klem na huiselijk geweld

Wat gebeurt er nu dan?

Ik kan me voorstellen dat je een jaar na de scheiding emotioneel nog niet 'op orde' bent en helemaal als er zoiets heftigs is gebeurd. Maar wat is nu het grote probleem dat je niet 4 maanden kunt wachten tot er hulp beschikbaar is? Kun je niet 4 maanden 'doormodderen' op je eigen eilandje en je algemene dagelijkse dingen doen?
Ik heb zelf ook een heftig huwelijk gehad en was daarna vooral opgelucht dat ik 'vrij' was. Jaren later was ik pas in staat om mijn eigen aandeel in de mislukte relatie te zien, en nog weer veel later heb ik er voor het eerst om gehuild. Inmiddels is het overigens al meer dan 10 jaar geleden, maar je raakt het nooit helemaal kwijt.
Als het echt heel heftig is, is er misschien wel een crisisdienst waar je op korte termijn terecht kunt. Of anders een rondje bellen bij vrijgevestigde therapeuten.

Katniss

Ik ben er nu zo erg aan toe dat ik of iemand anders iets aan doe of mezelf. Ook gaat mn eigen zaak ten onder om mijn huidige toestand; dus geen inkomen. Mn ex wil het huis verkopen dus dan ook geen woning, maar ook geen pand van waaruit ik mijn zaak run. Een pand huren is 2 a 3 x zo duur, en dat haal ik er niet uit. Er is geen bank die me dit pand wil financieren. Mijn ouders willen wel garant staan, maar dat doen banken niet meer.
Ik heb er maanden om gehuild, maar de vrijheid gevoeld en nu huil ik elke dag om het feit dat hij nog alle grip heeft op mijn leven. Ik zie of herken de dingen niet meer waar ik wel grip op heb.
De crisisdienst heb ik al aan de telefoon gehad, maar iemand waarschuwde me al dat die vooral gaan zorgen dat mijn kinderen in veiligheid gebracht worden. En dan heeft mijn ex nog wat ie wil; volledige voogdij over onze kinderen.
Een rondje bellen heb ik afgelopen week al gedaan; 22 mensen in dit vakgebied aan de lijn gehad. Door nieuwe regels krijg je eerst een indicatie van een huisarts, dan een intake door een psycholoog, en aangezien die adviseert dat er gespecialiseerde zorg nodig is, en die niet voorhanden is mag ik niet naar de basis zorg. Ook geen vrijgevestigde therapeuten. Of niet geregistreerde waar er geen vergoeding door de zorgverzekering mogelijk is. En ik kan dat nu echt niet betalen....
Er is echt een groot probleem....anders vroeg ik het niet.....

hulp

"Ik ben er nu zo erg aan toe dat ik of iemand anders iets aan doe of mezelf"

"De crisisdienst heb ik al aan de telefoon gehad, maar iemand waarschuwde me al dat die vooral gaan zorgen dat mijn kinderen in veiligheid gebracht worden"

Gezien je eerste opmerking lijkt het mij meer dan terecht dat er allereerst voor je kinderen zorg komt. En als je echt denkt jezelf of een ander iets aan te gaan doen, dan is de crisisdienst nu echt wel de aangewezen instantie om bij aan de bel te trekken!

jippox en Katniss

Jippox: Ik trek me op aan de kinderen, ze zijn heel lief. Maar als ze er niet zijn kan ik zo verdrietig worden om de situatie. De gedachte dat ik ze niet meer bij me zou mogen hebben zal ik hier maar niet uitspreken.

Katniss: het pand staat ivm mijn zaak op zijn naam sinds 4 jaar. Daarvoor stond het op onze beider namen. Ik woon en werk er. Hij woont al een jaar elders en heeft sinds vorige week een ander appartement betrokken.Ik kan het wel betalen, geen probleem, maar voor dezelfde maandlasten een hypotheek op MIJN naam krijgen doet de bank niet. Dat is de ellende met ondernemers; die moeten zoveel meer winst en inkomen meer laten zien dan iemand in loondienst. En heel veel zekerheden afgeven, en die heb ik niet.Het co ouderschap houdt me juist op de been zoals ik hierboven al beschreef. Voor mijn kinderen leef ik.

