Knipperlichtrelatie stopgezet
Eigenlijk wil ik jullie dit vooral vertellen om het voor mezelf op een rijtje te krijgen. Het is zo ongelooflijk dat mensen zo met je gevoelens kunnen omgaan vind ik, achteraf gezien. Daarom dit verhaal hier.
Ik heb beslist een punt te zetten achter een knipperlichtrelatie die 10 maanden heeft geduurd. Voor mij was hij de man van mijn leven: attent, lief en een stevige hoek af. De eerste keer duurde twee maanden maar ik was te chaotisch volgens hem en plots was hij weg. Tijdens die twee maanden heb ik dikwijls gedacht ‘dit klopt niet’. Een voorbeeldje: toen ik zei dat ik zou stoppen met mijn hobby (geen details ivm herkenbaarheid) werd hij boos want ‘dan was ik niet verantwoordelijk’ en ‘hoe kon hij een relatie opbouwen met iemand die zo weinig standvastig was.’
Toen ik net de breuk een beetje te boven kwam, zocht hij opnieuw contact. De relatie die hij toen had (sinds een week) liep niet goed en hij zocht steun bij mij. Na een week terug met mij om te gaan, krijg ik een bericht dat hij haar niet kan vergeten dus neem ik afstand. Die vrouw zit zelf danig in de knoop dus weer een week later is het duidelijk dat het niks wordt tussen hem en haar.
Daarna zijn we nog eens een week samen geweest, wat goed ging maar ik bleef met een gebrek aan vertrouwen zitten na alles wat er was gebeurd de maanden ervoor. Uiteindelijk weer boos het contact verbroken na een akkefietje.
Een maand geleden, voor de derde keer net een beetje verwerkt dat ik hem kwijt was, krijg ik opnieuw bericht, blijkbaar terug na een breuk met iemand anders, dus hij had iemand nodig om hem overeind te helpen. Ik heb eerst getwijfeld maar heb dan toegezegd om vrienden te zijn.
Hij deed ongelooflijk zijn best: etentjes, wandelingen, elke dag berichten (zonder kusjes.) Na een tiental dagen lees ik ‘ik hou van jou’ met kusjes. En het blijft zo heerlijk lopen: goedemorgen, contact houden overdag, slaap wel ’s avonds, afspreken. Alleen probeerde hij nooit om me te zoenen en zou hij in de logeerkamer slapen als hij de avond voor een uitstap kwam. Ik kan niet goed tegen onzekerheid dus afgelopen weekend stel ik de vraag hoe het nu zit. Een relatie wil hij niet, vriendschap was wel goed. Omdat ik heb zitten doordrammen om een antwoord los te peuteren, kreeg ik te horen dat ‘zijn wereld niet rond mij draait’. Maar ik mag wel opdraven als hij een vrije dag heeft of een uitstap wil doen (waar hij niet alleen naartoe wil dus iemand nodig heeft.) Als hij weet wat gedaan, moet ik vooral niet lastig zijn (lees: niet sturen.)
Als het enkel vriendschap is, dan hoeven voor mij al die berichten en kusjes niet. Dat doe ik met andere vrienden ook niet. In een relatie wil ik best veel tijd investeren, terwijl ik dat voor vrienden minder doe omdat ik met gezin en werk niet zoveel vrije tijd heb.
Ik heb een kind met autisme en er zijn zeker zaken herkenbaar bij hem. Niet om van iedereen een autist te maken maar feit is dat het met al zijn exen op een gelijkaardige manier is verlopen, van zodra ze iets verkeerd doen of zeggen in zijn ogen, worden ze afgeschreven. Ik mocht hem niet verwijten dat hij onduidelijk was, want twee keer sturen naar mij dat hij van mij houdt, dat was 'vriendschappelijk bedoeld.' Ik interpreteerde het verkeerd. Dit is één ding maar ik kan er zo honderd opsommen: dat hij mij opzocht was niet om die laatste breuk te verwerken volgens hem, terwijl ik de data heb (fb weet alles) en hij mij twee dagen erna heeft gesmst. Alleen kan ik die zaken niet hard maken naar hem toe dus blijf ik achter als de kneus die het verkeerd heeft aangepakt en vind hij zichzelf heel wat want hij is nu degene die ‘zal respecteren dat ik geen contact meer met hem wil.’
