Liefdesverdriet
Help... ik zoek wat lotgenoten of mensen die mij het licht weer kunnen laten zien. Ik heb ontzettend veel liefdesverdriet en het lijkt maar niet weg te gaan. Ik blijf hangen in hoop dat het toch weer goedkomt en er hangt een grijze wolk over alles in mijn leven.
Zal 'even' mijn verhaal uitleggen. Ik ben een alleenstaande moeder (36) van twee kleine kindjes (2 en 4) die aanvankelijk uit lange relatie kwam (vrouw met vrouw). Toen mijn zoontje twee maanden was, is zij weggegaan. In de hectische tijd die volgde, met behouden van het huis, gesteggel over ouderschapsplan, gebroken nachten (kindjes) en een groot slaaptekort, ben ik op een gegeven moment weer gaan daten. Aanvankelijk om wat zelfvertrouwen terug te winnen en te kijken of ik nog 'in de markt lag'.
Na enkele dates ontmoette ik een vrouw waar het heel goed mee klikte. Hoewel ik niet echt op zoek was naar een relatie, voelde ik mij tussen alle ellende door bij haar eindelijk weer een beetje mezelf. Ik kon plezier maken, we dronken en lachten samen en hadden het gewoon fijn. Zij raakte ook betrokken bij mijn kindjes en wist van mijn situatie rondom mijn ex, en maakte het 'gedoe' daaromtrent zelf ook wel met regelmaat mee. Ik merkte dat ik het heel prettig vond om hierin een gelijkgestemde te hebben die mij de steun bood - ook thuis - die ik in mijn eerdere relatie erg miste.
Zij liet al heel snel blijken erg gek op mij te zijn en ik voelde me daarin af en toe wat 'gepusht'. Ik gaf aan ook heel veel voor haar te voelen maar ook rustig aan te willen doen en nog deels met de verwerking bezig te zijn. Als vanzelf kregen wij wel een relatie en heb ik ook echt geen behoefte meer gehad met anderen te daten. Gedurende het jaar dat wij een relatie hadden heb ik op diverse momenten uitgesproken aan mezelf te twijfelen; ik had erg veel hooi op mijn vork en vond het lastig om tegelijkertijd moeder en de toegewijde partner te zijn die ik altijd ben. Hier ben ik altijd open over geweest, maar dit leidde ook bij haar tot twijfel of ik haar wel leuk genoeg vond en uiteindelijk besloten we tot beider verdriet tot een (in mijn ogen tijdelijke) breuk. Binnen no-time (enkele weken) voelde dit voor mij totaal niet goed en besefte ik me dat ik echt verder met haar wilde. Ook zij sprak het gemis uit en we hebben toen nog een aantal hele romantische momenten samen gehad. Toch knapte er ineens iets bij haar in de periode dat ik dacht dat we het opnieuw gingen proberen, echt van de ene op de andere dag. Ze had zo'n knauw gekregen van de breuk, dat ze het lastig vond zich opnieuw te geven, uit angst om opnieuw verlaten te worden. Ze flipte letterlijk en is boos weggegaan met de woorden dat ze even geen contact wilde.
Inmiddels is dit enkele maanden geleden en zijn we dus al met al ongeveer 1 jaar samen geweest. In november is de bom gebarsten en is er uiteindelijk een maand geen contact meer geweest (op haar initiatief, ze had ruimte nodig om na te denken). Dit was voor mij echt de hel op aarde, wanhoop, liefdesverdriet in elke vorm. Ze nam in januari zelf weer contact op en voorzichtig aan probeerde ik de boel weer te lijmen, ook omdat zij aangaf dat die kans er wel weer in zou zitten, maar ze nu even de antwoorden niet had. Na dit contact hebben we elkaar nog twee keer 'live' gezien, wat ook erg emotioneel was (vooral voor mij, want zij had wel een vrij koele houding) en bleef haar antwoord nog steeds heel vaag. Ze kon niet zeggen of er al dan niet een kans was voor ons, ze was haar 'passie' verloren maar ook weer niet al haar gevoelens kwijt - want anders was ze immers niet gekomen zei ze. Na twee keer afspreken zou ze een keer weer bij mij en de kinderen komen, maar dat is er niet van gekomen omdat ze flink ziek werd. Ik probeerde nog contact te houden maar merkte dat dit heel stroef en alleen op mijn initiatief ging. Na circa twee weken ziek, kreeg ik vorige week een appje dat ze echt tijd voor zichzelf nodig heeft en dit moet loslaten.
