man met burn out... chronisch?
Ik heb al ruim 17 jaar een (vrij probleemloze)relatie met een man, samen hebben we een zoon van 15. Een kind wat wel extra energie van ons vraagt en in de puberteit is.
Mijn man, die zijn werk eigenlijk nooit echt leuk heeft gevonden heeft, heeft nu een flinke periode, ik denk nu bijna 2 jaar achter de rug, waarin hij 'aanmoddert'. Dan bedoel ik dat hij daar een periode echt ziek gemeld is, weer voorzichtig aan het werk gegaan en op en afgaand met verschijnselen, klachten waar hij nog regelmatig min of meer last van heeft. Hij heeft last van hyperventilatie die hij lastig onder de knie krijgt; periodes van buikklachten die daarbij lijken te horen en een soort van sluimerende depressie zeg maar. In de loop der tijd heeft hij met periodes therapien gevolgd, oefeningen gedaan die allemaal maar heel mondjesmaat, tijdelijk helpen. Bijv. hij heeft een mindfullnesscursus gedaan en deed , bijna dwangmatig, consequent zijn oefeningen die daarbij hoorden. Maar het lukt hem niet de mindfulness in zijn leven te integreren zeg maar. Ik merk dat hij heel veel dingen niet met aandacht doet, constant heel veel van zichzelf moet en best wel dwangmatig is in veel opzichten. Daarbij moeten zoon en ik ons deels aanpassen aan hem; momenteel meer dan anders. Op zich kan dat geen kwaad want we hebben allebei wel wat structuur nodig eerlijk gezegd...
Het valt mij op dat hij ergens anders meestal goed zijn vrolijke cover op kan houden maar die thuis natuurlijk laat varen. En dat geeft niet, hij mag thuis zichzelf zijn en hoeft zich niet anders voor te doen dan hij is, maar ik vind het wel moeilijk om hem veelal negatief mee te maken. Het is daarbij ook zo dat hij weinig zin heeft om ergens heen te gaan, hij is nooit zo'n visiteganger maar nu nog meer: waarschijnlijk ook omdat hij zich ergens anders op moet houden en dat nu vermoeiender is.
En, hoewel ik het allemaal hartstikke goed begrijp, het met hem te doen heb en hem graag zou willen helpen begint het me langzamerhand ook bij tijd en wijl te zwaar te worden. Ik heb het gevoel dat hij een grotere claim op me legt dan anders en dat ik daar zat van wordt.
Ik merk bijv. dat de positieve dingen met zoon grotendeels van mij af moeten komen. Ik moet alles aanzwengelen, hij doet niets leuks met hem en vader en zoon botsen vaak. Niet dat dat abnormaal is in de puberteit, maar er zijn veel escalaties op het moment dat ik late dienst heb en dat maakt dat ik me nauwelijks van thuis los kan maken als ik werk. Ik probeer op afstand de catalysator te zijn door zoon instructies te geven waarvan man het conflict dan niet hoeft aan te gaan. Zet van te v oren als ik er niet ben van alles klaar zodat man zo min mogelijk hoeft te doen. Ik loop eigenlijk maar op mijn tenen om hem heen, om hem maar niet te belasten. Terwijl ik hem daarmee eigenlijk ook steeds meer ruimte geef om zijn dwangmatigheden uit te voeren en uit te breiden. Hij is bijv. uren en uremn op zijn computer bezig en alles onder het mom van ádministratie'. En dat is dan echt zo, hij is niet met leuke dingen bezig op de computer. Was hij dat maar eens; maar hij kan eigenlijk heel moeilijk genieten van dingen.... allerlei dingen en dingetjes in het leven. Dat lijkt met het ouder worden ook erger te worden.
De laatste tijd ga ik me ergeren aan hem. Aan mijn man dus. Ik zie eigenlijk nu pas dat hij een bepaalde negatieve grondhouding heeft die het leven hem bepaald moeilijk maakt. Overigens is die heel herkenbaar als gemeenschappelijke eigenschap in zijn familie.
