Is dit normaal??!!
hallo allemaal,
Ik zit ergens vreselijk mee en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik heb ook niet echt iemand om mee te praten en ik hoop dat er hier iemand is die mij opheldering kan geven of het misschien wel herkent....
Ik heb sinds 2 jaar een lieve vriend. We zijn beide gescheiden en beide een zoon.
Ik heb nogal vaak last van psychische issues om het zo maar te zeggen. Ik heb al sinds mijn pubertijd last van angststoornis en paniekaanvallen. Slik hier ook al 17 jaar antidepressiva voor. Dus ja ik heb af en toe een dip. Soms lukt het mij niet om ergens heen te gaan enzovoort enzovoort. Dit weet hij uiteraard. Ik ben daar snel open en eerlijk over geweest omdat het niet zomaar iets is.
Maar nu het volgende... hij is ongeveer een jaar voordat we elkaar leerde kennen opgenomen geweest in het ziekenhuis voor een paar weken. ( ik wijk even niet uit over de oorzaak ) maar ook operatie en bij terugkomst thuis kreeg hij even een soort van inzinking. Depressief, niemand willen zien of spreken. Gewoon ff alles en iedereen wegduwen. Nou ik heb dat natuurlijk niet meegemaakt maar kan mij goed voorstellen dat als je zolang in het ziekenhuis ligt, zware operatie en best wel ziek geweest dat dat een weerslag heeft op je psychische gezondheid. Dat je daar even een klap van krijgt.
Wij wonen nog apart van elkaar. We doen het rustig aan en hebben nu een goed jaar echt een relatie met elkaar zeg maar. Omdat het in mijn ouderschapsplan zo is geregeld mag hij mijn kind pas zien na een jaar relatie. Dus dat zou binnenkort zijn.
Ik zie zijn zoon wel en dat gaat allemaal prima. We zijn gek op elkaar en hebben het leuk. Zien elkaar zowat om de dag.
Hij heeft sinds begin januari een nieuwe baan. Hij heeft het daardoor wat drukker. Begin vorige week gad hij aan hoofdpijn te hebben. Dat heeft ie zeer zelden. Dat duurde een dag of 3. Niet heel erg maar gewoon vervelend.
Toen was hij in de avonden veel moe. Terwijl we best optijd naar bed gaan. Uurtje of 22u gaan we er vaak wel in. Afgelopen donderdag was hij aan het werk en gaf tijdens een telefoon gesprek aan dat hij er helemaal klaar mee was. Hij was doodmoe, en het kotsen stond hem nader dan het lachen. Hij zat erdoorheen zeg maar. Zijn zoontje komt om het weekend van donderdag t/m maandag. Hij is gek op dat ventje en echt een goede vader maar hij gaf nu aan dat hij zelfs daar geen zin in had en hem momenteel liever bij zijn moeder liet. Helaas kan dat niet. Zij moet werken en ze is niet echt meegaand zeg maar. Tis zijn weekend en als er wat is moet ie dat zelf ook maar oplossen. Ik slaap dan altijd de donderdagavond na mijn werk bij hem maar hij gaf nu aan dat hij liever had dat ik naar huis ging want hij wilde even niks en wilde zijn bed in zodra die kleine om 8u op bed lag. Nou ok... vervelend...
De dag erna was mijn vader jarig en zouden we met zijn 3e gaan lunchen. Nou dat werd hem dus niet. Hij had zijn zoontje bij zijn moeder gebracht omdat hij zich zo rot voelt. Met pijn en moeite kon ik even een uurtje langs komen. Nu zijn we op dag 3 en het is nog niet veel beter. Hij blijft doodmoe, heeft al een paar keer zijn eten eruit gegooid en ja weet niet zo goed wat hij met zichzelf aanmoet.
Ik ben zelf erg onzeker. Er hoeft maar iemand verkeerd naar mij te kijken en ik denk dat diegene boos op mij is. Heel vervelend maar ik weet het van mijzelf. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen maar hij duwt mij weg. Vanmiddag heb ik huilend aan de telefoon gezeten omdat ik nu van alles en nog wat in mijn hoofd haal. Heeft ie een ander? Wil hij stoppen met de relatie? Ik raak er best van in paniek waardoor ik nu zelf ook slecht in mijn vel zit en nergens meer zin in heb. ( maar dat is een bekend iets en heb ik regelmatig last van ) ik heb hem dit ook gezegd en gevraagd. Hij heeft nu meerdere keren duidelijk aangegeven dat het absoluut niet aan mij of ons ligt en dat ie mij niet aan de kant zet. Dat hij van mij houd en als hij een einde aan de relatie had willen maken dat ie dat wel gewoon eerlijk had gezegd.
