Kind(eren) of partner?

kinderen

Bij mannen die geen kinderen willen zie je vaak dat ze bij een andere partner ineens wel een heftige kinderwens hebben. Ik zeg niet dat dat bij jouw man zo zal zijn maar daar moet je ook rekening mee houden.
In jou geval speelt mee dat je partner flink ouder is, hij heeft misschien al veel kinderen en zit al weer een beetje in een andere levensfase. Misschien vind hij het niet verantwoord om in deze wereld kinderen te zetten of iets dergelijks.
Denk dat je daar met hem over moet praten, over de echte reden waarom hij geen kinderen wil.

Het is een lastige

situatie.

Eigenlijk denk je te moeten kiezen tussen het hebben van kinderen en deze relatie. Gelukkig ben je nog jong en hoef je de beslissing niet tussen nu en een jaar te maken. Het is wel goed om er echt over na te denken.

Toen ik zwanger raakte van mijn kind hadden mijn toenmalige man en ik te horen gekregen dat ik niet op een natuurlijke manier zwanger zou kunnen worden. Op het moment dat ik het wist, was ik heel erg blij. De vader niet. Zijn wereld stortte in en hij zakte letterlijk in elkaar. Het was echt vreselijk. Mijn zwangerschap (wat normaal een bijzondere en vaak fijne tijd hoort te zijn) was dan ook heel erg zwaar en eenzaam.
Mocht jij zwanger worden zonder dat je partner erachter staat zou jou dat ook kunnen overkomen. Dat wens ik niemand toe.

Nu is mijn kind bijna 19 jaar en het is een geweldig kind. Het geeft een andere kleur aan je leven. In mijn ervaring is een relatie met een man te vervangen, je kind is zo bijzonder, dat blijft.

Als je het mij zou vragen, dan zou ik met mijn kennis van nu, kiezen voor het hebben van een kind boven de relatie die ik had toen ik 23 was. Op dat moment dat ik ook dat ik in een relatie zat welke mijn hele leven zou duren. Helaas is het behaalde resultaat geen garantie voor de toekomst. Zeker met jullie leeftijdsverschil kan het zomaar zijn dat jullie uit elkaar groeien.

Natuurlijk ben jij degene die moet kiezen. Ik weet niet hoe jullie relatie is, waarom je partner geen kinderen wil en hoe jullie zijn als stel. Net zo min als ik weet hoe jouw levenservaring is.

Dingen die je zou kunnen overwegen zijn:
- is mijn relatie gelijkwaardig of ben ik bij hem omdat hij mij iets geeft dat ik eigenlijk mezelf zou moeten geven
- als ik 40 ben en de relatie zou stuk lopen, heb ik dan spijt dat ik geen kind heb?
- als ik droom van een toekomst gaat mijn eerste gedachte dan naar het hebben van een kind, of naar het samenzijn met mijn huidige partner?

Toen ik jouw leeftijd had, had ik de droom van het hebben van een kind en dan samen zwaaien naar papa die naar zijn werk gaat. De papa had geen duidelijk gezicht, maar ik met kind was wel een duidelijk beeld. Het hebben van een kind was voor mij dus belangrijk. Toch deed het mij weinig toen ik hoorde dat ik niet op een natuurlijke manier zwanger kon worden. Mijn toenmalig echtgenoot had toen al behoorlijk zijn stempel gedrukt. Voor hem hoefde een kind niet, hij vond het prima zonder, sterker nog hij vond het fijn zonder. Voor hem was de afweging dat hij zijn vrijheid kwijt zou zijn zodra er een kind was. En dat klopt, niet zozeer dat hij zijn vrijheid kwijt was, maar meer dat ik niet de hele tijd braaf achter hem aan liep. Dat is nu nog steeds heel duidelijk. Ons kind heeft ervoor gekozen om 6 weken bij de een te wonen en dan 6 weken bij de ander. Ondertussen gaat ze wel op b.v. zondag bij de andere ouder eten en een avond in de week. Zo houd ze met beide ouders contact. Nu is ze bij ons. De weken dat de stiefkinderen van haar vader bij hun zijn is ze welkom op zondag. De andere zondagen niet. Kortom, hij houdt die hang naar vrijheid en zonder kind zijn met partner.