Ik zit nu in de positie dat ik - denk ik - moet accepteren dat dit nooit meer goedkomt. Het voelt oneerlijk en ik heb op dat berichtje nog gereageerd, maar geen reactie meer gekregen. In een later stadium heb ik nog een heel lang bericht gestuurd dat voor mij als afsluiter moet dienen. Met mijn uitleg, en de deur die altijd voor haar open staat.
Er gaan zoveel emoties door mij heen: kwaad omdat het zo plotseling klapte, wanhoop dat ik haar kwijt ben, mijn toekomstbeeld dat in elkaar stort, de vraag wanneer het eens wél gaat lukken etc. etc. Het verdriet duurt eigenlijk al sinds november dus dat is al een flinke tijd, tussen hoop en vrees. Alle clichés geprobeerd: sporten, gezond eten, afleiding, maar het zit er de hele dag.
Tijd schijnt te helpen, maar zo voelt het nu echt niet...
Ach wat verdrietig allemaal. Maar joh, november is pas drie maanden geleden, ik vind het niet zo gek dat er nog verdriet is hoor. Ja het is een open deur, maar tijd haalt echt wel de scherpe kantjes ervan af. Misschien toch wat sessies met een therapeut om het van je af te kunnen praten?
Dit boek hielp mij heel erg: https://www.bol.com/nl/nl/p/i-can-mend-your-broken-heart/9200000072595850/?bltgh=uAV06iihfckG8d9JaEVFsA.2_6.9.ProductImage
hoop is iets vreselijks tijdens al het liefdesverdriet het stelt de heling uit en je kunt het niet uitzetten. De tijd is je vriend op termijn pas ja. Nu is het natuurlijk kwelling. Heel knap dat je ook nog moeder moet zijn nu. Wat een ellende, het alledaagse leven gaat natuurlijk gewoon door en dan kan je niet de hele dag in bed liggen met 6 flessen drank en 3 pizza's en jezelf ziellig vinden en tegen de muren opkruipen van verdriet.
Hulp zoeken al is het iets laagdrempeligs zoals de praktijkondersteuner van de huisarts waar je tegen kunt leeglopen lijkt me ook een gezonde manier om hiermee te dealen.
Wat ook kan helpen is alvast eens rondkijken naar al die vrijgezelle mensen die een vrouw zoeken op relatiesites. Dat kan geruststellen dat je denkt niet een hand vol maar een land vol ligt straks op mij te wachten. Alvast een beetje chatten kan ook afleiding en je een boost geven in je zelfvertrouwen. Kan je ex geliefde ook wat meer van een sokkel halen en relativeren.
Moederkareltje schreef op 16-02-2024 om 13:34:
hoop is iets vreselijks tijdens al het liefdesverdriet het stelt de heling uit en je kunt het niet uitzetten. De tijd is je vriend op termijn pas ja. Nu is het natuurlijk kwelling. Heel knap dat je ook nog moeder moet zijn nu. Wat een ellende, het alledaagse leven gaat natuurlijk gewoon door en dan kan je niet de hele dag in bed liggen met 6 flessen drank en 3 pizza's en jezelf ziellig vinden en tegen de muren opkruipen van verdriet.
Hulp zoeken al is het iets laagdrempeligs zoals de praktijkondersteuner van de huisarts waar je tegen kunt leeglopen lijkt me ook een gezonde manier om hiermee te dealen.
Wat ook kan helpen is alvast eens rondkijken naar al die vrijgezelle mensen die een vrouw zoeken op relatiesites. Dat kan geruststellen dat je denkt niet een hand vol maar een land vol ligt straks op mij te wachten. Alvast een beetje chatten kan ook afleiding en je een boost geven in je zelfvertrouwen. Kan je ex geliefde ook wat meer van een sokkel halen en relativeren.
Ik ben al bij een psycholoog sinds mijn vorige relatiebreuk en daarbij heb ik hele grote stappen gemaakt, maar nu ben ik echt weer helemaal in een dal gestort. Het moeilijkste vind ik om de schuld niet bij mezelf te zoeken: had ik maar dit of dat gedaan, etc.
