Ik moet mijn verhaal weer even kwijt,ik weet dat sommige er niet op zitten tewachten en waren al weg

En ja ik ben dezelfde als hierboven met al die komma's,heb geluk

Ja ik ben dezelfde als de reactie hierboven met al die komma's enz. en ben blij dat ik toch m n verhaal hier kwijt ben,al is het een heel verhaal!

Ik lees niet alles in Relaties, dus ik lees je verhaal volgens mij voor het eerst en ben dus niet bevooroordeeld, maar het moet me van het hart dat ik niet goed snap wat je met de laatste zin wilt zeggen. Hoezo herken je je 8-jarige zoon niet meer? Zoals het er staat vind ik het nogal verontrustend, dus misschien kun je daar meer over zeggen?
Je verhaal op zich begrijp ik denk ik wel. Jij denkt dat een vrouwelijke klant van jullie bedrijf, meer dan een klant is en dat misschien al langer gaande is? En je denkt dat je man naar zo'n masaagesalon gaat met halfnaakte dames? Ik vrees dat de enige methode om daar achter te komen is om hem tot een antwoord te dwingen.
Hoe gelijkwaardig is jullie relatie eigenlijk? Ik lees dat je vriend dingen uit jouw tas haalt en van mening is dat je die maar beter niet kunt bewaren, en hij haalt 'bewijs' van zijn telefoongesprekken weg, door de kpn-rekening te verstoppen, maar jij lijkt dat niet tegen te houden. Ben je bang voor je vriend?

Datails en opbiechten

Je vriend hoeft niet alles eerlijk op te biechten en je hoeft niet over alle ellende alle details te weten want je weet inmiddels dondersgoed dat hij je op alle fronten belazert en totaal geen respect voor je heeft.

Als hij wel alles eerlijk zou opbiechten en over alle details een verklaring geeft gaat het heus niet ineens beter, heb je het vertrouwen niet terug en ga je niet gelukkig met hem worden. Echt niet! Zolang jij blijft hangen in details, hem niet voor het blok zet en blijft hopen op beterschap kan hij lekker doorgaan. Die relatietherapie lijkt me zonde van het geld.

Je mag van mij nog 100x je verhaal hier doen, ik zal je nog 100x keer vertellen dat dit hem niet meer gaat worden en dat je nu voor jezelf moet kiezen. Sterkte!

skik

Pak

al je moed bij elkaar en ..........
GA!

Lieve k.,

Ik begrijp de voorgaande reacties van de deelnemers aan dit forum heel goed. Als het zo is dat jij slechts bij je vriend blijft, omdat je bang bent voor hem of de gevolgen van uit elkaar gaan; dan ben ik het van harte met hen eens.

Als het zo is, dat je bij hem blijft omdat jullie het vroeger zo goed hadden met elkaar, dan wordt het toch een ander verhaal. Dan begrijp ik jouw gedrag volkomen.

Relatietherapie heeft dan wel degelijk zin.

Heel veel sterkte en succes ermee!

Gaan!

Ik,lees net dit draadje, heb net op je andere gereageerd.
Je kunt volgens mij maar een ding doen en dat is weggaan bij deze man hoe moeilijk het ook is.
Je gaat hier uiteindelijk helemaal aan kapot want dit komt niet meer goed. Je zult hem nooit meer vertrouwen want dat is volgens mij onmogelijk als ik je zo lees.
Je man wil niet veranderen hoor, anders reageert hij niet zo.
Hij vindt duidelijk dat jij moeilijk doet.
Zoals hij reageert is niet normaal!
Dus.. Wegwezen, er zijn genoeg leukere mannen!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Tja...

Blijkbaar heeft het voordelen om te blijven, anders had je de knoop al doorgehakt.

Weet je... Ik kom uit een slecht huwelijk. Anders dan in jouw geval, er speelden heel andere dingen, maar het was niet goed voor mij, het was niet goed voor de kinderen, en ik durf te zeggen dat het ook niet goed was voor mijn ex zelf.

En toch heeft het lange tijd geduurd voor ik de knoop door wilde hakken. Ik was bang om als alleenstaande moeder met twee kinderen met een speciale gebruiksaanwijzing en mijn eigen niet zo jofele gezondheid verder te moeten. Zag al doemscenario's van overspannen bijstandmoeders in een kale flat.

Iemand zei me toen eens, nadat ik weer tranen van ellende en eenzaamheid had gestort omdat er dingen gebeurden die gewoon niet konden: "Je hebt de keuze. Of je accepteert het, of je maakt een eind aan je huwelijk. Maar welke keuze je ook maakt, sta er volledig achter en aanvaardt de consequenties."

