LAT-relatie en afstand - moeilijk
Het topic is hier denk ik al vaker aangesneden.
Na een scheiding, het grote gevoel van verlies, je heropbouwen en wennen aan het alleen zijn en de co-ouderschap (of alleen ouderschap)...
En dan stel je je weer open, je droomt over een relatie met een leuke partner.
Wel ben je op je 30/40/50 niet meer zo vrij als toen je 20 was...
Na vele vallen en opstaan ontmoet je toch iemand met wie je een klik hebt, die je leuk en knap vind... Helemaal verliefd... Maar dan, hoe ga je om met je verlangens naar een liefdesrelatie en je bagage, de 'praktische belemmeringen'....
Even mijn verhaal:
Ex-partner trekt de stekker uit na 10 jaar relatie en 1 zoontje van nog net geen 6. Ik was toen 39! Vrij schokkend, maar ook bevrijdend (achteraf gezien). Na een paar maanden mijn plooi gevonden, gewend worden aan het co-ouderschap, weer meer tijd voor mezelf, een leuke job, nieuwe hobbies... 1 week op 2 ben ik mama, de andere week ben ik vrouw.
Begin ik te dromen over een nieuwe liefdespartner, en zelfs stiekem droom ik ervan om eindelijk een partner te vinden die met me wilt trouwen (ex was al getrouwd geweest en wilde dat perse niet)
De weken, maanden en zelfs jaren gingen voorbij... geen blijvende liefdespartner te bespeuren... niet daten, wel daten, wel zoeken via apps en uitgaan, niet zoeken en gewoon zien wat komt... enkele leuke contacten maar geen liefdespartner die mijn pad kruist.
Tot 16 maanden geleden, ik 46 ondertussen, ja via Tinder, een hele leuke man ontmoet die ik vandaag mijn 'vriend' noem. Ik een zoon van ondertussen 13, hij een dochter van bijna 18.... hij bijna 2 jaar gescheiden en een relatie van paar maanden ondetussen. Wonen wel op 50km van elkaar!
Had me altijd voorgenomen om niet verder dan mijn nabije omgeving te kijken, geen relatie aan te gaan met iemand die verder dan 20min rijden woont, tja ik kan toch niet zomaar even snel verhuizen met mijn zoon. Ik wil mijn kind in zijn omgeving houden en met de co-ouderschap is dat gewoon zo.
Dus, me neergelegd bij een fijne LAT-reltatie.
Nu zijn we dus 16 maanden verder, we zien elkaar ontzettend graag, maar de twijfel en de frustraties lopen steeds meer op. Hij verlangt weliswaar meer naar een samenwoonrelatie dan mij, ik kan met het alleen wonen wel leven hij duidelijk veel minder.
Bij mij slaat de twijfel toch ook zwaar toe en de vermoeidheid ook... we merken dat de LAT-relatie en vooral de afstand stilaan beginnen op te breken! Steeds 40-50 minuten rijden om bij elkaar te zijn wordt zwaar... na een vermoeide werkdag naar de andere rijden om 's ochtends weer vermoeid naar het werk te gaan, en je niet helemaal thuis voelen(je bent bij de nadere)
In het weekend van de kinderen even gezellig bij elkaar komen als de ene op scouts en de andere studeren is, zit er ook niet in - we gaan niet even 1.5u rijden om half uurtje koffie te drinken...
Het huishouden die achterblijft, want ja samen klussen als je al 1.5u kwijt bent doe je niet. Als we bij elkaar zijn willen we natuurlijk quality time hebben en niet bezig zijn met de strijk of bomen snoeien, we missen al zoveel van elkaar.
Je onderhoud je huis, en soms vraag je je af: waarom, voor wie (?) tuurlijk voor jezelf en je kind, maar toch voelt het heel 'vies' aan.
