ik vind het zo moeilijk (moeder)
Mijn vader is dementerend. Ik ben langzaam afscheid van hem aan het nemen, mijn vader zoals hij was, is langzaam aan het verdwijnen. Dat vind ik erg maar het is niet anders. Mijn moeder heeft de zorg voor hem. Mijn moeder steunde altijd op hem, zij vond dat wel gemakkelijk maar de rollen zijn zo onderhand omgekeerd. Ze doet dat best goed, ik steun haar hierin, geef haar complimentjes (daar is ze gevoelig voor) en help haar op weg. Ik heb haar wel geadviseerd eens langs te gaan bij de huisarts, om ook steun te krijgen als partner maar dat weigert ze. Het is natuurlijk gemakkelijker om mij te bellen en vooral vertrouwder. Snap ik wel. Ik sta zoveel mogelijk klaar voor haar (de rest van het "gezin" heeft hier weinig tijd voor in verband met werk en jong gezin, mijn kinderen zijn al wat ouder en ik heb het minder druk met werk).
Ik doe dat natuurlijk maar nu komt het, ik doe het uit plicht, niet uit liefde. Ik kan haar niet in de steek laten, dat is het enige gevoel dat ik erbij heb. Maar wat kost me dat een moeite en ik vind dat zo egoistisch van mijzelf. Maar er is wel een reden voor. Mijn moeder is er namelijk nooit voor mij geweest. Als ik een probleem had en ik legde haar dat voor, dan eindigde het altijd ermee dat ik haar geruststelde ipv zij mij. Ze relativeerde niet maar maakte een drama, voor haar. Met als gevolg dat ik nooit wat zei thuis en dat ik mij vaak emotioneel alleen voelde. Met mijn oma had ik betere gesprekken dan met mijn moeder. En nog kan ik enorm gesloten zijn naar anderen, bij tijd en wijle speelt het op, niet ernstigs of zo maar ook niet heel fijn.
En nu moet ik dat wel bij haar doen. Ik weet het, het verleden kun je niet veranderen, de toekomst wel maar ik vind het zo zwaar haar wel complimentjes te geven, te luisteren en advies te geven en te zeggen het komt wel goed. Ik doe het wel, mijn moeder merkt niets aan me maar het begint steeds zwaarder te wegen. Ik weet niet goed hoe ik daar nu mee verder moet.
ik zou
toch proberen om je dan wat minder in dat opzicht beschikbaar te stellen en haar wat meer te stimuleren andere delen van haar netwerk aan te boren. En ik zou als ik jou was ook zus en broer proberen er op te wijzen dat jij dit niet alleen hoeft te doen. Ze zijn nergens toe verplicht natuurlijk, maar zo lang jij niet laat weten dat het je eigenlijk te veel wordt...
En iets anders...kun je ook op een of andere manier achter je laten hoe het vroeger ging? Voor jezelf zou het ook veel prettiger zijn als je dat los kunt laten.
Dagbesteding
Mijn vader is ook dementerend en mijn moeder wordt er ook niet jonger op. Mijn vader gaat twee ochtenden naar een dagbesteding, daar geniet hij van. Mijn moeder geniet ook van die ochtenden omdat ze dan niet voor hem hoeft te denken of rekening moet houden met onwenselijke reacties. Momenten van rust in haar hoofd.
Hij wordt trouwens met de taxi gehaald en gebracht.
Wel komt maandelijks een psycholoog namens de dagbesteding bij haar langs, om te zien of ze het nog trekt.
Ik merk dat ze de zorgadviezen van een professional beter oppakt dan die van haar kinderen.
Zorgaspecten bespreek ze dus met haar. Financiele aspecten met mijn broer die de financien beheert en met mij praat ze graag over de kleinkinderen en alledaagse zaken.
Kijk in hoever je de zorg kan verspreiden zodat het bezoek aan je ouders uit genegenheid komt ipv als een verplichting. Trek die kar niet alleen.
Ps de zorgende taak van je moeder kan heel vermoeiend voor haar zijn. Zo vermoeiend dat ze zelf ook fouten gaat maken of minder goed gaat luisteren tijdens je bezoekjes aan haar.
Taken verdelen
Ik zou inderdaad kijken of je de zorg van je moeder iets voor jezelf kan verminderen.
