Kleinkinderen willen naar opa en oma

Moeilijk

Het lijkt me moeilijk, maar vooral jouw 'probleem'. Van wat je schrijft heeft je dochter er goed over nagedacht incl de optie dat er geen behoefte aan contact is.

In geval van twijfel zeg ik altijd 'doen'. Je kan beter spijt hebben van iets wat je gedaan hebt dan blijven hangen in het gevoel 'had ik maar....'

Je dochters zijn volgens mij ook oud genoeg om mee te bespreken dat het voor jou moeilijk is en dat je bang bent voor teleurstellingen en negatieve reacties. De kunst is misschien om dat gevoel over te brengen en ze tegelijkertijd te steunen bij hun keuzen.

Overval

Je verhalen over de familie heb ik gevolgd, door de jaren heen, en ik snap wel dat je dochters nu zelf wel eens willen ondervinden wie hun grootouders zijn. 16 jaar is erg lang, ze waren nog kleine kinderen toen opa en oma vertrokken.

Ik zou geen brief schrijven, als ik hen was. Ik zou gewoon (haha, gewoon) een vakantie naar hun regio in Spanje plannen en net als Derk Bolt van Spoorloos ter plekke aanbellen. En morgen nog een keer, mochten ze niet thuis zijn. Een brief maakt het extra lastig, lijkt me.

En als ze samen gaan (misschien ook vriend-vrienden mee), dan hebben ze steun aan elkaar. Ze zijn geen kleintjes meer, deze ervaring kunnen ze samen aan!

Zelf je voordeel mee doen

Ik vind het ontzettend goed van je dochters en ook iets zeggen over jouw opvoeding dat ze de vrijheid voelen om dit initiatief te nemen. In de meeste families zou er een ongeschreven regel zijn dat je dat deksel niet van die beerput trekt. Want natuurlijk heb jij hier last van! Dit rakelt voor jou van alles op! Ik zou zeggen: zie het als een kans om nog eens een rondje verwerking te doen. Het is niet gemakkelijk om er nog een keer doorheen te gaan, maar het kan wel wat opleveren, weet ik uit eigen ervaring.
Groet, Jo Hanna

Bespreken

Ik heb het er gister uitgebreid met mijn dochter over gehad en mijn gevoelens hierover verteld. Dat begrijpt ze volledig. Maar het laat haar niet los, dus het moet vrees ik een keer gebeuren. Ik wil niet dat we spijt krijgen omdat ze het niet gedaan hebben.
Een Derek Bolt-scène lijkt mij niet zo'n goed idee. Het zijn oude mensen inmiddels en ik weet niet hoe zo'n confrontatie voor ze uitpakt. Het lijkt mij niet de bedoeling dat mijn dochters ze gelijk van de mat moeten opvegen Ze heeft een keurige brief in elkaar gezet, dus die gaat erheen.
Jo Hanna, als dit een positief staartje krijgt zal ik daar enorm blij mee zijn, maar mijn vader kennende ben ik bang dat ik daar niet op hoef te rekenen. Ik heb alweer een tijd geleden voorgesteld om het verleden het verleden te laten en de toekomst in te gaan, maar dat werd niet geaccepteerd.

Brunette

Ik ben inderdaad ook erg blij dat ik een betere band heb met mijn dochters. Ik zeg er wel bij dat dit slechte contact met mijn ouders pas ontstaan is toen ik ouder was dan mijn dochters nu, maar daarvoor rammelde het ook al. Goed voorbeeld doet goed volgen, zegt men. Laat ik nu maar het tegenover gestelde doen. Het was een goed voorbeeld van hoe je het niet moet doen. Ik moet er niet aan denken dat ik ooit geen contact meer met mijn kinderen zou hebben.

Brief

Oké, een brief dus. Wanneer gaat-ie op de post? Spannend voor jullie allemaal, ieder met eigen emoties en herinneringen. Sterkte!

Uitgebreid scenario's doornemen

Ik zou wel bespreken met je dochter (s) hoe ze zouden kunnen reageren, vanuit jouw kennis van hun emoties, en hoe je dochters daar dan mee om kunnen gaan; dat ze het kunnen plaatsen (o, dus dat bedoelde mijn moeder) , en dat ze het niet op zichzelf betrekken. En dat laatste is best lastig denk ik, het gaat toch om opa en oma, en elke afwijzing doet dan pijn. Ook als ze slecht over jou gaan praten zal dat zeer doen. Ik denk dat je ze wel een beetje daarop moet voorbereiden, wat er zou kunnen gebeuren, jij weet hoe ze kunnen reageren, je dochters waren daar te klein voor denk ik. Weten zij alle ins en outs? De brieven die je gehad hebt, de conflicten met je zus? Straks kleuren je ouders het plaatje in, en dan is het toch wel fijn als je dochters van jou weten wat er is gebeurd en waarom het contact verbroken is.