Hoop en wachten is vreselijk, de dagen tel ik letterlijk af. Ik besef me dat dit helemaal niet helend werkt en ik zou het willen uitschakelen, maar hoe? Zelfs tijdens sporten zit ze in mijn hoofd, ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Het negeren, niet netjes afsluiten, gedumpt worden met een appje en niet weten of ik haar ooit nog zal zien of spreken, dat nekt mij momenteel.
Ik weet wel dat er nog talloze vrouwen zij en ik heb ook in de afgelopen maanden weleens gechat, maar ik voel er niks bij. Ik denk dat ik dat voorlopig maar even moet loslaten. Vraag me af of ik ooit nog iets aan zou durven gaan met de gedachte dat ik weer door zo'n hel moet gaan. Ik heb vaker liefdesverdriet gehad, maar dit is echt een heel ander level.
Het moeder zijn valt me hierdoor ook zwaarder. Ik moet voor mijn kinderen natuurlijk de hele dag toneelspelen en leuk doen, maar het voelt heel eenzaam om niet met een volwassene te kunnen praten en de opvoeding te kunnen delen.
Hoi, het gaat stom klinken maar @yourbreakupbestie op Instagram heeft mij door mijn liefdesverdriet gesleept. Een heel Amerikaanse dame maar supernuttige praktische en emotionele tips. Sterkte, een gebroken hart is afschuwelijk maar echt waar: je komt hier doorheen 🤗
De relatie is (te?) snel gestart, je kon het zelf nauwelijks bijbenen. Je hebt herhaaldelijk je twijfels uitgesproken. Dat daardoor een breuk kwam is niet helemaal onverwacht.Omdat je als een 'wispeltreurig' bij mij overkomt..zou het kunnen dat zij daarom (ook uit zelfbescherming) een duidelijke grens trekt.
Wat me verder opvalt is dat een 'romantische' relatie je zo erg uit het veld slaat. Nu weet ik dat in onze tijd ons houvast een romantische relatie lijkt, maar ik vind dit zelf een ongezonde ontwikkeling. Investeer in familieverbanden, buren, vriendschappen en in je eigen innerlijke grond.
Mijn advies zou verder zijn dat je dit inderdaad deze breuk helemaal moet accepteren. Door dit niet te doen, kan je uit zelfbescherming bij 'haar zijn', maar als je dit accepteert kom je bij jezelf, bij wat er zo verschrikkelijk raakt in een romantische relatie. (Voor mij mag een romantische relatie wel iets minder romantisch en passievol waar alleen gevoel centraal staat, maar mag er wel meer nuchterheid, keuzes en eigen kracht in)
Hoi Labyrinth, bedankt voor je kritische reactie. Ik denk dat het zeker zo is dat zij uit zelfbescherming een grens wilde trekken, en dat snap ik ook heel goed maar is tegelijkertijd ook hetgeen waarvan ik denk 'had ik maar'. Ik zat in een hectische periode en de timing van de relatie was zeker niet ideaal, maar dat betekent niet dat de gevoelens niet oprecht waren. Ik vind het ook niet helemaal eerlijk dat ik dan naar aanleiding van een moeilijke periode niet meer geloofd moet worden en alleen als wispelturig weggezet kan worden, puur en alleen omdat ik het even niet overzag. Mag een mens daar niet op terugkomen na reflectie? Na het besef dat de prioriteiten anders konden en het gemis écht is?
Het lijkt alsof ik nu word afgestraft op een tijd waarvan ik het zelf niet heel gek vind dat ik in de war was.
Wat je zegt over romantiek en passievol ben ik het mee eens; dat is er in het begin veelvuldig en zwakt later vaak iets af. Dat betekent niet dat je geen constructieve relatie kunt hebben. Wat mij zo uit het veld slaat is dat ik zelf super toegewijd ben en ik tot dusver in relaties alleen de ervaring heb dat 'men' het nogal snel opgeeft. Communiceren en er met elkaar aan werken lijkt te hoog gegrepen. Terwijl dat volgens mij juist het deel is dat draait om keuzes, nuchterheid en eigen kracht.
