Ik mis seksuele aantrekkingskracht
Mijn man en ik zijn 25 jaar bij elkaar. Sinds mijn 16e.
We hebben twee zonen.
Ik mis het seksuele verlangen naar hem. Ik voel dit al jaren niet meer. Heb het twee keer in de maand maar gedaan, maar helemaal goed voelt het niet. Sinds kort praten we hierover. De aanleiding is dat ik verliefd ben geworden op een collega. Is wederzijds, maar er gebeurt niks.
Daarnaast voel ik nooit de behoefte om hand in hand met hem te lopen.
Ik weet niet of onze relatie toekomst heeft.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Weer goed?
Je man is blij dat het weer goed is?
Volgens mij is het niet echt goed, je ziet je collega nog steeds en bent verliefd op je collega.
Terecht dat hij het moeilijk vindt om je te vertrouwen, hij heeft daar volgens mij hele goede redenen voor!
Sneu
Ik denk ook dat het niet goed is. Je lijkt zelf nog geen keuze gemaakt te hebben. Ik denk dat je die wel moet maken. Als je relatie met je man je nog steeds lief is, moet je de collega uit je hoofd zetten. Is hij het waard om je gezin voor uit elkaar te rukken?
Roze olifant
Een advies om het object van je verliefdheid uit het hoofd te zetten heeft iets van de opdracht "denk niet aan een roze olifant" en het enige waar je aan kunt denken is........
Kijk eens naar de Tedtalk van Esther Perel. Zij heeft het over vreemdgaan, maar jouw verliefdheid past zo in het verhaal. De stelling van Esther is dat mensen vreemdgaan/verliefd worden niet omdat er iets mis is in de relatie, maar omdat zij iets missen bij zichzelf, er is een deel van henzelf dat geen aandacht krijgt en dat zij buiten zichzelf gaan zoeken bij een ander.
Je zou eens, al dan niet samen met een therapeut kunnen onderzoeken welk deel van jezelf geen ruimte/aandacht krijgt en je compenseert met de verliefdheid. Want laten we wel wezen, die hardnekkige verliefdheid is niets anders dan een ideaalplaatje dat je op een persoon hebt geplakt. Het gaat niet over hem, het gaat over jou.
Je schrijft dat je graag zou willen dat alles anders was. Nu is er maar één persoon die er voor kan zorgen dat het veranderd en dat ben jezelf.
Jij hebt een groeiproces doorgemaakt, maar hoe zit met je man/ Zit hij op de bank blij te wezen dat je hem niet verlaten hebt, of is ook hij veranderd in deze maanden? Je kunt proberen hem mee te nemen in jou veranderingsproces en het zo weer samen (nog) leuker te hebben. Maar hou op over die roze olifant, het is een fata morgana, hij bestaat niet anders dan in jouw hoofd en fantasie.
Positief
Ik mis ook seksuele aantrekkingskracht in mijn relatie, maar op emotioneel vlak gaat het ook niet goed. Wij hebben hierdoor al heel lang gewoon geen seks meer gehad. Ik vind het dus positief dat jullie wel nog seks hebben en dat het nu terug meer gebeurt. Wat ik ook positief vind is dat je ondanks de verliefdheid toch nog niks gedaan hebt met die collega!
Wat die verliefdheid betreft, vind ik het een goed advies hierboven. Die collega lijkt nu de ideale man, maar is dat wel zo?
Veel succes, ik vind het een heel moeilijke oefening maar mijn situatie is nog net iets anders.
Zootje
Zoals ik hierboven al schreef is er in onze relatie ook geen seks meer, wat een serieuze druk op de relatie zet. Verder is de relatie goed, anders was ik al weg geweest. Hoe hou je her vol in een relatie waar behalve geen seks en ook geen emotionele binding meer is?
Stormkapje
Tjah, heel moeilijk eigenlijk. Mijn verstand zegt: denk aan de gevolgen. Mijn hart en lichaam zeggen iets anders. Ik probeer nu eerst naar mezelf te kijken. Ik ben al heel wat rustiger. Ik zei het vorige week nog tegen een vriendin dat ik het heb leren loslaten. Speelgoed mag al eens blijven liggen, de keuken niet opgeruimd,... het is nu eenmaal druk met kleine kinderen en dat legt sowieso druk op de relatie maar het is meer dan dat. Ik denk dat het wel mogelijk is om met het emotionele te leren leven, er leren mee omgaan maar voor het seksuele zie ik dat niet. Het is absoluut geen slechte man, hij doet zijn best maar toch zie ik geen toekomst meer samen als liefdespartners dan. Zonder kinderen was ik al weg bij hem.
