kinderen die liegen en elkaar beschuldigen

tja

'We hebben nu tegen de kinderen gezegd dat ze alledrie straf krijgen als wij niet weten wat er precies is gebeurd.'

Dat gaat natuurlijk niet werken in het tweede geval als er eentje wel de waarheid spreekt. Straf krijgen voor iets wat de andere twee doen is dan natuurlijk niet fijn (zeker als die andere twee toevallig van de andere ouder zijn). Ik denk dus dat je hier goed op moet passen.

Waarom is het zo'n issue om precies te achterhalen wat er is gebeurd? Om wat voor soort dingen gaat het precies? Als ze allemaal kunnen schrijven kun je vragen of ze hun versie van het verhaal willen opschrijven ipv dat ze het moeten vertellen waar de andere kinderen bij zijn. Het is dan lastiger om te conformeren met elkaar, geef ze dan allemaal papier en pen en stuur ze naar een aparte ruimte om op te schrijven wat er volgens hem of haar is gebeurd.

Je kunt er ook voor kiezen om de straf wat milder te laten zijn en het aan alle drie te geven zonder dat je vooraf vraagt wat er is gebeurd, dan is het in ieder geval niet zo dat er eentje de waarheid sprak en vervolgens nog een flinke straf krijgt. De hele straf is dan lichter (samen x of y opruimen).

Maar misschien moet je wat voorbeelden noemen om het te verduidelijken. Ik ben in ieder geval blij dat het blijkbaar niet altijd twee tegen één is waarbij die ene dus de dochter van je vriendin is tegen die twee van jou maar misschien is het wel vaak de twee meiden tegen de enige jongen. Pas daar ook voor op.

Het zijn vaak kleine dingen

Zoals bijvoorbeeld of de tandjes zijn gepoetst of dat je savonds je bed steeds uitloopt. Maar er is ook pas geleden iets wat duurders kapot gemaakt en dan is geen van de drie eerlijk. Ze hebben dan bijvoorbeeld alledrie een verhaal en er is geen touw aan vast te knopen. haha

Er is gelukkig geen samenspanning van mijn kinderen naar mijn stiefdochter. Dat is namelijk het gekke. Ze nemen het soms ook voor haar op. Ik heb het vermoeden dat er gejokt wordt omdat ze bang zijn voor de gevolgen. Dat weet ik natuurlijk niet zeker en dat zie ik meer aan de lichaamstaal.

Mijn vriend en ik zitten gelukkig heel erg op 1 lijn qua opvoeding, we willen voorkomen dat dit verder gaat ontwikkelen, want dat zou niet in het voordeel zijn van onze relatie. Dus daarin staan we heel sterk. We steunen elkaar als we een gesprek hebben met de kinderen en vullen elkaar aan. Ik denk ook dat dat wel een basis is die belangrijk is.

We geven nu als straf bijvoorbeeld een half uur eerder naar bed voor als er gejokt wordt. En zoals we het nu hebben afgesproken doen we dat bij alledrie.
Mijn dochter zit net in groep 3. Ze kan nog niet zo goed schrijven. hihi.

stoppen met straffen?

Dan hoeven ze niet meer te jokken om onder een straf uit te komen.
Een kind in groep 3 mag wel wat meer begeleiding, je kunt er toch gewoon voor zorgen dat ze haar tanden poetst en niet steeds bed uitkomt bijv? Of dat ze niet de kans krijgt dure dingen stuk te maken.

inderdaad

Niet straffen. Misschien werk overleg beter: jongens hoe lossen we dit op? Verzin manieren om samen te werken en elkaar te helpen. En begeleid het wat meer. Ik snap bijvoorbeeld ook niet hoe een groep 3 kind zou kunnen 'liegen' over tandenpoetsen, want daar ben je toch zelf bij?

