Leren accepteren dat je partner niet meer verder wil
Beste lezer,
Voor het eerst dat ik mij waag aan het schrijven van een bericht op een forum. Ik doe dit omdat ik hoop wat lotgenoten te vinden die hetzelfde meegemaakt hebben en mij kunnen adviseren hoe hiermee om te gaan en wellicht hun ervaring met mij kunnen delen hoe zij de keuze van hun man te hebben weten te accepteren.
Mijn verhaal; ik ben 15 jaar samen met mijn vriend. We hebben twee kinderen, 1 van 14 en 1 van 11 jaar. We waren nog maar net samen toen ik zwanger werd van mn oudste; ik was 21 jaar. De enorme twijfels over nu al moeder worden waren absoluut aanwezig, echter mijn vriend wilde het dolgraag en daarbij had hij al een eigen huis en zaak en waren we gek op elkaar dus konden we het kindje geven wat ze nodig had. De daaropvolgende jaren waren altijd onrustig. Mijn man is nogal ambitieus en ondernemend, maar heeft zakelijk gezien een paar slechte keuzes gemaakt, zo werd pas later duidelijk. Het gaf altijd enige spanning in de relatie, helemaal bij mij omdat ik niet goed met onzekerheden kan omgaan. Bijna drie jaar na mijn eerste kind, kwam mijn zoon. De zwangerschap was weer een tijd van onrust. Desondanks had ik het goed. Mijn vriend droeg mij op handen. Gaf mij alles wat ik wilde en was dolverliefd.
De zaken liepen echter niet goed en daarom heeft hij uiteindelijk de boel verkocht en zijn we naar het buitenland verhuist. Niet wetende dat zijn zakelijke fouten verstrekkende gevolgen hadden...
We moesten terugkomen naar Nederland (we waren toen 7 jaar samen) en hier ontstond mijn trauma. Ik wil er niet te veel over zeggen nu, maar tot op de dag van vandaag heb ik er last van. Dit heeft zn weerslag gehad op onze relatie. Ik had alle symptomen van ptss. Toch bleef mijn vriend tot 10 jaar relatie mij alles geven, hij was nog steeds zo gek op mij en daarnaast ook bang om mij te verliezen door alles wat er gebeurd was. Inmiddels hadden we de boel weer wst op de rit, maar het zwaard van damocles hier altijd boven ons hoofd met alle gevolgen van dien. Ik was niet aardig voor hem, reageerde op hem af. In de 1e 10 jaar werd mijn gedrag emotioneel beloond door hem en daarmee, gek gezegd, ook gevoed. Er ontstond een patroon.. echter 5 jaar geleden kwam mijn vriend jn opstand. Hij wilde het njet meer zo, was niet gelukkig. Ik begreep en erkende het en beloofde dat ik er aan zou werken. Maar dit deed ik niet.. ik geloofde niet zo in de hulpverlening en daarbij ging het ook weer beter tussen ons. Toch vielen we snel weer jn ons oude patroon. En ondanks dat het niet altjjd kommer en kwel was, heb ik mij vaak niet goed opgesteld. Ik had last van mijn trauma en voelde mij daardoor vaak niet goed. Dit bracht ik nog steeds over naar mijn vriend. Ik probeerde controle te houden over onze relatie, over hem en was eigenlijk juist bang om hem te verliezen..
En dan nu... mijn vriend heeft aangegeven dat hij niet verder wil met de relatie. Hij ziet het niet meer zitten. Ik ben gelijk in de actie gekomen. Loop inmiddels bij een psycholoog en neem medicatie. De afgelopen weken waren een hel. Ik kon er niet mee omgaan. Werd enorm paniekerig. Vroeg constant om bevestiging en drukte hem hierdoor juist verder van mij af. Ik kreeg nog een soort van kans, om aan mijzelf te werken, maar zonder de zekerheid dat het goed komt. Want mij vriend gelooft er niet meer in. Ik ben er kapot van want wil hem niet kwijt. Mijn hele basis is onder mij weggemaaid. Ik heb mij in die 15 jaar veel te afhankelijk opgesteld. Hij was mijn zwemband en die heeft hij nu afgegooid en ik dreig te verzuipen. Ik kan niet alleen zwemmen! Mijn toekomstdromen zijn voorbij. Die waren samen met hem en kan ik alleen nooit bewerkstelligen. Alles wat ik wilde is er niet meer. Ik kan dit niet accepteren. Dus die strijd ben ik constant aan het voeren. Verstandelijk gezien weet ik dat ik moet accepteren dat het zo is zoals het nu is, maar ik wil het gewoon niet. Ik wil niet dat het over is. Had ik 5 jaar geleden maar die hulp gezocht. Nu is het waarschijnlijk te laat. Ik ben ontzettend bang voor de toekomst. Weet niet hoe die eruit komt te zien. Ik trek dit allemaal niet en hoop dat jullie mij tips kunnen geven hoe hier mee om te gaan. In ieder geval heb ik het even van mij af kunnen schrijven. Het verhaal is mega lang en toch staat lang niet alles erin, maar ik hoop dat het een beetje een beeld geeft.
