Ik mis hem niet
Mijn vader is nu bijna een jaar geleden overleden en ik mis hem niet. Zo, dat is eruit, pas afgelopen week kon ik dit hardop zeggen en ergens vind ik het heel naar; het was toch mijn vader! Daar heb je toch een band mee? We hadden geen hekel aan elkaar, maar ik heb nooit een goede band met hem opgebouwd, ik was de oudste, moest de verstandigste zijn, mama helpen, hard werken op school en voor de rest niet in de weg lopen. Op mijn 18e kreeg ik een vriend en op mijn 21e waren we getrouwd. Vader kwam nauwelijks op visite, hooguit een uurtje als een van ons jarig was. De band die hij niet met ons heeft opgebouwd, heeft hij wel opgebouwd met onze kinderen en dat vind ik erg fijn. Hij heeft met ze geknutseld, voorgelezen, puzzelen, spelletjes gedaan, kortom, hij was een opa voor ze. Maar bij ons komen? Nee, we gingen altijd naar hen toe. Het contact met mijn moeder is na het overlijden van vader, veel beter geworden. Ze komt zeker iedere week bij ons, eet dan meestal mee en we nemen haar ook vaak mee als we ergens naar toe gaan. Over vader hebben het eigenlijk nooit. Ik heb ook geen idee hoe het voor haar voelt en ik durf er niet over te beginnen want ik koester het contact met moeder, maar is het raar dat ik hem niet mis? Niet tijdens verjaardagen maar ook niet tijdens de afgelopen feestdagen. Mijn zussen hadden wel een fijn contact met hem en mijn broer had hetzelfde contact als ik: afstandelijk. Mijn broer zei ook wel eens: ik heb nooit een vader gehad die iets met me deed, nou, dat herken ik wel. We zijn ook wel eens jaloers geweest op onze zussen, daar ging hij wel vaak naar toe, maar op een gegeven moment dacht ik: laat maar, als hij dat zo wil, prima. Liefde kun je niet afdwingen. Ik heb ook geen traan gelaten toen hij stierf, het was alsof hij een vreemde was, eigenlijk is dat ook zo. Gek toch, het niet missen van mijn vader voelt als een gemis.
precies
Je treurt omdat dat wat je had willen hebben nu echt, definitief nooit meer zal komen. Herkenbaar.
wat men zaait?
Het klinkt alsof jouw vader nooit iets heeft geinvesteerd in 2 van zijn kinderen en dan snap ik het wel. Ook binnen families hebben mensen soms gewoon niets met elkaar gemeen.
Voor mij is een bloedband niet inherent aan verbondenheid. Eerder : Wat je zaait zal je oogsten.
Tja en dat gemis.. Je gevoel lijkt er oké mee maar je verstand vindt het toch een beetje vreemd zo?
Begrijpelijk
Ik kan me voorstellen, dat je je vader niet mist. Hij klinkt ook niet als een warme vader voor jou. Maar wat mooi dat hij met jouw kinderen wel een soort band heeft opgebouwd. Missen zij hem wel?
Ik zou me vooral niet schuldig gaan voelen over gevoelens die je niet hebt, maar waarvan je blijkbaar vindt, dat je die wel zou moeten hebben. Dingen gaan soms zo, gevoelens kun je niet afdwingen, ook niet bij jezelf.
wel warme band
Mijn vader is ruim een jaar geleden overleden. Wij hadden een warme band, denk ook met veel liefde en genegenheid aan hem terug. Maar ik voel geen gemis. Ben ook niet echt verdrietig geweest toen hij overleed. En ja, daar voelde of voel ik me soms ook wel schuldig om.
Toevallig gisteren
Met mijn moeder over gesproken dat ik bij overlijden van ouders vaak weinig/ander verdriet zie.
Behalve een minder goede band, ligt het ook in de lijn der verwachting dat ouders sterven. (Even van gemiddeld uitgaande dan)
Buiten dat heb je je, door een eigen gezin te vormen, meer losgemaakt van je ouders, hoeveel je ook van ze houdt.
Ook ben je op een bepaalde leeftijd beter in relativeren en kun je het beter aan, overlijden er met mensen naast je ouders en is de dood niet altijd zo angstaanjagend meer en hoort bij het leven.
Daarnaast ben je zelf waarschijnlijk op dat moment nog volop aan het leven en neemt de snelheid van tegenwoordig je zo weer mee terug in het leven.
Mijn moeder zei wel dat ze nog dierbaar met liefde terugdenkt en glimlacht bij herinneringen aan vroeger. Dood inje eigen gezin hakt er dan meer in dan de ring ouders die daar pas omheen komt.