Kan je je boosheid goed (door)voelen? Die je hebt in het algemeen dat het zo is gelopen, en richting haar en ook jezelf. Bij het zo gefixeerd blijven speelt vaak mee dat je niet alles durft toe te laten.
Een paar gedachten:
- De twijfels bij jou kunnen zeker door de timing en de hectiek komen en misschien ook door wat bindingsvrees, maar zou het ook kunnen zijn dat ze ook door de relatie zelf kwamen, door wat er van haar niet zo goed bij jou match. Die laatste twijfels verdwijnen als de persoon weg is en de relatie verbroken, dan springen alleen de beste kanten en momenten naar voren. Maar wellicht had jij terechte twijfels, die je alleen nu niet meer voelt.
- Kan het zijn dat je spijt komt, omdat je nog niet je hart helemaal hebt opengesteld? En dat je dit jezelf verwijt en haar (omdat ze je die tijd niet heeft gegund). Had ik maar... Dat je je hart niet open hebt gesteld heeft een reden. Een hart kent zijn eigen redenen en gronden en die mag je best vertrouwen. Jouw hart heeft iemand nodig die niet snel opgeeft en dat was deze vriendin niet. Of dat alleen met communiceren en eraan werken te maken heeft, vraag ik mij af. Als er een echte diepe match is en die ander is ook toegewijd, kan jouw hartevrees omarmen, dan worstel je hier samen door heen.
Hoi Labyrinth, ik denk dat je daar zeker twee belangrijke punten aanstipt. Ik ben ook echt wel boos, omdat ze in mijn ogen veel te snel heeft opgegeven en de 'context' niet (voldoende) meeneemt in haar besluit. En ook de manier waarop. Het gemis heeft nu inderdaad nog wel de overhand. Misschien helpt het om die boosheid aan te oppervlakte te laten komen...
Ik heb zeker spijt omdat ik te lang nog niet helemaal mezelf durfde te geven. Dit is een punt waarvan ik denk dat dit in de toekomst alleen nog maar moeilijker wordt, omdat ik ook wel bang ben om opnieuw iemand volledig te vertrouwen als hartzeer de uitkomst is. Het is voor mij zeker belangrijk dat iemand inziet dat een relatie ook werken is, en niet bij de eerste de beste drempel opgegeven zou moeten worden (vind ik). Ik baal dat het stuk 'samen door de moeilijke tijd worstelen' dus eigenlijk niet plaatsvindt en dat de relatie in mijn ogen nog niet echt de kans heeft gekregen zich echt te ontwikkelen tot dat punt.
De grootste spijt zit hem denk ik vooral in het deel dat zij heeft aangegeven zo kapot te zijn geweest van de breuk, dat dit bij haar angst van verlating etc. heeft opgewekt wat ze eerder in een verleden heeft gevoeld. Daarna had ze moeite er opnieuw in te vertrouwen. Ik ben blijkbaar niet in staat (geweest) te laten zien dat die angst bij mij niet gegrond is, en daarom kan ik mezelf echt voor m'n kop slaan.
Flexi schreef op 19-02-2024 om 13:42:
Hoi Labyrinth, ik denk dat je daar zeker twee belangrijke punten aanstipt. Ik ben ook echt wel boos, omdat ze in mijn ogen veel te snel heeft opgegeven en de 'context' niet (voldoende) meeneemt in haar besluit. En ook de manier waarop. Het gemis heeft nu inderdaad nog wel de overhand. Misschien helpt het om die boosheid aan te oppervlakte te laten komen...
Ik heb zeker spijt omdat ik te lang nog niet helemaal mezelf durfde te geven. Dit is een punt waarvan ik denk dat dit in de toekomst alleen nog maar moeilijker wordt, omdat ik ook wel bang ben om opnieuw iemand volledig te vertrouwen als hartzeer de uitkomst is. Het is voor mij zeker belangrijk dat iemand inziet dat een relatie ook werken is, en niet bij de eerste de beste drempel opgegeven zou moeten worden (vind ik). Ik baal dat het stuk 'samen door de moeilijke tijd worstelen' dus eigenlijk niet plaatsvindt en dat de relatie in mijn ogen nog niet echt de kans heeft gekregen zich echt te ontwikkelen tot dat punt.
