Komt het ooit nog goed tussen ons?
Misschien vinden sommige mensen dat ik hier niet goed zit maar ik lees in alle draadjes zoveel herkenning en zou graag willen weten hoe mensen van dit forum tegen mijn (onze) situatie aan kijken. Want het begint een beetje uit de hand te lopen naar mijn idee.
Mijn vrouw en ik hebben geen kinderen namelijk maar ik hoop toch dat jullie wat tips voor me hebben.
We hebben nu 20 jaar een relatie waarvan een aantal jaar ook getrouwd. Van de ene op de andere dag kreeg ik te horen dat ze niet weet of ze nog wel verder wil met mij. Het welbekende 'gevoel' zou er niet meer zijn én ze ziet ons meer als broer en zus zei ze. Dit is ongeveer 10 maanden geleden nu dat ik dat te horen kreeg. Toen hebben we nog een maand of 3-4 aangetobt en toen nam ze de beslissing samen met mij om even naar haar moeder te gaan. Haar moeder kwam tot de conclusie dat er misschien weleens iets anders aan de hand kan zijn en dacht aan een burn-out. Dus het advies van haar was om eens een afspraak te maken met de huisarts.
Dat heeft vrouwlief ook gedaan en ze werd doorverwezen naar de psycholoog.
Ze heeft samen met de psycholoog onderzocht wat er aan de hand is en ze blijkt last te hebben van jeugd trauma's zegt ze. Ik wist dat ze een hele nare jeugd heeft gehad en dat kwam voor mij dan ook niet als een verassing want ja dat ze vroeger als klein meisje een hoop ellende gezien en meegemaakt heeft, dat wist ik in grote lijnen maar ben er verder nooit echt heel diep op ingegaan want ik weet dat ze er liever niet over praat. Je moet dan wel echt aan extreme dingen denken en niet aan zomaar een slechte jeugd.
Dit is nu 6 maanden geleden dat ze bij een psycholoog en psychiater in behandeling is gegaan en ze zou dan ook EMDR krijgen om haar trauma's te verwerken. Die EMDR is pas sinds 2 weken aan de gang want ze is de afgelopen 5 maanden alleen maar met haar moeder bezig geweest omdat die opeens slecht kwam te liggen in het ziekenhuis toen mijn vrouw daar een maand woonde. Helaas heeft haar moeder het niet overleefd een maand geleden. Ze heeft dus 4 maanden daar gezeten met continu bezig zijn met haar moeder (ziekenhuis in, ziekenhuis uit) Dat kwam uiteraard haar trauma verwerking niet ten goede. Maar uiteindelijk is er nu dus gestart met EMDR en mijn vrouw woont nu bij degene die vroeger voogd over haar en haar broer was. Jet huis van haar moeder was een huurhuis dus dat kwam te vervallen.
Nu is het alleen zo, en ik heb daar alle begrip voor maar mijn vrouw zit op slot door de hele situatie lijkt het wel. Al 6 maanden. Ze heeft dus met de psycholoog onderzocht dat ze last heeft van jeugd trauma's, dus dan lijkt het mij niet door de relatie te komen al zal ik vast triggers gegeven hebben.
Maar ze doet dus al 6 maanden of ik een vreemde ben. Ik herken mijn hele vrouw niet meer terug. We hebben wel contact (wel heel weinig sinds de EMDR is gestart) en in principe kwam ze ook elke week een keer langs om te kijken hoe alles gaat enzo. Maar aanraken mag uiteraard niet meer en ze kan pas antwoord geven wat ze wil als ze klaar is met de hele therapie sessie? Hoe lang moet ik dan nog wachten? Ik zit dus al een half jaar in een on-hold modus en een soort van rouw modus. Ik weet niet of ik dat wel maanden en misschien nog wel jaren ga trekken. Ik moet maar gewoon doodleuk wachten op een ja ik wil verder of een nee ik wil scheiden. Zo komt het op mij over
En wat voor mij ook wel vaag blijft is het feit dat ze het had over het gevoel en over die broer zus relatie. Ik weet niet maar er zat bij ons geen sleur in, we deden nog genoeg samen en genoeg leuke dingen. De intimiteit was er ook altijd nog gewoon tot een half jaar geleden. Ze heeft verder geen haat naar mij en het ligt dan ook niet aan mij zegt ze. En toch laat ze niks meer toe. Maar heeft dit niet te maken aan het feit dat het lijkt alsof vrouwen geboren worden en een grote zak schuldgevoel mee krijgen? Dat idee krijg ik tenminste ook in de diverse draadjes hier.
