Knoop doorhakken
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Man en ik zijn nu bijna 7 jaar getrouwd en hebben 3 kleine kinderen (5, 4 en 2 jaar). Maar de laatste 3 jaar, eigenlijk vanaf de zwangerschap van de 3e, gaat het met vlagen behoorlijk slecht. Vaak ruzie, waarbij hij echt heel onrespectvol en vernederend is tegen mij (vreselijke scheldwoorden bijvoorbeeld, ook waar kinderen bij zijn).
Het heeft niet zo veel zin om te vertellen waar de ruzies over gaan, of wie er gelijk heeft of niet, daar gaat het eigenlijk ook niet om. Het gaat er om dat hij me gewoon echt respectloos behandelt en ik hem af en toe zo zat ben, en echt wens dat hij er niet meer zou zijn. Dan haat ik hem echt. En ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Scheiden komt vaak ter sprake, en heeft hij meerdere keren geroepen, maar dat blijft dan bij roepen. Ik denk dat ik het eigenlijk wel wil, want ik ben de vernedering echt helemaal zat. Toch vind ik het best eng.
Een paar dagen geden wilde hij zijn spullen pakken en wegrijden om een week bij zijn moeder te slapen (terwijl hij weet dat ik dan met een oppasprobleem zit, ik werk namelijk, en hij past op, maar dat interesseert hem dan gewoon echt niet), toen heb ik hem overgehaald om naar een therapeut te gaan samen. Sindsdien heeft hij het thuis over "even praten zodat ik daarna kan oprotten" en is hij vreselijk, maar dan echt vreselijk negatief, praat niet uit zichzelf met mij, moppert alleen maar, en is gewoon echt gemeen als hij wel praat. Ik ben echt helemaal op. Ik huil om alles, en voel me echt alleen thuis. Ik ben hem zo vreselijk zat. Misschien is scheiden de beste optie, maar ik vertrouw hem ook niet helemaal wat betreft de kinderen en ik zie het ook niet zitten om met hem het gevecht aan te gaan over wie ze wanneer ziet en hoeveel dagen en dat soort dingen..
Nu even dat gesprek van morgen afwachten, hoewel hij er dus al laconiek over doet..
Heeft iemand goede raad of tips voor mij? Ben helemaal kapot.
Uh.....maar ik kan mij nauwelijks voorstellen dat dit gedrag er ineens was vanaf 2/3 jaar geleden. Hoe ging het daarvoor dan en wat is er gebeurd dat het zo slecht ging ineens? Of heb je in de jaren ervoor ook al veel te veel gepikt?
@Pippeltje nee zo erg was het niet. Bij hem is er gewoon echt iets geknapt, hij heeft geen hoop meer en kan mij echt niet meer uitstaan. En sinds 2-3 jaar is dat dus steeds negatiever geworden en steeds verergerd. Een scheiding is er niet gekomen omdat hij de kinderen dan minder gaat ziet. Dit zei hij meerdere keren ook letterlijk, dat hij voor de kinderen blijft. Tot voor kort hadden we tussendoor nog korte 'normale' periodes waarbij we het nog een beetje gezellig konden hebben, maar er hoeft dan maar iets heel kleins te gebeuren waar hij zich aan ergert en hij is weer als een soort briesend paard, weer terug bij af. Maar de laatste paar weken is het 24/7 slecht.
Dit gaat zo niet werken en ik weet niet wat ik er mee aan moet... Zijn er stellen die met relatietherapie vanaf DIT stadium nog het tij weten te keren?? Want meestal haten we elkaar gewoon. Kan ik me niet beter gewoon voorbereiden op een scheiding?
Als jullie elkaar haten en er geen respect meer is, is het ook geen goed voorbeeld voor de kinderen. Scheiden is nooit makkelijk. Maar in dit geval lijkt het me voor iedereen wel de beste oplossing.
