Oma is opppas voor Kleindochter. Mag niet met vakantie van dochter.

Je bent juist een slechte oma als je niet zou gaan! Je dochter probeert je vast te blijven houden, wellicht uit angst dat ze het niet zelf kan redden?

Is het misschien mogelijk om een soort achtervang voor haar te regelen? (Waar ze contact mee kan opnemen als ze het niet redt?)

Wel zou ik haar kort voordat je gaat een berichtje sturen met wat je gaat doen, dat je nu weg bent en wanneer je weer terug bent.

Heb je wel eens gevlogen? Dan weet je dat de stewardessen altijd zeggen dat je in geval van zuurstoftekort altijd eerst je eigen zuurstofmasker moet opzetten, en daarna pas je kinderen moet helpen. 

Als jij op apengapen ligt, kun je anderen nameljk niet meer helpen. Dus ga, doe nieuwe energie en zuurstof op. Daarna zit he hopelijk beter in je fel en kun je je dochter en kleindochter beter helpen.

Wat je dochter zegt over een trauma als je op vakantie gaat, is natuurlijk onzin. Danzou letterlijk elk kind met een trauma zitten, want alle verzorgers gaan wel eens op vakantie. Zie het maar zo: je dochter is onzeker en weet niet of ze het zonder jou wel redt. Misschien valt dat wel enorm mee! Misschien krijgt ze wel wat meer zelfvertrouwen hierdoor.

Vergeet nooit: jij bent verantwoordelijk voor je eigen leven en je eigen gezondheid. Die moeten bij jou op nummer 1 staan. Je familie komt daarna. Nogmaals, als jij instort, hebben ze lange tijd helemaal niets meer aan je. Dus zorg voor jezelf. Ga op vakantie.

Ik denk inderdaad dat je dochter op deze manier aangeeft dat ze hulp nodig heeft en niet zonder je kan. dat betekent niet dat je dat daarom ook moet doen. Maar zonder aankondiging vertrekken is inderdaad echt traumatisch en zal de relatie met je dochter zwaar verslechteren. Dus : speel in elk geval open kaart! En dan probeer eens goed na te denken of je iets kan bedenken wat je haar te bieden hebt ook als je gaat.

Heb je iemand die de honneurs kan waarnemen? Iemand die je in kan schakelen om als een soort achterwacht te functioneren?

Hannemeike schreef op 29-06-2021 om 16:22:

Maar verzorg jij de opvang als je dochter werkt? Hoe moet het dan als jij zonder iets te zeggen weggaat? Natuurlijk kan je dochter niet eisen dat jij haar dochter opvangt, maar als je dat nu wel structureel doet, dan zou ik wel aan je dochter zeggen dat je weggaat en haar een redelijke tijd geven om op een andere manier in de opvang te voorzien.

Inderdaad, onaangekondigd weggaan is geen goed idee.

Kies voor jezelf. Als jij op vakantie wil, moet dat kunnen. Je hoeft geen toestemming te vragen aan je dochter. Wel is het zo netjes als je het tijdig meldt, zodat ze andere opvang kan regelen. Het is haar kind en haar verantwoordelijkheid. Maar als je nu structureel oppast kun je niet zomaar zonder iets te zeggen weggaan.
Een trauma gaat het echt niet worden als oma een keer op vakantie gaat. Dat is echt onzin. Opa's en oma's gaan ook een keer dood en zelfs daar krijgen de meeste kinderen geen trauma van. Hoort ook bij het leven en dat is heel verdrietig, maar daar heeft een kind mee om te leren gaan.
Daarbij mag je dochter best wat meer waarderen dat jij oppast. En wat minder eisen stellen. Je moet oppassen, je moet in de buurt blijven wonen, je moet drie dagen per week voor haar kind zorgen, maar ondertussen is jullie band helemaal niet goed. Zij is afhankelijk van jou en praat je een schuldgevoel aan uit angst dat je niet meer voor haar kind zorgt. Je moet helemaal niks. Waar jij woont en hoeveel jij oppast is aan jou, niet aan haar en dat heeft ze te respecteren.