Ik sta open voor relatie therapie al vond ik dat vroeger de grootste onzin als mensen zeiden dat ze daar mee bezig waren. Nu zijn we zelf misschien ook wel zover dat het er toch van moet komen. Ik weet alleen niet of mijn lieve vrouw dat straks ook wil als ze klaar is met haar EMDR sessie's. Ik kan volgens mij alleen maar afwachten want ze zegt dat ze zich helemaal niet met ons en/of een relatie kan bezig houden. En dat snap ik goed want ze moet aan zichzelf werken en die trauma's verwerken. De regie ligt dus volledig bij haar al die tijd en laat haar dan ook met rust. Contact komt vooral van haar kant en van mij alleen als er echt iets belangrijks te melden is via de post voor haar ofzo.
Als laatste wil ik nog zeggen dat ik enorm veel van mijn vrouw hou, ik open sta voor veranderingen van mijn kant maar ook van haar kant om weer wat meer leven in onze relatie te blazen al was die niet slecht. Niemand is perfect, ik niet, mijn vrouw niet maar ik hoop heel erg dat het goed komt met haar én tussen ons want ze is voor mij de liefste, en ik vind het na 20 jaar nog steeds een hele knappe vrouw om te zien. Het is echt mijn droomvrouw waarmee ik oud wil worden. En ik hoop dan ook dat we dat samen aan gaan en aan kunnen en dat zei dat ook wil.
Treurig Mark
Het enige dat je kunt doen is haar op haar woord geloven. Het ligt niet aan jou maar ze kan zich op dit moment alleen maar met zichzelf bezig houden.
Misschien kun jij dat ook? Een tijdje leven als alleenstaande zonder partnerwens, want uiteindelijk wil je de relatie voortzetten
En nee, je weet niet wat zij dan gaat doen en er zit ook vast een eind aan je geduld maar zo ver is het toch nog niet?
Zoek een leuke hobby of een avond uit met vrienden, bouw iets meer sociaal netwerk uit. En inderdaad, je wil je vrouw niet kwijt, dus ga geen avonturen of risico's aan.
En wekelijks contact klinkt goed, hoeft bijna niets in te houden om er toch te zijn. Het leven gaat gewoon door.
Ik wens je heel veel sterkte Mark.
tja....
Niemand zegt jou dat je moet afwachten tot zij een besluit heeft genomen of zij wel of niet met jou verder kan. Je kunt ook zelf het besluit nemen dat je daar niet op wil wachten en de relatie beeindigen.
Op zich is het goed voor te stellen dat zij alle tijd en ruimte nu nodig heeft en neemt om haar proces op haar manier te doorlopen. Aan jou is of je het geduld hebt en genoeg liefde voor haar over hebt om daarop te wachten.
Ondertussen is het goed om je ook eens goed op je zelf te richten. Kijk eens naar je eigen ontwikkeling en naar hoe jullie het tot nu toe samen gedaan hebben. Wil je zo verder?Of moeten er dingen anders volgens jou?
Je kunt erop rekenen dat als zij straks bij je terugkomt, niets meer hetzelfde zal zijn. Er zullen heel veel dingen aan haar anders geworden zijn. Bijv. zal ze misschien veel beter geleerd hebben voor zichzelf op te komen. Zal ze makkelijker aangeven wat ze wil of niet wil, meer of juist minder initiatieven nemen binnen jullie relatie of bepaalde dingen niet meer willen of andere dingen juist wel nu willen. Waarom ik dat zeg: realiseer je dat je een heel andere relatie zult gaan krijgen. Ik weet te weinig van haar om daar echt wat zinnigs over te zeggen maar vermoedelijk heeft ze een hoop werk te doen aan haar zelfvertrouwen als ze veel nare dingen heeft meegemaakt. Dat betekent dat je niet alleen een vrouw terugkrijgt die gelukkiger is met zichzelf maar ook een vrouw die assertiever is geworden en meer ruimte in zal nemen in haar omgang met anderen.
Al dat zal veel invloed hebben op jullie relatie. Besef dat als je echt van haar houdt je je heel flexibel zal moeten opstellen. Ze zal experimenteerruimte nodig hebben om jullie relatie andere invulling te geven. Ze is niet voor niets tijdens dit proces bij je weg gegaan: er frikten bepaalde dingen tussen jullie; zaken die ze er niet bij kon hebben toen ze veel ruimte voor zichzelf nodig had. Als jij bijv. gewend was dat je veel zaken bepaalde zul je nu moeten wennen aan het feit dat ze dat niet meer accepteert.