Gedrag opa en oma

Wat lief dat je je dochter(s) deze onderneming gunt. Je moet het, denk ik, maar gewoon over je heen laten komen, het kan tenslotte alle kanten op gaan. Vertrouw er op dat je dochter(s) dit aan kunnen, ze hebben er ten slotte goed over nagedacht, het lijken me verstandige dames.
Het gedrag van je ouders naar jouw dochter(s) kan overigens heel anders zijn, dan hun gedrag naar jou toe. Er zit een generatie tussen, zeg maar. Mijn schoonmoeder gedraagt zich heel anders naar haar kleinkind dan naar haar zoon. Ze heeft dus wel contact met haar kleinkind en is daar heel zuinig op, maar met mijn man is het contact allang verbroken, het was een onhoudbare situatie.

Vertrouwen hebben

als je dochters er met vertrouwen en positief gestemd aan beginnen, zou ik niet alle mogelijke scenario's doornemen. Je weet hoe je vader vroeger reageerde. Je weet niet of hij inmiddels over bepaalde dingen andere gedachten heeft (maar te trots is om dat te communiceren, bijvoorbeeld). Het zou zomaar kunnen dat hij in contact met andere opa's en oma's aldaar tot enige bezinning komt, ziend dat zij wel plezier beleven aan de volgende generaties - die net zoals overal andere keuzes maken dan deze opa's en oma's voor wijs hadden gehouden. Zo is het leven nou eenmaal.

Bedankt voor de reacties

We hebben een redelijk beeld van hoe mijn ouders nu nog steeds reageren. Mijn zus is een aantal jaren geleden bij ze langsgeweest en er was niets veranderd.
Door hun gedrag hebben ze niet veel mensen om zich heen waar ze 'gewenst' gedrag van af zouden kunnen kijken en het soort woonomgeving waar hun huis staat, werkt dat ook niet echt in de hand. Het is een wijk waar veel buitenlanders een tweede huis hebben. Uit alle windrichtingen. Mijn ouders wonen er permanent. Aanvankelijk hadden ze met een paar buren wel contact, maar van wat er van bij ons is doorgesijpeld, is daar ook niet veel goeds uit voortgekomen.
Ik heb jarenlang het beeld van mijn ouders tegenover mijn dochters neutraal gehouden. Ze wisten wel dat het niet goed zat, maar hoe ouder ze werden hoe realistischer het beeld voor ze is geworden. Ze zijn dus wel op de hoogte van de nukken van opa, maar ik stel me zo voor dat het toch pijnlijk is als ze daar zélf mee te maken krijgen. Ik hoop dat mijn ouders het fatsoen hebben om ze daar tijdens zo'n bezoek niet mee te belasten.

Kanjers van dochters

Ik vind je dochter kanjers. Want reken maar dat ze prima weten dat jij niet om de poedele grap je ouders niet meer spreekt. Ze mogen dan je ouders vrijwel niet kennen, ze kennen jou en je man wel. Ze weten ook dat jullie niet de mensen zijn om zulke extreme beslissingen impulsief of om flauwe redenen te nemen. Ik denk dat ze wel weten waar ze mee bezig zijn en geen familiediner-scènes verwachten. Laat ze maar gaan. Je kunt het ze niet besparen, want ze willen het niet. Ook als het de eerste dag al mis gaat - ik vermoed dat ze het al enigszins ingecalculeerd hebben en dat ze hun hart op voorhand al een beetje verhard hebben, voor de veiligheid. Succes dames! Hoe het ook loopt, ik vind jullie kanjers.