Ik hoop dat voor jezelf een goede keuze kunt maken. Ik heb geprobeerd je wat overdenkingen mee te geven. Ieder mens is anders en wat voor mij geldt hoeft niet voor jou te gelden. Maak dus echt zelf je keuze, alleen op die manier kun je voor de volle 100% achter jouw keuze staan. Ik wens je heel veel sterkte

Zelfstandigheid

Hoe zit het met je zelfstandigheid. Nu je al zo jong aan een relatie bent begonnen.

Ik zou de tijd nu gebruiken om te zorgen voor voldoende financiële zekerheid en een fijn huis zodat je zonodig ook alleen een kind kunt krijgen.

Ik heb indertijd ook mijn relatie verlaten. En omdat we al lang een relatie hadden hebben we eerst nog gesprekken gehad met een therapeut.
Dat was achteraf geen aanrader want mijn toenmalige partner ging nog liever uit elkaar dan praten over onze relatie.

Ik weet niet wat beter is. Ik vond het ook niet kunnen om een partner dan maar te confronteren met een zwangerschap. Maar het schijnt goed te komen in veel gevallen. Er kan een hoop koudwatervrees zijn bij sommige mannen.

Tsja

Bij de meeste mensen van jouw leeftijd staat de kinderwens nog op een laag pitje, en begint die pas rond hun dertigste op te spelen.

Je bent nog zo jong dat je nog ruim de tijd hebt om de beslissing uit te stellen, maar aan de andere kant is het ook wel plezierig om nog zeeen van tijd te hebben om een andere relatie op te bouwen voordat je aan kinderen begint in plaats van dat het vijf voor 12 haastwerk moet worden.

Over twintig jaar ben je 43, sterk verminderd vruchtbaar en heb je een man van 60. Dat is geen toekomstbeeld dat ik mijn eigen dochter toe zou wensen.
Liever nu de tijdelijke pijn van een breuk, dan die van een jarenlange onvervulde, sluimerende kinderwens. Dat zet een enorme druk op eenrelatie. Sowieso zou ik het haar afraden om haar verlangens ondergeschikt te maken aan de die van haar partner.

Ik wens je veel wijsheid.

Zekerheid versus onzekerheid

Bij wat ik nu zeg, ga ik er voor het gemak even vanuit dat jouw kinderwens blijvend is.

Het lastige is, denk ik, dat je uiteindelijk (dus niet per se nu) moet kiezen tussen zekerheid en onzekerheid.
Dat je vriend geen kinderen wil, is een zekerheid. Als je je kinderwens laat voorgaan en je verbreekt daarom de relatie met je vriend, dan ga je toch iets onzekers aan want je weet niet of je dan wel de juiste partner vindt en of je ooit kinderen kunt krijgen.

Dus ja, een duivels dilemma waar je alleen zelf in kunt bepalen welke kant het op moet. Niemand kan zeggen waar jij op de lange duur wel of niet spijt van zult krijgen of waar jij mee kunt leven. Dat maakt het tegelijk zo ingewikkeld want je moet iets kiezen wat zo slecht te overzien is.

Maar 1 ding is wel belangrijk: maak een beslissing voor jezelf. De vraag is hoe jij verder wilt met jouw leven. Hoe jij je toekomst ziet. Laat daarbij je vriend ook in zijn waarde. Je mag natuurlijk wel aangeven wat voor jou belangrijk is en wat voor jou is ook een breekpunt kan zijn. Dat is jouw deel en daar moet je zelf verantwoordelijkheid voor nemen. Probeer hem niet ten koste van alles te overtuigen van iets waar hij zelf een heel stellige mening over heeft. En, hoewel je de indruk niet geeft dit van plan te zijn, ik zeg het toch maar even: probeer vooral niet stiekem zwanger te raken tegen zijn zin. Dat is immoreel ten opzichte van hem (hij mag voor zijn eigen leven bepalen of hij wel of geen vader wil worden) en het eventuele kind (heeft het recht door beide ouders gewenst te zijn).

Sterkte met afwegen.

