Relaties
Vechtersbaas
13-11-2017 om 14:10
Jong gezin in de ellende
Beste ouders,
Mijn leven staat stil. Heb geen plezier meer. Geen toekomst meer voor ogen. Ik (34) ga met het probleem naar bed en ik sta er weer mee op. De onzekerheid. Ik sleep me door de dagen heen. Werken is een noodzakelijk kwaad geworden. Als ik weg ben, ben ik rusteloos. Thuis draag ik een masker voor mijn kinderen en probeer richting mijn partner (35) zo stabiel mogelijk over te komen, maar mijn onverwachte en slecht getimede uitspattingen richting haar, verraden precies hoe onzeker, machteloos en angstig ik me eigenlijk voel.
Ik ben de afgelopen maanden zover van mezelf gaan afstaan dat ik niet meer weet wie ik was in een onbezorgde relatie. Er is van de oude ik bijna niets meer over. Van een zekere positief ingestelde jongen met toekomstvisie, ben ik in no-time veranderd in een afhankelijke doemdenker die met alle macht van de wereld probeert zijn gezin bij elkaar te houden en de partner bij zich te houden die ondanks haar gebruiksaanwijzing en rugzak uit haar verleden, zich bij mij toch altijd prettig heeft gevoeld en waar ik de afgelopen jaren zelfs dichter naartoe ben gegroeid.
Ik zou willen dat ik nog meer geduld zou hebben. Ik zou willen dat ik alles wat meer los kon laten. Mezelf meer kon neerleggen bij dit hele gebeuren. Maar het kost zoveel moeite! Ik heb begrip voor de crisis waarin mijn partner zich momenteel bevindt, maar ik bungel. De vraag is alleen hoe lang mijn lijf en mijn geest dit nog gaan volhouden, omdat ik merk dat ik dagen heb waarop ik me ellendiger voel dan ooit.
Zij heeft dit niet in de gaten. Deels door mijn masker, maar deels door haar gebrek aan empathie. Praten over de situatie of over mijn gevoel heeft geen zin. Het maakt alles nog erger. Ze kaatst de bal terug. Ze wordt defensief en doet volledige irrationele uitspraken. Dan ga ik koken van woede en ontaard alles weer in een vreselijk gespannen sfeer, wat weer enkele dagen duurt voordat het weer ‘stabiel’ is.
Ik zit in een totaalpakket van crisis. Een partner die geen gevoel meer heeft. Geen idee wanneer het precies ontstaan is, of waarom? Ik heb geen enkel aanknopingspunt. Een partner die verliefd is op een soulmate. Van plan is om deze verliefde gevoelens los te laten, maar hem wel dagelijks op de werkvloer blijft zien. Een partner die moeilijk kan praten. Niks weet, vluchtgedrag vertoont, enkel wat flarden loslaat over hoe ze zich nu echt voelt. Een partner die mij fysiek negeert.
En wat moet ik doen? Proberen alles zo stabiel mogelijk te houden. Rustig blijven. Vertrouwen teruggeven, niet paranoia zijn, niks invullen voor je partner, haar de ruimte geven, niet controleren, geen moeilijke vragen stellen…….alles wat compleet tegen je gevoel en emoties ingaat.
Ondertussen krijg ik niks terug. Geen knuffel, geen bemoedigende woorden. Gemaakte interesse in mijn werk. Pijnlijke stiltes. Onderwerpen waar je normaal over praat lijken ineens verboden. Praten over elkaar, vakanties, uitstapjes, investeringen thuis, toekomst……..het kan nu gewoon niet. Er wordt soms gelachen, ingezoomd op weekniveau, maar alles op een zeer oppervlakkig niveau. Soms raak ik haar aan. Streel haar rug, geef haar een kus, maar ook hierbij is het eenrichtingsverkeer.
Soms zou ik in de auto willen stappen en wegrijden van dit alles. Weg uit de situatie. Stik allemaal maar met je getwijfel en ontevredenheid en je soulmate. Weg van de pijn, weg van de onheilspellende signalen. Maar ik heb drie kinderen (5, 6 en 8) die ik niet in de steek kan en wil laten. Ik hou zielsveel van ze en ook hun toekomst kan straks ineens veranderen.
Soms zou ik zelf willen stoppen met de relatie, om te gaan beginnen aan een rouwproces en in te gaan zien dat het ooit zo perfecte gezin schijnbaar een tussenstation is geweest voor mijn partner. Keihard rouwen, keihard verdriet ervaren, tegen een muur oplopen, jaloezie verwerken en pijn voelen.En dan ooit de zon weer te zien schijnen. Alleen of met iemand anders.