Ik zou iets ook niet te snel 'liegen' of 'jokken' noemen. Als er iets duurs kapot gaat denk ik dat het gros van de kinderen met een smoes zal komen (zeker als ze weten dat er straf op zal volgen) i.p.v. eerlijk te komen vertellen wat er gebeurd is. Dat lijkt mij gewoon 'des kinds'.
Als je er nu vanuit gaat dat het niet expres gebeurd is, dan hóeft er ook helemaal geen straf te komen. Hooguit kun je het nog hebben over: hoe kunnen we voortaan voorkomen dat zoiets gebeurd?

Kortom: niet straffen maar veel positiever benaderen. Denk dat je daar een stuk verder mee komt.

inderdaad

Ik begrijp dat tandenpoetsen en bed uitkomen ook niet, waarom weet je niet wie dat was? Dat kun je toch gewoon vóór zijn (of er bij zijn)? Komt er ook geen straf.

Ben het ook eens dat bijna elk kind een smoesje verzint als er iets duurs stuk valt, gewoon de eerste reactie en inderdaad wellicht omdat jullie te veel bezig zijn met straffen en 'allemaal gelijk' straffen en 'op één lijn zitten'. Misschien is dit juist het gevolg?

Straffen

Ik straf eigenlijk nooit, maar zeker niet voor ongepoetste tanden of uit bed komen. Sowieso moet je bij jonge kinderen minstens een keer per dag napoetsen, dus dan heb je dat probleem niet. Over het uit bed komen zou ik eens nagaan waarom ze dat doet. Kan ze niet slapen, is ze bang dat jullie het leuk hebben zonder haar?
Tja en dingen die stuk gaan, dat is helaas inherent aan het hebben van kinderen De dingen die echt kostbaar of onvervangbaar zijn houd ik zoveel mogelijk bij sloperige handjes vandaan. Ze doen het ook nooit expres, dus om daar dan straf voor te geven...

hoe oud?

Hoe oud zijn de kinderen? 1 een jaar of 6 (groep 3) en de andere 2?

Uit de eerste post dacht ik dat het om tieners ging maar als ze allemaal rond de 6 zijn zou ik het een stuk relaxter aan gaan pakken. Bv niet straffen voor niet tandenpoetsen maar constateren dat het nog niet gedaan is en het dan alsnog doen. Zeker als je denkt dat ze 'liegen' omdat ze bang zijn goor straf zou ik juist even niet straffen. Wel laten weten dat jij (en zij!) best weet dat het echte verhaal anders is.

Van een 6 jarige verwacht ik nog dat 'waarheid' en fantasie wat door elkaar lopen. Ik zou juist belonen zodra iemand de waarheid vertelt in een moeilijke situstie (zoals iets stuk maken).

Ze zijn

6, 8 en 9.

Ik denk dat wij als ouders toch een beetje op een andere lijn zitten als dat ik hier zo lees. Ik vind liegen gewoon echt niet oke. (1 reden daarvoor bijvoorbeeld is dat mijn zoon 9 is en dus bijna een tiener, ik wil gewoon geen liegende tiener in huis, die denkt dat het oke is, want nu is het liegen nog klein, maar wat gebeurt er over 2 jaar)Als ik bijvoorbeeld vraag heb je je tanden gepoetst en dat wordt bevestigd terwijl ze niet hebben gepoetst dan vind ik dat zeg maar zorgwekkend. Nou begrijp ik wel dat tandenpoetsen misschien niet een goed voorbeeld is. Maar als er een duurder gebruiksvoorwerp wordt gesloopt en alle drie de kinderen vertellen een ander verhaal dan vraag ik mij wel af hoe daarmee om te gaan.

Het is gewoon een lastig iets. Soms doen ze met zijn 3en een beetje gek, maf en wild. Dan is er eentje die iets kapot maakt terwijl ze in principe het alle drie had kunnen overkomen. Dan krijg je wijzende vingertjes.

Ik hoop dat er ook nog mensen reageren die wel begrijpen waarom ik dit belangrijk vind.

