Je relatie tijdens de puberteitsstorm van je kind...
Wij zitten momenteel in een best lastige periode. Onze zoon heeft al ADHD en nogg een leerstoornis en pubert flink. Ik moet zeggen dat de dalen diep zijn en de toppen ook hoog, gelukkig. Maar wat kost dit een energie, zeg. Ik moet zeggen dat ik door de ellende ga twijfelen aan mijn kwalitieten als moeder. Ik kan me ook ellendig voelen als we net een hoog oplopend conflict hebben gehad en hij 5 min. later alweer vrolijk pratend naast me staat. Ik zeg dat dan ook tegen me, waarop hij weer boos wordt (nou zeg,chagerijn!) en ik weer twijfel of ik daar dan goed aan doe. Ik weet dat hij ruzie zo weer vergeten is, maar ook het feit dat hij me uitgescholden heeft of op andere wijze onrespectvol bejegend heeft. En enerzijds heb ik dan de neiging erin mee te gaan; maar even te vergeten wat er zojuist gebeurd is en genieten van de sfeer die dan verbeterd... maar ja, daarvoor moet ik mezelf ook geweld aandoen, want hij was gewoon grof.
En dan is daar het fenomeen van het bemoeien van de ene ouder met het conflict met zoon als de andere ouder ide heeft. Vind ik ook best moeilijk en dat leidt tot spanning in de relatie. Als zoon mij staat uit te kafferen, staat mijn man er met kromme tenen naast. Probeer ik uit alle macht rustig te blijven en niet mee te gaan in zijn geschreeuw; houdt manlief het niet meer en begint hij te schreeuwen tegen zoon dat hij zijn moeder niet zo moet bejegenen....
Wat ik ook wel weer begrijp; ik heb dat andersom soms ook; dat zoon mijn man aanspreekt op een manier waar de honden geen brood van lusten en hij daar niet op ingaat; alleen inhoudelijk reageert. Ik zit dan soms ook te stuiteren om er niet tussen te komen.
En anderzijds, zoals gisteravond; ik heb een heel conflict met zoon gehad; en hem straf gegeven voor verschillende dingen. Heel duidelijk en rustig vond ik zelf. Door die strafmededeling werd zoonlief kwaad en stampte boos naar boven (dat was de opdracht) al scheldwoorden roepend op de trap. Op zo'n moment sluit ik mijn oren daar even voor want ik ben blij dat hij even weg is, uit mijn buurt en ik me tot dan toe pedagogisch verantwoord heb weten te gedragen...☺
Maar vervolgens word ik dus door mijn man op mijn nek gezeten dat ik niet op de laatste scheldwoorden heb gereageerd; dat ik hem daarvoor geen straf of consequenties heb benoemd. Daarover krijg ik dan ruzie met man. Ik ben natuurlijk al geladen, en vervolgens krijg ik van hem 'op mijn kop', terwijl ik juist zijn steun zo hard nodig heb... En die voel ik dan juist helemaal niet. Gelukkig is dat meestal wel het geval trouwens.
Ik word hier zooooooooooooooooooo moe van!
Gelukkig zijn er ook leuke momenten. Van de week waren we met zijn drietjes uit eten en hadden we echt een grote, gezellige en uiterst lieve zoon bij ons. Die zijn uiterste best deed om zorgzaam en volwassen mee te doen. Daar worden we dan weer allebei heel blij van.
Hoe beleven jullie dat, die invloed van dit soort toestanden, op je relatie?
Toekomst
Ik heb tegen mijn man gezegd dat ik onze relatie belangrijker vindt dan de verhitte strijd die we soms moeten leveren met onze zoon. Je verhaal klinkt me erg herkenbaar in de oren.
Dat we hier samen doorheen moeten, dat ik hem respecteer, hij mij en dat zoon daar niet tussen kan komen. Dat we zo veel mogelijk èèn lijn trekken, elkaar steunen en elkaar niet afvallen waar zoon bij is. Eventueel kritiek of tips bewaren we voor een later tijdstip wanneer zoon niet thuis is.
We houden beide zielsveel van ons kind, maar dit is niet de makkelijkste periode. Over een jaar of 5 verwacht ik dat we in wat rustiger vaarwater terechtkomen. Ik wil daar samen met mijn man net zo sterk uitkomen als voor deze fase.
Mijn zoon voelt het feilloos aan als man en ik wat tegenstrijdig zijn en wat onzeker over de juiste opvoeding. Dan wordt het gedrag naar ons toe nog vervelender. Hij probeert uit bij welke ouder hij hoever kan gaan. Daar heb ik dus met mijn man over gepraat. "Ik maak fouten en jij maakt fouten, het zij zo, we doen ieder ons best. Samen zijn we sterk en over een jaar of tig wil ik er samen met een glimlach op terug kijken."
Ook gaan we regelmatig met zijn tweeën op pad. Onze puber ziet dat man en ik het samen best gezellig hebben, dat we de sfeer niet alleen door hem laten bepalen. De koning en koningin vermaken zich prima, ook als de prins brutaal is of op een andere manier vervelend.