Ja klopt, vaak haat ik hem, maar soms voel ik ook wel liefde hoor, dat is het gekke. Ik weet niet zo goed wat ik daar mee aan moet. Misschien komt het alleen omdat ik zo aan hem gewend ben geraakt en is dat niet echt liefde.
Tijdens momenten waarop hij me zo kwetst beloof ik mezelf altijd dat ik hem dat niet ga vergeven, dat hij me niet verdient en dat ik wil scheiden. Maar als het even goed gaat dan kan ik weer een soort van hoop hebben.
Misschien ben ik gewoon te bang voor wat er gaat komen als we gaan scheiden. Ik weet het allemaal niet meer 
Sorry, warrig verhaal. In ieder geval bedankt voor het reageren.
Kan hij niet naar zijn moeder én voor de kinderen zorgen (vaders passen niet op, dat doen babysitters)? Dat jij de kinderen op weg naar werk bij hem afzet of hij dagelijks in huis is terwijl jij werkt?
Zolang er nog therapie in het vooruitzicht is, zou ik niet gaan scheiden. Maar als ik het zo lees, is afstand wel echt even nodig. Ik lig wel in scheiding en trek het ook echt niet meer om de weekenden met mijn man in een huis door te brengen. Ik ben dus ieder weekend bij mijn moeder, de kinderen een dag bij mij en een dag bij hem. En dat brengt echt heel veel rust plus we maken nu ook door de weeks geen ruzie meer. Het heeft gewoon net even de lucht om door zo'n moeilijke periode te komen.
Ohhh, wat erg voor jullie kinderen om hier tussen te zitten. Wat doen jullie hen aan😳...
@MevrouwKrul zijn moeder woont op 6 uur rijden dus helaas kan dat niet. Misschien een andere oplossing bedenken om afstamd te nemen stelde ik zelf voor, maar dat wil hij niet. Ik denk echt dat hij ook graag WIL dat ik even in een lastige situatie kom wat betreft oppas regelen en zo.
@TrefleQ ik doe mijn kinderen niks aan, ik gedraag me altijd heel gewoon bij hen, doe gewoon aardig tegen hem waar zij bij zijn. Hij is degene die dat niet kan.
Matilde, vraagje van mij: je geeft aan dat dit 3 jaar geleden zo'n beetje ontstaan is.
Van je oudste kinderen was er toen misschien 1 in de 2-is-nee-fase, vervolgens komt er nog een hummeltje bij. Verder geef je aan dat jij werkt en hij oppast, is dat fulltime (dus werk jij fulltime en past hij fulltime op) of is dat alleen in deze periode zo?
Even uitgaand van een fulltime huisman: het klinkt bij mij nl als de hectiek van een jong gezin, in combinatie met niet toekomen aan jezelf (zowel voor hem als voor jou). Kan het zijn dat dit speelt? Heeft hij misschien het idee niet "het beste" uit zichzelf te halen, en is dat mede bepalend voor de omslag?
Matilde87 schreef op 04-11-2021 om 08:11:
@TrefleQ ik doe mijn kinderen niks aan, ik gedraag me altijd heel gewoon bij hen, doe gewoon aardig tegen hem waar zij bij zijn. Hij is degene die dat niet kan.
Toch wel Mathilde87: je beschermt ze niet tegen dit geweld. Je haalt ze niet uit deze situatie.
Ik geloof direct dat je van heel goede wil bent en in een héél moeilijke, verdrietige situatie zit. Dus ik bedoel het niet lelijk, ik wens je alle sterkte en liefde.
Maar... je kinderen hebben geen enkele mogelijkheid zelf aan deze situatie te ontsnappen.
Daar ligt volgens mij een verantwoordelijkheid voor beide ouders afzonderlijk, ook voor jou. Zorg dat je kinderen dit niet (meer) mee hoeven te maken.🍀
En wat me ook schadelijk lijkt: wat voor beeld krijgen jullie kinderen van een relatie, wederzijds respect, over hoe je je wel of niet laat behandelen door een ander?
