Mama's boy

Autisme?

Autisme van een partner is echt een uitdaging in de relatie. Goed dat je partner dat laat onderzoeken en dan hopelijk daar ook handvaten en aanwijzingen voor vervolg bij krijgt.

Het is handig ook als je zelf daar meer van te weten komt, want het valt echt niet mee, het kan echt zo anders zijn, en als je dat niet begrijpt geeft het onnodig onbegrip.

En ik kan me goed voorstellen dat zijn moeder nogal 'hebberig' is want ze heeft meegemaakt in het opgroeien hoe lastig het kan zijn op diverse terreinen.

Lees er zelf eens iets over of doe een training bij Geef me de Vijf of Autisme Centraal. Veel gaat nu ook digitaal.

En als je relatietherapie zoekt, dan in principe alleen voor relaties waar autisme speelt en waar de therapeuten daar ook mee bekend zijn, anders kun je tegen onbegrip en juist meer communicatiestoornissen aanlopen.

Van een collega hoorde ik dat hij met zijn vrouw relatietherapie had bij de Leo Kannerpoli in Amsterdam West, is al weer wat jaren geleden maar dat was goed.

Uberhaupt de Leo Kannerstichting enzovoort is het meest deskundig. Van de rest weet je het gewoon niet en kan het een nog grotere tombola zijn. Hier en daar heb je 'witte olifanten' hulpverleners die echt verstand hebben van autisme, maar dat spreekt niet vanzelf en je moet ze zien te vinden.

Ik wens je heel veel succes. En denk goed na voor je een huwelijk aangaat of dit is wat je wil.

Resultaten

De ervaringen uit het verleden bieden de beste voorspelling voor de toekomst.

Er is geen enkele reden te lezen in jouw verhaal waarom zijn gedrag en houding tegenover jou of naar zijn moeder toe ooit gaat veranderen.

En dan is er nog zijn moeder. Dat klinkt ook niet alsof dat ooit een respectvolle relatie gaat worden.

Wil je echt nog jaren verspillen aan zo'n draaikont die steeds z'n oren laat hangen naar wat z'n moeder zegt?

Je bent je beste (en vruchtbare) jaren aan het weggooien voor iemand die je aan het lijntje houdt. Hak die knoop door en zoek een man die wel voor je gaat.

Sterkte ermee

Ik zie het niet als kansrijk

eerlijk gezegd. Er zijn 2 grote problemen: autisme (eventueel) en zijn mama. Eentje is misschien wel te tackelen, maar 2? Ik zou wegrennen,
Ursa

autisme

"Toen ik hier achterkwam, heb ik huwelijk tegen gehouden, omdat ik geen religieus huwelijk wilde zonder officiële weg. "

En deze
"We zouden trouwen omdat voor zijn cultuur niet mogelijk was om samen te wonen voor het trouwen. Nadat trouwen gecanceld werd, was het opeens we mogelijk voor hem."

En:
"Hij wil een huis kopen met zijn ouders zonder dat ik daarbij betrokken wordt, onder het motto, kopen met eigen vermogen en verhuren zodat wij daarmee samen een huis kunnen huren in Amsterdam."

Ik denk dat er wel meer speelt dan alleen autisme. Sterker nog: ik vind het een walgelijke manier om onder het mom van "eigen cultuur" de regels te omzeilen. Bijzonder uitgekookt, niks autisme. Het is een wespennest daar.

Jouw advies

Wat als een zus jou deze mail zou sturen? Je zou het eerst een aantal keren heel goed lezen en flink achter je oor krabben; dat is toch niet gezond meer...
Wat zou je haar dan adviseren...

Loyaliteit

'Ondanks dat ik hem vertelde om het tussen ons te houden heeft hij het aan zijn moeder verteld. Een week later na dat hij aan zijn moeder vertelde.. wilde hij uitmaken... '

Zijn loyaliteit ligt dus bij zijn moeder, en niet bij jou. Als jullie al 5 jaar een relatie hebben, is dat geen goed teken. Want dan is de kans klein dat hij ooit voor jou kiest (bij conflicten bijvoorbeeld). Misschien dus toch tijd om verder te kijken.