Alvast bedankt voor je reactie,
Groet Laura
Ik snap dat je in paniek raakt bij de mededeling dat je vriend niet met je verder wil, zeker als je al zo jong bent gaan samenwonen. Maar je kunt het vast wel alleen. Waar ben je bang voor? Heb je werk, een sociaal leven, familie waarbij je terecht kunt? Kun je in jullie huis blijven wonen of moet je wat anders zoeken? Goed dat je in therapie bent gegaan, ook als dit je relatie niet redt, word je er zelf vast beter van. Wat zijn je toekomstdromen? Ook zonder man kun je een gelukkig leven leiden, maar eerst zul je moeten uitzoeken wat je wil en hoe je je eigen leven op poten kunt zetten. En nu kun je het waarschijnlijk nog niet zien, maar als je dit goed aanpakt zul je straks vast trots op jezelf zijn.
Mensen zijn vaak veerkrachtiger dan ze zelf denken. Zeker als ze ineens in een situatie zitten waarin ze wel moeten. Geef jezelf wat tijd om aan het idee te wennen, en probeer dan wat praktische zaken te regelen. Kleine stapjes om jezelf te laten zien dat je best wat kunt, dat niet alles instort.
Heus, er komt een eind aan deze periode.
LauraB, je geeft helder aan hoe de dynamiek in jullie relatie was en is en wat daarvan de gevolgen waren, zowel voor je relatie als voor jezelf. Je geeft goed inzicht in waar je zelf aan kunt gaan werken en ik denk ook dat dat het allerbelangrijkste is nu, niet zozeer voor je relatie als wel voor jezelf. Je hebt hulp gezocht, voor PTSS is EMDR een goede therapie, maar het belangrijkst eis dat je zelf al inzicht hebt in wat het probleem is.
Bij elke zin schrijf je, dat je niet tegen onzekerheden kunt. Tot nu toe moest je partner zorgen voor die zekerheid. Nu vraag je je af waar je het vandaan moet halen. De meest basale zekerheid waar je op kunt bouwen is, dat je elke dag als je opstaat de kans hebt om iets aan te pakken. Fouten maken mag, als je daarna weet wat je niet moet doen. De volgende dag kun je met die ervaring weer een volgende stap zetten. Om jezelf bij elkaar te houden zou je 's avonds even kort kunnen opschrijven: wat ging goed, wat niet, waar maak ik me zorgen over etc.
Als er grote veranderingen aan komen, waarvan ik niet goed weet hoe dat zal uitpakken, als ik bang ben voor de toekomst, dan stel ik mezelf altijd het slechtste scenario voor. In jouw situatie zou dat kunnen zijn: een huurhuis zoeken, schuldsanering (als er nog schulden zijn), kinderen beperkt zien. En dan zou ik concluderen, dat, als dat mijn meest nabije toekomst is, dat ik daar dan aan moet gaan werken. Dus ja, inschrijven voor een huurwoning. De financiële basis in kaart brengen en waar mogelijk zorgen voor een stevigere basis (hoe dan, werk, scholing?). Met je partner het gesprek aangaan over de kinderen: wat wordt voor hen de beste situatie? En onvermijdelijk, de scheiding regelen. Als je je zo onzeker voelt zou je voor jezelf een gesprekspartner daarvoor kunnen zoeken, iemand die met je meedenkt. Dan bedoel ik niet iemand die eenzijdig voor jouw belangen opkomt, maar iemand die voorkomt dat je in paniek het zicht op wat belangrijk is verliest. Houd bij alles rekening met het gegeven dat je tijd nodig hebt om te herstellen, dus je kunt maar 50% van je energie kwijt in het regelen van dit soort zaken. De andere helft van je energie heb je nodig voor jezelf, om emotioneel weer op de rit te komen.
Verlies je niet in vergezichten, eerst maar eens de meest noodzakelijke punten aanpakken, in je eigen tempo. Maar dat je iets moet gaan aanpakken is onvermijdelijk. Je moet het nu echt zelf gaan doen.