Update
Weer een paar weken verder.
Wat Marieke schreef is precies wat er was.
En gelukkig besefte ik dat opeens een paar weken geleden tijdens een gesprek met een vriendin. Ze vroeg me wat de verliefdheid me opleverde. Ik zei 'bevestiging' 'dat ik er mag zijn' 'dat ik de moeite waard ben' 'dat ik niet lelijk ben'. Het kwartje viel....het ging niet om hem, maar om mij.
Vanaf dat moment kon ik de zogenaamde knop omdraaien. Ik ben naar mijn man gegaan en we hebben heel lang en goed gepraat. Ik kreeg een paar uur later ook nog een heel stom appje van de collega en dat was nog een extra bevestiging.
Sindsdien zijn we weer heel blij met elkaar. Zijn vertrouwen in mij kost tijd. Ik snap dat. Ik heb eerst zoveel mogelijk afstand van mijn collega genomen. Al wel weer gesproken en ik was blij verrast dat ik het niet meer voelde! Ja, hij is aantrekkelijk om te zien en er is humor, maar ik zie ook heel veel dingen die mij niet bevallen. Die schoof ik altijd maar opzij. Het is nu klaar. Wat een opluchting. Ik kan weer helder denken. Ik heb weer ruimte. Ik mis een vriendschap die eigenlijk niet zo waardevol bleek te zijn, maar ik heb veel anderen om me heen. Er zal altijd iets zijn, maar nooit dit weer. Wat bijzonder wat verliefdheid met je kan doen
Ik ben nu elke keer weer blij om bij mijn man te zijn. We nemen de tijd voor elkaar. We doen leuke dingen en we praten echt.
Reactie
Voor mama -jj;
Fijn om te lezen dat alles weer in wat rustiger vaarwater is gekomen. Deze periode goed afsluiten en weer samen verder!
Voor zootje;
Hoe Lullig het ook klinkt, maar als je zelf geen toekomst meer in de relatie ziet, waarom dan toch verder? Voor de kinderen? Geloof me, jaren zonder seks doet meer met je dan je denkt, en als er dan verder niets is wat jullie bind, behalve de kinderen........dan wordt het er in de komende jaren echt niet beter op.
Wat anders,
Weet je man dat jij je niet meer tot hem aangetrokken voelt?
Lijkt me toch wel een belangrijk om te vertellen, ik had het in elk geval wel eerder willen weten.
Sterkte daar!
Mijn antwoord
Hier kun jij alleen zelf antwoord in geven al zeker de vraag nu gesteld te hebben aan jezelf. Een keuze maak je in lagen, vanuit verschillende belangrijke overwegingen. Neem er de tijd voor, komt tijd komt raad natuurlijk. Het leven, relaties zijn geen rechtlijnige ontwikkelingen vaak verkeren we in cirkels. Mocht eens een hoge piek zijn geweest in jullie seksuele aantrekkingskracht, dan is er wel absolute kans op herhaling. Echter zul je er geduld voor moeten tonen, ofwel vertrouwen stellen in elkaar tijdens dit proces. Nu zit je voor je gevoel in de ene tegenstelling, geen aantrekkingskracht echter komen er tijden van het anderzijds. Een advies is, zet geen al te grote stappen maar kleine in de intimiteit naar elkaar toe. Ik heb met mijn ex-partner ruim 3.5 jaar geen seks ervaren wel bleef ik trouw en kon desondanks de duur het probleemloos volhouden. Mijn partner er na, ik zou geen moment kunnen bedenken dat er verzadiging zou optreden. Het is heerlijk om elkaar zo te kunnen liefhebben maar zonder is eveneens geen probleem. Het zou toch zomaar kunnen gebeuren? Levensvriend is levensvriend ook zonder de seks.
Stormkapje
Ik vind het heel moeilijk om hem zo te kwetsen en onze levens overhoop te gooien, al weet ik ergens wel dat dat eraan komt. Ja, ik heb het hem al gezegd, want hij dacht dat de hele situatie kwam door vermoeidheid, hormonen,... Toch lijkt het mij nu dat hij nog steeds denkt dat het een bevlieging is. Ik mis het echt, de intimiteit, de verbondenheid,...
Reactie
Zootje,
Je kwetst hem nu al doordat je geen seks meer met hem wilt en geen emotionele binding meer met hem hebt. Je wijst hem dus af als man.
Hij hoopt dat het een bevlieging is, jij weet dat het niet zo is.
