Man heeft lange affaire gehad

Patroon

Hier zijn, zoals je al had gelezen, al talloze draadjes over geweest die allemaal hetzelfde patroon hebben. Het grootste gedeelte zegt dat je bij hem moet weggaan omdat hij je zo belazerd heeft en dat hij het weer zal doen omdat hij ermee weggekomen is een jaar lang en als je bij hem blijft blijft hij ermee wegkomen. Dan zijn er een paar hier die vinden dat je moet blijven want dat hebben zij ook gedaan, ook al hebben ze lang getwijfeld en alle twijfels hier besproken. En dan zijn er nog een paar die niet zo stellig zijn.

Maar jij bent de enige die erover kan beslissen.
Ga je weg dan is er de scheiding, het gebroken gezin, de zoektocht naar een nieuw huis, er alleen voorstaan met drie kinderen de ene week en de andere week alleen in een huis zitten, je kinderen missend.
Blijf je dan heb je een gezinsleven waarin je de taken wat verdeelt, waarin je financieel wat ruimer zit en waarbij de kinderen opgroeien met een vader en moeder die samen zijn. Maar dan moet je je wel over zijn langdurige ontrouw kunnen heenzetten en erop willen vertrouwen dat hij het niet weer doet.

De zin waarin je schrijft dat je denkt alles te weten maar steeds achter nieuwe dingen komt is voor mij een heel erg rode vlag. Wie weet kom je ook nog achter andere vrouwen, het verbaast me niks. Dat hij je een jaar om de tuin heeft kunnen leiden in een tijd waarin jij hem zo hard nodig had met een huilbaby en twee kleine kinderen vind ik harteloos. Jij thuis overleven en hij goede sier maken met een ander.
Wat gaat hij doen bij de volgende tegenslag? Kind langdurig in het ziekenhuis, jouw ouders die zorg nodig hebben? Is hij dan thuis of vlucht hij in de armen van een jong blondje om de problemen thuis te ontvluchten?

Heel veel sterkte.

Fenna

Waarom

Waarom kom je nog steeds achter dingen? Heeft hij niet alles verteld? Wilde jij het wel of niet wetrn? Loog hij erna nog?

Cognitieve therapie?

'Maar steeds als ik denk alles te weten kom ik toch nog weer nieuwe dingen te weten.... dingen die het nog erger maken in mijn hoofd.'Je eigen hoofd is nu dus het grootste probleem. Ik heb een keer cognitieve therapie gehad en dat hielp mij om denkweggetjes die al platgetreden waren en daarom ok zo lekker liepen, maar altijd op een dood punt eindigden, om die denkweggetjes te verleggen. daarvoor moet je trainen en oefenen: die nieuwe denkweggetjes moeten platgetreden paadjes worden en de andere denkweggetjes moeten overwoekerd raken.
Bijvoorbeeld: zodra je het denkweggetje naar zijn ontrouw inslaat kun je ook denken: maar hij koos voor mij!
Ik ben geen therapeut, dus er zijn zeker mensen die meer bedreven hierin zijn dan ik.
' Ben je gebleven voor de kinderen?' Mij lijkt dat je meer redenen hebt om te blijven dan alleen maar de kinderen. Je man zou ook wel eens een goede reden kunnen zijn. Hij heeft de moeilijkste periode niet goed doorstaan, maar hij pakt het nu wel goed op.

Tsjor

Geen ervaring

Maar mijn gezonde verstand zegt, dat je altijd nog uit elkaar kunt gaan. Je geeft aan dat hij veranderd is. Is dat voldoende voor jou? Kun je deze afschuwelijke periode achter je laten, zonder verwijten? Misschien is het nu nog allemaal te vers. Laat het wat bezinken en bedenk wat je nodig hebt om met hem verder te kunnen. Zoals gezegd, uit elkaar gaan kan altijd nog.