Eens met Nimbo. Zeker met broers/zussen bespreken.
Ook al hebben jouw broers/zussen minder tijd, ik denk wel dat het goed is dat ze een deel van de zorg meedelen met jou. Zodat jij het ook niet alleen als jouw verantwoordelijkheid voelt. Dat alleen al voelt misschien al zwaarder dan de feitelijke zorg.
Dus bijv. van de 5 x, jij 3 x en zij ieder 1x. Ik noem maar wat.
En verder: als je het verleden los kunt laten door het je moeder te vergeven, voelt het misschien ook weer minder zwaar. Zij was ook maar wie ze was, geworden door haar jeugd/opvoeding/genen. Deed het vast niet met slechte bedoelingen.
Tot slot: als je het echt niet trekt, dan trek je het niet. Ik denk dus niet dat jij het hele probleem op moet lossen, als het jou te zwaar valt.
Sterkte met het verwerken van je vervelende herinneringen aan je jeugd. Het gaat vaker "fout" bij de opvoeding door ouders, vaak onbedoeld helaas, of zelfs met de beste bedoelingen.
Herkenning
Ik had een zelfde relatie met mijn moeder, zoals jij die omschrijft. Toen ze ouder werd en meer hulpbehoevend heb ik veel voor haar gedaan, inderdaad uit plicht, niet uit liefde. Ook ik heb daar erg mee geworsteld. Omdat ik het vooral als plicht voelde en ik vaak dacht, waar was jij toen ik je nodig had? Hoewel ze een moeilijke vrouw was, werd ze in haar laatste levensfase milder en beter benaderbaar.
Ze begon te dementeren en na haar dood (ze is drie jaar geleden overleden) vond ik een kaartje, aan mij gericht, met een tientje erin, waarbij ze had geschreven dat ze zo blij was met wat ik voor haar deed en dat ik daarom maar een bloemetje voor mezelf moest kopen. Ze heeft het kaartje nooit gegeven of gestuurd (vergeten), maar het bloemetje heb ik gekocht en het kaartje koester ik. Ze kwam altijd met Kerst, ook uit plicht en omdat ik de jaarlijkse tombola zat was (wie neemt moeder met Kerst) en dit jaar miste ik haar verschrikkelijk. Gek, he? Dat had ik nooit verwacht.
Het heeft mij enorm geholpen te accepteren dat mijn band met haar niet geweldig was en dat ik soms een hekel aan haar had. Toen ik me niet meer schuldig voelde dat ik vooral er voor haar was uit schuldgevoel, kon er blijkbaar ruimte ontstaan om mijn verwachtingen naar haar toe los te laten en een ander soort relatie met haar aan te gaan. En die is me nu heel dierbaar.
Misschien kun jij dat gevoel ook accepteren. Je bent er immers voor je moeder, ook al doe je dit uit plicht? Dat is niet egoistisch, maar heeft te maken met jullie (vroegere) relatie. Het is mooi, dat je dit op kunt brengen, ondanks alles!
Ook herkenning
Mijn moeder vond mij altijd een slechte dochter als ik voor mijn mening uitkwam. Die was namelijk 'onzin' of 'flauwekul'. Nooit een complimentje, alleen maar kritiek. Nu is ze oud en doet ze steeds vaker een beroep op me. Mijn vader leeft ook nog, is ook oud en behoeftig. Ik heb het moeilijk met hun geclaim. Mijn moeders toon naar mij toe wordt steeds scherper, maar ik mag wel haar klusjes opknappen. Dit jaar hebben mijn zus en ik naar aanleiding van een vreselijke scheldpartij van mijn moeder allebei gezegd dat we met kerst geen zin in ze hadden. Dat viel niet best. Ik doe wat ik echt moet doen en verder niets. Ik word er wel op aangesproken door de huisarts en door kennissen van mijn ouders. Proberen op mijn schuldgevoel te werken en het werkt nog ook. Ik worstel er enorm mee. Ik lees mee met dit draadje!
Slechte dochter
Bedenk dat huisarts en kennissen maar één kant van je ouders kennen: die van die zielige oude mensjes die ook nog eens van die nare kinderen hebben.
Jullie kennen de andere kant van het verhaal.
Ik weet niet was wijsheid is (persoonlijk geef ik je helemaal gelijk), maar wens je wel veel sterkte toe.