Haha wil
Die van de koning en koningin houden we erin hier! Maar wij (manlief en ik) hebben het nog steeds samen gezellig en laten de sfeer (meestal) niet verpesten door onze pubers (2x op het moment)
Wat een grote uitdaging is om nog energie voor elkaar over te houden. We werken beiden overdag en de pubers vragen allebei veel tijd en aandacht 's avonds en tot laat
Er is ook nog een jonger kind dat 's ochtends stralend en energiek de dag begint bij voorkeur met gezelschap
Soms denk ik dat ik mij nu vermoeider voel dan vroegâh met kleuter, peuter en baby met nachtvoeding. We worden natuurlijk ook een dagje ouder))
Moeilijk!
Ik vind het ook erg moeilijk en zwaar. Ik merk dat onze relatie behoorlijk onder druk komt, vooral als het slecht gaat met de kinderen.
Mijn man is meer adhd, net als de zoon van flupke. Als een kind boos is geweest, dan wordt hij ook boos, maar hij is het ook zo weer kwijt. Ik niet. Ik kan daar echt om treuren, mijn zelfbeeld kan van die boosheid danig onder spanning komen te staan. En mijn man begrijpt daar helemaal niets van. Op een gegeven moment stop ik dan ook maar met uitleggen, omdat ik mezelf dan een zeur voel. Ik merk dat we daardoor uit elkaar dreigen te groeien.
Inderdaad, ik vind deze periode moeilijker dan de huilbaby, peuterbuien tijd. Dit gaat dieper bij me. Het slaat meer naar binnen.
Ik vind het trouwens hartstikke goed dat je je zoon niet alsnog weer bent gaan straffen voor dat schelden, uit je voorbeeld. Want dan ga je straf op straf en conflict op conflict stapelen. Dat moet je nooit doen. Misschien heb je wel iets aan dit hoofdstuk uit dit boek. http://tinyurl.com/bymmkxj (maar dat gaat dan niet over je relatie met je man, maar over je relatie met je kind, maar goed, ik kon het niet laten)
Wat wij wel proberen te doen is, samen dingen kijken (films, series), samen uit te gaan en zo. Dus het samen leuk te hebben zonder de kinderen.
Maar zoals ik al zei: oef, heel moeilijk vind ik dit.
Flupke ea
Gisteren bij 'Je zal het maar hebben' bij BNN, was ook een jongen van 24 met pddnos. Die vertelde hoe hij was opgegroeid met grote problemen enz, en je ziet ook hoe het zijn moeder geraakt heeft - en hoe het hem niet zo raakt.
De moeite waard misschien, om terug te kijken, via uitzending gemist?
O sorrie
Ik zag even niet dat het juist over je relatie met partner ging. Misschien kun je er toch iets mee..
Zweverig
Wellicht wat zweverig voor de gemiddelde OOL-ers, maar ik heb ooit ergens gelezen (in een antroposofische boek over de puberteit) dat baby's en peuters een beroep doen op je positieve en lichte kant. Zij zijn klein en snoezig en jij wilt ze liefde geven en koesteren. Daar staat de puberteit in contrast tegenover. Pubers weten je te raken op je eigen donkere kant; je zwakke plekken, je minder fraaie kant en onvermogen. Voor mij helpt deze theorie in de onmacht en wanhoop die ik toch ook soms voel met mijn pubers. En de allergrootste troost; ze groeien er overheen, je moet ze alleen maar zonder kleerscheuren door deze jaren zien te loodsen. Dat je kind nu soms zonder enige compassie en inlevingsvermogen rücksichtslos voor zijn/haar eigen ding gaat betekent niet dat hij/zij een asociale volwassene wordt.
Mooie theorie!
alleen roepen zelfs de kleuters al eea in mij op, wat ik pas vanaf hun puberteit zou moeten ervaren 
Flupke
Ik herken het zeker! En wij hebben het overleefd. Ik heb de puberteit van mijn oudste dochter als ware tropenjaren ervaren. Het is in die tijd best vaak voorgekomen dat ik mijn man denkbeeldig met koffer en al de deur uit gezet heb, omdat we het weer eens zo totaal niet eens met elkaar waren. Op een gegeven moment vroeg ik mij af of we dan in vredesnaam aan een LAT-relatie moesten beginnen, want ik wilde niet van mijn man af, maar wel van de ingewikkelde situatie. Dan zou je lekker in je eigen huis je eigen regels kunnen bepalen, wat lekker overzichtelijk zou zijn voor de kinderen. Dat hebben we niet gedaan, we kregen samen met een andere crisis te maken, los van de opvoeding, en daardoor is onze band eigenlijk alleen maar steviger geworden.