Tegelijkertijd heb ik nu weer het gevoel dat ik nog steeds niet alles heb gegeven wat ik kan. Zeker nu mijn partner op eigen initiatief een psycholoog in de hand neemt. Wat ik deels heel erg goed vind, maar wat me ook onzekerder maakt. Haar concrete hulpvraag is mij totaal onduidelijk. Ze praat daar niet over en ik begin er ook niet over. Ze wil mij niet kwetsen en alles op een rijtje zetten. Ondertussen zit ik in de wachtkamer te hopen op een positieve uitslag, maar in mijn achterhoofd creëert zich de nog grotere hel die wellicht gaat komen. Een scheiding, de kinderen voor de helft van de tijd zien opgroeien, een blijvende confrontatie met de partner waar je oud mee wilde worden. De verschrikkelijke fantasieën over haar nieuwe leven samen met haar soulmate. Walgelijk!
Al die goedbedoelde adviezen van mensen, al die goede tips via internet. Er zijn mensen in mijn omgeving die zien dat ik er aan onderdoor ga. Die mensen zouden ondertussen willen dat ik eens voor mezelf kon gaan kiezen. Hoewel die mensen ook nog steeds hopen op vooruitgang.
Maar ik ben er nog steeds niet klaar voor. Maar de tips die ik moet volgen over het focussen op jezelf, geen verwachtingen te hebben, grenzen stellen, partner ruimte geven, zijn voor mij zo verdomde moeilijk. Ik ben doorgaans een persoon die controle wil. Een praktisch ingesteld persoon die altijd denkt in oplossingen en niet in problemen. Een prater. Een gevoelsmens en empathisch ingesteld. Wars van onrechtvaardig gedrag. Ik heb weinig geduld en ben iemand die graag plannen maakt. Al deze eigenschappen werken me nu zo ontzettend tegen. Om gek van te worden! En daar zit nu ook de kern van mijn probleem. Bestond er maar een loslaat-pil.
Ik wil mijn verhaal graag delen. Het helpt om het van mij af te schrijven.
Vechtersbaas
Liefdier
20-11-2017 om 11:42
Relatietherapie
Dat vind ik wel een beetje typisch dat ze een ijskast is richting jou. Dat doet mijn partner, tja dat is ie nog wel, niet. Hij schiet naar uitersten en houdt mij wel vast op moeilijke momenten. Ze geeft toch wel om je lijkt mij? Ik vind dit wel heel erg voor jou, want zo kan je het toch geen doorstart noemen. Ook dat er niet over wordt gepraat. Dat is niet goed vechtersbaas. Vrees dat het, ookal is er misschien geen contact, het wel een eigen leven lijdt bij haar. Je kan je toch niet emotioneel afsluiten voor degene met wie je samenleeft? Ik zou de boel wel openbreken vechtersbaas. Dit heb jij niet verdiend. Wat zegt je omgeving hiervan, dat zij zich zo afsluit? Zij volgt therapie maar praat daar niet over? Ik gun jullie relatietherapie. Hoe staat zij hierin? Misschien heb je dat al een keer gezegd maar dan ben ik het vergeten. Even geen puf om alles terug te lezen.
Pennestreek
20-11-2017 om 11:45
Niet forceren
Tja, iedereen kijkt er natuurlijk, ook vanuit eigen ervaringen, anders naar, maar ik zou het niet forceren. Hoe 'zwak' je het misschien ook van jezelf vindt, ik zou echt afwachten en haar het tempo laten bepalen. Totdat je zelf vindt dat het genoeg is, natuurlijk. Uiteindelijk zal er wel gepraat moeten worden, maar je kunt daarmee in een te vroeg stadium ook wel dingen kapot maken, of zaken op de spits drijven.
Ik wens je sterkte en wijsheid!
Liefdier
20-11-2017 om 12:03
@Pennenstreek
Ik snap wel wat je bedoelt hoor, ze moet dit verwerken. Gevoelens zijn niet zomaar weg. Maar je als een ijskast gedragen. Ik vind dat nogal wat...heeft ze op dit moment nog steeds geen liefde voor jou? 0? Al die maanden al niet? Ik zou dat wel willen weten. Anders wordt het toch uitzichtloos? Of jullie moeten beiden openstaan voor bij elkaar blijven voor de kinderen.
Vechtersbaas
20-11-2017 om 12:12
meningen
Ik begrijp de tegenstrijdige meningen! Want in mijn hoofd gebeurt er namelijk niets anders, en daarom ben ik ook zo moe.
Maar ik heb wel een partner die echt op geen enkele manier beter zal gaan functioneren, of zich beter gaat voelen door 'gepush', 'paranoia uitingen' of 'diepgaande gesprekken'. Die ervaring heb ik inmiddels, dus dat zal ik in de praktijk moeten toepassen, hoe moeilijk ook. Zij komt ook uit een gezin waar nooit over problemen mocht worden gesproken. En die waren er veel.
