Man van vriendin zwaar depressief

Vergis je niet

Je krijgt iemand echt niet zomaar opgenomen, dat zou ook een mooie boel zijn natuurlijk dan moet er wel heel wat aan de hand zijn (bv. gevaar voor zichzelf of omgeving en dat gaat met heel wat regels gepaard. Echt niet voor iemand die depri op de bank hangt zeg maar.

Ze heeft advies ingewonnen, maar dat advies is dan wel heel apart. Kan ze niet naar haar eigen huisarts met een voor mijn part driedubbele afspraak om de hele boel op tafel te leggen en om advies te vragen?
Ik ben er niet voor om zieken in de steek te laten, maar iemand die geen hulp wil is een uitzichtloze weg. In dat geval zou ik persoonlijk een ultimatum stellen. Dat hij bv 3 mnd krijgt om hulp te zoeken en anders....vul maar in.

Net zo anno

Er zijn al heel wat ultimatums gesteld, hij heeft in het begin hulp aanvaard, maar na 3x is hij ermee gestopt. De ene x lijkt het goed te gaan een paar dagen en dan begint de ellende weer van voor af aan. Hij heeft al een paar x aangegeven niet meer te willen leven, hij is al een x onverwachts vertrokken, kwam gelukkig weer terug, maar snapte niet dat iedereen zich zorgen maakte. Met zijn familie wil hij er ook niet over praten. Op de bank hangen is mss wat klein neergezet, maar kortom, er zit niks meer in in die man. Hij is kilo's afegevallen, maakt ruzie om niks met haar en de kinderen, zegt liever weg te zijn dan thuis, maar als zij vraagt of hij liever wil scheiden dan geeft hij aan dat dit niet zo is. Hij zit behoorlijk in de slachtofferrol, wil niet praten en als hij wil praten dan is dat op de verkeerde manier. Dit is al 3 jaar zo en het lijkt alleen maar erger te worden, in plaats van minder, Ze heeft alle zeilen bijgezet maar zelfs zijn kinderen willen steeds minder met hem te maken hebben en zetten zich zelfs tegen hem af.

Zou kunnen maar

waar moet ze heen? haar ouders zijn beiden lichamelijk niet fit, dat zou te zwaar worden. Haar zus heeft ze geen contact mee. Haar schoonfamilie laat totaal niks van zich horen... ze mag altijd bij mij terecht, echter woon ik op een appartement en dan zou ik de boel hier flink om moeten laten bouwen. Ik heb het voor haar over dus dat is het niet, maar kan het natuurlijk altijd met haar overleggen.

Niet anders

het is niet anders als bij een gewone scheiding: inschrijven bij een woningbouw of particuliere verhuurder en zorgen dat je jezelf kunt bedruipen.
Ze hoeft niet vandaag al wat anders te hebben. Ze heeft tijd om dingen te gaan regelen.
Dus ultimatum stellen en zich er ook aan houden.

Weg

Ik ken 't ook uit persoonlijke ervaring. Heb hier al regelmatig iets gepost over mijn (toen nog) man. Bij ons is het overigens slecht (of hoe je het zien wilt) afgelopen; we zijn uiteindelijk gescheiden. Maar ik heb er dingen uit geleerd en vanuit die ervaring wil ik wel reageren en wat gedachtes meegeven.
Een depressie, dat kan. Kan iedereen overkomen. Maar meestal genezen depressies in een half jaar tot een jaar. En deze situatie bestaat al 3 jaar schrijf je.. lijkt me er toch meer aan de hand te zijn. Zeker omdat de man ook 'als een gek tekeer kan gaan'. Weet je zeker dat hij 'alleen maar' depressief is?
Een van de fouten die ik toen als partner heb gemaakt is dat ik niet hard genoeg aan de bel heb getrokken bij de hulpverlening. Ik had mijn stem veel harder moeten laten horen en de situatie niet 'onder de tafel' moeten houden. Want oh.. het is nog zo'n taboe. Je praat niet over de ellende thuis. Heel fijn daarom dat je vriendin jou heeft om haar nood tegen te klagen!
Je schrijft dat de hulpverlening haar heeft geadviseerd hem op te laten nemen. Als ze dat voor elkaar kan krijgen (waarbij hij inderdaad zelf waarschijnlijk ook toestemming zal moeten geven) dan zou ik dat zeker aanraden. Geeft veel rust en 'lucht' thuis, als hij weg is. En denk erom; hij moet weg, zij niet. Zij moet immers het huishouden draaiende houden, met de kinderen, die in hun eigen huis moeten blijven. Man is niet alleen op de wereld, zij zijn er ook nog!
Mijn andere fout was veel te veel meeveren met mijn man, die ook een hele hoge 'zieligheidsfactor' had. Meeleven is goed, maar alleen tot op zekere hoogte. Ik had meer ultimatum moeten stellen. Dus als hulpverlening het er al mee eens is, bij hem aandringen op zijn toestemming. Dit lijkt me geen situatie die spontaan gaat verbeteren, hier is (externe) hulp nodig.

