Relaties
Paxx
08-04-2017 om 16:53
Man heeft conflict met zijn ouders.
Er speelt al ruim een jaar een ongemakkelijke situatie tussen mijn man en zijn ouders. Hij heeft vermoedelijk iets gedaan of gezegd waar ze boos over zijn. Wat dat is geweest blijft raadselachtig. Een hele warme band heeft hij nooit met ze gehad, ook niet met zijn zus en broer, maar hij heeft altijd zijn best gedaan contact met ze te onderhouden, ook omdat ze een leuke opa en oma zijn en onze kinderen dol op hen zijn. Dus we gingen met regelmaat langs, vroegen ze te eten, vierde alle feestdagen samen etc.
Maar sinds een jaar is de relatie heel moeizaam gebleken en hebben zich een aantal incidenten voorgedaan die mijn man veel verdriet doen. Zijn ouders lijken het contact tot het minimum te beperken. Ze reageren niet meer op zijn uitnodigingen om iets af te spreken, ze komen een enkele keer nog op een verjaardag maar vertrekken dan weer na een half uur en tonen zelf geen initiatief meer om bv sinterklaas of kerst met ekaar te vieren.
Daarnaast zijn er een aantal incidenten geweest. Zo zijn ze op de verjaardag van onze oudste zoon abrupt vertrokken omdat een andere aanwezige, die ook die dag jarig was, een kado kreeg en zij dat niet gepast vonden (bleek achteraf). Vorige maand zijn mijn man en ik getrouwd (al jaren samen overigens) en hun aanwezigheid op die dag voelde uiterst stroef. Mijn man heeft in de aanloop naar ons huwelijk geprobeerd hen te betrekken maar op al zijn voorstellen hebben ze afwijzend gereageerd. Zijn moeder wilde niet met hem mee een pak kopen en zijn vader is niet op zijn vrijgezellediner op komen dagen bijvoorbeeld. Op de dag zelf kwamen 10 minuten te laat bij het wettelijk huwelijk, ze weigerde bij de rest van de gasten te gaan zitten, hebben ons niet gefeliciteerd en zijn zonder gedag te zeggen aan het begin van de avond vertrokken. We hebben sindsdien niets meer van ze gehoord.
Mijn man is het afgelopen jaar een paar keer bij hen geweest om te praten in de hoop er achter te komen wat er speelt. Dat heeft niets opgeleverd. Sterker, het lijkt het zelfs alleen maar erger gemaakt te hebben. Ook heeft hij met zijn zus gesproken, die wel een hele goede band heeft met hun ouders. Zij geeft aan dat hun ouders vinden dat hij zijn bestaan aan hen te danken heeft maar dat hij niet dankbaar genoeg voor is. Mijn man, praktisch van aard, kan hier op zijn beurt niet erg veel mee.
Omdat hij niet weet wat hij in de ogen van zijn ouders verkeerd heeft gedaan is hij voortdurend bang iets verkeerds te doen. En hij voelt zich afgewezen door hen. Desalniettemin vindt hij het heel belangrijk om, ook voor de kinderen, wel contact met hen te blijven houden.
Nu komt de verjaardag van onze jongste zoon en er aan. Mijn man wil doen alsof er niets aan de hand is en gewoon de hele familie uit nodigen, zoals altijd. Ook omdat onze zoon dat het liefste wil en heel loyaal is aan zijn opa en oma. Maar het conflict staat als een soort roze olifant in de kamer. Zijn ouders hebben niet alleen mijn man verdriet gedaan. Maar ook mij, onze andere zoon door te vertrekken op zijn laatste verjaardag en nog een aantal andere familieleden die ze het afgelopen jaar tegen de schenen hebben geschopt. Ik vind het dus lastig ze uit te nodigen, van iedereen te vragen zich omwille van zoon keurig te gedragen terwijl zijn ouders eigenlijk het probleem zijn. Iedereen loopt op eieren.
Ik vind dat hij, voor de verjaardag van zoon, weer naar zijn ouders moet om met hen te praten en nogmaals moet proberen te achterhalen wat er aan de hand is. Omdat hij dat al 3x heeft geprobeerd het afgelopen jaar moest hij heel diep zuchten toen ik het voorstelde en is ie nog niet geheel overtuigd dat dat zin heeft. Een andere oplossing zie ik niet. Maar wij zitten ook een beetje in een groef vermoed ik. Heeft iemand zoiets aan de hand gehad of een briljant probleemoplossend idee?