Gemakkelijk
Lynn/Nimbo Ik wilde dat het zo gemakkelijk was, even met broer en zus overleggen en dan doen ze het wel. Dat gaat lastig met iemand die veel in het buitenland zit voor het werk en die sowieso wat afstandelijke doet en de ander heeft ook redenen die ik hier niet neer zit ivm herkenbaarheid. Deze persoon heeft wel de wil maar het gaat gewoon niet.
Bovendien gaat het mij daar helemaal niet om, het gaat mij erom dat ik het gewoon moeilijk vind dat mijn moeder van mij medeleven etc verwacht die ze mij nooit heeft gegeven. Mijn vader ging bijvoorbeeld vroeger altijd met mij naar specialisten en orthodentist, mijn moeder nooit. Bij festiviteiten van verenigingen drukte mijn moeder altijd haar snor.
Flanagan, mijn moeder wil geen hulp van vreemden. Mijn vader zal op den duur wel naar zoiets gaan maar daar is het nu nog te vroeg voor. Mijn moeder wil daar niets van horen, ook al stip ik het geregeld aan en bereid ik haar op van alles voor. Ze weet niet hoe snel ze er over heen moet praten en soms zegt ze:"Je doet het mij niet aan dat je de dokter belt" of zo. Ik help haar met financiele dingen en samen met mijn vader komt ze ook een heel eind. Ik geef ook vaak aan dat ik heel goed door heb dat de hele zorg zwaar voor haar is en dat het daarom verstandig is hulp te zoeken. Ik krijg dan, als ik haar niet de kans geef er overheen te praten, het antwoord misschien maar nu nog niet.
Hanny Ik ben helemaal ontroerd door het briefje en tientje van je moeder. Ik probeer ook maar te denken dat mijn moeder niet anders kan en dat ik het niet alleen voor haar doe maar ook voor mijn vader met wie ik wel een goede band had en met wie ik vroeger ook wel eens over mijn moeder gepraat heb, vroeger. Ik kan dat ik dingn doe uit plicht steeds beter loslaten maar ben er nog lang niet.
Slechte dochter Oeh dat is naar dat je er zelfs ruzie om krijgt. Dat doet mijn moeder gelukkig niet. Ik vermoed dat het dan voor mij wel wat gemakkelijker zou zijn om afstand te houden. In heldere momenten spreekt mijn vader zijn waardering uit en daar doe ik het voor.
Hortensia Ik sluit mij helemaal aan bij jouw verhaal voor slechte dochter.
Ouder zijn
Ik ga er altijd maar van uit dat (bijna) alle ouders hun best doen om hun kinderen zo goed mogelijk op te voeden. Daarbij worden natuurlijk fouten gemaakt, die soms voorkomen hadden kunnen worden maar ook vaak door de aard van de ouder. Het heeft dus achteraf weinig zin om je ouders te verwijten wat ze niet beter hadden kunnen doen in hun optiek. Verder zijn oude ouders zoals ze zijn en heeft het weinig zin om daar nog iets van te verwachten.
Ik vind overigens dat je als kind 'voldoende' doet als je van een afstand monitort. Ik heb echt geen zin cq tijd om naast werk, kinderen en huis, meerdere keren per week bij mijn ouders langs te gaan. Ik kom op verzoek en wil ook mee naar ziekenhuizen/gemeente e.d., en schrijf brieven, en vind dat ik het daarmee goed doe.
Neemt niet weg dat ik hoop dat ik met mijn kinderen een zodanige band heb dat ik hoop dat ze ook als oudere volwassenen nog elke week langs willen komen.
verwachtingen
Het is vooral dat ze nu ineens van mij verwachten wat ze mij zelf nooit hebben gegeven en dat ze dingen willen waarvan ze altijd hebben gezegd dat ik het niet kon. Als je je hele leven te horen hebt gekregen dat je nooit iets goed doet, ga je op volwassen leven een manier vinden om daar mee om te gaan. In mijn geval heeft coaching goed geholpen. Ik heb daardoor een mooi en volwaardig leven kunnen opbouwen. Vervolgens gaan je oude ouders ineens je hulp vragen bij dingen die je volgens hen niet eens kan. Mijn moeder heeft bijvoorbeeld vanaf het moment dat ik het huis uit was commentaar gehad op mijn huishouden. Slonzig, rommelig, vies (valt objectief gezien reuze mee hoor). En nu moet ik bij haar komen helpen schoonmaken omdat ze door haar rug is gegaan. Ik weet precies hoe dat zou gaan: moeder zit vanuit een stoel te commanderen en wat ik ook doe, het is niet goed genoeg.
