Ik zit in een rollercoaster

Hi,

Ik zit sinds een paar maanden in een rollercoaster en ik moet gewoon ergens mijn verhaal kwijt. Het zit namelijk zo…

Wij, mijn man en ik, zijn 10 jaar samen waarvan 2 jaar getrouwd. We hebben 2 prachtige kinderen van 8 en 6 jaar oud. Natuurlijk kennen we de nodige ups en downs, maar dat heeft natuurlijk iedereen; een relatie/huwelijk is gewoon ontzettend hard werken. Eind vorig jaar werd het echter lastiger. Ik heb sinds vorig jaar een nieuwe baan, een kantoorbaan met regelmatige werktijden. Dat is voor mij ontzettend wennen, want eerder had ik altijd onregelmatige werktijden, net als mijn man. Dit leek mij echter beter voor het gezin, dus vol goede moed ging ik aan de slag. Mijn man moest hierdoor ook zijn rooster veranderen; ook hij ging regelmatiger werken en er kwamen veel avonden bij. Langzaamaan raakten we in een sleur die we allebei nooit hadden gewild. Ik leefde het leven dat ik altijd als nachtmerrie had gezien: mijn leven bestond alleen nog maar uit werk, kinderen en huishouden. Ik zat niet lekker in mijn vel, het werk leek ineens aan alle kanten boven mij uit te groeien en ik belandde in een burn-out. Tegelijkertijd zat mijn man ook niet lekker in z’n vel; hij had ook niet de baan die hij per se wilde en thuis wist hij niet met mijn burn-out om te gaan. De sfeer thuis was allerminst gezellig; we bleven maar ruziemaken, echt om van alles.

Met kerst stortte ik echt totaal in en de januarimaand die volgde, was vreselijk. Veel ruzies, echt pittige ruzies en steeds afstandelijker worden. In februari merkte ik dat het gedrag van mijn man veranderde. Hij werd afstandelijk. Naïef als ik was, bleef ik vechten: ik voelde me inmiddels wat beter en probeerde de sfeer thuis weer om te draaien. Helaas kwam begin maart een vernietigend bericht: meneer had een ander ontmoet op werk. Ik kreeg het te horen via een berichtje op Facebook, nota bene van háár dochter.

Woede, onbegrip, verdriet… alles volgde elkaar op. Hij is een week uit huis gegaan en in het leegstaande huis van familie verbleven. Gek genoeg hadden we in die week heel leuk en normaal contact met elkaar. Hij beloofde het contact met haar te verbreken en uit te zoeken wat hij wilde. Na die week kwam hij daadwerkelijk terug, vertelde ons dat hij ons had gemist en ervoor zou gaan. Helaas bleek niets minder waar: hij loog, had al die tijd contact gehouden. Een hele erge ruzie volgde en hij is vertrokken, ditmaal naar zijn ouders.

Ik vond dit vanaf het begin al geen goed idee, zijn ouders zijn namelijk allesbehalve vóór mij. Integendeel, ze hebben mij nooit echt kunnen plaatsen en hebben mij altijd verantwoordelijk gehouden voor het mindere contact met hun zoon (kon ik overigens echt niets aan doen, we gingen gewoon op in alle drukte). En ja hoor, na een paar weken aan het lijntje te zijn gehouden, kreeg ik vanuit het niets de mededeling dat meneer wilde scheiden. Hij wilde niks weten van vechten voor het huwelijk, helemaal niets. Hij leefde naar eigen zeggen al 10 jaar in een nachtmerrie, had het nooit goed gehad bij mij en hij had al ‘genoeg gevochten’, vond hij zelf. Ik was overdonderd; zo lang ging het nou ook weer niet zo slecht en ik had dit altijd als een fase gezien. Daarnaast heb ik nooit de kans gehad om mijzelf in die paar weken daarvoor van mijn beste kant te laten zien; ik was gebroken, nog herstellende van een burn-out en wist niet meer waar ik het zoeken moest.

Meneer had zijn mening echter klaar: hij ging met haar verder, ik moest ook maar verder met mijn leven en of ik de scheidingspapieren zo snel mogelijk kon tekenen. En haast zat er zeker achter: ondanks mijn verzoek om mij even wat tijd en rust te gunnen, kreeg ik nergens tijd voor. Binnen een paar weken had hij achter mijn rug om de auto verkocht, het huis laten taxeren,’ de kinderen op de hoogte gebracht en een nieuw huis geregeld. Het ergste was dat hij in mijn gezicht constant poeslief deed en zei dat hij rekening met mij hield, maar achter mijn rug om alweer geld had verduisterd of met andere schimmige acties bezig was.

Vorige week, na een vreselijk gesprek met een mediator, volgden er meerdere telefonische ruzies omdat hij weigerde om mij de kinderen te laten spreken (ze verbleven bij hem op dat moment). Hij dreigde om deze gesprekken te laten horen aan een rechter, zodat hij kon bewijzen dat ik niet in staat was om voor de kinderen te zorgen. Ik snapte niet waar dat ineens vandaan kwam; praatte ik echt met de man ik tot voor kort nog als de liefde van mijn leven bestempelde? Ik herken hem in helemaal niets meer, zelfs in zijn ogen zie ik alleen maar een vage, afwezige blik.
Die avond echter, draaide hij om als een blad aan een boom. Hij belde mij, deed poeslief, noemde me wel duizend keer schat en lieverd en wilde graag dat ik me zou uitkleden en de camera aan zou zetten. Ik was in de war; wat wilde deze man nou? Was dit een goedkope manier om mij om te kopen? Was dit een blijk van twijfel in zijn hoofd? Was dit een teken dat hij compleet in de war was?

Inmiddels is zijn nieuwe vlam ook op de hoogte van dit gesprek. Sindsdien heeft mijn man mij overal geblokkeerd en weigert alle contact. Zelfs berichten die via de advocaat worden verstuurd, worden niet meer beantwoord.

Ik zit met de handen in het haar. Ik doe mijn uiterste best om het voor de kinderen zo normaal mogelijk te houden. Ik zorg voor ze, nog herstellende van het overspannen zijn en de hele bijkomende situatie. Ik ben zo benieuwd hoe dit verder gaat, ik weet momenteel niet meer wat ik met mijzelf en deze situatie aan moet…