man verliefd op collega
Sinds begin dit jaar voelt mijn man hem niet meer goed in zijn vel...
Telkens als ik vroeg wat er scheelde, vertelde hij me dat het druk was op zijn werk en dat hij met zichtzelf in de knoop zat...
Een aantal keer heb ik gevraagd of het iets met mij te maken had. Maar dit was helemaal niet het geval.
4 maand geleden ontdekte ik dan toch dat hij verliefd was geworden op zijn collega.
Ze hebben enkele keer gekust (niet verder gegaan) maar alles voelde heel goed volgens hem...
Uiteindelijk heeft hij voor mij gekozen en gaan we ook naar een relatietherapeut.
Nu 4 maand later heeft hij er nog altijd gevoelens voor maar zijn ze wel al afgezwakt volgens hem...
Hij zegt dat zijnn gevoelens voor mij wel het meeste zijn en ik zie wel dat hij er moeite wil voor doen om haar te kunnen vergeten...
Dit maakt mij zo onzeker. Gaan zijn gevoelens ooit over gaan?
Hoe ga ik hiermee om? Hoelang moet ik geduld hebben?
Ik hoop zo dat alles goed komt, maar als zijn gevoelens niet over gaan, weet ik niet of ik kan leven met een man die ook aan een andere vrouw denkt.
Heeft er dit nog iemand mee gemaakt? Ik heb momenteel geen nood aan negatieve reacties 
Ik snap dat je je kapot bent geschrokken. En dat je er zenuwachtig van bent dat je man gevoelens voor een ander heeft en dat die niet zomaar weg zijn. Maar als dit het hele verhaal is: gevoelens voor een ander, gekust, opgebiecht, duidelijke keuze gemaakt voor jou, relatietherapie, eerlijk over zijn gevoelens, dan hoort het er gewoon bij. Verliefdheid kan nou eenmaal gebeuren en het kan ook wel even duren voordat het weer uitdooft. Ik vind vier maanden helemaal niet zo lang. Wat iemand ermee doet, dat lijkt me bepalender voor de kwaliteit van je relatie. Dat hij met haar gekust heeft, verdient geen schoonheidsprijs maar als het niet verder is gegaan, is het tegelijk ook wel weer een teken dat hij echt voor jou gaat. Want hij had dus makkelijk verder kunnen gaan en heeft dat dan niet gedaan.
Ik vind het logisch dat je wat angstig bent. Je wordt er met je neus opgedrukt dat je kunt verliezen wat je hebt. Maar tegelijkertijd is dat altijd zo. We zijn er ons dan alleen niet zo van bewust. Wees mild voor jezelf. En spreek het uit, ook in de relatietherapie. Je man kan en hoeft deze angst niet weg te nemen. Maar hij kan je wel een extra knuffel geven om nog eens te laten zien wat zijn intenties zijn.
Vooral heel veel tijd geven.. Meer kan je helaas niet echt doen.
Heel knap van hem dat hij mee gaat naar de therapeut en alles nog een kans wilt geven.
Caro-1993 schreef op 05-09-2022 om 14:50:
Vooral heel veel tijd geven.. Meer kan je helaas niet echt doen.
Heel knap van hem dat hij mee gaat naar de therapeut en alles nog een kans wilt geven.
Waarom is dat knap van hem? ( serieuze vraag, niet sarcastisch)
Het zelf ontdekken van een affaire - zeker na meermaals je partner te hebben gevraagd en hij het ontkende - is heel impactvol. Je kon niet vertrouwen op de woorden en gedrag van je man. En dat maakt nu onzeker.
Lees anders eens verder bij ' verder na ontrouw'.
Caro-1993 schreef op 05-09-2022 om 14:50:
Vooral heel veel tijd geven.. Meer kan je helaas niet echt doen.
Heel knap van hem dat hij mee gaat naar de therapeut en alles nog een kans wilt geven.
Knap van hem? Hij is notabene ontrouw! Sorry hoor, maar als hier iemand knap is dat ze zichzelf staande houdt in deze situatie dan is het TS wel!!
Heel goed dat man ervoor kiest bij haar te blijven en daarvoor aan de slag wil. Maar hij is zelf degene die al deze gevoelens de ruimte heeft gegeven!
Pippeltje schreef op 05-09-2022 om 21:09:
[..]
Knap van hem? Hij is notabene ontrouw! Sorry hoor, maar als hier iemand knap is dat ze zichzelf staande houdt in deze situatie dan is het TS wel!!
Heel goed dat man ervoor kiest bij haar te blijven en daarvoor aan de slag wil. Maar hij is zelf degene die al deze gevoelens de ruimte heeft gegeven!
Eens. Maar het vergt van de vreemdgaande kant wel een bepaalde vorm van zelfreflectie om die therapie te starten. Hoe vaak gebeurd het wel niet, dat dat afgewezen wordt, juist omdat ze niet willen voelen wat ze gedaan hebben.
Dat merk ik in elk geval bij mijn vrouw en die heeft dan nog niet toegegeven dat ze verder gegaan is dan emotioneel vreemdgaan. Het onderwerp wordt een beetje naar de achtergrond verdreven. Omdat ze niet ook nog eens het verdriet willen voelen wat ze hun levenspartner hebben aangedaan. Tenminste, dat is de gedachte die ik er een beetje bij heb.
Als ik naar mezelf kijk en zoiets zou doen, dan kan ik me niet voorstellen dat ik daar mee zou kunnen leven.