Bericht aan hem

Waarom ga jij daarop reageren? En dan een explosie aan betrokkenen. Jemig. Social media is ook niet alles.
Je kunt je toch goed voorstellen dat zij verdrietig is nu ze hem kwijt is? Dat is toch ook jouw verdriet? Maar het verdriet van haar is niet jouw probleem, dat is het probleem van je man. Hij had haar toch kunnen antwoorden?
Wat betreft later ontdekken, ben je dan nog op zoek naar dingen? schrijf alles op wat je wil weten en vraag je man om één keer eerlijk te zijn en beloof hem dat je daarna stopt met vragen. Ook voor jezelf, want je maakt jezelf zo ziek. Het berichtje van 'die griet' laat juist zien dat hij wel degelijk knopen doorgehakt heeft.
Wat voor jou telt is dat hij al zelf, in het verleden, een duidelijke keuze heeft gemaakt voor jou. Zonder dat je hem daartoe hebt gedwongen of zoiets. Het was en is nog steeds zijn keuze. Voor jou. Of wil je die keuze niet geloven? Is het beeld van de versmade vrouw, in de steek gelaten door een schuinsmarcheerder, aantrekkelijker dan het beeld van een vrouw die een liefdevolle relatie heeft met een man, die in het verleden een grote fout heeft begaan? Wil jij de vrouw zijn die elke nagel uit het verleden boven water wil krijgen (en houden) of wil je kijken naar de toekomst van jou en je gezin?
Trek je mooiste kleren aan, maak er een feestdag van, ga samen iets gezelligs doen, laat hem jou verrassen met een mooi sieraad als bevestiging van jullie nieuwe start. Hij heeft jou opnieuw zijn ja-woord gegeven en jij hebt het dubbel en dwars verdiend.

Tsjor

rouw

Muvi laat je mooiste kleren nog maar in de kast hangen en voor de feestdag die Tsjor je aanraadt is het nog veel te vroeg.
Komende periode is er een van een soort van rouw, je bent het vertrouwen in je man kwijt. Dat is niet ineens meer terug.
Zorg de komende tijd goed voor jezelf en stop je verdriet niet weg.

Muvi

Toen mijn man zelf alles al geblokkeerd had kwam ik erachter net als jou.

Ik kreeg echt geen hiep hiep hoi wat ben ik blij dat hij er zelf mee gestopt was gevoel.
Ik voelde alleen maar de pijn dat hij er mee gestart was, zich mee had laten zuigen, er zelf naar " op zoek was gegaan"
Bij mij gaf dat geen gevoel van wat ben ik blij dat hij voor ons koos, zoals tsjor beschrijft.

Eerder wat is er gebeurd en waarom koos hij die uitweg?
Dat lijkt mij relevanter. Een deel weet je al, de tropen jaren waren extra zwaar en hij koos een uitvlucht. Nu is het juist de vraag hoe gaat hij daaraan werken?
Wil jij therapie? Wil hij dat?

Ik lees dat je te maken hebt met een échte, ze zet haar tanden volledig in jullie. Ze wist toen ze zijn minnares werd dat ze op een tweede plek kwam en word dat voor haar nu pas werkelijkheid.
Dat betekent dat ze ook in rouw zit.

Ook noem het een zwaar, zwaar rouwproces. Het is alsof er iets dood is. Een gevoel, een wij gevoel. En dat kan hersteld worden, alleen vind ik dat persoonlijk nog veel te vroeg.
Zoals ik al zei ga eerst jezelf op de rit krijgen. Laat je pijn komen en gaan, neem fijne mensen in vertrouwen.

Wij gaan weer starten met hulp, zelf na deze periode nog.
Dus hou goede moed, scheiden kan idd altijd zoals gezegd. Die gedachte heb Ik ook.

Sorry

Voor de spelfouten.

Ik zou nog zo veel meer willen posten. Ik wens je veel sterkte.

Muvi

Twee maanden is níet een hele poos, twee jaar is dat ook nog niet eens. Dan begin je pas, is mijn ervaring, dat verdriet en die pijn niet meer dagelijks te voelen. Dan pas gaan er dagen voorbij dat je er niet aan denkt. Geef het tijd, echt heel veel meer tijd. Dat je je nog zo voelt, dat de pijn nog zo fel is, dat is normaal en hoort er echt bij. Je bent enorm verraden door je man op het moment dat je hem het meeste nodig had. Het is echt niet gek dat je (nog) niet staat te juichen.