Hij zegt gewoon rust te willen en erachter wil komen waarom hij dit heeft. Dat hij momenteel niks wil van niemand niet. Maar dat ik niet bang hoeft te zijn en mij geen zorgen moet maken. Dat hij gewoon even in de knoop zit met zichzelf en ook niet weet waarom.
Ik ken hem als een rustige man. Die zich niet gauw druk maakt en niet gauw emoties over iets heeft. Soort van rots in de branding die ik met mijn onzekere gedrag hard nodig heb.
Maar ik ben momenteel volledig over mijn toeren. Hij houd wel contact dagelijks. In de zin van appen en bellen maar lang niet zoveel als normaal. Het klinkt misschien overdreven maar ik heb nu continu spanning in mijn lijf... werken gaat moelijk, slapen gaat moelijk. Nachtmerries en wakker worden paar keer in de nacht bezweet. Ik ben zo bang dat hij mij aan de kant zet zomaar ineens! Zonder dat er een reden is om de zin van ruzie of wat dan ook.
En ondanks dat hij aangeeft dat het niks met mij of ons te maken heeft.
Mijn vraag is dus hoe zien jullie dit? Ik kan er niet goed helder over nadenken... is dit normaal gedrag in zo'n situatie? Is het echt een kwestie van hem even laten gaan hoe moelijk ook. Maar wel laten weten dat ik er voor hem ben? Of is dit wel het begin van het einde?
Ik herken hem zo niet... de man die mij normaal iedere pauze belt en mij graag spreekt en bij mij wel zijn... diegene zegt nu eigenlijk dat ik niet naar hem toe mag komen...
Ik hoop dat iemand mij een hart onder de riem kan steken en mij gerust kan stellen
Heel erg bedankt!
Je informatievoorziening naar ons toe was aanvankelijk nogal incompleet. Eerst was het ziek, geen contact willen, bezorgd zijn en dat vonden wij niet nodig. Later komt erbij van het liegen en nog later dat dat een structureel probleem is en hij normaal juist enorm aan jou trekt. Dat maakt een genuanceerde reactie schrijven lastig. Wij kunnen enkel afgaan op wat jij hier schrijft.
Ik begrijp dat iemand in een burnout anders doet dan normaal, een lelijke versie van zichzelf wordt. Maar als er al vertrouwensissues zijn uit het verleden en er nu niet over gepraat mag worden snap ik je wel beter.
Ik zou zeggen: leer te vertrouwen op jezelf en jouw gevoel voor of iets klopt en je moreel kompas.
Iets zegt mij dat hij met dingen zit maar dat (nog) niet met jou wil delen. Dat is verdrietig maar als je niet vertelt wat het probleem is, kun je niet geholpen worden.
Rebecca87 schreef op 22-02-2023 om 16:25:
[..]
naja dat heb ik dus ook. ik vind het maar raar gedrag... tegen je partner roepen dat je je zo ellendig voelt dat je niks kan maar wel naar een verjaardag en gezellig met de hele club bij zijn ouders gaan eten. terwijl we het daar over de telefoon meerdere malen over hebben gehad en er volgas over word gelogen. nee mijn zoontje is opgehaald en thuis gebracht. nee ik heb niet bij mijn ouders gegeten enz enz.
nu is het verhaal: Ik heb het geprobeerd om gewoon mijn ding te doen in de hoop dat ik mij dan beter ga voelen. maar dat is helaas niet gelukt. ik had het je nog zelf wel verteld... kijk hij is mij niks verschuldigd. en ik snap ook dat als je je zoontje heb die hij naar zijn zeggen MOET halen omdat zij hem niet ondersteunt als er wat is dat je dan in ieder geval wat wil doen omdat je het dat jongetje ook niet aan kan doen om maar de hele dag binnen op de bank te hangen 4 dagen lang. En dat hij toch gaat eten en naar die verjaardag vind ik alleen maar goed! dat hij dat toch heeft geprobeerd. maar er over liegen tegen mij is wat jij net beschrijft: totaal onzinnig! nergens voor nodig.