En natuurlijk heb ik dagelijks een moment van; 'G*dverdomme, ik ben hier het gevecht aan het voeren, terwijl JIJ degene bent die dit moet doen en mij moet laten zien dat ik er nog toe doe. Jij bent ontevreden, ik niet. Zeg me alsjeblieft wat ik beter had kunnen doen, of beter moet doen!'
Maar daar is zij niet mee bezig. Zij heeft geen idee hoe ik me echt voel. Het heeft ook geen enkele zin om dit tegen haar te vertellen, want de empathie ontbreekt. En zij vecht ook, keihard met zichzelf. Maar daar heb ik in onze relatie en met mijn belang, nu helemaal niets aan.
Ze is overigens aardig. Loopt niet te bitchen. Maar heeft wel stemmingswisselingen. Dat heeft ze altijd al wel gehad, maar nu wat extremer. Van gesloten en gespannen, naar vrolijk met zingen en fluiten. Heel bijzonder om te zien.
Liefdier
20-11-2017 om 12:28
Intimiteit
Maar laat ze verder nooit iets van intimiteit zien? Helemaal nooit? Geen aai, geen knuffel, geen sex? Sorry voor de intieme vraag maar vraag mij af hoe lang je dat wilt. Hoe lang gaat dit nu al zo en zit er geen verbetering in?
Liefdier
20-11-2017 om 12:46
Teruggelezen
Ik heb teruggelezen en zie dat ze geen heil ziet in relatietherapie. Jullie zijn nu zo'n 8 weken ver in de doorstart. Slapen jullie nog steeds apart? Het enige wat ze doet is dus therapie voor zichzelf. Voor de rest staat het stil tussen jullie? Ik mis wel heel erg de empathie voor jou idd. Hebben jullie een tijd afgesproken hoe lang het te proberen? Wanneer weer te praten?
Vechtersbaas
20-11-2017 om 13:21
@Liefdier
Voor de crisis natuurlijk wel. Aai, knuffel enz. Maar tussen de lakens stond alles op een laag pitje. Op dat gebied is het ook echt iemand met een gebruiksaanwijzing, die ik redelijk dacht te lezen en te begrijpen. Ik heb daar altijd respect voor gehad, maar met het wegebben van ook die aai, knuffel en uitgesproken liefde, zo vóór de grote vakantie, en ook de toenemende mate van kritiek en ergernis, heb ik de alarmbellen laten rinkelen dat het zo niet verder kon, omdat ik natuurlijk ook een vent ben met behoeften......en toen begon zij pas te praten over haar gevoel, de sleur enz......dat betekende het begin van de crisis.
Wij leven het leven nu gewoon door hoor. Slapen ook samen. Maar ik heb vaker de momenten dat ik me ernstig zorgen maak over het ontbrekende fysieke contact, en me ook gefrustreerd voel. Geen idee hoe lang ik het dus vol kan houden. En dan kom je dus op geduld, geduld, geduld.
Ik denk ook echt dat samen in therapie (in deze status) niks gaat opleveren. Zij moet eerst haar eigen issues uit de weg ruimen.
Maar goed, ik zit ermee hé...
Vechtersbaas
20-11-2017 om 13:37
@Pennestreek
'Hij is sowieso licht egocentrisch (understatement) en tijdens die verliefdheid was zijn aandacht natuurlijk echt alleen maar op zichzelf en haar gericht. Hij schaamt zich met terugwerkende kracht kapot voor zichzelf. Dat was voor mij heel belangrijk om te horen.'
Dat ga ik dus ook zo ontzettend hopen bij mijn partner. Dat ze ooit echt uit zichzelf terugkijkt, en zich echt realiseert dat ze zulke vreemde dingen heeft gezegd en gedaan.
Maar bij dat station zijn we nog lang niet. Ik ben nog aan bijkomen van het feit dat haar schaduwkanten bijna letterlijk door mijn strot zijn geduwd. En mij dan vreemd staan aankijken.....
Soms moet ik ook wel lachen hoor, want wie bedenkt zo'n slechte film. Een Oscar gaan we in ieder geval niet winnen.
Pennestreek
20-11-2017 om 13:48
Ik dek dat je het goed ziet
Dat zij eerst aan de slag moet met zichzelf. Als ik lees over haar thuissituatie, dan snap ik redelijk waarom ze nu is zoals ze is, met mijn psychologie van de kouwe grond. Als er veel problemen waren, maar er mocht niet over gesproken worden, dan heeft ze waarschijnlijk nooit de ruimte gekregen zichzelf te kunnen zijn, zichzelf echt te leren kennen, nooit helder gekregen wat zij zelf wil, waar zij gelukkig van wordt (been there...). Dat moet ze nu allemaal ontdekken. Hopelijk vindt ze een goede therapeut die haar daarmee kan helpen.