Geen duurzame situatie

Jouw betaalbare woonruimte is hem waarschijnlijk een blok aan zijn been. Het kost hem kredietruimte als hij zelf een huis zou willen kopen, en als jij niet meer betaalt komt de bank bij hem aankloppen. Ik snap wel dat hij daar vanaf wil en zijn belangrijkste insteek is waarschijnlijk niet dat hij jouw leven wil bepalen.
Je moet dus op zoek naar iets anders. Sta je wel ingeschreven bij woningbouwverenigingen e.d.? Of kun je een hypotheek krijgen voor een kleinere woning?
Sorry dat ik niet meer in ga op je psychische gesteldheid, maar daar heb ik niet zoveel kijk op. Ik zie wel jouw praktische valkuil en dat is dat je vasthoudt aan deze woning, waarvoor je van de bank geen lening kunt krijgen, en waarvoor je afhankelijk bent van de goedheid van je ex (die er zelf last van heeft).

Katniss

Maar als ze deze woning niet meer heeft is ze haar zaak ook kwijt. En daarmee een belangrijk deel van haar leven, en haar inkomsten. Terwijl ze nu de boel zelf kan betalen.

Vaatdoekje

De bank wil haar het geld niet lenen en haar ex wil van dit risico af (begrijpelijk). Ze woont dus 'boven haar stand' en is afhankelijk van derden om er te kunnen blijven wonen. Dat is helaas een veelvoorkomend vervelend gevolg van een scheiding.

Katniss

Ik snap dat volledig. Ik heb zelf jaren lang bij een bank gewerkt. Ik kan me wel inschrijven bij woningbouwverenigingen maar krijg geen voorrang (zoals dat vroeger ging bij gescheiden vrouwen met kinderen)en ik mag in huurwoningen geen zaak beginnen ivm het bestemmingsplan. Een losse zakelijke ruimte kost me meer dan nu de woning.Dubbel of drievoudige, dat verdien ik niet. Hypotheek voor een kleinere woning krijg ik niet. Nog niet voor een garagebox. Dat komt omdat ik in mijn jaarrekening kosten opvoer voor het pand; zeg maar huurkosten, en daardoor gaat de winst omlaag. De hypotheekverstrekker wil dat ik aan winst nog een keer de hypotheeklasten kan voldoen; zie hier het dubbele waar ik t eerder over had.
En ik snap je opmerking dat ik vasthoudt aan deze woning. Maar ik heb niks anders.....en als ik een andere woning had geen inkomsten meer....

Je bent nooit alleen

Je zit in een periode waar je achter elke hoek van de straat onheil ziet.

Ik ben dakloos geweest, met de kinderen op straat. (ex had de sloten op de deur vervangen, want hij was kwaad omdat zijn affaire uitgekomen was, en mijn trots weerhield me ervan om terug te keren naar het bed waar hij ook zijn maîtresse ontving)

Opgevangen door de kerk, vrienden en familie op verschillende adressen en financieel. 9 weken op een camping gezeten en 12 weken zonder WWB doorgekomen.
Dit was jaren geleden, het hard je, het vormt je, zo diep als toen kan ik nooit weer zakken. Elk probleem wat nu om de hoek komt kan ik aan.
Want ik ken nu mijn eigen kracht.

Het enige wat ik je kan meegeven:
Kom uit je slachtofferrol en ga in je eigen kracht staan, geloof in jezelf, je kunt het!
En verwacht niets uit bekende hoeken, je zult versteld staan van je eigen kunnen zodra je je schouders eronder zet.
Vecht voor jezelf en je kinderen!

