Is dit het einde ?
Goedenavond,
Partner heeft circa 2 weken geleden aangegeven definitief een einde achter de relatie te willen zetten. De koek is op, was de mededeling.
Vorig jaar wilde ze reeds uit elkaar in September terwijl ze individuele psychotherapie had. Uiteindelijk zijn we dan in Februari 2016 bij een relatietherapeut beland. In Mei 2016 werd ze overspannen. De therapie draaide toen volledig rondom haar herstel. In de tussentijd heeft ze ook nog een opleiding afgerond na 2,5 jaar (veel stress bij komen kijken). Vervolgens werkloos en toen wederom aan een baan op basis van oproepbasis.
Verder hebben we drie kinderen, een tweeling van 4 en een peuter van 5. We werken beiden en de laatste twee maanden door veranderen situatie geen gezinsdagen meer gehad (normaliter de zaterdag).
We leefden wederom naast elkaar en de spaarzame momenten werden vaak een uiting van frustratie.
De sessies bij de relatietherapeut werden vaak ruzies, welles nietes ruzies.
Zelf denk ik dat het nog mogelijk is om eruit te komen als er over de juiste dingen gesproken gaat worden. Lees, de angsten die er bij haar leven voor zichzelf en de kinderen en als ik erin slaag om rustiger te blijven (ik ga nl. harder praten - voor haar schreeuwen - als ik emotioneel word).
Verder heeft zij een rooskleurig beeld van scheiden - ziet ze co-ouderschap wel zitten en wil ze de opvoeding delen maar geen partners meer zijn. Ze wil dat ik nieuwe woonruimte zoek en zij in het huis tijdelijk kan blijven wonen. Echt realistisch is dat niet, aangezien er voor mij niets overblijft in geval van scheiding (kan het ook niet uitleggen aan de kinderen) en financieel wordt het ook een bankroet voor iedereen en dus ook voor de toekomst van de kinderen. Nu hebben we het in principe financieel ok en beter dan de afgelopen jaren waarin er veel financieel is geinvesteerd in de opleiding.
Van de week is ze gaan slapen in een andere kamer, met de mededeling dat ´ze uit elkaar is met mij´.
Tijdens de relatietherapie is de opmerking ´uit elkaar gaan´ min of meer symbool gaan staan voor het aangeven van grenzen (ze kwam er tot op heden namelijk altijd op terug) en zet het vaak in als de emoties oplopen cq als er conflictsituaties ontstaan.
Verder is zij als kind opgegroeid in een gezin en is ze daarin emotioneel verwaarloosd, lees ouders hadden alleen oog voor elkaar en niet voor haar.
In casu zijn we net daar beland in mijn ogen waar we toen we met elkaar iets begonnen (16 jaar geleden)net niet wilden in belanden.
De totale destructie van het gezin dreigt en is misschien wel al een feit. Kan dit nog omgekeerd worden en zo ja hoe?
Persoonlijk denk ik dat ze geen vertrouwen in mij heeft en of nog hoop op verandering of hoop op verbetering meer heeft en dat ze zich met de rug tegen de muur voelt staan en geen uitweg meer ziet, en enkel nog uit elkaar wil gaan.
Het klopt wel dat we vaak ruzie maken. Verder neemt ze ook een middel om beter te kunnen slapen (amytripteline). Sinds inname van het spul in Mei 2016 is het libido 0,0 terwijl daar nooit problemen mee zijn geweest. In Februari had ik haar gevraagd om even met de pil te stoppen om te kijken wat dat deed (in mijn beleving is zij veel aanhankelijker in de positieve zin als ze geen anticonceptie neemt). Koperspiraaltje is overwogen maar niet uitgevoerd owv andere dingen aan het hoofd (stress, werkdruk, ...) en nu dus wederom de escalatie.
Wie oh wie....
heeft tips en advies.
Vraag
Los van alle praktische zaken: wil jij nog wel met haar je leven delen? Daar hoor ik je helemaal niet over?
ruzie en langs elkaar leven
Als jullie aldoor ruzie hebben, ook bij de relatietherapeut, en langs elkaar heen leven, dan kan ik me voorstellen dat zij geen zin meer heeft in een relatie. Aldoor ruzie hebben is geen goed voorbeeld voor de kinderen.
Vervelend dat een scheiding inderdaad financieel erg ongunstig is, maar ik neem aan dat zij zich dat realiseert en dat beter vindt dan bij elkaar blijven?
