Is dit normaal??!!
hallo allemaal,
Ik zit ergens vreselijk mee en ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik heb ook niet echt iemand om mee te praten en ik hoop dat er hier iemand is die mij opheldering kan geven of het misschien wel herkent....
Ik heb sinds 2 jaar een lieve vriend. We zijn beide gescheiden en beide een zoon.
Ik heb nogal vaak last van psychische issues om het zo maar te zeggen. Ik heb al sinds mijn pubertijd last van angststoornis en paniekaanvallen. Slik hier ook al 17 jaar antidepressiva voor. Dus ja ik heb af en toe een dip. Soms lukt het mij niet om ergens heen te gaan enzovoort enzovoort. Dit weet hij uiteraard. Ik ben daar snel open en eerlijk over geweest omdat het niet zomaar iets is.
Maar nu het volgende... hij is ongeveer een jaar voordat we elkaar leerde kennen opgenomen geweest in het ziekenhuis voor een paar weken. ( ik wijk even niet uit over de oorzaak ) maar ook operatie en bij terugkomst thuis kreeg hij even een soort van inzinking. Depressief, niemand willen zien of spreken. Gewoon ff alles en iedereen wegduwen. Nou ik heb dat natuurlijk niet meegemaakt maar kan mij goed voorstellen dat als je zolang in het ziekenhuis ligt, zware operatie en best wel ziek geweest dat dat een weerslag heeft op je psychische gezondheid. Dat je daar even een klap van krijgt.
Wij wonen nog apart van elkaar. We doen het rustig aan en hebben nu een goed jaar echt een relatie met elkaar zeg maar. Omdat het in mijn ouderschapsplan zo is geregeld mag hij mijn kind pas zien na een jaar relatie. Dus dat zou binnenkort zijn.
Ik zie zijn zoon wel en dat gaat allemaal prima. We zijn gek op elkaar en hebben het leuk. Zien elkaar zowat om de dag.
Hij heeft sinds begin januari een nieuwe baan. Hij heeft het daardoor wat drukker. Begin vorige week gad hij aan hoofdpijn te hebben. Dat heeft ie zeer zelden. Dat duurde een dag of 3. Niet heel erg maar gewoon vervelend.
Toen was hij in de avonden veel moe. Terwijl we best optijd naar bed gaan. Uurtje of 22u gaan we er vaak wel in. Afgelopen donderdag was hij aan het werk en gaf tijdens een telefoon gesprek aan dat hij er helemaal klaar mee was. Hij was doodmoe, en het kotsen stond hem nader dan het lachen. Hij zat erdoorheen zeg maar. Zijn zoontje komt om het weekend van donderdag t/m maandag. Hij is gek op dat ventje en echt een goede vader maar hij gaf nu aan dat hij zelfs daar geen zin in had en hem momenteel liever bij zijn moeder liet. Helaas kan dat niet. Zij moet werken en ze is niet echt meegaand zeg maar. Tis zijn weekend en als er wat is moet ie dat zelf ook maar oplossen. Ik slaap dan altijd de donderdagavond na mijn werk bij hem maar hij gaf nu aan dat hij liever had dat ik naar huis ging want hij wilde even niks en wilde zijn bed in zodra die kleine om 8u op bed lag. Nou ok... vervelend...
De dag erna was mijn vader jarig en zouden we met zijn 3e gaan lunchen. Nou dat werd hem dus niet. Hij had zijn zoontje bij zijn moeder gebracht omdat hij zich zo rot voelt. Met pijn en moeite kon ik even een uurtje langs komen. Nu zijn we op dag 3 en het is nog niet veel beter. Hij blijft doodmoe, heeft al een paar keer zijn eten eruit gegooid en ja weet niet zo goed wat hij met zichzelf aanmoet.