Ik heb werkelijk iedereen een brief geschreven en gesmeekt om zich in te zetten om een huis te vinden voor mij,de woningbouw, de directeur van de school, de wethouders, de kerken, tot de burgemeester van de gemeente toe.

anoniem

Dank voor je reactie.
Ik sta nog niet op straat, en met een beetje geluk duurt dat nog jaren. Het huis staat nog niet te koop laat staan dat t verkocht is... Tot die tijd kan ik ook geen andere woning accepteren of een andere bedrijfsruimte, dan zit ik met dubbele lasten.
Maar het trauma samen met alle onzekerheden heeft me dusdanig gevormd dat ik niet alleen achter elke straathoek onheil zie, maar ook in iedereen. Ik zit niet in de slachtofferrol, maar zie even niet meer welke zaken in mijn leven ik nu wel grip op heb. Waar kan ik de leiding nemen? Daarom mijn vraag hier.

Je kunt beginnen met prioriteiten stellen

Stel voor jezelf een prioriteitenlijst van echt belangrijke dingen waar je wel vat op hebt:

A.Ik geef mijn kinderen aandacht en begrip.
B.Ik zorg goed voor mijzelf
C.Ik neem de tijd om alle zaken eerst goed te overdenken voor ik een beslissing neem.
D.Ik zoek een vertrouwenspersoon om dingen mee te overleggen.
E.BID/ daarmee bedoel ik, geef jezelf helemaal bloot in een gesprek met je Zelf

Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen, maak je geen zorgen over dingen die nog niet eens gebeurd zijn. Nieuwe dag, nieuwe kansen!

Ik kan je niet laten voelen hoe wonderbaarlijk dat halve jaar voor mij is verlopen. Vertrouw op het universum!

anoniem

Dank je anoniem voor je bericht! T is een bericht waar veel liefde uitstraalt. Ik merk dat ik veel van dit soort dingen doe. Elke dag. Toch zit ik er gewoon ff doorheen en vertrouw ik niemand meer en ben ff heel kwetsbaar...
Ik ben op zoek gegaan naar iemand die me kan helpen. Een vriendin is nu boos omdat ik me niet laat helpen of verkeerde gedachtes heb. Een professional heeft geen plaats voor me.

Er is één iemand waarop je altijd kunt vertrouwen

die het beste met je voor heeft.

Jij!

Ze zeggen vaak, in nood leer je je vrienden kennen.
Ik zeg tegenwoordig, na alles wat ik heb meegemaakt:

In nood leer je jezelf kennen.
Wat je kracht is en op wie je 100% kunt bouwen.

Jezelf!

Geen ervaring maar

Wat een akelige situatie zit je in Doorgaan. In de eerste plaats wil ik je veel sterkte en wijsheid wensen.
Wat Anoniem schrijft vind ik erg mooi en deed mij ook weer even stilstaan bij wat belangrijk is in de processen in het leven. Ook al zit ik in een hele andere situatie, ook bij mij staat alles op zijn kop en weet ik niet goed wat de toekomst gaat brengen.
Wat mij heel erg helpt (en nogmaals, de punten van Anoniem vind ik daar heel goed bij);
- accepteer wat je niet kunt veranderen. Écht accepteren. Niet meer tegen vechten maar het omarmen als een voldongen feit. En vanuit die acceptatie zal creativiteit en inventiviteit komen. Waar je je nu nog niks bij kunt voorstellen zal straks misschien je redding zijn. Maar eerst moet je accepteren.
- richt je op het proces. Houdt de uitkomst in grote lijnen voor ogen, bv: stabiel en rustig voor je kinderen kunnen zorgen. Maak een mantra voor jezelf maar richt je verder op het proces. Stap voor stap naar je doel. Niet te snel willen want het proces is heel belangrijk om te leren.

Wat kun je nu doen? Elke dag een stap, een doel, niet proberen het grote plaatje nu meteen goed te krijgen maar eerst de kleine dingen.

Dat denk ik. Maar zoals gezegd, ik zit er anders in.

Wat betreft een nieuwe vriend

Kom nou eerst zelf maar eens op orde en ga niet naast alle complicaties in je leven ook nog eens op zoek naar een nieuwe relatie. Zelf was ik ook altijd zo iemand die vond dat je gewoon naar een lieve man moest blijven zoeken terwijl je eigenlijk nog de slechte ervaring met de vorige man aan het verwerken was. Die man komt vanzelf wel. En anders maar niet. Ik voel me heerlijk sinds ik besef dat ik geen man meer nodig heb om mijn leven compleet te maken. Kom ik op een dag een man tegen die echt de moeite waard is, dan is dat leuk. Zo niet, geen ramp.