Hmmm

AnneJ heeft heel goede tips voor als je toch besluit bij hem te blijven. Een therapeut zonder kennis van autisme, daar heb je weinig aan. Ze heeft ook gelijk dat een autistisch kind veel investering van de ouders vraagt, meer dan van de meeste kinderen zonder autisme. Dat zijn moeder dus erg betrokken is bij hem, snap ik ook nog. Ik benijd eerlijk gezegd ook een eventuele toekomstige vriendin van mijn zoon niet, al gun ik het hem van harte en zou ik nooit expres in de weg gaan staan. Maar het kan nog best lastig worden om hem los te laten.

Mijn advies zou echter niet zijn om te blijven, maar om te maken dat je wegkomt. Ik zie hier zoveel rode vlaggen: zich niet vast willen leggen, terugkomen op wat hij eerder gezegd heeft, de invloed van zijn moeder, het schaden van jouw vertrouwen..... en geloof me, dat wordt niet beter als je eenmaal getrouwd bent. Je houdt van hem, zeg je. Genoeg om de rest van je leven met deze problematiek te zitten? Dat hij "dagen huilt" omdat jij er mee wil stoppen komt wel een beetje manipulatief over, eerlijk gezegd.

Hmm 2

Situatie was iets anders, man wilde uit de relatie stappen na bijna 30 jaar samen. Ik heb wel meer dan een paar dagen gehuild omdat hij ermee wilde stoppen. Was dat manipulatief? Voor een deel misschien wel, maar het was ook gewoon oprecht verdriet en paniek. Is dat hier anders omdat het een man is? Of omdat het om een relatie van 'maar' 5 jaar is? Of omdat er geen kinderen zijn?
Maar goed, dat terzijde.

Ik zie ook (te) veel rode vlaggen eerlijk gezegd. Alle dingen op zich zijn misschien wel verklaarbaar, maar de stapel is wel heel hoog. Terwijl je in de beginfase (want je woont nog niet eens samen) toch vooral op een roze wolk hoort te zitten in mijn optiek.

Als hij echt autistisch is, kan het zijn dat hij niet veel kan doen aan de dingen die je opnoemt. Maar hij zal daar wel aan moeten werken wil jullie relatie een kans van slagen hebben. Misschien kun je voor jezelf een termijn stellen. Geef hem nog een jaar (of zo) en ga samen in therapie, bij een therapeut die daar ervaring mee heeft. Ook lijkt me van belang dat je vriend zelf in therapie gaat om zelfstandiger te worden en met zichzelf te leren omgaan. Maak dan na een jaar de balans op. Zit er vooruitgang in of niet? Zo niet, dan lijkt me helder dat je er verder geen energie meer in hoeft te steken.

Maar ik kan het helemaal begrijpen als je het nu al wel genoeg vindt.

Naar jezelf kijken

Het lijkt me ook handig als TS naar zichzelf kijkt. Ze heeft nu wel heel weinig inzicht in de relatie en haar houding van onbegrip schijnt er ook doorheen.

Een goede relatie, zeker als dit soort zaken aan de hand zijn, vraagt wel de inspanning van beide partners.

Ik denk ook dat het pas goed kan gaan als er geen sprake meer is van verwijten in de zin van 'mama's boy' maar dat je ook met zijn moeder een goede relatie weet op te bouwen.

En wie weet, het is een erfelijke zaak, is er bij de moeder ook sprake van autisme.

En is die hele reis naar India een veel te grote inspanning geweest om nog bezig te zijn met cadeautjes te kopen omdat er daarvoor te weinig energie over bleef.

Afijn, je kunt er nog een hoop bij bedenken, allemaal speculatie, maar je kunt juist niet van iemand met autisme gaan verwachten dat die eerst maar eens leert om zich 'normaal' te gedragen en dat beoordeel jij dan of dat voldoende is.

Zo gaat dat niet.

Dus ja, ik zie hier ook een geringe kans. Maar wie weet.

Geduld is op

Hai all,

Dankjewel voor jullie waardevolle reacties.
Bij het lezen merk ik dat jullie mijn verhaal goed begrepen hebben.

@AnneJ, je hebt zeker een goed punt... een relatie hebben met iemand die autistisch is niet makkelijk. Afgelopen 5 jaar heb ik daarvoor veel moeten inleveren/slikken, omdat ik al heel vroeg wist dat hij autistisch is.
Hij zegt zelf ook dat ik zo veeel geduld met hem heb, ondanks dat hij niet altijd goed voor mij is.