Dus...eerlijk gezegd: ik vermoed dat de kans dat jullie het samen niet redden best groot aanwezig is. En dat kan heel zuur zijn als je eerst een tijd hebt gewacht op haar om erna te ervaren dat het zo ook niet gaat tussen jullie.
Maar als je echt veel van haar houdt en bereid bent je open te stellen en haar veel ruimte te geven dan kan het jullie relatie ook een enorme boost geven.
Ik kan niet goed inschatten hoe je erin staat omdat je enerzijds heel liefdevol klinkt over haar, maar ook een beetje naïef als ik hoor dat je haar nog steeds mooi vindt en zij jouw droomvrouw is. Dat zijn namelijk geen eigenschappen waar een relatie op gebaseerd is. Maar goed alleen jij weet hoeveel liefde en geduld je op kunt brengen en vergeet niet dat je een keuze hebt. Net zo goed als zij. Je bent niet verplicht te wachten.
veel sterkte in deze moeilijke periode!
AnneJ
Klopt, als ik er op deze manier voor haar ben dan doe ik dat en accepteer ik ook dat we weinig contact hebben. Zeker wat ik lees en ook van haar hoor dat EMDR enorm zwaar kan zijn. Bij haar is het zeker heel zwaar zegt ze.
Ik vind het alleen zo gigantisch moeilijk te accepteren dat ze opeens twijfelt aan alles en iedereen om haar heen en dus ook de relatie met mij. Terwijl ik denk dat dat gevoel vooral komt door haar jeugd trauma's, die veroorzaken dat gevoel denk ik dat ze weg wil vluchten van alles en iedereen. Het hutje op de hei gevoel zoals ze het zelf noemt.
Eigenlijk loopt ze hier al mee voordat ze mij leerde kennen heeft ze al gezegd. Dus ook de 20 jaar tijdens onze relatie al had ik daar weinig van gemerkt. Ik merkte wel dat ze altijd erg in haar schulp gekropen was als het op 'vreemde' mensen aankwam maar tussen ons ging het gewoon goed en ik accepteerde dat ze zo is en op mensen best 'raar' over kan komen want ze zegt gewoon niks en soms zelfs zichzelf niet eens voorstellen. Een gevalletje totaal geen zelfvertrouwen en zichzelf dus altijd wegcijferen.
Gelukkig heb ik dus heel veel geduld en ben ook echt niet van plan om de vrouw van mijn dromen op te geven. Ze weet (hopelijk) dat ik echt wel te vertrouwen ben en zeker niet op zoek ga naar iets anders in tussentijd ondanks alle ellende waar ik nu in mee getrokken word. Ik zit nog steeds elke dag te huilen op de bank na 6 maanden met de gedachte of het nog wel goed komt met m'n lieve vrouwtje én onze relatie. Het is moeilijk om dat los te laten.
juf Ank
Dus de regie zelf in handen gaan nemen in deze situatie en het eventueel afkappen? Weet je, ik heb hier serieus al een aantal keren aan gedacht. Maar het probleem is natuurlijk wel zo dat zij hier ook niks aan kan doen. Dat besef heb ik en ik heb ook het besef dat er een andere vrouw voor terugkomt en niks meer wordt zoals het was. Althans, met veel dingen dan.
Zelf ben ik bereid om ook dingen te veranderen die zij aan zal geven straks mochten we weer nader tot elkaar komen. Ik houd in m'n achterhoofd dat zij dat helemaal niet wil, zo naïef ben ik niet maar het is wel degene waar ik op jonge leeftijd al verliefd op werd. En we zijn gewoon echt de beste maatjes verder, daar valt gewoon niks van te zeggen en voor de omgeving kwam dit dan ook als donderslag bij heldere hemel. ''En jullie passen zo goed bij elkaar'' Het bekende cliché maar het is wel zo, dat zegt ze zelf ook dat we goed bij elkaar passen.
Kijk en dat maakt mij wel erg onzeker. Het is allemaal zo tegenstrijdig. Het broer/zus gevoel klopt ook niet lijkt mij. Dan lees ik hier dat mensen jarenlang geen seks meer hebben en elkaar proberen te ontwijken? En dus het gevoel weg is omdat je echt in een sleur leeft? Da was bij ons helemaal niet het geval dus misschien zegt ze dat verkeerd?