Ik ben zelf erg onzeker. Er hoeft maar iemand verkeerd naar mij te kijken en ik denk dat diegene boos op mij is. Heel vervelend maar ik weet het van mijzelf. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen maar hij duwt mij weg. Vanmiddag heb ik huilend aan de telefoon gezeten omdat ik nu van alles en nog wat in mijn hoofd haal. Heeft ie een ander? Wil hij stoppen met de relatie? Ik raak er best van in paniek waardoor ik nu zelf ook slecht in mijn vel zit en nergens meer zin in heb. ( maar dat is een bekend iets en heb ik regelmatig last van ) ik heb hem dit ook gezegd en gevraagd. Hij heeft nu meerdere keren duidelijk aangegeven dat het absoluut niet aan mij of ons ligt en dat ie mij niet aan de kant zet. Dat hij van mij houd en als hij een einde aan de relatie had willen maken dat ie dat wel gewoon eerlijk had gezegd.
Hij zegt gewoon rust te willen en erachter wil komen waarom hij dit heeft. Dat hij momenteel niks wil van niemand niet. Maar dat ik niet bang hoeft te zijn en mij geen zorgen moet maken. Dat hij gewoon even in de knoop zit met zichzelf en ook niet weet waarom.
Ik ken hem als een rustige man. Die zich niet gauw druk maakt en niet gauw emoties over iets heeft. Soort van rots in de branding die ik met mijn onzekere gedrag hard nodig heb.
Maar ik ben momenteel volledig over mijn toeren. Hij houd wel contact dagelijks. In de zin van appen en bellen maar lang niet zoveel als normaal. Het klinkt misschien overdreven maar ik heb nu continu spanning in mijn lijf... werken gaat moelijk, slapen gaat moelijk. Nachtmerries en wakker worden paar keer in de nacht bezweet. Ik ben zo bang dat hij mij aan de kant zet zomaar ineens! Zonder dat er een reden is om de zin van ruzie of wat dan ook.
En ondanks dat hij aangeeft dat het niks met mij of ons te maken heeft.
Mijn vraag is dus hoe zien jullie dit? Ik kan er niet goed helder over nadenken... is dit normaal gedrag in zo'n situatie? Is het echt een kwestie van hem even laten gaan hoe moelijk ook. Maar wel laten weten dat ik er voor hem ben? Of is dit wel het begin van het einde?
Ik herken hem zo niet... de man die mij normaal iedere pauze belt en mij graag spreekt en bij mij wel zijn... diegene zegt nu eigenlijk dat ik niet naar hem toe mag komen...
Ik hoop dat iemand mij een hart onder de riem kan steken en mij gerust kan stellen
Heel erg bedankt!
pfff jongens kom op laten er nou geen discussies komen of verwijten. Iedereen ziet dit anders een heeft zijn eigen mening dat is prima.
Ik heb hem vandaag compleet met rust gelaten. Hij heeft zelf wat geappt vanmorgen en toen hebben we gewoon even normaal gepraat over koetjes en kalfjes. Na de huisarts zou hij mij op de hoogte brengen van hoe en wat. Nou dat heeft ie middels een app gedaan met daarin duidelijk ik zet mijn telefoon uit en breng mijn zoontje naar mijn ex. ( terwijl zij hem officieel zou moeten halen) daarna het bos in en mij bellen als ie thuis was...
Nou dat doet ie dus niet... maak ik mij zorgen om deze ' volwassen ' man. Uh ja... hij is niet zichzelf en ja als je zegt te bellen dan verwacht ik dat ook. En als hij zich toch bedenkt en niet wil bellen is dat ook prima! Maar heb dan het fatsoen om even een klein appje te sturen van joh gaat ff niet. Bellen morgen wel ofzo. Dan weet ik ook dat ie verder ok is.
Lijkt mij toch niet meer dan redelijk? Lig nu inmiddels anderhalf uur in bed naar het plafond te staren met allerlei gedachtes. En nee hij MOET niks. Ik heb hem ook verder na die ene app vanmiddag niet meer terug geappt of gebeld of dat dan ook. Ik heb gewoon afgewacht...
Maar al zou het andersom zijn dan had hij hier al voor de deur gestaan om te kijken of alles wel ok is!