Eens met arawen

Uit mijn eigen ervaring met een man met psychische problemen kan ik niet anders dan het eens zijn met Arawen. Depressief of anderszins psychisch ziek zijn betekent niet dat je niets aan de situatie kunt doen of dat je geen rekening hoeft te houden met anderen! De kinderen en ik leden enorm onder de situatie. Ik heb aan de bel getrokken bij de huisarts. Herhaaldelijk en steeds luider. Ik eiste ook dat elk bezoek met korte omschrijving in mijn én zijn dossier zou komen. Mijn inmiddels ex weigerde ook hulp, uiteindelijk heb ik hulp voor mezelf gezocht omdat ik het niet meer aankon. Dankzij die hulp kon ik mijn eigen plannen maken en uiteindelijk heb ik mijn ex gevraagd te vertrekken. Hij mocht terugkomen op bepaalde voorwaarden, maar hij weigerde, we zijn dus gescheiden. En oh, wat ben ik daar dankbaar voor! Mijn leven en dat van onze kinderen is enorm verbeterd sindsdien. Het zijne trouwens ook, nu niemand zijn fysieke en mentale troep meer voor hem opruimt, moet hij zelf wel aan de slag. En dat doet hem goed.

Depressie en slachtoffer

Uit ervaring weet ik dat een depressie erg lang kan duren. Zeker als hij onbehandeld is, zoals in dit geval. Dus ik vind het niet zo gek dat iemand al drie jaar lang 'alleen maar' depressief is.
Verder zie ik hier twee slachtoffers. De man blijft in zijn slachtofferrol en gaat niets doen aan de situatie. Maar volgens mij doet je vriendin dat ook een beetje. Althans, als ik het goed lees doemt er bij iedere oplossing wel weer een probleem op. Een oplossing zou zijn om haar man te dwingen zich te laten opnemen, maar ze is bang dat hij haar dan overal de schuld gaat geven (dus dat doet ze niet). Een andere oplossing is om te gaan scheiden, maar dan weet ze niet waar ze naartoe moet...
Een oplossing van de situatie zal conflicten en nieuwe problemen met zich meebrengen. De vraag is of je vriendin dit aandurft en kan.
n@nny

N@nny

helaas zie ik nog meer slachtoffers....
De situatie is voor je kinderen ook best heel lastig. Ik zou er toch op aan sturen dat je man in behandeling gaat. desnoods gedwongen. Dat lijkt me niet heel raar gezien het feit dat hij aangeeft dood te willen.

Wat meer info

Mijn vriendin heeft het volgende gedaan om haar man en haar gezin te helpen.

Gesprekken met haar man ( in het begin liet hij dat toe)
gesprekken met de huisarts
gesprekken met een psychologe
een afspraak gemaakt bij de huisarts voor haar man
een afspraak gemaakt bij de ggz voor haar man

Man is ziekelijk jaloers, wil 24/7 weten wat ze doet en met wie. Vriendin is nooit vreemd gegaan, heeft door kennissen wat oude vrienden van vroeger tegen het lijf gelopen, waarmee ze een praatje maakte, niet meer niet minder. Manlief vind dat ze flirt en wil alles maar dan ook alles in detail weten wat en met wie ze vroeger iets heeft gehad. Na jaren zeuren en geklaag en beschuldigingen heeft ze het een en ander verteld, de gewone puber en jongvolwassen verkering. Manlief vind haar een hoer, en begint steeds weer over wat ze verteld heeft. Ze heeft ze ook tegen mij verteld en geloof me, zij was nog heilig vergeleken met anderen die ik ken. niks geks of buitensporig, het enige wat het probleem is, is dat ze ooit iets met een bepaald persoon iets heeft gehad. Dat vindt hij vies en smerig. Dit alles was lang voor hun een relatie hebben gekregen.

Al 3 jaar belt me vriendin me huilend op, of zit huilend bij me aan tafel. Ze probeert van alles om hem weer op te vrolijken en hem weer te laten genieten van andere dingen dan de huiskamer.

Het enige waar ze bang voor is, is dat hij echt zichzelf iets aan zal doen en dat kan ik goed begrijpen. Kijk gaan scheiden is 1 maar als je je kinderen moet vertellen dat je vader zelfmoord heft gepleegd is natuurlijk 10 x moeilijker en heftiger

Hij moet nu stoppen of weg.