Mijn visie

Ik heb zelf ook heel lang kinderen gewild. Ik vond kleine kinderen altijd heel leuk en schattig. Totdat ik dus een aantal jaar geleden een stiefzoon kreeg en dat heeft mijn visie wel anders gedraaid. Ik heb zelf best wel wat rust nodig, want prikkels verwerken gaat bij mij nog weleens wat lastiger, dus ik ben altijd blij als stiefkind op school zit of weer naar zijn moeder is. Niet dat hij hier niet welkom is, laat ik daar even duidelijk in zijn. Als je zelf kinderen hebt is dat niet. Daarbij vind ik ze vooral leuk tot een jaartje of 5. Niet dat ze daarna niet meer leuk kunnen zijn, maar het schattige is er dan wel vanaf. Als een vriendin van mij zwanger is, dan voel ik mij wel even rot, maar dan ga ik bij mij zelf alles op een rijtje zetten en is de kinderwens toch niet zo sterk. Er ook zoveel misgaan en dat zou ik geestelijk niet aankunnen en geld speelt ook een rol... Daarbij lees ik genoeg verhalen dat het snel stuk kan lopen het gezin als je in zo'n situatie als ik zou zitten: stiefkind en dan nog eigen kind. De vader is al een bepaalde manier van opvoeding gewend en ik heb in sommige opzichten een andere kijk hierop en dat gaat botsen ook naar het stiefkind toe. Bijv. Stiefkind mag de hele dag op de pc, ik ben het daar niet mee eens, maar het is mijn kind niet dus ik kan er niets mee. Ik krijg zelf een kind: eindelijk kan ik het zo opvoeden zoals ik wil, dus max. 2 u scherm per dag. Kind voelt zich verongelijkt met stiefkind, want waarom hij wel? Vriend en ik krijgen ruzie hier over enz. Dus ja zelf heb ik er goed overnagedacht en het laten rusten dat ik geen eigen kind zou krijgen. Ik probeer dan zelf ook mij te spiegelen met anderen die geen kinderen hebben, zodat ik weet dat ik niet de enige ben (weet ik natuurlijk wel, maar wil dan gewoon bevestiging en denken oh ja ben niet de enige).

Kind

'Als je je kinderwens laat voorgaan en je verbreekt daarom de relatie met je vriend, dan ga je toch iets onzekers aan want je weet niet of je dan wel de juiste partner vindt en of je ooit kinderen kunt krijgen.'

Ik zou zelf voor de kinderwens gaan, maar zoals Laetitia al schrijft, neem je wel een risico. Wat als je geen kinderen kunt krijgen, of geen geschikte partner tegen komt ... ?

verschillende toekomstverwachtingen

Als je kinderwens zo sterk is denk ik niet dat de relatie standhoud. Als je samen een relatie hebt, ontwikkel je ook samen ideeën en dromen over jullie toekomst, hoe je samen oud wil worden, etc. Dat hoeft natuurlijk nooit helemaal hetzelfde te zijn, maar als dat zo enorm uit elkaar ligt als bij jullie, dan zie ik dat gewoon niet samen gaan. Dus ook al laat je het vraagstuk van kinderen voorlopig rusten, het blijft als een donkere wolk boven jullie relatie hangen. Eerlijk gezegd zou ik ook geen partner willen hebben die alleen maar een kind wil omdat jij dan bij hem blijft. Ik zou toch echt graag een vader voor mijn kind wensen die zelf een kinderwens heeft.
Ik zou de relatie dus nu uitmaken, want je investeert nu in een relatie met geen toekomst.

Hij wil misshien

Je schrijft dat hij misschien toch 1 kind wil, is dat iets om toch mee door te gaan? Het is dan wel niet het perfecte plaatje maar wel een stap en wie weet hoe het gaat. Er zijn veel mannen die niet zo nodig kinderen willen hebben en veranderen totaal als er eenmaal een kind is. Maar ik ken ook verhalen waarbij de relatie het bij dit scenario niet redde, sommige mannen kunnnen er nu eenmaal niet tegen om niet alle aandacht te krijgen of willen het heel pertinent niet. Houd er dan rekening mee dat je echt alleen voor de zorg van jullie kind komt te staan.
En stel dat je kiest om de relatie te verbreken hoe makkelijk zou het zijn om dan wel een man tegen te komen die ook een kinderwens heeft? Ik zelf vind het erg moeilijk om een relatie te krijgen ik word niet snel gek op iemand en andersom al helemaal niet maar een vriendin van mij zit nooit langer dan een paar weken zonder relatie. Bovendien is het moeilijker om iemand te vinden als je diep in je hart nog van je ex houdt.
Ik heb mijn hele leven een vurige kinderwens gehad en heb ook kinderen gekregen van de tweede man waar ik een relatie mee had maar dit huwelijk liep al snel stuk en ik ben al weer ruim 10 jaar alleen en ik moet zeggen dat ik een partner heel erg mis. En ik mis een partner niet alleen als medeouder voor mijn kinderen maar vooral als support van mezelf ik bloei op als er iemand veel van mij houdt dat is zo'n geborgen gevoel. Ik weet dat ik praat met de ervaring om kinderen te hebben dus zo veel zal mijn reactie je niet brengen maar gooi een goede relatie niet zo maar weg maar probeer hier samen een weg in te vinden ook al zou dat een compromis zijn van 1 kind.

