Man al 2 jaar thuis, lopen elkaar in de weg!

Ik ook

Inmiddels is mijn man ruim 3.5 jaar werkeloos. Zoeken doet hij niet meer (hij heeft ook geen uitkering). Wel werkt hij nog elke zaterdag, dat deed hij er al bij, en raakte hij niet kwijt. Verschil is wel dat ik altijd al de hoofdkostwinner ben geweest (ik werk 32 uur) en dat is natuurlijk niet veranderd. Feitelijk hebben we nu de rollen 'omgedraaid' (als je het bekijkt hoe het meestal is, namelijk vrouw thuis of deels thuis en man fulltime/ of 4 dagen werkend). Hij is dus noodgedwongen huisman. Gezien het feit dat hij zijn opleiding nooit heeft afgemaakt, er geen werk is en de werkeloosheid alsmaar stijgt, is er voor hem nu ook geen perspectief.

Dat is heel lang heel moeilijk geweest. Ondanks dat ik de 'zaterdag' voor mezelf had. De eeuwigdurende passiviteit, de boze buien soms, het er voor mijn gevoel alleen voor staan. Inmiddels lijken we langzaam maar zeker wat uit de impasse te komen, maar dat vereist heel hard werken van beide kanten. Want inderdaad, het is echt zwaar weer voor je relatie. Ik heb me moeten realiseren wat het voor mijn man betekent zich uitgerangeerd te voelen (op relatief heel jonge leeftijd). HIj is tegen het depressieve aan geweest, wilde geen hulp, maar is er redelijk uit geklommen. Maar ik heb hem af en toe wat uitgefoeterd hoor. En daarnaast moest ik me ook realiseren dat het een deel van zijn karakter is, dat passieve. Hij was nooit heel outgoing, weinig vrienden enz. Sinds begin dit schooljaar doet hij 1 ochtend per maand vrijwilligerswerk (wilde hij vorig jaar al, maar hij kwam er niet tussen). Dat is dus ook goed, net weer even onder de mensen.

Al met al heb ik niet zoveel tips. Misschien 4 dagen werken? In elk geval heb je een hele lange adem nodig. Heb je al met je man gepraat hierover? Ik ben bij tijden echt heel boos geweest omdat het minimale in huis gebeurde (terwijl ik nog eens 4 dagen van huis was). En verder zat hij veel boven. Kan je anders dagdelen afspreken dat hij 'in charge' is? En jij bijv. elders in huis voor jezelf iets doet? Wat hier heeft gewerkt (voor zover zoiets kan werken, je moet er mee dealen): af en toe de confrontatie, heel veel slikken en doorgaan, we zijn samen een huwelijkscursus gaan doen (met mensen die we kennen, ouder dan ons), dat was in ons geval heel goed voor ons, het is geen therapie overigens, maar wel focussen op wat goed gaat (en minder goed, of waar we anders in zijn). en ook lief blijven voor jezelf en leuke dingen plannen. Met of zonder de kids even weg. En tegelijkertijd hem ook blijven steunen, want de situatie is en blijft vooral voor hem heel rot, hij is tenslotte degene die zijn baan kwijt is, niet meer bijdraagt aan het gezinsinkomen en zich daardoor soms knap waardeloos voelt. hij had erg het gevoel geen doel meer te hebben in zijn leven. En wellicht voelt jouw man zich ook zo en daarnaast nog schuldig omdat hij ten opzichte van jou faalt. Dat doet overigens niets af aan het gevoel van frustratie, ik heb dat ook gehad en soms nog. Helaas is het niet anders, en wordt het voorlopig ook niet anders, dus we zullen het er mee moeten doen.

Nou ja, heel verhaal, moraal is in elk geval dat ik heel veel herken, hoewel mijn situatie wel deels anders is/ was.

Sterkte!

Sneeuwitje

Voltijd?

Waarom ga jij niet voltijd werken?

Is hij verder wel vrolijk enzo? Sommige mensen zijn gewoon niet zo uithuizig. Ik ben behalve werk ook weinig buitenshuis. Mijn man is dus zelden alleen thuis, en ik zou het vervelend vinden als hij me als het ware het huis uitkijkt om alleen te kunnen zijn.