Ik denk dat je voorlopig je relatie op een heel laag pitje moet zetten. Als jij tenminste echt denkt dat je met haar verder wil. Hoe (on)voorwaardelijk is jouw liefde voor haar? Wil je haar de kans geven zelf meer in balans te komen, zichzelf te leren kennen? Dus jezelf voorlopig opzij te zetten en haar te steunen? Met een nog steeds onzekere uitkomst? Want als ze eenmaal zover is dat ze bewust kan kiezen met wie ze haar leven wil delen, wil dat nog niet zeggen dat dat met jou zal zijn. Jij was de passende partner in een andere fase van haar leven, dat wil nog niet zeggen dat je ook nog past als ze verder is gekomen.
Stel dat je dat toch wil (proberen). Dan kan het zo zijn dat je uiteindelijk meer naar elkaar toe groeit dan voor dit alles. Zo is het nu met man en mij. Niet dat we stapelverliefd op elkaar zijn geworden, in ieder geval nog niet, maar we hebben elkaar in dit half jaar beter leren kennen en begrijpen dan in de bijna 30 jaar daarvoor. Het is een heftige, maar wel heel bijzondere en boeiende reis, samen. En de uitkomst is ook bij ons nog steeds niet zeker. Maar we hebben allebei heel veel geleerd en zijn allebei betere mensen geworden. Ook in onze opstelling naar onze kinderen en in onze prioriteiten zijn we veranderd. Echt heel bijzonder.
Probeer zoveel mogelijk verwachtingen los te laten. Jij hoeft ook niet te vechten. Alleen maar vol te houden. Hou een dagboek bij waar je je vragen, gevoel en frustraties in opschrijft. Dat kan je helpen om in het nu de druk van de ketel te halen en tzt kan het je helpen om met haar het gesprek aan te gaan. Ik raad je aan voor jezelf ook hulp te zoeken trouwens. Het is niet niks... Ik heb heel veel gehad aan een coach die veel gebruik maakte van NLP-technieken. Maar dat is heel persoonlijk. Vraag er bij je huisarts en bij vrienden/bekenden naar, je zult verbaasd zijn over hoeveel mensen iets dergelijks een keer nodig hebben gehad.
Maar hou voor ogen dat je voorlopig niets van haar moet verwachten. Kun je dat? Overigens, de EFT die ik hier eerder al adviseerde hielp mijn man ook heel erg bij het zichzelf leren kennen, leren herkennen hoe hij echt wezenlijk contact uit de weg ging, emoties ontzettend effectief wegstopte tot hij zelf werkelijk ervan was overtuigd dat hij geen emoties had (!). Dus deze vorm van relatietherapie is ook heel bruikbaar voor je vrouw haar eigen ontdekkingsreis. Bespreek het eens met haar. Ze is tenslotte toch (weer) bij je terug om er samen wat van te maken. Je mag wel een beetje sturen...
Pennestreek
20-11-2017 om 13:51
Nou, breek me de bek niet open
Echt, slechtere soaps zijn er nog niet bedacht dan wat er allemaal gebeurd is in mijn leven de afgelopen 2 jaar. Ik heb hier nog maar de helft opgeschreven... Ik had onlangs wat dingen op papier gezet omdat het er in het dagelijkse leven maar niet van kwam om het gesprek aan te gaan. Man heeft met rooie wangen zitten lezen. Was veel ook al 'vergeten' (mooi werkt de menselijke geest toch) maar ik natuurlijk niet! Ik merkte eigenlijk pas toen hij aangaf zich zo te schamen hoe belangrijk dat voor mij was. Was echt een kantelpunt.
Vechtersbaas
20-11-2017 om 14:53
Tuurlijk ga ik ervoor
Ze zit nu bij een psycholoog waar ze volgens mij wel een klik mee heeft.
Weet je, het is mijn maatje. We zijn samen begonnen aan een missie. Zaten zo op één lijn met alles. Lieten elkaar los, maar hebben de laatste jaren te weinig in elkaar geïnvesteerd, tenminste, dat vind ik. Voor haar is het compleet niet duidelijk waar de angel zit. Alles in het teken van de thuis-fabriek. En zoals bij veel relaties ga je bouwen, bouwen, bouwen. En dan ineens.....BAM. Er sluipt iets in, en er is een crisis. En ja, ik ga deze relatie zeker proberen te redden. Mits zij mij het leven natuurlijk niet onmogelijk gaat maken. Dus op de eerste plaats geen bedrog meer. Noch fysiek, noch emotioneel. En ja, op den duur hoop ik echt dat ze wat ontdooit. Want nogmaals, ik ben dan wel een kerel, dus zal het niet heel snel zeggen, maar ook ik heb echt liefde en aandacht nodig.