Barveaux

Ik wist zeker welk kind eruit bed kwam. De ene sliep en de andere heeft een krakend bed. Het kindje waar het over ging zat te klagen over dat de anderen smorgens zo vroeg wakker zijn. Dus ik zei maar oh jij liep gisteravond ook over de overloop. Dit werd vervolgens in alle toonaarden ontkend en dat verbaasd mij dan. Waarom liegen over zoiets simpels? Er kan toch gewoon gezegd worden van goh ja maar ik kon niet slapen. Nee dan volgt er een heel drama omdat de waarheid niet verteld wil worden.

Snap het wel

Ik snap het wel maar ik denk dat straffen niet de oplossing is.

Een 9 jarige weet al dat liegen niet mag (neem ik aan) dat hoef je niet meer te leren door te straffen. Ik zou me afvragen waarom iemand dan liegt (bang voor de consequenties?) en laten ervaren dat liegen/jokken niet loont maar eerlijk zijn wel.

Dus gewoon je warme bed uit als je niet gepoetst hebt en prijzen als je iets stuk maakt en het eerlijk zegt. (En dan kan je daarnaast best mopperen over voorzichtig zijn met mooie spullen en het gesprek aangaan over hoe je het volgende keer voorkomt). Ik neem tenminste aan dat ze niet expres spullen stuk maken en er daarna over liegen.

Zeker bij een bijna puber zou ik inzetten op kweken van een goede vertrouwensband. Mijn doel is dat kinderen weten dat ze altijd bij me terecht kunnen. Ook (juist) als ze iets stoms hebben gedaan.

'Er kan toch gewoon gezegd worden van goh ja maar ik kon niet slapen. Nee dan volgt er een heel drama omdat de waarheid niet verteld wil worden.'

Blijkbaar omdat het kind bang is voor de consequenties. Probeer eens tot 1 jan bij al dit soort akkefietjes uit te leggen dat als ze gewoond de waarheid spreken (je hebt vaak genoeg door wat de waarheid IS) je ze dan 'gaat belonen' en dat 'we hier in huis niet jokken'. Vergeet die straffen even, vergeet ook dat je zoon een 'tiener' gaat worden. De meeste jongens geven pas problemen voor wat dat betreft als ze 14 zijn (meisjes beginnen veel eerder) dus ik zou daar nu nog niet zo bang voor zijn. Die van mij is 13 en nog een heerlijk knuffeldier, er zit geen kwaads in.

Ik snap

je bedoeling, maar denk dat je het te ernstig, groot en voorspellend maakt, terwijl je zoon eigenlijk gewoon een jong kind is in plaats van bijna een tiener die gaat liegen als puber als het nu niet wordt gestopt enz.
Je zoon is geen lawine die binnen een paar weken naar beneden zal rollen en zich in het verderf zal storten.
Ze trekken elkaar mee in kattekwaad, uitproberen, grenzen verkennen.
Als je lijnen gaat trekken waar straf op staat, zullen ze uiteindelijk misschien wel afstandelijker naar je worden.
Ik ben helemaal niet tegen correcties en consequenties, maar de manier waarop je er nu over praat lijkt me dat ietwat te bezorgd dan wat er feitelijk plaatsvindt.
Zorg dat ze zich open en veilig bij je voelen, zeg gewoon dat je het juist fijn vindt als ze iets zeggen/toegeven en dat je samen een oplossing bedenkt.
Dáár haal je namelijk straks je voordeel uit als ze echt in de pubertijd komen. Want pubers interesseert het meestal helemaal niets wat jij vindt en je invloed is dan zo goed als nihil.

Je zegt ook dat ze als ze de waarheid niet zeggen dan zoveel gedoe krijgen. Ik denk dat ze er van binnen al denken dat ze er sowieso gedoe mee krijgen, dat dat stukje nog niet duidelijk is misschien.
En het is misschien ook handig wat te lezen over de leeftijdsfase van kinderen om te zien wat erbij hoort enz.