Momenteel merk ik bij mezelf dat mijn geduld op is
Dit komt doordat we samen hadden bespreken dat we uiterlijk december 2020 zouden samen gaan wonen. Dat was voor mij streefdatum.

Iedere dag dat nu voorbij gaat en ik grotendeels letterlijk alleen ben en had gehoopt dat we nu samen zouden wonen maakt me ongelukkig. Ik ben een zelfstandige vrouw en kan heel goed alleen zijn, maar heb afgelopen tijd teveel rekening met hem gehouden. Ik ben 29 jaar en heb ook kinderwensen en wil ook een leven bouwen met een man die volledig voor mij gaat.

Hij zegt dat hij zen best doet voor deze relatie en afgelopen week op funda heeft gekeken voor een huis buiten de wijk waar zen moeder woont. Zelf is hij daar trots op.

Ik vind deze tempo wel erg laag en kijken betekent ook niet meteen dat hij daadwerkelijk klaar voor is. Twee jaar geleden had ik namelijk een afspraak gemaakt met makelaar voor onze zoektocht. Hij ging niet mee en gaf de reden als: het komt wel.. een huis kopen is zo gedaan.

Als hij niet bij me is...

Als hij door de week niet bij me is, merk ik dat ik dan terug denk aan alle tekortkomingen en voel me daardoor ongelukkig, omdat dit zo lang doorgaat. Ik begin dan met ruzie over de WhatsApp en verteld dan hoe ik mij voel. Hij heeft er ook genoeg van dat ik iedere week opnieuw ruzie maak doordat ik mijn tekortkomingen verteld .

Ik denk dat ik erg gekwetst en geraakt ben waardoor ik dan vervolgens aan hem terug geeft mijn tekortkomingen. De reactie daarop is dat hij niet meer wil uitpraten en alleen wilt zijn. Een week later.. probeer ik weer opnieuw.. en opnieuw krijg ik geen antwoorden. Zo herhaald dit zich.

Ik wordt moe van de gedachten: wel of niet door gaan met hem. Ik merk dat ik me daardoor ook niet goed kan focussen op mijn master.

Je ziet het goed Senna

Je bent niet meer tevreden met kruimels die hij jou toewerpt als tegemoetkoming.
En je bent duidelijk geweest tot wanneer je wilt wachten met samenwonen. Dan volgen er nieuwe kruimels Maar dat is niet meer genoeg.

Maak er een eind aan. Neem je verdriet, verwerk het, neem de tijd. En ga daarna door met je leven.
Zodat je een nieuw begin kan maken met hopelijk een goede relatie en vruchtbare grond voor een kinderwens.
Want de goede relatie is er nu niet en de vruchtbare grond ook niet.

Drama

Zoveel drama in jullie relatie en je woont nog niet eens samen?
Echt wil je een leven met drama?

En denk niet dat het beter wordt als je samen woont. De kans is groot dat het erger wordt.

En je wilt kinderen?
Niet met hem doen! Dan wordt het nog veel erger?
Ja ik wil een kind.
Dan is het kind er: nee, ik wilde geen kind, jij hebt mij gedwongen.

Draaikont. Onbetrouwbaar. Wegwezen, is mijn advies.

Je gunt jezelf een beter leven. Zonder al dit drama.

Ik gun je veel geluk met een lieve man die doet wat hij zegt.

Senna

"Ik wordt moe van de gedachten: wel of niet door gaan met hem. Ik merk dat ik me daardoor ook niet goed kan focussen op mijn master."

Blijkbaar kun je de pleister er niet in 1x aftrekken of de knoop doorhakken. Maak het jezelf makkelijker en app hem dat je je nu even volledig wil concentreren op je master en even tot.... (zeker 2 mnd) geen contact wil. Dat gaat jou helpen, zeker!

Stoppen

Je zegt dat je van hem houdt, maar nergens lees ik wát het dan is dat je van hem houdt. Ik denk eerder dat hij een paar eigenschappen heeft die jij bij jezelf mist en die compenseert met je vriend. Zoek uit welke eigenschappen dat zijn. En ga daaraan werken. En stop per direct met deze relatie die alleen maar schadelijk voor je is. Autisme opvoeren als excuus, dat is echt zo onrealistisch.

ik zeg stoppen

En heb een mooie tip voor je: Als je het uitmaakt ga dan niet uren naar zijn gehuil luisteren. Vraag hem te gaan: hij mag bij mama vast wel uithuilen.