Het is zwaar om verwachtingen los te laten. Maar ik zal wel moeten. Ik grijp veel te veel terug naar de oude momenten. Dus hoe ze voorheen zou reageren. Daar moet ik mee kappen, en steeds zeggen: 'Niets verwachten, gewoon ondergaan.' Laat haar maar komen.
Voorlopig ga ik niets, maar dan ook helemaal niets van hulp aanraden. Zij is aan zet. Zij mag praten wanneer ze behoefte heeft. En dan kan ik daar (rustig, probeer ik) op inhaken.
Ik heb op den duur wel hulp nodig. Maar welke vorm dat zal zijn, ben ik nog aan het bekijken. Dit van me afschrijven helpt ook enorm.
Liefdier
20-11-2017 om 15:29
Herkenbaar
Herkenbaar vechtersbaas, bij ons is dat ook wat er is gebeurd. De thuisfabriek...heel belangrijk natuurlijk maar elkaar als partners blijven zien ipv een stuk van het meubilair is net zo belangrijk. Mijn man heeft zo vaak aangegeven dat hij dat nodig vond en ik heb het anders opgevat omdat hij het ook niet altijd even duidelijk over bracht. Hij kon niet echt zichzelf zijn bij mij omdat ik hem in een vorm kneede zoals ik het graag had. Heel erg eigenlijk.Het valt het wel allemaal op zijn plaats. Te laat? Kan. Evengoed ben ik wel heel blij dat ik eindelijk mijn eigen aandeel zie. Er is een stukje koppigheid bij mij weggevallen en dat vind ik positief. Neemt niet weg dat hij ook een enorm aandeel heeft. Het is een man met psychische problemen en haakt iedere keer af bij de hulpverlening en dan wordt het link...ik probeer heel erg bij mijzelf te blijven en dat lukt elke dag wel op en af. Geeft wel een zen gevoel. Heb net gewandeld omdat ik merkte dat ik van op de bank liggen knettergek werd. Ik kon niet meer stoppen met lopen. Voet voor voet, uit mijn hoofd en in mijn lijf.
Pennestreek
20-11-2017 om 15:32
Stap uit de 'vecht'stand
Daar sta je nu denk ik nog erg in. Als je dat los kunt laten, het voor nu gewoon laten zijn zoals het is, dan gaat je dat heel erg helpen. Ik heb alleen helaas geen flauw idee hoe dat concreet moet doen . Ik weet nog dat ik ook dit soort adviezen kreeg, maar het zei me niks, ik kon er niks mee, omdat het niet concreet een stappenplan was. Op de een of andere manier is het bij mij toch vanzelf gelukt.
Je vrouw zoals ze nu is, is niet meer de vrouw die ze was. En over een jaar is ze ook niet meer de vrouw die ze was. Maar dat is juist mooi. Man en ik zijn ook niet meer wie we waren, en daarom verandert vanzelf onze relatie. We houden elkaar scherp, praten meer, proberen ons meer in de ander te verplaatsen.
Je vrouw zit nu in een heel zwaar proces, voor zichzelf maar zeker ook voor jou. En dat voelt heel oneerlijk, en onrechtvaardig. Ik herken dat heel erg. Mijn man heeft er een potje van gemaakt, en ik ben voorlopig nog wel even zoet om alle brokken bij mezelf te lijmen. Als dat ooit echt lukt. Hij heeft veel kapot gemaakt waarvan ik me afvraag of ik het ooit kan repareren. Maar weet je, dat zou ook niet helen als we uit elkaar zouden gaan. En ondanks alles hou ik van hem. We horen gewoon bij elkaar. Daar zit ook een soort ongelijkheid in, vind ik, omdat ik zeker weet dat ik hem niet kwijt wil en hij heeft die overtuiging (nog) niet. Dat maakt me ook erg onzeker. Ook al zet hij zich 100 % in. Ik proef bij jou hetzelfde. Daarom denk ik dat je het kan. Verwachtingen loslaten en door blijven gaan met leven. Je open stellen voor haar, maar je niet opdringen. En misschien moet je daar heel ver in gaan. Hou alleen wel je eigen grenzen in de gaten.
Hier schrijven helpt inderdaad, weet ik uit ervaring. Daarom schrijf ik hier ook mee, om nu een ander te kunnen helpen.
Vechtersbaas
21-11-2017 om 11:33
rotdag
Vandaag echt weer even een enorme rotdag, waarop ik het helemaal niet meer zie zitten. Heb gisteren toch weer een soort van hoop of verwachting gehad die ik dan vervolgens niet krijg, dus een teleurstelling. En ik weet verdomde goed dat ik dit niet moet hebben, maar mijn mindset verliest het dan weer van het gevoel. Dan ga ik weer alles terughalen. Speculeren, doemdenken, invullen. Waarom negeert ze mij zo? Ik geef haar fysieke aandacht, maar krijg helemaal niets terug.
