Man vertrekt in kraamperiode
Mijn man (38) heeft toen ons tweede kindje 13 dagen oud was, gezegd te willen scheiden en is vertrokken.
Een week voordat ik erachter kwam zwanger te zijn, gaf hij aan niet meer te weten wat hij voor mij voelde; hiij mist pure passie en liefde.
Ik was overdonderd.. de wens voor een tweede kindje was een bewuste keuze van ons beide, waar we het meerdere keren over hebben gehad. Zelfs een (vroege) miskraam gehad enkele maanden ervoor.
In de periode van de zwangerschap hebben we begeleiding gehad van een coach en besloten geen keuzes te maken nu en in kraamperiode, ivm beide niet reeel kunnen denken en hormonen. In die periode hebben we elkaar meer ruimte gegeven en ook een tijd apart van elkaar geleefd. De zorg voor onze oudste (2 jaar) verdeeld, maar merendeel bij mij.
hij geeft aan geen andere relatie te hebben.
Er is veel gebeurd de laatste vijf jaar in onze situatie; verhuizing, verandering van carrière bij hem, ouders worden en plotseling overlijden van zijn vader. Hij komt uit een gescheiden gezin, ik niet.
Hij geeft aan veranderd te zijn door de jaren en daarom niet meer bij mij te passen. Ik zie ook dat er dingen veranderd zijn, vnl tgv overlijden als (voor mij) ook moederschap: de verschillende rollen (mama zijn, geliefde zijn, werknemer zijn en mezelf zijn) vond ik lastig te balanceren.
Na het eerste mediator gesprek zijn we meer open geweest dan ooit; hij gaf aan zich al jaren eenzaam te voelen en niet gezien door mij. Ik in grote lijnen idem naar hem. Hij heeft heel veel analyses over ons in zijn hoofd gedaan, zonder wederhoor naar mij. Al jaren.
We hebben besloten beide deze informatie te verwerken. Hij ziet de kinderen enkele momenten in de week. Hij woont nu 6 weken bij zijn moeder..
Ik heb de wens dat als er nog ‘iets’ is van gevoel voor mij, we dit samen (met begeleiding) gaan onderzoeken. Heb al mijn gedachten over ons op papier gezet en hem een week geleden toegestuurd. Hij heeft tijd nodig om erover na te denken. Ik merk dat ik behoefte heb aan duidelijkheid, maar hem nu de ruimte moet geven.
Herkent iemand deze situatie? En wat is wijsheid? Zou therapie werken? En wat als hij er niet voor open staat?
eerlijk, zoiets ben ik ook doorheen gegaan, werd alleen als man de deur uit gezet in die periode.. vervolgens nog 3 keer samen gekomen en dus 2 keer weer uit elkaar gegaan. Met hulp kwamen we weer wat dichter naar elkaar toe en binnen 2 maanden stonden alle oude koeien weer voor de deur. Mijn ervaring daardoor is ookal willen jullie het eigenlijk samen, is de versie van samen bij jullie in het hoofd heel anders, en in de praktijk werkt dat niet meer.... heel veel tijd spenderen om iets te repareren werkt met praktische zaken, maar gevoelens emoties en gevolgen intern van woorden acties en handelen zijn op een gegevenmoment onomkeerbaar helaas... kut zat dat zeker voor de Kids al helemaal... maar soms is het wat het is en spendeer je de reparatie tijd beter aan jezelf weer op de rit te krijgen en je nieuwe leven op te bouwen
'Ik heb de wens dat als er nog ‘iets’ is van gevoel voor mij, we dit
samen (met begeleiding) gaan onderzoeken.' Vanwaar die wens? Ik denk dat het goed is als je daar eerlijk antwoord op kunt geven (hoeft niet hier). Met eerlijk bedoel ik dat je echt nagaat of er geen 'storende' factoren meespelen, zoals angst voor de toekomst, angst voor er alleen voor komen staan etc. In je verhaal geef je al aan dat je je heel alleen voelt in de relatie, bijvoorbeeld.
'Ik merk dat ik behoefte heb aan duidelijkheid, maar hem nu de ruimte moet geven.' Een week is nog niet lang, dus ik denk dat je inderdaad even moet wachten en ondertussen je niet gek laten maken met 'wat als': 'En wat als hij er niet voor open staat?' Hij is al meegegaan naar de mediator, jullie hebben al meer gepraat met elkaar, dus het is niet zo dat hij elk gesprek blokkeert.
