Ik zit vast en begrijp mijn partner niet meer

Misschien helpt het om iets meer ‘ruimte’ te creeren in jullie communicatie onderling.
Zo te lezen zijn jullie reaktief naar elkaar, maw je reageert direkt met emotie op elkaars woorden.
Praten jullie wel eens met elkaar? Hebben jullie gepraat over wat jouw infarct heeft betekent voor jou? En voor haar?

Het is waarschijnlijk goed om weer eens een avondje met een bakje koffie op de bank te zitten als kids op bed liggen en gewoon even bijpraten over de dag en hopelijk kunnen er dan onderliggende punten naar voren. Je kunt ook een open vraag stellen als bijv: hoe gaat het met je? En….hoe vind je dat het tussen ons gaat?

Probeer zo open mogelijk te luisteren. Mocht je merken dat je vrouw een keer bozig reageert zou je kunnen vragen: waarom word je boos? Probeer het zo neutraal mogelijk te zeggen. Zodat je daar ook weer zo open mogelijk op verder kan ingaan.

Wellicht is het goed voor jullie om regelmatig even van dit soort momentjes te hebben om te praten, als de drukte van de dag voorbij is. Vertel je vrouw dat je graag met haar wil praten.

Boosheid is vrijwel altijd een symptoom. Van machteloosheid. Frustratie. Waar gaat het nou echt over? Waar slaat zij nou echt op aan? En jij? Wat gebeurt er nou precies? Welke actie roept welke reactie op? Benader dat onderzoekend. 

Jullie zijn beland in een patroon. Probeer jullie communicatie patroon te veranderen. Dat begint bij bewustwording. Bij jullie beiden. Gaat je vrouw, of jij, of beiden altijd strijden om wie heeft gelijk? Of is een gesprek meer een discussie van aanval verdediging? Ja maar jij. En is jouw mening kritiek of een mening? Ik vind blauw de mooiste kleur. Ik rood. Okay dan weten we dat. Of wil je de ander overtuigen? Of zij? Analyseer vooral ook zelf wat jou raakte. Waar sloeg jij op aan?

Ga inderdaad zoals hierboven gezegd in gesprek met je vrouw. Kondig dit aan dat je graag vanavond als kindere op bed liggen met haar wil praten over jullie relatie en de boosheid die vaak ontstaat. En ga er echt voor zitten. Gebruik in dit gesprek vooral onderzoekende taal. Feitelijk. En hou het bij jezelf. Je merkt dat jullie vaak ruzie hebben. Er boosheid is. Ook naar de kinderen. Dat wil jij niet meer. Hoe ziet zij dit? Wat doet een ruzie met jou. Hoe ontstaat het. Waar ligt de trigger. Hoe kunnen jullie dit oplossen. Wat roept wat op. 

Misschien ook goed om te praten over hoe zij haar leven nu ervaart. En jij. Jong gezin en ziekte. Het is misschien te veel? Maken jullie ook tijd voor elkaar als geliefden? Wat heeft jouw ziek worden haar gedaan? Wat zou zij graag anders zien in jullie relatie. En jij? 

Als ik lees dat jij vindt dat je nooit je mening mag geven komt bij mij wel de vraag op waarover en vooral hoe geef jij je mening? Ongevraagd of gevraagd? Vooral negatief? Is jouw mening geven een gesprek of een discussie? En is jouw mening volgens jou zwaarder dan hare? En jouw mening over dat er geen geld voor een vakantie is voor haar met vriendinnen. Is dat feit? Of vind jij dat alleen? Mijn man was ook ruzie aan het maken over geld voor een vakantie Terwijl we 10.000 op de bank aan spaargeld hadden staan. Ik snapte dat niet. En als je ziek bent en een jong gezin hebt lijkt het mij logisch dat je je partner vraagt of die zijn werkplannen misschien kan wijzigen. Jij wilde liever niet dat ze op vakantie ging. Zij wilde liever dat je thuis bleef toen ze ziek was. Maar jullie kozen beiden voor wel gaan. En dat mag. Maar praten jullie wel erover? Nadien? 