Gezien mijn zoon 14 is dient hij nog minstens 3.5 jaar naar de school in de omgeving te gaan (remember: co-ouderschap) ik kan niet zomaar effe op 25km van de school van zoon en 40km van de papa gaan wonen, laat staan helemaal de andere kant uit gaan.
We zien elkaar eigenlijk vrij regelmatig vind ik: week met kids komt mijn vriend toch 2 a 3 avonden op de week en soms ook in het weekend als de dochter bij haar vriend logeert. De weken zonder de kids zijn we gemiddeld 5 van de 7 samen, maar dus wel met veel gerij...
In alle eerlijkheid weet ik niet of ik dit nog heel lang volhou en hij nog minder... de frustraties die we voelen beginnen hun tol te eisen.
Hoe doen de latters het hier op het forum? hoe gaan jullie om met co-ouderschap, relatie en eventuele afstand als jullie dit ook hebben?
Soms denk ik dat ik me aan mijn initieel idee van niet verder dan 20min rijden had moeten houden (erg I know!) soms denk ik dat een 'nieuwe relatie' maar kan slagen als je een relatie hebt met iemand uit de buurt, en dan vind je een leuke man/vrouw die verder weg woont, want in de nabije omgeving ontmoette je niemand.
graag jullie ervaringen en kijk op LAT-relaties met kinderen.
Kan hij niet jouw kant op verhuizen als zijn dochter meerderjarig is? Niet samenwonen, maar wel minder ver uit elkaar? Kan je blijven latten (veel voor te zeggen) maar kost het niet zoveel reistijd om elkaar te zien.
Er zijn veel redenen om voorzichtig te zijn met samenwonen. Een ervan is een man die dit duidelijk veel liever wil dan jijzelf, ik zou wel oppassen dat dat niet is omdat hij verzorgd wil worden en jou daar wel geschikt voor vindt. Maar goed, misschien zie ik spoken.
Ik heb bijna 2 jaar een lat-relatie met een man die 40 minuten verderop woont. Hij heeft een studerend jongvolwassen kind dat onregelmatig tussen beide ouders wisselt. Mijn kinderen zijn iets jonger (eind middelbare school en studerend), en zij zijn week om week bij mij.
Wij zien elkaar wel minder dan jullie, o a. omdat we het belangrijk vinden dat beide eenoudergezinnen er ook nog mogen zijn, en we allebei ook af en toe tijd alleen erg waarderen. We kunnen het heel erg goed met elkaars kinderen vinden, maar de kinderen hebben elkaar nog niet ontmoet. Misschien gebeurt dat tijdens de feestdagen, we zien wel.
In de week dat mijn kinderen bij mij zijn, komt mijn vriend 1 avond en nacht bij ons. Dan zien we elkaar dus weinig. Als we allebei geen kinderen hebben, brengen we het hele weekend samen door (heerlijk!) en tijdens de werkweek meestal nog 3 nachten. Zo houden we ook genoeg tijd over voor onszelf, onze eigen bezigheden en ons eigen huishouden. Als over een paar jaar alle kinderen het huis uit zijn, gaan we waarschijnlijk wel samenwonen, maar niet eerder.
Mijn vorige vriend was bijna elk vrij moment bij mij. Hij bedoelde het lief, maar voor mij was dat verstikkend. Onze relatie is o.a. daarop stukgelopen. Dus geef je grenzen aan, zeg het duidelijk als jouw vriend te veel en/of te snel wil. Het is helemaal oké om tijd en rust voor jezelf te willen. Als jij je ontspannen en goed voelt en je zaken op orde hebt, ben je immers ook een leukere partner.
Wij zitten natuurlijk ook met het probleem van rijden voor je werk, maar hij pendelt sowieso (als hij niet thuis werkt) en mijn huis is zelfs iets dichter bij zijn werk dan het zijne. Mijn vriend is daarom wat vaker bij mij dan andersom. Als ik op een werkdag bij hem slaap, moet ik door een helse file heen om naar mijn werk te gaan, dus dan combineer ik zo'n nacht het liefst met thuiswerken. Ik woon zelf heel bewust dicht bij mijn werk, op 10 minuten reistijd, en dat gemak geef ik niet graag op.