Dat klinkt naar, maar het is wel waar. Ook jij hebt een keuze. Altijd. Als je blijft, dan moet je de consequenties aanvaarden. Ik vind het niet leuk om te zeggen "en dan niet meer zeuren", dat klinkt kattig, maar het valt wel onder het aanvaarden van die consequenties. En als je ermee stopt, heeft dat ook consequenties. De consequenties kunnen goed zijn in beide gevallen, en slecht.

Ik heb de consequenties van blijven zo'n 2-3 jaar geaccepteerd. Tot er iets gebeurde dat echt, écht niet meer kon.

By the way: het was niet altijd makkelijk na de scheiding, maar mijn doemscenario van zielige arme bijstandsmoeder in een kale flat is gelukkig nooit uitgekomen

Tot iets gebeurde dat echt niet meer kon?

Even aanhakend aan Rode Vulpen inkt:
Wat is jouw grens om weg te gaan K?

Waar trek jij echt de grens? Heb je een idee?

Als ie je je gaat slaan? Als hij je in een dronken bui verkracht? Als ie zn kinderen bedreigt? Jullie dochter neukt? Huis in de fik? Moeten er dooien vallen?

Ik provoceer maar even wat.... Zeg niet dat je man dit zou kunnen doen, maar iedereen heeft wel een idee wat een ondergrens zou zijn...

Wat is jouw ondergrens? Wanneer zeg jij: tot hier en nu stop?

Bedankt voor jullie reacties,met zoon gaat het niet goed,is sind

Bedankt voor jullie reacties,rode krullenbol wat jij zegt is idd zo dat we vroeger mooie tijden hebben gehad(en als het 1x een fout maken was,was het ook nog iets om aan te werken),maar het is niet de eerste keer dat ie vreemdgaat,al 2,5 jaar geleden toen ik hoogzwanger was is het begonnen(heb smsjes gelezen van vrouwen en nog erger de kpnfactuur opgevraagd en daarbleek dat ie nog veel meer vrouwen smste en nog erger,zelfs een vriendin(leren kennen via vriend van mijn"vriend"")in 3 dagen tijd zo'n 85 smsjes,waar die net vantevoren gewerkt had en we zijn daarna daarmee op vakantie geweest,(was al geboekt vantevoren),maar dit had ik nooit moeten doen,spanningen blijven dan en zei altijd maar het proberen mooi te praten,terwijl nu blijkt(biecht mijn"vriend nu pas op,dat ze wel degelijk wat naar elkaar gestuurd hebben,want haar vriend heeft het gelezen en toen ik was sporten is ie verhaal komen halen bij ons en ze hij heeft ook altijd mooi tegen me gepraat dat ie wat smsjes had gelezen,maar dat dat niets voorstelde,maar de werkelijkheid was anders ,want nu heeft 'vriend'opgebiecht dat hij(vriend)verhaal kwam halen wat dit te betekenen had(hij is trouwens zelf ook geen heilige en heeft mijn vriend in die tijd dat het WK was en ik hoogzwanger was enkele keren coke gegeven,maar dan nog,hoe groot is je vertrouwen nog in de vriendengroep!
Mijn vriendin is vorig jaar uitelkaar gegaan,blijkt haar ex 4 jaar te zijn vreemdgegaan,ze had het gevoel dat ie niets meer om haar gaf en toen ze de vraag stelde om verder te gaan of morgen een bord te koop in de tuin,koos hij voor het laatste(vriendin heeft vaker gezegd dat haar ex dat ze hij en mijn 'vriend'meer weten van elkaar,maar dat ie niets zegt,omdat ze dat anders tegen mijn zou zeggen),maar hier laat meneer merken dat ie nog wel om me geeft,maar ik moet niets van hem hebben en van die smsjes die slijmerig overkomen enz...
Vraag me af of ie de ernst inziet,want ik weet het dit moment zelf allemaal niet meer,denk dat ie het beste thuis kan gaan wonen zodat ik alles op een rijtje kan zetten en wat meer rust krijg!(zit wel met 1 avonddienst in de week en helaas zal het sporten dan tijdelijk wegvallen)
Mijn zoontje had tijdens de vakantie een grote mond(papa roept ook vaak dat woord k*t,hoewel ik al vaak gezegd heb dat ik daar een hekel aan heb bij de kids)en hij schreeuwde ,hij ging s'avonds niet slapen,is meteen van slag,luisterd totaal niet(normaal is het een rustige gevoelige jongen,die wel structuur nodig heeft en regelmaat(heeft moeite met veranderingen en kan ook van de kaart raken als hij bijv. een andere schooltas meekrijgt,omdat die van hem niet te vinden is,of laatst een vergadering op school dat ik plots onze t.o buurvrouw vroeg om op te passen,is ie me achterna gefietst en ik hoorde in de verte mama mama en huilen!
Ik teruggefietst en hem teruggebracht,maar zoiets moet ik eigenlijk op tijd zeggen,anders heeft ie er moeite mee.
Nu nog erger dat mijn vriendin zei,dit is abnormaal gedrag,ik mocht haar auto lenen om mijn kids en haar zoontje van school te halen,rijden we aan heeft ie 3x de deur opengegooid,boos was ik,ook nog andermansauto,hij heeft me buitengesloten toen ik thuis iets op ging halen en naar de garage ging dat soort dingen ben ik absoluut niet van hem gewend,ook uitdagen tijdens autorijden,mijn vriendin is gewoon aangereden toen ie steeds de auto uitging en haar aan het uitdagen was,ze zei ik moest iets want dit is niet meer normaal!