Wat ik het meest opvallend vind is dat ik me irriteer aan zijn humor: juist datgene waarvoor ik in de eerste instantie op hem viel. Zijn humor is bij nader inzien best heel cynisch en hij heeft vaak hetzelfde soort grapjes waar ik een beetje van baal. Dus, is hij eens in een vrolijke bui; kan ik nog niet eens om zijn grapjes lachen.... Voel ik me daar ook weer schuldig over ook.
Ik erger me ook aan het feit dat ik hem uit de wind hou en hij dan eigenlijk zijn tijd niet 'nuttig' in mijn ogen besteedt: door echt eens iets ontspannends voor zichzelf te doen.
Nu ik eenmaal op gang ben kan ik nog veel meer schrijven, maar hoe langer het bericht des te minder nodig ik mensen uit dit te lezen. Dus eerst maar eens even kijken of er wat input komt. Hoe kom ik uit deze vicieuze cirkel?
uhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh niemand?
oke.... andere vraag: wat maakt dat niemand op mijn verhaal reageert??
Weet ik niet
Ik wist er gewoon weinig anders op te zeggen dan: ik weet niet wat ik erover zeggen moet.
Dat je het zat begint te worden, kan ik me heel goed voorstellen. Dat je niet weet hoe je hem in beweging moet krijgen ook.
Begrijp ik goed dat je hierdoor dingen over hem begint te beseffen die je vroeger niet wist, of die niet opvielen? En dat die dingen je nu ook gaan tegenstaan?
Als je hem met de kennis van nu weer zou leren kennen zoals hij destijds was, begon je er niet aan. Is dat waar je bang voor bent?
Ik weet niet wat je ermee moet, ik heb er geen ervaring mee. Wel met het verschijnsel dat als je eenmaal in mineur zit, het heel makkelijk is om te focussen op de slechte dingen. Voor hem, maar ook voor jou. Als hij dat met zijn burn-out niet kan, zal jij het moeten doen. Al moet je dan eerst verzinnen of je het nog wel de moeite waard vindt, natuurlijk.
Sterkte, in elk geval.
Nou
Om eerlijk te zijn, heb ik je verhaal een tijdje open laten staan, om te kijken of er nog een zinnige reactie in me kwam opborrelen, maar dat gebeurde niet. Niet leuk dat er niemand reageert.
Even denken hoor:
Wat mij opvalt is dat je enorm aan het compenseren, plakken, knippen en sussen bent. Zowel tegenover je zoon, als je man. En het lijkt mij daar een logisch gevolg van, dat je energie daardoor op aan het raken is. De gelijkheid, de wederkerigheid lijkt me zoek.
Hoe kun je die weer terug krijgen? Ik heb geen idee. Weer terug naar wat jullie bond? Wat jullie samen bracht? Ondernemen jullie samen nog dingen die jullie eerst leuk vonden?
Ik lees dat het ook wel moeilijk loopt met je zoon en hem. Hier zijn soms cursussen voor ouders van pubers. Is het een idee om zoiets samen te doen? En dan jij proberen om niet de jouw manier als de 'juiste' te zien, maar om zelf ook te zien hoe hij zijn weg met jullie zoon probeert te vinden?
Nou ja, ik zeg ook maar wat.
heh gelukkig....
ik word toch gehoord!☺
Er zijn geen dingen duidelijk geworden die ik niet wist toen ik er ooit aan begon.... Het is meer dat de negatieve dingen nu uitvergroot zijn en in de praktijk best zwaar (ik 'wist' bijv. dat hij aanleg had voor een depressie) en de leuke dingen worden minder aanwezig en kleiner.
De moeite is het zeker waard. We hebben best een goeie relatie zo over de jaren heen. Er dreigt wel eens wat sleur te ontstaan maar over het algemeen hebben we het heel goed en werken we als een team aan de opvoeding van zoon.
Ik merk alleen dat mijn energie opraakt en dat ik zelf meer moeite krijg om positief te blijven: wat ik juist als mijn sterke kant zie...
|En nee, we ondernemen inderdaad nog maar weinig samen. Misschien is dat iets waar ik meer naar toe moet om desnoods zonder overleg als verrassing, iets leuks te organiseren. Hij is geneigd om te zeggen dat hij het te druk heeft als ik hem vraag samen iets leuks te doen. Dus, hoe simpel kan het zijn, dat was een goed idee!