Daarnaast is hij vrij beperkt in zijn gespreksonderwerpen, hij is erg gefocust op zijn werk en een tweetal hobby's, en doet niemand het zo goed als hij. Als het bij hem mis gaat, ligt het meestal aan iemand anders.
Los van alles mis ik de goede momenten en voelt het alsof ik nooit nog iemand zo graag zal zien als hem. Ik heb nu zelf gezegd dat ik hem niet meer wil zien, dat ik hem te graag zie om enkel vrienden te zijn en zijn, toch wel manipulatieve, gedrag soms erbij te nemen. (wil dan bijvoorbeeld een dure uitstap maken en verwacht dat ik mee ga terwijl ik liefst zou sparen voor onverwachte kosten. En bedenkt dan een hoop redenen waarom we dat toch moeten doen.)
Beetje lang verhaal maar hoe komt dit bij jullie over? Ben ik gek om mij hier slecht over te voelen? Ik concentreer me op sporten en werk zodat ik de pijn niet altijd voel en ik geniet van mijn kinderen, ook al is het door een waas momenteel maar de vraag of dit ooit goed komt is er continu. Liefde, ik hoef even niet meer.
Gezelschapsdame
Nee, je bent niet gek want jij had andere verwachtingen. Dit moet even een plek krijgen. Alleen wil jij liefde en niet de gezelschapdame uithangen. En die liefde komt wel weer, als je er weer open voor staat.
Goed
dat je het stop hebt gezet! Nu even doorbijten....
sterkte
Bedankt voor je respons. Je hebt gelijk, dit was niet wat ik wou en bleef naar mijn gevoel in de kou staan. En de goede momenten maakten het erger, ik ging hem meer en meer missen, ik ging zeuren en kreeg de bal teruggekaatst. Het zo zien brengt rust, ik hoef ook niet zo boos meer te zijn, het ligt niet aan mij, ook niet aan hem. Hoewel hij een moeilijk mens blijft natuurlijk, zelfs zijn eigen familie geeft toe dat hij zo is, ook bij hun komt hij vooral als hij wat nodig heeft.
Het is aan mij om daar niet in mee te gaan en er niet teveel energie meer in te steken. Ik hoop dat ik de verloren tijd van de afgelopen dagen kan inhalen want er staat net een project op stapel.
Lastig maar komt goed...
Flupke
Dank je! Ik sta af en toe met de mobiel in mijn handen maar mijn verstand haalt het gelukkig iedere keer.
Vriendschap
Hoi,
Oh klassiek! Hij zegt vriendschap en jij snapt dat niet want hij stuurt kusjes via sms en zegt soms dat hij van je houdt.
Ik zal het even vertalen. Hij bedoelt met vriendschap: prima als we seks hebben maar dat is niet exclusief. Hij wil het ook met anderen doen. Wat hij ook steeds tussendoor heeft gedaan.
Als jij dat niet wil prima dat je er een punt achter zet.
Maar zijn vriendschap heeft niks te maken met wel of niet liefde, maar met wel of niet exclusiviteit.
Liora
Precies
als hij de lolly van buitenstaanders niet krijgt komt ie terug om het dropje van moeder....heeft ie in elk geval iets.
Laat je niet meer gebruiken, in geen enkele relatievorm, je verdient beter.
Liora
Nee dat is het juist, hij was lichamelijk altijd zeer correct naar mij toe. Er was helemaal geen sex de laatste zes maanden. Dus het is niet dat hij een open relatie wil, hij is juist heel trouw als hij zich engageert (weet ik van een serieuze relatie die hij had vroeger.) Zijn visie nu is 'beter een goede vriendschap in plaats van een slechte relatie.'
Het probleem is dat hij toch met mij omgaat alsof we een relatie hebben, hij bindt mij psychologisch zo erg door die dagelijkse berichten dat ik afwacht om zelf afspraken te maken 'want hij zou kunnen vragen om iets samen te doen.' Net omdat ik wel elke keer hoop dat hij van gedachten verandert.
Ik wil vrij zijn om iemand te leren kennen met wie het wel meer kan worden. De eerste dagen ging het emotioneel redelijk goed maar ik kreeg ondertussen de terugslag: ik slaap en slaap en dan slaap ik verder. Ik voel me geestelijk erg leeg momenteel en krijg amper iets gedaan. Het sterkt me dat vriendinnen zeggen dat mijn beslissing goed was. Zijn manipulatieve trekken weerhouden me er gelukkig van zelf met hem contact op te nemen.