Maar mag ik vragen: Je zegt bij mij gaan er andere alarmbellen af en ik herken een heleboel zaken. wat bedoel je daarmee? waar denk je zelf aan?
Nou ja, ik ben geen burnout expert. Absoluut niet. Nooit mee gemaakt. Dus ik weet niet in hoeverre dit typische of a-typische verschijnselen van een burnout zijn. Maar ik kan me voorstellen dat je bij een burn-out er helemaal doorheen zit. Qua energie. Dat lees ik ook. Dan lijkt me twee verjaardagen/feestjes/bezigheden 2 dagen achter elkaar een hele selectieve vorm van een burn-out.
Het niet willen praten over wat er aan de hand is, het wordt een taboe. Het liegen over schijnbaar hele onnozele dingen. Het soms niet bereikbaar zijn. En dan voor de periode dat je niet bereikbaar bent een hele rare smoes hebben.
Het niet jou er bij willen hebben als hij moe is. Alsof je niet met z'n 2en bij wijze van op tijd naar bed kan, of samen naar de tv kunt kijken. Ik noem eens wat. Het wel initiëren van sex als je dan toch een keer bij elkaar bent.
Ik herken dit allemaal. Van mijn vrouw. En die ging vreemd. En ik herken het in veel meer verhalen over vreemdgaan hier.
Het is lastig om te beoordelen met alleen het verhaal van TO, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het gedrag van partner ook niet helemaal normaal vind. Wat er precies aan de hand kan zijn, geen idee, maar het zou mij ook niet lekker zitten.
Maar het feit dat TO zelf toegeeft dat ze issues heeft, maakt het makkelijker om te zeggen dat het allemaal maar tussen haar oren zit (of zoals ze zelf zegt: "haar schuld is", ik kan me voorstellen dat ze nu dat gevoel krijgt...)
Heel ingewikkeld...
Ik kan je (TO) alleen maar de tip geven: ga met jezelf aan de slag, puur vóór jezelf, zorg dat je minder afhankelijk bent van één persoon, en verwacht niet te veel van anderen! Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het zou zo mooi zijn als je zelf wat steviger in je schoenen stond, zodat je niet zo snel van je stuk te krijgen bent!
Veel succes en sterkte!
tja ik weet het ook even niet... dan gaat ie wel heel raar vreemd... in de zin dat hij donderdag t/m maandag zijn zoontje had dus dan kan hij zeg maar niet vreemd gaan omdat hij zijn kind heeft.
verder is hij altijd bereikbaar. hij zet nooit zijn telefoon uit. wel vaak op 'niet storen'. alleen sta ik in zijn sos contacten dus ik kom er altijd doorheen al zou ik bellen.
verder bellen we altijd in de avond als we niet bij elkaar zijn en dan hoor ik ook gewoon dat hij thuis is zeg maar. dus ja dan zou hij bij wijze van alleen afgelopen maandag avond iets 'gedaan' moeten hebben wat ik niet mag weten...
Ik heb hem ook recht in zijn gezicht gevraagd of hij een ander heeft of dat hij bij zijn ex is gebleven die avond en er word nee gezegd. ja tuurlijk kan hij dat ook liegen maar wat ik al zei. Dit gebeurd verder nooit. hij stuurt ook regelmatig foto's wat hij aan het doen is op zijn werk of wat hij zit te eten in de avond. ik noem maar even wat gekke dingen. Dat is niet omdat ik daarom vraag maar dat doet ie al sinds ik hem ken uit zichzelf. en dat doet hij ook gewoon nog steeds. Kijk al had dit in het weekend gebeurd dat hij zijn kind niet had dan had ik het wel vreemd gevonden. want ik werk de weekenden overdag dus ja dan zou hij bij wijze van álle tijd en ruimte hebben om te doen wat ie wil en met wie hij wil. maar dat was niet zo. hij was met zijn zoontje bij zijn eigen familie.
dus ik denk er op dit moment niet teveel van. Ik heb nu zoiets van nou we bespreken het later nog wel een keer als hij weer ok is. Nu laat ik hem lekker gaan. Kijk dat liegen vind ik niet ok dat heb ik hem gezegd. zeker omdat het nergens over gaat en het niet had gehoeven. Ik zie wel gewoon hoe het gaat de komende tijd. kijk als hij nou vaker ineens onbereikbaar is, telefoon uitzet of dat ik erachter kom dat hij weer liegt dan moet er even een goed gesprek komen want dan gaat er iets niet goed. tis de bedoeling dat we ergens eind dit jaar samen gaan wonen maar niet met dit soort gekkigheid.