Herkenning

Wat een herkenning in jouw berichtje. Mijn man zit ook 2 jaar thuis. Ontslagen, maar ook nog eens arbeidsongeschikt wegens posttraumatische artrose in zijn pols. De coach van het loopbaantraject weet het ook niet meer wat hij nog kan doen en van de reïntegratiecoach van het UWV hoeft hij helemaal niets te verwachten.
Ik probeer 'm te motiveren tot vrijwilligerswerk in zoverre hij dat kan (heel veel pijn in zijn pols, waardoor hij die arm eigenlijk niet kan gebruiken). Maar hij is helaas ook erg pasief, zit bijna de hele dag achter de laptop of tv. Hij kookt wel iedere dag en als ik het vraag doet hij iets in het huishouden ... maar helaas niet uit zichzelf.
Vermoeiend inderdaad en niet goed voor je realtie. Een prater is hij niet. Dus als ik probeer er een gesprek over te beginnen, voelt hij zich al snel aangevallen.
Ik werk zelf wel en probeer ook als het kan wat extra uren te draaien, maar dat kan ook niet altijd.
Geen tips dus, wel herkenning

Huishouden

Als mijn man vrij heeft (hij werkt meer dan voltijds) wil hij wel dingen in het huishouden doen, maar hij ziet het niet! En dus, maak ik een lijstje. Ik vind het kinderachtig, en geeft mij het gevoel in de rol van leidinggevende te worden geduwd, maar het werkt. Is het mogelijk dat jij en je man een zakelijk gesprek voeren over de wederzijdse belasting? Een overzicht maken van de taken, en dan de boel verdelen? Dat je graag eens alleen thuis bent, kan ik me heel goed voorstellen. Is het iets dat hij voortaan de boodschappen voor de hele week doet? Is ie zo weer een uurtje of twee weg. En geeft hem structuur in de week. Zou je het hem gewoon kunnen zeggen? Dat je behoefte hebt aan alleen zijn?
Mijn man heeft jaren geleden eens aan me gevraagd of ik niet één avond in de week zou kunnen opkrassen. Ik hou me daar graag aan

Je wil hem vooral het huis uithebben?

Tenminste, zo lees ik jouw bericht. Je hebt volgens mij nog minder moeite met het feit dat hij weinig doet, dan het feit dat je nooit alleen thuis bent.

Ik snap dat volkomen!

Je kan wel meer werken, maar daarmee heb je nog geen tijd alleen thuis.

Dus Josje wil volgens mij vooral tips hoe ze haar man af en toe (liefst langer) het huis uit kan hebben.

Ik heb er geen ervaring mee, maar denk dat zolang hij geen betaald werk heeft, vrijwilligerswerk de meeste kans biedt dat hij langer het huis verlaat. Dus probeer hem daarin te stimuleren (als hij erg passief is wellicht e.e.a. alvast uit te zoeken waar hij verder kan informeren). Is sowieso goed voor hem, zodat hij zich weer nuttiger kan voelen: toch een bijdrage leveren aan de maatschappij, EN jou ook wat tijd alleen in huis gunnen.

Maar misschien moet je hem dus ook uitleggen dat jij er erg behoefte aan hebt om af en toe alleen in huis te zijn. Niets ten nadele van hem, maar dat je het zo fijn vindt alleen thuis te zijn...
Ik weet niet of hij dat begrijpt, zijn meer mannen die daar niets van snappen, maar misschien dat die van jou dat wel kan begrijpen.

Heel veel sterkte ermee. Ik zou het ook onwijs moeilijk vinden.

Hier ook

Man al jaren af en aan thuis, gaat gezien zijn leeftijd ook niet meer gebeuren dat hij met huidige crisis aan het werk komt.
Ik ben fulltime gaan werken en ben nu (niet geheel naar wens) kostwinner. Man doet wel eea in huishouden, maar is ook vaak lamlendig en slaapt bv lang uit.
Wij zijn onlangs in therapie gegaan om deze ommezwaai in onze relatie en de bijhorende (gedrags-) verandering op een rijtje te krijgen. Het is echt niet makkelijk weet ik uit ervaring.

Ik verlang ook enorm naar weekend dagen of avondjes alleen thuis.....niks hoeven zeggen, hele rijk voor me alleen. Uren tv kijken die alleen ik leuk vind...
Geen idee hoe dat voor elkaar te krijgen. Hij wil geen hobbies, sport niet, alle andere vrienden werken.

Ik hoop dat onze therapie ons gaat helpen....
Geen tips dus, maar wel hart onder de riem dat je niet de enige bent die dit moeilijk vindt.
Sterkte! Zuchtje.

Anders

Ook hier man alle dagen thuis en ik kostwinner (fulltime werken). Kans op betaald werk voor hem is er niet. Maar ook vrijwilligerswerk of buitenhuize hobbies moeilijk vanwege fysieke beperkingen. We hebben moeilijke jaren achter de rug, niet zo zeer onderling maar vooral omdat hij steeds lamlendiger werd. Volgens mij had hij erg veel moeite met accepteren, tegen het depressieve aan. Misschien is het altijd iemand om me heen makkelijker voor mij omdat er weinig te kiezen valt, zijn lichamelijke problemen daar hebben we beiden mee te dealen. Ik zonder me af met m'n draadloze koptelefoon, erger me niet aan eindeloos uitslapen en voor de buis hangen.