Natuurlijk ben je geen slecht mens als je weg gaat.
Je geeft zelf aan dat het even op is, dat je dit nodig hebt om bij te tanken.
En ook al zou dat niet zou zijn, jij bent vrij je leven in te delen hoe jij dat wilt.
Het is mooi dat je jouw kleindochter hebt opgevangen in de tijd dat je dochter een depressie had, en nu je dochter (weer) werkt fijn dat je op die dagen oppast.
Maar jouw dochter is verantwoordelijk voor haar eigen kind en zal dus een alternatief moeten zoeken voor de tijd dat jij weg bent, en wellicht voor daarna ook.
Ik zou het er wel met haar over hebben, ze moet natuurlijk wel iets voor haar dochter regelen.
Geen discussie aangaan gewoon de mededeling "dochter ik vertrek die en die datum dus dan weet je dat".
Je klein dochter een trauma bezorgen lijkt mij wat overdreven, er zijn legio grootouders die langere tijd op vakantie gaan.

Imi schreef op 29-06-2021 om 16:34:

[..]

Inderdaad, onaangekondigd weggaan is geen goed idee.

Ik bedoel daarmee niet dat je moet vragen of het wel past. Ik raad je aan het te melden, als een voldongen feit: op datum x vertrek ik voor y weken op vakantie. Laat haar maar drama schoppen, jij hebt besloten en je gaat. 

Ik begrijp het dilemma. Kenmerkend voor een depressie is vaak dat je geen oog hebt voor de noden van een ander. In die zin is het je dochter nauwelijks kwalijk te nemen wat ze doet. Maar jij kunt haar niet helpen. Het is goed dat je nu voor jezelf kiest. Dat van die huisarts is een goeie tip. 

Kies voor jezelf! Je telt zelf ook! Het is heel erg lief dat je jaren opgepast hebt maar je gaat je oude dag toch niet doorbrengen met oppassen, je hebt toch niet heel je leven lang gewerkt en gezorgd om dit te moeten doen, ga genieten van je leven! 

Dit is ook waarom ik mijn moeder nooit gevraagd hebt als oppas, zo blijven de verhoudingen gelijk en mag ze gaan en staan waar ze wilt.

Ik sluit me bij de anderen aan. Natuurlijk ben je geen slecht mens! Dat is heel onfair van je dochter om dat te suggereren als je voor jezelf wil opkomen. Zoals je haar beschrijft: zo dwingend en claimend, emotioneel en bestraffend klinkt ze mij ook wel wat borderlinerig in de oren. Je zou eens wat kunnen lezen over hoe je als naaste met iemand met borderline kunt omgaan, omdat je ook bij mensen met borderline heel goed op je grenzen moet passen. Misschien sluit het ergens aan bij wat jij tegenkomt. 

Ik noem hier ook nog maar een keer Labyrint in Perspectief, een club voor naasten van mensen met psychische problematiek. Er zijn ook lotgenotengroepen. Het kan heel bevrijdend zijn om te horen van anderen dat ze met vergelijkbare gevoelens en dilemma’s zitten. 
https://labyrint-in-perspectief.nl/

https://naasteninkracht.nl/nl

Zorg goed voor jezelf oma! Ben je eigenlijk voor jezelf al eens bij de huisarts geweest? Het klinkt nogal radicaal en wanhopig om zo voor je dochter weg te vluchten. Als het een positieve keuze is, als je het graag wil, is er helemaal niks mis mee. Maar als je uit pure wanhoop geen andere manier weet dan maar te verdwijnen, vind ik dat voor jou ook wel heel verdrietig. Ik vraag me ook een beetje af of jij zelf op dit moment in staat bent om te reizen, als je zo uitgeput en overprikkeld bent. Maar dat kan ik van hieruit natuurlijk niet zien. Ik zou je zo gunnen dat iemand eens met jou meedenkt, jou helpt, om voor jezelf te gaan zorgen. 
Als je vertrekt, zou het natuurlijk het fijnst zijn als je je kleindochter wel zou kunnen vertellen wanneer je weggaat en om afscheid van haar te nemen. Ik begrijp dat je dat niet aandurft. Ik hoop dat je ook beseft hoe extreem dat is. Je zit echt enorm klem met je dochter en het is hoog tijd dat dat patroon doorbroken wordt. Hoe dan ook denk ik dat jouw sterke gevoel midden in de roos is, dat het heel hoog tijd is om afstand te scheppen. 

