Ik zit zoveel alleen beneden (man achter laptop boven)
Afgelopen keer keek ik naar Filemons 'het is hier autistisch' en herkende zoveel in het echtpaar, waarvan de man de hele dag boven achter zijn PC zat, terwijl de vrouw almaar alleen beneden zat. Ook ik ben de hele dag alleen.
Afgelopen week sloeg de griep toe, man is alweer beter maar blijft nog altijd thuis, ik heb nog steeds terugvallen. Maar hoe het ook zij, gezond of griep: man zit de ganse dag boven in zijn 'mancave' op zijn laptop een wereld aan documentaires te kijken, de één na de ander, en ik ben beneden en natuurlijk doorgaans bezig met de huishouding, maar deze week wegens de griep niet. En dan merk je pas hoeveel je steeds alleen bent.
Vanavond was ik bij hem op zijn kamer en kaartte het aan, dat ik hem maar zo weinig zag. De hele dag nog niet, tenzij ik zelf even op zijn kamer kwam.
'Dat is nu eenmaal de situatie', maakte hij zich er van af. "Ja, zo heeft het ook geen zin om er iets van te zeggen", reageerde ik. Terwijl ik de trappen weer afliep naar beneden riep hij me nog na 'Het is zeker weer allemaal mijn schuld'. Maar er ís helemaal geen schuldvraag, geen zondebok om neer te leggen. Ik voel me gewoon alleen, het doet er niet toe of ik veel of weinig te doen heb, ik concludeer gewoon dat man totaal geen behoefte heeft aan mijn gezelschap en een half uur per dag op mijn verzoek gewoon al veel vind. Ik voel me verschrompelen tot niets en vraag me wel eens af wat ik er eigenlijk toe doe in zijn leven. Ben vanmiddag zonder aankondiging op bezoek gegaan bij een vriendin, want hij miste me waarschijnlijk tóch niet.
Ik heb in de relatie-rubriek veel zitten zoeken, maar vond geen draadje met deze problematiek. Misschien is die er wel en zag ik 'm niet. Maar mijn vraag is: zijn er meer vrouwen die dit zo ervaren, en zo ja, wat doe je er dan aan?
Na nog eens een berichtje naar hem gestuurd te hebben (hij is vanavond weg) met heel kort deze gevoelens, reageert hij met uitsluitend 'Phoe'. Wat moet je hier nou mee?
Elektrische treintjes
Als iemand een hobby heeft en uren op zolder aan een landschap met treintjes knutselt, is het minder pijnlijk om beneden in je eentje een boek te lezen. Het wordt pas pijnlijk als je elkaar mijdt.
Flanagan
Precies, dat is het. Niks mis met een lieve treintjesbouwer en het is ook prima om constant tegen elkaar aangeplakt op de bank te zitten. Maar dat contact lijkt me in beide gevallen wel essentieel.
best wel herkenbaar
"Mijn grootste grief is, dat het initiatief vrijwel altijd van mij moet komen om toenadering te zoeken. Ik zoek hem op op zijn kamer, ik knuffel hem, kus hem, stel voor samen iets te kijken op de buis, nodig hem uit een nacht bij mij te slapen, maar van zijn kant blijft het windstil. Bij periodes is die wederkerigheid er wèl geweest, maar er breekt altijd weer een winterse tijd aan van eenzijdigheid en afstand en onwillige reserve. En dat doet zo'n pijn, begrijp je? De behoefte aan wederkerige genegenheid blijft vaak onbeantwoord, dat schept het verdriet in mij. Voortdurend en onafgebroken in zijn mannenhol blijven zitten en zonder enig initiatief van mij daar ook niet uitkomen, onderstreept deze kille gevoelens van eenzaamheid."
Dat herken ik wel, voor mijn gevoel moet het initiatief altijd van mij komen. Niet alleen voor mijn gevoel trouwens, maar als ik droog ga tellen dan is het ook zo. Alle knuffels, kusjes, samen tv kijken, uitjes met het gezin, "waar zullen we naartoe gaan op vakantie" komen van mij.