Zie je zelf nog wel het nut van therapie? Of is het verstandiger om de weg in te slaan die 'hoepakkenwedoor' voorstelt, waarbij je met name ervoor gaat zorgen dat jullie allebei de kans krijgen om ieder op eigen wijze zo goed mogelijk voor de kinderen te zorgen op basis van wederzijds vertrouwen en respect.
Tsjor
Herkenbaar, al duurde het in mijn geval iets langer voor ex er na veel gesteggel de stekker uittrok. Onze baby was toen zeven maanden. Wij zaten toen net in relatietherapie maar hij haakte gewoon af. Je schrijft: “Hij heeft heel veel analyses over ons in zijn hoofd gedaan, zonder wederhoor naar mij.” Hij is dus uit verbinding gegaan. En jijzelf misschien ook? De vraag is: kan die verbinding hersteld worden? Als dat niet kan, als hij in zijn hoofd blijft zitten, is de relatie kansloos en zul je zelf je conclusies moeten trekken. Als de verbinding wel hersteld kan worden, kun je samen oprecht bekijken wat er nog mogelijk is. Het kan zijn dat jullie dan ook besluiten te stoppen maar dan doe je dat in ieder geval wel in verbinding. Bij ons is dat overigens niet gelukt. Er speelde ook psychische problematiek en de boel liep gewoon veel te hoog op.
Ik zou bij man niet per se inzetten op bij elkaar blijven maar op elkaar vasthouden in wat er speelt en er samen doorheen komen, welke kant het ook opgaat. Samen kijken hoe dichtbij je kan komen en hoeveel afstand je nodig hebt. Zeker met twee jonge kinderen moeten jullie nog heel lang in de een of andere vorm met elkaar door. Het is echt zinvol om dat zo helder mogelijk te doen. Ook voor jullie kinderen. Tegelijkertijd vraag ik me af of je per se heel veel haast moet maken met bijvoorbeeld intensieve gesprekken. Met twee jonge kinderen heb je hier eigenlijk niet echt mentale ruimte voor. Je zou het ook een tijdje op zijn beloop kunnen laten en het vooral praktisch kunnen oplossen, zorgen dat hij betrokken blijft, samenwerken om de boel te organiseren. En dan kijken wat daaruit ontstaat.
Dat gezegd hebbend: afschuwelijk voor jou dat je hier in deze kwetsbare periode met een pasgeborene en een tweejarige doorheen moet. Ik hoop dat er lieve mensen zijn in je omgeving die je steunen en bij wie je terecht kunt met je verhaal. Sterkte!
Ik vind dit wel heftig. Dat je zo snel na de geboorte van een kind je gezin in de steek laat. Juist dan hebben jullie elkaar heel hard nodig.
Als hij al zo lang twijfels had, waarom dan nog een kindje?
Maar goed, ik weet niet of er nog iets te redden valt. Dat hangt om te beginnen af van of jullie dat beide willen en dat betwijfel ik.
'Dat je zo snel na de geboorte van een kind je gezin in de steek laat.'Nou, er is al een langere periode aan vooraf gegaan:
'In de periode van de zwangerschap hebben we begeleiding gehad van een coach en besloten geen keuzes te maken nu en in kraamperiode, ivm beide niet reeel kunnen denken en hormonen.'
Op een dag is de kraamperiode voorbij. Neemt niet weg dat het dieptriest is dat iemand zijn eigen veranderingen niet kan, durft, wil proberen in te passen in zijn feitelijke situatie, met partner en twee kinderen.
Tsjor
dank voor jullie reacties
@hoepakkenwedoor; heftige situatie! En begrijp helemaal dat meerdere keren proberen nog meer uitput..
@tsjor; goede vragen, ik zal nog een keer extra diep graven naar het antwoord. Hetgeen dat nu in mij opkomt is geen angst in welke vorm dan ook (ik ben zelfstandig, kan mijn eigen broek op houden en inleveren in luxe is dan alleen wat het is), maar merk dat ik oprecht nog liefde voor hem voel en het niet zomaar op wil geven. Uiteraard is er ergens een moment wanneer iemand de knoop doorhakt, maar als de jongste nog geen 2 weken oud is?! Komt voor mij over als pure paniek. En precies wat jij aangeeft, hoe intens triest is het voor hem dat hij zich blijkbaar zo al jaren voelt. Had het maar eerder gedeeld denk ik dan..
