Is dit gevoel normaal? Verwerking scheiding
5 maanden geleden zijn we uit elkaar gegaan. We hadden al zo'n 3 jaar problemen, onder meer omdat mijn ex verliefd werd op een collega. Ik heb gevraagd of dat contact kon stoppen en dat werd toegezegd. Bij iedere ruzie viel ze weer terug op die collega. Ze zou van werk veranderen, maar dat is ook niet gebeurd
We hebben een lieve zoon van 5 jaar. Toen het net uit was overleed mijn vader plotseling, maar deze trieste gebeurtenis heeft ons niet dichter bij elkaar gebracht. Ze vond dat ik vooral boos was (niet vreemd dat je onmacht en boosheid voelt als dit gebeurt)en daar kon ze niet mee omgaan. Nu is ze vertrokken naar een huurappartement en we 'delen' onze zoon. Ik voel eigenlijk al jaren dat ik niet aan haar verwachtingen kan voldoen. Mijn ex werkte alleen maar en ik deed voornamelijk het huishouden, terwijl ik full-time werk. Alles in en om het huis regelde ik, zodat ex alle tijd had voor haar werk. Iedere avond tot 22.00 op de laptop was eerder regel dan uitzondering.
Ik heb nog geprobeerd met therapie om de boel te redden, maar na zoveel sessies kwam ik erachter dat het contact met haar collega toch weer opspeelde. Toen was ik het ineens zat om als vijfde wiel aan de wagen gebruikt te worden.
Nu, na enkele maanden mis ik mijn gezin wel. Ik wil over het verdriet van mijn vader praten, maar mijn ex zegt dat deze lastige dingen toevallig samen zijn gekomen. Dat is ook wel zo, maar ik vind dat ze niet voor mij heeft opengestaan en dat ze mijn verdriet ook niet heeft gezien. Het enige wat ik kreeg te horen was of ik mijn verdriet kon onderdrukken als onze zoon er was. Waarom? Een kind mag best tranen zien! Ze heeft weinig empathie getoond en toen ik haar zei dat ik haar nodig had in deze lastige tijd, toen gaf ze aan dat het te laat was. Ook omdat we al meerdere keren hebben uitgesproken ermee te stoppen, maar toch weer terug kwamen. Nu is de koek op, aldus mijn ex. Het lijkt wel of ze niet zit te wachten op een verdrietige ex en daarom niet terugkomt op haar besluit. Eigenlijk wilde ik er nog voor knokken, ook omdat ik altijd degene ben geweest die op onze besluiten terugkwam. Dat deed zij nooit, misschien zegt dat ook best veel.
Ik moet nu verder en dat is best moeilijk. Alle kennissen en vrienden zeggen dat wij totaal niet bij elkaar pasten en dat ze er niet van staan te kijken. Eigenlijk is dat ook zo, maar mijn gevoel zegt wat anders. Ik wil graag een gezin vormen, maar die mogelijkheid is weg. Ze wil nu verder. Ze komt erg hard over en dendert door. als ik vraag hoe het gaat, zegt ze: 'slecht'. Nou, zo oogt ze niet.
Heeft iemand enig idee hoe ik met dit alles moet omgaan? Natuurlijk komt de breuk niet uit de lucht vallen, want we deden al veel apart. Bij ieder feestje kwam ik alleen, omdat ze het druk had. Ik hoor graag jullie visie! Alvast bedankt!
Scheiden
Na scheiding is het handig als je het contact met familie en vrienden, collega's, andere gescheidenen, wat actief opzoekt. Lotgenotencontact kan je helpen.
Een scheiding kan je heel eenzaam maken. Het overkomt echter meer mensen. En je bent degene kwijt die je het beste denkt te kennen.
Toch kun je dat voor een deel ook terugvinden bij andere mensen. En bij jezelf. Je eigen beste vriend zijn.