En dit is mijn mening erover... ik mag toch wel met een beetje respect behandeld worden hoop ik...
Rebecca87 schreef op 20-02-2023 om 23:24:
pfff jongens kom op laten er nou geen discussies komen of verwijten. Iedereen ziet dit anders een heeft zijn eigen mening dat is prima.
Ik heb hem vandaag compleet met rust gelaten. Hij heeft zelf wat geappt vanmorgen en toen hebben we gewoon even normaal gepraat over koetjes en kalfjes. Na de huisarts zou hij mij op de hoogte brengen van hoe en wat. Nou dat heeft ie middels een app gedaan met daarin duidelijk ik zet mijn telefoon uit en breng mijn zoontje naar mijn ex. ( terwijl zij hem officieel zou moeten halen) daarna het bos in en mij bellen als ie thuis was...
Nou dat doet ie dus niet... maak ik mij zorgen om deze ' volwassen ' man. Uh ja... hij is niet zichzelf en ja als je zegt te bellen dan verwacht ik dat ook. En als hij zich toch bedenkt en niet wil bellen is dat ook prima! Maar heb dan het fatsoen om even een klein appje te sturen van joh gaat ff niet. Bellen morgen wel ofzo. Dan weet ik ook dat ie verder ok is.
Lijkt mij toch niet meer dan redelijk? Lig nu inmiddels anderhalf uur in bed naar het plafond te staren met allerlei gedachtes. En nee hij MOET niks. Ik heb hem ook verder na die ene app vanmiddag niet meer terug geappt of gebeld of dat dan ook. Ik heb gewoon afgewacht...
Maar al zou het andersom zijn dan had hij hier al voor de deur gestaan om te kijken of alles wel ok is!
En dit is mijn mening erover... ik mag toch wel met een beetje respect behandeld worden hoop ik...
Rebecca, ik vind het ongezond hoe je met hem bezig bent en het lijkt me niet helpend voor jou om hierin bevestigd te worden, dat wilde ik aangeven.
Maar je doet geloof ik niet veel met dit soort boodschappen dus ik laat het hierbij.
Rebecca87 schreef op 20-02-2023 om 23:24:
Maar al zou het andersom zijn dan had hij hier al voor de deur gestaan om te kijken of alles wel ok is!
En dit is mijn mening erover... ik mag toch wel met een beetje respect behandeld worden hoop ik...
Ik snap je wel hoor, zou me ook zorgen maken en dit gedrag vreemd vinden. Maar ja, volgens mij doen mensen met een burn-out ook wel vreemde dingen. Ze zijn zichzelf totaal niet.
Maar je kan hem niet veranderen en als hij blijft aangeven dat het niet aan jou ligt en hij de relatie niet wil verbreken, dan moet je dat maar geloven. Er is nu niets anders dat je kan doen dan deze tijd uitzitten. Je kunt hem niet dwingen dingen anders te doen.
En ja, je kunt nu vanaf jouw kant de relatie verbreken (vermoedelijk om een reactie uit te lokken) maar wat dan? Misschien zegt ie nu (omdat hij zichzelf niet is) wel van "prima, dan heb ik nu rust."
Misschien kan je je wat meer gaan verdiepen in burn-out en wat dat met mensen doet.
Hoe dan ook, ik zou me hier ook erg ongelukkig bij voelen hoor (ik heb ook een lat-relatie) en als dan het contact ineens vanaf een kant stilgelegd wordt, het ook wel erg moeilijk vinden.
Kan je niet in ieder geval in contact blijven met de familie van zijn kant? Niet om te roddelen, maar omdat je ze al een tijd kent, en je dan toch wat contact houdt? Je schoonzus klonk wel betrokken bij jullie.
