Ligt het aan mezelf?

Hoi,
Ik ben op zoek naar enkele antwoorden.
Met mijn vrouw ben ik 30 jaar samen (1993) en 20 jaar getrouwd (2003). Zij was 14 en ik 16, waar we best trots op zijn.

Ik werd vorig jaar op mijn 20-jarige huwelijksdag enorm geïmpacteerd door een bericht dat ik bij toeval zag toen mijn vrouw haar telefoon open en bloot op tafel lag.
Duidelijk had ze niet door dat hij daar zo lag want dat is niet van haar gewoonte.
Op het bericht, dat van een mannelijke collega van haar komt, stond als reactie op onze huwelijksverjaardag geschreven:
Hij: "Maar ho zeg!!!! Proficiat!!!" (dan wel in een lokaler dialect)
Zij: "Dank u." (met blozende smiley)
Hij: "Zot zijn doet geen zeer.
Het duurt alleen wat lang." (gevolgd door een trieste smiley).

Dit (vooral zijn laatste twee zinnetjes en die smiley) blijft nu al een jaar hangen bij mij en ik voel me daar enorm slecht van.
Over een dikke week zijn we 21 jaar getrouwd. Ik zie hierdoor erg op tegen die dag en heb er dus helemaal geen zin in.

Ondertussen weet ik ook dat hij haar regelmatig berichten stuurt (over het werk, voor zo ver ik weet) en dat gebeurt ook in het weekend, buiten de werkuren.

Als zij op haar werk broodjes bestelt voor haar collega's, is het zo dat hij vaak in cash haar komt terugbetalen in tegenstelling tot haar andere collega's die de centen overmaken via hun bankapp.

Onlangs kocht hij een nieuwe auto en blijkt dat zij bij hem ook al in de auto heeft gezeten om hem eens te bekijken. Wat des te vreemder is voor mij, want als ik uitkijk naar een andere auto (waar zij zelfs hoofdzakelijk mee rijdt), gedraagt ze zich onverschillig over de keuze en zegt ze dat ik gewoon mijn zin moet doen bij de keuze van het model.

Deze week maandag waren zij beiden als eerste op het werk en heel even alleen. Ik had dit door en ben dan naar haar werk toe gestapt (ze werkt op twee verschillende locaties en dit was degene die op 50m van ons thuis ligt) en hij stapte opeens naar buiten, om naar een ander gebouw te gaan en durfde me niet aan te kijken.

We hebben nu al een dikke week veel ruzie onder andere daarvoor en ook voor zaken als haar slechte financiële situatie (schulden bij haar familie, haar mama betaalt diverse rekeningen voor haar, haar rekening staat constant in min, ...), over haar gebrek aan huishouden (zelf werk ik dag en nacht in 2 jobs om ons wat luxe te kunnen veroorloven en om zowat alles te betalen: het huis, verzekeringen, auto's, gas, water, elektriciteit, meubels, gsm's, computers, tv's, enz...).
Het enige wat ik al meer dan 25 jaar van haar vraag is om het eten, kledij voor haar + de kinderen en wat schoolkosten te betalen. De rest van alle kosten draag ik alleen want zij kan die niet aan.

Ook hebben we geregeld ruzie omdat ze haar gsm constant op stille stand zet, wat bij mij (onterecht?) vreemd/verdacht overkomt en ik weet dat ze ook selectief mails en berichten verwijderd. Ik weet dat niet door er in te neuzen want dat doe ik niet, maar door situaties die dat duidelijk maken en heb daar dus 100% zekerheid over.
Al die jaren dat ik vraag om dat gedrag te veranderen draait het uit op weer eens een korte ruzie daarover en belooft ze het anders te doen maar nooit verandert ze daarin. Zelf ben ik daar heel open in en heb niets voor haar te verbergen.

Soms hebben we ook ruzie over medische zaken. In mijn ogen is ze verslaafd aan medicatie en geeft ze al heel haar volwassen leven onnodig veel geld uit aan die spullen, die dan vaak vervallen in onze (gigantische) medicijnenkast.
Ze neemt al erg vele jaren slaapmiddelen, vroeger ook antidepressiva, heeft altijd spierpijnen, gaat al de helft van haar leven naar de kiné, doet géén sport, heeft géén hobby's, ...
Ik verlang naar een gezonder en actiever leven en zij is in mijn ogen enorm lui.
Elke minuut dat ze niet naar het werk is, staat de tv thuis aan en kijkt ze er naar. 's Morgens, 's middags (ze komt thuis eten) en van na het werk tot aan het slapen gaan.
Ook zit ze soms uren per dag op haar telefoon.
Als ik haar aangeef hoe schadelijk al die medicatie is en zeker wanneer ze die zo vele jaren inneemt, wordt ze nors.

Ze beweert bij hoog en bij laag dat er met die man niets is. Ze zegt haar schulden onder controle te hebben (maar ik zie op onze bankrekeningen dat ze al meerdere jaren niemand meer terugbetaalt). En ze zegt voor een zoveelste keer dat ze het huishouden gaat aanpakken, iets wat ze al 25 jaar zegt en niet doet.

Ik zie haar super en eindeloos graag maar kan zo niet verder. Ik wil ons huwelijk niet verbreken (ook onze kinderen zouden er kapot van zijn). Maar ik heb er totaal geen zin meer in om zo verder te gaan.

Zelf ben ik verre van een perfecte partner. Maar, wat doe ik fout?
Is het jaloezie?
Is het iets anders?
Wat moet ik doen om uit deze vicieuze cirkel te geraken?