Tja ik moet zelf een keuze maken,ik weet het,maar het lucht gewoon op als ik mijn verhaal kwijt ben!
Begin Dec. net voor ik achter die berichten kwam,had ik argwaan bij een vrouw van 26,die al 3x opdook waar wij ook waren(feest dartclub/zaalvoetbal,ander feest en een cafe in ons dorp en dat ie daar zolang bijstond zat me niet lekker,nu kom ik vrijdags erop schoonzus tegen in supermarkt,ja niet normaal he dat onze... na het darten naar een feesstje is gegaan(teamgenootje)met die vrouw,ik zei pardon en heb 5 minuten in de supermarkt staan trillen,want dat was maandags ervoor en niets over gehoord en schoonmoeder wist het dinsdags en paste op de kinderen en had me niets gezegd!
En hij vond het doodnormaal(hij had haar zelf meegevraagd) want haar zag ie wel vaker bij het darten en buurte daarmee en je kon ook een goede vriendin hebben ipv een vriend,nou ja niet normaal dus,was maar 2 straten van ons af dat feestje
en heb horen zeggen dat zij hem thuis heeft gebracht,maar hij zegt dat kleine stukje heb ik gewoon gelopen,maar ik lag te slapen,hij beweerd 2.00u thuis te zijn gekomen,zij is vrijgezel(niet dat dat dus altijd uitmaakt)wie weet wat ze gedana hebben(of denk ik te diep door....)
Ik ben altijd naief geweest en geloofde in sprookjes,maar dat is nu dus voorbij,missschien zie ik op dit moment ook alles negatief en het vreemde is ik was nog jaloers voor al het gebeurde,toen ik dat hoorde van die vrouw die mee naar een feestje ging en als ie daar zolang bijstond en nu vraag ik me af of het gevoel zomaar minder kan worden als je wordt bedrogen!
Ik uit me ook veel te soft,andere hadden hem allang de huid volgescholden en ik zeg dan weinig tot niets en als er dan gevraagd wordt wat er is,zeg ik het rustig,maar bij mij komt alles er ook een keer uit dat kan niet anders,mijn nek/rug zitten vast enz...
wat is dit heftig/moeilijk zeg.....

Sentinella ik weet dat je het goed bedoelde hoor..

Ik weet dat je het goed bedoelde hoor,bedankt...

Dertails

Je blijft maar hangen in details. Maar het punt is: deze situatie is ontzettend slecht voor jou en voor je kinderen en als jij niets doet gaat er nooit iets veranderen. Er is maar 1 optie, en dat is wegwezen. En als niet voor jezelf, doe het dan voor je kinderen!
Stop met je bezighouden wat je man allemaal doet of laat. Dat is verloren energie! Kun je tijdelijk ergens terecht: ga dan meteen weg! En ga van daar uit op zoek naar woonruimte en wat je verder nodig hebt om een leefbaar leven te hebben samen met je kinderen. Je zult het zelf moeten doen.