Zebra04 schreef op 23-02-2023 om 14:53:
Het is lastig om te beoordelen met alleen het verhaal van TO, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het gedrag van partner ook niet helemaal normaal vind. Wat er precies aan de hand kan zijn, geen idee, maar het zou mij ook niet lekker zitten.
Maar het feit dat TO zelf toegeeft dat ze issues heeft, maakt het makkelijker om te zeggen dat het allemaal maar tussen haar oren zit (of zoals ze zelf zegt: "haar schuld is", ik kan me voorstellen dat ze nu dat gevoel krijgt...)
Heel ingewikkeld...
Ik kan je (TO) alleen maar de tip geven: ga met jezelf aan de slag, puur vóór jezelf, zorg dat je minder afhankelijk bent van één persoon, en verwacht niet te veel van anderen! Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het zou zo mooi zijn als je zelf wat steviger in je schoenen stond, zodat je niet zo snel van je stuk te krijgen bent!
Veel succes en sterkte!
Bedankt voor je lieve reactie. Ja het gedrag van hem is niet helemaal ok... Maar ik weet wel dat hij een heeeelleee moeilijke prater is. Hij zegt niet zo snel wat en als hij in het nauw word gedreven zeg maar dan zegt ie soms maar gewoon wat ( liegen ). Hij heeft van huis uit ook niet meegekregen om te praten. Zijn ex gaf in die zin niks om hem dat er nooit aan hem werd gevraagd als hij thuis kwam van joh hoe was je dag of wat dan ook. Erg weinig interesse zeg maar. Ook als hij iets leuks regelde zoals bijvoorbeeld uit eten gaan ofzo of hij had een kadootje dan werd er amper dank jewel of iets gezegd. Weinig waardering dus. En dat merk ik wel naar zijn reactie naar mij toe. Ik had bijvoorbeeld met kerst overdag een boom gehaald en helemaal opgetuigd voor hem. Nou dan komt hij binnen en dan weet hij zich geen houding te geven. Maar je ziet de tranen in zijn ogen... Dan is hij echt overdonderd dat zegt hij dan ook. Omdat dat soort dingen nooit voor hem werden gedaan. En dat soort dingetjes heb ik vaker mee gemaakt met hem en dan weet hij zich echt geen houding te geven. klapt dicht. geen idee hoe hij ermee om moet gaan.
Rebecca87 schreef op 23-02-2023 om 15:00:
tja ik weet het ook even niet... dan gaat ie wel heel raar vreemd... in de zin dat hij donderdag t/m maandag zijn zoontje had dus dan kan hij zeg maar niet vreemd gaan omdat hij zijn kind heeft.
verder is hij altijd bereikbaar. hij zet nooit zijn telefoon uit. wel vaak op 'niet storen'. alleen sta ik in zijn sos contacten dus ik kom er altijd doorheen al zou ik bellen.
verder bellen we altijd in de avond als we niet bij elkaar zijn en dan hoor ik ook gewoon dat hij thuis is zeg maar. dus ja dan zou hij bij wijze van alleen afgelopen maandag avond iets 'gedaan' moeten hebben wat ik niet mag weten...
Ik heb hem ook recht in zijn gezicht gevraagd of hij een ander heeft of dat hij bij zijn ex is gebleven die avond en er word nee gezegd. ja tuurlijk kan hij dat ook liegen maar wat ik al zei. Dit gebeurd verder nooit. hij stuurt ook regelmatig foto's wat hij aan het doen is op zijn werk of wat hij zit te eten in de avond. ik noem maar even wat gekke dingen. Dat is niet omdat ik daarom vraag maar dat doet ie al sinds ik hem ken uit zichzelf. en dat doet hij ook gewoon nog steeds. Kijk al had dit in het weekend gebeurd dat hij zijn kind niet had dan had ik het wel vreemd gevonden. want ik werk de weekenden overdag dus ja dan zou hij bij wijze van álle tijd en ruimte hebben om te doen wat ie wil en met wie hij wil. maar dat was niet zo. hij was met zijn zoontje bij zijn eigen familie.