Controlefreak?
Had je verhaal eerst even geskipped want het was erg lang, maar nu had ik even de tijd.
Doe je ook een beetje heeeeel errrrug je best om alles onder controle te houden?
Het humeur van je man, het humeur van je zoon, voorbereidingen voor van alles en nog wat, vanaf je werk nog eens controle.
Zo krijg je hem steeds minder in beweging, jij regelt alles wel.
Waarschijnlijk altijd al gedaan, misschien in wat mindere mate, maar toch...
Een stapje terug doen?
Duidelijkheid scheppen voor jezelf, wat is jou verantwoording en wat niet?
Go with the flow.........
Het herstel van een burnout kost heel veel tijd, twee jaar zijn zo om. Ik krijg ook het idee uit je posting dat hij niet echt de bodem heeft bereikt en aan het opkrabbelen is, maar dat hij nog steeds in die fase ervoor zit, tegen een echte burnout aan zeg maar. Of is dit niet zo?
Dingen die kunnen helpen zijn lichamelijke beweging en contact met de natuur. Zou je hem bijvoorbeeld aan het hardlopen kunnen krijgen? Dat zijn twee vliegen in een klap. Hij moet letterlijk en figuurlijk weer in beweging komen. De hele dag achter de computer dwangmatig administratiedingetjes doen is niet de weg naar herstel. En dat jij alles voor hem regelt en op eieren om hem heen loopt helpt ook niet. Let ondertussen op jezelf, je hebt er niks aan als jullie straks allebei uit de running zijn.
moeilijk zeg!
Hoi Polletje,
Je wordt we gehoord hoor! Het is alleen zo moeilijk om iets te schrijven waar jij iets aan hebt, misschien verklaart dat waarom het even duurde voor er reacties kwamen.
Wat ik zie, is dat jullie in een vicieuze cirkel terecht zijn gekomen (ja, duh!) en dat jullie elkaar daarin gevangen houden. Je man omdat hij maar niet verder komt (en wil hij dat eigenlijk wel?) en jij omdat je hem daartoe de gelegenheid geeft. Dat is geen verwijt hoor, ik vind het heel normaal dat je van alles probeert om het je man gemakkelijker te maken, zodat hij aan zijn herstel kan werken (hoop je).
Ik denk echter dat wat Charis zegt, waar is: waarschijnlijk heeft hij het echte dieptepunt nog niet bereikt, en kan hij pas echt aan de slag als hij op de bodem zit. Het klinkt misschien heel raar, maar misschien levert de situatie zoals die nu is hem nog net iets meer op dan het hem kost. Wat dat dan oplevert weet ik niet, maar de menselijke geest zit vreemd in elkaar. Ik spreek hier uit ervaring, wat jij beschrijft over je man is zo herkenbaar.
Wat kan helpen is zeggen wat jij ervan vindt, wat het met je doet en dat je dit eigenlijk niet meer aankunt. Misschien raakt het wel iets in hem waardoor hij geactiveerd wordt. Maar ik ken je man natuurlijk niet, weet niet hoe hij daarop zal reageren en ik weet niet eens of je iets dergelijks al eens geprobeerd hebt.
Wat zeker wel kan helpen is goed voor jezelf en je zoon zorgen. Je hoeft niet op je tenen te lopen en je zoon evenmin, je hebt nu al geruime tijd mogen ervaren dat dat niet helpt. Sterker nog: het geeft je man nog meer gelegenheid en wellicht ook bevestiging dat hij kan doen zoals hij wil, en dat jullie je toch wel naar hem voegen. Het klinkt heel onaardig, maar dat is het echt niet. Leven met iemand die depressief is of op het randje van een depressie zit, is zwaar, heel zwaar.