Zomaar wat redenen om te "liegen"/liegen:
1. Om straf te ontwijken
2. Uit gewoonte
3. Omdat ze het gedrag afkijken van anderen
4. Uit angst voor de boosheid van de ouder
5. Om anderen niet teleur te stellen/ uit schuldgevoel

Wie weet zit het antwoord van jouw kind er ook tussen en kun je dat gaan doorbreken en voorkomen.

Ik had ooit eens een stukje chocola gepakt zonder te vragen en was betrapt door mijn moeder.
Geen groot vergrijp, maar ik zag dat ze behoorlijk boos was.
Dus wat ik ook ging doen: de waarheid vertellen of niet, kwaad was ze toch al. Dan kon ik maar beter volhouden dat ik het niet gedaan had, dat vond ikzelf de mildste oplossing.
Mijn moeder zei achteraf: het ergste vond ik dat je er om loog.
Ja duhuh, ik zag al van te voren aankomen dat ze sowieso boos was, ik had geen keus meer in mijn ogen en ik vond dat ze daarmee net zo goed aan het liegen was; boosheid was er al. Ik schat in dat ik 9 was in die tijd. Ik ben heel goed terecht gekomen, rook niet, drink niet, ben nergens mee uit de band gesprongen en heb een goede relatie met mijn ouders.

.

even dat voorbeeldje over die vaas of wat het was

Drie kinderen zijn aan het rennen en springen door de kamer. Dan valt de vaas om doordat 1 (of misschien 2) van de kinderen daar tegenaan stoot. M.i., in dit geval, hebben ze dan alle drie de 'schuld'. Ik als ouder zou helemaal niet persé willen weten wíe tegen de vaas heeft gestoten. De 'fout' die ze op dat moment hebben gemaakt, is door de kamer rennen (met het risico dat er iets valt o.i.d.) en dat hebben ze alle 3 gedaan. Ik zou ze in dat geval bestraffend toespreken dat er NIET door de kamer gerend mag worden, want zie wat er kan gebeuren. En dan kan je er best nog even bij vermelden dat het een dure (of met emotionele waarde) vaas was. Dan is het klaar en verder geen straf. Maar de boodschap moet dan wel duidelijk zijn, dus als ze de volgende keer wéér door de kamer rennen en niet stoppen als je ze daartoe maant, dan volgt er voor alle 3 'straf'. Die straf zou zich bij mij beperken tot alle drie naar eigen kamer.
Bibi

De bekende weg

Ik vind ook dat je niet moet vragen naar de bekende weg. Als jij weet dat een kind zijn tanden niet heeft gepoetst. Waarom vraag je het dan? Je geeft dan een opening tot 'liegen' (wat ik overigens geen liegen zou noemen, hoogstens jokken). Dat geldt ook voor het uit bed lopen. Of je reageert op dat moment of je houdt je mond erover en vindt het ook niet erg. Zo'n vraag roept op dat je het niet goed vindt, dus draaien ze er maar wat om heen. Dat heeft zelfs niets met jokken te maken, in mijn ogen. Niet een antwoord is goed!
Als jij op een andere manier reageert komt het jokken/liegen ineens niet meer voor. Als jij erbij bent met het klaar maken om naar bed te gaan dan zijn de tanden gepoetst, als er kinderen stoeien en er gaat iets kapot dan is het toch niet relevant wie de vaas heeft omgestoten? Er werd gestoeid en daardoor ging er iets stuk. Nutteloos toch, om dan te vragen wie het stuk heeft gemaakt?
Het is voor kinderen verwarrend als je dingen vraagt waarvan zij ook wel weten dat je het heus wel weet. Ze zijn slim genoeg, alleen nog niet in het geven van het door jou gewenste antwoord!

Vergelijk: een puber rookt stiekem, ouder weet dat, puber komt thuis en ouder vraagt: heb jij gerookt? Dank je de koekoek dat hij 'ja' gaat zeggen. Als je er een gesprek over wilt, danwel er iets aan wil proberen te veranderen dan zeg je: ik weet dat je hebt gerookt, ik wil het daar met je over hebben. Heb je plots een goed gesprek!