LOS

Trek je sterkere schoenen aan. Hou het belang van je kinderen voor ogen. Wat moet je doen voor hun goed? dat beloont zich nadien op alle vlakken.
Laat andere mannen even links liggen, daar zijn je kinderen en echt ook jijzelf duidelijk nog totaal niet aan toe. Dat maakt het alleen maar veel ingewikkelder voor jullie
Kan je zelf de verantwoordelijkheid voor alles aan of niet? Op dit moment lijk je mij niet heel sterk te staan.
Waarmee zijn je kinderen het best af? begin met hen sterk te maken en te geven wat nodig is om hier zo ongehavend mogelijk uit te komen.
Vooruit met de geit..gebruik je verstand zo goed mogelijk, dan geraak je het snelste door de tunnel uit

kracht/onmacht/"slachtofferrol"

Deze zin trof me: "Kan je zelf de verantwoordelijkheid voor alles aan of niet? Op dit moment lijk je mij niet heel sterk te staan."

Ik heb zelf ooit in een crisissituatie gezeten en op dat moment kon ik niks meer zelf doen. Al wilde ik nog zo graag. Mijn hoofd was leeg, mijn armen lam, mijn benen pudding. Er waren gelukkig nog wel mensen voor me.

In tijden van crisis lopen vrienden vaak weg, zeker in dit soort crisissen. Mensen willen oplossen. En soms kan dat niet. Omdat de instanties wachtlijsten hebben. Omdat de bank star is. Omdat oplossingen stranden op moeilijkheden in plaats van mogelijkheden waar jijzelf met geen mogelijkheid wat aan kan doen.
Veel mensen kunnen dat niet aanzien en lopen weg als een naaste zoiets overkomt. Al dan niet onder het gemompel van "ja, had je maar..." of "je moet gewoon wat meer..."

Ik was gezegend. Ik had enkele mensen die bleven, letterlijk mijn leven redden door elke dag mijn brood te smeren, eten te brengen en te checken of de kinderen nog veilig waren tot ik weer enigszins in staat was wat te kunnen doen.

Nu, jaren later, krijg ik nog steeds een beetje de stekels van mensen die goed bedoeld woorden als "slachtofferrol" en "kom in je kracht" gebruiken. Er zijn momenten, en vooral bij trauma's is dat het geval (bij mij was ook sprake van een al langer aanwezig, maar onderdrukt trauma), dat het licht op een bepaald moment uitgaat en dan kán iemand niet meer. Echt niks meer. Misschien wel iets ondoordachts, met de laatste krachtsinspanning. Zelfmoord bijvoorbeeld, niet om dood te gaan maar om éven rust te hebben, éven niet te hoeven malen.

Ik heb geen tip (hoogstens: stop je bedrijf en red daarmee je leven, ook al moet je echt helemaal opnieuw beginnen, misschien zelfs vanuit de bijstand en met armoede, maar je bent dan wel vrij... maar ik denk dat je dat toch niet doet ), ik heb alleen begrip voor je situatie. Je hebt er nu niks aan, maar je leert hiervan. Je zal er mogelijk littekens aan overhouden (mijn kijk op de mensheid is voorgoed veranderd en ik heb "restschade"), maar ik ben die periode doorgekomen en heb er "tools" aan overgehouden die ik op dit moment weer heel hard nodig heb.
Je zult versteld staan van je eigen kracht, ook al is die momenteel helemaal weg.