Succes, als een relatie niet lekker loopt kost dat zoveel energie. Hopelijk kun je het doorbreken. Verander zelf. Vaak volgt de ander dan ook. 

Xxx

Belgica schreef op 30-05-2024 om 09:20:

als je vrouw ziek is dan neem je de zorg voor haar en de rest van het gezin op en gaat je werk even opende achtergrond! De wereld mag vergaan maar als mijn kind bvb ziek is dan bel ik alle meetings af - als klanten of bazen hier een probleem mee hebben dan is dat hun probleem!

Vetgedrukte is makkelijker gezegd dan gedaan. Als dienstreizen bij je werk horen én al maanden zijn ingepland, dan is het niet altijd mogelijk deze te cancelen natuurlijk. 

Verder weinig toe te voegen, mijn voorgangers hebben al goede tips gegeven. Communicatie is the key en als jullie dat samen niet (meer) kunnen, schakel dan professionele hulp in die het gesprek kan leiden en jullie handvatten kan bieden.

Discussie, dat is de sleutel.

Ga samen in relatietherapie. Jullie zitten in een patroon dat heel moeilijk te doorbreken is. Want dan moet ieder heel goed met afstand naar eigen gedrag kunnen kijken. Dat gaat veel beter met hulp erbij. 

Hebben jullie psycho-educatie gehad over NAH? Als iemand een herseninfarct heeft gehad en dat heeft permanente schade opgeleverd, dan valt dat niet mee. Zeker niet als je zo jong bent als jij. Je moet je allebei aanpassen aan de nieuwe realiteit en verminderde belastbaarheid van degene die het herseninfarct heeft gehad. Dat valt niet mee.

Persoonlijkheidsverandering en meer boosheid komen vaak voor. Dat valt niet mee. Dat je nog kunt werken is heel fijn, maar dat is heel veel mensen met een herseninfarct niet gegeven. Dat zal ook niet makkelijk zijn. Het valt allemaal niet mee, zeker niet als je ook kinderen hebt samen, waarvoor de wereld gewoon door draait en waarvoor je als ouder de wereld ook wilt laten doordraaien.

Ik vind sommige reacties hier nogal hard. Natuurlijk is het voor de vrouw zwaar en niet leuk. Maar het lijkt me voor TO ook nogal moeilijk als je vrouw op vakantie gaat en hem met zijn verse herseninfarct en de kinderen thuis laat zitten.

Als ik de OP lees, dan komt het op mij over alsof het herseninfarct niet echt serieus wordt genomen door jullie zelf. Je bent niet verlamd en dus is het niet zo erg, zoiets. Het lijkt alsof jullie gewoon proberen door te leven alsof er niets gebeurd is. Maar dat gaat niet. Juist ook het omgaan met onzichtbare beperkingen is heel moeilijk.

Misschien heb je iets aan deze link. Al is het maar wat herkenning. https://www.verdermethersenletsel.nl/gezin-en-relaties/hoe-ga-je-om-met-iemand-met-nah/

Ik zou niet naar een gewone relatietherapeut gaan zonder kennis van NAH.

Veel sterkte.

Is het misschien bespreekbaar dat ze de volgende keer wat korter met vriendinnen op vakantie gaat? Bijvoorbeeld een weekend of midweek? 
Ik begrijp dat het voor beiden erg wennen is om een nieuwe balans te vinden na je herseninfarct. Het lijkt me zinvol om beiden je ei hierover  kwijt te kunnen. Of dat in therapie moet, weet ik niet maar wellicht is een consult bij de huisarts praktijkondersteuner een eerste stap??