De optie om zo door te gaan en allebei ongelukkig te zijn is ook niet wat je wilt !
De enige die hier iets aan kan veranderen ben jij, door een keuze te maken, hoe moeilijk ook.
Moe,
Je schrijft "levensvriend islevensvriend, ook zonder seks"
Dit klopt helemaal, al moet je dan allebei geen seks meer willen, het moet niet van 1 kant komen.
Zootje
"Ja, ik heb het hem al gezegd, want hij dacht dat de hele situatie kwam door vermoeidheid, hormonen,... "
Misschien is het inderdaad wel een gebrek aan testosteron. Dat komt voor bij ouder wordende mannen en de symptomen zijn vermoeidheid en minder zin in sex. De huisarts kan het laten meten en er is een therapie tegen.
Pffff.....
Weer zoveel weken verder. Wat is het toch soms verwarrend allemaal.
Ik snapte dat de verliefdheid op mijn collega ging over mij, dat ik bevestiging zocht dat ik de moeite waard ben en dat ik word gezien. Daarna ging het hartstikke goed tussen mijn man en mij in de vakantieperiode. Nu weer een paar weken aan het werk en ik ben weer in de war....pffff.....
En dat heeft niet eens zozeer met de collega te maken, maar ik merk dat ik het hartstikke leuk vind om te flirten en aandacht te krijgen. Niet met iedereen hoor, maar sommigen. Ik word gek van mezelf. Wat zoek ik toch, wat mis ik, waarom kan ik dit niet voldoende in mijn relatie vinden.
Iemand die dit herkent?
En omdat me dit bezighoudt, wordt mijn man onzeker. Hij heeft het idee dat er afstand is. Ik gooi het op het gewone leven met werk, school, sport en kinderen. Maar ondertussen voel ik een enorme onrust in me.....
Stormkapje
Wat had jij gedaan als direct verteld was dat je niet meer seksueel aantrekkelijk was voor je partner? Had je dan zelf de stekker uit de relatie getrokken?
Mamma-jj
Ik denk dat je jezelf wel enige mate van flirten en zelfs lichte verliefdheid mag toestaan. Zolang je jezelf maar genoeg kent om te weten dat het daar bij zal blijven. Dat je getrouwd bent, wil niet zeggen dat je alle mannen voortaan als blokken beton moet zien. Dus een beetje kwinkslagen maken op dit gebied, iemand net even leuker vinden dan 'gewoon leuk', vind ik niet raar. Maar... daar moet het wel bij blijven. Zodra je gedrag heimelijk gaat worden, dat je collega's het ook niet meer mogen merken, dan gaat het al een grens over.
Ik ben van mening dat als je een vaste relatie hebt, je gedrag tegenover het geslacht waar je op valt, geen reden tot ongerustheid mag geven bij je partner. Als het voor jou normaal is om met jan en alleman te knuffelen, is dat niet zorgelijk, wel als je dat met eentje in het bijzonder opeens zou doen. Ik noem maar wat.
Ik weet niet hoe fijn afgesteld de antennes van jouw man/vriend staan, maar als die nogal gevoelig zijn, dan kan ik me voorstellen dat hij het oppikt zonder dat jij het hoeft te zeggen en daar kan iemand echt doodongelukkig van worden.
Bij sommige mensen werkt spannend 'gedoe' buitenshuis juist positief, daar is een gezegde voor 'buiten honger krijgen, maar thuis eten'. Ik bedoel met 'gedoe' niet dat je dus iets met iemand zou moeten beginnen, nee daar ben ik faliekant tegen! Maar een beetje flirten, dus binnen de grenzen van wat je fatsoenlijk kunt noemen, is niet 'fout'. Als je dat allemaal zou melden aan je man, kan dat ook kwetsen. Hij wil lijkt mij dat híj degene is die dat bij je oproept, maar als het voor jou op die manier positief bijdraagt aan jullie relatie... het is grijs gebied, maar dan hoef je naar mijn idee niet zo streng te zijn voor jezelf. Zolang het dus, ik zeg dat nog maar een keer, nooit een grens overgaat. Als je collega's zich af kunnen gaan vragen waar je mee bezig bent bijvoorbeeld, dan ben je al over die grens heen. Los van dat ik dit niet vind kunnen, weet je ook maar nooit wat er toch van bij je man terecht komt. Mensen zijn soms dom in wat ze denken te kunnen zeggen en wat niet. Of schatten het verkeerd in.