En als je kind bij je is kun je samen op pad gaan. Leuke dingen doen en/of naar familie en vrienden.
je ex
het is je ex, die wil de relatie met jou afsluiten. Zij is niet de juiste persoon om bij uit te huilen of steun te zoeken. Zeker niet zo kort na de scheiding.
Jullie zijn wel samen ouders van jullie zoon, daarvoor is contact en wat begrip nodig maar niet meer als steun voor elkaar.
Af proberen te sluiten.
Ik snap jou gevoel. Ik was in 2013 weggegaan bij mijn ex-partner omdat het gewoon niet meer ging. We groeiden uit elkaar,hij was er bijna nooit. Ik voelde mij erg eenzaam samen met de kinderen. Wij hebben allebei onze ouder(zijn vader en mijn moeder) in 2011 verloren. We leefden echt gewoon in een andere wereld. We pasten gewoon niet bij elkaar. Toch heb ik nog gevochten om deze relatie van ons goed te krijgen maar helaas. Ik had geen tijd om het verlies van mijn ex-schoonvader/mijn moeder te verwerken,ook niet de "scheiding" zijn altijd gelijk doorgegaan. En nu een aantal jaren verder dan ga je denken omdat je het niet heb af kunnen sluiten,een plek moet geven. Dat kost tijd. Ik snap dat jij je gezin mist maar wil jij dat echt met haar of alleen vanwege de herinneringen?
Geef het de tijd.Accepteer de situatie hoe die is. Ik had mijn keuze toen gemaakt en ik wil mijn ex echt niet terug.
Jij moet je gevoel kwijt dat snap ik maar denk ook aan jullie zoon. Hij krijgt er ook veel van mij en ik heb hetzelfde hier met mijn eigen kinderen.
Maak anders eens een afspraak met een psycholoog als jij niet met jou ex kan praten. Misschien dat het oplucht en degene jou verder kan helpen.
je beginvraag
intrigeert mij. Is welk gevoel normaal? Wat wil je precies weten?
Ik heb het gevoel dat je al eerder een draadje hebt gehad met ongeveer dit verhaal. Je manier van schrijven viel me ook op als zijnde afstandelijk en enigszins emotieloos maar ook alsof je jezelf wel echt als slachtoffer neer wilt zetten. Het kan zijn dat je dat ook echt bent maar er voelt iets raars aan je bericht. Ik weet het niet goed.
Mijn advies aan jou is in elk geval om haar los te laten. Ze wil duidelijk geen relatie meer met je, dat jullie een relatie zullen behouden door zoon is helder: probeer zo veel mogelijk op een functionele manier met haar om te gaan. Sterkte!
maar toch
Ik was na onze zomervakantie zo klaar met het gedoe met haar collega dat ik eigenlijk op vakantie al wilde terugrijden. Ze had voor zichzelf opgeschreven dat hij de hele dag in haar hoofd zat. Nou, dan is je vakantie wel klaar hoor. Ze wilde na de vakantie de relatie evalueren om zo te kijken hoe en of we verder gingen. Ik deed thuis echt alles, zodat zij kon werken aan haar ambities. Toen ik zei dat ik er eigenlijk wel klaar mee was, greep ze dit met beide handen aan en vond het prima. Een week later overleed mijn vader plotseling en kon ik gewoon niet meer helder denken. Er ging van alles door me heen: schuldgevoel, boosheid, frustratie, onmacht, verdriet, angst, alles..
Ik had verwacht dat ze me zou steunen. We hebben de boel wel geparkeerd, maar als ik verdriet had of boos was op alle omstandigheden, dan moest ik mijn emoties kanaliseren. Het is me uiteraard wel opgevallen in de afgelopen jaren dat ze vrijwel emotieloos is. Nooit tranen, nooit echt blij, altijd vlak. Vrienden was dat ook altijd opgevallen. Toch hield ik van haar, maar na zo'n 11 keer vragen in drie jaar tijd of het contact met haar collega eindelijk kon stoppen, wist ik dat het niet meer te redden was. Ze zegt zelf ook dat het contact voor haar een vlucht was. Als ik dan vraag waaruit, dan antwoordt ze dat we nooit een team zijn geweest. Dat kan kloppen, zij moest heel veel werken en bijslapen en ik mocht de klusjes doen. Ik klink misschien gefrustreerd, maar ik begrijp niet dat zij niet inziet dat ze 12 kansen heeft gekregen en me nooit serieus heeft genomen. Ik wilde nog vechten voor ons gezin, maar dat gaat niet meer volgens haar...
