Man moeilijk of ligt het aan mij?

Het ligt aan jullie allebei

Je dochter is oud en wijs genoeg om haar eigen beslissingen te nemen. Je man heeft er zijn twijfels bij en jij ergert je eraan. Laat los, je dochter is volwassen!

skik

De ene dochter is de andere niet

Ik heb twee dochters. Van de ene dochter weet ik zeker dat die het financieel keurig op orde zal hebben als ze op zichzelf gaat wonen. Van de andere weet ik dat zo net nog niet. Ik gun haar van harte haar zelfstandigheid, dus ik praat gezellig met haar mee als ze woonruimte zoekt op internet, maar ik ben er ook bezorgd over.

Makkelijk gepraat

Natuurlijk is dit in feite een zinloze discussie, want Clara's dochter is volwassen en moet haar eigen zaakjes opknappen. Maar als ouders ben je daar nog wel bij betrokken natuurlijk, zeker als je kinderen zoals in Clara's geval nog min of meer thuis wonen. En als je er dan onderling niet hetzelfde over denkt, kan dat een hoop gedoe opleveren.

Clara vraagt bevestiging dat ze er goed aan doet om haar dochter haar eigen beslissingen te laten nemen en tegelijk advies over hoe ze dit aan haar man duidelijk maakt zodat hij niet blijft hangen in zijn eigen gelijk en een rotsfeer creëert voor iedereen.

Lastig geval dus. Kunnen dochter en vader een beetje met elkaar praten? Kan zij tot hem doordringen dat ze haar eigen boontjes wil doppen, ook als dit betekent dat er misschien dingen fout gaan? Voor jouzelf het advies om er inderdaad niet te veel tussen te gaan staan en te proberen alle partijen tevreden te houden want dat gaat gegarandeerd niet lukken.

Heeft pa al bij voorbaat last van het lege nest syndroom? Zoals hierboven al is geschreven; jullie kunnen kibbelen wat jullie willen, maar het is tijd dat je dochter haar eigen plan trekt.

Moeizaam...

Mijn man is iemand die zijn eigen principes heeft en het is wellicht fout om de schuld te schuiven op zijn opvoeding,maar in feite is het wel zo.Presteren en geld verdienen was daar de hoofdschotel.Hij gaat er dus echt van uit dat zijn kinderen (schoonkinderen)héél hard moeten werken en veel geld verdienen om op eigen benen te kunnen staan.Natuurlijk moet je de dag van vandaag handen aan je lijf hebben,maar er zijn grenzen en ik probeer hem al jaren duidelijk te maken,dat er meer bestaat dan werk en centen.Onze dochter denkt er net zo over als ik en haar huidige vriend ook.Een echt goed gesprek kan je met hem niet voeren,want hij heeft toch altijd gelijk en trekt een ander zijn mening in het belachelijke en dat is kwetsend.Ik heb dochter aangeraden om er niet teveel bij stil te staan en gewoon haar ding te doen.Het is toch belangrijk dat je kinderen het gevoel krijgen dat je hen vertrouwd en in hen geloofd.En...deels denk ik ook wel dat haar vader het er moeilijker mee heeft dat zijn dochters uitvliegen.Ik zal zeker en vast ook verdrietig zijn de eerste weken en hen missen,maar dat is nu eenmaal het leven en je moet je gezond verstand toch een beetje laten werken.