Zeker na deze uitleg kan ik haar maar 1 advies geven: kies voor jezelf! Zorg dat hij vertrekt. Dit hoeft niemand te pikken.
Als iemand met zelfmoord dreigt, is het enige juiste antwoord dit: "Ik vind het heel erg dat je dat wilt, maar het is en blijft jouw eigen keuze. Het zou mij, de kinderen en onze familie en vrienden enorm verdrietig maken. De volgende keer dat je weer met zelfmoord dreigt, zal ik je moeten laten opnemen." Punt. Plus melden bij de huisarts dat dit gebeurd is en wat je gezegd hebt. Zo leg je de verantwoordelijkheid bij de persoon zelf ben je duidelijk geweest over het feit dat dergelijke dreiging (echt of niet) niet acceptabel zijn.
Eerlijk gezegd vind ik dit emotionele chantage. Hij is misschien wel depressief, maar er lijkt veel meer aan de hand te zijn.

Eens

Anno heeft gelijk; hier lijkt veel meer aan de hand te zijn. Dat bedoelde ik ook met mijn uitspraak 'alleen maar' depressief; een depressie kan als ziekte op zichzelf staan maar ook samen gaan (of symptoom zijn van) een andere aandoening.

Nogmaals, deze situatie zal niet spontaan gaan veranderen en vriendin en de kinderen gaan hier langzaam kapot aan. Ze zal dus spijkers met koppen moeten gaan slaan. En elk besluit dat ze neemt heeft hele akelige consequenties. Ook dat ze zichzelf van hem moet terugtrekken, terwijl ze zich nu nog zo verantwoordelijk voor hem voelt. Die stap zetten is on-ge-lofelijk moeilijk. Meestal moet er een moment komen waarop het 'kwartje valt' en ze zich realiseert dat er iets moet gebeuren. Been there, done that. In mijn geval was het iets dat hij deed dat dermate drastisch was en zo dicht bij de kinderen kwam, dat mijn moederinstinct de overhand nam en ik ineens wel sterk genoeg was om de waarheid onder ogen te zien.
Ik zou zeggen; adviseer haar om hem los te laten en hulp voor zichzelf te zoeken, zodat ze in haar kracht kan blijven staan en vooral er op die manier kan blijven voor de kinderen. Want als zij zich laat nekken, hebben de kinderen niemand meer. Of hij hulp wil accepteren is aan hem, maar zij moet nu vooral voor zichzelf zorgen!

Klinkt niet als "zomaar" een depressie

Dit klinkt als een complexer probleem dan "alleen maar' depressie. Ik denk niet dat je vriendin in een slachtoffer rol zit, maar dat zij op en ten einde raad is; depressieve mensen kunnen een enorme drain op je energie zijn. De situatie duurt al te lang en daarmee is het perspectief op verbetering niet rooskleuriger geworden. Ik zou je vriendin aanspreken op haar verantwoordelijkheid ten opzichte van haar kinderen, is dit de jeugd die zij hen wil geven? Het is duidelijk dat pa niet meer te bieden heeft en dus zal zij het moeten doen. Ik denk dat je vriendin loyaal is naar de verkeerde kant; depressief of niet, pa is een volwassenen en verantwoordelijk voor zichzelf, de kinderen zijn afhankelijk van haar. En pa moet natuurlijk ook op zijn verantwoordelijkheid gewezen worden; hij kan kiezen tussen een vrijwillige opname of gewoon de deur uit, maar deze situatie is onhoudbaar en duurt al veel te lang. Natuurlijk is het heftig je man de deur uit te zetten, maar dit is de enige manier waarop er beweging gaat komen in deze situatie.
De reactie hierboven dat het ook moeilijk is om je kinderen te moeten uitleggen dat hun vader zelfmoord heeft gepleegd is ronduit vals. Zelfmoord is nooit de schuld van de partner, zeker niet als deze vrouw al 3 jaar op haar tenen loopt en beledigingen slikt om het haar zielige echtgenoot naar de zin te maken. Dit is namelijk precies waar haar man haar mee in de tang heeft en om er dan hier nog een schepje bovenop te doen is onder de gordel.

Onder de gordel?

De reactie hierboven dat het ook moeilijk is om je kinderen te moeten uitleggen dat hun vader zelfmoord heeft gepleegd is ronduit vals. Zelfmoord is nooit de schuld van de partner, zeker niet als deze vrouw al 3 jaar op haar tenen loopt en beledigingen slikt om het haar zielige echtgenoot naar de zin te maken. Dit is namelijk precies waar haar man haar mee in de tang heeft en om er dan hier nog een schepje bovenop te doen is onder de gordel.

het gaat me niet om het feit dat zij zich schuldig voelt , maar om haar kinderen waarvan er 1 klassiek autisme heeft dit uit te moeten leggen. Dat heeft niets met onder de gordel te maken maar met realiteit. Zij heeft meerdere keren op haar strepen gestaan, heb gisteren even whats app contact gehad en ze zei dat ze inziet dat het voorbij is en het nooit meer wordt zoals vroeger. Vandaag gaat ze nog 1 keer met hem praten in de hoop dat hij echt hulp aanvaard en vecht voor zijn gezin. Heb haar verteld dat ze een ultimatum moet stellen, of vrijwillige opname of scheiden, hoe hard dat ook voor haar klinkt en ik wil niemand uit elkaar zien gaan, maar dat ik hetniet meer kan aanzien hoe zij en haar kinderen hieraan onder doorgaan. Ze belt me vandaag. ik wacht haar telefoontje af, hoewel ik verwacht dat ze vandaag huilend aan me deur staat.