Als jij niets over hebt (hoe bedoel je dat trouwens precies, waar kan je dan wel wonen, wat kan je dan wel/niet doen als de kinderen bij jou zijn?) als zij in het huis blijft wonen kan ik me voorstellen dat je aangeeft dat je dat niet wilt. Dan zou ik dat aangeven en ook aangeven hoe jij denkt dat het eerlijker verdeeld kan worden en wat dus dan de consequenties voor jou en haar zijn. Het belang van de kinderen staan voorop, maar dat kan niet betekenen dat jij in een kamertje 3 hoog achter moet wonen en de drie kinderen niet bij je kunt laten wonen en zij (door jou gefinancierd) in het huis kan blijven.
Wat de sex betreft, ik zou als ik jou was het niet op die pillen en haar libido (ivm die pillen) hebben. Als een relatie niet goed is en de vrouw zo niet gewaardeerd en geliefd voelt (en dat zal het geval zijn als jullie aldoor ruzie hebben) daalt haar libido vaak. Dan is dat dus (denk ik) nog meer het probleem zijn dan die pillen.
Heb je in relatietherapie het niet over haar angsten gehad? Hoe reageerde ze daarop?
Tot slot, het feit dat jij nogal naar haar wijst om de relatie beter te krijgen en nauwelijks naar jezelf (ja, je moet iets minder "hard praten"), vind ik denk ik het meest zorgwekkende. Ik kan me voorstellen dat je je vrouw niet bij je houdt door nagenoeg alleen naar haar te wijzen als oorzaak van de problemen en oplossing.
Oftewel: heb je haar ooit aangegeven dat je er echt spijt van hebt dat je vaak zo schreeuwt? Heb je ooit hulp gezocht om daar mee te stoppen? Het zou zomaar kunnen dat dat een hele belangrijke reden voor haar is om te scheiden, maar dat weet ik natuurlijk niet.
En als zij zegt dat de koek op is en jij wilt niet uit elkaar kan je haar natuurlijk vragen wat JIJ kunt doen om weer een nieuwe koek te bakken, of zoiets.
Sterkte.
Ik zie het beetje anders
Ik lees uit de beschijving van TO vooral dat partner heel erg veel tegelijk op haar bord heeft. Dat is niet niks en ik kan me zo voorstellen dat ze jou nu ook weinig te bieden heeft. Maar scheiden kan altijd nog. Is het denkbaar dat jullie een periode van rust en bezinning inlassen? Waarin de zorg voor jullie nog erg jonge kinderen goed onderling wordt verdeeld, maar waarin jullie elkaar als partners rust geven en gunnen.
Ik lees een stel dat veel druk op beide schouders heeft en elkaar daar moeilijk in vindt. Mijn advies: neem wat afstand en kom tot rust alletwee. Pas als er rust is, kun je zien op welke plek de dingen eigenlijk allemaal zijn komen te liggen. Relatietherapie lijkt me op dit moment weinig zinvol. Eerst tot jezelf komen voor je de hand naar de ander kunt uitsteken. In de tussentijd kunnen jullie beiden natuurlijk wel aan jezelf werken.
Mijn tip: hou het lijntje open. Ga eens in de 2 weken iets samen doen, samen eten oid. Iets wat recht doet aan wat jullie samen delen. Jullie hebben 4 jaar geleden nog een prachtige tweeling gekregen, die zijn vast niet uit de lucht komen vallen. Maar het is ook zwaar met zo'n jong gezin. Benoem dat en kijk wat je samen kunt aanpakken en wat jullie alleen willen/moeten doen.
Ik lees vooral overbelasting, geen gebrek aan liefde.
Je weet zeker dat er geen derde in het spel is?
is het een optie
voor haar om voorlopig even in huis te proberen, gescheiden te leven? Dat jij jullie slaapkamer wat meer inricht als zit/slaapkamer? En misschien wat meer uithuizig probeert te zijn, zodat het even rust creert. En ook, dat jij op duidelijke momenten de zorg overneemt en zij even kan relaxen, buitenshuis.
Even wat afstand en rust creeren. Het is vlg. mij niet zoń goed idee om te scheiden op het moment dat je psychisch labiel bent, last hebt van angsten en tegen een burnout aan zit.
In ieder geval ishet denk ik belangrijk, dat je haar het gevoel geeft dat je goed naar haar geluisterd hebt, en dat ze wil scheiden. Geef haar ruimte en rust, laat zien dat je haar accepteert en serieus neemt als partner.