Eens in de zoveel tijd barst bij mij de bom (voor hem meestal onverwacht) en dan hebben we het erover. Mijn man vindt het dan weer niet terecht, volgens hem is het niet waar wat ik zeg, "wat kan ik dan wel goed doen" etc. en dan weer niks. Niet dat hij me niet lief vindt, maar hij begrijpt niet waar ik het over heb, lijkt het. En ik voel me niet echt serieus genomen.
Er zijn vast boeken over geschreven
Maar volgens mij zijn er gewoon veel verschillende manieren van je liefde tonen en is het de kunst die van elkaar te (h)erkennen. Mijn man zal nooit een weekendje weg boeken als verrassing maar heeft wel laatst mijn auto sochtends afgetankt en de ramen gekrabd toen hij zag dat ik in een spagaat kwam, dat was een hele plezierige verrassing, wellicht niet zo romantisch maar ach 
Soms hebben we misschien niet eens door dat de ander het zo bedoeld
Herkenbaar
Oooo, zo herkenbaar. Ik heb ook een man die uren achter de laptop kan zitten en die minimaal contact nodig heeft. Het initiatief voor een knuffel of een open gesprek - of wat voor gesprek dan ook wat verder gaat dan een mededeling - moet vrijwel altijd van mijn kant komen. En dit is inderdaad zó verrekte pijnlijk. Ik word er knetter onrustig van en zou zo graag zien dat het anders is.
Ik kan thuiskomen na een dag leuk contact te hebben gehad met collega's of andere mama's op het plein en dan tegen een muur van stilte en stugheid aanlopen. Dit is al jaren zo. Ik ben er boos om en ook verdrietig.
Weggaan is natuurlijk een optie, maar er zijn ook tijden waarin het wel gezellig is. Dat is vaak zo als hij niet te veel aan zijn hoofd heeft, bijvoorbeeld als hij veel vrij is van zijn werk. Dan kan hij het allemaal beter overzien volgens mij en staat hij veel meer open voor contact. Het autistische herken ik er dan ook wel in, al moet je dat ook niet te snel zeggen, want echt autistisch zijn is nog wel even wat anders.
Maar jee, die ongemakkelijke stiltes, die onuitgesproken ergernissen... de sfeer kan echt om te snijden zijn.
Het beste laat ik 'm alleen, maar waarvoor heb ik dan een relatie?
Ely en Eloise
"Mijn man zal nooit een weekendje weg boeken als verrassing maar heeft wel laatst mijn auto sochtends afgetankt en de ramen gekrabd toen hij zag dat ik in een spagaat kwam."
Dat soort dingen doet mijn man ook wel, hij doet ook wel veel in het huishouden. Maar vooral praktisch voor mijn gevoel, "dan is dat maar weer gedaan". Eigenlijk heb ik maar zeer zelden het gevoel dat hij iets speciaal voor mij doet. Meer voor het gezin.
oeps
.... ik was nog niet klaar.
"Ik kan thuiskomen na een dag leuk contact te hebben gehad met collega's of andere mama's op het plein en dan tegen een muur van stilte en stugheid aanlopen. Dit is al jaren zo."
Ja, precies. Nouja, dan is mijn man niet zo erg stug en stil (wel meer dan vroeger, eerder was hij een behoorlijke kletskous maar hij lijkt een beetje uitgepraat). Maar ik heb na zo'n dag wel het idee dat ik zo ongeveer met de hele wereld meer communiceer dan met mijn man. En in het weekend is het vaak een beetje....saai. Hij heeft ook nooit plannen voor het weekend, doet in zijn vrije tijd zelf ook niks interessants.
Oja en Eloise
Wat opmerkelijk, dat jij (Eloise) echt precies hetzelfde omschrijft als wat ook ik ervaar! Inderdaad, thuiskomen van een leuk contact, en dan thuis tegen die zwijgzaamheid en afstand aanlopen. Ik heb tijden gehad dat ik er tegenop zag weer naar huis te moeten.
