Man neem mijn gezondheid niet serieus

Andersom?

Ik krijg eerlijk gezegd eerder de indruk dat je zijn gezondheid niet serieus neemt. De huisarts denkt aan een burn out en jij vindt dat hij (na jaren met jouw naar artsen te gaan en je te steunen) zielig in een hoekje gaat zitten en dat hij niet meer van je houdt?

skik

Skik volgens mij begrijp je mij niet echt

Ik zeg: Dus heeft de huisarts geopperd dat hij wel eens burn-out zou kunnen zijn.
Dat zou wat mij betreft heel erg goed kunnen.
En: Aan de ene kant wil ik mijn man heel graag steunen en helpen, maar hij wijst het af.

Maak je daaruit op dat ik hem niet serieus neem?

Ik ben juist razend bezorg om hem! Maar als ik dat aangeef wordt hij boos! Hij neemt zijn eigen gezondheid ook niet serieus...

Hij is ook boos om het feit dat ik hem naar de huisarts heb gestuurd, en boos om het feit dat de huisarts tegen hem burnt-out heeft gezegd. "was ik maar nooit gegaan!"

Maar als jij denkt dat ik mijn man niet serieus neem... Ik weet niet. Ik ben nu juist mezelf beter voor aan het doen dan ik me voel om hem weer te ontlasten.
Ik voel dat dit fout gaat.
En tja het is misschien wel mijn schuld.

Ik weet gewoon niet meer hoe ik nu verder moet.

Burnout

Als je man idd een burnout heeft, is dat voor hem misschien wel heel erg moeilijk om dit te erkennen en te bekennen.

Wat zeg je tegen je collega's?
Hoe reageren die?
Wat zullen ze van je denken?
Dat je gek aan het worden bent?
Je kunt je vrouw niet meer ondersteunen zoals je gewend was, en je schaamt je daarvoor?
Hoe moet je er mee omgaan? Het is onbekend terrein voor hem.
Je concentratie is niet meer wat het was, je bent vergeetachtig, plannen en organiseren nemen al je energie in beslag.

Je moet in staat zijn om te bekennen aan anderen, en te erkennen aan jezelf dat je het alleen niet meer redt.
Dat is een nieuwe, onwerkelijke, vaak onaanvaardbare en zeer onzekere gang die hij moet gaan.
Hij stort ws. nog liever kompleet in, dan dit aan te geven.

Al met al, heel veel wijsheid en sterkte samen.

Burnt-out

Tja de huisarts heeft gezegd "Ik denk dat je misschien tegen een burnt-out aan zit". Tenminste zo zei mijn man het.
Hij beweerde ook meteen dat dit absoluut niet van zijn werk komt.
Ik weet dat niet helemaal zeker natuurlijk.

Zelf denk ik dat hij weldegelijk burnt-out is. En dat het mede door de stress van mijn gezondheid (en het gedoe eromheen) komt.
Ik had het nog niet gemeld, maar onze vorige huisarts nam mijn klachten (vaag) niet erg serieus, waardoor er een hele strijd was ontstaan om me überhaupt door te verwijzen.
Zelfs na de diagnose van de specialist wilde mijn huisarts ons niet serieus nemen.

Ik vrees dat dat er erg heeft ingehakt, zowel bij mij als bij mijn man.
Ik werd steeds zieker en niemand nam dat serieus.

allebei wennen

Net als jij moet je man er nu ook heel erg aan wennen, aan jouw diagnose, en dat het blijvend is.
Daar zul je in gesprek over moeten blijven.
Hoe hij nu doet heeft denk ik te maken met een soort acceptatie proces.
Misschien helpt het al voor hem dat jij zegt dat je ook begrip hebt voor zijn gevoelens hierin? Het lijkt wel of hij hier aandacht voor wil hebben. Misschien heeft hij het gevoel dat hij zijn 'worsteling' niet goed bij jou kwijt kan. Jij bent immers de zieke. En ik kan me voorstellen dat jij je ook een tijdje afgesloten voelde.
Moeilijk hoor, en verdrietig maar probeer hem ook ruimte te geven voor zijn gevoelens denk ik. Desnoods met professionele hulp.