Flanagan
13-04-2017 om 20:32
AnneJ,
Ik ben ook niet de enige, alleen wel degene die dankzij een huwelijk dicht bij hen staat. Maar het klopt wel, ik ben eentje in een lijst van meerdere met blauwe schenen.
Flanagan
13-04-2017 om 20:52
Rode Krullenbol,
Bedankt voor de link in post#60.
Soms praat ik met anderen over die emoties maar dan merk ik of geven anderen aan dat ze het moeilijk kunnen begrijpen omdat ze het zelf nooit ervaren hebben. Dat bezorgt zo'n alleenstaand gevoel.
De video was goed omdat de lichaamstaal zo herkenbaar is.
Zo fijn dat een onbekende of het nu via een vlog of een forum het juiste weet te zeggen of te schrijven. Het zalvende effect van mensen met vergelijkbare ervaringen. Ik moet geen munitie geven. Als ze niet kan schieten, zal ik haar op den duur vervelen omdat ze geen grip op de situatie krijgt.
tsjor
13-04-2017 om 22:59
Gevoel en beslissing
Flanagan, over gevoelens kun je toch geen beslissing nemen, die je dan onderbouwt met argumenten? Als er een andere situatie is (schoonouder wordt ernstig ziek), dan zijn er andere gevoelens, die je opnieuw moet verkennen en waar je opnieuw je handelen op gaat aanpassen. Dat is geen huichelarij, maar verandering van situatie. Ik zou niet bang zijn over wat de buitenwacht daar nou van denkt. Maar je moet jezelf ook niet in de weg gaan zitten, omdat je ooit bepaalde 'beslissingen' hebt genomen die je hoog wil houden.
Tsjor
Flanagan
18-04-2017 om 10:52
Beleefd
Tsjor, ik snap wel wat je bedoeld. Als iemand is overleden, is er geen gelegenheid meer om tot een verzoening te komen.
Recentelijk ging een vriendin naar een haptonoom om zo 'uit haar lichaam' op zichzelf te kunnen terugkijken. Een methode om te leren loslaten zodat je in de toekomst kan negeren en wegkijken. Een snellere methode dan problemen uitpraten omdat daar minimaal twee met goede wil voor nodig zijn . Wel jammer ergens, want zo wordt niets weggewerkt. Ik besprak dat met mijn man.
Mijn man legde mij uit dat in een moeilijke tijd met school en kind de therapeut hem vertelde dat wat de directeur geflikt had ergens genoeg was om haar de nek om te draaien ( figuurlijke zin) maar dat hij dat niet had gedaan omdat dit niet in hem zat en hij te beleefd was. Dat deed hem begrijpen waarom hij toen zoveel pijn uit machteloosheid voelde. Hij was blij niet over eenzelfde karakter te beschikken als die gewetenloze directeur. Zo kon hij zijn emoties handelen.
Het deed mij goed dit te horen. Het heeft mij ook een andere kijk op mijn situatie geboden. Ook ik was te beleefd omdat het niet in mijn karakter ligt een ander aan te pakken. Ik begrijp nu waarom het zo gelopen is. De vraag of ik in actie moet komen, is voor mij hiermee beantwoord. Ik voel nu rust.
Li
18-04-2017 om 11:00
Flanagan
Dat is mooi uitgelegd, en food for thought voor een vurig typje als ik
Anne
13-08-2017 om 10:43
In welke zin?
Ouders die van hun kinderen verwachten dat ze dankbaar zijn en respect hebben,dat heb ik de afgelopen weken al heel vaak gehoord.
Maar in welke zin zien ze dit dan?
Moet er een tegenprestatie zijn naar de ouders toe of willen ze dit met regelmaat horen?
Lijkt me allemaal toch nogal verstikkend naar jullie toe.Het is best normaal dat het ene kind misschien een wat sterkere band heeft met zijn ouders dan de anderen.Daar spelen heel veel factoren in mee.Iemand die nogal op zijn privacy is gesteld,wat terughoudender is,druk bezig is met werk enz...zal misschien ook wat minder tijd over hebben om veel contact te onderhouden.
Belangrijk is dat jullie er achter komen waarom de ouders zich zo gedragen.
Ik kan de zus best begrijpen.Zij heeft een goede band met haar ouders en wil zich niet mengen in de situatie,waarschijnlijk uit angst dat ze die relatie in gevaar brengt.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.