Kind verdrietig door opmerkingen vader
En ik zit er een beetje (boel) mee. Mijn kind voelt zich regelmatig verdrietig doordat zijn vader boos op hem reageert. Vanmiddag kwam ik thuis en zag kind niet. Volgens vader zat hij binnen op de bank, maar ik zag hem niet. Er leek niets aan de hand, maar het bleek dat hij zich verdrietig onder de tafel 'verstopt' had, maar dat had ik niet gezien. Toen ik weer terugkwam in de kamer liep kind naar zijn eigen kamer, maar toen zag ik dat er wat aan de hand was, dus ben achter hem aangelopen.
Op zijn kamer kwamen de tranen. Vader had niet-leuke dingen gezegd, en hij gaf aan dat hij soms liever in een ander huis wil wonen omdat vader zo doet.
Na wat gepraat met mij, zijn we naar beneden gegaan om het met vader uit te praten. Dat loopt dus niet soepel. Vader zegt dat hij die dingen niet gezegd heeft, kind zegt van wel, of in elk geval dingen van die strekking.
Ik wil niet vader afvallen en zeggen dat hij 'liegt', maar ik wil ook zoon niet het idee geven dat ik hem niet geloof.
Ik weet niet goed wat ik hier mee aan moet.
Ik wil niet dat mijn kind zich zo voelt, en al helemaal niet door opmerkingen van zijn vader. Vader lijkt zich terug te trekken als zoiets aangekaart wordt, maar daardoor verandert er niets.
Kind zei laatst ook: 'jij zegt wel leuke dingen over/tegen me, natuurlijk ben je ook wel eens boos, maar vader doet alleen maar boos'. Dat doet me zo zeer, voor mijn kind. Hij verdient dat helemaal niet, vind ik.
Ik heb ook al eens tegen vader gezegd dat 100 leuke dingen/opmerkingen door 1 'foutje' uitgegumd lijken te kunnen worden, maar als je die 100 leuke dingen/opmerkingen al niet doet/zegt to begin with, dan wordt het beeld van de altijd mopperende ouder in een kinderbrien wel heel snel gemaakt, lijkt me.
Hoe kan ik dit voor mijn kind weer een beetje prettig krijgen? Bij wie kaart ik dit aan? Hoe pak ik dit aan?
Nu even niet
Verklaring?
Welke verklaring had zijn vader dan voor het feit dat dit kind zo verdrietig was? Het valt me trouwens op dat je het niet over "je man" hebt, maar over "zijn vader". Is daar misschien een reden voor?
Gr. Poezie.
Nu even niet
vind jij ook dat je man vooral chagrijnig tegen je kind doet?
Dit soort dingen liggen best gevoelig vind ik. Als moeder/de andere ouder/partner sta je ertussen en wilt eigenlijk geen uitgesproken partij tégen de vader kiezen. Maar als mijn kind zich onder te tafel ging verstoppen na een aanvaring met vader, zou ik dat er niet bij laten zitten. Ik zou er dan met mijn man over gaan praten, Desnoods ruzie over maken. maar niet met ons kind erbij.
Praten met je man.
Als je gevoel zegt dat je kind de waarheid spreekt is dat toch lastig aan de kant te schuiven. Hij is echt bang en verdrietig, zit niet voor de lol onder de tafel. Ik zou ook, zonder ons kind erbij, willen weten wat er aan de hand is. Vooral als mijn voelsprieten al vaker hebben gezegd dat er iets niet klopt.
Het zal mijn oer moeder instinct wel zijn, mijn leeuwinnen gedrag, maar ik heb daar wel een confrontatie met mijn echtgenoot voor over. Gewoon omdat ik anders niet meer prettig de deur uit ga om ze samen thuis te laten. Mijn kind moet zich veilig kunnen voelen, vooral thuis. Als mijn man dat niet kan garanderen heeft hij een probleem.
Als je het gevoel hebt dat je man liegt dan is dat ook zo.