Kijk, ik snap dat ze momenteel in een achtbaan van emoties zit maar ik hoop gewoon echt dat we samen terug kunnen gaan groeien straks naar een mooie liefdevolle relatie samen. Ik hoop echt dat we daar samen aan kunnen werken want een definitieve scheiding is ook niet alles lees hier al wel in de draadjes.
Terug naar samen wonen.
Ergens is het jammer dat je vrouw in een ander huis woont; zo kan je haar niet helpen met de jeugdtrauma. Zo is er geen gelegenheid om als klankbord te fungeren waardoor jullie band sterker mag worden. Wat biedt de voogd wat ze thuis niet vindt?
Vraag haar weer thuis te komen zodat je in ieder geval haar steun mag zijn ipv verder uit elkaar groeien als een stel vreemden.
Leef voor een tijd als vrienden; als vrienden die veel van elkaar houden.
Hopelijk dat samen leven mag bijdragen aan haar vertrouwen in zichzelf en vertrouwen in haar relatie, omdat ze merkt dat je er voor haar bent.
Contact
Even over EMDR, ja dat kan erg zwaar zijn, maar het is niet als psychotherapie. Je gaat door EMDR je herinneringen op een andere manier kleuren. Een eigen (licht) voorbeeld: ik had een donkere herinnering aan een avond, waarop ik alleen thuis was, broers en zussen lagen te slapen, moeder had een bijeenkomst van haar werk. Op de radio klonk Tubalar Bells, van Pink Floyd, voor die tijd ongekend nieuwe muziek. Buiten stormde het. Het was angstaanjagend, die muziek en de storm. Door EMDR (tappen, oogbewegingen, echt een vreemde therapie) kreeg die herinnering kleur: de lampen in de kamer waren aan, de kamer was veilig. Nu is dit een zeer licht voorbeeld, EMDR heeft mij geholpen om met moeilijkere situaties om te gaan. Maar voor mezelf is het nog steeds duidelijk wat EMDR doet: je herinnering die als versteend vast ligt komt als het ware los, er komen andere fragmenten bij, waardoor die herinnering weer in beweging komt. Zo omschrijf ik het maar even. Ik vind het een goede therapie-vorm voor trauma's.
Jouw geliefde begint aan een andere fase in haar leven: ze wil haar jeugdherinneringen en jeugdtrauma's tegemoet treden. Blijkbaar is ze daar nu sterk genoeg voor. Dat mag je ook als compliment voor jezelf zien. Het kan zijn dat ze daardoor straks andere keuzes gaat maken voor haar leven. Dat is dan geen afwijzing van jou, maar eerder zoiets van: je hebt haar zo ver kunnen brengen, dat ze dat aankan.
Leven als broer en zus, ik zou willen dat dat ingebakken zat bij elke relatie-voorlichting en therapie. Eigenlijk is het een gezonde fase, waarin je zo vertrouwd bent met elkaar, dat je niet meer onzeker bent over de vraag of je nog wel van elkaar houdt. Dat neemt ook wat spanning weg, maar goed, dan ben je maar de beste broer die ze ooit gehad heeft. Het is op zich geen reden om uit elkaar te gaan.
Ik vraag me wel af of het mogelijk is dat je iets meer contact met haar houdt en dan met name ook met de mensen om haar heen die nu belangrijk zijn. Het is afschuwelijk voor haar, dat ze juist in deze fase haar moeder heeft verloren, ook al kan het best goed zijn geweest dat ze nu tijd en aandacht voor haar zieke moeder had. Dat ze terugvalt en gaat wonen bij haar oude voogdes is begrijpelijk als vorm van het verwerken van verlies. Maar is het mogelijk dat jij ook contact hebt met haar oude voogdes. bijvoorbeeld dat je een keer in de week daar gaat eten. Als zij dat goed vindt, het kan zijn dat ze in dat contact te kwetsbaar is.
Idem voor de therapeut, heb je wel eens contact met hem/haar gehad?
Het kan zijn dat het voor de mensen om haar heen belangrijk is om te weten dat er iemand is die oprecht veel van haar houdt.
Verder hoop ik voor jullie dat de reisrestricties worden opgeheven en dat jullie dit jaar een keer samen een mooie reis kunnen maken (of zoiets).
Als je het vol kunt houden zou ik geen drastische beslissingen nemen of van haar eisen, maar je emotioneel voorbereiden op wat er dan ook komen gaat. Het kan zijn dat je haar verliest. Maar ik zou dat verlies dan dragen in het besef, dat je haar zo ver hebt gebracht, dat ze haar eigen leven, inclusief de zwarte periodes, nu wondere ogen wil zien. In het Limburgs zeggen ze dan (vertaald): beter verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad.