Same here

Ik kreeg na verloop van tijd een enorme kinderwens, een soort oerdrift, maar mijn vriend wilde geen kinderen. Ik heb hem toen gezegd dat ik bij hem weg zou gaan, omdat geen kinderen krijgen hoe dan ook tussen ons in zou komen te staan. ( overigens ging dat kinderen krijgen bepaald niet van een leien dakje). Hij wilde toch samen blijven en het kind is er gekomen, in de hoop dat hij zou bij draaien en verliefd zou worden op dat babietje. Helaas gebeurde dat niet en was hij na een paar maanden vertrokken, omdat hij het echt niet aan kon. Voor mezelf vond ik dat niet eens het ergste, achteraf was ik sowieso niet gelukkig geweest met een man die vooral aan zijn eigen vrijheid hechtte. Maar voor mijn kind vond ik het heel erg, dat zijn vader te weinig beschikbaar voor hem was. Daar heeft hij het echt moeilijk mee.

Dit wetende, zou ik in jouw situatie de relatie (op termijn) verbreken. Een relatie kan altijd aflopen, de kinderwens blijft. En zeker gezien de jonge leeftijd waarop jij aan deze relatie bent begonnen en het leeftijdsverschil tussen jullie, denk ik dat de kans best groot is dat deze relatie sowieso geen stand houdt.

Ik krijg dat beeld ook niet weg

Het beeld van een 32-jarige man die verliefd wordt op een meisje van 16. Nu zijn jullie al enige tijd samen, maar je bent nog steeds jong, 23. Kan het zijn dat hij ook voorkeur heeft voor een (jong) meisje in plaats van een volwassen vrouw?
Aan de andere kant: het inlossen van vrijheid is onmiskenbaar. Dat zit niet alleen in de onontkoombare tijd die je aan zorg moet besteden, maar ook in de verplichtingen die er zijn, bijvoorbeeld op financieel gebied. Je kunt je niet meer zomaar vrijheden veroorloven als een baan opgeven.

Tsjor

Ik ook niet

Ik probeer erg hard ruimdenkend te zijn en niets van dat leeftijdsverschil te vinden, maar eerlijk gezegd kan ik me mijn zoon van 25 niet eens met een scholiere van 17 voorstellen.

Als eerdere relaties op zijn ontbrekende kinderwens zijn stukgelopen was jouw leeftijd een pluspunt omdat dit vraagstuk de eerstkomende 10 jaar niet op zou duiken. Statistisch gezien dan, jij bent er vroeg bij. Vraag is of dit eerlijk is ten aanzien van jou.

De opmerkingen over het risico dat je loopt om nooit meer een partner te vinden bevreemden me. Kom op, TS is 23, geen 63

nee ik denk

Dat jouw kinderwens, als die nu al zo sterk is, niet meer weggaat. En ik denk ook dat jouw relatie op den duur geen stand gaat houden als je je aanpast aan zijn wens.
Dit gaat enorm zitten broeien vrees ik en vermoedelijk ga je dit hem uiteindelijk vreselijk kwalijk nemen...

Kenfan

Ik ben zo iemand die dat zegt, dat breken met deze partner vanwege de kinderwens het risico heeft dat er alsnog geen kinderen komen. Ofwel doordat er geen goede relatie meer komt, ofwel omdat kinderen krijgen er gewoon niet inzit.
Het gaat er niet direct om of dat waarschijnlijk zal gebeuren. Want je hebt gelijk: ze is nog maar 23 en heeft wat dat betreft alle tijd en mogelijkheid om iemand te vinden. Maar het is geen vaststaand gegeven.

Feit is wel dat dat het mss lastig is iemand te vinden die dat evenaart als ts nu het gevoel heeft in deze man de liefde van haar leven te hebben gevonden. Iemand die nog beter moet zijn want de nieuwe liefde moet ook nog kinderen willen. En dan moet je allebei ook nog vruchtbaar zijn. Geldt ook voor ts. Want stel: ze laat deze relatie gaan en krijgt met een volgende man om welke reden dan ook alsnog geen kind. Dan moet ze er wel vrede mee hebben dat ze niet meer samen is met de man waar ze nu veel van houdt.