Anno
' dood in je eigen gezin hakt er meer in dan de ring ouders die daar pas omheen komt.'
Oef. Die komt aan. Andersom geldt het namelijk niet, denk ik. De dood van kinderen die inmiddels een eigen gezin hebben, hakt er voor ouders even hard in als toen ze nog thuis binnen het ouderlijk gezin leefden.
Die afstand is voor mijn gevoel niet wederzijds.
Wilgenkatje
Maar dat komt omdat je als zelfstandig kind wel altijd kind van je ouders blijft denk ik. Zij raken een soort "kind-af" maar voor hen blijf je altijd hun "kind" (kleiner dan je bent).
Ik wil niemand kwetsen, het waren de woorden van een 73-jarige die uitlegt waarom het haar minder pijn deed dat haar ouders overleden waren dan bv een eigen kind. En daarbij heeft ze vast alle scenario's niet doorlopen. Meer algemeen.
Toen de ouders van mijn ex overleden waren was hij de eerste tijd snel geemotioneerd en ging daarna door of er niets was gebeurd, was hooguit wel eens ontroerd. Als ik er naar vroeg dan was alles goed en dat verbaasde me.
Zo ook jaren eerder met mijn opa's en oma's, daar zag ik hetzelfde bij mijn ouders. Vandaar dat ik het haar heb gevraagd.
plus
ps: plus dat het ergens tegennatuurlijk is je kind te overleven. Helaas komt dat natuurlijk ook voor.
Ik mis hem wel
Maar het is niet zo dat mijn leven stil staat. Het was namelijk ook niet zo dat ik mijn vader nog iedere dag zag of sprak, dus dan gaat het gewone leven toch gewoon door.
En je hoeft je inderdaad niet schuldig te voelen dat jij je vader niet mist. Mijn vader heeft het verdiend dat ik hem mis. Jouw vader blijkbaar niet. Er is, plastisch gezegd, meer nodig dan het aanleveren van een kwakje om een vader te zijn.
Ginny
Als je het zo opschrijft, komt het bij mij over dat mijn vader het blijkbaar zelf over zich heeft uitgeroepen dat ik hem niet mis. Dat is zeker niet het geval. Mijn vader was een hele lieve man. Nogmaals, ik denk met veel warme herinneringen aan hem terug. Maar ik had me het gevoel van missen erger voorgesteld, ik dacht dat het meer pijn zou doen.
Ik heb er met diverse mensen over gesproken en een aantal herkende het gevoel. Wat misschien ook meespeelt is dat ik gelovig ben en er van overtuigd ben dat mijn vader het nu heel erg goed heeft. Dat geeft troost.
Overigens denk ik wel vrijwel dagelijks aan mijn vader. Maar dat zijn fijne gedachten.
Nee nee nee Mopje
Zo bedoel ik dat niet. Wat zou je vader dan gedaan moeten hebben?
Ik had het tegen Dochter.
op visite
TS, je vader hield vast niet zo van 'op visite' maar toen er later kinderen waren wel van samen dingen doen. Daar had hij het toen jullie zelf klein waren misschien te druk voor of zo? Teveel zorgen misschien? Te moe?
Zelf houd ik ook niet zo van 'op visite'. Verjaardagen voelen ook steeds meer als corvee (wat ik wel uitvoer, want anders zie je sommige mensen nooit meer). Samen wat klussen, opknappen, opruimen, bakken, schoonmaken - dat vind ik leuk. Maar visite - nee. Als de band daardoor moet groeien, is het mij te magertjes.
Misschien komt het gemis nog.
Toen mijn vader overleed miste ik hem gek genoeg ook niet meteen supererg, maar achteraf besef ik dat het psychisch gezien niet helemaal tot me doordrong dat ie er écht niet meer is... het leek zo onwerkelijk, alsof tie nog altijd ieder moment kon thuis komen, dat het vast misschien gewoon een misverstand is. Desondanks besefte ik aan de andere kant wel dat ie is overleden, maar het leek voor m'n gevoel ook weer een misverstand, het gemis en rouwen kwam pas na ongeveer een jaar, toen mijn leven door omstandigheden veranderde. Toen kwamen de tranen en gemis langzamerhand opkomen, en had 'm nodig als nooit tevoren. Was een periode dat ik gewoon niet meer kon stoppen met huilen en zelfs zelfmoord wilde plegen om naast m'n papa begraven te worden. Mijn leven voelde leeg en eenzaam, het was erg rot om zonder vader op te groeien. Topicstarter sterkte met uw verlies.
