LAT-relatie vs gezin vs kind op kamers
Heel lang geleden heb ik hier op het forum advies gevraagd over mijn LAT-relatie en daar veel aan gehad, dus nog maar een poging.
Ik ben nog steeds met dezelfde partner, nog steeds een LAT-relatie, partner werkt nog steeds in de horeca, ik nog steeds kantooruren, zij het in een andere functie.
Inmiddels zijn de kinderen wat ouder en daarmee is het leven niet simpeler geworden, integendeel.
Mijn partner werkt fulltime 5 tot 6 wisselende dagen per week, doordeweeks is dat tot ongeveer half 10 's avonds en in de weekenden tot of na middernacht. Hij doet dit werk graag. Daarnaast participeert hij in een zelfstandige onderneming met een zakenpartner.
Ik werk full-time in loondienst maandag tot en met vrijdag van half 9 tot 5. Ik sport doordeweeks minimaal 2 avonden, plus af en toe een andere hobby doordeweeks en natuurlijk de zorg voor de kinderen.
Ik heb nog thuiswonende tieners uit een eerdere relatie, waarvan er één elke zaterdag werkt en in plaats van vrijdagavond nu pas op zaterdagmiddag na het werk naar mijn ex gaat. De vrijdagavond is zodoende weggevallen. Een ander kind woont inmiddels op kamers en komt het ene weekend naar mij, het andere weekend naar de vader.
We hadden voorheen met thuiswonende kinderen die elk weekend bij hun vader waren, een soort schema opgebouwd waarin ik op vrijdagavond en/of zaterdagavond naar mijn partner ging en half/einde ochtend weer naar huis. Eens per zoveel weken was er een vrije dag in het weekend die we samen doorbrachten. Incidenteel sliep partner een keer een nachtje doordeweeks bij mij, maar niet handig omdat ik weer vroeg op moet. Er is doordeweeks door de verschillende werktijden niet echt gelegenheid om elkaar echt te zien, dus het komt vooral aan op de weekenden.
Nu mijn oudste op kamers is en elke twee weken naar mij komt, vind ik het lastiger geworden om de weekenden in te zetten omdat ik dan graag exclusief tijd met mijn kind doorbreng en me ook schuldig voel om zelf weg te gaan als mijn kind bij mij 'op bezoek' komt. De vrijdagavond ben ik meestal sowieso thuis nu, zoals eerder geschreven, en nu is de zaterdagavond ook gereduceerd tot eens per twee weken.
Ik ben zelf trouwens ook niet echt happy om uit mijn ritme getrokken te worden om daar 's avonds laat te zitten wachten op zijn thuiskomst. Laatst heb ik bijvoorbeeld midden in de nacht, zelf heel moe, nog een uur voor niks bij hem op de bank zitten wachten' omdat collega's nog een biertje gingen drinken'. Daarnaast vertrekt partner elke 2-3 maanden voor 10-14 dagen naar zijn familie in het buitenland.
Zo komen we nu bijvoorbeeld op het punt dat ik partner een weekend geleden niet gezien heb, afgelopen weekend slechts 1 middag overdag in het weekend, partner is de komende 2 weekenden zelf weer weg naar het buitenland en zo heb je elkaar in een maand dus nauwelijks gezien en (het hoort er bij) helemaal geen seks hebt. Die ene middag samen was wel heel leuk en uiteraard is er nog veel liefde tussen ons, anders hou je dit geen jaren samen vol.
Ik voel door het huidige (niet bestaande) schema enerzijds gemis in de relatie, anderzijds ook juist weerstand om elkaar te zien vanuit zelfbescherming. Ik twijfel regelmatig of ik eea moet voortzetten op deze manier. Partner weet dat ik dit voel en vindt dat heel erg, maar weet het ook niet.
Partner wil ooit, op termijn als alle kinderen uit huis zijn samenwonen, maar heeft nog nooit samengewoond. Ik heb wel samengewoond in eerdere relaties, zie verschil in levensstijl, huishouden en financiën en een kind uit huis kan natuurlijk nog steeds je zorg hard nodig hebben (Mijn jongste kind is nu 11 trouwens, dus dit samenwonen is ook geen vijfjarenplan).
Hoe maken we dit (weer) werkbaar? Zijn er nog 'alleenstaande' ouders die hiermee worstelen?
Ik zie dat er nog niet gereageerd is op je vraag, had ik eigenlijk niet verwacht. Maar wellicht is het ook wel heel complex. Dat vind ik zelf eigenlijk wel.