Tsjor
Tsjor
"Op de radio klonk Tubalar Bells, van Pink Floyd, voor die tijd ongekend nieuwe muziek. Buiten stormde het. Het was angstaanjagend, die muziek en de storm."
Tubular Bells is van Mike Oldfield, dus je trauma berust ook nog eens op een misverstand 
Niet echt angstaanjagend op misschien een klein stukje na...
Tsjor (ot)
Op de radio klonk... Daar zit toch een aan uit knop op? Als je daarvoor emdr nodig hebt, poeh hee. Slecht voorbeeld. Maar das ot.
Elledoris niet zo oordelen
Je kan ook op je handen gaan zitten als je zoiets leest en je denkt er anders over.
Hier met een kind EMDR gedaan vanwege een bord andijvie. Eerst was het alleen andijvie die angst opriep maar dat ging verder naar alle groene groentes. Geen andijvie meer eten was niet de oplossing zullen we maar zeggen.
Bah elledoris
'Op de radio klonk... Daar zit toch een aan uit knop op? Als je daarvoor emdr nodig hebt, poeh hee. Slecht voorbeeld. Maar das ot.'
Het liedje op de radio in dat voorbeeld was niet de réden dat emdr nodig was. Misschien eerst verdiepen in emdr voor je commentaar geeft?
Je hebt gelijk hoor
Elledoris, EMDR is beperkt verkrijgbaar dus mag alleen voor héle grote problemen ingezet worden anders is het volgend jaar op .....
Not dus! Het wordt juist steeds vaker ingezet, vast voor nog veel meer zaken waar jij het nut niet van inziet.
Gr Angela
bovendien
moet je bedenken dat bij een EMDR sessie juist de details van de omgeving belangrijk zijn in het proces van loskoppelen van een trauma. Juist een liedje dat je hoorde of stof die op de tafel lag, zijn belangrijke dingen om voorbij te laten komen
Ad Hombre en Vicky hebben gelijk
Inderdaad, Mike Oldfield.
'Het liedje op de radio in dat voorbeeld was niet de réden dat emdr nodig was.' Nee, natuurlijk niet. Het was een soort proefballetje aan het begin van de behandeling om te laten zien hoe het werkt. Een onschuldig voorbeeldje dus.
Oh ja, en ik vond de muziek te fascinerend om de radio uit te zetten. 1973.
Tsjor
bordje
Ze heeft de stress en het overlijden van haar moeder op haar bordje erbij gekregen, nog maar heel kort geleden. Dat heeft ze kennelijk alleen moeten doen, althans zonder jou, omdat ze jouw steun niet wilde. Het is idd jammer dat ze je niet meer toelaat in haar leven. Heel frustrerend voor jou.
Ik denk dat je echt nog wat geduld moet hebben voordat je weet waar het heen gaat. Je wil nu te snel en dat kan niet. Maar als ze zich blijft afsluiten van jou raken jullie teveel verwijderd. Dat lijkt me een goed argument om na de emdr met relatietherapie te starten. Dat kan je haar best zeggen, dat je dat dan graag wil en waarom.
En weet ze wel dat jij zo van haar houdt en zij jouw droomvrouw is. Nu nog steeds?
Heel moeilijk allemaal. Sterkte.
Wat ook kan
Als je elklaar leert kennen valt een mens vaak op een partner die iets kan compenseren. En juist dat gedrag kan later voor problemen zorgen. Als ik je verhaal lees krijg ik de indruk dat je vrouw onzeker was en dat jij een soort van 'de redder' bent. En wil blijven. Misschien is er in de loop der tijd bij je vrouw wel een soort onbewuste bewustwording ontstaan, waardoor ze deze rolverdeling niet meer wil. Misschien heeft ze dat, vanuit haar onzekerheid, niet besproken maar 'uit het niets' aangegeven dat ze niet meer verder wil. Zou het kunnen dat er zoiets speelt? Dat jouw steun voor haar misschien beklemmend wordt?
Maar misschien zit ik er ook wel helemaal naast, want ik weet natuurlijk alleen wat jij hier hebt gedeeld.
Flanagan, tsjor, Mijntje en elledoris
Flanagan. Dat vroeg ik me dus ook af maar ze had wel een punt denk ik. Ze is bang om dan te veel vragen van mij te krijgen en zeker is het begin zou dat zo natuurlijk zijn.