In mijn hoofd schrijf ik dan alweer de afscheidsbrief, maar dan begint meteen weer het woord 'geduld' door mijn hoofd te spoken.
Soms denk ik dat ik haar fysiek ook maar gewoon links moet laten liggen, maar dan denk ik weer dat zij vermoedt dat ik ook de handdoek in de ring gooi en dat dit voor haar een bevestiging is dat het toch niet meer gaat werken.
Zo ontzettend lastig. Als ze ook maar een heel klein beetje aandacht zou geven, kan ik wat meer ontspannen en zal ik ook meer mezelf kunnen zijn.........
Pennestreek
21-11-2017 om 12:51
Wilde dit even met jullie delen
Deze tekst van een schrijfster die zelf wat hobbels tegenkomt in haar leven sprak mij ontzettend aan. Het verwoordt heel mooi wat wij hier doen:
Als je het gevoel hebt zelf in scherven op de grond te liggen, voelt er weinig zo zalvend als op papier een stukje van jezelf weer aan elkaar te lijmen met letters die zich aaneenrijgen als een pleister op verdriet.
Woorden kunnen echt helen. Niet alleen als je ze leest.
Pennestreek
21-11-2017 om 12:57
Vechtersbaas
Ik denk dat het zou kunnen helpen als je inderdaad ook fysiek afstand neemt. Links laten liggen is alleen een veel te negatieve insteek. Nee, je geeft haar de ruimte die zij blijkbaar nodig geeft. Ik zou dat ook zo benoemen, niet met jouw angst erbij, want zoals je schreef heeft ze de ruimte niet om daar wat mee te kunnen, maar gewoon, benoem het dat je dat zo gaat doen. En probeer het dan los te laten.
Het is heel moeilijk, weet ik, om daar dan geen deadline aan te hangen, maar ik heb echt geleerd dat deadlines of streefdata niet werken, hoogstens contraproductief.
Ik weet het, er wordt heel veel van je gevraagd. Jij alleen kunt aangeven of het té veel is. Ik hield mezelf altijd voor dat ik al zo lang geduld had gehad, zoveel had geïnvesteerd, dat het zonde was om alsnog op te geven. Maar ook dat hou je natuurlijk niet voor eeuwig vol. En ik kan je niet garanderen dat het goed komt. Maar je liefde voor je vrouw spat uit je stukjes. En jullie hebben samen een gezin. Dat maakt het de moeite waard om vol te houden. Ook om als het toch fout mocht lopen jezelf recht aan te kunnen blijven kijken. Jij hebt er dan alles aan gedaan...
Liefdier
21-11-2017 om 13:00
Moeilijk
Moeilijk voor je vechtersbaas. Probeer de focus te leggen op loslaten. Geen verwachtingen. Praat evt. Met een psycholoog. Vandaag lukt het mij zowaar om me op mijn oude vertrouwde zelf te focussen zonder ook nog maar enige verwachting van hem te hebben. Ik voel me niet goed ofzo, maar dat hele hyper en angstige gevoel is daardoor even weg. Even geen ruimte voor verdriet. Hoop dat je wat hebt aan mijn tip, al ga ik ervan uit dat je dit ook wel toepast. Soms is het ook gewoon k*t. Probeer iets actiefs te doen. Lichaamswerk noemen ze dat ook wel eens. Haalt je uit je hoofd.
Vechtersbaas
21-11-2017 om 14:28
grrrr
Het is ook niet zo dat ze me afweert, maar er is geen reactie of interactie. En aangezien ik altijd zoek naar verklaringen doe ik dat dus voortdurend. En soms ligt het weer op mijn lippen om het op de man af te vragen, maar ik weet nu al dat dit een onbevredigend antwoord gaat opleveren. Grrrrr...ik wil gewoon een beetje vooruit.
Vechtersbaas
21-11-2017 om 14:38
Soms...
.....vraag ik me wel eens af.....waar zijn wij toch allemaal mee bezig? Je wordt genaaid waar je bij staat, daarna komen ze op hangende pootjes terug, dan weer die twijfel, dan laten ze je weer bungelen, en wij maar knokken en willen behouden wat we ooit hadden. Zitten hier op een forum lief en leed te delen, relativeren ons suf, proberen de ellende van de partners zelf op te ruimen, waardoor we soms volledig zelf naar de ellende gaan, en maar doorstrijden......en dan is de uitkomst ook nog onzeker.
Oneerlijk soms. Kunnen we niet een keer een meeting houden met alle strijdlustigen? Dat wordt één overlevingsfeest. Met ons kun je in ieder geval de oorlog wel winnen........
Pennestreek
21-11-2017 om 14:48
Lichaamswerk zoals Liefdier zegt
kan heel helpend zijn. Ik ben een keer gaan boksen. Had nooit gedacht dat ik dat leuk zou vinden, maar ik vond het heerlijk. Ik werd uitgenodigd door iemand die ik via via kende, en dat bleek ook nog eens een ontzettend leuke persoon te zijn.