En jazeker, als hij niet veel aan zijn hoofd heeft, is hij beter te pruimen. Hij werkt al een hele tijd niet bijster hard (reorganisaties e.d., doen al zijn collega's ook) en enorm veel thuis en dan gaat het beter. Hoewel dat alleen zitten dan wel blijft. Maar nu is al een dikke maand zijn busje in reparatie en dat speelt hem parten. In slechte tijden, als hij allerlei dingen aan zijn hoofd heeft, gooit hij me ook voor de voeten dat 'hij alles hier ook alleen moet doen' (wat natuurlijk niet waar is, vaak werk ik zelfs harder dan hij).
Maar dat terugwijken als je hem wilt aanhalen, altijd maar zelf hem moeten aankruipen, altijd initiatief nemen tot aanrakingen, kussen, sex, letterlijk achterover leunen als ik probeer hem op te winden, met de handen achter het hoofd (vroeger was het een enthousiaste minnaar en kwam er meer van zíjn kant): je krijgt het er koud van en je gaat jezelf er een grote aansteller van voelen, een aandachtstrekker, terwijl ik er altijd wel weer van ga tranen als ik om me heen kijk op straat of in gezelschappen en zie hoeveel andere mannen hun vrouw aanraken, hand in hand lopen of gearmd -dan weet je weer dat het echt niet gebruikelijk is zoveel afstand te hebben in je eigen relatie.
En het is ook echt bij periodes. Soms is het er wèl, die wederkerigheid. Maar momenteel niet en dan doet het pijn om samen naar huis te lopen en te beseffen dat de arm die ik even om hem heen sla af en toe, niet terugkomt. Eenzaam voelt het.
En ja, ik heb enkele boeken in huis, onder meer over een Asperger-partner van Maxine Aston en oei, de herkenning is groot.
Ik herken
Heel veel uit je verhaal. Ook mijn man is, als ik heel eerlijk ben, vanaf het begin op zichzelf. Ik kwam uit een relatie waarbij ex en ik allebei voelden dat hier geen toekomst in zit.
Ergens vind ik mezelf een enorme loser.
Na de scheiding naderde ik de dertig, had een enorme kinderwens en een grote angst alleen te zijn.
Dus toen mijn huidige man, toen nog een kennis, mij te kennen gaf mij errug leuk te vinden en daar heel overtuigend in was, liet ik het maar gebeuren. Ik was niet echt verliefd maar voelde me wel erg veilig en thuis bij hem.
Nu 20 jaar later denk ik heel vaak: wat is er nog over? We delen de hypotheek. De kinderen zijn nu 13 en 19, dus over een tijdje zijn zij ook zelfstandig.
Als ik mijn man van een afstandje bekijk, kan ik hem uittekenen achter zijn computer. Al 20 jaar lang. Hij ziet geen klusjes uit zich zelf. Sex of intimintimiteit??? Oei. Dat is wel heel erg lastig voor hem. En als er al iets gebeurt, dan het liefst zonder woorden en vooral supervoorspelbaar.
Praten over gevoelens is een no go.
En dat allemaal omdat ik 20 jaar geleden mijn onderbuikgevoel negeerde. Ik ben er zelf debet aan dat ik hem in mijn leven liet.
Ik ben een loser, te laf om een scheiding aan te vragen, want wat doe ik de kinderen aan. Ik ben al een keer gescheiden. Het zal dus ook wel ergens aan mij liggen.
Hij loopt de hele dag te gapen, nee, niet gamen, echt, gaaaaap, computer te kijken en vooral mij uit te weg te kijken. Nou ben ik ook niet meer de leukste en gezelligste vrouw. Maar na 20 jaar trekken aan een dood paard probeer ik te accepteren dat dit is wat het is. Maar wat doet het pijn wanneer ik andere stellen met elkaar fun zie hebben. Ik voel alleen maar een enorme dikke muur tussen ons. En it takes two to tango. In mijn eentje krijg ik die muur niet omver.
Maar Bertha
waarom ben je dan nog bij hem?
@Moosje
dat zegt ze al: "Ik ben een loser, te laf om een scheiding aan te vragen, want wat doe ik de kinderen aan. Ik ben al een keer gescheiden. Het zal dus ook wel ergens aan mij liggen."
