liefdesverdriet

Verdriet

Ach wat een verdriet. Ik herken het zo en ik heb echt met je te doen. Het enige dat helpt is jezelf af en toe (als de kinderen er niet zijn?) toestaan flink uit te huilen. Daar kun je je dan op instellen: nee, niet nu aan hem denken, vanavond om 20:00 weer bijvoorbeeld. Mij heeft het geholpen dingen op te schrijven. Niet mooi verwoord of literair verantwoord, maar echt non-stop de hele woordenbrij, en met een pen op papier, geen device. Muziek erbij, gordijnen dicht (fles wijn? Hangt van jezelf af). Zoiets moet je echt af en toe doen en dan zul je merken dat het verdriet iedere week een beetje minder wordt.
Ik wens je veel sterkte, en het gaat een keer over, heus!

Natuurlijk gaat het over

Maar je leven ook!
Pfff, leven is echt super kort hoor!
Als hij zo goed voelt, waarom dan niet gaan voor hem?
En dan bedoel ik voor de dingen die je wel met hem kunt delen, niet die andere zaken.
Je hoeft toch niet alles te delen om het fijn te hebben?

Dank

@Emma Bedankt voor je lieve woorden. Moet zeggen, toen ik gister het verhaal hier typte gaf me dat ook al een rustig gevoel dus misschien is het wel een goed idee om dingen van me af te schrijven.

Greet, het is wel iets gecompliceerder dan dat. Hij werd, na 8 maanden, een ander persoon. kort lontje, zeg maar gerust geen lontje. Kon zich aan alles irriteren, ook aan mijn kinderen terwijl ik toch fatsoenlijke kinderen heb dacht ik. Ik kon hem emotioneel niet meer bereiken en hij raakte me in geen maanden meer aan (terwijl we daarvoor geen genoeg van elkaar konden krijgen).
Het is meer dat ik weet hoe hij ook kan zijn maar hoe hij nu is, is niet de man waar ik verliefd op ben geworden. Hij zegt dat hij niet weet of en hoe hij terug kan naar dat ontspannen gevoel van de eerste 8 maanden. Zal voor mij dan altijd een soort van angst zijn dat, de man zoals hij nu is, terug komt.

Wil40, ik krijg tranen in mijn ogen na het lezen van jouw bericht. Ik weet dat je gelijk hebt, inderdaad, verstandelijk. Ik ben een sterk persoon zegt iedereen in mijn omgeving en dat ben ik ook, alleen nu even niet.
Ik heb een hele goede vriend waar ik altijd terecht kan 100%, is heel fijn.
Dank

Dit lijkt enorm op mijn ervaring: jaren alleen omdat kind een stevige basis wilde geven. eenmaal op het VO toch maar aangedurfd maar rete onzeker. Hetzelfde als jij; het was geweldig, voelde me gezien we hadden zoveel gemeen, het was een soulmate. Ik was ook nog nooit zo diep en zo totaal verliefd geweest. Leek idd wel een puber.

Maar na een paar maanden: ineens was alles anders, hij irriteerde zich zichtbaar aan mij terwijl ik hetzelfde was gebleven. Natuurlijk, als je de andere meer leert kennen zijn er altijd dingen die je wat ergeren, maar dit was een totale omslag.

er gaan bij mij alarmbellen rinkelen als ik dit lees:
`Hij werd, na 8 maanden, een ander persoon. kort lontje, zeg maar gerust geen lontje. Kon zich aan alles irriteren, ook aan mijn kinderen terwijl ik toch fatsoenlijke kinderen heb dacht ik. Ik kon hem emotioneel niet meer bereiken en hij raakte me in geen maanden meer aan (terwijl we daarvoor geen genoeg van elkaar konden krijgen).
Het is meer dat ik weet hoe hij ook kan zijn maar hoe hij nu is, is niet de man waar ik verliefd op ben geworden. `

Ik ben jaren bezig geweest te proberen die man die ik van die eerste tijd kende, terug te halen. Ook gaf ex toe dat het bij hem lag en dat hij daar aan wilde werken.
Dat werd een hele cyclus van een knipperlicht relatie waar even die lieve man terug was en steeds sneller die geìrriteerde kwade man terugkwam, wat ik niet pikte en het uitmaakte. Maar dan had ik zooooo´n verdriet dat het weer opnieuw begon.

Tot we er achter kwamen, door therapie dat hij een narcistische persoonlijkheidsstoornis had en dat dit onderdeel is van een narcistische cyclus in relaties: diep contact aangaan of ophemelen, devalueren en dumpen.

Ik zeg niet dat je ex narcist is. Maar die diepe pijn die jij hebt, lijkt op hoe ik me voelde: je hebt je heel diep gehecht en je systeem begrijpt niet waarom hoe dat van de ene dag op de andere kan omslaan. Voor mij was dat een traumatische ervaring,

Ga op zoek naar informatie. en ik zou zeggen:Misschien probeert hij je weer voor hem te winnen. Dat zou dan ook onderdeel van de cyclus zijn: het zogeheten hoovering. Met wat ik nu weet, zou ik dat een extra red flag vinden en weten dat de cyclus zich steeds zou herhalen maar dan steeds sneller. En ik zou ook weten dat ik zo graag van dat liefdesverdriet af zou willen dat ik maar al te makkelijk ja zou zeggen en als het ware verslaafd zou raken aan dat contact.