dus ik denk er op dit moment niet teveel van. Ik heb nu zoiets van nou we bespreken het later nog wel een keer als hij weer ok is. Nu laat ik hem lekker gaan. Kijk dat liegen vind ik niet ok dat heb ik hem gezegd. zeker omdat het nergens over gaat en het niet had gehoeven. Ik zie wel gewoon hoe het gaat de komende tijd. kijk als hij nou vaker ineens onbereikbaar is, telefoon uitzet of dat ik erachter kom dat hij weer liegt dan moet er even een goed gesprek komen want dan gaat er iets niet goed. tis de bedoeling dat we ergens eind dit jaar samen gaan wonen maar niet met dit soort gekkigheid.
Naja, het is natuurlijk ook wel oppassen dat ik niet ga projecteren op jouw situatie. Dat is niet mijn bedoeling, laat ik dat even vooropstellen. Maar ook bij mij waren er wat mensen hier die vrij snel al zoiets hadden van: Oeh, bepaalde opmerkingen, gedragingen. Het komt allemaal overeen. En ook bij mij was het dan zoiets van, ja maar wanneer dan? Altijd bij elkaar, blabla. Gaat niet uit, blabla. En uiteindelijk bleek het ver voordat ik mijn post hier deelde al gebeurd te zijn terwijl ik op een maandag aan het werk was.
Een burn-out is niet selectief dingen wel kunnen doen en selectief niet. Wat ik er van begrijp, ben je op een gegeven moment emotioneel en lichamelijk "op". Dan geloof ik niet zo in het wel naar verjaardagen gaan, maar niet met jou op de bank kunnen zitten. Dan vermoed ik dat er wat anders achter zit. Of dat dan vreemdgaan is, of dat er andere dingen spelen, dat weet ik niet. Maar volgens mij werkt een Burnout niet selectief. Maar goed, daar zijn misschien andere mensen hier die daar beter over weten te vertellen.
Zebra04 schreef op 23-02-2023 om 14:53:
Ik kan je (TO) alleen maar de tip geven: ga met jezelf aan de slag, puur vóór jezelf, zorg dat je minder afhankelijk bent van één persoon, en verwacht niet te veel van anderen! Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het zou zo mooi zijn als je zelf wat steviger in je schoenen stond, zodat je niet zo snel van je stuk te krijgen bent!
Veel succes en sterkte!
Geheel eens met dit stukje.
Ik lees diverse excuses voor zijn gedrag, maar niets van dit alles is een feit natuurlijk. Eerlijk gezegd krijg ik het al benauwd van het gedrag van TO, ook al begrijp ik dat zij dit vanuit eerdere negatieve ervaringen doet. Als je dan zelf niet zo lekker in je vel zit dan kun je dat soort vragen/hulp/angsten/etc minder goed hebben en zou ook ik ervoor kiezen elkaar maar even niet te zien. En natuurlijk zou ik dat dan gewoon eerlijk aangeven, dat ik even alleen wil zijn, maar zo te lezen wordt ook dit niet echt goed begrepen door TO.
Een bijna-burnout is namelijk nog geen burn-out, maar kun je best gewoon even alleen willen zijn zonder dat die ander dat meteen op zichzelf of de relatie betrekt. Ik denk dat hier het pijnpunt en onbegrip zit. Vandaar dat ik het volledig eens ben met gequote post.
Hoi TO,
ik raad je aan eens te lezen over “ben ik een chimpansee of een de schildpad” (te vinden op de site van tripleimpact). Misschien heb je er wat aan.
Elpisto schreef op 23-02-2023 om 15:07:
[..]
Naja, het is natuurlijk ook wel oppassen dat ik niet ga projecteren op jouw situatie. Dat is niet mijn bedoeling, laat ik dat even vooropstellen. Maar ook bij mij waren er wat mensen hier die vrij snel al zoiets hadden van: Oeh, bepaalde opmerkingen, gedragingen. Het komt allemaal overeen. En ook bij mij was het dan zoiets van, ja maar wanneer dan? Altijd bij elkaar, blabla. Gaat niet uit, blabla. En uiteindelijk bleek het ver voordat ik mijn post hier deelde al gebeurd te zijn terwijl ik op een maandag aan het werk was.