Ik ben ook fan van de dochters en ook van kaaskopje trouwens

Ik bedoelde met 'rondje verwerken' niet per se dat de relatie tussen je ouders en jou beter wordt. Als dat gebeurt is dat natuurlijk mooi maar ook als dat niet gebeurt, kun je er wat aan hebben om na jaren afstand weer eens wat dichter op de situatie te zitten.
Ik ben zelf in de puberteit weggelopen van huis, klassiek naar een verre, grote stad gegaan, daar ruim twintig jaar gewoond en paar jaar geleden eigenlijk noodgedwongen weer in de woonplaats van mijn ouders gaan wonen. Daar liep ik in het begin tegen een aantal dezelfde voor mij heel pijnlijke dingen aan al waarom ik was weggelopen, en dat gebeurt nog steeds regelmatig. In het begin was ik daar razend over: ging ik nou nooit krijgen wat ik nodig had? Euhm, nee, inderdaad. Maar ik heb daar nu vrede mee op een manier die ik niet had toen in in Verweggistan woonde. Toen kon ik dat gewoon uit de weg gaan, wat goed en nodig was hoor. Maar het was ook wel eens goed om het weer eens op te rakelen. En ik geloof zo dat een nieuwe confrontatie nog meer lagen kan opruimen, al zoek ik die zelf niet op hoor.
Zo zoek jij deze confrontatie niet op, dat doen jouw dochters. Ik ben ook fan van jouw dochters . En ik vind het heel goed van ze dat zij zich zo onafhankelijk tonen om zichzelf een beeld te willen vormen (en nogmaals: dat is voor een heel groot deel dankzij jou!). Ik denk dat kinderen die onafhankelijk worden opgevoed, heel goed zelf een oordeel kunnen hebben. Ik heb uit jouw verhalen niet de indruk dat ze onrealistisch hoge verwachtingen hebben. Hier scheiden als het ware jullie wegen: zij spelen niet dezelfde rol als jij, ze spelen hun eigen rol. Voor een buitenstaander prachtig om te zien hoe zij heel krachtig hun weg zoeken in een familiedynamiek die in feite ziek is. Ik zou er maar op vertrouwen dat ze daar hoe dan ook een stap verder mee komen, of de ervaring nou aangenaam is of niet.
Groet, Jo Hanna

Aardig van jullie

Ik ben ook trots op mijn dochters Vooral mijn oudste dochter kan zich er niet bij neerleggen dat ze mijn ouders nooit meer zal zien als ze niets doet. Je kunt misschien stellen dat de missie vooral daarvoor bedoeld is. Dan heeft het niet aan haar gelegen en kan zij het ook afsluiten. Dat zegt ze niet hoor, maar zo zie ik dat eigenlijk wel. En als mijn ouders ze dan onverwacht hartelijk ontvangen zonder over vroeger te zeuren, is dat alleen maar heel erg mooi meegenomen.
Als ze geweest zijn, zal ik vertellen hoe het is afgelopen.

Mooi, kaaskopje

Dat je je dochters dit laat doen. Zo belangrijk voor ze dat ze zelf ervaren hoe hun opa en oma zijn.
Ik heb zelf vroeger zoiets meegemaakt toen ik een jaar of 16 was. Mijn ouders hadden ruzie met mijn opa maar ik kon het altijd goed met hem vinden. Op een avond toen ze niet thuis waren heb ik hem gebeld en een afspraak met hem gemaakt. Ik vond het heel moeilijk om dit daarna aan mijn ouders te vertellen maar uiteindelijk reageerden ze heel positief en vonden dat ik moest gaan.
Ik ben gegaan en heb ervaren hoe mijn opa was geworden (na het overlijden van mijn oma). Heel negatief tegenover iedereen, mijn ouders, de ouders van mijn moeder (deze opa was de vader van mijn vader). Ik vond het heel naar zeker omdat mijn moeders vader toen net was overleden en hij dus allemaal nare dingen over hem zei. Ik ben daarna niet meer bij mijn opa geweest en een jaar later stierf hij. Ik was toen toch blij dat ik nog een keer gegaan was.
Ik wens je dochters en jou heel veel sterkte. Ben heel benieuwd hoe ze het ervaren.

Tango

Ik heb niet veel te zeggen over wat mijn dochters doen)
Ik durf er niets van te hopen voor mijzelf. Ik denk dat mijn ouders alleen nog maar dieper zijn vastgeroest in hun mening dat zij gelijk hebben en wij niet. Het enige wat ik hoop is dat ze mijn dochters hartelijk zullen ontvangen.

Heel klein beetje ervaring

Het contact tussen mijn vader en zijn vader, werd al jong door zijn vader verbroken.
Wij, dus kleinkinderen, wisten bijzonder weinig van deze opa die ergens nog moest bestaan. Oma (dus ex-vrouw) waar we goed contact me hadden, vertelde eigenlijk nooit iets negatiefs, behalve dat hij vergeten wat thuis te komen. Dus wat dat betreft is de uitgangspositie compleet anders.
Maar mijn zus en ik waren ook vreselijk nieuwsgierig naar deze onbekende opa. We wilden hem gewoon ontmoet hebben, voor het te laat zou zijn.
Het was niet moeilijk opa op te sporen, en hij wilde ons graag ontvangen. Dat werd gewoon ontzettend gezellig, met prachtige levensverhalen. Mijn ouders hebben ook weer contact gekregen, en zij zagen hem toch zeker weer eens per jaar. Nu is hij alweer een poos dood, maar ik ben toch wel blij dat ik nu weet wie hij was.
Maar goed, herkenning dus bij de nieuwsgierigheid van de kleindochters, ik geloof dat ik ook een jaar of 19, 20 was toen het speelde en de zoektocht begon.
Succes voor je dochters, en ook sterkte voor jou. Ik begrijp dat dit heel erg lastig voor jou zal zijn.