Ik denk dat je jezelf moet voorhouden dat deze periode tijdelijk is en dat als de rust weer teruggekeerd is, je relatie met je man ook weer tot rust komt. Het is nu echt even doorbijten. Probeer bij de dag te leven. Sluit een dag echt af en sta weer op met de positieve wens om er een normale prettige dag van te maken en je zoon zijn fouten van gister niet na te dragen. En dat iedere dag opnieuw. Ik vind overigens wel dat bij het afsluiten van de dag hoort dat je zoon moet aanhoren hoe jij zegt dat je de volgende dag niet weer voor rotte vis uitgemaakt wilt worden. En laat hem dan ook echt 'ja' zeggen, anders krijg je te horen dat het geen afspraak was, maar een mededeling van jouw kant. Zo'n gesprek doe je als alles weer rustig is. Bespreek in de 'ik' vorm dat je het vervelend vindt hoe het gegaan is en dat je vraagt of hij zijn best ook wil doen om het leuker te maken, dus ook niet meer te schelden.
Gaan zitten en bespreekbaar maken
Lastige situatie lijkt me... Gelukkig ben ik nog niet zo ver en hebben we hier de rustige jaren. Ik heb het al eerder genoemd maar op www.samencommuniceren.nl kun je een e-book (gratis) downloaden wat handvatten geeft om samen aan je relatie te werken. Misschien dat jullie daar wat mee kunnen?
Hier
Ik herken het wel, ik kan soms net iets langer 'doorzeuren' dan wat mijn man zou doen. Gelukkig word ik niet boos als ik hem vanaf de achtergrond (buiten het zicht van de kinderen) sussende gebaren zie maken. (iets in de trant van 'niet nu' , 'laat maar even gaan') Opeens valt het kwartje dan weer en laat ik de ruzie/gezeur maar even gaan. Wel kom ik er dan later op terug, als iedereen weer bedaard is en komt er niet opnieuw ruzie, maar kan iedereen weer normaal praten.
Andersom lukt het mij ook wel bij man, alhoewel het meer in hem zit om de kinderen maar even te laten (niet dat hij zo rustig is, want soms explodeert hij ook als ze echt iets doen wat niet kan, maar gaat er niet op door, wat ik wel heb) hij roept dus eenmalig heel boos wat hem dwars zit aan wat een kind doet, en daar moeten ze het op dat moment maar even mee doen.
Zoon is hier nooit aan het schelden op mij trouwens, maar op een computerspel wat dan niet lukt. En dan kan hij een scheldwoord gebruiken wat echt door merg en been gaat. Ik heb hem laatst (een dag na het voorval) gevraagd of hij dat woord nooit meer wil zeggen, omdat ik het zo erg vind. Zegt hij, ja maar al die andere woorden, geven niet weer hoe ik me op dat moment voel 
Vond 'm nog logisch ook, dat antwoord, maar heb hem toch op zijn hart gedrukt maar iets anders te verzinnen. Ben benieuwd of het gewerkt heeft (het was een paar dagen geleden pas)
Leuke
tips en bemoedigende verhalen en adviezen krijg ik hier! Ja, de relatie met je kind is natuurlijk heel belangrijk, maar die met lief minstens evenzo. Ik moet er niet aan denken dat dat uit de hand zou lopen en je niet bij elkaar kan blijven. We blijven proberen steeds weer te praten en af te spreken en af en toe een ruzie lijkt nodig te zijn om weer naar elkaar toe te groeien.
Ook met zoon zelf. Gelukkig doe ik dat vaak al wel, kaaskopje, 's avonds als hij gaat slapen (mama, kom je zo nog even') neem ik de gelegenheid om hem (in het donker) te vertellen wat ik voelde en wat hij met me doet. En dan komt de oprechte spijt. Daar slapen we allebei dan weer beter op!
Na een ruzie met man eigenlijk precies hetzelfde. We proberen misschien wel te veel de lieve vrede te bewaren maar is er zo'n ruzie geweest heb ik toch het gevoel dat daar dan weer nieuwe afspraken inzichten of wat dan ook uit komen rollen die het allemaal weer een beetje oplichten.
Ach ja.... het gaat over zeggen ze?!
Mijn dochter
moest op de een of andere manier altijd naar een breekpunt toe. Dan moest ze huilen en was alles opeens bespreekbaar. Dan ging het weer even goed tot de volgende ronde.
Toevallig
zei ik vanavond tegen mijn man: Het is dat we het meestal heel gezellig hebben samen, maar ik kan me voorstellen dat er relaties zijn die deze toestanden niet overleven. Dit, naar aanleiding van het gedrag van onze zonen (15 en 19 jaar) die allebei tijdens de maaltijd erg chagerijnig deden en zo snel mogelijk van tafel wilden. Daarbij gaf oudste nog aan dat hij het belachelijk vond dat hij moest wachten met van tafel gaan tot iedereen klaar was, terwijl hij niet eens zijn telefoon erbij mag hebben. Pfff, dit zijn regels die al zo onzettend lang bestaan in ons gezin, maar ineens moeten ze weer ter discussie komen te staan.
Wij doen ook regelmatig dingen met zijn tweeën, zodat we niet zo worden opgeslokt door de kinderen en hun grote en minder grote problemen. Ik vind overigens een puber met een stoornis veel lastiger dan een puber zonder. Het lijkt alsof de stoornis en de puberteit elkaar versterken.