Ik denk ook stoppen

Als ik dit zo allemaal lees, denk ik dat jullie elkaar niet los kunnen (durven) laten. Hij omdat hij ook wel weet dat hij niet zijn hele leven aan zijn moeder kan blijven hangen. Wanneer zij wegvalt, wat heeft hij dan nog? Zoals de situatie nu is, is hij het middelpunt van deze toxische driehoek.

En jij blijft wachten op een man die niet beschikbaar is. Niet op dit moment maar ook wanneer hij wel de stap zet om te gaan samenwonen, sta je in feite op een achterstand, w.b. vertrouwen en alles wat er is voorgevallen. In plaats dat je gaat bouwen, speelt er van alles uit het verleden wat niet zomaar stopt wanneer je samenwoont. Been there, done that. Ik zat in een slechte relatie met andere problematiek, maar wel met vergelijkbare verhoudingen, dus ik snap heel dat de stap om te stoppen enorm is. Omdat je daarmee erkent dat je al die jaren getrokken hebt maar dat het desondanks toch niet is gelukt.

Maar vergeet niet dat je dan óók niet openstaat voor een relatie die wel goed voor je is. Een goede relatie kost je niet zoveel energie en negatief gepieker.

laat hem gaan

Ik denk dat die Mama's boy ook wel beter af is zonder een continu ontevreden Senna, die door de week alleen verwijten naar hem stuurt en over haar schoonmoeder klaagt tegen alles en iedereen.

Wellicht dubbel

Misschien is het probleem om de relatie af te sluiten wel dubbel of zelfs driedubbel:
- einde van de relatie met de man;
- financieel probleem? 'Vorige week vertelde ik voor het eerst dat ik niet meer verder wilde met dit relatie, omdat ik niet langer alleen kan wonen en draai voor mijn eigen rekeningen etc.';
- kinderwens komt verder weg: 'Ik ben 29 jaar en heb ook kinderwensen...'

Misschien helpt het om ze alledrie apart onder ogen te zien.

Tsjor

Stoppen

Andere onderwerpen maar zo te horen een zelfde soort schoonmoeder. Die had ik ook. Zij mocht mij niet vanwege mijn afkomst en heeft mij vanaf dag 1 ernstig gepest. Pas járen later bij de psych begrepen dat ze een narcist en psychopaat is.

Ik stelde mijn toenmalige vriend, na ontelbaar veel lijmpogingen met zijn ouders, de keuze. Ik of zij. Hij koos voor mij. Maar het pesten hield niet op. Via via kreeg ik nog vanalles te horen. Vreemden kwamen naar mij toe met leugens. Groot cultuurverschil ook. Wellicht bij jou ook? Praten over mijn kind was de druppel. Heb voor mijn kind en mezelf gekozen en ermee gekapt. Dit had ik veel eerder moeten doen.
De rust is zaligmakend.

Dus echt, run!

Heel herkenbaar

@ L1zzie

""Stoppen
.... Zij mocht mij niet vanwege mijn afkomst en heeft mij vanaf dag 1 ernstig gepest. Pas járen later bij de psych begrepen dat ze een narcist en psychopaat is..."
_________

Dankjewel voor je reactie en dat je het met ons deelt. Heel erg herkenbaar en ik denk dat ik veel kan leren van de ervaringen die jij hebt meegemaakt.

Ik vind het een ontzettend lastig dilemma en denk er iedere dag aan...

Ik hou van hem en als hij bij me is dan zijn we gelukkig samen. We zijn in dat opzichte echt soulmates en het is vier jaar lang altijd goed gegaan. Sinds india samen met zijn moeder en sinds ik mijn hart heb gelucht wat ik van zijn moeder vind(dit heeft hij doorverteld) is alles de afgelopen jaar op zen kop gegaan en is onze relatie onder spanning komen te staan.

Ik zie dat hij zen best doet om dit nog te redden. Daarom twijfel ik heel erg om dan wel een kans te geven..
1. Omdat hij echt zen best doet en zelf inziet wát hij allemaal fout heeft gedaan.
2. Omdat ik weet dat geen enkel man perfect is. Zonder inbreng van moeder, gaat deze relatie wel lukken en zijn we gelukkig samen.
3. We hebben veel tijd en energie gestoken in de relatie. Ik weet nu al dat ik met niemand anders zo gelukkig kan zijn.