Nu sta ik daar echt veel anders in en zou haar gewoon echt met rust laten.
Nu moet ik wel zeggen dat haar psychologe hier natuurlijk ook een enorme rol in heeft. Die heeft haar nu een soort van egoïstisch gemaakt. Ze mag alleen aan zichzelf denken, niet aan anderen om haar heen. Zelfs m'n huisdieren mag ik niet op 1 zetten van d'r want ik ben nummer 1 volgens mijn psycholoog. Dat zegt mijn vrouw dus zo zelf. Allemaal leuk en aardig en ik snap dat dit bij het proces hoort maar ik mag toch hopen dat straks bij herintegratie haar sociale kant ook weer terugkomt. Ik neem aan dat de psychologe daar wel aan gaat werken straks. Anders blijft het een botte egoïstische vrouw. Kijk en voor nu snap ik ook wel dat de psychologe dat zo zegt maar ik ben bang dat het niet de eerste keer zal zijn dat een relatie sneuveld juist door een psycholoog.
Maar ik zie het eigenlijk zo. Momenteel kan en heeft ze geen behoefte aan een relatie, maar ze heeft er wel 1. Maar ik snap dat wel dat als je aan jezelf moet werken dat je een relatie er dan eigenlijk niet bij kunt hebben.
Tsjor. Bedankt voor je toelichting over EMDR. En ja ik snap dat Tubular Bells een angstaanjagend gevoel kunnen geven in zo'n situatie. Het is niet voor niks gebruikt bij een van de engste films ooit als je filmcritici mag geloven (The Excorsist).
Het leven als broer en zus. Tja, ik lees voornamelijk dat je dan naast elkaar leeft en er geen echte intimiteit meer is. Dat was bij ons dus totaal niet het geval. Dus denk ik zegt ze dat wel goed? Is dat wel echt zo dat wij een broer zus relatie hebben want onze intimiteit en het niet naast elkaar leven bewijst het tegendeel.
En zelf zou ik ook zeggen dat het juist een prima basis is om vanuit verder te werken naar weer een echte liefdes relatie tussen 2 mensen. Persoonlijk denk ik dus dat dit het niet is want ze had toch met de psychologe uitgezocht dat haar gevoel komt door jeugd trauma's?
Contact. Meer contact daar denk ik nog niet eens aan. De regie ligt volledig in haar handen. Als ik haar juist help door haar met rust te laten, dan doe ik dat. Komt nog eens bij dat haar oude voogdes een nogal autoritair en dominant persoon is. Was altijd heel erg streng met de opvoeding. Komt vooral door een onhandelbaar kind wat mijn vrouw d'r broer is. Die had idd wel een wat strengere harde aanpak nodig. Schijnbaar heeft zij het er ook super moeilijk mee dat mijn vrouw d'r moeder is overleden. Hebben samen ook veel meegemaakt vroeger. Had iets met de broer van mijn schoonvader maar ook al vroeg een scheiding. De voogdes was dus een aangetrouwde tante van mijn vrouw. Dus ja ik heb zoiets van laat hun dat samen maar verwerken en zoals gezegd, heb ik door de situatie totaal geen regie, die ligt bij mijn vrouw.
Over het reizen daar ben ik het helemaal mee eens. Daar baal ik namelijk ook enorm van omdat we enorm reislustig zijn samen. Dat lijkt mij een mooie 'test' om te kijken hoe dat nu zou verlopen. Op vakantie gaan geeft namelijk toch altijd een klein beetje een soort van stress zoals bij iedereen. Wat, als dit straks veel beter zou gaan? Want weet je. Ik krijg straks niet alleen een andere vrouw te zien maar wat denk je dat dit met mij doet? Zij krijgt net goed een andere man te zien. Eentje die in de toekomst veel begripvoller zal zijn, niet meer persé die discussie willen winnen waar we allebei heel goed in zijn in dat persé willen winnen. En zo kan ik nog wel ff doorgaan. De situatie heeft mij ook veranderd en dagelijks leer ik nog bij merk ik wel. Ik ben echt wel een ander mens geworden hierdoor in positieve zin. Maar ik denk dat dat vrij normaal is? Dat ik dus verander hierdoor?