En ik doe wekelijks een redelijk explosieve sport, het helpt echt om je even lekker in het zweet te werken. Daarnaast loop ik hard, en ik ben veel met de hond op pad. Het helpt allemaal om je hoofd leeg te maken, en de rust en het geduld terug te vinden.
Maar je bent natuurlijk ook gewoon een mens, met ups en downs. De kunst is om die downs even niet thuis te hebben/laten merken. Zoek daarvoor afleiding in bewegen, of ga praten met vrienden/familie. Je vrouw kan er niks mee nu, het helpt jullie dus niet.
En ik weet, ik weet, ik weet, het is vreselijk zwaar en moeilijk. En je zou het zo graag anders zien. Het is onrechtvaardig en noem maar op. Maar het is even niet anders. Misschien helpt het jou om te bedenken dat er veel ergere situaties denkbaar zijn? Soms gaf dat mij wel wat lucht, als ik me realiseerde dat ik ook nog heel veel had om wel blij mee te zijn. Ik heb dat ook een hele tijd opgeschreven in mijn dagboek. Ik eindigde ieder stuk met een opsomming van tenminste 3 dingen waar ik blij mee was of trots op was. Omdat je de neiging hebt om alleen nog maar op het negatieve te focussen.
Zet 'm op!
Pennestreek
21-11-2017 om 14:50
Haha
Ja, dat is andere draadjes ook wel eens geopperd. Maar we hebben alles hier al met elkaar gedeeld, dus of er ook nog behoefte is aan een meeting in real life, met alleen maar bedrogen partners... Er zijn wel meetings georganiseerd hoor, voor en door forummers. En ik heb een contact overgehouden aan mijn schrijfsels ooit. Dus het kan wel.
Liefdier
21-11-2017 om 17:15
Liefdier
Kan hem wel steeds moeilijker om mij heen verdragen. Geeft zoveel spanning. Hij is een vreemde voor mij aan het worden. Kan maar moeilijk mijzelf zijn. Voelt ook alsof er door deze patstelling dingen te erg beschadigd raken.
Vechtersbaas
22-11-2017 om 11:35
betere dag
Vandaag heb ik weer een betere dag. De sfeer was gisterenavond best relaxt. Veel gekletst en een ongedwongen sfeer. Ik verwachtte niets, en moet nu dus oppassen dat ik voor vandaag niet verwacht dat het weer hetzelfde zal zijn, want dat schommelen van emotie en sfeer zal nog wel een tijd blijven. Ik dacht; ik laat het even weten.
@Liefdier hoe is het met jou nu?
Pennestreek
22-11-2017 om 12:02
Dat hoort zo
Vechtersbaas, ups en downs. Hier ook nog steeds. Maar zo is het hele leven, altijd, toch? Alleen ben je je er nu heel erg van bewust en hang je er meteen een soort van 'oordeel' aan. Laat (ook) dat los. Neem het zoals het komt, vecht er niet tegen.
Ik bedoel niet dat je je emoties op slechte dagen weg moet stoppen, maar accepteer dat ze er zijn, en doe er niets mee richting je vrouw. Je mag het best laten zien, maar probeer niet erover te praten. Juist niet, als je zelf geen goede dag hebt.
Ik ben ook benieuwd hoe het met jou is, Liefdier?
Onthoud, je hebt geen haast. Neem je tijd. Denk goed na. Voel. Wat is haalbaar? Voor jou, maar ook voor hem? Wat hebben jullie nodig om verder te kunnen, samen?
Pennestreek
22-11-2017 om 16:48
Voor Liefdier
https://www.happinez.nl/groei/als-verdriet-je-overweldigt-kan-dit-je-troost-bieden/
Ik las dit artikel en moest aan je denken. Misschien heb je er wat aan.
Weet in ieder geval dat heel veel mensen weten hoe jij je nu voelt, daar ook zijn geweest, en er doorheen zijn gegaan. En het overleefd hebben.
Liefdier
23-11-2017 om 09:06
Hee allemaal
Ben wat duidelijker mijn grenzen aan het aangeven, meer van mijzelf aan het laten zien in wat mijn aandeel is. Niet vanwege schuld of geen schuld, meer omdat ik dichter bij mijzelf kom. Hij staat niet zo open voor relatietherapie. Dat is wel mijn voorwaarde. Als ik haar toch niet kan vergeten heeft dat toch geen zin zegt hij. Hij wil t weekend ws weer naar haar. Voor mij is dat de grens. De dingen die ik hem zeg over mijzelf brengen hem in verwarring.
Mooi artikel van de happinez, pennestreek.komt wel dichtbij hoe ik het aanpak.