Het vinden van een leuke partner met wie het goed klikt is niet zo vanzelfsprekend heb ik gemerkt. Zelf heb je dat ook ervaren schrijf je. En je hebt hem gevonden ! 
Als je graag een partner wil zou dat voor mij het zwaarst wegen. Dat zou me de reistijd wel waard zijn. Het is een paar jaar misschien wat karig soms, maar het kan genoeg zijn. Jullie tijd komt nog wel. 40/50 minuten rijden vind ik overigens niet zo ver. Naar mijn ervaring went het snel. En ja, de huizen raken soms wat verwaarloosd, maar dat pak je dan eens in de zoveel tijd weer even aan. Je geeft aan dat jullie er anders naar kijken, misschien een kwestie van accepteren en omdenken.
Ik zou heel terughoudend zijn met samen wonen. Zeker als het voor jou niet zo nodig hoeft. Het is ontzettend moeilijk om een samengesteld gezin te vormen. Heel veel potentieel goede partners zijn daardoor toch weer uit elkaar gegaan. En probeer dan maar in deze tijd maar weer een fijne plek te krijgen als je al je schepen achter je hebt verbrand.
Wij hebben zes jaar gelat en heen en weer gereden. Mijn vriend met ov, want hij had geen eigen auto. Hij was 40 min onderweg, ik buiten de spits 25, maar meestal 45 min. We zagen elkaar 3x per week: 2x bij elkaar thuis (met slapen) en 1x in de stad voor uitgaan/eten zonder kinderen. Telkens vaste avonden. Het was een vast schema waar soms vanaf werd geweken maar meestal niet. Het is onze enige mogelijkheid geweest de relatie prettig te houden met werk, afstanden en puberkinderen. Het gaf ons veel houvast en rust, de kinderen ook. Je hoeft niet na te denken over hoelaat en waar nu weer, want het is duidelijk en de reistijden raken op die manier in je systeem.
Precies wat Zonne zegt: zo iemand ontmoet je niet elke dag dus daar mag je verdomd zuinig op zijn. En als je echt van elkaar op aan kunt weet je dat de ander niet wegloopt en dat je allebei tijd nodig hebt.
Als de kinderen uitvliegen breken er andere tijden aan, echt. Tot die tijd is het wat het is, voor ons was dat genoeg.
Nou Belgica, eerlijk gezegd komt het op mij wat overdreven over. Er zijn mensen zat die een uur onderweg zijn naar hun werk; dus twee uur er dag reizen; soms nog langer. En wat ik erg opvallend vind: je geeft aan dat je vriend het liefst wil samenwonen; er meer naar verlangt dan jij maar er komt geen reden in je verhaal naar voren waarom hij dan niet richting jou kan verhuizen.
Bijna alsof het vanzelfsprekend is dat jij zijn kant op zou gaan.
daarnaast kun je bedenken of het nodig is elkaar zo veel te zien. Aangezien jullie een eigen leven hebben met kind en werk en niet dichtbij wonen kun je toch wel tevreden zijn met iets minder vaak?
Hier een uur reistijd tussen beide huizen.
Niet altijd handig. Maar wel te doen.
Het lijkt mij geen goede reden om daarom eerder samen te gaan wonen of de relatie te verbreken.