Heeft je man overigens medicatie gehad, of is hij bij een psycholoog of psychiater geweest? Als het in de familie zit, is de kans groot dat alleen therapie niet helpt en dat hij chronisch een stofje in zijn hersenen tekort komt waardoor hij zich voelt zoals hij zich voelt. Erfelijke aanleg noem ik het maar. Mijn idee is dan ook: laat hem alsjeblieft beginnen met antidepressiva, het kan hem net dat zetje geven dat hij nodig heeft om dingen op te pakken, zoals het werken aan zijn herstel. Bel desnoods jullie huisarts, "verplicht" je man om mee te gaan, en vertel daar dan nog maar eens je verhaal. Dubbel consult is dan wel handig 
. Daarnaast denk ik dat je man begeleiding nodig heeft door in ieder geval een psycholoog, in zijn eentje gaat hij dit niet redden.
En denk erom: je bent zijn vrouw, niet zijn hulpverlener. Je bent emotioneel te zeer bij je man betrokken om objectief te kunnen beoordelen wat hij nodig heeft. Je mag ook best van je man vragen om meer rekening te houden met jou en jullie zoon. Dat zal misschien hard bij hem aankomen, maar uit eigen ervaring weet ik dat het wel kan helpen om de situatie een positieve zwieper te geven.
Laat je horen hoe het gaat? Ik merk dat dit me raakt en dat ik je van harte gun dat je wee plezier hebt in jullie relatie.
been there
Mijn man heeft een burn-out gehad. De aanloopperiode naar de burn-out toe heeft ook wel een jaar of 2 geduurd. Achteraf zag ik dat pas echt.
Het heeft tijd nodig. Heel veel tijd. Voor iedereen is het anders. Onze relatie raakte toen ook nog eens in een verschrikkelijke dip. Man was zichzelf niet meer, heel negatief thuis, snel boos, sjagareinig, kinderen en ik moesten het snel ontgelden. Kortom, geen gezellige man. En ik moest ineens de kar alleen trekken. Man ging niet meer mee met uitstapjes, simpelweg omdat hij dat niet meer trok.
Hij is gaan praten met een psycholoog, heeft echt geprobeerd omhoog te krabbelen. Dit is gelukt, maar het kostte tijd. Ik heb bijna de stekker uit onze relatie getrokken, omdat ik het zelf bijna niet meer trok, die negatieve energie om ons heen. Nu ben ik heel blij dat ik heb doorgezet. Alles is goedgekomen, al blijft de valkuil van terugval om de hoek gluren af en toe.
Ik wil dus tegen je zeggen: hou vol, ga leuke dingen doen met kind of voor jezelf, dat heb je nodig om op te laden. Je hoeft ook niet alles te pikken. Bedenk ook dat de reacties die je man kan geven, niet zeggen dat hij echt zo is. Zo was mijn man superondredelijk naar mij, en was niet meer in staat om zich in mij te verplaatsen, alleen zijn emoties deden ertoe. Dat kwam gewoon omdat hij feitelijk ziek was. Maar ik bleef maar denken: in goede en slechte tijden. Ik wens je veel sterkte. Veel mensen hebben alleen maar aandacht voor degene met een burnout, maar de partner, die het vaak ook niet makkelijk heeft, krijgt die aandacht niet.
opmerkelijk....
door een medische ingreep, waardoor ik even rustig aan moet doen, zis de situatie in huis totaal veranderd lijkt wel. Man ontpopt zich ineens weer als iemand die aandacht heeft voor de omgeving; neemt zijn _positieve-0verantwoordelijkheid bij opvoeding zoon en ik word verzorgd als een prinsesje....
Wat sowieso erg meespeelt is dat hij vrij genomen heeft en even niet hoeft te denken aan werk. Dat scheelt enorm. Maar dat gaat straks natuurlijk wel terugkomen. Ik heb wel het gevoel dat ik hier enorm van 'oplaadt'...
Ik heb toch twijvel of hij echt in een depressie zit of alleen de schurft heeft aan zijn werk. Hij sliukt nu ook wel sintjanskruid, sinds enkele weken, het kan ook zijn dat dat nu een beetje aanslaat. Ik zal het zien als hij toch weer moet gaan werken.
Maar voorlopig geniet ik even van deze situatie....☺