Stella, ook nog:

Jouw titel: kinderen die liegen en elkaar beschuldigen.
Je hebt het over kinderen van 6, 8 en 9! Er is echt niets mis met wat de kinderen doen en je hoeft ook niet bang te zijn dat het helemaal mis met ze gaat. Ook niet met de 'bijna tiener' (die nog lang geen puber is, dat duurt nog wel een paar jaar). Het zijn gewoon nog kleine kinderen. Het gaat enorm helpen als jij de manier waarop je naar de kinderen kijkt en wat je van ze verwacht en mag verwachten aanpast.

Wat een hoop bruikbare adviezen en tips

`Als je er een gesprek over wilt, danwel er iets aan wil proberen te veranderen dan zeg je: ik weet dat je hebt gerookt, ik wil het daar met je over hebben. Heb je plots een goed gesprek! `

Zo benaderen we het ook. Maar dat gaat het kindje er gewoon tegenin. Nee ik heb niet gerookt wordt er dan gezegd. Als je dan vervolgens vraagt of je dan zelf een leugenaar bent dan wordt er nog harder geroepen ik heb dat niet gedaan. Het lijkt soms net of het bewuste kindje niet doorheeft wat er nou misgaat.

` De 'fout' die ze op dat moment hebben gemaakt, is door de kamer rennen (met het risico dat er iets valt o.i.d.) en dat hebben ze alle 3 gedaan.`

Dit proberen we ook vaak zo te behandelen. Soms benoemen ongewenst gedrag zonder de naam van het kind te benoemen. We willen onze kindjes graag gelijk behandelen en hen ook het gevoel geven dat ze gelijk zijn. Want ik stond erbij en keek ernaar vind ik ook zo makkelijk. Het kind dat passief toekijkt kan ook het andere kind erop aanspreken dat bepaald gedrag niet mag.

`Ik had ooit eens een stukje chocola gepakt zonder te vragen en was betrapt door mijn moeder.
Geen groot vergrijp, maar ik zag dat ze behoorlijk boos was.
Dus wat ik ook ging doen: de waarheid vertellen of niet, kwaad was ze toch al. Dan kon ik maar beter volhouden dat ik het niet gedaan had, dat vond ikzelf de mildste oplossing.
Mijn moeder zei achteraf: het ergste vond ik dat je er om loog.
Ja duhuh, ik zag al van te voren aankomen dat ze sowieso boos was, ik had geen keus meer in mijn ogen en ik vond dat ze daarmee net zo goed aan het liegen was; boosheid was er al. Ik schat in dat ik 9 was in die tijd. Ik ben heel goed terecht gekomen, rook niet, drink niet, ben nergens mee uit de band gesprongen en heb een goede relatie met mijn ouders.`

Deze ga ik denk ik koppelen aan beloning met goed gedrag. Dus ik zeg bijvoorbeeld. Ik weet dat je dit en dit wel of niet hebt gedaan. Ik zou graag willen dat je eerlijk bent. Ben je eerlijk dan wordt je daarvoor beloond door bijvoorbeeld een x extra te lezen samen, of kleuren, spelletje spelen. Wat dan ook. Blijf je jokken? Dan krijg je straf. Ik moet dit wel met mijn vriend bespreken en dan vooraf aan de kinderen duidelijk maken dat we gaan kiezen voor de beloning van eerlijkheid ipv voor het straffen van fout gedrag. Ik hoop dat mijn vriend hiervoor open staat.

Beloning

Het hoeft niet eens "iets" te zijn waarmee je beloond, het kan ook zijn: fijn dat je dit eerlijk heb gezegd, aai over de bol en verder gaan met wat je aan het doen was. Dat geeft geruststelling bij kinderen en een kans op eerlijkheid.

Aan het einde van de dag kun je bv zeggen dat je het een fijne dag vond en of ze zin hebben in een verhaaltje/spelletje.

