodig om beter na te denken, te communiceren en problemen op te lossen.

Heel concreet en stapsgewijs geeft ze aan hoe we aan deze patstelling kunnen ontsnappen en tegelijk onze relatie hechter kunnen maken. Zo laat ze eenvoudig en doeltreffend zien wat we kunnen doen om de 'duivelse dialogen' kwijt te raken die zoveel kapot maken. En hoe we de intimiteit en het enthousiasme voor elkaar weer kunnen beleven (bron: reactie op bol.com)

Nog een korte toelichting:
Johnson: ‘Waar gangbare relatietherapieën draaien om communicatieregels opstellen en onderhandelen, gaat EFT erom in te zien en toe te geven aan jezelf en je partner dat je emotioneel gehecht bent aan en afhankelijk van hem of haar, als een kind van zijn ouders. Dat je ook als volwassene een veilige haven nodig mag blijven hebben. Je kunt uitonderhandelen dat iemand op tijd komt. Je kunt niet onderhandelen over medeleven, verbondenheid, seks of verlangen. Die dingen komen wél na het toelaten van wederzijdse hechting.’

Ik denk dat de (h)erkenning in dit boek jullie zeker houvast kan geven. Je gaat patronen doorzien waar je nu al in terecht bent gekomen. Ook al zegt je man: ik stop wel, voelt dit voor jullie beiden niet goed. Je wordt boos en gaat elkaar van alles verwijten. Hierdoor kom je nog VERDER van elkaar te staan. Dit patroon staat letterlijk in dit boek beschreven.

Ik denk dat je man niet beseft hoe jij in je primaire angst geraakt wordt met zijn gedrag. Alle alarmbellen bij jou gaan rinkelen. Jij hebt immers al eens in een soortgelijke situatie gezeten en dat bedreigt je gevoel van veiligheid. Dat moet hij gaan begrijpen, dan kan hij jouw gevoel echt erkennen en je laten voelen dat jij voor hem nummer 1 blijft.

Jij op jouw beurt beseft misschien niet voldoende hoe erg het is om een angstoornis zelf te hebben, hoe ingrijpend dat is, en hoe fijn dat een ander mens dat echt aanvoelt.

Misschien kun je thuis wel een soort lotgenotenclubje oprichten waar die vrouw dan deel van uit maakt. Help hem zijn behoeften te verwoorden. Wat heeft jouw man nodig? Laat hem beschrijven wat hij vindt in dit contact met die vrouw. Welke hechtingsbehoeften worden bij hem getriggert?

Ik word opgepiept.....ik lees je nog wel. Succes, en echt, ik geloof dat dit helemaal goed kan komen! Lees het boek...het liefst samen.

Groet, Annebel

Onzeker

Ik lees een aantal keer dat jullie elkaar per telefoon of sms spreken. Zeker per sms krijg je geen goede discussie. Een paar woordjes per bericht vertellen niet jouw gevoel. Om elkaar goed te kunnen begrijpen moet je tijd maken voor een echt gesprek. Voor jullie.

Digitaal

Sinds mijn kinderen begrijp ik dat taal en emotie meer stuk kan maken dan je lief is en dat digitaal communiceren: je neemt de tijd om te formuleren, je houdt het concreet en kunt nadenken hoe het binnenkomt bij de ander en je kunt actief de emotie eruit houden of zo formuleren dat een ander duidelijk is hoe jij erin staat en dat je emotie helder overkomt, afijn, digitaal communiceren dus, kan een aanwinst zijn en zaken on speaking terms houden. Ik zou het juist aanraden vooral als beiden emotioneel in gesprek gaan, dat kan erg contraproductief werken.