Wat fijn dat jullie in therapie zijn en dat er alweer fijne momenten zijn. En wat fijn dat je man nog steeds zijn best doet. Wij zijn nu ruim 3 jaar verder en het doet me nog steeds wat als mijn man vraagt of ie het wel goed doet, als hij uit zichzelf vraagt of we het ergens over moeten hebben (onze code voor een zwaar gesprek, als ik weer eens stoom af moest blazen of weer last had van de pijn en het verdriet), als hij een verrassingsuitje plant voor ons of als hij zegt dat hij zo blij is met ons/mij/ons gezin.

Zorg vooral ook goed voor jezelf, doe leuke dingen met andere mensen, ga lekker sporten, naar de sauna, een weekend weg met een vriendin of zus, en laat hem dan even voor de kinderen zorgen. Jij hebt wel wat extra jij-tijd verdiend en het is heel belangrijk dat je die ook neemt. Zorg dat je goed slaapt en eet, vooral slaap is heel belangrijk om in balans te komen en te blijven. Hou je emoties niet teveel binnen, maar aan de andere kant, je hoeft ook niet elke emotie te delen. Wat bij ons goed werkte was daar een avond in de week voor te prikken, dan ‘verzamelde’ ik dingen die me dwars zaten (ik schreef ze op) en dan konden we op een rustig moment het erover hebben. Dan was de emotie ook gezakt en dan verliep zo’n gesprek veel rustiger.

Hou vol, volgens mij zijn jullie op de goede weg.

Muvi

Natuurlijk had ik daar ook last van. Onze situatie is iets anders, wij waren al aan het scheiden (voor mij out of the blue, zijn idee dus) en in de loop van dat proces heeft hij een ander gehad. Dus je zou kunnen zeggen dat hij technisch gezien niet vreemdging. Maar als je daarna je relatie weer wilt opbouwen zit zo'n andere dame toch behoorlijk in de weg. Het was bovendien een vriendin, dus ik voelde me dubbel verraden. Hoe ik daarmee om ben gegaan? Aangeven aan man wanneer ik last had van pijn of verdriet of boosheid. En uit (blijven) leggen waar de pijn zit. Dat kwam uiteraard ook ter sprake bij de therapeut. Wij deden EFT (emotionally focussed therapy) waarbij we vooral ook keken naar onze vaste patronen en wat we van elkaar nodig hadden. Dat werkte heel goed voor ons. Misschien hebben jullie ook wat aan het boek Houd me vast van Sue Johnson dat bij de therapie hoort. Daar kun je zelf mee aan de slag, los van de therapie die je samen al volgt.
Zelf had in die tijd een jaar lang een coach, om aan mezelf te werken, sterker te worden en wat oude issues aan te pakken. Dat werkte voor mezelf goed. En ik schreef heel veel hier.
Heb vertrouwen dat het beter wordt. Ik kon het destijds ook niet goed geloven, er kwamen altijd terugvallen na de stappen vooruit, maar op de lange duur zag ik toch wel een lijn naar boven. Die hebben we vast kunnen houden gelukkig.

Wat wel belangrijk is, volgens mij, is dat je uiteindelijk wel een soort van begrip voor je man gaat krijgen. En dat je hem kunt vergeven. Maar daar is het nu nog te vroeg voor. Je merkt het vanzelf, je komt dan op een punt dat er geen verbetering meer in zit als jij zelf die stappen (begrip en in het verlengde daarvan vergeving) niet kunt zetten. Voorlopig gewoon doorgaan op deze weg. Open zijn naar elkaar (maar de emotie er zoveel als mogelijk uit houden). Positieve dingen doen samen. Tijd maken voor elkaar (dus kinderen uitbesteden en echt even tijd samen doorbrengen). Zelf regelmatig iets leuks doen en man voor de kinderen laten zorgen. Het is heel belangrijk om echt sámen verantwoordelijk te zijn voor de zorg.