Ik zit er wat dat betreft wat dubbel in. Ik vind dat je in een relatie allereerst de keuze maakt voor elkaar. Om samen oud te willen worden. Tegelijkertijd zou ik het serieus moeilijk hebben gevonden als mijn partner geen kinderen zou hebben gewild. Bij niet willen weet ik niet of de keuze zou zijn geweest ‘met jou wil ik oud worden’ bij niet kunnen zeker wel.

Willow

'Vandaag heb ik een goed gesprek gevoerd met mijn moeder en zij gaf mij het advies om het in ieder geval nog een paar jaar aan te kijken, ik hoef nog niet pronto een beslissing klaar te hebben staan.'

Besef wel dat het alleen maar lastiger wordt om weg te gaan als de relatie langer duurt. En dat je ondertussen de kans verkleint om de vader van je kind(eren) tegen de komen.

Maar voorlopig blijven betekent in feite dat je voor je relatie kiest en (dus) niet voor kinderen. Niet kiezen is namelijk ook een keuze.

'Jammer dat die sterke meningen over ons leeftijdsverschil zo erg naar voren komen. Daar gaat mijn dilemma op dit moment niet over en daar word ik niet echt mee geholpen..'

Deels gaat het dilemma daar wél over. Met dit leeftijdsverschil is er namelijk geen sprake van 'samen volwassen worden' en 'samen naar het gezin toe groeien'. Over 10 jaar is hij (bijna) 50, denk je echt dat hij dan ineens wel zin heeft in gebroken nachten en vieze luiers? Ze zullen denken dat hij met zijn kleinzoon op pad is.

Laat ze fijn denken.

In mijn omgeving zijn er meerdere mannen vér boven de 40 jaar bezig met de tweede leg. Genoeg scheidingen waarna er met een nieuwe liefde nog een kindje bijkomt. Ik ben het wel eens met de moeder van Willow. Rustig nadenken, nog tijd genoeg. Laten we bijvoorbeeld eens 5 jaar verder zijn. Dan is Willow 28 jaar en haar partner 44 jaar.
Ze hebben een fijne relatie, die zou ik ook op de eerste plaats zetten. Zelf heb ik nooit de allesoverheersende kinderwens gehad. Een leven zonder kinderen kon ik ook prima voor me zien.

Willow, leeftijdsverschil (#20)

"Ik was 17 toen ik een relatie kreeg met mijn partner, ja dat zal vast nog steeds erg raar zijn voor andere mensen. Ik vind het altijd erg lastig en jammer wanneer mensen hier inderdaad niet ruimdenkend in zijn. " en "Ik was erg vroeg volwassen, heb nauwelijks tot niets meegemaakt van een uitgaans-fase en had er ook geen behoefte aan. Ik viel altijd al op volwassenere jongens/mannen die niet zo kinderachtig waren. Toch had ik ook niet voorzien dat ik dan uiteindelijk zou vallen op een veel oudere vent. "
Ik begrijp dat. Ik was 18 en mijn partner 28. Ik was in vrijwel ieder gezelschap de jongste, mijn sociale kring bestond vrijwel uit mensen die ouder waren. Jongens van mijn leeftijd waren voornamelijk druk met het (helemaal zelf!)opnieuw uitvinden van het wiel. al volwassen was.

Ik denk dat ik op mijn 23ste een gelijk beeld had van mijn relatie als jij nu. Maar ik ben 30 jaar ouder en wijzer en laat me zeggen: jij zult je nog veel verder ontwikkelen de komende jaren. Je partner zal dat minder doen. Dat kan zeker een dilemma opleveren.

28 jaar

Ik was 29 toen duidelijk was dat het met mijn langdurige relatie niet ging lukken vanwege een eenzijdige kinderwens. Het is me gelukt maar hoe is nog wel een dingetje.
Ik was 38 en 40 bij de geboorte van de kinderen. Je tijd vliegt voorbij op deze leeftijd.

Eigenlijk zit niemand te wachten op iemand die expliciet een kinderwens heeft, tenzij je aanstaande partner ook een kinderwens heeft. Maar het is een stuk moeilijker om dat niet de olifant in de kamer te laten zijn.

Leeftijdsverschil

#1
“Ik zal mezelf even voorstellen; ik ben 23 jaar en heb nu een 6,5 jarige relatie met een 15 jaar oudere man (39 jaar).”
#19
“Ik schrik wel dat er wordt gereageerd met de boodschap dat mijn relatie sowieso geen stand houdt vanwege het leeftijdsverschil..”