Wat bij ons helpt is om bij de één veel meer te zijn dan bij de ander. Dat geeft meer rust en past beter bij onze situatie.
ik ben er even niet geweest…. Hebben nog wat verder gemodderd met vele Ups and downs helaas…
Maar de situatie is onveranderd gebleven…
allebei proberen omdenken, hij de situatie aanvaarden, ik proberen normeer tijd evenredige in de relatie steken, maar het is duidelijk dat we anders in het leven staan en dat we verschillende relatie waardes hebben.
zZijn behoeftes zijn niet verkeerd, sommige mensen hebben behoefte aan veel samen zijn en vooral aan een gedeeld leven, alles delen… ik kan het door de omstandigheden niet…
Waarom komt hij niet meer in deze richting? Zijn dochter komt nog veel bij hem in de weekends… zijn huis is zijn levenswerk zo blijkt, hij is daar geboren en getogen, is op 10 min van zijn werk waar hij al 25 jaar werkt, de onzekerheid zijn huis te verkopen en dat het toch niets wordt (wat ik snap) hij is daar geboren en getogen… sommige mensen kan je niet ontwortelen blijkbaar.
Waarom heeft hij moeite met latten? Zoals ik eerder zei, hij geeft aan behoefte hebben aan een gedeelde toekomstvisie, aan ‘committent’, latten voelt voor hem te ‘vrijblijvend’… en dan vooral hij vindt het verschrikkelijk om alleen te zijn! Hij heeft weinig of geen vrienden, geen hobbies, maar heeft daar ook helemaal geen zin in, hij zegt hier geen behoefte aan te hebben… en als hij een hobby zou nemen dan hebben we nog minder tijd voor elkaar…. Ook als hij toch eens iets alleen of met vrienden of familie iets onderneemt dan is er bij hem dat knagend gemis.
Er zijn nu eenmaal mensen die niet zonder een partner kunnen… hij zegt wel hobbies en vrienden te willen en dat zelfs graag te doen, wel als hij terug thuis komt bij zijn ‘vrouwtje’… voor hem is een thuis de plek aar je komt en je partner er altijd is… de veilige haven zeg maar… dat is voor hem een echte relatie.
Ik kan hem dat niet verwijten, ik begrijp het ook wel, dat heeft ook altijd mijn voorkeur gehad, ik kan me neerleggen bij een leuke lat-relatie. Dat neemt voor mij niets af aan mijn gevoel of compliment, we zien het gewoon anders.
Doordat hij toch vaak blijft aangeven dat hij onze lat-relatie als niet volwaardig blijft zien, tast dat mijn gevoel ook wel aan… ik merk dat ik boos wordt omdat ik alles uit de kast haal en het niet voldoende is, dat er zo veel focus ligt op wat mist en geen waardering is voor wat er wel,is.
pijnlijk, dit is heel pijnlijk voor allebei!
iemand graag zien, zijn haar behoeftes niet kunnen invullen, eigen behoeftes die niet ingevuld worden… verscheurend…
weten dat het niet verder kan, dat we allebei lijden in de relatie en dan toch niet kunnen loslaten. Niet kunnen loslaten omdat je om.elkaar geeft… en ja in alle eerlijkheid de angst om een verkeerde beslissing te nemen, om dan toch maar alleen achter te blijven… de angst om weer eens 8 jaar of zelfs meer alleen te zijn, geen partner hebben met wie je keuvelt, leuke dingen doet, … het verlies van je maatje bij wie je altijd terecht kan, de knuffels, de liefde die je toch voelt, de intimiteit, …
De angst van dat groot zwart gat als het over is…
pijn, verdriet, liefde,… leren loslaten, wat loslaten?
En is het een optie dat hij grotendeels bij jou intrekt, maar naar z'n eigen huis kan als dat voor z'n dochter nodig is? En junkies defibrillator naar zijn huis verhuizen als dat met jouw zijn mogelijk is?