Kan hij erkennen dat hij fout zit?
Wat ik me afvroeg is hoe het gaat als er tussen jou en je man onenigheid is. Gaat hij bij zichzelf te rade of moet er ononstotelijk "bewijs" komen dat hij fout zit voordat hij dat schoorvoetend erkent? Hoe merk je dat hij het belangrijk vindt om het conflict op te lossen? Welke stappen zet hij daarin?
Met andere woorden: dat hij ontkent kon wel eens het gevolg van een te groot ego zijn. Dan zal hij tegen zijn kind nooit erkennen dat hij fout zit.
Als dit het is, dan moet je daar zeker wat mee. Ga in gesprek. Gebruik eigen ervaring om de parallel met je zoon te trekken. Dat discussiert makkelijker.
En ook: vraag hem ook of hij vindt dat er wat moet veranderen tussen zijn zoon en hem en wat dat dan is.
Issey
Bedankt voor de reacties
Over dat 'liegen'. Ik denk niet dat man liegt, maar ook niet dat zoon liegt. Maar beiden hebben een ander verhaal, dus bij 1 van de twee (of allebei) klopt er iets niet, en geen van beiden wil ik ervan betichten dat ze niet de waarheid vertellen. Ik was er niet bij, heb het dus niet gehoord....
Overigens lag zoon niet bang onder de bank, maar verdrietig. Hij wilde zich volgens eigen zeggen even van de zaak afzonderen, maar moest in de kamer blijven. Onder de bank was toen het meest afgezonderd, zeg maar.
Het is lastig, hij zal inderdaad niet achteraf zeggen 'sorry, my bad', ook niet als wij woorden gehad hebben. Hij wordt ook alleen maar boos omdat zoon het 'ernaar maakt' zegt hij. Tja, kind is kind, hij is de volwassene vind ik. Het gaat ook om de verhouding leuk/niet-leuk. Kind ervaart het als 'altijd niet-leuk', want leuk wordt nooit benoemd, volgens kind. Ik probeer zelf juist vaak ook de leuke dingen te benoemen, zodat een keer niet zo leuk wel meevalt.
Ik wil gewoon dat mijn zoon zich thuis prettig voelt en als zijn vader/mijn man 
zo reageert is dat dus niet. Het is niet zo dat dat heel vaak gebeurt, maar eigenlijk vindt ik elke keer er eentje teveel.
Maar eens het gesprek weer proberen aan te gaan als kind in bed ligt.
Welke dagen?
Je schrijft: 'vanmiddag kwam ik thuis....'. Zijn er dagen dat je werkt en je man voor je kind zorgt?
Ik zou de signalen van je kind zeer serieus nemen. Een kind gaat niet voor niets huilend onder de tafel zitten.
Als het gaat om dagen waarop jij werkt kun je aan je man vragen hoe hij de zorg voor jullie kind ervaart. Vindt hij het zwaar, saai, irritant etc. Mannen ervaren vaak dezelfde beklemming van een dag thuis zijn als vrouwen: de hele dag druk en niet kunnen vertellen wat je gedaan hebt.
Praat ook eens met hem over hoe hij zijn kind ervaart. Is hij wellicht teleurgesteld omdat zijn kind bepaalde dingen niet doet of niet leuk vindt, waar hij stiekum had gehoopt dat hij dat als vader met zijn kind zou kunnen doen?
Hoe oud is je kind? Gaat je kind naar school? Je kunt overwegen om je kind op de dagen dat je werkt naar de BSO te laten gaan (duur) of naar een clubje, of een dag per week naar een andere ouder om te spelen. Overleg dat met vader. Als hij hem naar een clubje brengt hebben ze samen iets leuks te doen. Hij zal vinden dat het niet nodig is, maar jij houdt voet bij stuk, dat het wel nodig is voor je kind om ook een andere, ontspannener omgeing te hebben, want je kind loopt nu op zijn tenen bij pappa.