Vraagje: waarom heeft je ex volledige voogdij? Is er aangifte gedaan van zijn aanslag op jou en de kinderzorginstanties hiervan op de hoogte? (AnneJ cs, gelieve geen discussie hierover op te starten)

Niet nodig naampjenooitgedacht

In post 3 al de waarschuwing gezien: "De crisisdienst heb ik al aan de telefoon gehad, maar iemand waarschuwde me al dat die vooral gaan zorgen dat mijn kinderen in veiligheid gebracht worden."

even praktisch

Om die gruwelijke onzekerheid te ontlopen had ik wel een paar praktische dingen. Even koffie drinken en lachen met de buurvrouw. Mijn werk waarin ik me competent voelde. Klein baantje in de muziek waardoor ik veel nieuwe stukken instudeerde die zorgden dat ik even helemaal met iets anders bezig was en de zorgen kon blokken door de focus en de concentratie die nodig is om een nieuw stuk in te studeren. En verder inderdaad het universum. Loslaten wat je niet overziet of direct kunt oplossen.
Sommige mensen gaan wandelen of lopen daar krijg je ook betere gevoelens van.
Als je er middenin zit kan het allemaal tamelijk hopeloos op je af komen. Maar pas achteraf weet je waar je onterecht je tijd en je energie aan onnodige zorgen verspild hebt.
Ik weet het, laconiek wordt je niet zomaar, ik hoop dat je er toch snel deskundige hulp bij krijgt.
Kunnen je ouders je helpen met je kinderen als dat nodig is?
Kun je desnoods met je kinderen bij je ouders inwonen?

kinderen kan ik prima af

Dank dank voor de reacties. Het gaat al iets beter, zeker sinds ik bepaalde medicijnen laat staan (progesteron omdat ik al 5 weken menstrueer aan een stuk, en ja al voor in het ziekenhuis geweest).Ik kan de zorg voor de kinderen goed aan, ze zijn al tieners, heel lief en ik heb een co ouderschap met de vader. Nergens heb ik gezegd dat hij ze alleen verzorgd. Ze zijn dus de helft van de week hier.
Mijn ouder kunnen we helpne, maar wonen 100 km verderop. Daar wonen kan ook niet ivm de school van de kinderen. De reiskosten elke dag alleen al zijn per maand hoger dan mijn huidige woonlasten. Lijkt me geen optie. Op dit moment is alles voor de kinderen goed geregeld.
Maar ik zit in een vicieuze cirkel waar ik even niet meer uitkom. Huis verkopen levert een verliez van mn bedrijf op, een andere woning accepteren kan niet want dubbele lasten, een baan accepteren kan niet want dan verdien ik minder waardoor op de hypotheek niet meer kan opbrengen. (heb me vandaag wel ingeschreven, maar kom nog niet in aanmerking voor extra inschrijffmaanden en urgentie omdat er nog niks vd scheiding rond is, etc. etc)Ik wil graag hulp bij verwerking vh trauma, maar dat duurt nog minimaal 4 maanden omdat t te erg is. De zorgverzekering wil geen andere hulp vergoeden, een sessie per week is net zo duur als t boodschappenbudget per week.
Mijn werk, de lieve klanten en mijn sporten houdt me op de been. Maar waar begin ik? Waarom val ik overal tussen? Ben ik de enige die dit ooit had? En ja er is aangifte gedaan huiselijk geweld, maar geseponeerd, waarna de oma aan mijn kinderen heeft verteld dat ik dus alles verzonnen had. En nee de politie heeft mij niet ingelicht over t feit dat de zaak geseponeerd werd; dat mocht niet ivm privacy....
Naampje; op dit moment lopen alle mensen in mijn omgeving weg. Ze kunnen niet omgaan met dit soort uitzichtloze hopeloze en oneerlijke situaties. Mensen willen graag iets doen en ook zien dat t werkt, de held uit hangen. Dat kan nu niet. En dan krijg ik de kous op mn kop; ik wil gewoon niet geholpen worden zeggen ze dan.....
Soms ben ik opeens weer vrolijk, want gisteren was een goede dag. Maar soms overvalt t me weer, want dan zie ik dat verbaasde gezicht bij de woningbouwvereniging van de mevrouw achter de balie....' dat kan toch niet, dat meent u niet...' En dan wordt je weer met je neus op de feiten gedrukt.
Stoppen met mn zaak kan niet; ik ben verplichtingen naar mn klanten aangegaan en moet ze nakomen. Anders levert dit nog grotere schade op. Ik kan het niet overdragen. Uitleg hierover kan helaas niet ivm mijn privacy. En de hele dag niks doen zorgt er juist voor dat alles op me afkomt. Ik zou zo graag licht in de duisternis zien; als ik 1 stap kan zetten, dan gaat de rest weer.....