Meer?

Klinkt alsof die meneer naast depressief misschien ook autistisch is. Hulp afdwingen bij de huisarts. Dit kan zo nog eindeloos doorgaan. Je vriendin, ook al heeft ze dat misschien niet in de gaten, houdt de situatie in stand. Wat Dokter Phil enablen noemt.

Huisarts

Kan je vriendin een dubbele afspraak met de huisarts maken waar ze zonder haar man, de zaak uit de doeken doet? Daarna zou ik vragen of de huisarts een huisbezoek kan afleggen om met haar man (en haarzelf) te overleggen?
Niet om te bepalen wat er moet gebeuren maar te bespreken wat de mogelijkheden zijn (al dan niet met dwang).

Ik denk dat ultimatums geen zin hebben; ze eist dat haar man iets onderneemt en oplost terwijl juist dat zo moeilijk is bij een depressie. Misschien dat haar man dat ervaart als een onmogelijke opdracht. Zoiets zorgt voor een gevoel van falen, tekortkoming en vaak mondt een ultimatum in niets uit. Misschien is zij als partner niet de aangewezen persoon om iets voor elkaar te krijgen op dit moment. Ik zou dat dus aan een derde overlaten na goed overleg/afstemming.

Een huisarts kan een rol aannemen die voor haar man
(mix van begrip voor de situatie, globale kennis over verloop en behandeling van de depressie, met de nodige afstand en professie) die haar man kan overhalen.
In mijn omgeving heeft zo'n samenwerking geresulteerd in een vrijwillige opname, oa omdat de partner vooraf met huisarts had overlegd dat het depressieve gezinslid het niet mocht afdoen met bedenktijd vragen.

Wat je overigens nu over je vriendin vertelt doet aan alsof zij ook in een depressie aan het raken is. Dat is ook helemaal niet gek maar zij heeft hulp voor haarzelf net zo hard nodig, lijkt mij.

Oeps

"Niet om te bepalen wat er moet gebeuren maar te bespreken wat de mogelijkheden zijn (al dan niet met dwang)."

klinkt met de rest wat raar. Ik bedoel niet dat ze vantevoren al bepaalt wat er moet gebeuren en met de mededeling bij haar man aankomt. Iemand in een depressie moet in elk geval het gevoel hebben zelf ergens een keuze in te hebben. Maar als het kan, zou ik wel eisen dat er op dat moment een keuze gemaakt wordt.

Crisis forceren

Een vrijwillige opname zou het beste zijn voor iedereen, maar dat zit er waarschijnlijk niet in. Deze man is te depressief om iets te gaan ondernemen. Fijn dat je vriendin nu ook inziet dat al haar stut en steunwerk haar uiteindelijk niet verder gaat brengen. Als een vrijwillige opname er niet inzit is het misschien een oplossing om op het moment dat je vriendin hem vertelt dat het over is en dat hij weg moet, meteen de crisisdienst voor hem te bellen en te kijken of er op dat moment een gedwongen opname geregeld kan worden. Wellicht dat ze dit ook met de huisarts kan overleggen. Ik denk dat het goed is dat er mensen (broers, zussen, vrienden) zijn om je vriendin te steunen op dat moment. Het zou heel goed kunnen dat als ze hem de wacht aanzegt er dan ook inderdaad een crisissituatie zal ontstaan. Als zij dit kan plannen en organiseren, kan ze er ook voor zorgen dat haar kinderen er niet bij zijn en het niet hoeven mee te maken. Als hij niks beters regelt moet hij maar naar de daklozenopvang of het Leger des Heils, dan is hij meteen in beeld bij de GGZ en/of welzijnswerk.
Een minder dramatische oplossing is contact opnemen met de gemeente of GGD en kijken of hier bemoeizorg kan worden ingezet. Het doel van bemoeizorg is mensen toeleiden naar de regulieren zorg. Wellicht kunnen zij haar ook helpen met het eventueel forceren van een crisis of weten zij een betere oplossing.
Met alle "anoniemen" in dit draadje was ik kwijt wie nu de opmerking over uitleggen aan de kinderen had gemaakt. Van jou is dit een andere opmerking dan van een willekeurige OOL-er.