Tja, dan moet ik leren loslaten en me richten op het aanstaande co-ouderschap. Pfff, soms komt er veel op me af.
Het klinkt alsof je haar veel verwijt, en erg teleurgesteld in haar bent. Je geeft aan dat ze heel emotieloos is, niet empathisch, veel werkte en het huishouden aan jou liet. Je voelt je niet door haar gesteund. Ze komt hard over en dendert maar door schrijf je. Waarom wil je uberhaubt nog vechten voor deze relatie? Dat klinkt wellicht wat kil maar ik vraag het me oprecht af.
Keuzes
Keuzes maken zijn moeilijk.Vooral omdat jij nog van haar houd en het goede ergens nog inziet bij haar is dat zo?
Het gevoel is normaal
Lees even de draadjes die hier lopen over verder na ontrouw en echtscheiding. Tegenstribbelend en maar blijven zoeken naar de oude vertrouwdheid die er soms nog lijkt te zijn maar juist ook weer voor nieuwe teleurstelling zorgt.
is wel zo
Nou, slachtoffer zijn we alle drie, inclusief zoon. Ergens houd ik nog van haar. Ze heeft echter ook wel aangegeven dat ze geen kant meer op kan en dat ze wel ziet wat het haar brengt. Ze leeft van dag tot dag, terwijl ik al zoek naar vakanties voor alleenstaanden in juli of augustus.
Tante Sidonia, ik begrijp wat je bedoelt, maar als ik aan de breuk denk dan krijg ik emoties. Bij haar zie ik die niet en ze zegt dat ze veel huilt als ze alleen is. Bij mij is dat niet veilig genoeg, aldus ex. Geen idee, want ik ben niet fysiek ingesteld of zo.
Ik heb best veel gezeurd over haar werk en de naderende burn-out en gevoeld dat ik op plaats 3 of 4 kwam. Werk stond altijd voorop en als ik eens naar een kroegje wilde, was ze moe. Maar op werk met betreffende collega kon het gerust nachtwerk worden. Misschien doe ik me als slachtoffer voor, maar ik heb gedacht: als zij me nog zo graag ziet, dan mag ze daar zelf ook op terug komen. Nou, niet dus en ja...dat is ook een antwoord.
Swaen heeft wellicht gelijk: waar vecht ik nog voor. Misschien de angst voor de toekomst, het alleen zijn, niets kunnen overleggen en het ergste, het missen van onze zoon.
Sam34, ik houd inderdaad nog van haar, dan kan ook niet zomaar weg zijn. Het zijn alleen de eigenschappen of kenmerken als weinig empathie, snel moe zijn, niet erg sociaal, werken werken werken en andere manier van opvoeden die tegen zijn gaan staan. Ik voelde aan alles dat ze wachtte tot ik ook het bijltje erbij neer gooide. Nou, dat is gebeurd.
martijn
Het klinkt vooral of je nog niet echt geaccepteerd hebt dat je relatie over is. En ik denk wel dat dat de realiteit is.
Je kunt van je ex vinden wat je wilt, maar veranderen gaat ze niet. Dat zul je inmiddels ook wel inzien. Dus al je 'druk maken; over waarom ze wel dit en niet dat... het is verspilde energie.
Je verdriet, gevoelens en emoties zijn dingen die je juist niet meer met haar kunt (of zou moeten) delen. Zoek daarvoor andere mensen in je omgeving. Laat haar los en investeer alleen nog in een goed contact voor zover het jullie kind betreft. Voor alle andere zaken kun je beter afstand nemen.