En wat Karin, meende ik zei: nodig ze niet uit tot jokken, stel die vragen niet, breng ze niet in de gelegenheid. Zeg dat je het weet, dat het jammer is en dat je niet wilt dat er wordt gerend. Niet zeggen: ben ik dan een leugenaar, daarmee maak je het te groot, en nodig je je kinderen in feite uit tot een discussie die ze niet willen maar die ze ten tweede ook nooit kunnen winnen.
En dat ga je dan de rest van je leven met je kinderen waarschijnlijk nog herhalen. Maar dat is wat opvoeding in feite is: leren, trainen, herhalen tot je een ons weegt in de hoop dat wanneer ze die vaardigheden nodig hebben, ze ze ook weten te gebruiken.
En in hun pubertijd gaan ze weer over allerlei grenzen heen en lijken ze totaal jouw zorgvuldig gekozen opvoeding te zijn vergeten.
Maar soms ineens hoor je van een moeder hoe goed jouw kind zich heeft gedragen, wat een gezellig kind het eigenlijk is en wat een mooi volwassen jong mens het aan het worden is.
En dan weet je: wat jij er thuis hebt ingestopt, komt er in elk geval buitenshuis al weer wat uit

maar

Zou dit werken dan? Mijn stiefdochter bijvoorbeeld wil gewoon het liefste zelf alles bepalen. Zij wil niet de regie uit handen geven door eerlijk te zijn. Dus liegt ze liever. Oorzaak en gevolg lijkt dan niet in haar op te komen. Zij wil bepalen dat haar waarheid de juiste is ofzo. Ze kiest om te liegen of misschien is ze vergeten wat er is gebeurd, bijvoorbeeld omdat ze nog maar net wakker was. Mijn zoon daarintegen wordt juist boos/driftig als hij straf krijgt. Vaak wil hij weglopen en hij geeft enorm grote monden, slaat met deuren, stampvoeten etc.... En mijn dochter loopt te mokken en grommen. Tja ze zijn allemaal anders.

Ik begin mij wel te realiseren dat wij dus zelf een aandeel hierin hebben door steeds de onderste steen boven te willen krijgen. Maar misschien is dat het hele probleem wel. De kinderen willen beter overkomen dan de ander. Dus gaan ze steeds in de discussie, maar ook omdat wij die vragen stellen.

Maar ik zie even de oplossing niet. Want benoemen dat je weet dat iets op een bepaalde manier gebeurd is nodigt alleen maar uit door keihard te roepen dat het niet waar is. Dus als wij benoemen gaan ze juist liegen.

dan niet

Als er eentje boven loopt na bedtijd ga je er meteen heen, of je laat het gaan. Als er iets stuk gaat omdat er wild gedaan wordt binnen geef je aan dat het jammer is dat het stuk is en dat ze de volgende keer echt ergens anders wild moeten gaan doen. (hier zeg ik dan: of rustiger aan, of naar buiten).
Veel dingen kun je ook voorkomen, door veel in de buurt te zijn en te sturen vòòr er wat mis gaat. En sommige dingen moet je ook gewoon laten gaan.
Beter is het dan om op een heel ander moment (bijvoorbeeld tijdens het eten) een gesprek te hebben over eerlijk zijn vs liegen, bijvoorbeeld. Waarom is eerlijk zijn eigenlijk belangrijk? Daar kun je samen over nadenken. Laat iedereen mee praten en meedenken en zich zo een mening vormen.
En volgens mij het aller-allerbelangrijkste: leef voor. Geef zelf het goede voorbeeld: dáár leren kinderen nog het meest van.

Nog wat anders waar ik op kom: praat met kinderen apart, zeker als het om niet-positieve zaken gaat. Als je al een straf geeft, doe dat zonder de anderen erbij. En laat het daarna ook verder echt helemaal rusten.

