Ken ik mijn partner wel?
Dit lijkt wellicht een rare vraag,maar soms voelt het voor mij zo wel aan.We zijn meer dan 20 jaar samen,kinderen,beiden vaste job,goed inkomen...kortom...we komen niets te kort en voor de buitenwereld lijken we het perfecte gezinnetje.
Maar al meer dan eens heb ik het gevoel gehad,dat ik met z'n momenten niet goed weet hoe ik het met hem voor heb,wat ik van hem kan verwachten.Je kan nu misschien wel denken,hoe is dit mogelijk wanneer je al zo lang samen bent?
Het is me pas de laatste paar jaren opgevallen dat hij opvallend veranderd is in bepaalde dingen.Had ik het eerder te druk met huishouden en kinderen en zag ik het toen niet?Ik weet het niet goed,maar feit is,dat ik met die verandering niet goed overweg kan.
Hij is altijd al vooruitziend,druk,hebzuchtig...geweest,maar dit lijkt nu nog erger geworden.Ook zijn houding naar mij toe vind ik anders.Hij kan soms opvliegend worden,wanneer ik met iets niet helemaal akkoord ga en dan ook mijn mening hierover zeg.(heb ik trouwens altijd al gedaan,dus daaraan ligt het niet)
Afspraken maken doe je volgens mij op een eerlijke en correcte manier.Wanneer je vandaag zegt,zo ga ik het doen of je staat iets toe,dan hou je je aan die afspraak en ga je die niet de dag erop weer herzien.Dat doet hij dus wel en dat roept ergernis op bij de betrokken persoon en ook bij mij.
Zeker wanneer hij dit doet bij de kinderen vind ik dit niet kunnen.Op die manier raken we ons vertrouwen in hem volledig kwijt en weten we niet meer waar we staan.
Ik weet uit ervaring dat dit voor grote problemen kan zorgen,onenigheid en geruzie binnen familie.
Maar wat moet ik hier nu mee?
Praten!
Even kort, maar als ik t zo lees is t dringend tijd je gevoelens en verwachtingen zo eerlijk
Mogelijk op tafel te leggen.. Misschien sluit t niet (meer) aan. Maar dan weet je wel waar je aan toe bent.
Stop
met op die manier voor je kinderen te praten. Als je echt zin hebt in ruzie moet je zo beginnen.
Het klinkt alsof hij niet lekker in zijn vel zit en meer behoefte heeft om zijn grenzen af te bakenen. Misschien kun je daar eens een gesprek over openen. Zo van:'Hoe gelukkig ben jij eigenlijk?'
Moet je trouwens alleen doen als het je echt interesseert....
Natuurlijk....
...heb ik interesse in hoe hij zich voelt,maar hij zegt dat hij zich best goed voelt.Hij gaat overal nogal lichtjes over,eender wel probleem er zich voordoet.Kan ook zijn dat dit een manier is om zijn echte gevoelens te verbergen,maar dat is dan ook niet helemaal eerlijk naar mij toe,want op die manier kan je geen eerlijk en serieus gesprek voeren en dàt is nu net wat ik enorm mis binnen onze relatie.
Wanneer we ergens een discussie over hebben geeft hij me niet eens de kans om mijn standpunt uit te leggen,omdat hij altijd zo zelfverzekerd is,zelfs indien blijkt dat ik uiteindelijk het bij't rechte eind heb.Het verheffen van zijn stem vind ik ronduit angstaanwekkend,omdat ik dit niet gewoon ben.
Wat er bedoeld wordt met "stop met op die manier voor je kinderen te praten" snap ik niet helemaal.
Er was ooit een afspraak gemaakt over een bepaald probleem,hadden we samen beslist en ik stond honderd procent achter dat standpunt,maar opeens veranderd hij dit,door een (volgens mij althans)onbezonnen uitspraak.De dag nadien denkt hij er plots weer anders over.Ik spreek hem hierover aan en zeg dat zoiets niet kan en dat hij dit zomaar zelf beslist zonder het er eerst met mij over te hebben.Dan opeens wil hij het probleem in mijn schoenen schuiven,want opeens moeten we er samen over beslissen,maar ondertussen is het daarvoor te laat.
Ik voel me dan voor schut gezet,want ik ben dan toch niet degene die de kastanjes uit het vuur moet halen?
Anno
Mijn ervaring is dat met het ouder worden bepaalde (erfelijke) trekjes sterker naar voren komen. Ouder is minder flexibel oid. Dat vind ik op zich niet echt vreemd. Het is wel zaak om het zo te regelen (bespreken) dat het voor jullie beiden en de kinderen zo leuk mogelijk blijft. Misschien is je man zich niet zo bewust van z'n nukken. En zeker met pubers is afspraak = afspraak heel belangrijk, dus eerst goed nadenken, dan reageren en daar bij blijven.
Tegelijkertijd denk ik ook aan: zit niet goed in z'n vel, misschien te veel stress op het werk, misschien iets fysieks, misschien alles te veel sleur geworden, misschien ... Kunst is dat spits te krijgen, zeker als hij een binnenvetter is.
