man (asperger) sociaal nu echt onder de (=mijn) maat....
Hoi allemaal,
Ongeveer acht jaar geleden is man gediagnosticeerd met asperger.
Het was nooit een sociaal type, maar we hadden zeker wel een sociaal leven. Ik moest die kar natuurlijk trekken, maar dat zie ik bij zoveel stellen om me heen.
De laatste twee jaar is man echter nergens meer toe te krijgen. De weinige contacten die we gezamenlijk hadden, laat hij ook helemaal lopen. Hij gaat nergens mee naar toe. Ik heb een tijdje aan hem getrokken, maar ben daar ook weer mee gestopt, ik dacht heel naief dat hij dan zelf wel wat zou ondernemen. Maar niks hoor
Hij werkt niet (leeft van zijn spaargeld), en zit eigenlijk de hele dag op z'n computer te weetikwatten, en loopt hard. Hij zit wel op een atletiekklup, gelukkig, dus een avond per week daarnaartoe. Verder is hij altijd thuis.
Zelfs zijn oude moeder, waar helemaal geen ruzie ofzo mee is, heeft hij dit jaar nog maar 1 x bezocht. Hij heeft er geen zin in om naar haar toe te gaan (en zij kan niet naar hem komen). Ik bezoek haar ongeveer iedere 6 weken, en ze is echt verdrietig dat hij niet meekomt. Ik hoor via vriendinnen ook dat een vriend en een zwager het helemaal niet leuk vinden dat man nooit meer komt.
Toen onze dochter kleiner was, deden we ook wel veel met het gezin. Weekendjes weg, of met z'n drieen de stad in of iets dergelijks, maar dat wil hij nu ook allemaal niet. Ik ga af en toe een weekendje weg met dochter en het gezin van mijn zus, dat is gezellig, maar ik baal toch dat ik alles in mijn eentje moet doen.
Ik voel me erg eenzaam. Praten met man is de afgelopen jaren ook eigenlijk onmogelijk geworden. Ik heb hem vorige maand een brief gestuurd, over mijn gevoelens, maar daar heeft hij niets over gezegd.
Man heeft ook veel sociale angst, dus ik denk dat dat nu echt de overhand neemt. Hij is inmiddels 53, misschien wordt het met de jaren erger?
Onze dochter is nu 15, heeft ook asperger.
En ze is erg puber.
Haar band met man is prima, en ze hebben het samen over het algemeen gezellig. Ze weet niet dat man asperger heeft.
Wat ik heel erg vind, is dat zij het gedrag van man een beetje overneemt, ze zit ook heel veel thuis, trekt zich terug etc. Dat doet mij veel verdriet, want ik zie dat ze weinig vreugde aan het leven beleeft.
Samen kunnen ze eindeloos voor de tv zitten, vreselijk vind ik dat.
Herkent iemand misschien deze situatie, en heeft misschien een idee wat ik kan doen? Of een tip? Zelf onderneem ik best veel met anderen, maar het eenzame gevoel blijft.
Dihanne
Is hij ongelukkig?
Heb je het idee dat hij lijdt onder het gebrek aan sociale omgang? Ik denk dat sommige mensen dat echt niet nodig hebben en genoeg hebben aan contact met huisgenoten en een incidenteel sportschoolbezoek.
Ik heb niet echt tips, maar ik denk dat dit is wat je van hem kunt verwachten. Alles wat hij in het verleden heeft gedaan aan het onderhouden van contacten heeft hij waarschijnlijk voor jou gedaan.
Vervelend zeg!
Dat hij ook niet mee gaat naar zijn eigen moeder vind ik erg, en ook dat hij niet meer met jou praat. De rest lijkt me meer zijn eigen ding.
Zou het kunnen zijn dat hij bang is om van alles te moeten van jou of van zijn moeder, en zich snel aangevallen voelt? Anders zou ik het ook niet weten. Maar ja, hoe kom je daar achter? Lastig, sterkte!