Tsjor
Lieve Laura, ik herken wel wat in je verhaal. Ik ben bijna 30 jaar samen geweest met mijn ex. Achteraf gezien wou hij al járen niet meer met mij verder maar had hij het lef niet om dat te zeggen. Hij hield me zoveel mogelijk op afstand, waardoor ik steeds meer ging zoeken naar bevestiging. Cirkeltje rond. Ik was rond de 60 toen we uit elkaar gingen, een aantal jaar geleden. En ook ik worstel nog steeds. Mijn focus was altijd op mijn gezin gericht. Dat is weg. Ex had meteen een nieuwe vrouw waarmee hij samen de gezinsdingen doet. En ik zit alleen. Te worstelen met mijn rol. Want al die jaren heb ik me aangepast aan ex, in de hoop dat ie toch wel van ze houden. Ik ben mezelf niet geweest en mijn kinderen weten dusook niet beter, die kennen mij niet anders dan in de rol die ik niet meer wil hebben. Mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste en tegelijkertijd het allermoeilijkste. Door het contact met hun kom ik maar niet los van mijn oude patroon, voel ik elke keer weer de pijn van de afwijzing door ex die nog steeds hun vader is en nog steeds de leuke vader speelt. Als er problemen zijn komen de kinderen naar mij. Als er leuke dingen te vieren of te doen zijn, gaan ze aar ex. Ik voel me vaak nutteloos. Geen gezin, afnemende gezondheid, geen partner..
Jij bent gelukkig een heel stuk jonger dan ik. Hoe jonger je bent, hoe makkelijker het is om ander gedrag aan te leren, jezelf te ontwikkelen, je focus te verleggen. Dus goed dat je toch hulp hebt gezocht. Pin je niet vast deze hulp, ik heb heel veel boeken gelezen en met verschillende mensen gesproken, verschillende soorten hulp gezocht. Elke stroming heeft zo z'n waarde. Maar je moet ergens beginnen. Het heeft tijd nodig. En als ik, twee keer zou oud denk ik, nog aan die reis kan beginnen, dan gloort er voor jou echt nog wel een toekomst. Heb jezelf lief, daar begint het mee. Waarmee ik niet wil zeggen dat dat makkelijk is...
Oh ja, accepteren, dat is ook zoiets. Hoe dan!? Ik hoorde pas dat het meer zit in erkennen, toegeven dát. Erkennen dat je man niet verder met je wil. Erkennen dat je daar heel veel verdriet over hebt. Toegeven dat je bang bent. En proberen daar geen oordeel over te hebben. Of, ook toegeven dat je daar wel een oordeel over hebt. Dat erkennen of toegeven is stap 1 volgens mij. Mindfullnes gaat daarover bijvoorbeeld.
Lieve mensen,
Ik wil jullie vast bedanken voor jullie reactie. Het gaat niet goed met mij en ik probeer de dagen door te komen. Daarom ook nog geen uitgebreide reactie op jullie berichten, maar ik heb ze zeker gelezen en kom er later op terug.
Groet..
Sterkte Laura, het is niet makkelijk en heeft tijd nodig. Veel tijd.
Ach lieverd, wat naar om te lezen. Weet dat fases voorbij gaan. Sterkte!
"Lykele: "Het boek gaat er vooral over dat ik heel erg opzag tegen de scheiding. Ik had nog nooit op mezelf gewoond. Ik vertel in mijn boek dat er in die grote stap, dat onbekende, ook vrijheid en positieve aspecten besloten liggen. "
Dat neemt niet weg dat scheiden, zeker als jij daar niet voor gekozen hebt, heel verdrietig is, met diepe emoties, je leven wordt overhoop gehaald, en dat kan een hijs zijn om de weg omhoog te vinden.
lieve Laura B, ik heb gister het definitieve bericht gekregen dat mijn men niet meer verder wil met mij. Ik ben nu wakker en was aan het googlen op mijn situatie en jouw verhaal kwam als eerste boven ploppen op scherm!
Ik zie heel veel vergelijkingen, bijna eng, zelfs leeftijden kinderen: 10, 12 en 13. ik zou heel graag met je in contact willen komen of jouw gewoon willen vragen; hoe gaat het nu met je? Hoe is het verlopen? Hoe aangepakt voor de kinderen etc? Hoe ga ik hiermee verder? Zoveel vragen het is nog vers hier..
Veel liefs van mij...
Seila schreef op 02-02-2024 om 06:20:
lieve Laura B, ik heb gister het definitieve bericht gekregen dat mijn men niet meer verder wil met mij. Ik ben nu wakker en was aan het googlen op mijn situatie en jouw verhaal kwam als eerste boven ploppen op scherm!
Ik zie heel veel vergelijkingen, bijna eng, zelfs leeftijden kinderen: 10, 12 en 13. ik zou heel graag met je in contact willen komen of jouw gewoon willen vragen; hoe gaat het nu met je? Hoe is het verlopen? Hoe aangepakt voor de kinderen etc? Hoe ga ik hiermee verder? Zoveel vragen het is nog vers hier..
Veel liefs van mij...
Je reageert op een topic uit 2021, niet veel kans dat Laura B hier nu nog leest. Start liever een eigen topic hierover, er zijn genoeg ervaringsdeskundigen hier.