Je komt op mij een beetje over als de partner die wel weet wat goed is voor de ander en die enigzins dominant is en weinig reflecteert op zijn eigen gedrag.
Zelf heb ik ook een periode lang naast werk en gezin een opleiding gedaan, compleet met de verplichting stageuren te maken. Dat was een zeer heftige sstressvolle periode en gelukkig stond mijn man 100% achter mij. Dat is echt wat je minimaal nodig hebt. Een problematische relatie daarbij is bijna geen doen. Dus er is hersteltijd nodig, er zijn denk ik door jullie samen misschien wel niet zulke handige keuzes gemaakt. Dat geeft niet, maar probeer nu wel even om de zaak rustig van alle kanten te bekijken voor jullie stappen zetten die niet terug te draaien zijn.
Meer Info nav Reacties
Bedankt voor de reacties tot nu toe. De vragen en of opmerkingen zorgen er allessinds voor dat ik het beter op papier kan zetten.
@Els: ik wil mijn leven met haar verderzetten, wel begrijp ik dat er heel wat werk aan de winkel is. En dan vooral met name het destructief gedrag van beiden. Meer dan waarschijnlijk komt het door onbegrip en onvermogen om elkaar te vinden en om elkaars behoeften te bevredigen. Lees, het lukt beiden niet echt om te geven en we zijn vooral gefocust op ´nemen´. Ik heb o.a. behoefte aan erkenningen (en terwijl ik het schrijf denk ik dat het voor haar minstens zo hard nodig is om erkend, gezien en gewaardeerd te worden. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ze het gevoel moet kunnen hebben en de ervaring moet kunnen hebben om in principe alles bij mij neer te droppen en dat ik daar dan allessinds moet naar kunnen luisteren zonder daar dan ook wederom een behoefte of vraag om aandacht tegenover te zetten. Ik weet dondersgoed dat het het beste werkt om te ´geven´ zonder daar direct iets tegenover uit te onderhandelen of te ´vragen´ cq ´eisen´.
@FF zo: Het klopt dat er veel ruzie en gekibbel is. Om de een of andere reden is het blijkbaar in het patroon gesleten om ruzie te gaan maken en het niet over elkaars gevoelens te hebben.. we zitten dus in een patroon van aanvallen en verdedigen. Complicerende factor in deze is dat mijn partner hoe dan ook op haar ´hoede´ is (altijd geweest nav voorgeschiedenis-kindertijd. )
m.b.t. financieel ongunstig - daar heb ik al naar gekeken. In het beste geval kunnen de kinderen in het huis met haar blijven wonen als ik de hypotheek blijf betalen en ik onzelfstandig ga wonen. Dat dat problematisch is, is een feit.
Dat het niet verstandig is om over het libido te beginnen, daar ben ik ondertussen ook wel achter en dat het een kip-ei discussie wordt ook waar niemand vrolijk van wordt en uiteindelijk beland je van de regen in de drup.
De angsten heb ik benoemd, maar dat werd onmiddellijk afgeketst. Ze voelt het wellicht aan als een ´schuld´ item, cq dat ik haar het verwijt en dat zij cq haar angsten het probleem zijn. Ik zie dat echter niet zo... ik bedoel meer dat haar angsten het haar momenteel niet goed mogelijk maken om alles te overzien en ze ruziet het maar weg. Ik denk dat ze wanhopig aan het worden is waarom het haar cq ons niet lukt ondanks alle inspanningen nauwer tot elkaar te komen. Ik denk daarover dat we te veel energie steken in onbenullige zaken en te weinig tijd in het emotionele. Ik probeer nu meer in het huishouden te doen, het huis op te ruimen (daar is een serieuze achterstand in die zich de afgelopen jaren heeft opgebouwd). Haar ontbijt te brengen en het ontbijt voor de kinderen te maken als ze wederom naar school moeten. Hun uit school te halen, samen te eten en dan de kinderen naar bed te brengen (of samen) (of dat ik het doe). Vaak deed zij dat in haar eentje en ik weet dat ze dat wel waardeerde een aantal maanden geleden. Alleen door de stress van alle veranderende werkzaamheden schiet dat er dus bij mij in.
m.b.t. de werkzaamheden: mijn partner heeft dus net een opleiding afgerond en mijn voorstel was om dan een aantal maanden niets te doen.. gewoon even rust nemen (na 2,5 jaar stress). Vervolgens is ze toch onmiddellijk gaan werken wat tot gevolg had dat ik mijn rooster compleet diende om te gooien, kinderopvang was er nl. niet en het inkomen steeg niet door haar baan (minder dan uitkering). Ondertussen verdient ze nu wel wederom meer dan haar uitkering, maar tegen welke prijs denk ik nu dan. Het systeem om samen tijd door te brengen was net zorgvuldig opgebouwd en in casu door die beslissing wederom van tafel geveegd.