Geen verstand van

Ik heb absoluut geen verstand van eigen zaak. Maar één ding viel me wel op: bij de bank kun je geen hypotheek krijgen, omdat de winst van je bedrijf te laag is; en die winst is zo laag omdat je een grote post 'huur' opneemt.
Stel je nu eens voor, dat je straks met je ex om tafel moet gaan zitten om alle financiële afwikkelingen op een ritjje te krijgen.
Stel je dan eens voor dat je het volgende kunt doen: d ekomende drie jaar betaal je dat bedrag aan huur niet letterlijk aan hem, maar zet dat op een rekening van je bedrijf als 'financiële buffer'.De winst van je bedrijf is dan drie jaar lang veel hoger, bovendien bouw je voor de bank een aanzienlijk bedrag aan eigen geld op. Over drie jaar kun je dan wellicht deze woning van je ex kopen.Dat zou je ook met hem moeten afspreken: over drie jaar koop ik dan de woning. Je ex krijgt dan over drie jaar niet alleen het geld dat op de financiële buffer staat, maar ook nog het hele rendement van de woning zelf. Hij zal toch ook weten dat het nu een slechte markt is en dat je blij mag zijn als je een pand verkocht krijgt. Het pand kan nu ook officieel te koop gezet worden, dan ben je iemand die het pand huurt als bewaarder, om onvoorziene gasten tegen te gaan zeg maar.

Eventueel kan je ex een bijdrage aan de woning noteren als alimentatie aan jou, dan kan hij dat aftrekken van de belastingen.

Zijn probleem is dan wel, dat hij drie jaar lang waarschijnlijk geen eigen woning kan kopen, want hij heeft dan al de lasten van jouw woning. Maar over drie jaar ziet het er ook voor hem heel anders uit.

Nogmaals, ik heb geen flauw idee van eigen zaken etc. en nauwelijks van belastingen. Maar wellicht zit er ergens zo'n soort gaatje, waardoor je op termijn beter ervoor staat.

Tsjor

Verkeerd signaal

Wat betreft je trauma, ik kan me voorstellen dat je daar nu in verdwaalt. Zeker als gezegd wordt, dat het zo erg is, dat je echt professionele gespecialiseerde hulp nodig hebt. Dan lijkt het nu alsof je er zelf helemaal niets meer mee kunt, alleen wachten tot die hulp komt. Met andere woorden: de hulp maakt je in feite machteloos.
Op dat punt zou je een stukje van je eigen macht moeten zien terug te krijgen. Bijvoorbeeld door goed op jezelf te letten, eventueel met een agenda erbij: wanneer heb je er last van, hoe vaak is dat, hoeveel goede momenten zitten ertussen, wordt het meer of minder, zijn er situaties die bepaalde angsten oproepen, hoe zou je met die situaties om kunnen gaan etc. etc.
Belangrijk daarbij is, dat je beseft, dat het niet nodig is om zo te lijden en dat het lijden deels bepaald wordt door hoe je er zelf mee om gaat. Dat laatste kun je aanpakken. Daar hoort bij, dat je alle gedachtes die ervan uit gaan dat een ander iets moet doen of iets verkeerd heeft gedaan, dat je die gedachtes links laat liggen: ze helpen je niet, want je kunt niet bepalen hoe andere mensen moeten doen, alleen hoe je zelf kunt doen. Vraag je op zo'n moment af: kan ik daar nog iets mee? Als het antwoord 'nee' is, dan laat je het verder links liggen. Als je er wel iets mee kunt, dan ga je dat doen. Maar laat dat altijd iets zijn wat positief opbouwend is voor jezelf en nooit iets wat haat, rancune of boosheid oproept.