En even een andere insteek, ik heb bij problemen heel veel baat bij het opschrijven ervan, wat jij nu hier in dit draadje doet, maar ik hou een dagboek bij op mijn computer (met wachtwoord 
) en daar schrijf ik al mijn hersenspinsels op, het werkt dan wel om het van me af te zetten. En ik loop graag hard, de eerste kilometer ben ik dan volop aan het piekeren en daarna gaat mijn brein in een soort andere stand en dat voelt heel rustgevend, misschien heb je daar wat aan ( en het is win-win, het is gezond om te bewegen, gezond om lekker buiten te zijn, en gezond voor je geest en met fysiek moe zijn slaap ik ook nog beter)
Het klinkt alsof hij na 1,5 maand nieuw werk enorm geconfronteerd wordt met zichzelf. Het nieuwe werk lukt hem niet, lijkt het. Dat kan best een heel ding voor hem zijn. Jij kent hem een jaar pas echt goed, misschien is deze reactie op deze confrontatie inderdaad zoals je zelf ook al schrijft een kant van hem die je nog niet kent.
Misschien ben je bang dat hij in een depressieve bui jou ook aan de kant schuift? In plaats van je gerust te stellen, zou je jezelf ook kunnen voorhouden, dat we niet in de toekomst kunnen kijken, en alles mogelijk is. Ook dit. Mocht alles overwaaien, ik schreef het al eerder, zou ik open bespreken, wat hij voelt en nodig had op dat moment en wat jij. En hoe jullie hier een weg in kunnen vinden. Hij is jouw veel tot steun en bevestiging geweest, misschien is het nu jouw beurt om dit te geven.
nou vanmorgen eindelijk reactie. Ik leef nog...
Ff gebeld. Hij is gewoon aan het werk. Het was überhaupt al een relaxe dag want hij had eerst cursus tot 12. Dit werk doet hij al jaren. Dus het is niet dat hij het niet kan. Tis alleen stuk drukker en vroeger op.
Nu komt ie vanavond naar mij en blijft gewoon slapen zoals normaal...
Ik vroeg hem waarom hij gister niet meer heeft gebeld. Ja was al laat. 23u pas thuis. Hij heeft dus om 17u zijn kind bij zijn ex afgezet en is toen gaan wandelen in het bos en verdwaald? Zou betekenen dat hij 6u lang!!! Daar heeft rond gelopen. Heb er niks over gezegd maar ik geloof het eerlijk gezegd niet na al die leugens...
In een burnout doen mensen gekke dingen en worden ze soms een versie van zichzelf die ze niet willen zijn. Zijn verhaal van zes uur wandelen geloof ik ook niet eerlijk gezegd. Als je normaal nooit wandelt is zes uur echt heel lang.
Wat ik wel gek vindt is dat hij wel gewoon aan het werk is. Randje burnout is een flinke waarschuwing van je lichaam: er moet iets anders, trap even op de rem.
ja hij zegt afleiding. Hij zegt zich ook gewoon nog hetzelfde te voelen als de afgelopen dagen. Nu is het ook wel een eigenwijs. Maarja door dat liegen begin ik me ook af te vragen wat nou wel en niet waar is. Niet dat ik gelijk denk dat hij dit faken ofzo maar aan de telefoon enzo klinkt ie wel gewoon 'normaal' . Hij klinkt totaal niet down ofzo...
Rebecca87 schreef op 21-02-2023 om 15:39:
nou vanmorgen eindelijk reactie. Ik leef nog...
Ff gebeld. Hij is gewoon aan het werk. Het was überhaupt al een relaxe dag want hij had eerst cursus tot 12. Dit werk doet hij al jaren. Dus het is niet dat hij het niet kan. Tis alleen stuk drukker en vroeger op.
Nu komt ie vanavond naar mij en blijft gewoon slapen zoals normaal...
Ik vroeg hem waarom hij gister niet meer heeft gebeld. Ja was al laat. 23u pas thuis. Hij heeft dus om 17u zijn kind bij zijn ex afgezet en is toen gaan wandelen in het bos en verdwaald? Zou betekenen dat hij 6u lang!!! Daar heeft rond gelopen. Heb er niks over gezegd maar ik geloof het eerlijk gezegd niet na al die leugens...
