In conflict met mezelf
Lieve allemaal., ik ben een gescheiden vrouw met 2 volwassen kids. Sinds 10 jaar heb ik een andere relatie en deze relatie is op zich goed te noemen althans zo ziet de buitenwereld ons. In mij voel ik al jaren twijfel maar is het me tot een paar maanden terug gelukt om niet te luisteren naar dat stemmetje in mij. Die innerlijke stem wordt met de dag sterker, mijn eigen ik legt levensvragen op mijn bord waar ik bewust nooit naar heb willen kijken.
Mijn intuïtie die me zegt dat mijn partner niet de juiste persoon is om de rest van mijn leven bij te blijven. Het gevecht wat ik niet wil aangaan, voor de pijn die het mijn partner doet. Hij houd van mij, ik ook van hem maar meer als een diepe vriendschap. We hebben een rustig passief leven. Hij is een stuk ouder dan mij. We hebben nagenoeg geen liefdesleven. Wel warme en genegenheid, ik heb echter wel de essentiële behoefte in mij zitten. Ik mis passie en verbondenheid. Ik ben bang voor de toekomst omdat hij ook zegt geniet van wat er wel is ipv iets willen wat niet meer kan zijn. Hij heeft wel verlangen naar mij maar onze verlangens zijn erg verschillend en sexualiteit is iets van 3 x per jaar. Mijn veilige leven nu dat wil ik op deze manier niet voor de rest van mijn leven. Ik voel me vooral schuldig en wil me zo graag anders voelen. Dat.. stemmetje in mij.... Pff
Dat stemmetje
Is er natuurlijk niet voor niets.
Alles in het leven is dynamisch. Daarmee bedoel ik, dat alles continue "stroomt", in beweging is, niet hetzelfde blijft. Zelf verander je ook. Niet alleen lichamelijk, ook op het mentale vlak. Je wordt letterlijk ouder en wijzer. Dingen gaan anders voelen, je gaat anders tegen dingen aankijken, beleeft de dingen op een andere manier. Behoeftes en verlangens veranderen. Het is lastig als je daarmee niet samen op één lijn zit. Toch is ook hierin heldere, open communicatie een heel belangrijk iets. Niet van alles voor elkaar gaan invullen. Dus je partner kan wel vinden dat jij moet genieten van wat er wel nog is en niet iets moet willen wat er niet meer kan zijn, het gaat ook om jouw behoeftes op dit moment. Die hoef je niet onder het kleed te vegen. Die mogen er zijn en dus zullen jullie daar toch in alle openheid met elkaar over moeten praten. Wat jij voelt, wat in jou leeft, is ook belangrijk en dat speelt niet voor niets ook op nu. Omdat je het veel te lang al weggeduwd hebt.
Stemmetje
Dat stemmetje kan best zeggen dat je zo niet verder wil, maar misschien moet jeje zelf onder de loep leggen en niet je relatie. Je schrijft een aantal héle waardevolle dingen op die jullie wel samen hebben, je hebt niet zomaar 123 een ander gevonden waar 't allemaal beter mee is. Lees Verslaafd aan liefde door Jan Geurtz, ga een cursus tantra doen om elkaar op andere manier tegemoet te kunnen treden. En als dat allemaal niks oplevert en je nog steeds diep ongelukkig bent, kan je altijd nog weggaan.
Praktische vraag, hoe oud ben je ongeveer? Voor dames rond de 60 is het bijna niet meer te doen om een nog een leuke partner te vinden. Zeker niet als die perfect moet zijn.
echt Elledoris?
"Praktische vraag, hoe oud ben je ongeveer? Voor dames rond de 60 is het bijna niet meer te doen om een nog een leuke partner te vinden"
Dus aan de ene kant suggereer je Geurtz (die een prachtig boek schreef maar in de praktijk niet aan het principe 'walk the talk' doet laat ik zeggen dat in inside info heb) en aan de andere kant moet je maar in een relatie blijven omdat je niets anders kunt krijgen omdat je te oud bent als vrouw?