Een burn-out is niet selectief dingen wel kunnen doen en selectief niet. Wat ik er van begrijp, ben je op een gegeven moment emotioneel en lichamelijk "op". Dan geloof ik niet zo in het wel naar verjaardagen gaan, maar niet met jou op de bank kunnen zitten. Dan vermoed ik dat er wat anders achter zit. Of dat dan vreemdgaan is, of dat er andere dingen spelen, dat weet ik niet. Maar volgens mij werkt een Burnout niet selectief. Maar goed, daar zijn misschien andere mensen hier die daar beter over weten te vertellen.
Oh, nou….er blijft hier gepraat worden over een burn out terwijl het idd om een bijna burn out gaat, echt wel een verschil.
Of ík tegen een burn out aanzit? Geen idee, maar genoeg factoren de laatste jaren in mijn leven die behoorlijk negatieve impact hebben en laatste jaar ofzo ben ik verre van ‘mezelf’. Maar ‘selectief’ ben ik zeer zeker! Ik doe prima de dingen die ik van mezelf moet doen. Mijn werk gaat prima (al kom ik vaak stikkapot thuis) en de meeste dingen rondom de kinderen, tsja, daar zet ik me toe. Moet wel zeggen dat de kinderen me minder nodig hebben, zijn groot genoeg inmiddels. Maar op hun vraag ben ik altijd wel gewoon aanwezig.
Lijkt alsof ik prima functioneer maar dat is echt niet zo. Mijn eigen sociale contacten en activiteiten zijn echt tot een minimum beperkt. Hoe graag ik ook wil, ik trek het allemaal niet en wil rust.
Er zijn zoveel dingen nog die ik graag zou willen, maar moet nu enorm doseren en mezelf afremmen.
En het varieert natuurlijk ook gewoon. Het ene moment voel ik me hondsberoerd en wil alleen maar een jaar naar een onbewoond eiland (en daar alleen maar slapen) en op een ander moment heb ik net weer wat meer energie. (En maak dan weer te veel plannen en wil te veel)
En het is bij mij ook wel zo dat ik minder van mijn partner kan hebben. We wonen samen en ik kom dus niet onder het contact uit, wil dat ook helemaal niet, maar vaak is het me ook gewoon teveel. Nu scheelt het dat partner me meestal ook veel ‘geeft’, zelf geven lukt wat minder nu. Maar zeker de sociale contacten die me meer kosten dan opleveren ga ik nu toch wat uit de weg. Terwijl dat contacten zijn waar ik in goede doen erg van kan genieten.
Is het niet zo dat als je normaal elke poep en scheet over wat je doet deelt met je partner en je doet een keer iets niet/anders of je hebt er even geen behoefte aan, dat je dan het gevoel kunt hebben dat je daar een 'reden' voor moet verzinnen?
Mijn ouders wilden vroeger altijd alles weten. Waar ik was en met wie etc. en ik heb ook wel eens iets verzonnen als ik geen zin had om er tekst en uitleg over te geven.
Ik haak even in op je huurwoning, die hebben jullie op beider naam gehuurd, maar jij woont er alleen? Volgens mij, als er verder geen extra clausule in het huurcontract staat, dan kan hij op een gegeven moment uitgeschreven worden en kan jij gewoon de huurwoning houden. Tenminste dat is bij mij zo gebeurd. Met man samen een huurhuis betrokken, na een aantal jaren gingen we scheiden, hij vertrok naar een nieuwe woning en ik heb het contract overgenomen (hij moest wel een bevestiging hierover ondertekenen) maar nu staat het huurcontract alleen op mijn naam.
Dus hopelijk is het niet nodig, maar volgens mij raak je dus je woning niet kwijt hoor.
tis een lastige situatie. Ik laat hem nu gewoon zo veel mogelijk gaan. En laat het contact een beetje van zijn kant komen. Omdat ik hem niet op de huid wil zitten of pushen of iets.
Zelf heb ik een ontzettende rot dag. Ben vandaag vrij en mijn zoontje is bij mijn ex. Die heb ik net uit school gehaald want die is morgen bij mij.
Maargoed kom uit bed. Bah voel me niet ok.
Geen idee hoe ik het moet beschrijven. Nergens geen zin in. Was er om 8u uit. Mijn verplichten dingen gedaan als boodschapje en schoonmaak in huis. Om 11u lag ik weer in bed.