En soms is 'economische afhankelijkheid' een reden om iets uit te zitten, bedenkend dat er ook nog wel leuke dingen zijn
okay
Dat is best verdrietig. Hoewel ik me kan voorstellen dat als er kinderen in het spel zijn, het anders ligt. Aan de andere kant geef je misschien ook geen fijn voorbeeld
Het 'uitzitten' klinkt niet goed. Ik ben dan liever alleen. dat kost me minder energie dan met iemand zijn met wie ik geen contact kan krijgen.
Oeps
Gauw mijn grietje een knuffel geven...
ja ik herken mij hier exact in. Voel me heel eenzaam vaak. En precies dezelfde reactie. Ik weet t ook niet meer..
Nou zeg, heb ik dit draadje echt nooit eerder gezien? Overbodig om te zeggen dat dit onderwerp heel herkenbaar is🙄.
elledoris schreef op 08-08-2021 om 16:47:
Nou zeg, heb ik dit draadje echt nooit eerder gezien?
Het is uit 2018 dus dat was heel ver weggezakt.
maar ik vind het wel een interessant draadje. Ik heb een beetje zo'n man: niet dat ik de tijd uitzit, of een scheiding zou willen, maar af en toe ben ik de wanhoop nabij om man in beweging te krijgen. Man is heel lief, doet veel in het huishouden, niet zo romantisch maar bij vlagen wel heel attent. Maar hij toont dus geen initiatief, onderhoudt vriendschappen niet en er gebeurt gewoon niet zoveel met/bij hem. En dan voel ik mij ook wel eenzaam, of meer ons, als gezin. Zelf heb ik wel vriendinnen met wie ik afspreek, maar als gezin moet ik er erg aan trekken om contacten te onderhouden.
En ik wil nog zoveel.... zo nu en dan bekruipt mij wel het gevoel dat ik een andere partner zou willen die actiever is en meer mensen om zich heen heeft. Herkenbaar?
ik herken wel een beetje wat Troelahoep beschrijft. Op zich weinig te klagen maar er gebeurt ook amper iets zoals contacten onderhouden.
Ja, precies. Ik zal er niet zomaar mijn relatie om beeindigen, maar het knaagt wel.
troelahoep schreef op 13-08-2021 om 09:04:
maar ik vind het wel een interessant draadje. Ik heb een beetje zo'n man: niet dat ik de tijd uitzit, of een scheiding zou willen, maar af en toe ben ik de wanhoop nabij om man in beweging te krijgen. Man is heel lief, doet veel in het huishouden, niet zo romantisch maar bij vlagen wel heel attent. Maar hij toont dus geen initiatief, onderhoudt vriendschappen niet en er gebeurt gewoon niet zoveel met/bij hem. En dan voel ik mij ook wel eenzaam, of meer ons, als gezin. Zelf heb ik wel vriendinnen met wie ik afspreek, maar als gezin moet ik er erg aan trekken om contacten te onderhouden.
En ik wil nog zoveel.... zo nu en dan bekruipt mij wel het gevoel dat ik een andere partner zou willen die actiever is en meer mensen om zich heen heeft. Herkenbaar?
Waarom moet dat persé een andere partner zijn? Gelukkig alleen zijn is ook een optie hè?
U2fan schreef op 17-08-2021 om 14:25:
[..]
Waarom moet dat persé een andere partner zijn? Gelukkig alleen zijn is ook een optie hè?
mee eens
Nou.... wat ik zeg. Ik vind het ook niet een scheiding waard, we hebben geen ruzie ofzo. Waarom moet het alleen zijn? Aparte vraag....
troelahoep schreef op 18-08-2021 om 20:28:
Nou.... wat ik zeg. Ik vind het ook niet een scheiding waard, we hebben geen ruzie ofzo. Waarom moet het alleen zijn? Aparte vraag....
hm nou persoonlijk vind ik geen contact hebben erger dat af en toe ruzie en weer in een gezamenlijke energie verdergaan.
Ik heb me wel verkeken hoor, op dat gelukkig 'alleen zijn'. Ik blijk toch gewoon een sociaal dier die het echt wel mist dat er geen huisgenoten zijn.