Geen schuldige aanwijzen

Als er drie iets stukmaken kun je volstaan met flink wat gemopper en hen bijv. laten helpen met opruimen (niet voor straf, maar omdat ze rotzooi gemaakt hebben). Hoe vaak komen dit soort dingen dan voor? Want hier wordt gelukkig niet dagelijks iets stukgemaakt.
Misschien zijn jullie wel heel actieve opvoeders. Ik ben op vakantie wel eens zo'n ouderpaar tegen gekomen. Hun zoontje werd de hele dag aangesproken op alles wat hij deed of liet, terwijl hij voor mijn gevoel redelijk veilig de dag door kwam. Water gooien op de veranda, of met zijn autootjes op de ouderslaapkamer, dat soort acties. Ik grijp zelf alleen maar in als er mensen of spullen stuk dreigen te gaan, en bij schelden. Nou OK, en ik mopper wat af als er weer rotzooi overal ligt

escaleren

Je zit zelf de zaak te escaleren door het gedrag van je kind op hoge poten aan de orde te stellen en ze aan te vallen. Dat nemen ze gewoon over. Ja, maar hij, niet waar, ik was het niet. Je doet het ze zelf voor. En dan zeggen dat die kinderen 'liegen'. Dat leer je ze gewoon zelf aan.
Het is helemaal niet nodig om zo kritisch naar kinderen te kijken. Ze groeien op, ze doen wat, niet altijd meteen het handigste. Je kunt beter even luisteren en kijken wat er aan vooraf gegaan is. Misschien was er een drukke dag, er spookt nog iets door het hoofd van een kind dat uit bed komt. Door er een ding van te maken krijg je dat ontwijkgedrag van een kind. Ze zijn verbaal niet tegen jou opgewassen.

ik denk ook

Dat kinderen soms echt een ander idee hebben van wat er is gebeurd , of ze weten het niet meer. Zeker de 2 jongste kinderen. Mijn zoon van 7 kan soms echt overtuigd zijn dat hij zijn tanden heeft gepoetst, terwijl dat nuet zo is. Hij heeft dan gewoon een ander poetsmoment in zijn hoofd en haalt het door elkaar. Net zo als het uit bed komen. De volgende ochtend weten ze dat gewoon niet meer. Heeft niets met jokken te maken.
Ik heb met mijn kinderen ook wel eens zo, n gesprek over wat wel of niet is gebeurd. Soms kom je daar gewoon niet aan uit. Dan laat ik het zo. En als ik het belangrijk vind dan zeg ik iets van: ok, maar dan weet je vast dat ik het niet goed vindt dat je rondrent, of dat je zomaar de koektrommel leeg eet. Of iets anders. En daarmee is het klaar.
En als het echt belangrijk is, dan praat ik inderdaad met beiden apart. Maar ik zou niet op jokken of het hebben vaneen andere waarheid, een straf zetten.
dat komt de relatie niet ten goede.

een ander idee hebben

Reflectie, kijken naar jezelf, allemaal dingen die een kind moet leren. Maar weet je, kinderen leren heel slecht onder stress. Als er nonstop heel kritisch naar je doen en laten wordt gekeken geeft dat stress.
Als je het zo belangrijk vindt allemaal zit er dan wat meer bovenop, kijk hoe het gaat zodat je tijdig bij kunt sturen. Geef je kinderen meer vrijheid moet je ook accepteren dat niet alles perfect gaat.

lastig maar

Ik heb een groot deel gelezen maar niet alles. Herinner me dat mijn kinderen dit ook deden, heel lastig vond ik dat hoor. Ze bleven soms zo stellig volhouden. Nu zijn ze inmiddels 10 jaar ouder en vertelden ze wel eens hoe dat toen ging. Zoon (toen altijd de onschuld zelve dacht ik, de jongste met van de grote blauwe ogen) kon blijkbaar liegen dat het gedrukt stond...ben er vaak ingetrapt. Wat hier nog het beste werkte was zeggen "je krijgt geen straf, maar ik wil nu horen wat er werkelijk gebeurd is" en ze uit elkaar halen en apart laten vertellen werkte ook wel. Maar nogmaals...soms ook helemaal niet, dan kwam ik er niet uit en gaf ik maar geen straf, maar vertelde ik wel dat ik hier enorm van baalde (vonden ze ook niet leuk dat ze mama teleurstelden)....tja je moet toch wat. Gelukkig was het maar een fase, echt die leeftijden die jij noemt.

begrip tonen?