@mamaE; weet ook niet of er iets te redden valt, maar juist voor mijn kinderen zou ik dat wel willen onderzoeken. Maar de bal ligt niet bij mij nu (hij weet hoe ik erin sta).
Wat heftig L en ik ben het eens met jouw laatste post hierboven. Helaas kost het je enkel negatieve energie als je de kar alleen moet trekken, dus bewaak ook je eigen grenzen ipv blijven trekken aan een dood paard.
Ik wens je heel veel sterkte 
Wat een nare situatie, zeker omdat je waarschijnlijk niet zwanger had willen worden als je op dat moment had geweten hoe hij zich voelde. Sterkte met alles!
-L-, dit begrijp ik echt niet: 'maar als de jongste nog geen 2 weken oud is?! Komt voor mij over als pure paniek. En precies wat jij aangeeft, hoe intens triest is het voor hem dat hij zich blijkbaar zo al jaren voelt. Had het maar eerder gedeeld denk ik dan..'
Maar hij heeft het toch al eerder gedeeld? En er was toch een (vrij lange) wachtperiode afgesproken, waar hij zich aan gehouden heeft? Dit schreef je eerder: 'In de periode van de zwangerschap hebben we begeleiding gehad van een coach en besloten geen keuzes te maken nu en in kraamperiode, ivm beide niet reeel kunnen denken en hormonen. '
Dan kun je er nog over twisten hoe lang die kraamperiode duurt, dus mocht dat na 2 weken of na 10 weken, maar het is dus al langer bekend, onderwerp van gesprek en al langer is dit in de lucht blijven hangen. Wellicht voor hem: '... tot na de bevalling en dan hak ik de knoop door'. Wellicht voor jou: 'Daarna zien we wel verder, wie weet, van uitstel komt afstel.'. Wellicht heb je de ernst van zijn verhaal onderschat.
Tsjor
Jeetje Tsjor, 2 weken is hoe dan ook in de kraamperiode en lijkt mij in ieder geval zeer pijnlijk. Vrij rampzalig zelfs.
Je wil (en moet!) met je pasgeborene bezig zijn!
En daarbij nog met eigen herstel.
Egel. schreef op 29-05-2022 om 22:21:
Jeetje Tsjor, 2 weken is hoe dan ook in de kraamperiode en lijkt mij in ieder geval zeer pijnlijk. Vrij rampzalig zelfs.
Je wil (en moet!) met je pasgeborene bezig zijn!
En daarbij nog met eigen herstel.
Maar dat ontkent Tsjor toch ook nergens? Ook ik ben het met je eens, maar voor partner is dit waarschijnlijk de ‘grens’ geweest van geen beslissingen maken totdat………Die grens ligt bij iedereen anders helaas.
"Er is veel gebeurd de laatste vijf jaar in onze situatie; verhuizing, verandering van carrière bij hem, ouders worden en plotseling overlijden van zijn vader."
Ik vind dit, hoe ingrijpend of vreselijk ze ook zijn, gewoon dingen die bij het leven horen. Als hij op grond daarvan concludeert dat het allemaal te heftig is dan heb je je leven lang niet veel aan hem. Daarnaast, het zijn vooral dingen die jullie allebei treffen. Hoe komt het dat hij alleen het als factor aanhaalt? Dit zijn bij uitstek dingen die je samen als partners doormaakt.
Ik vind het er eerder naar klinken dat hij ergens zijn eigen pad op is gedwaald en al een tijdje uitgecheckt is. Dat hij nota bene tegen de gemaakte afspraken in jou laat zitten met een baby van twee weken wijst daar ook op, net als het voor een deel al afstand nemen.
Dus dan blijf jij over. Wat wil jij? Wil jij de enige zijn die er energie in steekt om het nog op te bouwen? Ik zou zijn actieve deelname als voorwaarde stellen en niet genoegen nemen met minder, maar dat ben ik.