Praktisch aanpakken

In aanvulling op de andere reacties: kun je niet elke week even samen zitten om het weekschema doorbreek nemen en dan gelijk afspraken te maken over me-time (ik zou het geen rusten noemen, maar iets meer op tijd voor jezelf ofzo). Die tijd is diegene vrij om te rusten of te sporten of wat dan ook. Dan zijn de afspraken duidelijk en breek je uit de "ik ben moe - nee ik dan" cirkel op praktisch vlak.
Het klinkt trouwens wel dat het gevaar ontstaat dat jullie in wedstrijdje zielig zijn schieten, stiekem, ook al ontkennen jullie het allebei.
Ik denk dat jouw geschiedenis een zware wissel op je man heeft getrokken en kan me dat ook wel voorstellen. Ik zou ervan afstappen het willen te labelen maar proberen te anticiperen op zijn behoeftes in balans met wat jij nodig hebt. Eventueel hulp inschakelen als jullie het samen niet redden. Ook zo ik dat praten even laten voor wat het is. Eerst de boel op de rit, daarna zie je wel weer.

reactie

Tja, ik voel me inderdaad zelf ook best zielig... Dat realiseer ik me helaas maar al te goed. Ik ben ook gewoon boos op mijn lijf! En boos om het feit dat ik meer dan 5 jaar tevergeefs bij een dokter heb aangeklopt die er niks mee kon.

En ik wil in gesprek, probeer het ook, maar ik praat tegen een muur lijkt het.

Ik voel me ook best wel in de steek gelaten. Ik wil dit ziet zo voelen, maar ik voel dit wel. Ik wil dat het gezin gewoon blijft functioneren, en dat de kinderen niks tekort komen. En ook wil ik dat mijn man niks tekort komt.
Maar ik kan het niet alleen. Maar heb wel het gevoel dat ik het alleen moet doen. Of eigenlijk in de praktijk is dat niet helemaal zo, maar er komt gewoon meer op mijn bord dan ik aan kan.
Ik probeer er wel steeds over te praten, maar het mondt vaak uit in ruzie.

Dit weekend was de bom gewoon even gebarsten want mijn man zag in zijn afschrift hoe duur de zorgkosten waren en werd boos dat ik hem naar de huisarts had gestuurd (bloedprikken is dus erg duur...) en dat had hij alleen maar gedaan om mij gerust te stellen.
En dan nog mijn kosten erbij . En mijn inkomen is ook erg minimaal!
Niet leuk als je eigen man aangeeft dat je zo waardeloos bent.

Dat vond ik zo onredelijk! Ik was daar erg kapot van. Dus ruzie. Waar mijn man heeft gezegd (hopelijk in een boze waas) dat hij niet heel erg gelooft dat ik altijd zo moe ben als ik beweer. En dat het wel lekker makkelijk is om het altijd daar op te gooien als ik geen zin heb.
Dat deed zo'n pijn.

Vanaf dat moment houd ik mijn mond maar (niet goed!). Nu dus een soort schijnvrede (of hoe noem je zoiets).
Maar in ieder geval een soort rust.

Ik snap dat het anders moet. Maar ik vind het zo moeilijk om door te dringen bij hem. Praten lukt nauwelijks. Ik krijg vaak een snauw als ik het probeer aan te kaarten. Zijn antwoorden op alles zijn vaak: daar heb ik ook last van hoor!
Zelfs toen ik laats aangaf dat onze jongste bang is voor een van haar klasgenoten. Of dat mijn oudste moeite heeft met ver naar school fietsen als het waait. (het gaat nergens over, maar hij heeft het ook dus zeur er niet over!)

Professionele hulp dat wijst hij af, dokters helpen toch niet, die worden rijk over onze rug!
Ik sta op het punt om dan maar alleen te gaan. En dan stiekem of zo.

eerst jezelf

Wat moeilijk is is dat je wel wilt dat alles weer normaal functioneert maar dat de kaarten nu voor iedereen anders liggen. Helaas, iedereen lijdt mee bij ziekte van welk gezinslid dan ook. En dat los je niet op door er voor weg te lopen.