Willow, volgens mij zegt niemand dat jullie relatie sowieso geen stand zal houden vanwege het leeftijdsverschil. Er wordt wel gezegd, dat de kans groter is dat hij geen stand zal houden. Dat is wetenschappelijk bewezen. Relaties waarbij partners even oud zijn hebben de meeste kans om te overleven.
Maar uiteindelijk is het statistiek en zal niemand weten hoe het bij jullie gaat. Maar wel dus statistisch een hoger risico dat het mis gaat. Jouw kinderwens en zijn niet-kinderwens kunnen daarbij ook een rol spelen.

Ik vind het leeftijdsverschil op zich geen probleem. Wel dat jij 17 was en hij toen 33 jaar, dus bijna 2x zo oud. Dus de vraag is meer: hadden jullie toen en hebben jullie nu een gelijkwaardige relatie?
Ook financieel (kan je financieel voor jezelf zorgen?) en qua afhankelijkheid bijvoorbeeld. Woon je in zijn huis? Dus als jullie uit elkaar gaan heb jij een probleem, niet hij? Dat zijn dingen die meespelen. Daar is vaker ongelijkwaardigheid bij grote leeftijdsverschillen waarvan eentje (vaak de vrouw) jong in een relatie is gestapt.
Het gaat er niet om jou een rotgevoel te geven, ik heb geen idee hoe het bij jullie is, maar je kunt er zelf over nadenken of jullie relatie echt gelijkwaardig is.

Kinderwens

#2
“Ik lees trouwens dat er bij sommige vrouwen wel een kinderwens was rond hun 20e, maar dat die verdween rond de 30e. Komt dit vaak voor?”

Ik weet het niet. Ik denk dat dat de uitzonderingen zijn dus ik zou daar niet op vertrouwen. Ik heb een vriendin die haar kinderwens voor haar man on hold heeft gezet, maar uiteindelijk eind dertig heel graag een kind wilde. Het is er nooit meer van gekomen, Ze zijn gescheiden. Echt heel triest.
Ik ken ook een stel waar zij geen kind wilde, hij wel. Uiteindelijk gescheiden, en binnen no time had ze een kind met een ander.

Er zijn er ook waarbij de man uiteindelijk met de volgende vrouw wel een kind krijgt terwijl zij zonder kind achter blijft. Dat wil je echt niet meemaken.

Kinderen zijn voor mij het mooiste wat me ooit overkomen is. Maar als je geen kinderen krijgt (en zeker als je daar bewust voor kiest) dan weet je (meestal) gelukkig niet wat je mist. En daarnaast, naast intens geluk krijg je er ook zorgen bij. Dus die zorgen mis je als je geen kinderen krijgt.

egoisme

#6
“Ik zou absoluut niet mijn zin willen doordrammen, want we spreken ook over zijn geluk. Het zou in mijn ogen enorm egoïstisch zijn om dit avontuur 'gewoon' aan te gaan in de hoop dat hij wel smoorverliefd zou worden op het kleine hummeltje..”

Zou je vriend dat omgekeerd ook zo zien?:
“Ik zou absoluut niet mijn zin willen doordrammen want we spreken ook over haar geluk. Het zou in mij ogen egoïstisch zijn om haar niet de kans te geven moeder te worden. Ik kan mezelf de kans geven wel smoorverliefd te worden op het kleine hummeltje.”

Geen kinderen willen

#7
“Om in te gaan op de reactie van Miekemieke, mijn vriend heeft meerdere relaties gehad die bijna allemaal stukliepen bij de kindervraag.”

Wist je dit voor je een relatie met hem kreeg?
Hoe vond je dat toen?

stress

#1
“Ik voel zo veel stress en onrust, dat ik dit afreageer op mijn partner. Dat verdient hij natuurlijk helemaal niet. Hij is enorm empathievol en onze communicatie is ijzersterk!”

Waarom voel je zoveel stress en onrust? Op zich hoef je niet vandaag te kiezen.
Realiseer je wel dat de tijd voorbij vliegt. Dus je hoeft niet nou te beslissen, maar stel het ook niet eindeloos uit. En hoe langer je wacht, hoe meer je tijd verliest om (indien nodig) een andere partner te vinden, jullie tijd te gunnen eerst samen te genieten en daarna te zien of je zwanger kunt worden (bij mij duurde het 3 jaar en dat waren 3 hele lange jaren!).

Waaraan merk je dat hij bij dit onderwerp empathievol is? Wel fijn dat hij empathisch is!