Maar goed, me eigen emotioneel voorbereiden op wat er komen gaat? Ik zit al ruim een half jaar in een soort van rouw modus. Ergens zit er gewoon dat sprankje hoop dat ik haar niet ga verliezen maar je weet het natuurlijk nooit. Daarom ook die rouwmodus al zo lang. Ik heb er nog geen zicht op met wat ze wil dus ik verwacht nog echt alles. Kan echt meerdere kanten op gaan dit. Aan het begin toen ze net weg was had ze het zelfs ook over latten en naar elkaar toe groeien en ja ook die optie zou ik open houden al lijkt latten me niks. Maar dat zei ze toen omdat ze het hutje op de hei gevoel heeft denk ik dan. Dat hutje op de hei gevoel dat gaat er straks hopelijk vanaf na de behandeling. Want latten klinkt leuk, maar dan zie je nog steeds je liefde niet na het werk die al op de bank wacht bij wijze van spreken. Latten met als doel om weer samen in 1 huis te komen, dat is prima.
Mijntje. Ik vind het ook ontzettend jammer dat ik er idd niet voor haar heb kunnen zijn, dat ze het alleen moet doen maar het is niet anders. Kan ik me wel druk over maken maar dat schiet niet op.
Teveel verwijdering, daar ben ik dus wel bang voor ja. Maar als ik ga pushen op wat voor manier dan ook, dan duw ik haar verder van me af. Dan krijg je dat de depressieve persoon teveel druk gaat voelen en oh ik moet me weer met m'n relatie bezig houden terwijl ik daar helemaal niet klaar voor ben. Dus laat het zo maar, ik denk dat ik daar toch het beste aan doe.
Relatietherapie dat vind ik wel een goeie en dat wil ik ook wel doen met haar als dat nodig is voor ons. Het lijkt mij dat dat voor haar ook geen grens zal zijn nu heel haar leven al ergens op tafel ligt. Ik neem dus aan dat zij die stap ook wel wil nemen.
Elledoris. Wat jij zegt, heb ik aan het begin ook aangeven bij mijn vrouw. Ik dacht ook dat ik al die tijd haar redder was nadat ik veel over jeugd trauma's gelezen had. Ze heeft het bij haar psychologe voorgelegd maar ze wist me te vertellen dat ik schijnbaar niet haar redder ben. Ik zat er dus naast volgens de psychologe.
Ze zit nu midden in de EMDR sessies dus ik hoop dat ik snel wat positieve vooruitgang zie. Ook wat betreft onze relatie.
Ik bedankt jullie voor jullie reacties.
Egoïstisch
@Mark, noem het geen egoïsme wanneer dit als doel heeft meer zelfvertrouwen en acceptatie of verwerking van pijn te bereiken.
Zelf heb ik onlangs een GGZ- mindfulnesstraining gevolgd. Ik leerde meer stil te staan bij wat ik dacht, vond voelde etc.; minder in de automatische piloot van pleasen. Ik herken ook het niet praten over zaken die je kwetst, omdat het ‘persé willen winnen’ hier ook kon meespelen. Dat laatste had dan weer als gevolg dat je liever niet deelde wat je bezig hield, waardoor eenzaamheid alleen maar sterker werd.
De training heeft mij geleerd mijzelf niet weg te cijferen. Ergens kan ik dat ook een vorm van egoïsme noemen. Maar het was ook nodig om mijzelf weer te vinden; stil staan bij wat voor mij belangrijk is. Dat is nodig, voor iemand weer kan beginnen aan het vinden van een evenwichtig balans in een relatie waarin vertrouwen op 1 staat.
Een belangrijk item in de training is ook het luisteren ipv oordelen en aannames doen. Als mensen snel aanname doen, sluit een ander zich af als bescherming tegen de veroordeling.
Misschien heb jij ook wel baat bij zo’n training om zo te horen hoe oordelen of het in de automatische piloot schieten doorwerkt. Baat het niet; schaad het niet.
Zie het als een investering en een vorm van begeleiding opdoen in belang van elkaar.
Herkenbaar
'Ze mag alleen aan zichzelf denken, niet aan anderen om haar heen.' Herkenbaar advies van een psycholoog, mijn ex kreeg het ook ooit, waarop mijn zoon aan mij vroeg: mam, denk je dat dat papa zijn probleem is? (niet dus, eerder het omgekeerde). Het is een plattitude. Ik ben er niet van onder de indruk, maar als je langs de zijlijn staat kun je er niet veel aan doen.
Het is echt een moeilijke situatie, ik hoop dat het ten goede keert.
Tsjor
Oké het volgende. Ze heeft besloten om voor zichzelf te kiezen en niet voor de relatie dus gaan we scheiden. Er valt niet over te praten, relatietherapie ziet ze ook niet zitten en daar moet ik het dan mee doen.