Ik vind dat tegenstrijdig.
Waar ik het wel mee eens ben, is dat je naar jezelf moet kijken en van jezelf moet proberen te houden. En dat kan alleen ook heel goed. Misschien nog wel beter dan in een huwelijk waar je steeds een stemmetje hoort dat je iets anders wilt.
Ach
'Voor dames rond de 60 is het bijna niet meer te doen om een nog een leuke partner te vinden. '
Gelukkig is een partner geen eerste levensbehoefte ☺
Van huis uit meekregen
Dank allemaal voor jullie reacties.! Ik ben 49 jaar en mijn partner is 64. Ik heb vanuit mijn jeugd de boodschap meegekregen van mijn ouders dat je goed doet als je andere gelukkig maakt. En die boodschap heb ik altijd goed gehoord. Ik ben het type dat niet geleerd heeft te kijken naar mijn eigen leven, naar wat ik wil of belangrijk vind. Kiezen voor mezelf heb ik dan ook nog nooit gedaan. Ik heb mezelf afgevraagd is dit dan een midlifecrisis, is het mijn ego- intuïtie die zich niet meer laat wegdrukken. Het voelt alsof ik een bal onder water heb gehouden die onder mijn handen is uitgeschoten en ik krijg die bal maar niet meer onder water. We praten zeker wel samen, maar zijn onmacht en verdriet geeft mij een vreselijk schuldgevoel. Ik ben een stukje voor mezelf opgekomen en wil dan weer snel terug en alles ontkrachten wat ik geuitt heb. Tegen beter weten in. Ik heb een afspraak gemaakt bij een therapeut en zelfs dat vind ik eng, dat ik juist door de komende gesprekken verder van hem ga en dichter bij mezelf kom te staan. De consequentie die er aan kan hangen, de uitkomst van dit alles
Nuance
Ik suggeer niet dat je maar in een slecht huwelijk moet blijven omdat je anders alleen overblijft. Wel is het belangrijk te realiseren dat 't gras bij de buren niet altijd groener is. Je kan wel dénken dat er een betere partner op je wacht, maar de realiteit kan heel anders zijn.
Het is vooral van belang dat ts zichzelf gaat ontdekken, zoals ze in de laatste post ook aangeeft. Dat staat los van welke partner dan ook.
En Stormy, "zelfs dat vind ik eng, dat ik juist door de komende gesprekken verder van hem ga en dichter bij mezelf kom te staan", waar je haal je dat nou vandaan. Als jij dichter bij jezekomt, kan dat zomaar een enorme impuls voor je relatie met een ander betekenen! Werken aan jezelf hoeft echt niet ten koste van een ander of je relatie te gaan.
Logisch
Dat je door je opvoeding en de boodschap die je daarin hebt meegekregen, meestal aan jezelf voorbij gaat. Je zegt niet voor niets:
"zijn onmacht en verdriet geeft mij een vreselijk schuldgevoel."
En dan zou je willen dat je je mond gehouden had. Omdat je de pijn van je partner naar jezelf toe trekt.
Niet doen.
Het is niet verkeerd om eindelijk ook eens naar jezelf te luisteren. Dichter bij jezelf te komen. Eens goed naar jezelf te kijken.
Ergens is het ook niet eerlijk van je partner, dat hij jou een schuldgevoel bezorgd. Het zal niet geheel moedwillig zijn, maar onbewust 'weet' hij natuurlijk wel hoe hij bij jou die gevoelige snaar kan raken...
Veranderen is voor velen moeilijk. Je moet dan uit je comfortzone gaan. Maar veranderen hoeft inderdaad niet te betekenen dat het ten koste van de relatie gaat. Het kan juist zoveel verdieping geven, zeker als je jezelf beter leert kennen. Kan ook goed voor je partner zijn, om eens goed naar zichzelf te kijken en anders tegen dingen aan te kijken, anders met jouw wensen en behoeftes om te gaan. 64 of niet, je bent nooit te oud om te leren. Hij dus ook niet.