De grootste spijt zit hem denk ik vooral in het deel dat zij heeft aangegeven zo kapot te zijn geweest van de breuk, dat dit bij haar angst van verlating etc. heeft opgewekt wat ze eerder in een verleden heeft gevoeld. Daarna had ze moeite er opnieuw in te vertrouwen. Ik ben blijkbaar niet in staat (geweest) te laten zien dat die angst bij mij niet gegrond is, en daarom kan ik mezelf echt voor m'n kop slaan.
Ik zou niet zo hard voor mezelf zijn als ik jou was. Ik vind het juist knap van je dat je op tijd op de pauze-knop hebt durven te drukken. Want wat als je dit niet gedaan had en het daardoor kapot gelopen was, omdat je er voor jezelf nog niet aan toe was geweest? Dan was het resultaat hetzelfde en ben je niet eerlijk naar jezelf en naar haar geweest.
Nu ben je wel eerlijk geweest. Dat dat bij haar verdriet oproept, kan ik me in eerste instantie wel wat bij voorstellen. Maar eigenlijk zou ze het toch ook van de positieve kant moeten bekijken: Je hebt aangegeven dat er omstandigheden zijn waardoor je het even een stapje terug wilt nemen, omstandigheden die niks met haar te maken hebben. Dat ze dat dan op zichzelf betrekt, is niet je schuld.
Uiteindelijk is de liefde, de mate waarin die toeslaat en de periode die daar voor nodig is, niet afdwingbaar. Ik kan me heel goed vinden in de woorden dat je je "gepushed" voelde. Zelf met mijn vrouw ook mee gemaakt, ik kwam uit een relatie ( oke, ik was 18, dus snoepjesverkering zullen we het maar maken) en worstelde erg met het feit dat ik mijn vriendinnetje op gaf, omdat ik hotel de botel verliefd was op mijn huidige vrouw. Terwijl mijn huidige vrouw hoteldebotel was, single, en daardoor veel sneller ging dan ik eigenlijk van plan was: Ik wou eerst de gevoelens die ik had bij mijn acties een plekje geven. Dat heeft in een zelfde soort afstand geresulteerd als waarin jij nu zit. Dat is na een 1,5 jaar uiteindelijk wel goed gekomen, maar daar is wel een boel onbegrip van beide kanten aan vooraf gegaan.
Ik denk dat je niets anders kan doen dan de boodschap uitdragen die je altijd uitgedragen hebt: Door omstandigheden heb je voor jezelf wat afstand moeten nemen. Dat lag niet aan haar, maar je vondt het wel essentieel om daar eerlijk over te zijn omdat je dermate veel voor haar voelt. Dan is het aan haar of ze zich over het gevoel dathet wel aan je gevoel voor haar lag kan zetten. Zo niet, zul je daar mee moeten dealen. Maar ik zou nooit spijt hebben van eerlijk zijn. Eerlijkheid is een groot goed.
Elpisto, je slaat de spijker op zijn kop, bedankt daarvoor. Ik heb dit inderdaad constant eerlijk gecommuniceerd, zowel op het moment van de breuk (dat letterlijk alles en iedereen me even teveel werd, ik was namelijk ook nog eens ceremoniemeester van een bruiloft in november waarvoor last minute een hoop geregeld mkest worden) als daarna, toen de rust voor mij was wedergekeerd en ik de uitleg heb gegeven die jij ook benoemt. Daar zit dus ook mijn frustratie richting haar: ondanks het kennen en meemaken van mijn hectische situatie, heb ik óók veel moeite en tijd in ons gestoken, al was ij er niet altijd met de volle energie bij. Ze nam me ook wel kwalijk dat ik zoveel tijd in één dag van andere mensen stak wat betreft die bruiloft, maar ja, dat is ook mijn karakter. Ik doe dit graag en lever geen half werk. Ik had daarvoor iets meer erkenning en waardering verwacht, maar ik heb me er overheen gezet dat dit voor haar anders aanvoelde.
Ik hoop ergens dat ze dit t.z.t. toch zal inzien, vooral dat ik niet bewust met haar hart wilde spelen en dat het eigenlijk zonde is dat het geen echte kans heeft gehad. Ik vrees echter dat ik door moet met de gedachte dat ik haar nooit meer zie of spreek, maar nu nog uitvogelen hoe.