Neemt niet weg dat de situatie van TO zo ook niet vol te houden is. Maar ik zou beginnen met kijken wat er aan te veranderen is in eigen houding en gedrag en wensen en verlangens. Ik ben gescheiden omdat ik de afwijzing niet meer wilde. Maar ik had beter eerst uit kunnen zoeken wat ik wél wilde en er zelf aan had kunnen doen. Dat maakt je alleen maar sterker.
Nou, dat ook. Ik ben echt wel van het gezelschap. Ik hoef niet de hele tijd dingen samen te doen, maar het is wel fijn als er iemand is die in de buurt zijn eigen ding doet. Dat doet mijn man op zich ook wel, hij kan best heel gezellig zijn, maar hij neemt bijna nooit het initiatief voor iets (zegt wel op heel veel van mijn voorstellen 'oja, is goed hoor'). Met name op het gebied van contacten onderhouden vind ik dat supervervelend, sowieso vervelend als alle initiatief van mijn mij moet komen, daar word ik onzeker van. Al zal het wel iets te maken hebben met mijn onzekerheid op sociaal gebied op een bepaalde manier.
Ik herken wel iets van de situatie van TO, maar hij haar is het wel echt heel veel erger. Daarvan kan ik me heel goed voorstellen dat je alleen gelukkiger bent. Dat is ze in feite nu ook al.
Zeg Elledoris,
Na lange tijd kwam ik toevallig hier weer eens uit en zag dat je hier ook gereageerd had! We zitten samen in 'Verder na ontrouw.' Die Topic Starter van hier ben ik, alias Upje 
Als ik dit nu teruglees, van maart 2018, weet ik nu dus wel waarom mijn man zo ontwijkend was. Hij hield een enorme leugen verborgen. Hij heeft me later zelf verteld hoe bang hij was om zijn mond voorbij te praten, waarom hij het nooit meer over dat overspel wilde hebben, als de dood dat hij zich voorbij zou kletsen en toch zou vertellen dat hij niet alleen had gezoend, maar ook sex had gehad. Jongejonge, wat kun je het jezelf en de ander onnodig moeilijk maken, nietwaar? Daarom ontweek hij me in die periode stelselmatig. Toen het hoge woord er eenmaal uit was, werd hij veel gezelliger. En hoewel de situatie tegenwoordig ook verre van ideaal is, herinner ik me nog wel de fijne tijd die we hebben gehad in de zomer erna, hoe we toen veel meer tot elkaar kwamen.
Och, ik vond het zo opmerkelijk om jou zowel hier te zien -tijden na dato van het starten van dat draadje- dat ik toch nog eens even reageer.
troelahoep schreef op 13-08-2021 om 09:04:
maar ik vind het wel een interessant draadje. Ik heb een beetje zo'n man: niet dat ik de tijd uitzit, of een scheiding zou willen, maar af en toe ben ik de wanhoop nabij om man in beweging te krijgen. Man is heel lief, doet veel in het huishouden, niet zo romantisch maar bij vlagen wel heel attent. Maar hij toont dus geen initiatief, onderhoudt vriendschappen niet en er gebeurt gewoon niet zoveel met/bij hem. En dan voel ik mij ook wel eenzaam, of meer ons, als gezin. Zelf heb ik wel vriendinnen met wie ik afspreek, maar als gezin moet ik er erg aan trekken om contacten te onderhouden.
En ik wil nog zoveel.... zo nu en dan bekruipt mij wel het gevoel dat ik een andere partner zou willen die actiever is en meer mensen om zich heen heeft. Herkenbaar?
Yup. Ik wil en doe van alles, man wil en doet niks. Vriendschappen laten verwaarlozen waardoor hij nu nul vrienden heeft, kan zich er niet toe zetten om bijvoorbeeld lid te worden van een sportvereniging van een sport die hij nota bene nog leuk vindt ook. Gaat echt wel mee uit eten of een drankje doen als ik dat vraag maar vindt er dan duidelijk geen zak aan waardoor het voor mij ook niet leuk meer is. Is echt geïnteresseerd in mijn verhalen kan kan niet meer respons geven dan hmmhm, oh ja, en dat soort non-reacties. Na jaren proberen dat te accepteren en mijn eigen plan te trekken is de koek nu op. Niet leuk om een soort van onbestorven weduwe te zijn. Als ik thuis kom voel ik alle energie uit mij vloeien. Wij gaan scheiden. Ook niet leuk, maar wat een opluchting.
skik schreef op 20-10-2021 om 23:04:
[..]