Echt, ik vind het heel verdrietig, voor jou, je man, maar boven alles voor jullie kinderen. Moeten leven in zo'n giftige omgeving......😥
Maud, ik denk dat dat zeker meespeelt. We hebben er vorig jaar voor gekozen (ook vanwege zijn gezondheidsproblemen, hij heeft nierstenen gehad) om te 'ruilen', dat ik dus begon te werken en hij met de kinderen was. En de kinderen zijn best makkelijk, hij heeft voldoende tijd voor zichzelf omdat ik er ook altijd ben (werk namelijk van huis uit) hij sport bijvoorbeeld elke dag en kan ze ook even bij mij laten om een boodschap te doen. Toen hij werkte had ik dat niet, en waren ze sowieso nog heel klein, jongste kreeg nog borstvoeding bv. Dat vind ik ook zo oneerlijk, hij heeft het zo veel makkelijker dan ik toen ik voor ze zorgde, en alsnog ontstaan ook daar ruzies om.
Ik denk dat het ook veel uitmaakt dat ik thuis ben. Elkaar de hele dag zien is echt niet gezond zo.
Bedankt voor je reactie.
TrefleQ, ook bedankt voor het meedenken. Je hebt gelijk, hoewel het verbale geweld niet elke dag voorkomt en ook niet altijd bij de kinderen (maar elke keer is een keer te veel), is de manier hoe hij naar mij kijkt en hoe hij tegen me praat al een vreselijk slecht voorbeeld. Maar ik doe echt mijn best om toch vrolijk te doen en naast hen zelfs aardige dingen te zeggen tegen hun vader. Ik doe mijn best. Ik hoop echt dat we tot een (voor hen) gezond besluit komen.
Dit klinkt als iemand die compleet overhoop ligt met zichzelf.
Dus hij werkt niet buitenshuis begrijp ik? Wellicht voelt hij zich minderwaardig en reageert hij dat op jou af? Niet iedereen kan het aan om fulltime thuis te zijn. En dat geldt voor zowel vrouwen als mannen.
Ik vraag me wel af hoe het was voor dat het mis ging. Hadden jullie toen een goede relatie? hebben jullie veel overeenkomsten? dezelfde dromen gehad?
Als het antwoord daar ja op is, zou ik het een kans geven.
Je zegt dat je elkaar haat. Maar dat je soms ook weer liefde voelt. Dat kan wel kloppen want haat en liefde ligt opvallend dicht bij elkaar.
Ik ken zelf wel een echtpaar waar het wáárdeloos ging en hij echt zei: "wat heb ik ooit in dit wijf (sic) gezien" Omdat ze kinderen hadden en het in het verleden goed ging, hebben zij even afstand genomen( hij logeerde tijdelijk bij ouders) en zijn ze toch in relatie therapie gegaan.
Dat is wonder boven wonder wel goed gekomen, en ook echt goed. Bij hen was het een combinatie van overwerkt zijn van beiden, een kind met gezondheidsproblemen en nog wat andere stress factoren.
Maar ja... of dat gaat werken bij jullie, geen flauw idee natuurlijk. Drie kleine kinderen in 3 jaar, als ik het goed begrijp was de oudste drie toen de jongste werd geboren, is ook heel, heel heftig. Wellicht zijn jullie allebei overspannen dan ben je ook niet meer jezelf.
Ik weet niet hoe de band tussen jullie hiervoor was en soms groei helaas ook helemaal uit elkaar en komt het niet meer goed.
Ik zou wel duidelijk zijn en grenzen aangeven. Niet meer respectloos behandelen en schreeuwen en zeker niet waar de kinderen bij zijn lijkt mij wel het minste wat je kunt eisen. Probeer niet meer te reageren op hem, zeg dat je dit niet wilt en loop weg.
'We hebben er vorig jaar voor gekozen (ook vanwege zijn gezondheidsproblemen, hij heeft nierstenen gehad) om te 'ruilen', dat ik dus begon te werken en hij met de kinderen was. En de kinderen zijn best makkelijk, hij heeft voldoende tijd voor zichzelf omdat ik er ook altijd ben (werk namelijk van huis uit) hij sport bijvoorbeeld elke dag ...'