Nu heb ik grotere kinderen, maar toen ze klein waren was het natuurlijk anders.
Hier heeft oudste wel van dit soort dingen gedaan, inderdaad vaak over simpele dagelijkse dingen. Of inderdaad omdat ze met z'n 3en bv iets omstoten in een druk spel ofzo.
Wat hier op een gegeven moment bij oudste hielp was : Begrip tonen.
En dan wel op zo'n manier dat zij niet doorhad dat het dat vooral betrof.
M.b.t. dat tandenpoetsen b.v. ook een keer zeggen dat jijzelf gisteren te moe was en het koud had en je toen je bed in bent gedoken en dat dat toch wel erg dom was want schecht voor je tanden en dat papa het ook dom vond ofzoiets.
Het hangt ook erg van de leeftijd af hoe je het brengt.
Maar voor oudste werkte dit erg goed.
Ook zo'n collectieve 'schuld', kom op zeg, zoiets gebeurd iedereen toch wel eens?
Lig je met je zus in een deuk op de fiets en boem allebeide op de grond, fiets kapot.
Dat ouders dat ook wel eens hebben was voor oudste wel een openbaring.
Sinds we onszelf meer als ' ook wel eens oenen' presenteerden (en ach zo moeilijk was het niet : Papa heeft zich verslapen, baas boos. Mama heeft vergeten brood te halen, helaas dom dom, nu eten we broodjes etc.etc.) leek ze meer bereid om ook haar eigen fouten toe te geven.
Soms is het niet eens uit angst voor straf of al die andere redenen. Je wilt als kind je ouders ook gewoon pleasen en het beste kind ter wereld zijn en die doen geen domme dingen, toch?
Draag het ook uit in andere situaties. Kind doet wild aan tafel, boem bord met brood op de grond. Blijf rustig en help opruimen en zeg dat het niet slim is en dus de volgende keer graag rustig aan tafel zitten en that's it.
Het is wel een fase meestal. Een tijd erna had oudste er zelden meer last van en flapuit als ze is, vertelde ze vrijwel alles.
groeten albana

Actieve opvoeders, brrrr

Het klinkt me allemaal wat berekenend en robot-achtig in de oren:

"Deze ga ik denk ik koppelen aan beloning met goed gedrag. Dus ik zeg bijvoorbeeld. Ik weet dat je dit en dit wel of niet hebt gedaan. Ik zou graag willen dat je eerlijk bent. Ben je eerlijk dan wordt je daarvoor beloond door bijvoorbeeld een x extra te lezen samen, of kleuren, spelletje spelen. Wat dan ook. Blijf je jokken? Dan krijg je straf. Ik moet dit wel met mijn vriend bespreken en dan vooraf aan de kinderen duidelijk maken dat we gaan kiezen voor de beloning van eerlijkheid ipv voor het straffen van fout gedrag. Ik hoop dat mijn vriend hiervoor open staat."

Carla zegt dat een aai over de bol goed genoeg is en daar ben ik het helemaal mee eens. Een spontaan gebaar in plaats van een geprogrammeerde, uitgestelde beloning. Je legt veel te veel nadruk op dat jokken, je roept een welles-nietesdiscussie op. Tanden wel/niet gepoetst? Kies eens voor: "Nou, doe het dan nog maar een keer, dan weet ik zeker dat je het gedaan hebt."

Hoe strenger, hoe meer je gelieg uitlokt. Nu moet je ook weer niet over je heen laten lopen, maar maak toch niet overal zo'n punt van. Ik heb het idee dat de kinderen een beetje bang van je zijn. Misschien is er best iets om mijn opvoeding aan te merken en ben ik niet strikt genoeg (mijn dochter lust bijvoorbeeld op haar elfde nog steeds geen fruit) maar ze zit goed in haar vel en de keren dat ze tegen me heeft gelogen, zijn op één hand te telen.