Ik herken het wel

Hoi,
Ik herken wel wat je schrijft, want mijn vader was ook zo. Maar niet op dezelfde manier. Het zijn mannen die moeite hebben om mee te gaan met de tijdsgeest. Toen mijn oudere zus als eerste het huis uit ging, zat hij te huilen bij het avondeten, zo schandalig vond hij het. Ongehuwd samenwonen kón niet in zijn wereld. Terwijl mijn zus al 3 jaar eerder de keuken had uitgezocht voor het huis dat haar vriend aan het bouwen was. Iedereen zag het aankomen, behalve mijn vader.
Maar het wende. Tegen de tijd dat ik na mijn studie ging samenwonen, en mijn vader vertelde dat we ons ook verloofd hadden, zei hij: ach joh, waarom? Ga toch gewoon samenwonen, je bent nog jong.
Ik hoop dat je dochter met mededogen naar haar vader kan kijken. Ik ben blij dat ik dat kon.

vermoeiend

Hoi,ik blijf me maar ergeren aan zijn gedrag,omdat het echt storend wordt voor iedereen in zijn buurt.Verleden week nog eens in discussie gegaan met hem en proberen uit te leggen dat niet iedereen dezelfde toekomstperspectieven heeft en ieder zijn leven op zijn eigen manier wil invullen.Onze dochter werkt voltijds,haar vriend ook.Denk dat je de dag van vandaag al heel blij mag zijn als je dit kan verwezenlijken,want een goede job vinden die dan nog eens prima betaald wordt is niet meer eenvoudig tegenwoordig.Hun loon ligt rond het gemiddelde,dus ze gaan er geen hoge toppen mee scheren,maar zoals de meeste jonge koppels zullen ze mits geen buitensporige uitgaven,toch wel kunnen rond komen en kunnen ze ook nog een beetje sparen eventueel.Wanneer ze binnen dit en een paar jaar een eigen woonst willen kopen,zal het sparen wellicht wat minder worden,maar dat zal voor ieder beginnend koppel wel zo zijn.
Mijn man kan op dat vlak redelijk vervelend uit de hoek komen met z'n momenten.Hij gaat ervan uit dat ze best nog wel wat kunnen bijklussen de dagen dat ze thuis zijn.Dat is altijd zijn idee geweest en hij heeft dit ook altijd gedaan,maar...er is natuurlijk een keerzijde aan de medaille.Hij was haast nooit thuis,altijd maar werken.Hij vergeet echter dat niet iedereen met het idee leeft om nooit vrije tijd te nemen en zelfs tijdens je vrije dag een extra job aan te nemen.zijn commentaren en hints hierover zorgt voor wat spanningen.Ik kan het niet hebben dat hij hierover altijd zit te zeuren,want dat verpest de sfeer.Pfff...ik weet echt niet meer hoe ik dit in de hand kan houden,want leuk is anders.

Ja maar...

Waarom trek jij het je zo aan? Jij bent niet verantwoordelijk voor je mans gedrag of zijn opvattingen hoor. Net als dat jij daar anders over mag denken. In die zin ben je zelfs net zo koppig en eigenwijs als hij. Je kunt het óók niet laten rusten.

Agree to disagree. Hij mag zijn opvattingen hebben en jij de jouwe. Beperk je eens een tijdje tot de reactie "Gelukkig hoeven wij die beslissingen niet meer te nemen voor onze kinderen, ze zijn volwassen en mogen hun eigen keuzes maken." Je kunt het afwisselen met: "Ik snap dat je je zorgen maakt, maar de tijd zal het leren."

Zoals ik het lees, steken jullie beiden heel veel energie in een discussie over iets dat toch vooral door jullie kinderen bepaald wordt.

Laat los.

Helemaal eens met Zomaar

Wat ik me alleen afvraag: heb je de indruk dat je dochter haar oren nog teveel naar je man laat hangen?