Als je man nu (nog) niet in staat is om steun te geven, laat dat dan maar even zo. Zoek nu eerst hulp voor jezelf. Probeer ook hulp in te schakelen om alles in ieder geval praktisch goed te laten lopen.
Richt je nu eerst even op jezelf, goed voor jezelf zorgen Punker! Als jij beter met je ziekte en met de verwerking van die lange zoektocht kan omgaan, trek je de rest weer mee UP.

Sterkte en schrijf maar goed van je af! Heb je irl ook mensen die je een schouder kunnen bieden?

rouw

jullie zitten beiden in een rouwproces, rouwen omdat je afscheid moet nemen van het gezin dat je had, en accepteren dat het gezin anders is. Want niet alleen jij bent chronisch ziek, dat is je hele gezin. Iedereen zal anders moeten worden. Je kinderen ook want die hebben nu eenmaal een chronisch zieke moeder die niet alles kan. Dan kun jij wel proberen die bal hoog te houden voor ze, maar dat gaat je op lange termijn echt niet lukken.

Als je man niet mee wil, kun je gewoon alleen gaan, en dan zeker niet in het geheim. Jij hebt die behoefte wel, hij niet. Hij rouwt op een andere manier.

Sluit me aan bij amk

Jouw codewoord is volgens mij acceptatie. Je verontwaardiging dat je dit overkomt spat van het scherm. En er gaat niets -helemaal niets - veranderen totdat jij accepteert dat dit het is, jouw leven, jullie leven. Helaas maar het is zo. Als je daarover de knop kunt omzetten in je hoofd zul je zien dat er dingen mogelijk blijken die je je nu niet eens kunt voorstellen. Herschrijf je verhaal, anticipeer op de veranderingen, ook al zijn ze onrechtvaardig en vervelend. Pas daarna ontstaat ruimte, ik beloof het je, echt. Dit is geen coach prietpraat maar heeft voor mij ook zo gewerkt, en nog steeds. Niet meer verzetten tegen wat is maar accepteren en dan kijken wat erin (nog) inzit. Maar laat los wat het was en vooral wat je denkt dat het zou zijn want dat is niet. Maar er is ook heel veel wél en dat kun je beter zien als je goed kijkt.
Kun je daar wat mee?

Accepteren Ja.

Inderdaad. Ik moet het gaan accepteren. maar dat vind ik erg moeilijk.
Ik moet ook verwerken dat erger te voorkomen was geweest als de huisarts meteen had geluisterd. We overwegen nog steeds een officiële klacht in te dienen. Maar ik ben bang voor het gedoe, en ga er denk ik toch van af zien.

En ik wil echt heel graag dat mijn kinderen een leuke (en gezonde) moeder hebben. Ik voel me daarin erg tekort schieten.
Dat is ook een speerpunt denk ik.
Ik hoop echt dat de jeugd van mijn kinderen hierdoor nog steeds leuk is. Maar de problemen met mijn man maken het niet beter. Zij horen ons echt wel ruziemaken.

Ik merk ook dat ik bijna voortdurend bozig ben. Ik weet eigenlijk niet eens meer op wie of wat.

En uithuilen bij iemand, nee helaas. Ik ben nooit iemand met veel vrienden geweest. Ik ben ook graag op mezelf. Maar zeker familie, die hebben me behoorlijk laten stikken. Ook dat vind ik pijnlijk.

Ik ben ook een beetje mensen-schuw geworden door dit gedoe. Dit is toch een tijd van crisis, en iedereen moet aanpakken. Ik merk dat ik niet zo in dit plaatje pas.
Ook dit moet ik accepteren.