Ik moest dit even schrijven omdat een aantal dingen me opvielen en leken op mijn ervaring. Misschien heb ik het helemaal mis, dit is immers een heel ander persoon. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Voor de rest wens ik je heel veel sterkte. Ik weet hoe verterend liefdesverdriet, ook op latere leeftijd kan zijn

Mari

Mari,

Dank voor je bericht.

Het lijkt er idd op dat we hetzelfde meegemaakt hebben. Voor jou een traumatische ervaring, pfff. Hoe is het nu? Is het lang geleden? En hoe ben je er overheen kunnen raken?

Ik denk niet dat hij een narcist is maar ik houd het zeker in gedachten. Ik ben me ervan bewust, dat als hij terug wil, ik voor mezelf goed moet bedenken of IK wel terug wil. Hij heeft een hele sterke persoonlijkheid en naarmate hij sterker werd, werd ik steeds kleiner. De gelijkwaardigheid was weg die er in het begin wel was.

Het gemis is, denk ik, het gevoel van gezien en geliefd te worden. Iemand die jou geweldig vindt en alle dagen bij je wil zijn. Dat was zooooo lang geleden dat iemand dat voor mij voelde en waar ik het ook voor voelde. Maar goed.

Zou toch wat zijn. Eerst jaren getrouwd met een autist en dan nu een relatie met een narcist. Ik zoek we ze wel uit zeg!

Groet,

Het is best al een tijd geleden, zo´n vier jaar. Ik heb daarna geen andere relatie gehad. en in mijn geval slijt het maar heel langzaam, ik kan er nog verdriet om hebben omdat ik weet hoe mooi het ook eventjes kon zijn.
Maar... ik heb het veel langer aan laten slepen dan jij. Telkens maar opnieuw proberen of er niet iets mogelijk was want hij was toch óók zo´n lieve vent. Ver over mijn grenzen gegaan vandaar dat ik dacht ik wil je toch waarschuwen.

Overigens zijn er ook zogeheten verborgen narcisten, die niet opscheppen en zelfvoldaan zijn maar eerder kwetsbaar en niet zelfverzekerd maar evengoed manipulatief en op zichzelf gericht, in tweede instantie dan, als ze denken de buiten binnen te hebben. Mensen die lang alleen zijn geweest en dus behoefte hebben aan een arm om hen heen, hebben een grotere kans tegen een narcist aan te lopen.

Maar goed, een diagnose doet er eigenlijk niet toe. Het gaat om gedrag en hoe jij je daar bij voelt. Want dit ` Hij heeft een hele sterke persoonlijkheid en naarmate hij sterker werd, werd ik steeds kleiner. De gelijkwaardigheid was weg die er in het begin wel was.` is natuurlijk geen goed teken.

sterkte hoor, het is echt rot als je eerst lang alleen bent, dan denkt een superpartner te hebben gevonden en vervolgens ineens weer alleen staat. Ik ken het gevoel

Mari

Bedankt voor je verhaal. Het heeft me wel aan het denken gezet. Ik neem het mee.

Ik hoop dat de tijd snel mijn verdriet heelt.

Groet,
JB

heb iets vergelijkbaars

maar beiden hebben partner.
Intens, intens verliefd. gekust, maar verder niets.
diverse berichtjes heen en weer.
en o wat een pijn doet het.
want we willen niet en kunnen niet van onze partner af.

Lieve JB

Dat had ik 10 jaar geleden kunnen posten (volgens mij heb ik dat ook onder een andere nick).

Ik was 44 en mijn eerste relatie na mijn scheiding was een grote roze smoorverliefde wolk, voor ons allebei. Maar die relatie is ook ongeveer na 8 maanden gaan haperen. Vriend trok zich ook terug en alles veranderde. Dat kwam keihard aan na die mooie periode. Al met al heeft het bijna een jaar geduurd voordat ik er overheen was. In dat jaar zat ik vaak in tranen op kantoor en reed huilend naar huis.

Helaas kan ik je geen tip geven hoe je je snel weer beter voelt, maar geloof me: het gaat over!

Nu, 10 jaar, diverse dates en 1 serieuze relatie later, heb ik af en toe contact met hem. En weet je wat? Ik kan me niet meer voorstellen dat ik zo weg ben geweest van deze persoon. Niet dat het een eikel is, maar zo helmaal niet mijn type.

Misschien was het een reactie op mijn huwelijk of scheiding. Wees lief voor jezelf en probeer je niet meer met hem, zijn problemen of reacties bezig te houden maar concenteer je op jezelf. Je kan je verdriet analyseren, maar het gevaar bestaat dat je dan toch weer verstrikt raakt in weemoed.

Sterkte en virtuele knuffel,
Fely