Ga dus eens goed na bij jezelf, hoe ver je gevoelens voor anderen gaan. Is het eigenlijk heel erg oppervlakkig, dat eigenlijk niet meer is dan een drupje olie in de radertjes van waardoor jij lekker in je vel zit, dan zie ik er niet direct een relatieprobleem in, maar als je gevoelens naar je man toe er alleen maar door achteruitgaan, dus niet juist geactiveerd worden door dat 'buiten honger krijgen', dan wordt het denk ik toch tijd voor een gesprek over hoe jullie hiermee om moeten gaan. Ga je samen door, dan moet je je man ook toestaan om buiten honger te krijgen. Wie weet is het dan zelfs bespreekbaar dat buiten eten dan ook toegestaan is, maar dat is iets waar je allebei volledig achter moet staan. In de praktijk werkt dat volgens mij vaker niet dan wel. Ook al denk je nu dat je daar wel mee zou kunnen leven.
Kaaskopje
Ik heb je reactie meerdere keren gelezen
Aan één kant ben ik te streng voor mezelf.
Aan de andere kant zeg je dat er een grens wordt overschreden zodra iets heimelijk gebeurt.
Eens!
Als mijn man zou zien hoe ik met mijn collega om zou gaan, dan zou hij héél verdrietig worden. Dus ja, ik ga een grens over. Ik weet het. Ik ben nu al een jaar verliefd op hem en het wordt niet minder. Er gebeurt niks fysieks, maar toch.....dat zou ik wel willen. En dus hoop ik eigenlijk dat het gevoel overgaat, maar ik denk het niet. Niet snel in ieder geval. Mijn man is onzeker geworden en denkt dat het nu voorbij is. Maar is dit voldoende om vol te houden? Zo lastig. Zonder kinderen was het een ander verhaal....ik weet het gewoon niet.
Heimelijk
Als je heimelijk verliefd bent, dus voor niemand zichtbaar, is er ook geen man overboord, maar het is geen verstandige situatie. De energie die je in die ander stopt, zelfs al blijft het bij fantaseren en flirten, moet je in je eigen leven stoppen. Probeer te redden wat er te redden valt, of trek de stekker eruit, maar die andere man is nu niet de oplossing. Hij is een symptoom en niet de oorzaak van de scheurtjes in je relatie met je man. Als je je man een beetje respecteert, laat je die andere man ook niet de oorzaak wórden. Dat is zo kwetsend. Ook voor de kinderen.
kaaskopje
Of ik meteen met de relatie gestopt durf ik niet te zeggen. Met de kennis en ervaring die ik nu heb zou ik de relatie niet doorgezet hebben.
Wat ik toen gedaan zou hebben weet ik niet. Er zijn wel, toen nog jonge, kinderen in het gezin, zonder verder problemen.
Uitbarsting
Mijn man wilde gisteren persé eerlijk weten of ik nog verliefd ben op mijn collega en of er weer contact was via app. Ik kon niet anders dan dit toegeven. Hij verdient de waarheid. Sinds een week hebben we weer contact op due manier en natuurlijk op het werk. Ik ben weer helemaal verliefd en mijn man merkt dat. Mijn collega kiest voor zijn kinderen. Zonder kinderen zou het anders zijn, maar ze zijn er natuurlijk wel. Ik heb wéér mijn man gigantisch gekwetst... hij vertrouwt mij wat dit betreft niet meer. Logisch. Ik wist zelf niet eens dat ik óóit zo zou doen. Nu is het afwachten of mijn man dit aankan, want over een paar maanden zitten collega en ik op verschillende locaties. Ik hoop dat de verliefdheid over gaat.....
Nee nee nee
Ook jij hebt een keuze. Je hoeft niet af te wachten tot over een paar maanden.
Je kunt ook nu al afstand nemen. Stoppen met appen en stoppen met elkaar heimelijk zien. Het kan hoor... ook jij hebt hier invloed op. Je hoeft niet af te wachten totdat dit ooit misschien vanzelf over gaat. Dat is veel te passief.
jeetje
Inderdaad. Wat stel jij je passief op alsof het een ziekte is die je overkomt en geen medicijn tegen is.
Blokkeer collega zijn nummer. Zeg dat er gevoelens zijn maar dat je dat helemaal niet wilt blijven voeden door intensief contact te houden.
Ik vind het echt heel zwak dit, dat slachtoffergedoe van je.
En hoezo collega kiest voor zijn kinderen? Geen van jullie 2 pakt toch afstand? Wat een egocentrisch en respectloos gedoe.
Stop je energie in het redden van je relatie of pak je spullen en geef je man zijn leven terug i.p.v. een speelbal van zijn gevoelens te maken.