Drama

Je kuntje leven met hem denk ik niet los zien van alles eromheen, dus ook zijn moeder en hoe hij zijn oren naar hem laat hangen.

Het is denk ik een keuze tussen op momenten gelukkig met hem zijn, maar alle drama die erbij komt op de koop toe nemen.

Of hem laten gaan en jezelf rust gunnen en een relatie met een lieve man zonder drama.

Het is maar wat je wilt.

En hoeveel tijd je hem gunt om te laten zien dat je een leven met hem kunt hebben zonder al dit drama. Maar ik zeg je eerlijk dat ik er een hard hoofd in heb. En jij, als je eerlijk bent, vast ook.

Daar gaan je vruchtbare jaren.

Autisme

Als hij trouwens echt autistisch is, dan zou het ook nog wel eens heel ingewikkeld kunnen worden als er een of meer kinderen komen?

Ik vrees voor nog veel meer drama. De kans is reëel dat hij dat niet goed aan kan en dat het daarmee voor het grootste deel op jou neer komt. Kan heel zwaar zijn.

Ik persoonlijk zou er, met de ervaring die ik heb (man met beslist ook autistische trekken, nooit getest), zou ik er niet nog eens voor kiezen. Echt heel zwaar en niet leuk.

Eigenlijk had ik niet twee maar drie kinderen.

Heb je daarover nagedacht?

Niet goed

Ja jammer
Maar alle seinen staan verkeerd. Je kunt een man niet laten kiezen tussen zijn moeder en zijn vrouw. Bovendien als het niet goed gaat met jullie zal hij wel moeten terugvallen op zijn familie en echt, een relatie met iemand met autisme kan kwetsbaar zijn.

Bovendien is het erfelijk. De kans dat je een of meerdere kinderen met autisme krijgt is niet denkbeeldig.

Dat kunnen overigens hele interessante en lieve mensen zijn maar je hebt er wel een flinke uitdaging bij. En mogelijk ook een hoop liefde. Maar die mot die je nu al met zijn moeder hebt klinkt niet goed.

Senna

"Ik zie dat hij zen best doet om dit nog te redden. Daarom twijfel ik heel erg om dan wel een kans te geven..
1. Omdat hij echt zen best doet en zelf inziet wát hij allemaal fout heeft gedaan.
2. Omdat ik weet dat geen enkel man perfect is. Zonder inbreng van moeder, gaat deze relatie wel lukken en zijn we gelukkig samen.
3. We hebben veel tijd en energie gestoken in de relatie. Ik weet nu al dat ik met niemand anders zo gelukkig kan zijn."

Been there done that. Mijn ex schoonfamilie is Indonesisch trouwens. Ik Nederlands. Nooit genoeg, kon niet koken volgens zijn moeder, had dat familie gevoel niet volgens zijn moeder, etc hoop cultuur onzin.
Mijn ex koos letterlijk voor mij dus deed ook zijn best. Maar bij de komst v ons kind ging alles pas goed mis.
Zijn moeder wilde ons kind mede opvoeden. Beslissingen nemen. Vond alles wat ik deed slecht. Ook al deden we dat samen. Nee haar zoon deed niets fout. Ik was het. We zagen ze steeds minder maar de ellende bleef. Ik ben erg depressief geraakt door alles. Daarna zag ik het helder. Voor mij en mijn kind kiezen. Wegwezen.
Beste besluit ooit. Maar dat heeft 15jr geduurd. Dan weet je het wel.... veel tijd en energie. Moeder blijft een issue. En ook al ziet hij wat hij fout doet.. zijn moeder blijft een probleem.

Hai all,

Heel erg bedankt voor dat jullie meedenken. Ik ben benieuwd naar hoe jullie hier naar kijken:

vriend geeft aan dat hij al drie maanden geleden(moment dat hij zen moeder verteld had, dat ik der niet mocht) het gevoel heeft dat het niet gaat werken tussen ons. Hij zegt in knel te zitten met zichzelf, voelt zich depressief. Echter komt hij nu vaker  en blijft langer in het weekend. Hij zegt bij mij thuis rust te vinden. Zijn moeder is laatste tijd depressief.

Wat wilt hij nou? Hij denk dat het niet goed komt tussen ons, vecht niet voor relatie, maar komt wel vaker langs? Ik vermoed dat hij liefdesverdriet heeft en niet depressief voelt.. maar troost/uitweg bij mij zoekt. Klinkt dit bekend?