Ik heb de eerdere postings van k

ook gelezen en elke keer valt me op, K, hoe druk je het hebt met alle details te achterhalen van het bedrog van je man. Denk je echt dat je ooit nog gelukkig kunt worden met deze schuinsmarcheerder? En dan vind ik het vreemdgaan haast nog het minst erge... Je laat je toch niet keer op keer zo verschrikkelijk bedonderen? Waar is je zelfrespect?!
En dan het gedrag van je zoontje. Het breekt mijn hart om te lezen hoe moeilijk het allemaal voor hem is. Je hebt het advies al heel vaak gehad, maar nu nog maar eens: ga bij hem weg, als je het niet voor jezelf doet, dan in elk geval voor je kinderen!!

Kinderen

Kinderen hebben meer door dan jij denkt. Ook al denk jij dat je alles verborgen kunt houden: dat is niet zo. Jouw zoon is nu al door deze situatie beschadigd, zijn thuis is geen veilige plek meer. Door niet weg te gaan blijf je hem hier aan bloot stellen. Als je niet voor jezelf weg kunt gaan, ga dan voor hem weg.

Probeer het eens zo te bekijken: als jij niet voor jezelf op kan komen, kan je dan wel voor je kinderen op komen? Kan je hen beschermen en veiligheid geven? Je bent enorm met je man en jezelf bezig: ga nu eens aan je kinderen denken. Zíj moeten uit deze situatie weg om op te kunnen groeien tot gezonde volwassenen. Dus ga weg, niet voor jezelf- want jij kan nog wel wat meer klappen hebben, maar ga weg voor je kinderen- die kunnen zichzelf niet beschermen dat moet jij doen. Ga weg voor ze nog meer beschadigd raken. Zo kan je het ook aan je man uitleggen: dat je de kinderen niet kunt laten opgroeien in deze situatie.

En ik weet zeker dat als jij eenmaal die stap neemt, dat je dan veel steun en hulp van je naasten zult krijgen en dat die ook opgelucht zullen zijn dat er eindelijk wat gebeurt. Er is leven na je scheiding, echt.

(Ook) ik vraag me af wat je beweegt om de pijnlijke details te achterhalen, je daar in te wentelen en hier open en bloot te delen. Klinkt onaardig en zo is het niet bedoeld. Ik snap het oprecht niet. Wat wil je?

Jouw man zal niet veranderen in een stabiele, monogame man.
Hier zul je niet horen dat je bij hem moet blijven.
Meer bevestiging van ons dat het foute boel is kun je bijna niet krijgen.
Bevestiging van je zelfbeeld dat je meer niet waard bent zul je hier ook niet krijgen.

Dat zijn allemaal aannames en invullingen van me. En vooral die laatste doet me pijn. Lieve K, zie toch in wat je doet. Jij bent nu als volwassen vrouw bij machte om voor jezelf te kiezen en voor je zelf te zorgen. Zie in dat je continu op zoek bent naar bevestiging voor je "favoriete rotgevoel", wat dat ook is. En dat jouw acties tot nu toe (naar je man toe, naar je familie/kenissen, naar je kind, naar ons hier) steeds tot het gewenste resultaat leiden: bevestiging van jouw minderwaardige, verdrietige k-gevoel. Ooit is dat het beste geweest wat je kon doen. Nu werkt het niet meer en voel je je alleen maar rotter en rotter. En het lastige is dat dat rotgevoel waarschijnlijk heel vertrouwd voor je voelt...? Door steeds diezelfde acties houdt jij deze vervelende, vertrouwde situatie zelf in stand.

Er is er maar 1 die dit kan doorbreken. En dat ben jij. Zie hoe je jezelf slachtoffer houdt door niet te kiezen. Maak een bewuste keuze. En al is dat dat je er nu voor kiest om bij je man te blijven, maak dan die keuze. 100%. En stop dan met verder naar details en bevestiging vragen. Accepteer dat je het kennelijk nog niet durft op eigen benen en dat je kiest voor de veiligheid van de vertrouwde kl*tezooi.
Of zie in dat jij nu als volwassen vrouw een andere keuze kan maken. Dat jij voor jezelf kan zorgen, dat je waardig bent. Kies voor het onbekende, stap uit je comfortzone. En bedenk wat je daarmee te winnen hebt. En te verliezen. En wat is jou meer waard?