Mijn man bijna 4 jaar thuis

Echt herkenbaar mijn man is in sept 4 jaar thuis pfff!maar hij doet wel enorm veel in huis hoor schoonmaken afwassen koken etc!soms laat ik hem ook gewoon uitslapen maar meestal is hij met mij er op tijd uit!ik vind het ook heerlijk als die effe met vrienden op stap is!gewoon even alleen thuis met de kids die dan boven liggen te slapenhij computert ook veel maar doet ook echt veel met de kids en haalt ze ook op van school ik breng ze smorgens dus we lopen niet echt in elkaars weg!

Werkloos en toch vol in het leven, bestaat dat?

Ik vraag me af of het haalbaar is om te verlangen van mijn man dat hij vol in het leven blijft staan terwijl hij al jaren zonder werk zit.

Zijn wereldje wordt steeds kleiner, hij is smorgens niet te harden, gaat laat naar bed en onderneemt niet veel -hebben we ook geen geld voor- buitenshuis.

Heel moeilijk uiteraard om jezelf op de rit te houden als je geen structuur en functie meer hebt.
Zijn er mensen die dit wel kunnen en zo ja, hoe doen zij dat dan?

Eigen ervaring, voor zuchtje

Ik heb zelf ervaring met thuis zijn tegen wil en dank. Ik heb dit heel erg gevonden. Een nutteloos, afgedankt gevoel, en dat wordt vaak door de omgeving benadrukt als er weer eens ergens, online of in het echt, een discussie losbarst over mensen met een uitkering, vooral als men met voorbeelden komt van werklozen die lekker de hele dag thuis en in de tuin zitten terwijl de werkenden zo hard voor hun uitkering moeten werken.
Vorig jaar, tijdens de verkiezingsstrijd, heb ik dat extra gevoeld, zeker toen ik die akelige verkiezingsposters zag van de VVD waarop stond dat je niet je hand moest ophouden, maar uit de mouwen moest steken. Dat heeft me echt geraakt.
Ik heb het een tijd heel moeilijk gevonden, schaamde me er bijvoorbeeld voor om met een kop koffie in de tuin in het zonnetje te gaan zitten, want wat moesten de buren wel niet denken? Ik ben inmiddels verhuisd, en mijn huidige buurt weet niet beter dan dat ik vanuit huis werk. Wat ik ook wel doe, parttime, maar nog steeds met een stukje uitkering erbij. Ik wil geen gepraat van "kijk haar eens lekker in de tuin zitten, en ik maar werken."

Het is heel verleidelijk om dan in een slachtofferrol te schieten, maar dat schiet niet op. Het is ook heel moeilijk om je te wapenen tegen vooroordelen, en daarvoor gebruik ik tegenwoordig het leugentje om bestwil dat ik vanuit huis werk met flexibele werktijden.

Zuchtje, je schrijft: "Ik vraag me af of het haalbaar is om te verlangen van mijn man dat hij vol in het leven blijft staan terwijl hij al jaren zonder werk zit. Zijn wereldje wordt steeds kleiner, hij is smorgens niet te harden, gaat laat naar bed en onderneemt niet veel -hebben we ook geen geld voor- buitenshuis. Heel moeilijk uiteraard om jezelf op de rit te houden als je geen structuur en functie meer hebt. Zijn er mensen die dit wel kunnen en zo ja, hoe doen zij dat dan?"

Ja, ik geef mijn leven zin en hou mezelf op de rit, al kost het me best wel eens moeite. Vooral vanwege schaamte en schuldgevoel omdat ik mijn hand moet ophouden. Gelukkig heb ik enkele lieve vriendinnen (die mijn "geheim" wel kennen) en die hebben me af en toe stevig toegesproken. Bijvoorbeeld: dat het heel verleidelijk is om me op te sluiten en de gordijnen dicht te houden als ik weer een rotdag heb, maar dat niemand daar niets mee opschiet. Ik ben nou eenmaal nog steeds deels afhankelijk van een uitkering, en als ik mezelf opsluit heeft dat geen zin. Niet voor mezelf, en niet voor de mensen die menen dat ik op hun zak leef.
Ik ben alleenstaande ouder, kan me niet permitteren weg te zakken want het huishouden moet ook gebeuren, en ik moet natuurlijk ook een ritme aanhouden voor de kinderen, dat scheelt ook. Je zou je man kunnen betrekken daarin. Dat hij op bepaalde dagen in de week ervoor zorgt dat de kinderen op tijd opstaan en netjes in de kleren en met een goed ontbijtje in de maag naar school kunnen. Of bepaalde huishoudelijke taken aan hem geeft.
Ook ben ik lid geworden van een club waar ik mijn hobby kan uitoefenen. Zolang ik dat nog kan betalen, en reken maar dat ik er elke cent voor opzij leg, doe ik dat.
Ik doe ook vrijwilligerswerk, eigenlijk mag dat niet als je een uitkering hebt want dan ben je niet beschikbaar voor werk, maar ik weiger passief achter de geraniums te zitten zo lang ik nog geen volledig werk heb.