Je bent sterker dan je denkt, maar je laat je zwak maken door anderen. Dat meot je niet doen. Als een vriendin je links laat liggen en je hebt er last van, neem dan kontakt op met die vriendin. Als die vriendin je nu alleen maar kwetst, dan neem je geen kontakt op op dit moment, zonder boosheid. Meer vanuit het besef dat het nu voor jou niet goed is. Zo'n soort afwegingen bedoel ik.

Ik heb wel nog een andere tip voor je: wellicht kun je slachtofferhulp inschakelen. Al is het maar voor de gesprekken, om helder te krijgen hoe zo'n proces bij de politie eruit ziet en waarom dat gelopen is zoals het gelopen is.

Tsjor

bomen

Je ziet door de bomen het bos niet meer en je draait in cirkeltjes. Zomaar even wat opmerkingen wat me opvalt in je verhaal:
Je woont en werkt in een huis dat op zijn naam staat. Wat is de reden dat jij er nu nog kan wonen? Hoe is de boedelscheiding dan geregeld?
Dat hij het wil verkopen lijkt me logisch en voor jou onvermijdelijk. (Tenzij er afspraken zijn gemaakt bij de boedelscheiding) Waarom heb je dubbele lasten als je er nu uit zou vertrekken? Het is toch niet jouw huis?
Als je ouders garant kunnen staan, kunnen ze dan mss je een groot bedrag schenken om een huis mee te financieren? Een voorschot of de erfenis?
Heb je echt een bedrijfspand nodig vr je bedrijf? Weet niet wat je doet, maar sommige beroepen mag je wel vanuit huis doen, ook uit huurwoningen. Maar weet dus niet wat jij doet.
verder hoop ik dat je wel aangifte hebt gedaan tegen hem?

lichtpuntje uit onverwachte hoek

Hartelijk dank voor jullie reacties. Ik zal eerst beginnen met zeggen dat er een lichtpuntje uit onverwachte hoek is gekomen. Mijn dochter zag mn verdriet en mn zorgen en heeft dit aan vader, mijn ex, verteld. En toen kreeg ik een sms-je dat hij in het belang van de kinderen t huis niet snel wil verkopen. Hij wil met me afspreken dat ik t een bepaalde periode kan huren tot ik zelf wel de hypotheek op mijn naam kan krijgen. Hij stond zelfs bij me aan de deur, om half twaalf 's avonds. Ik sliep al, en zag dat de volgende ochtend pas. Ik heb mijn dochter bedankt voor wat ze gedaan heeft. We gaan er dus over praten, naar toe werken. Of het ook allemaal zo gebeurt, moet ik eerst nog even afwachten.

Nu even wat reacties.
Tsjor: het idee is goed, maar nu is het zo dat de bank zo'n enorme omzet en winst wil zien, pas dan kan ik een hypotheek krijgen. Zoveel omzet is niet realistisch (1 1/2 miljoen). En ik voer die post huur op en betaal hem feitelijk ook. Ik betaal de hyptoheek, ten laste van mijn zakelijke rekening. Het is niet alleen een fictieve post, maar ook een echte betaling. De hypotheek zal toch echt betaald moeten worden, mijn ex kan dat ook niet alleen. Ook de verhoging van de winst levert nog lang niet genoeg bewijs op voor de bank. En trouwens; bij een hoge winst kan ik veel meer belasting gaan betalen, dan blijft er niet zoveel meer over van de winst. Ik denk dat mn ex wel inziet dat het huis nu verkopen moeilijk zal zijn en als t al lukt de overwaarde weg is, of er zelfs een restschuld overblijft.
En ik probeer dag in dag uit heel realistisch te zijn. Waar maak ik me zorgen om en hoe reeel zijn die zorgen? Dat doe ik al 16 maanden, en nu valt even alles weg. Vandaag heb ik weer een wat betere dag. Met lieve vrienden kunnen praten en dan kan ik t even van me af zetten. Hoe meer ik bezig ben met registreren/opschrijven van er met me gebeurt, hoe erger t bij me binnenkomt en hoe hopelozer de zaak. Slachtofferhulp kan niks meer voor mij betekenen. Behalve wat juridische vraagstukken info over geven. En dat is nu niet nodig. Ook zij waren verbaasd hoe het gelopen is. Maar er is gewoon niks meer aan te doen.