Ergens schrijf je dat jullie veel van elkaar houden. Dat zal ook ergens wel, want jullie houden dit al heel lang vol. Tegelijkertijd kan er juist ook sprake zijn van bindingsangst aan beide kanten, juist omdát jullie elkaar weinig zien en daarmee op 'veilige' afstand blijven van elkaar.
Ik zou eerlijk gezegd zeggen: als jullie echt zo gek zijn op elkaar en serieus met elkaar verder willen, dan zal er fundamenteel iets moeten veranderen: één of beiden moet andere uren gaan werken, of één of beiden moet minder uur gaan werken (elkaar vaker zien, versus geld). Samenwonen lost het probleem niet op (integendeel waarschijnlijk). Jullie moeten echt actief tijd vrij gaan roosteren voor elkaar.
Zo niet, dan is het misschien eerlijker om te zeggen dat jullie een hele fijne friends-with-benefits relatie hebben, die waarschijnlijk ook nog exclusief is.
Een vriendin van mij met een ‘overdag-baan’ had ooit een vriend met een eigen restaurant. Die hadden geen kinderen en dat werkte al niet omdat hun levensritmes volkomen langs elkaar heen liepen en ze zelden of nooit ergens samen naartoe konden. Op tijdstippen dat andere mensen hun familie bezoeken, met vrienden afspreken, uitjes doen, werkte hij altijd. Zij gingen samenwonen. Dat werkte ook niet want zij ging opblijven om hem dan maar ‘s nachts te zien en te spreken maar dat trok zij op den duur met haar eigen werk (natuurlijk) niet. Uiteindelijk zijn ze uit elkaar gegaan.
Jij hebt het al een hele tijd volgehouden. Je schrijft dat je partner 5/6 dagen per week werkt, tot half tien ‘s avonds, of tot middernacht en dat hij daarnaast nog een eigen onderneming heeft. In zijn schaarse vrije/late uurtjes waren jullie een stel. Maar nu er aan jouw kant iets verandert qua tijdsinvulling en jij wat flexibiliteit nodig hebt, is dat er niet en loopt het spaak.
Ik denk helaas net als Courage, of je neemt het zoals het is, ziet elkaar af en toe, aanvaardt dat een relatie is voor ‘erbij’ en ervaart dat als leuk en genoeg, of je stopt ermee. Als je vriend niet op zijn minst wat minder wil gaan werken om jullie relatie inhoud te blijven geven, is duidelijk dat die relatie niet zijn prioriteit heeft. Dat mag natuurlijk, maar het zet jou wel helemaal klem. Hij werkt al meer dan fulltime dus ik zou zelf niet minder gaan werken zodat hij 5/6 dagen/avonden per week + een onderneming kan blijven doen. Hij vindt het heel erg maar ‘weet het niet’. Kennelijk voelt hij geen urgentie iets aan de situatie te veranderen. Als jij die urgentie wel voelt, is jullie relatie ongelijkwaardig (geworden). Jullie matchen dan qua levensstijl en aanpassingsbereidheid niet bij elkaar. Dat is verdrietig om te moeten constateren, na zo lange tijd en zoveel liefde.
Maar hebben jullie elkaar überhaupt wel eens langer dan 2 dagen achter elkaar gezien?
Wel eens samen op vakantie geweest?
Hoe ging dat?
Moeilijk dit! En ook herkenbaar!
Er is wel gevoel en liefde voor elkaar, door de verschillen in levensstijl, werk, kinderen, afstand… kunnen relaties soms spaak lopen hoe graag je het ook anders zou willen zien.
ik vind persoonlijk dat noch jij noch hij ‘schuld’ heeft…. Jullie levensstijlen passen gewoon niet bij elkaar… in het begin denk je, och dat komt goed… je neemt de uitdagingen voor lief… maar op de duur gaan ze slijten…
je wilt/hoopt graag dat de andere zich kan aanpassen - hij zou ander werk kunnen zoeken, zij kan verhuizen, het kind kan erbij… wel zijn dat hele drastische veranderingen die niet altijd haalbaar zijn.
jullie moeten zich te hard aanpassen om de relatie staande te houden… de realisatie dat deze relatie niet levensvatbaar is een hele zware als je om iemand geeft, zelfs wanneer er ergernissen zijn.
wou dat ik je een hart onder de riem kon geven en je vertellen dat alles goed komt… helaas 🙁