Zo zit mijn leven op dit moment in elkaar. Ritme houden, al was het alleen maar voor de kinderen, maar ook voor mijn eigen waardigheid. Echt, er zijn genoeg dagen dat ik, als de kinderen naar school zijn, liefst mijn bed weer in zou kruipen, gordijnen dicht en slapen zodat ik niks meer voel, want diep in mijn hart voel ik me nog steeds een mislukking en schaam ik me voor de mensen die wel werken. Maar ik weet zeker dat het dan van kwaad tot erger gaat, en ik vind het ook geen voorbeeld voor mijn kinderen.
Ik geef eerlijk toe dat ik ook wel eens loop te janken en dat ik echt niet altijd het zonnetje in huis ben, want het lijkt steeds uitzichtlozer te worden en ik ben bang voor de toekomst. En ik sta mezelf ook toe om te janken, eens een dagje niks te doen (gaan slapen is geen optie want dan slaap ik 's nachts niet) en me zielig te voelen, maar de volgende dag weer húp in de benen, mijn huis netjes houden, mezelf verzorgen omdat het zo verleidelijk is om die oude trui maar weer aan te trekken en mijn haar niet te doen want ach, wat heeft het voor zin (een heleboel, maar dat wil ik op zo'n moment niet weten).

Zelfrespect, waardigheid, dat is heel belangrijk voor me. Ze kunnen me mijn werk afnemen, ze kunnen bezuinigen op mijn uitkering, ze kunnen de toeslagen die ik zo hard nodig heb nog verder korten, ze kunnen zelfs mijn huis afnemen door het onbetaalbaar duur te maken, maar mijn waardigheid laat ik me niet afnemen.

Als ik lees over deze mannen, heb ik diep medelijden met ze. Want zij zijn hun waardigheid al kwijt, zo te lezen. Ik weet niet waarom. Schaamte? Oordelen van de buitenwereld? Zijn zij zelf ooit hard geweest in hun oordeel over mensen zonder werk? Moedeloosheid omdat het al zo lang duurt? Angst voor de toekomst? Ik weet het niet. Maar het klinkt wel heel moedeloos en verdrietig. Alsof zij de moed al hebben opgegeven.

Ik heb het "geluk" dat ik er alleen voor sta, dat er geen echtgenoot is die de kinderen en het huishouden blijft verzorgen, ik moet dat zelf doen. En als ik me een dagje laat meesleuren door zelfmedelijden, zie ik het meteen de volgende dag terug: de kinderen zijn klieriger, mijn huis is een troep. Dus ik MOET wel.

Misschien is dat de oplossing voor jullie mannen? Minder uit handen nemen, hem zeggen dat je van hem ook actie verwacht? En eventueel met wat professionele hulp? Ga eens naar een huisarts, daar heb ik destijds ook veel aan gehad toen ik de wanhoop nabij was. Of maatschappelijk werk. Probeer hem er van te overtuigen dat je hem begrijpt en met hem meeleeft, maar dat het zo niet verder kan, dat hij nog steeds heel hard nodig is, is het niet in een baan, dan is het wel in het gezin.

Want los van zijn waardigheid en zelfrespect, het kan niet zo zijn dat jij nu degene bent op wiens schouders alle gezinszaken rusten. Behalve waardigheid en zelfrespect is er ook nog zoiets als verantwoordelijkheid. En een keertje vluchten in zelfmedelijden kan heel gezond zijn, maar erin blijven hangen is fnuikend. Voor hem, maar ook voor jou, voor je kinderen en ook je huwelijk.

Sterkte met alles!

Zuchtje

Misschien moet je man eens gaan praten met huisvrouwen en mannen. Er zijn toch wel meer niet werkende mensen in de buurt (al dan niet vrijwillig)? Of vrijwilligerswerk, of verkeers/overblijf/leesvader op school?

Ja natuurlijk kan dat

Het is een kwestie van mindset. Er is zoveel te doen aan andere mensen helpen, talenten ontwikkelen (en het hoeft niks te kosten: ga maar elke dag schrijven of tekenen of hatha-yoga doen via you-tube). Er kan op school geholpen worden, met mensen gaan wandelen uit het bejaarden tehuis, of iets timmeren voor de sportclub. Uitzoeken waar je kwaliteiten liggen en die verder ontwikkelen hoeft geen geld te kosten (bibliotheek) maar ja: je moet wel willen.