Wat ik niet helemaal begrijp; hij is gaan wandelen, kwam laat thuis en heeft niet meer gebeld omdat het laat was. Of hij 6 uur lang gewandeld heeft...waarschijnlijk niet maar zeker weten doe je get ook niet. Maar is dat zo belangrijk? Jullie wonen niet samen, hij hoeft toch niet te verklaren wat hij elk uur doet of wanneer hij zijn plannen wijzigd zoals met die verjaardag. Misschien wilde hij ineens wel naar die verjaardag, kan toch.
Misschien " liegt" hij wel omdat jij er zo bovenop zit. Hij had belooft te bellen, heeft dat niet gedaan; dat hoeft toch geen drama te zijn. Misschien kwam hij terug van wandelen en is het gewoon vergeten en dacht er pas aan toen het al laat was. Om gezeur te voorkomen zegt hij nu dat hij laat thuis was. Kan dat wellicht meespelen?
Beste Rebecca, Je hebt eerder aangegeven dat de therapieën die je tot nog toe hebt gehad niet voldoende, of slechts tijdelijk hebben geholpen. Mijn advies (als ervaringsdeskundige); google eens op schematherapie. Ik vrees dat er wat diepgewortelde overtuigingen over jezelf en de wereld (schema's) ten grondslag liggen aan je manier van omgaan met deze situatie. Het kan erg zinvol zijn, om je daar eens in te verdiepen.
Rebecca87, je bent echt genadeloos voor hem.
Je neemt elk woord wat hij zegt op geen enkele manier serieus. Voor jou is hij een leugenaar en elk woord van hem weeg je om te bewijzen dat hij een leugenaar is. Er is weinig wat hij nog kan doen om dit te keren.
Ik denk dat deze relatie gaat eindigen en dat jij -tot op de laatste dag- zult volhouden dat de relatie is beëindigd omdat hij een leugenaar is. In dit draadje hebben verschillende mensen een poging gedaan om jou te laten zien wat je eigen aandeel daarin is, iets wat je op zich, als probleem, van jezelf ook wel weet en erkent. Ik hoop echt dat je voor jezelf een andere weg vindt.
Tsjor
Bedankt ik zal er even naar kijken.
Het is soms zoveel dat ik soms ook even niet meer weet wat ik met mijzelf aan moet.
Die angststoornis al vanaf mijn 15e. Ik heb daarbij extreme angst / fobie voor overgeven. Ik heb regelmatig migraine. ( zo'n 5 a 7 aanvallen per maand )
en ik heb erge Psoriasis over mij hele lijf. nog meer? nee... nog niet..
tsjor schreef op 21-02-2023 om 17:15:
Rebecca87, je bent echt genadeloos voor hem.
Je neemt elk woord wat hij zegt op geen enkele manier serieus. Voor jou is hij een leugenaar en elk woord van hem weeg je om te bewijzen dat hij een leugenaar is. Er is weinig wat hij nog kan doen om dit te keren.
Ik denk dat deze relatie gaat eindigen en dat jij -tot op de laatste dag- zult volhouden dat de relatie is beëindigd omdat hij een leugenaar is. In dit draadje hebben verschillende mensen een poging gedaan om jou te laten zien wat je eigen aandeel daarin is, iets wat je op zich, als probleem, van jezelf ook wel weet en erkent. Ik hoop echt dat je voor jezelf een andere weg vindt.
Tsjor
Ik ben het eens met wat je hier schrijft hoor. ik heb ook zeker zelf mijn aandeel hierin. maar er zit wel een geschiedenis aan vast! in het begin heeft hij namelijk heel veel en over behoorlijk grote dingen tegen mij gelogen. Hij is toen door het stof gegaan omdat ie mij niet kwijt wilde maar mijn wantrouwen komt niet 'zomaar' ergens vandaan.
Ik ben gescheiden uit een relatie van 16 jaar en daar heb ik er nooit ook maar over nagedacht dat mijn toenmalige partner tegen mij loog! terwijl hij toen we 5 jaar samen waren had opgebiecht dat hij 1x vreemd was gegaan. tuurlijk heb je daarna wel een aantal weken wat achterdocht maar dat vertrouwen is gewoon hersteld.