Belgica schreef op 28-02-2023 om 13:18:
ik ben er even niet geweest…. Hebben nog wat verder gemodderd met vele Ups and downs helaas…
Maar de situatie is onveranderd gebleven…
allebei proberen omdenken, hij de situatie aanvaarden, ik proberen normeer tijd evenredige in de relatie steken, maar het is duidelijk dat we anders in het leven staan en dat we verschillende relatie waardes hebben.
zZijn behoeftes zijn niet verkeerd, sommige mensen hebben behoefte aan veel samen zijn en vooral aan een gedeeld leven, alles delen… ik kan het door de omstandigheden niet…
Waarom komt hij niet meer in deze richting? Zijn dochter komt nog veel bij hem in de weekends… zijn huis is zijn levenswerk zo blijkt, hij is daar geboren en getogen, is op 10 min van zijn werk waar hij al 25 jaar werkt, de onzekerheid zijn huis te verkopen en dat het toch niets wordt (wat ik snap) hij is daar geboren en getogen… sommige mensen kan je niet ontwortelen blijkbaar.
Waarom heeft hij moeite met latten? Zoals ik eerder zei, hij geeft aan behoefte hebben aan een gedeelde toekomstvisie, aan ‘committent’, latten voelt voor hem te ‘vrijblijvend’… en dan vooral hij vindt het verschrikkelijk om alleen te zijn! Hij heeft weinig of geen vrienden, geen hobbies, maar heeft daar ook helemaal geen zin in, hij zegt hier geen behoefte aan te hebben… en als hij een hobby zou nemen dan hebben we nog minder tijd voor elkaar…. Ook als hij toch eens iets alleen of met vrienden of familie iets onderneemt dan is er bij hem dat knagend gemis.
Er zijn nu eenmaal mensen die niet zonder een partner kunnen… hij zegt wel hobbies en vrienden te willen en dat zelfs graag te doen, wel als hij terug thuis komt bij zijn ‘vrouwtje’… voor hem is een thuis de plek aar je komt en je partner er altijd is… de veilige haven zeg maar… dat is voor hem een echte relatie.
Ik kan hem dat niet verwijten, ik begrijp het ook wel, dat heeft ook altijd mijn voorkeur gehad, ik kan me neerleggen bij een leuke lat-relatie. Dat neemt voor mij niets af aan mijn gevoel of compliment, we zien het gewoon anders.
Doordat hij toch vaak blijft aangeven dat hij onze lat-relatie als niet volwaardig blijft zien, tast dat mijn gevoel ook wel aan… ik merk dat ik boos wordt omdat ik alles uit de kast haal en het niet voldoende is, dat er zo veel focus ligt op wat mist en geen waardering is voor wat er wel,is.
pijnlijk, dit is heel pijnlijk voor allebei!
iemand graag zien, zijn haar behoeftes niet kunnen invullen, eigen behoeftes die niet ingevuld worden… verscheurend…
weten dat het niet verder kan, dat we allebei lijden in de relatie en dan toch niet kunnen loslaten. Niet kunnen loslaten omdat je om.elkaar geeft… en ja in alle eerlijkheid de angst om een verkeerde beslissing te nemen, om dan toch maar alleen achter te blijven… de angst om weer eens 8 jaar of zelfs meer alleen te zijn, geen partner hebben met wie je keuvelt, leuke dingen doet, … het verlies van je maatje bij wie je altijd terecht kan, de knuffels, de liefde die je toch voelt, de intimiteit, …
De angst van dat groot zwart gat als het over is…
pijn, verdriet, liefde,… leren loslaten, wat loslaten?
Je moet zijn leegte opvullen, hij zou eerst wat moeten doen aan het feit dat hij niet alleen wil/kan zijn ik denk dat je pas daarna kunt gaan kijken hoe je de relatie invulling gaat geven.
Bolmieke schreef op 28-02-2023 om 13:54:
[..]
Je moet zijn leegte opvullen, hij zou eerst wat moeten doen aan het feit dat hij niet alleen wil/kan zijn ik denk dat je pas daarna kunt gaan kijken hoe je de relatie invulling gaat geven.
Dit dus. Hij wil een vrouw om hem gezelschap te houden en zijn sociale leven vorm te geven omdat hij dat zelf niet kan. Ik weet dat het voor meer mannen zo werkt, maar persoonlijk vind ik het geen aantrekkelijke eigenschap en zou ik vooral blijven latten.