Wat wel opvalt en ik denk ook echt dat ze dat echt meent. Ze wil een plekje voor zichzelf om zich weer te vinden. Maar ze wil wel gewoon als vrienden uit elkaar en vooral nog steeds samen dingen doen en elkaar helpen als de een hulp nodig heeft of iets dergelijks. Ze wil ook absoluut dat ik in het huis blijf ook omdat ze beseft dat het huis dan echt weg is en je weet nooit hoe de toekomst loopt zegt ze. Samen op vakantie gaan sluit ze ook niet helemaal uit. Ik denk wel dat ze dit allemaal echt zo meent want we hebben verder juist helemaal geen ruzie ofzo en kunnen tegenwoordig beter met elkaar praten dan midden in de relatie. Het kan ook schuldgevoel zijn maar dat denk ik niet. Moet er wel bijzeggen dat we weinig tot geen sociale contacten hebben buiten het werk om. We hebben niet echt vrienden samen, wel veel verre kennissen die we zo een of twee keer per jaar zien. Dus ja wij zijn elkaars enige vriend dan zo'n beetje.
Ik zie het eigenlijk zo. Ze heeft gewoon meer tijd nodig om zich weer terug te vinden. En daar past een relatie met mij momenteel niet bij. Dan zit ze in principe ook weer in de 'oude' situatie als ze weer bij mij terugkomt. Dus ik zie nog wel gebeuren dat we elkaar in de toekomst weer 'vinden'. Want het komt op mij allemaal heel erg over alsof ze er toch geen dikke streep doorheen wil zetten.
Ik ben benieuwd wat jullie hier voor signalen zien.
''Er valt niet over te praten" dat zeg ik verkeerd. Want er valt juist wel over te praten alleen het veranderd haar beslissing niet. Ze is er echt heel zeker van dat ze momenteel alleen verder wil.
Mark,
heeft ze voor jullie gingen samen wonen, op zichzelf gewoond?
Toen man en ik van huis uit gingen samenwonen, zei een kennis dat het verstandig was als ik eerst op mijzelf ging wonen. Dat is goed voor je persoonlijke ontwikkeling. Ik vond het overdreven en in de jaren erop nooit het gevoel gehad, dat proces van op jezelf wonen en hetgeen waar je daarvan leert, gemist te hebben.
Maar voor je vrouw kan het wel een leerzame tijd zijn; bewust voelen hoe ze met nare herinneringen om gaat. Even los van ‘wenselijk’ opstellen. Lees dat niet als kritiek op jou, maar dat ze die trauma’s weet los te laten.
Het is niet fijn voor jou, soort van afwijzing. Maar als dit is wat ze nodig heeft, wees dan blij dat ze daardoor beter haar emoties weet te plaatsen. Zie het als een nieuwe fase in haar leven, waar jij best een plekje in kan hebben. Alleen nu nog niet.
Je deur staat voor haar open. Mocht ze bij je terug willen komen, ga dan maar van uit dat ze wel veranderd is. Dus geen oude situatie.Het is ook de vraag of jij de nieuwe ‘ik’ ook bewondert en lief kan hebben. Jij bent ook vrij om je af te vragen of je na die groei nog met haar verder wilt. Als dat het geval is, is dat een oprechte keus van jullie samen.
Dus ik lees het ook niet als een dikke streep, maar wel als een tijd nodig hebben om het verleden achter haar te kunnen laten ipv meeslepen in haar relatie met jou.
@Flanagan. Bedankt voor je reactie.
Ik heb haar leren kennen toen ik 20 en zij 17 was. 4 jaar later zijn we gaan samenwonen zonder dat iemand dus eerst op zijn/haar eigen heeft gewoond. Ik zie het dus ook een beetje zoals jij het ziet. Het zal voor haar heel leerzaam zijn en ze zal veel over zichzelf ontdekken. Als zij daar die complete loskoppeling voor nodig heeft (scheiding) dan accepteer ik dat en ik ben verder dan ook helemaal niet boos haar. Het is idd een nieuwe fase in onze levens, vooral die van haar, al had ik gehoopt dat we in onze relatie die doorstart konden maken.
Maar goed, ik ben ergens toch wel blij dat ze niet zegt dat ze me nooit meer hoeft te zien. Maar zoals gezegd is er verder ook geen boosheid naar elkaar toe. Misschien hoop ik te veel, misschien niet, maar hoop doet leven zegt men weleens.