Dat heb ik dus bij mijn huidige partner niet... en nu is het iets kleins. serieus waar gaat het over? een verjaardag! en op dat moment denk ik dan: ja... als je daar al over liegt.
Weet je ik word nu als de boeman gezien, dat ik hem claim, benauw, controleer en weet ik het wat. Dat ik alles wat er nu gebeurd aan mijzelf heb te danken, maar niet alles komt zomaar uit de lucht vallen! ja ik heb zeker mijn isseus en dat erken ik ook. en ja ik ben onzeker en denk soms teveel na.
daarbij is HIJ degene die extreem veel contact met wil hebben. ( wat de laaste paar weken langzaam wat afzwakte ) maar echt uren bellen en noem maar op dat ikzelf af en toe dacht: pfff ff geen zin in nu. en niet vanwege hem persoonlijk maar ik vond het af en toe té. en tuurlijk is het leuk te horen en te weten dat iemand je graag ziet, belt enzovoorts maar soms vond ik het teveel...
en ja dit is voor mij voor het eerst in mijn leven dat ik een relatie heb die ' apart ' is. in de zin dat ik een eigen huis heb en hij ook. wat hem betreft en wat mij betreft ook hadden we al samen gaan wonen, maar ivm de kids is dat nog even niet aan de orde. We willen niet dat de kinderen er onder lijden. we willen dit rustig opbouwen en niet van de 1 op de andere dag zijn zoon en mijn zoon zo hop bij elkaar zetten van zo je went er maar aan. daar hebben we samen bewust zo voor gekozen.
en we doen ook zeker dingen buiten elkaar om. hij spreekt wel eens af met vrienden. naja ik heb die niet. maar ik heb ook vrij regelmatig een uitje met de zaak. maar hij plant dat altijd op de dagen dat ik mijn zoontje heb zodat het niet van 'onze' dagen af gaat zeg maar. we zien erlkaar maar 3 maximaal 4x per week. en dan niet eens hele dagen. dat komt niet zoveel voor.
Rebecca87 schreef op 21-02-2023 om 17:16:
Bedankt ik zal er even naar kijken.
Het is soms zoveel dat ik soms ook even niet meer weet wat ik met mijzelf aan moet.
Die angststoornis al vanaf mijn 15e. Ik heb daarbij extreme angst / fobie voor overgeven. Ik heb regelmatig migraine. ( zo'n 5 a 7 aanvallen per maand )
en ik heb erge Psoriasis over mij hele lijf. nog meer? nee... nog niet..
Weet je wat het is, we moeten het allemaal zien te rooien op deze aardkloot. En de ene gaat er wat makkelijk doorheen, een ander komt er ongeschonden uit, weer een ander start al met een achterstand. Niemands rugzakje is leeg, maar we moeten het er wel mee doen.
Aan de hand van de oorzaak van je migraine, zal daar vast ergens nog winst te behalen zijn. Mijn broer had hevige migraine bv vanwege zijn bloeddruk plus psoriasis die getriggerd werd, maar het was secundair, dus daar is hij af. Een kennis van mij hormonale migraine. Duik er nog eens in, desnoods met bepaalde voeding die kan triggeren, ik noem maar een dwarsstraat. Hetzelfde met je psoriasis, kijknaar alternatieven om het rustig te houden ( naast je reguliere behandelaars uiteraard). Geef jezelf nooit op, blijf altijd zoeken naar nieuwe behandelingen en informatie.
Je angststoornis, ik weet hoe het werkt en voelt, maar daar moet je iets mee. Je verdient het om gelukkiger en meer ontspannen in het leven te staan. Je kunt niet terug blijven vallen op blinde paniek en jezelf de grootste pechvogel vinden. Je hébt een partner, wees er blij mee. En als hij je niet blijkt te moeten aan het einde: zwaai m uit. Maar niet nu, niet zo.