M.b.t. spijt: oprechte excuses komen niet aan, ze wil gewoon dat het niet meer gebeurt. Sorry telt niet, denk ik. Ze heeft meer aan daden dan aan woorden.
M.b.t. de koek is op: ik heb haar gevraagd waar zij behoefte aan heeft om überhaupt weer ergens een beetje licht in de duistere tunnel te kunnen zien. Zij geeft daarop aan dat ze niet meer wil investeren en uit elkaar wil.
@moederziel: De periode van rust en bezinning is een optie voor mij, alleen hoe pak ik dat zelf aan? En de overbelasting wordt erkend: zij geeft aan het makkelijker aan te kunnen alleen dan met zijn twee.
er is geen derde in het spel. Dat is 100% zeker.
@Tante Sidonia: de zorg overnemen en haar ruimte geven. het is een idee, ze heeft echter niet zoveel vriendinnen in de buurt wonen. In principe twee echte vriendinnen op afstand. Ze heeft daar geen ´even relaxen´ tijd mee. Ze investeert heel veel tijd in de zorg voor de kinderen en ook in de aandacht. Quality time met de kinderen staat erg hoog in het vaandel. Hoe ze dat dan rijmt met ´uit elkaar gaan´ weet ik niet.
m.b.t. de opleiding: die heeft ze o.a. kunnen doen omdat ik achter haar stond, weekend ging werken, en mijn ouders in de weekenden kwamen oppassen zodat zij de tijd aan de opleiding kon geven. Alleen daar wordt geen link mee gelegd. En nogmaals ik en mijn ouders hebben dat graag gedaan, maar het is een beetje zuur als dat dan ook consequenties heeft en dat daar geen zelfinzicht is van dat ook dat haar keuze was.
De zaak van alle kanten bekijken... die rust vindt ze blijkbaar niet en er is een drive om dit nu door te zetten, koste wat het kost lijkt het wel. Vandaar ook dat ik zeg dat ze nu niet alles meer overziet in mijn ogen en dus ook geen ruimte ziet om zelf ruimte te creeren en dus is het nu aan mij. Schipperen tussen voldoende afstand en voldoende nabijheid - voldoende afstand om riumte voor haar te creeren e nvoldoende nabijheid om haar niet in de steek te laten (of zoals ze zelf aangeeft ´mij er laten voor op te draaien´).
Rust en bezinning
Je kunt beginnen door in gesprek te gaan en haar te laten weten dat je ontzettend serieus neemt wat ze zegt. Dat je ook ziet dat het zo niet gaat (dat benoem je duidelijk hierboven), maar dat je ontzettend geschrokken betn van haar stap, maar ook niet goed weet hoe jullie samen het schip kunnen keren. Wees eerlijk en open, over je eigen angsten en luister (écht luisteren!) naar wat zij te vertellen heeft. Wees niet bang om haar even los te laten, je maakt er niets méér stuk mee. Even wat lucht voor beiden kan heilzaam werken.
Je vraagt hoe je rust en ruimte zou kunnen bereiken. Dat kan bijvoorbeeld door een time out te nemen als stel. Dus tijdelijk uit elkaar met de afspraak de periode te gebruiken om rust en ruimte te bereiken, niet om stappen te zetten. Jij op een eigen plek en zij op een eigen plek.
Als haar besluit om te scheiden vaststaat, creëer je op deze manier voor jezelf toch in elk geval emotionele reserve en wat kracht. Als haar besluit niet vaststaat, kan wat afstand jullie weer dichter bij elkaar brengen.
Begin met echt luisteren naar wat haar dwars zit. Niet invullen.
en natuurlijk
Ga ook bij jezelf na wat jou dwarszit in de relatie. Het is een probleem van 2 en ook de oplossing zal van 2 moeten komen. Ze kiest nu de weg van de minste weerstand, zo lijkt het.