Het vragen naar details, het delen, het bespreken met familie en vrienden zijn mi allemaal indirecte manieren om bevestiging te krijgen voor hetgeen je zoekt. Sta er gewoon voor, direct, dat je jezelf niet meer waard vindt dan dat. Stop dat bij anderen te zoeken. Accepteer dat dit het is. En vraag je af of dat is wat je werkelijk wil. En natuurlijk is dat confronterend. Ik vind het hartverscheurend dat je het kleine meisje in jou maar blijft pijnigen en bloot blijft stellen aan deze verschrikkelijke omstandigheden. Jij kunt haar beschermen en liefde en veiligheid geven. En dan je eigen zoon. Wat wil je hem als moeder meegeven? Dat mannen zo met vrouwen om mogen gaan? Dat vrouwen niet meer waard zijn dan dat? Of dat omstandigheden soms heel moeilijk en spannend kunnen zijn en dat je dan toch voor jezelf kan kiezen? En dat kan links- of rechtsom zijn. Jij kunt hem leren dat je zelf kunt kiezen en verantwoordelijk bent voor de consequenties van je keuzen.

Sterkte en liefs. En kies!!

Wat is de reden dat je nog bij hem blijft?

Wat houdt je tegen om te gaan?
Schrijf het hier op, er zijn genoeg ervaringsdeskundigen die je advies kunnen geven.
Ik wil je in elk geval sterkte wensen en hoop dat je snel een keuze kunt maken, zodat er wat rust terugkeert voor jou en je kinderen.

Je hebt gelijk k

Wij zitten idd niet te wachten op de datails van het hufterige gedrag van je man. Daar hebben we inmiddels genoeg van gehoord. Waar we wel op zitten te wachten is het moment dat je je beseft dat de details niet meer belangrijk zijn, maar wel welke stappen je nu gaat ondernemen.
KOM OP, JE KAN HET!!!!!

Gr. Poezie.

Schop onder je kont

Zolang jij niets onderneemt, blijft de situatie zoals hij is en kun je nog 50 jaar vooruit hier, door om de zoveel tijd je verhaal op te schrijven, want dan ben je het weer even kwijt. Op zich zal dat voor jou misschien een opluchting zijn en de reacties zullen je vast tijdelijk voldoening geven, want, o wat fijn, de mensen bevestigen dat hij niet goed voor je is. Je gaat daarmee compleet voorbij aan het feit dat je kinderen, als ze volwassen zijn, een totaal verknipt beeld zullen hebben, hoe een relatie eruit hoort te zien, hoe een man zich hoort te gedragen ten opzichte van zijn partner en ze leren ook dat een vrouw haar zelfrespect maar gewoon opzij moet zetten, en alles moeten pikken als het zo uitkomt. Daar zullen ze de rest van hun leven last van houden. Ze zullen misschien net zo ongelukkig worden in hun relatie, zoals jij nu bent. En daar heb jij aan bijgedragen door in je slachtofferrol te blijven en niets te ondernemen, behalve het een en ander op een forum te zetten en je erg druk maken over een paar mails, briefjes en een kpnfactuur. Je weet dondersgoed hoe de situatie in elkaar steekt en hoe je daar verandering in kan brengen. Sterker nog, je hebt zelf een aandeel in deze rottige situatie, door het allemaal maar te laten gebeuren.
Dus stap uit je slachtofferrol, ga op zoek naar je zelfrespect, geef jezelf een trap onder je kont en onderneem iets. Wees een voorbeeld voor je kinderen en laat zien hoe iemand voor zichzelf opkomt.

Je kind

Hoe langer je wacht met "voor jezelf kiezen" zoals dat vaak netjes gezegd wordt, hoe moeilijker het is om een opgroeiend kind op te voeden dat nu al probleemgedrag toont dat mogelijk veroorzaakt is door de hele situatie. Beter zal het niet worden, eerder slechter. Jij hebt de sleutel in handen.

Hoe langer je wacht, hoe dichter hij bij zijn puberteit zit, hoe rotter het gaat.

En ik wil niet arrogant betweterig overkomen, maar je zal niet de enige zijn voor wie de scheiding eigenlijk te laat komt, omdat je kind het gedrag van pa heeft overgenomen.

En je kan het hem niet kwalijk nemen, want hij weet niet beter dan dat papa de hork is en mama de deurmat waar je met baggervuile poten eindeloos overheen mag lopen.

Of stop met schrijven en draag je lot, want je weet donders goed dat dit van geen kanten klopt maar blijkbaar is het nog niet erg genoeg. Wij kunnen er niks mee, jij wel. Wát je er mee doet, is aan jou, maar om keer na keer al je ervaringen op een openbaar forum te gooien helpt jou niet verder, helpt je kind niet verder.

Jij hebt de sleutel in handen. Stop met schrijven, en ga actie ondernemen.

Sterkte! (en echt, je bent niet de enige die dit meemaakt... Misschien is dat een troost voor je!)