Het is verdrietig als een relatie het niet redt, vooral als er een kind bij betrokken is, maar het is niet het einde van de wereld. Het betekent ook niet dat je nooit meer 'een gezin' zult vormen (sterker nog: 1 ouder plus kind is óók een volwaardig gezin, het is maar welke invulling je er zelf aan geeft!), of dat je nooit meer een relatie zult hebben. Niemand weet wat de toekomst te bieden heeft.
Voor nu zou ik je adviseren om te 'rouwen' om wat je verloren hebt. En om energie te stoppen in je sociale contacten (met iedereen behalve je ex). En vooral ook: om samen met je kind leuke dingen te doen en jullie eigen gebruiken en rituelen te creëren. En geef het tijd. Het komt goed!
Het leven is hard
Hoe hard het ook klinkt zij wil gewoon niet verder met jou. Haar acties zeggen dat ook. Als ze nog zo graag wou gaan voor jullie gezin dan was zij nu wel bij jou. Geloof mij. Iemand die in jou leven wil zijn zal er nu ook echt zijn maar dat is ze niet. Het doet erg veel pijn en je blijft geloven/hopen dat zij weer terugkomt maar dat is zonde van jou energie en tijd.
Geef alles rustig de tijd en probeer het een plek te geven. Soms is degene niet voor je weggelegd die je dacht dat het wel zo zijn. Het leven is hard maar zo leer je weer.
Kan je met iemand praten?
Heb jij vrienden waarmee jij hierover kan praten? Die jou begrijpen,achter jou staan?
Gelukkig heb ik vrienden
Jawel Sam34, ik heb vrienden en collega's die me ook bijstaan en goed begrijpen dat het bij ons niet meer liep. Sommigen van hen vinden dat ik erg veel geduld heb gehad met de toestanden met haar collega. Mijn ex geeft ook aan dat haar collega haar uitvlucht was en dat ze alles met hem kon bespreken. Ik kwam erachter dat ze veel mailden, kaartje stuurden, weekend bespraken en relatieproblemen blootlegden. Ik kreeg toen te horen dat dat echt zou stoppen, maar dat is helaas niet gelukt.
Maar goed, iedereen kan wel zeggen dat wij totaal verschillend zijn, toch hield ik van haar en ik wilde graag een gezin vormen. Mijn ex zei vaak tegen me dat ze wist dat ik toch niet zou stoppen met de relatie en dat het initiatief van haar zou moeten komen. Ik was er ineens klaar mee en heb de handdoek geworpen. Als ze echt voor mij en ons gezin zou gaan, dan was ze er wel op teruggekomen. Dat deed ze dus niet. Dat voelt niet goed en het wordt dan tijd om los te laten, maar dat doet ook erg veel pijn. Dat mijn vader daarna plotseling overleed doet natuurlijk erg veel pijn en zorgde voor verwarring. Had ik terug moeten gaan naar mijn gezin (daar leek het even op), maar dat voelde ook vreemd omdat mijn omgeving ook al wist dat we eindelijk de knoop hadden doorgehakt. Ik was totaal van de kaart en mijn ex was rustig en redelijk rationeel. Daar kon ik toen slecht mee omgaan. Ik denk dat het alleen maar voor meer ruzie had gezorgd, omdat emotioneel en rationeel tegenover elkaar kwamen te staan. Al met al is het heel pijnlijk allemaal en soms loop ik best vast. Ik ga wel naar een psycholoog.
Compliment
Wat goed van jou dat jij naar een psycholoog gaat. Soms verlies je jezelf in zo'n relatie en weet je gewoon niet hoe je ermee moet omgaan en door pijn veranderen mensen. Zoals jij nu zegt dat jij toch de handdoek hebt geworpen.
Heel goed van jou dat jij nu jou gevoel een plek probeert te geven wat heel moeilijk is.
Ik wens jou heel veel sterkte!