Ik snap best dat zij ook door omstandigheden is geworden wie ze is, maar ga niet eerst afkraken en dan hulp vragen. En het dan raar vinden dat ik niet sta te springen en dat vervolgens weer aangrijpen om aan te tonen wat een slechte dochter ik ben. Ik sla even over.
maar ja...
dan moet je misschien wat harder worden en weigeren. In ieder geval denk ik dat het ook voor jouzelf het beste is om een keus te maken en je daarbij neer te leggen.
Dus of je helpt ze niet meer om hoe ze jou behandeld hebben en je gaat wel allerlei hulptroepen aanborenn zodat ze wel hulp krijgen.
Of je accepteert wat gebeurd is en doet wat nodig is en kan en probeert dan ook het verleden achter je te laten.
Het zal ook niet voor niets zijn dat je zus en broer zich er nniets aan gelegen laten liggen dus voel je ook niet als enige verantwoordelijk en maak gewoon een keus.
schuldgevoel
Ik help ook niet, ik kijk wel uit. Maar mijn moeder weet bij mij precies op de schuldgevoel-knop te drukken, zodat ik me er wel ellendig onder voel. Maar als ik wel ga helpen voel ik nog veel rotter, omdat ze me dan weer als een voetveeg behandelt. Mijn zussen (en broer, die niet voor niets in het buitenland woont) zijn net even wat handiger of harder dan ik en dat voelt mijn moeder natuurlijk feilloos aan.
huishouden, tja
Omdat mijn moeder veel preciezer was dan ik, heeft ze toen ze ouder werd lange tijd (betaalde) huishoudelijke hulp gehad, alphahulp of zo, ik weet niet of die regeling nog bestaat. We waren ons er allebei van bewust dat we betreffende huishouding verschillende maatstaven hanteren en dan is het slim iemand anders in te schakelen. Maar het zou best kunnen dan zoiets met de huidige regelgeving niet meer uitvoerbaar is.
Mijn moeder is nu hoogbejaard, woont in een zorgcentrum met eens per week 40 minuten schoonmaaktijd, en als ze met haar bewustzijn van tien jaar geleden zou beseffen hoe 'schoon en opgeruimd' haar woonomgeving nu is - slik!
Ik snap je best hoor dochter! Het zou je wellicht kunnen helpen om je moeder niet als 'je moeder' met de moeizame voorgeschiedenis te zien, maar als 'je oma' of een oude tante. Zo kun je misschien wat afstand creëren, waardoor het wel lukt. Sterkte en wijsheid gewenst!
Hier ook
Toen ik 12 jaar geleden uit mijn thuisland vertrok om in Nederland te gaan wonen was het schandalig voor de dorpsgenoten van mijn ouders. Ik ben het enigste kind en traditie daar wil dat een van de kinderen in de buurt blijft om voor de ouders te zorgen.
Vrienden van hun gingen me op straat hierop aanspreken oftewel aanzeiken.
Toen mijn huwelijk 4 jaar geleden op de klippen ging was het direkt "je komt toch mee terug nu zeker?" Nee dus, inmiddels heb ik hier mijn leven opgebouwd, dochter gaat naar school hier en ik heb werk.
Nu worden ze langzaam maar zeker oud. En daar komen dan ook de nodige gebreken bij. De druk op mij wordt hoger maar ik zie het nog steeds niet zitten om terug te gaan of ook maar vaker op thuisbezoek te gaan. Verhouding met ouders was ook nooit bijzonder goed. Ze zijn allebei zwaar narcisten. Ik heb de laatste 2 jaar ook best wat te verduren gehad in mijn leven en ze hebben er nooit naar omgekeken, alleen hun eigen belangen gezien.
En terwijl ik hun dit gezegt heb, er kwam geen verandering in. Dus nu ga ik voor mezelf en dochter. Hard, maar waar. Voor vriendlief zijn ouders zal ik met grote plezier zorgen als het zover is dat het nodig is. Maar hun zijn ook schatten van mensen.