De redenering 'de kinderen zijn gemakkelijk, hij heeft voldoende tijd etc.' is iets wat huisvrouwen juist heel erg stoorde: het geeft aan dat je zijn inzet in huis laag inschat.
Herneem nog eens het moment waarop jullie besloten om het om te draaien: jij werkt en hij zorgt voor de kinderen. Dan komen een paar vragen op:
- hoe gaat het nu met zijn gezondheid? Heeft hij blijvende problemen overgehouden aan zijn niersteenaanval? Spelen er wellicht meer problemen mee, lichamelijk of geestelijk, bijvoorbeeld dat hij niet goed weet wat hij wil gaan doen?
- is het wellicht een mogelijkheid om te overwegen peuterspeelzaal in te schakelen voor de 2-jarige;
- jij werkt ook thuis, daarmee zit je er wel bovenop, is er een mogelijkheid om af en toe ook ergens anders te werken;
- wat is zijn perspectief, wat als de 2-jarige naar school gaat, wat wil hij dan doen, heeft hij daar een idee over;
- hoe zijn de afspraken over de huishoudelijke klussen?
Dat zijn ouders op 6 uur rijden afstand wonen is wel heel erg ver. In Nederland moet je dan van Maastricht naar Groningen gaan via Amsterdam. Heb je in je eigen omgeving wellicht andere mensen die ook wat kunnen opvangen, bijvoorbeeld om jullie een vrije avond te geven? Wat zijn de dingen die je graag samen zou willen doen?
Gisteren verscheen nog een artikel over de (bekende) relatieproblemen in een gezin met jonge kinderen. Wellicht goed om je te realiseren dat het een probleem is, al zijn de oplossingen niet voor het oprapen. https://krant.trouw.nl/titles/trouw/8321/publications/1397/articles/1475270/33/2
Tsjor
Bedankt voor jullie reacties. Ik onderschat zijn taken echt niet, sowieso doe ik een groot deel van het huishouden nog, hij zorgt alleen voor de kinderen en kookt, de rest doe ik, dus als ik het vergelijk met mezelf toen ik er 3 in de luiers had en álles zelf deed, heeft hij het zeker makkelijker. Ik had bijvoorbeeld echt geen tijd om elke dag te sporten.
Maar oke, je hebt gelijk tsjor, toch is er niet iets om te onderschatten. Ik zal dat meenemen.
Met zijn gezondheid gaat het goed, er zijn wat kleine restjes steen over schijnt, waarvan wordt verwacht dat hij ze op de duur ook uit plast. Pijn heeft hij heel af en toe en gelukkig nog maar heel licht.
Over zijn perspectief, hij wil weer gaan werken maar wij wonen in een land waar school pas met 6 jaar begint, dus tot ze allemaal op school zijn duurt wel even. Dan is iets van peuterspeelzaal wel een optie inderdaad.
Leene ook bedankt voor je bijdrage. We hebben best veel van dezelfde interesses en hadden het leuk samen, alleen wat betreft karakter zijn we gewoon totaal het tegenovergestelde van elkaar. Wat betreft communicatie werken we gewoon heel anders, ik ben directer (soms te) en hij praat met weinig woorden en verwacht dan dat de ander de rest vanzelf begrijpt.
De therapeut heeft ons beiden alleen gesproken. Ze heeft ons daarna in een kort gesprek met z'n drieen geadviseerd om te kijken naar mogelijkheden om een soort break te plannen, dat hij even een week weg kan om tot rust te komen. Ik zei dat ik dat best wil bespreken. Ik ga nu afwachten tot hij het aankaart, als hij op een normale manier met mij in gesprek kan gaan sta ik sowieso open voor oplossingen.
Ik hoop oprecht dat jullie tot een oplossing kunnen komen want zo kunnen jullie niet verder.