Een andere mogelijkheid is toch het CJG binnen lopen, maar daar zit een risico aan, want je verhaal wordt dan door anderen getaxeerd op 'veiligheid voor het kind' en dat kan wel eens verkeerd uitpakken. Je kunt het proberen door anoniem iets te vragen en aan te geven dat je geen naam. adres etc. gaat geven en dat je niet wil dat er een rapport wordt opgemaakt.
Ondertussen kan je kind een soort dagboek gaan maken. Op kinderlijke manier. Ik weet zijn leeftijd niet, dus dat kan variëren van een rapportcijfer geven, opschrijven wat leuk was en wat niet (eventueel 's avonds met jou), of smily's plakken.
Je kunt ervoor zorgen dat vader en kind ook iets samen moeten doen als jij in huis bent en dan goed opletten: hoe gaat vader om met het kind.
En je kunt bij jezelf te rade gaan: ben jij een jubelmoeder, die alles wat het kind doet uitbundig becomplimenteert? Er zijn mensen die dat niet doen en zelfs irritant vinden. Maar als je kind daaraan gewend is zal hij dat ook van zijn vader verwachten.
Eventueel kun je je man als cadeau een tweedaagse bij wereldmannen aanbieden bij wijze van vakantie en herbezinning. Als blijk van waardering voor wat hij wel doet.
Maar neem je kind in elk geval serieus en geef ook bij je man aan, dat je dit signaal serieus neemt en niet negeert, maakt niet uit wat hij ervan zegt. Je gaat er iets mee doen.
De eerste stap is dat je aan je man duidelijk maakt, dat je er iets mee gaat doen. Dat je het niet gaat negeren, wat hij ook zegt. Dat je graag met hem in gesprek gaat over wat je gaat doen, maar al dat gesprek er niet komt, dat je dan zelf de stappen zet die je denkt te moeten zetten.
Tsjor
Op afstand besstuurbare autootjes
Even niet, ik lees net je vervolgberichtje.
Er is iets waar ik niet bij kan, maar wat ik vaker terugzie bij vaders: zij benaderen kinderen alsof het op-afstand-bestuurbare-autootjes zijn: je voert een commando in en dan moet het kind dat doen en als het kind dat niet doet voer je een nog sterker commando in. Bijvoorbeeld: 'kind heeft het ernaar gemaakt'(ervan uitgaande dat kind dan iets gedaan heeft wat vervelend is) en vervolgens moet kind in de kamer blijven. Dat laatste heeft waarschijnlijk helemaal niets met het eerste te maken, maar het is een soort drang om te dwingen. Ik zie dat vaker, je hoort vaders ook vaker zeggen dat kinderen strenger opgevoed moeten worden, harder aangepakt moeten worden etc. En ik begrijp dat niet, dus ik kan daar ook niet bij. Ik zou ook niet weten hoe je dat omgebogen krijgt.
Welicht kun je bij hem nog eens navragen wat het betekent 'kind maakt het ernaar'. Wat doet het kind dan en waarnaar maakt het kind het dan? En zijn er alternatieven, behalve dan nog strengere eisen aan het kind stellen.
Tsjor
Perceptie
Ik zou loslaten om te achterhalen wie nu precies wat gezegd heeft. Ze hebben allebei hun eigen percepties. Daar in duiken, is een onbegonnen zaak. Het gaat er ook helemaal niet om of er iemand 'gelijk' heeft.
Het gaat erom dat je man verkeerd communiceert met je zoon. Want als je zoon door communicatie met zijn vader, verdrietig wordt en onder de bank gaat liggen, dan gaat er iets heel erg fout. Dat vind ik echt alarmerend.
Misschien overdrijft je zoon, is hij theatraal bezig. Misschien is hij zijn grenzen aan het uittesten. Dat doet er niet toe. Je man is de volwassene en aan hem de schone taak, om zijn communicatie aan te passen op de vermogens, beperkingen en percepties van je zoon.