Ze is al halverwege de 20. Wordt toch tijd dat ze eens echt op eigen benen gaat /gaan staan!

laat los

Ja ik denk ook dat je het los moet laten. Je moet je niet meer ergeren aan je man. Laat hem zeggen wat hij wil tegen je dochter, mits het binnen de normale normen is en niet beledigend of zoiets. Je dochter moet hier zelf mee 'klaar komen' daar heeft ze jouw niet meer voor nodig....Ze moet zelf opstaan tegen je man als ze dat wil en doen wat ze wil en als hij commentaar heeft daar ook zelf mee omgaan of op ingaan. Wat zij wil...Als ze zo volwassen is dat ze op zichzelf wil gaan wonen dan kan ze dat ook prima zelf.
Over het algemeen denk ik trouwens dat dit een vaker voorkomend iets is van vaders....die voelen zich eerder financieel verantwoordelijk en denken dat ze dat nog steeds ook voor hun kinderen zijn/moeten zijn. Mijn man kan het ook altijd nog niet nalaten om enigzins commentaar te leveren of vragen te stellen als oudste+ vriend b.v. een weekendje weg gaan....i.p.v. alleen blij te zijn en te zeggen dat het leuk is of ze veel plezier te wensen, moét hij altijd even zeggen of ze het wel 'kunnen betalen'....Of hij zegt: "Denk je er wel aan dat volgende maand dat en dat ook betaald moet worden?" Terwijl ik dat helemaal niet heb. Ik vind het prima...en als ze erdoor in de problemen komen financieel dan mogen ze dat ook mooi zelf uitzoeken. Toen man en ik net samenwoonden hebben we ook wel eens een maandje vooral bonen uit blik en knakworsten gegeten bij gebrek aan contanten. Gewoon een rekenfoutje...opluchting dat we het eind van de maand gehaald hadden. Van zoiets leer je...
Maar als man hier zoiets zegt zorgt dochter er zelf wel voor dat ze duidelijk maakt dat ze dat prima zelf kan bepalen en betalen en aan hem geen verantwoording hoeft af te leggen. Of ze zegt : "Pap, begin je nu weer...?" of " Vriend is heeft een rekenknobbel, dat weet je toch wel?" of haar vriend zegt dat hij het wel in de gaten houd...zoiets. En dan is het goed. Ook voor man. Dan is het oke. En laat man het los. Ik erger me er ook niet aan...dat is tussen man en dochter. Daarbij sta ik aan de zijlijn. Dochter kan dat prima zelf.
groeten albana

Albana...afstand nemen

Je hebt gelijk.Misschien moet ik wat meer afstand nemen van hetgene mijn man denkt en zegt.Wellicht ligt het aan mezelf,kan ik het niet hebben dat er discussies ontstaan tussen hem en onze dochter,omdat ik daar niet van hou.Ik zou het liefst in harmonie leven met iedereen,maar zie nu wel dat dit niet altijd kan.Het voorbeeld dat jij aanhaalt over op reis gaan,zie ik ook hier terug.Moet er nu wel even om lachen toch!
Wellicht is het ook zo,dat we té dicht op elkaar leven.Alhoewel ze hun eigen flatje hebben,wordt je toch elke dag met elkander geconfronteerd en is dit niet altijd even bevorderlijk voor de verstandhouding.Ik probeer me zo weinig mogelijk te bemoeien met hun relatie en leven.Zal wel eens goede raad geven en als ik het ergens niet mee eens ben,zal ik dat ook duidelijk maken.Maar...ik bemoei me niet met datgene wat ze onder elkaar afspreken en regelen.Manlief is daar dan net weer een tikkeltje sterker in.

Harmonie

JIJ wil in harmonie leven met iedereen, en daarom maak jij ruzie met je man over de wijze waarop hij met zijn dochter omgaat.

Dat is geen streven naar harmonie met de mensen om je heen, maar je man als een klein kind behandelen. Mag natuurlijk, maar kijk niet gek op als je man niet zo onder de indruk is van je harmonie-verhaal.

Loslaten

Ik kreeg zelf een prachtige zin opgestuurd bij een ander item, die wil ik jou en je man graag meegeven:

Van Snoeppie:

Ik hou van je. Ik ben er voor je, als je me nodig hebt. Maar je hoeft me niet nodig te hebben. Jij bent een volwassen, mooi, sterk mens, dat het ook zonder mij zal redden.

Sterkte met het loslaten.