Gs: Er is nog niets geregeld mbt de scheiding. Er is nog geen boedelscheiding; we hebben zelf wat spullen verdeelt. Ik woon in het huis omdat mn zaak er in zit, en zonder dat geen inkomen. Mijn ex is destijds zelf weggegaan om die reden. Ik ben niet eigenaar maar wel financieel verantwoordelijk. Destijds is het huis aan hem toebedeeld om mijn zaak te beschermen (huwelijkse voorwaarden bij ondernemerschap), en bij evt. faillisement niet prive bezittingen mee te trekken.
Mijn ouders willen garant staan, hun afbetaalde huis als onderpand inzetten voor mijn hypotheek. Dat doet de bank helaas niet meer. Het betekent niet dat mijn ouders een paar ton op de bank hebben staan. Genoeg voor een andere wasmachine of een autoreparatie, meer is er niet. Dus een voorschot op de erfenis is bij lange na niet genoeg.
Ik heb met mijn zaak te maken met bestemmingsplannen. Veel mensen weten dit niet, maar die zijn heel strikt. Ik mag mijn zaak niet zomaar in een huurwoning vestigen. Dan krijg ik vrij snel de politie en de huurbaas op de stoep. Het aantal klanten wat ik aantrek per dag, en ook nodig heb voor mijn omzet, zorgt dan nl. voor overlast. En ja ik heb aangifte gedaan, maar de zaak is zoals al eerder gezegd, geseponeerd.

Gisteren zei een vriendin tegen me: je leven is gebaseerd op een aantal pijlers; gezin/liefde, werk, wonen en inkomsten. Als twee van deze zaken op losse schroeven komt te staan, dan wordt de basis heel wankel. Het ziet/zag er naar uit dat alles op losse schroeven komt te staan. Het is geen wonder dat ik uit balans ben. En soms heb ik gewoon even nodig dat iemand zegt; het is ook allemaal heel heftig wat er op je afkomt.

Vandaag een telefoonnummer gekregen van een instantie waar ik misschien wel emdr kan krijgen op korte termijn. Ik ga er direct mee aan de slag! Vandaag twee verwijzingen van de huisarts gekregen; basis en gespecialiseerde zorg. Maakt me niet uit, als het maar iets is.

Doorgaan

EMDR

EMDR werkt echt geweldig, ik ben helemaal van een trauma afgeholpen waarvan ik dacht dat ik het voor altijd mee zou moeten slepen. Vooral doen dus! Het duurt wel even voor je resultaat ziet helaas, maar het is de moeite waard.

Fijn inderdaad

Zoon heeft ook EMDR gehad en dat werkte bij hem ook echt goed.

Veel lichtpuntjes

Er zijn weer veel lichtpuntjes gekomen.

EMDR is een goede behandeling van trauma's. Verwacht geen diepgravende gesprekken over je allervroegste jeugdherinneringen of iets dergelijks. Het is een effectieve behandeling, waardoor vastzittende herinneringen losgemaakt worden en in beweging komen. Daardoor kun je trauma's beter verwerken. Als voorbereiding moet je dus zelf ook niet al te diep gaan graven in je eigen geheugen en je eigen leven.

De reactie van je ex is natuurlijk zeer positief. Ik hoop dat jullie een manier vinden, waardoor je op den duur echt elkaar los kunt laten en verder kunt gaan. In feite betaal jij nu de hypotheek, maar dan aan hem als huur. Is een vorm van huurkoop wellicht mogelijk? In Nederland wordt het weinig gedaan, dus je zou even goed moeten kijken naar alle voetangels.

Veel succes met deze stapjes op de goede weg.

Tsjor

En...

... Morgenavond samen wat leuks doen!

dat was ik vergeten!

Heb zaterdag een hele leuke afspraak met een andere vrouw van OOL! Zo zie je maar; de noodklok luiden zorgt dat t in beweging komt en ook dat er weer licht aan de horizon verschijnt! Dank je Vaatdoekje.