'Ik werk tussen 40 en 60 uur ... ' Dat is heel veel. Soms zien vrouwen dat als tijd voor jezelf nemen, zoals zij dat doet met vriendinnen en vakanties. Dat kan het verwijt opleveren: jij wel op reis en ik niet? Het ene is voor werk (wat je zelf plant) en het andere is wat zij dan zelf wil plannen.
Er lijken een paar onaangename boodschappen in jullie leven te zijn die moeilijk verteerd worden. Drie kleine kinderen is heel druk. Zelfstandige zijn levert veel druk op. Financieel loopt het niet rooskleurig. Jouw herseninfarct geeft grenzen aan je mogelijkheden. Je stemmingswisselingen en kortere communicatiewijze geeft druk op de relatie. Het lijkt erop, in jouw verhaal, dat zij die onaangename boodschappen vermijdt, kop in het zand. Alles wat dat doorbreekt levert een boze reactie op. In haar leven is niets veranderd, parttime werken, daarnaast de kinderen en gezellig met vriendinnen en vakanties. Het lijkt alsof ze de lasten bij jou laat en niet mee gaat dragen. 
Mocht dat zo zijn dan weet ik ook niet hoe je dat kunt doorbreken. Wellicht toch maar beginnen met het advies dat meestal gegeven wordt: kies voor jezelf. Vraag jezelf af of die 40-60 uur werken vol te houden is, wat het alternatief is en of je daar gelukkig in bent (gegeven 3 kinderen en je beperkingen). Op financieel gebied kan het zijn dat je het anders moet gaan organiseren, zodat niet de een met vakantie kan gaan, terwijl daar eigenlijk geen geld voor is. Misschien gescheiden rekeningen en één gemeenschappelijke rekening waar ieder de helft van de vaste lasten op stort? En een aparte rekening waar geld voor de kinderen op komt (kinderbijslag,etc.) Het resterende is dan voor iedereen zelf. Het kan zijn dat zij dan ontdekt dat er grenzen zijn aan het gemakkelijke leven. Het kan zijn dat jij ontdekt dat je zoveel geld overhoudt wat ook niet nodig is. Jullie kunnen dan zelf weer keuzes maken en wellicht valt er dan wel over te praten.

Tsjor

 

Kaalenklein schreef op 30-05-2024 om 20:52:

dank je alleen voor de reacties,
Mijn vrouw werkt bv 24 uur en heeft daarnaast ook nog zat vriendinnen waar ze tijd mee door brengt.
Ik ben een maand na mijn infarct weer aan de slag gegaan ik werk voor mezelf wel verzekerd maar is geen vetpot. Vooral ook omdat ik in mezelf de druk voelde we hadden net een koophuis een kleintje van een jaar oud. Ik moet door. En net zoals Sandra aangeeft er wil wel onzichtbare schade waar ik daarnaast ook nog mee worstel. Ik ga niet na mijn werk lui op de bank liggen dat even gezegd hebben. Ik werk tussen 40 en 60 uur en daarnaast ook nog meehelpen in het huishouden en kinderen naar school doen etc, mijn vrouw werkt onregelmatig in de zorg.
Echter als ik probeer situaties beter te managen door bv meer grip op financiën, kijken of we zaken beter kunnen plannen, huis beter inte richten etc dan loop ik tegen barrières aan ook al geef ik bv aan kunnen we deze week eens kijken naar .... , want ik geef bv aan haar aan dat ik met sommige zaken bv onzekerder ben geworden of liever samen naar een oplossing kijk omdat ik nu wat moeite heb met beslissingen nemen.
dan krijg ik ontwijkende antwoorden nu niet of moet dat nu. Alles moet maar leuk zijn, echter sommige zaken of ze leuk zijn of niet moeten toch gebeuren.
Wellicht toch maar relatie therapie lijkt me niet wat zwaar gegrepen?

Relatietherapie lijkt me helemaal niet zwaar gegrepen maar broodnodig in jullie situatie. Zo te lezen is er weinig verbinding, communiceren jullie niet goed met elkaar en staan jullie eerder tegenover elkaar dan dat je er samen voor staat. Niet een ideale situatie met drie kleine kinderen en een beperking bij jou.

Daarnaast zou ik een andere baan zoeken, 40-60 uur past helemaal niet in jullie situatie. Mi in geen enkele situatie met drie kleine kinderen, maar goed. Ik denk dat jullie meer rust en stabiliteit nodig hebben en misschien ook meer inkomsten, dus een stabiele werksituatie met normale uren zou ik prioriteit geven.