Gewoon volhouden...
Antina
Ja dat is het, ik raap steeds zijn brokken bij elkaar om te lijmen en als hij emotioneel sterker staat, begint het: dat hij geen tijd heeft, dat ik niet lastig moet doen. Dat ik het verkeerd zie allemaal. Beetje narcistisch eigenlijk.
't Is lastig maar wel rustig, niet de hele tijd die sms'en.
Zo herkenbaar
Ik bedoel de leegte en de verleiding om toch maar ff een sms te sturen. Zelf heb ik nooit de verleiding kunnen weerstaan en mezelf steeds voor de gek gehouden door dan maar weer een berichtje te sturen onder het mom van "moet toch kunnen even kort" en uiteindelijk begon het hele circus weer van voren af en. Dat heeft zich lange tijd voortgesleept. Uiteindelijk is het (weer) op niets uitgelopen en de pas laatste keer was bij mij de neiging om contact te zoeken pas verdwenen.
Je bent nog erg met hem bezig, wat hem beweegt en wat voor jij daarin (hebt) (ge)speelt.
Dat kan pas echt slijten als je echt geen contact meer met hem hebt.
Sterkte in deze achtbaan.
Fély
Herkenbaar!
Niet zozeer qua knipperlicht relatie als wel hoe je hem beschrijft. Je noemt zelf al autisme, en ik denk dat je inderdaad aan Asperger kunt denken. Sterk in redeneringen/argumenteren, erg vanuit zich zelf redenerend, niet verplaatsen in een ander, jou de schuld geven van van alles, jij bent dom en begreep het verkeerd. En je noemde hem toch ook narcistisch?
Volgens mij goede beslissing te breken. Houd vol! Dit wil je niet en moet je niet willen. Ik zit nu met zo'n man die erg op die van jou lijkt (ik twijfel soms of het nou Asperger of narcisme is, dus vind het wel grappig dat bij jou ook in termen tegen te komen), alleen daar ben ik pas na jaren achtergekomen nu we al samen kinderen hebben. En dan kap je er niet zo snel mee (en overigens heeft hij ook goede eigenschappen, gelukkig).
Maar als ik jou was: niet mee verder gaan. Wordt er niet leuker op ....
Sterkte ermee.
Fély
Het woord herkenbaar doet deugd. En het woord achtbaan is een goede beschrijving. Vandaag gaat het goed, de afgelopen dagen had ik veel zin om te sturen hoe hard ik hem mis.
Je hebt ook gelijk dat het maar kan slijten als er geen contact meer is. Juist daarom dat ik het deze keer zelf was die hem gevraagd heb me met rust te laten. Ik zocht hem niet op maar hij mij en natuurlijk was ik meteen weer verkocht met openingszinnen als: ik hou nog van jou...
Het heeft geen toekomst, hoeveel mooie charmante eigenschappen hij ook heeft, de duurzaamheid ontbreekt.
Bedankt voor je post ook. Hoe lang ben jij zo aan de gang geweest? Ik ben blij voor je dat het ook stopte want dit wens ik niemand toe.
Suze
Het is ook het gebrekkige toekomstbeeld dat me doet afhaken. Jouw beschrijving past perfect bij mijn ex. En dat is juist het meest frustrerende: mijn gevoelens zijn niet in woorden te vangen dus ik bijt er elke keer terug mijn tanden op stuk, op zijn visie want die is onaantastbaar. Hij is altijd degene die, volgens hem, zijn minzame kant laat zijn en ik ben de feeks die boos wordt als hij het bloed van onder mijn nagels redeneert.
Ik had er nochtans veel voor over. Heb jij ook vaak van die momenten dat je gevoel zegt: 'hier klopt iets niet?' Dat had ik van de eerste dag al, raar uit de hoek komen, problemen met oogcontact. En ik merkte aan anderen als we samen ergens gingen dat ook die mensen soms een vragende blik in hun ogen hadden.
Natuurlijk zijn we geen psych voor een diagnose maar zoon heeft autisme en ze lijken verdacht veel op elkaar. Met ex was samen tv kijken ook écht samen tv kijken, ik kon niet mijn laptop op schoot hebben om even te werken want dat was niet gezellig. Erg gehecht aan structuur ook: altijd hetzelfde ritueel om te gaan slapen bijvoorbeeld. Bijzonder slecht tegen stress kunnen, onverwacht naar de winkel moeten kon hem compleet onderuit halen.