Minca1234 schreef op 29-06-2021 om 15:35

Maar ik kan deze akelige, verdrietige, verstikkende situatie niet meer aan. Ik heb besloten om over twee weken mijn rugzak te pakken en weg te gaan zonder haar iets te zeggen.Doe ik dit wel dan komt ze een drama schoppen en laat ik mij over halen om te blijven. Is al een paar keer gebeurd.

Maar ik kan niet meer,ik ben zo moe! En ik voel me zo schuldig naar mijn kleindochtertje...twijfels en emoties gieren heel de dag door mijn hoofd.

Ben ik een slechte Oma / mens als ik wegga?

Ik heb ervaring als oma dichtbij en ver weg. Kleinkinderen zijn 3 en 5. In de tijd dat ze baby’s waren heb ik veel op ze gepast. Tijdens de eerste lockdown heb ik zelfs ruim twee maanden bij ze gewoond.

Maar ik ben ook ver weg. Meestal maar een maand of twee maar de laatste keer duurde dat (ook door lockdown) zes maanden.

Heel dicht bij en toch ver weg zijn kan dus gewoon. Er zijn geen signalen van verlatingsangst of gebroken zielen. “Jij bent mijn vriend” zij de jongste vorige week nog.

Maar stiekem weg gaan kan niet. Dat kan vooral niet voor je kleindochter. Hoe moet die dat kalm en zeker verwerken als jij haar verlaat en haar moeder haar hysterisch voorleeft?

Ben je in de gelegenheid je kleindochter voor te lezen over verre reizen en weer terug komen? Trap niet in de val te voorspellen wat jouw dochter dan zal doen. Je moet je eigen verantwoordelijkheid en aandeel nemen onafhankelijk van het hare.

Kun je met kleindochter bellen, skypen als je weg bent en heb je dat al wel eens met haar geoefend (mij kleinkinderen kunnen dat, met de telefoon van hun ouders natuurlijk)?

Wat is het netwerk om je dochter heen? Is er nog een vader, de andere grootouders? Zijn er vriendinnen? Wie haalt kleindochter op als jij er niet bent? Kun je met die partijen overleggen dat je weggaat?

Moet je werkelijk backpackend ver weg om je hoofd leeg te maken, of biedt vliegafstand jou het alibi om NIET op stel en sprong terug te keren als je dochter je belt? Maw, durf je wel eens nee te zeggen tegen je dochter?

Als daar jouw probleem zit dan lost stiekem ver weg gaan niks op. Zelfs geen rust. Als je dochter de beslaglegger is die je schetst, als jij de conflict vermijder bent die uit je bericht spreekt, dan zal dochter haar voorspelling waar maken en waardoor de ervaring voor kleindochter inderdaad traumatisch zal kunnen worden.

Nee, natuurlijk moet je je niet zo emotioneel laten chanteren. Maar ik vrees dat je dat al te lang wel gedaan hebt om nu nog eenvoudig op de stop knop te drukken.

Zoek een relatiecoach om de kwestie met je dochter op te lossen.

Het doel hoeft niet te zijn dat je vrienden wordt. Er zal teveel kapot zijn dat niet meer gemaakt kan worden. Een situatie waarin jij beter voor jezelf op kunt komen, jouw grenzen beter kunt bewaken, is al genoeg.

Hou er rekening mee dat je met de oplossingen die je kiest je kleindochter voorbeelden geeft. Als eindeloos ja knikken en vervolgens vluchten het ene voorbeeld is en hysterisch dreinen het andere, dan biedt dat weinig hoop voor de toekomstige weerbaarheid en zelfredzaamheid van je kleindochter. 

Als mijn ouders of die van mijn man op vakantie gaan, zeggen we gewoon tegen onze dochter dat opa en oma op vakantie zijn. Wij zijn ook wel eens op vakantie. Dan zien we elkaar even niet, maar we weten dat vakantie iets leuks is, een fijne tijd. Er wordt ook geen afscheid genomen of iets dergelijks. En bij terugkomst wordt er verteld wat wij/zij gedaan hebben. Je  hoeft er echt geen groot ding van te maken. Gewoon melden; ik ga op vakantie van dan tot dan. Als het kind dan een trauma krijgt ligt dat niet aan jou maar aan je dochter en haar reactie daar op.