Zet hier in bv de rubriek gezondheid een oproepje voor een goede, bewezen werkende, therapie en therapeut in jouw stad of dorp. Niet iedere forummer komt standaard lezen in rubriek relaties, dus je krijgt vast meer input dan hier.
Rebecca87 schreef op 21-02-2023 om 17:24:
[..]
Ik ben het eens met wat je hier schrijft hoor. ik heb ook zeker zelf mijn aandeel hierin. maar er zit wel een geschiedenis aan vast! in het begin heeft hij namelijk heel veel en over behoorlijk grote dingen tegen mij gelogen. Hij is toen door het stof gegaan omdat ie mij niet kwijt wilde maar mijn wantrouwen komt niet 'zomaar' ergens vandaan.
Ik ben gescheiden uit een relatie van 16 jaar en daar heb ik er nooit ook maar over nagedacht dat mijn toenmalige partner tegen mij loog! terwijl hij toen we 5 jaar samen waren had opgebiecht dat hij 1x vreemd was gegaan. tuurlijk heb je daarna wel een aantal weken wat achterdocht maar dat vertrouwen is gewoon hersteld.
Dat heb ik dus bij mijn huidige partner niet... en nu is het iets kleins. serieus waar gaat het over? een verjaardag! en op dat moment denk ik dan: ja... als je daar al over liegt.
Weet je ik word nu als de boeman gezien, dat ik hem claim, benauw, controleer en weet ik het wat. Dat ik alles wat er nu gebeurd aan mijzelf heb te danken, maar niet alles komt zomaar uit de lucht vallen! ja ik heb zeker mijn isseus en dat erken ik ook. en ja ik ben onzeker en denk soms teveel na.
daarbij is HIJ degene die extreem veel contact met wil hebben. ( wat de laaste paar weken langzaam wat afzwakte ) maar echt uren bellen en noem maar op dat ikzelf af en toe dacht: pfff ff geen zin in nu. en niet vanwege hem persoonlijk maar ik vond het af en toe té. en tuurlijk is het leuk te horen en te weten dat iemand je graag ziet, belt enzovoorts maar soms vond ik het teveel...
en ja dit is voor mij voor het eerst in mijn leven dat ik een relatie heb die ' apart ' is. in de zin dat ik een eigen huis heb en hij ook. wat hem betreft en wat mij betreft ook hadden we al samen gaan wonen, maar ivm de kids is dat nog even niet aan de orde. We willen niet dat de kinderen er onder lijden. we willen dit rustig opbouwen en niet van de 1 op de andere dag zijn zoon en mijn zoon zo hop bij elkaar zetten van zo je went er maar aan. daar hebben we samen bewust zo voor gekozen.
en we doen ook zeker dingen buiten elkaar om. hij spreekt wel eens af met vrienden. naja ik heb die niet. maar ik heb ook vrij regelmatig een uitje met de zaak. maar hij plant dat altijd op de dagen dat ik mijn zoontje heb zodat het niet van 'onze' dagen af gaat zeg maar. we zien erlkaar maar 3 maximaal 4x per week. en dan niet eens hele dagen. dat komt niet zoveel voor.
Er is ook geen schuldvraag, dat is zeker niet wat ik bedoel. Ik gun je meer geluk en ontspanning in je eigen leven. Ik ken hem niet, zijn beweegredenen niet, hij jan wel de grootste stoethaspel zijn die er rondloopt. We moeten het alleen doen met wat je vertelt en daar komt jouw paniek naar voren, terwijl het verhaal nu gedetailleerder verteld wordt dan eerst.
Probeer zo te denken: met of zonder hem wil ik een compleet en gelukkig mens zijn.
Schematherapie wilde ik je eigenlijk ook adviseren. Kan echt heel bevrijdend zijn!
En dat dat los van de relatie, maar echt voor je zelf.
Maar even terug: over wat voor grote dingen heeft hij dan in het begin gelogen? Heb je een voorbeeld?