Mijn 2 centen
Ik weet niet of jullie dochter zijn gedrag overneemt, of dat het uit haar zelf komt omdat zij ook asperger heeft. Heb je je dat wel eens gerealiseerd, dat het ook uit haarzelf kan komen?
Wat je man betreft: het lijkt me een heel nare, eenzame situatie. Triest ook. Hij heeft faalangst, sluit zich steeds meer op en is niet meer te bereiken. Hij voelt mogelijk aan hoe jij je voelt (ook al denkt men dat autisten dan niet kunnen; dit is niet altijd waar) en voelt zich dan nog ellendiger, maar weet niet wat hij er mee aan moet (dit is geen feit maar een mogelijkheid).
Ik weet dat er de laatste jaren meer erkenning is voor partners van mensen met autisme. Zonder meteen te roepen dat je dan maar moet scheiden (ik zeg dat alleen als er ook sprake is van bepaald schadelijk gedrag, zoals agressie of anderszins ver over iemands grenzen gaan, dat lijkt me hier niet aan de hand).
Er zijn veel handvatten om met een autistische partner om te gaan. Ook professionele hulp, maar dan wel van iemand die hierin gespecialiseerd is, is een mogelijkheid, mits je man mee wil doen (geef hem de tijd aan het idee te wennen als je het voorstelt).
Misschien heb je hier wat aan: http://www.autisme.nl/wat-wij-doen/lotgenotencontact/partners.aspx
Sterkte er mee!
bedankt
bedankt voor jullie reacties
ja, misschien komt het teruggetrokken gedrag van mijn dochter wel uit haarzelf, dat kan natuurlijk. Dat vind ik (tot op zekere hoogte) wel een geruststellende gedachte.
verder denk ik wel dat jullie gelijk hebben: man zal niet veranderen.
waarom hij zijn moeder zo behandelt snap ik niet, en ik vind dat ook heel erg
ik zal nog meer dan ik al doe mijn eigen plan moeten trekken, en mijn eigen leven moeten leiden.....
groetjes
dihanne
depressief?
Beste Dihanne,
Is je man misschien depressief, naast zijn Asperger?
Of komt het voort uit een diep gevoel van niks waard te zijn of zo?
Wel heel naar hoor. Dan kun je je knap eenzaam voelen.
Mijn dochter (ook Asperger) moet ik ook enorm aanzetten tot het ondernemen van eea op sociaal gebied. Afspreken met vriendinnetjes (heeft ze nauwelijks) gaat moeizaam. Ze gaat naar school en komt thuis. Ze gaat naar sport en ook daar blijft ze niet hangen.
Ik blijf wel stimuleren: gewoon bellen, afspreken met een vriendinnetje, stimuleren dat ze bv samen naar de film gaan, afspreken om te logeren en zo.
En ze heeft nu sinds kort een baantje bij de supermarkt. Dat heeft ze zelf geregeld. En dat geeft haar zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Kaatje
herkenning
Hai Dihanne,
Wilde zeggen dat ik je goed begrijp...
Mijn man (29) heeft ook asperger. Heeft weinig tot geen vrienden, besteed daar ook geen aandacht aan. Hij kan alleen maar 1 ding tegelijk. Dus of werk of gezin.. en t gezin delft dus het onderspit. Voel me ook vreselijk eenzaam en heb de lataste tijd maar besloten om te doen alsof ik alleen woon. Dit zorgt voor veel minder irritaties maar is natuurlijk geen oplossing. Ben bang dat ik dit niet volhou. .. omgeving begint het ook te zien dat ik er doodmoe van wordt. Hij kan echt super lief zijn en houd met hart en ziel van mij en de kinderen... maar sta er zo alleen voor....weet daarom niet of ik nog wel de kracht heb om hem altijd maar te moeten begrijpen en rekening houden met zijn "dingen".
Hoop dat jij wel de kracht vind om jezelf hier een weg in leiden. .
Volle begrip voor je hor.. sterkte