Hoe gaat het met jou Vechtersbaas?
Liefdier
23-11-2017 om 10:14
@Vechtersbaas
Wat komt onze situatie onwaarschijnlijk overeen. Jouw vrouw die ook geen relatietherapie wil. Jij en ik die terugtrekken, los proberen te laten en ruimte proberen te geven. Met het verschil dat mijn partner en ik wel communiceren over wat er speelt. Wil niet zeggen dat de uitkomst daardoor anders zal zijn...ik vind veel steun door hier te lezen en te schrijven. Hoop dat dat ook voor jou geldt en dat we, welke kant het ook op gaat, dit kunnen blijven doen. Lotgenoten begrijpen elkaar toch beter dan familie en vrienden die zelf niet in zo'n situatie zitten/ zaten. Heel cliché maar waar.
Pennestreek
23-11-2017 om 10:23
Liefdier, ik zou hem wel even willen spreken, die man van jou
Kon dat maar he?! Of mijn man met hem laten bellen...
Wat een herkenning ook hier. Met als verschil dat ik niet wist van die ander, maar man schoot ook van haar naar mij en weer terug. Wist het zelf ook niet. Zo lang als hij het niet weet, zou ik die scheiding parkeren. Hij moet eerst echt zeker weten wat hij wil. En het is vreselijk frustrerend dat je daar zo weinig invloed op hebt. Mijn ervaring was, dat hoe meer druk er van buitenaf (door mij of door de therapeut die we toen hadden) man meer naar haar trok. Maar dat zegt natuurlijk niks over jullie.
Weet je man dat hij dit weekend dan bewust kiest voor haar of voor jou? Heb je hem duidelijk gemaakt, echt duidelijk gemaakt, dat voor jou daar de grens ligt? Ik vind dat hij het niet kan maken om nu naar die ander te gaan, als hij bij jou de deur open wil laten. Ik vind, omdat er kinderen in het spel zijn, dat hij eerst moet onderzoeken of er nog een kans is dat het goed komt tussen jullie. En dat kan alleen maar als hij voorlopig, en dan heb ik het over minstens een jaar, 100% voor jullie gaat. Alles uit de kast trekt om jullie huwelijk te redden. En zeg hem maar dat ik gezegd heb dat dat sowieso niet, nooit, lukt zonder therapie. Dat zijn weigering waarschijnlijk gewoon angst is voor wat hij bij zichzelf gaat vinden. Maar hij neemt zichzelf gewoon mee, hij wordt niet ineens een ander als hij met een ander een relatie heeft. En die relatie is natuurlijk een 'schijnrelatie' nu. Ze zien elkaar alleen stiekem, zonder kinderen, zonder huishoudelijke beslommeringen, zonder problemen. Natuurlijk is dat leuker, spannender, prettiger, dan hoe het (nu zeker) thuis is. Maar zo wordt het straks met haar ook. Met het gedoe van co-ouderschap, verhuizingen, geregel met feestdagen en vakanties... Nee, ik kan oprecht niet snappen dat iemand daarvoor kiest als er nog een kans is dat het huwelijk te repareren is. En mijn man snapt dat achteraf van zichzelf ook niet.
En hij kan je man dus uit ervaring vertellen dat die verliefdheid echt, echt, echt vanzelf verdwijnt. Uit het oog is uit het hart, als je het thuis weer goed hebt en als je eerlijk bent naar jezelf.
Sterkte meis.
Pennestreek
23-11-2017 om 12:37
Haha, wil je hem ook mijn telefoonnummer geven?
Of beter nog, ik kom wel even langs, dan vertel ik hem wel even wat ik ervan vind!!
Nee, zonder gekheid, je man denkt waarschijnlijk dat hij de enige op de hele wereld is, dat zijn geval uniek is. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. En het kan hem helpen om een beetje helderder te krijgen hoe hij verder moet, als hij met 'lotgenoten' kan praten. Hij gooit zoveel weg, zonder ervoor gevochten te hebben.
Natuurlijk, hij is verliefd, en dat soort gevoelens zijn ontzettend heftig. Maar hij is, naast verliefd, ook vader van een paar kinderen. En hij heeft gewoon verantwoordelijkheden. Die niet weg gaan door een relatie met een ander te beginnen. Dat is gewoon vluchtgedrag. Een echte, volwassen, vent gaat het gevecht aan, die gaat zijn verantwoordelijkheden niet uit de weg. Die wil zichzelf en zijn kinderen (en ook de moeder van die kinderen) recht in de ogen kunnen blijven kijken. Neem ik aan. En daarvoor is het nodig dat hij eerst het contact met truus verbreekt en er alles aan doet om jullie huwelijk in stand te houden.
Maar ja, vertel dat maar eens aan een verliefde man...
Ik duim in ieder geval voor je/jullie!
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.