Word uurtje later wakker. Oh en dan gaat mijn hart zo tekeer! Dat heb ik vaker maar de laatste tijd steeds vaker. Vooral als ik ga slapen. Dan ' hoor en voel' ik mijn hartslag. Die gaat redelijk snel. Te snel iig voor iemand die rustig in bed ligt. Heel vervelend is dat. Ik krijg mijn hart dan ook niet rustig zeg maar. En kan dan ook niet slapen. Nou nu werd ik zo wakker. En dan is het alleen maar negatieviteit wat als een wervelstorm door mijn hoofd gaat. Nou puntje bij paaltje zit ik weer even een paar minuten vreselijk te huilen en dan raap ik mezelf weer bij elkaar. Op dat moment zou ik hem graag willen bellen. Want ja dat doe je dan je partner bellen om te zeggen dat je je rot voelt. Dan zoek je wat troost. Maarja ik doe dat nu niet omdat ik hem daarmee niet wil lastig vallen.
Het lijkt wel of mijn hormoonhuishouding in de war is. Het is nu 2 weken dat de spiraal eruit is. Al bijna 2 weken wat bruin verlies maar vanmiddag toen ik uit bed kwam echt even een stortvloed. K denk dat de eerste menstruatie door komt. Had gister ook migraine aanval en dat heb ik vaak voordat ik ongesteld moet worden.
Ben nu vooral moe. En down.
Hoop dat ik nu een goede menstruatie heb een dat het daarna wat stabiliseert. Geloof dat mijn psychische toestand hier flink last van heeft momenteel....
Rebecca87 schreef op 24-02-2023 om 15:54:
tis een lastige situatie. Ik laat hem nu gewoon zo veel mogelijk gaan. En laat het contact een beetje van zijn kant komen. Omdat ik hem niet op de huid wil zitten of pushen of iets.
Nou puntje bij paaltje zit ik weer even een paar minuten vreselijk te huilen en dan raap ik mezelf weer bij elkaar. Op dat moment zou ik hem graag willen bellen. Want ja dat doe je dan je partner bellen om te zeggen dat je je rot voelt. Dan zoek je wat troost. Maarja ik doe dat nu niet omdat ik hem daarmee niet wil lastig vallen.
Het lijkt wel of mijn hormoonhuishouding in de war is. Geloof dat mijn psychische toestand hier flink last van heeft momenteel....
Even wat dingen uit jouw post gehaald, want je hormoonschommelingen kunnen best een hele goede reden zijn dat je je voelt zoals jij je nu voelt. Dat is zeker vervelend, maar hoort er helaas bij en gaat vanzelf ook weer wel over.
Ikzelf vind het overigens niet zo vanzelfsprekend een partner te bellen als je even niet zo lekker in je vel zit, juist niet, vind dat je dit best zelf kunt oplossen door er gewoon lekker aan toe te geven zoals je nu hebt gedaan. Maar goed, zo denk ik er persoonlijk over en vind het niet nodig daar steeds een ander voor te bellen.
Dus, complimenten dat je er nu bewust voor hebt gekozen het contact wat meer vanuit hem te laten komen, begrijp dat dit niet zo makkelijk voor jou is. 👍
RoodVruchtje schreef op 24-02-2023 om 17:28:
[..]
Even wat dingen uit jouw post gehaald, want je hormoonschommelingen kunnen best een hele goede reden zijn dat je je voelt zoals jij je nu voelt. Dat is zeker vervelend, maar hoort er helaas bij en gaat vanzelf ook weer wel over.
Ikzelf vind het overigens niet zo vanzelfsprekend een partner te bellen als je even niet zo lekker in je vel zit, juist niet, vind dat je dit best zelf kunt oplossen door er gewoon lekker aan toe te geven zoals je nu hebt gedaan. Maar goed, zo denk ik er persoonlijk over en vind het niet nodig daar steeds een ander voor te bellen.
Dus, complimenten dat je er nu bewust voor hebt gekozen het contact wat meer vanuit hem te laten komen, begrijp dat dit niet zo makkelijk voor jou is. 👍
Dank je.
Ooh maar ik bedoel ook niet dat als ik even niet lekker in mijn vel zit. ( wat regelmatig gebeurd) dat ik hem dan bel hoor. Ik was nu echt over de rooie 🙈
Maar gelukkig gaat het wel weer. Al voel ik mij niet tof. Gejaagde gevoel in mijn borst steeds bah😪