In ieder geval dankjewel allemaal voor de bemoedigende en verhelderende woorden.
Ze helpen me zeker op weg.

leuk zeker

een leuke jeugd heeft bijna elk nederlands kind, hangt er vanaf waar je het mee vergelijkt. Anders geldt ook voor ieder kind. De een heeft een chronisch zieke vader en haar ouders zijn gescheiden en haar stiefmoeder is ook chronisch ziek (mijn dochter, werkelijk super zielig....... , echt niet) De ander heeft dyslexie en nr drie heeft een vervelend zusje. Vraag je aan deze drie of ze een leuk leven hebben komt er een volmondig ja uit.

Tja het leven is niet zo maakbaar en go with the flow werkt dan het best. Mijn zus was ernstig gehandicapt, tekend je jeugd, maar was ik ongelukkig, kwam ik wezenlijke dingen te kort: nee. Ons gezin was wel anders en dat geld ook voor jou kinderen. Maar anders is ook een verrijking en geen per defenitie slecht iets.

Vraagje

Wat betekenen de gezondheidsklachten voor je man? Ik bedoel: moet hij dingen/taken van jou overnemen, die jij niet meer kunt Kunnen jullie niet/minder leuke dingen samen doen?
Dat soort zaken zijn te overzien als het over een griepje van 2 weken gaat, maar als dat blijvend is en geen einde heeft, is dat voor jou, maar ook voor hem, een hele omschakeling.
Jullie zullen, hoe makkelijk gezegd ook, een andere definitieve vorm van leven, verdeling van taken en activiteiten moeten zien te vinden. Wellicht een heel goed idee om eens met iemand te praten om te kijken hoe jullie dat samen kunnen invullen.
Gr. Bibi

kostenpost

Je moet wel je grens aangeven als hij weer over de ziektekosten begint te zeuren. Dat is niet fatsoenlijk, jij kunt er niets aan doen dat je ziek bent. In het algemeen moet men er van uitgaan dat het eigen risico opgesoupeerd wordt, zo niet dan heb je een mazzeltje. Wat je man zegt is onbehoorlijk, daar kun je hem best op aanspreken. Verder zou ik hem maar een beetje negeren en alleen naar dokters gaan e.d. en hulp inschakelen. Probeer wat plezier te maken met vriendinnen en familie.

Tsja

Volgens mij hebben je kinderen meer aan een moeder die hun voorleeft dat het leven niet maakbaar is (is het hunne ook niet) en hoe je daar het beste van kunt maken dan eentje die windmolens bevecht. En misschien kan gezondheid daar wel een stuk buitenstaan. Natuurlijk wil je alles met en voor je kinderen kunnen doen maar kinderen zijn ook flexibel. Mijn ervaring is dat ze vaak hun eigen weggetje wel vinden in de nieuwe situatie, als ze de kans krijgen. Probeer ajb het niet moeilijker voor ze te maken dan het is.
Enne, klacht indienen over arts zou ik alleen doen als je weet dat er meer is dan dit, dat hij eerder fouten heeft gemaakt, bij jullie of anderen. Anders trek je een bak met negatieve energie open zonder dat het iemand wat brengt. Zou ik onder deze omstandigheden niet voor kiezen. Artsen zijn ook mensen. Maar goed, ik ken het verhaal niet van a tot z. Maar zo te lezen heb je genoeg op je bord en ik betwijfel of je minder boos wordt als je een klacht gaat indienen. Vrees eerder het tegenovergestelde.

eens met Ely

Ik zou inderdaad niet je (beperkte) energie stoppen in een klacht tegen de huisarts. Maar -als dit nog niet allang het geval is- ik zou zeker weten een andere huisarts zoeken. Eentje die je wel serieus neemt en bij wie jij je op je gemak voelt.

En verder: boosheid kost bergen energie, dus als je niet los kan komen van het bozige gevoel, raad ik je van harte aan om daar hulp bij te zoeken.
Een zieke ouder hoeft helemaal geen probleem te zijn voor kinderen. Een bozige of verbitterde ouder is dat wel. En laat dat nou een stuk zijn waar je wèl invloed op hebt!