Sta je ook voor veel zaken alleen, emotioneel gezien? Want dat is wel een zwak punt met autisme. Zelf in de stress bij iets dat tegengaat maar niet in staat hetzelfde begrip te voelen als hetzelfde jou overkomt. Zoals je zegt heeft iedereen ook goede kanten: oh, dat charmant zijn, dat handig zijn als er wat stuk was, de bergen aandacht.
Hoe lang?
Nou, dat heeft echt wel een jaar of meer geduurd. Ook eerst knipperlicht, met steeds weer contact, beginnend met berichtjes, eindigend met weer bij elkaar tot de volgende crisis enz. Het is geleidelijk aan gesleten, want ik zocht telkens zelf weer contact als hij te lang niets van zich liet horen.
Hij stuurt mij af en toe nog wel eens een berichtje, maar het doet me niets meer. Dat doormodderen lag aan mijn gebrek aan standvastigheid. Ik was zo met hem bezig.
Nu (4 jaar later) kan ik me niet eens voorstellen dat ik er zo lang in ben blijven hangen, het bracht me niets op. Behalve afleiding van mijn eigen persoonlijke problemen.
Je kan je gevoel niet dwingen, maar wel je acties onder controle houden. Al is het soms zo vreselijk moeilijk.
Goed van je dat je het tot nu toe hebt volgehouden!
Liefs,
Fély
K.dootje
Mijn situatie is anders dan die van jou. Man en ik zijn al 25 jaar samen!
Ik ben er pas vrij recent "achtergekomen" dat hij vermoedelijk Asperger heeft (of in elk geval die neiging heeft).
Ik herken dingen van jou, maar niet alles.
Je schrijft "Sta je ook voor veel zaken alleen, emotioneel gezien?": Ja, dat klopt volledig! Hij kan zich niet in mijn emoties verplaatsen, dus ik kan ook niet dingen (met emoties) met hem bespreken. Doe ik dus (bijna) niet meer, daar heb ik vriendinnen voor! Maar ik sta niet alleen emotioneel vrij alleen, ook praktisch. Hij doet ook praktisch gezien niet zoveel.
Maar inderdaad: hij kan heel charmant zijn.... als hij wil! (maar op veel momenten wil hij niet en gedraagt hij zich als een hork, dan snapt hij weer niet dat je soms ook tegen je zin, je wel even beleefd en sociaal moet gedragen).
"Zelf in de stress bij iets dat tegengaat maar niet in staat hetzelfde begrip te voelen als hetzelfde jou overkomt." Dit is zeer herkenbaar. Kan zich echt niet in mij of anderen verplaatsen. Niet echt, doet soms wel alsof hij dat kan (en hahaha, verwijt mij dat ik dat niet kan en hij wel!!!!).
Belangrijkste tip die ik je kan geven: echt mee stoppen. Als je het nu al doorhebt, zou ik er echt niet mee verdergaan.
Goed
ook dat het een plaats kreeg en je zelfs overweg kan als hij naar jou stuurt.
Groetjes
Suze
Het is inderdaad niet te vergelijken, je hebt al een heel leven samen en zelfs op een slecht moment gooi je dat niet meteen weg. Zeker niet met kinderen. Je bent een sterke vrouw, dat kan niet anders.
Fijn dat je bij vriendinnen terecht kan. Het moeilijke aan autisme is dat het zo verscheiden tot uiting komt. Zoon heeft heel weinig typisch gedrag maar heeft toch de diagnose. Zelfs van hulpverleners kan ik niet altijd een oplossing verwachten, ik moet zelf een manier vinden om er mee om te gaan. En dat is in een relatie niet anders denk ik, het is wat vaker oogkleppen dichtdoen en het over je heen laten gaan, is toch mijn ervaring.
Maar het is voorbij. Hij zal op mijn vraag niet sturen en mij lukt het goed om mijn gemis in te slikken want die momenten worden steeds korter. Ook voor mijn zoontje, die had hem heel graag, ik wil niet dat zoon ook telkens een vriend ziet verdwijnen net als hij zich terug hecht.
Ik wens je het beste.