Yup. Ik wil en doe van alles, man wil en doet niks. Vriendschappen laten verwaarlozen waardoor hij nu nul vrienden heeft, kan zich er niet toe zetten om bijvoorbeeld lid te worden van een sportvereniging van een sport die hij nota bene nog leuk vindt ook. Gaat echt wel mee uit eten of een drankje doen als ik dat vraag maar vindt er dan duidelijk geen zak aan waardoor het voor mij ook niet leuk meer is. Is echt geïnteresseerd in mijn verhalen kan kan niet meer respons geven dan hmmhm, oh ja, en dat soort non-reacties. Na jaren proberen dat te accepteren en mijn eigen plan te trekken is de koek nu op. Niet leuk om een soort van onbestorven weduwe te zijn. Als ik thuis kom voel ik alle energie uit mij vloeien. Wij gaan scheiden. Ook niet leuk, maar wat een opluchting.
Ik zette na jaren proberen onze relatie op fast forward en zocht en koos en kocht dan eindelijk dat huis in Frankrijk dat hij al 25 jaar wilde hebben, fort met de geit. Met in mijn achterhoofd een plan voor mij om er desnoods alleen te leven.
De verandering blies leven in ons leven, maar toen kwam als in een explosie de aap uit de mouw. Papa bleek ziek.
Het heeft daarna nog drie jaar geduurd voordat ik begreep dat ik het was die de oorzaak was van al dat verlies van initiatief. Papa kon mij niet bijhouden in zijn langzaam maar zeker verkregen staat van zijn.
Hij kreeg de tijd niet om met zijn nieuwe zelf om te gaan. Hij kreeg de kans niet om fouten te maken en te leren hoe hij zijn eigen initiatief vorm kon geven. Ik stond hem in de weg.
Hij is inmiddels een keurige man die zijn eigen boontjes dopt en activiteiten heeft. Zijn nieuwe kring van kennissen weet niet wat hij is kwijtgeraakt, maar zonder dat alles valt hij helemaal niet uit de toon. Er zijn zoveel mannen die dat allemaal niet kunnen.
Maar nog steeds als we bij elkaar zijn gaat hij uit. Alle initiatief verpietert. Nergens voelt hij zich zo geconfronteerd met zijn verliezen als in mijn bijzijn. Hij heeft alle reden om mij te haten.
Wij zijn niet gescheiden. Wij houden rekening met elkaar. Ik sta hem zo min mogelijk in de weg maar doe wel al die dingen waar hij bloednerveus van wordt. Ik ben zijn vangnet, zijn vertrouwen, zijn verzekering. Ik ben de zakelijke garantie van ons huwelijkscontract.
Hij laat mij mijn snellere leven en mijn romantiek.
Dit doet allemaal niets af aan de rouw om het verlies van de man die hij was en de jaren dat ik mij alleen voor de kar heb gevoeld. Maar ik ben wel blij dat het niet gekomen is tot rationalisaties over zijn karakter en zijn disrespect of desinteresse voor mij.
Er is in zijn hoofd net genoeg ruimte voor hem zelf. Ik pas er gewoon niet bij en dat is, hoe werkelijk ook, niet zijn vrije keus geweest.
Puinhoop schreef op 20-10-2021 om 21:57:
Zeg Elledoris,
Na lange tijd kwam ik toevallig hier weer eens uit en zag dat je hier ook gereageerd had! We zitten samen in 'Verder na ontrouw.' Die Topic Starter van hier ben ik, alias Upje
[...]
Och, ik vond het zo opmerkelijk om jou zowel hier te zien -tijden na dato van het starten van dat draadje- dat ik toch nog eens even reageer.
😘