Zou je man dat willen? Dat je zoon later over zijn jeugd zegt: 'Ja, mijn vader, daar kon ik niet zo goed mee overweg. Ik werd weleens erg verdrietig van hem en ging dan onder de bank liggen, omdat ik dan de kamer niet uit mocht van hem.' Wat is dat voor een jeugdherinnering. Er is toch geen ouder die zijn kind dát wil meegeven?
Als we hier merken dat het tussen een ouder een kind wat stroever gaat, gaan die ouder een-op-een wat met dat kind doen. Dat kind krijgt dan de regie en de ouder volgt. Het is heel leuk om je zo in de belevingswereld van je kind te verdiepen. De truuk is om dan alleen maar 'samen te zijn'. Dus geen hoge verwachtingen, moeilijke gesprekken. Juist niet.
Omzeilen
Bij ons komt dit ook voor en het helpt als je geen uitspraak doet over wie de waarheid spreekt, door het gevoel van kind te benoemen. Je omzeilt zoveel mogelijk het ego. Dat is gelijk ook de enige manier om niet te verzeilen in een welles-nietes.
Dus, ik weet niet wat waar is. Maar wat er ook van waar is, kind voelt het zo en dat is de realiteit die moet worden besproken met kind. Eventueel door jou met kind apart en met vader apart.
Probeer het eens aan de keukentafel te bespreken met je man als kind niet in de buurt is.
Judith
Lijkt me het beste advies. Worst case, moet het kind maar accepteren en handlen dat vader af en toe onredelijk is. Dat zijn we allemaal wel eens. Het lijkt me het beste als mama geen partij kiest en een bemiddelende rol speelt.
Vergeet niet dat de persoonlijkheid van het kind ook een rol speelt. Sommige zijn nogal theatraal en kunnen een heel drama maken als ze eens niet mogen iPadden van paps.
Hoe oud is dat kind eigenlijk? Mijn peuterpubertje gaat met enige regelmaat op de gang staan mokken als hij geen snoepje krijgt, maar ik mag hopen dat dat niet is waar we het hier over hebben.
Tipje
ga eerst even met je man alleen praten als je zoiets van je kind gehoord heb. Laat hem eerst ook zijn verhaal doen. Je zet hem anders ook zo voor het blok als ja meteen samen met kind gaat praten.
Uiteraard
kies ik geen partij, al helemaal niet in bijzijn van kind, maar 1-op-1 heb ik het er wel met mijn man over gehad dat het gevoel van onze zoon wel serieus genomen moet worden. Het is en blijft zijn gevoel.
Hij is overigens 10.
Hij heeft wel een groot rechtvaardigheidsgevoel, soms iets te groot denk ik wel eens
De ruzie ging niet over een snoepje, gelukkig ook geen 'groot' probleem, maar voor mijn zoon kwam het commentaar van zijn vader wel hard binnen.
Mijn man en ik hebben het er over gehad en het lijkt ons inderdaad een goed plan dat ze gewoon eens met zijn tweetjes, zonder 'stoorzenders' samen iets leuks kunnen gaan doen.
Overigens zie ik mezelf niet als een jubelmoeder (leuke term trouwens), die bij ieder dingetje kirt en kraait, maar als er leuk gespeeld wordt, zal ik wel zeggen 'joh, wat zijn jullie leuk bezig'. Want in mijn omgeving zie ik zo vaak dat dat maar for granted genomen wordt, maar dat als iets niet goed gaat, er een uitbrander gegeven wordt. En dat wil ik niet. Ik wil niet alleen het vervelende benoemen, maar juist ook (met mate) het leuke. En ik vindt dat mijn man/zijn vader dat wel doet, of in elk geval wel vaak. In die opmerking van mij kon hij zich op zich wel vinden, hij is niet zo'n prater, dus daar wil hij wel aan gaan werken/op gaan letten.
Vooralsnog is de sfeer in huis hier weer leuk en gezellig. Houden zo, lijkt me.
Bedankt allemaal voor het meedenken!