Aanvulling

Het hele gebeuren blijft een litteken. Altijd aanwezig en zichtbaar, en soms voelbaar. Maar het hoort inmiddels bij me, en zolang ik er niet aan blijf krabben valt er prima mee te leven. Ook dat is iets dat uiteindelijk vanzelf gebeurt, net als bij een fysiek litteken. Eerst doet het pijn, bloedt het. Dan komt er een korstje op, maar dat krab je regelmatig open omdat het jeukt. En uiteindelijk groeit het echt wel dicht. Maar het blijft dus zichtbaar, en als je eraan komt voel je het. Maar dat kost veel tijd, en veel geduld. Van beide kanten. Er komt misschien een moment dat je man zal vinden dat je 'niet meer moet zeuren'. Daar heeft hij dan deels gelijk in. Het steeds op blijven rakelen doet meer kwaad dan goed. Maar je kunt het ook niet wegstoppen. Vandaar mijn eerdere raad om het er eens per week, standaard, over te hebben. Dan voorkom je dat je vanuit emotie dingen naar elkaar gaat roepen maar kun je het echt hebben over welke stappen jullie hebben gezet en nog moeten zetten, waar jouw pijn zit, wat jij van je man nodig hebt. En andersom, want ook al was zijn actie natuurlijk beneden elk peil, er zat wel een reden onder. Die moet hij helder krijgen. Zodat hij eraan kan werken om het in de toekomst te voorkomen. De meeste vreemdgangers zijn op zoek naar iets in zichzelf en proberen dat bij een ander te vinden. Komt dat aspect in de relatietherapie voldoende aan de orde? Ook daarbij kan Houd me vast goed helpen!

Het moet gezegd worden

Muvi: het verhaal van Pennestreek is zeer positief en een voorbeeld van groei van beide partners richting een verdieping van de relatie. Het verhaal van Miss is ook positief en mooi omdat zij zo haar eigen groei heeft weten te bewerkstelligen.

Toch zijn er ook mensen zoals ik, die heel hard gewerkt hebben, zelfs ook samen met partner waarbij het niet gelukt is. En dat kwam in mijn geval ook omdat het vertrouwen niet terug kwam en de pijn om de ontrouw bleef. Jaren en jaren, ondanks de goede voornemens en het harde werken bij therapeuten.

Waarom ik dit nu zeg, is niet om een 'party pooper' te zijn te midden van de positieve verhalen. Ik zeg het opdat je goed blijft invoelen of je niet vanuit alle goede intenties en hoop op herstel te lang over je grenzen gaat gaan.

Een paar maanden zijn nog heel kort. Ik zou zeggen als het over een of twee jaar nog zo'n pijn doet dat je misschien eens achter je oren moet gaan krabben (ik heb het nog vijf jaar uitgezeten)

veel sterkte

Helemaal gelijk Mari

Het lukt zeker niet altijd om de relatie weer te herstellen. Zelfs niet als beiden dat graag willen. Er is een heleboel kapot...

Maar tijd is wel een heel belangrijke factor. Je bent nu nog te kort 'onderweg' om al conclusies te kunnen trekken. En je hebt heel wat om voor te blijven, met kleine kinderen en een man die zichtbaar en voelbaar zijn best doet. Scheiden kan dus altijd nog. Maar inderdaad, hou jezelf en je eigen grenzen goed in de gaten.

Om jezelf rust op dat vlak te geven zou je voor jezelf een ijkmoment kunnen prikken. Als je volgend jaar om deze tijd nog geen verbetering merkt, dan kun je na gaan denken over andere opties dan bij elkaar blijven. Of een andere vorm zoeken om wel samen te blijven, als ouders van jullie kinderen, maar niet meer als liefdespartners. Er is heel veel mogelijk. Maar vermoei jezelf daar nu nog niet mee. Focus op het hier en nu, op wat nu goed voelt en probeer zelf en binnen je relatie te groeien. Als je relatie meegroeit is dat heel erg mooi.