Huisarts

Ja in middels hebben we wel een andere huisarts. Bij zo'n praktijk waar ik zat wil je echt niet zitten!
Punt is dat na wat consulten, zonder enig resultaat of doorverwijzing ik zelf eens ging zoeken op internet. Tja en toen ik met wat ideeën kwam werd mijn huisarts ronduit pissig! Wat dacht ik wel niet!
En het bleek later dat ik wel in de juiste hoek zat!

Ik probeer naar mijn kinderen toe overigens altijd positief te blijven. En ze geven altijd aan dat ik de liefste moeder ben
Alleen mijn man is de laatste tijd niet een erg leuke vader. Snauwt de kinderen af, komt beloftes niet na, ligt op zijn vrije dag en in het weekend veel in bed. Of is veel weg om te sporten.
En dat staat me erg in de weg.

Ik ga mezelf ook veertellen dat mij kinderen helemaal niks te kort komen!

En Miekemieke, je hebt gelijk! Ik ben ook erg boos op hem geweest op hem daarover. Is hij nu helemaal!
Punt is dat het steeds meer wringt dat ik financieel niet erg veel bijdraag. Dit is ook door pech. Ik ben freelancer en de markt is nogal ingestort.
En ik heb niet erg veel energie om fanatiek achter projecten aan te gaan, sterker nog; ik kan het werk precies aan zo.

beu

Je man is je beu, maar durft de stap niet zetten, ergens snap ik hem wel. Misschien zou hij het uiteindelijk wel goed vinden als jij opstapt, dan kan hij een nieuwe wending aan zijn leven geven en raakt hij uit die burn-out terwijl en staat jouw 'ziekte' niet meer voorop voor hem. Niet?

ik; meen je dat nou?

Of zit je gewoon te trollen?

Lomp, lomper, lompst

Beste Punker,of die " ik" nu een trol is of een hork zonder invoelingsvermogen is niet interessant; gewoon negeren.

Nog even een reactie

Best wel geschrokken van de reactie van IK.
Een erg lompe reactie, maar zoiets spookte toch al wel door mijn hoofd.
We zijn weer een ruime week verder.

Ik heb het dus gewoon ronduit gevraagd; zou je me niet liever inruilen voor een gezonder iemand?
Nou nee dus. Dat veroorzaakte nogal wat verontwaardiging. Natuurlijk niet!
Man is nu wel bezig met het zoeken naar ander werk. Blijkbaar zit het daar toch niet zo lekker als hij eerst wel beweerde.

Hij wil mij gewoon niet lastig vallen met zijn kleine probleempjes (zijn woorden). En hij weet ook niet meer wat hij verder met mij moet qua gezondheid en belangstelling ervoor. Vragen hoe ik me voel durft hij niet goed, bang als ik eerlijk zeg dat het niet goed gaat. Hij schrikt er steeds zo van. Dus ben ik daar ook steeds minder eerlijk in. Ik zeg dat het goed gaat, terwijl dat niet waar is. En dan doe ik ook teveel.
Dus dan gaat het helemaal mis. En dan voelt man zich weer schuldig enz.
En daar zit het hem in denken we nu. Dit moet doorbroken worden.

Ik heb hem duidelijk proberen te maken dat we toch echt eerlijk moeten zijn.

Heftig maar fijn gesprek gehad. De lucht is veel helderder nu.
We zijn er nog niet, besef ik. Maar ik begin nu wel een opening te zien.
Bedankt voor alle tips. Ik weet zeker dat die geholpen hebben.
Ik heb hulp gezocht voor het verwerken van de diagnose (ik ben er nog niet geweest, afspraak staat). Dat moet ik zeker aanpakken. En loslaten
Man wil wel een keer mee, mocht dit nodig zijn, maar niet zelf in therapie.
Geen idee of dat kan, maar we zien het wel. Helemaal anti is hij niet meer.

blij

Ik ben heel blij dit te lezen, ik vind dat je man heel goed heeft gereageerd en dat jullie goed op weg zijn. Heel veel sterkte met dit hele proces! (en op een openbaar forum zijn altijd wel wat rare reacties, negeren!)