Ik weet het niet meer... man weg?
Ik ben nieuw hier, twijfel of ik mijn verhaal moet doen maar probeer het gewoon. Ik kan wel wat verschillende inzichten gebruiken.
Ik ben al 15 jaar samen met mijn man, waarvan 10 getrouwd. We hebben 3 kinderen samen. De start van onze relatie was heftig, vertrouwensproblemen enz. We zijn verder gegaan, maar ik ben nooit helemaal van dat vertrouwensprobleem afgekomen. Mijn man was daar op een gegeven moment wel klaar mee. Dat snap ik.
Nu gaf hij een paar maanden geleden aan dat hij niet meer wist of hij wel verder wilde met mij. Oke, hefig. Gesproken over samen in therapie gaan. Maar dan ineens blijkt dat hij niks meer voor mij voelt. Niet meer bij mij wil zijn. Vind dat hij zichzelf niet kan zijn bij mij, dat ik hem niet voor vol aanzie. Lichamelijk contact wil hij ook niet meer.
Drie weken geleden stond hij op punt van weggaan. Hij wist niet meer wie hij was, trok het allemaal niet meer en wist niet wat hij voelde.
Sinds vorige week zondag zit hij bij zijn ouders om tot rust te komen en na te denken. We gaan nu beide met een eigen coach praten en hopelijk daarna in relatietherapie.
Al met al heel heftig allemaal. We hebben beide een emotionele muur opgebouwd. Ik weet niet meer of het ooit nog goed komt, hij geeft aan niet te weten of hij nog voor ons wil vechten. Hij kan geen toezeggingen doen, weet dat het mij pijn doet. En dat doet het, verschrikkelijk veel. Voor mijn gevoel ben ik mijn man kwijt. En ik vind het verschrikkelijk dat mijn kinderen dit allemaal mee moeten maken. Mijn jongste van 3 zie in de auto vanochtend: ik mis papa.' Dus ik zeg: dat snap ik lieverd, gelukkig is papa er morgen weer! 'Ja, maar dan ga jij bij opa en oma slapen.' (Daar is mijn man nu). 'Dat wil ik niet. Jij bent toch zijn beste vriend? Ik wil jullie samen thuis.' (nou ja, iets andere bewoordingen 
)
*krak* zei mijn hart, want ik dacht dat juist hij er geen last van had. De andere 2 namelijk wel.
Ik weet niet wat ik met met mijn verhaal wil. Ik wil het vooral kwijt denk ik. Ik ben verdrietig, teleurgesteld, boos, begripvol, alles door elkaar!! Misschien iemand ervaring?
Statistisch gezien...
gaan de meeste vrouwen weg bij hun man omdat ze niet meer in de relatie geloven, mannen hebben een minnares. Sorry als het rot overkomt. Ik zou daarover gaan vragen voordat je verder investeert in het wel of niet redden van de relatie.
Sterkte
Sini
jeetje wat heftig
allemaal voor je! Het is denk ik toche een kwestie van het nu in ieder geval de tijd geven. Heb je je man wel goed laten weten hoe jij je eronder voelt? Want zonder dat je hem gaat smeken is dat wel belangrijk dat hij dat weet.
Wat betreft je zoon kan het helpen om praktisch te reageren. Jouw gevoel breng je heel erg over op je kind en omwille de kinderen moet je proberen om luchtigte reageren op zoń voor beeld als jij geeft in de auto. Je kunt proberen om ferm te zeggen at papa en mama goed moeten nadenk of zij elkaar nog wel lief genoeg vinden en daarom niet veel samen moeten zijn. Hij mag papa of jou best missen en er mag ruimte zijn voor zijn gevoel, maar je moet hem ook gewoon duidelijk laten weten dat het gaat zoals jullie dat het beste vinden.
sterkte
Sinilind
Zijn dit niet twee kanten van dezelfde medaille: 'gaan de meeste vrouwen weg bij hun man omdat ze niet meer in de relatie geloven, mannen hebben een minnares.'? Misschien zijn er wel redenen waarom mannen de oude relatie zouden willen laten bestaan. Bijvoorbeeld: plichtsgevoel ten aanzien van vrouw en kinderen om toch de 'provider' te blijven; of: nieuwe minnares is tijdelijk wel leuk, maar niet als levensgezellin of iemand waarmee je een gezin sticht.
Emma1979, het is allemaal heel verdrietig en verwarrend. Je schreef: 'maar ik ben nooit helemaal van dat vertrouwensprobleem afgekomen.' Blijkbaar heb je na de heftige start eigenlijk de relatie nooit echt het vertrouwen gegeven. Jammer. Het lijkt wel een selffulfilling prophecy: jij vertrouwde hem niet en na dat vijftien jaar lang te hebben uitgestraald geeft hij er dan ook de brui aan, waarna jij (al dan niet samen met Sinilind) kunt zeggen: zie je wel.
Deel wel de zorgen over de kinderen met je man. Het is jullie beider zorg. Wat Nimbo zegt is erg belangrijk: je verdriet en verwarring over de toekomst is jouw pakkie an. Naar d ekindereen toe moet je vooral vertrouwen uitstralen, vertrouwen dat mamma en pappa voor het kind zullen zorgen. Maar misschien wel op een andere manier dan tot nu toe.
Tsjor
Bedankt
voor jullie reacties. Sinilind, geloof mij, jouw reactie heb ik al 100 keer gehoord de afgelopen dagen. Dat zijn de statistieken, dat weet ik. En ja, de kans bestaat dat hij een ander heeft. Maar hij zegt van niet en ik kies ervoor dat te geloven, hoe moeilijk ik dat soms ook vind. Maar het voelt als vergif, elke keer dat mensen mij zeggen 'meestal gaat de man weg als er een ander is'. Ik ben daar sowieso al gevoelig voor en ik kies er nu voor om te geloven dat het niet zo is. Ik maak mij pas zorgen daarover als het eventueel zover is. (klinkt trouwens veel stoerder als dat ik mij voel).
Nimbo en Tsjor: ja, het voelt idd als een selffulfilling prophecy, maar wel eentje waar ik niet op uit was. Ik begrijp mijn man ook, en ik ben nu ook aan de slag met deze problemen. Al dan niet te laat voor ons huwelijk. Overigens is het wel dubbel: ik vertrouw mijn man met mijn leven, maar ergens is altijd het gevoel: 'het gaat vast een keer mis'. En daar zal ik zelf mee aan de slag moeten.
Wat de kids betreft: mijn hart breekt. Maar ook bij hem hebben ze het goed. Ik ben nu uit huis, we wisselen nu de dagen af. Maar oh, wat vind ik het moeilijk.
