Ik heb jaren geleden
een hele leuke groep mensen om me heen gehad. We deelden lief en leed, het was een groepje mannen en vrouwen en met de een deelde ik meer als met de ander, maar samen was het altijd erg leuk. Er was ook ruimte om elkaar minder leuke dingen te zeggen.
Nu heb ik door allerlei toestanden 7 jaar geleden het contact verbroken, ik voelde me naderhand heel erg verdrietig en ik besefte dat ik gewoon liefdesverdriet had maar dan niet voor een vriend maar voor die vriendschappen, het deed echt pijn.
Omdat we niet ver van elkaar vandaan wonen, komen we elkaar nog wel eens her en der tegen, en dan wordt er gewoon gekletst of hoi gezegd. Toen ik een aantal jaren geleden ernstig ziek werd kreeg ik van allemaal ook kaarten en zelfs eentje stond op de stoep om te horen hoe het met me ging.
Ik merk dat ik het laatste anderhalf jaar heel erg bezig ben met die oude vriendengroep, ik mis ze verschrikkelijk, ik zou het liefst weer het contact opnemen, maar weet niet goed hoe en of ik dat wel moet doen, het ergste wat me kan gebeuren is dat ze het niet willen...maar ja dan weet ik wel waar ik aan toe ben....
De breuk lag niet alleen bij mij, alleen ik had geen zin in toestanden en heb mezelf teruggetrokken destijds, stom achteraf maar ja zo is het eenmaal gelopen. Wat zouden jullie doen ?? en hoe zou je reageren na zoveel jaren als iemand je weer opbelde met de vraag het contact te herstellen ??
Ik hoor het graag.....het helpt altijd enorm om hier je ei te leggen.....
Ik zou
denk ik een soort van algemeen briefje schrijven met een uitleg waarom je toendertijd die keus gemaakt heb en waarom je nu er weer graag bij wil horen. Zo passer je niemand en stel je je open op. Dan kun je daarna weer kijken of je een opening kunt krijgen, bijv. door met iemand die je meest nastaat of stond te bellen en iets af te spreken. Kijken via die gene hoe er in het algemeen gereageerd is op je brief.
Maar ik zou oppassen met een iemand opbellen eerst. Dan krijg je verdeeldheid en schreve gezichten.
Paar vraagjes
Zijn ze samen nog een hechte vriendengroep?
Zijn er sinds die tijd kinderen in het spel gekomen?
Ik vraag me af of in de tijd dat je weg bent geweest, de groep niet heel erg is veranderd, wat nou eenmaal gebeurt met groepen, en je erg teleurgesteld raakt.
Reactie
een briefje wil ik niet doen, want ik heb enge visioenen dat dat briefje gaat rondcirculeren en mijn gevoelens op straat liggen. Dat gaat waarschijnlijk niet gebeuren, maar misschien wel dat een of twee andere personen uit die groep dit lezen en ik vind dat geen prettig idee, ik zeg het liever tegen 1 of 2 personen en dan zou ik graag willen weten hoe verder te gaan....
DE groep is nog steeds hecht, er zijn ongeveer 14 kinderen in het spel,van 1 jaar tot 12 jaar onze kinderen waren toen al geboren, en een paar andere kinderen ook, daarna zijn er bij anderen ook nog kinderen geboren, waar ik zelfs vorig jaar nog op kraamvisite ben geweest toen ik een kaartje kreeg.
Waar we op kraamvisite zijn geweest daar hadden we bij de eerste al een kaartje van gekregen alleen toen was ik zelf ernstig ziek en heb ik dat aan me voorbij laten gaan. Vorig jaar zijn we dus wel op kraamvisite geweest. Ik ben laatste weer iemand tegengekomen en die kuste me op de wangen en zei dat we maar snel iets af moesten spreken...dit is er dus nog niet van gekomen,degene die dit voorstelde is trouwens niet degene waar ik het meeste iets mee had, maar ik kon er wel heel erg goed mee overweg...kunnen jullie het nog volgen ???
ik denk nog even verder.......
Rustig aan
Blijkbaar staan deze mensen nog steeds voor jou open. Misschien is het wel mogelijk om door steeds vaker contact en in te gaan op contact er weer vanzelfsprekender bij te horen.
Ik zou ze in facebook te vriend stellen, dat geeft zoveel mogelijkheden
degene die fb hebben die heb ik al als "vriend" Ik durf op zich best te bellen, maar is dat niet raar na zoveel jaar ?? Ik wil eigenlijk niet om de brei heen draaien, gewoon zeggen wat ik op m'n hart heb en maar zien wat er van komt. Ik wilde eigenlijk horen dat het niet zo heel raar is....ik weet natuurlijk niet meer alle ins en outs, en zo af en toe hoor ik wel wat over iemand, of als ik iemand spreek uit die groep ben ik weer een beetje bij gepraat, maar dat is maar oppervlakkig....ik ga er denk ik toch een telefoontje aan wagen....toch ???
Een kaartje of een belletje: een kaartje is makkelijker, maar met bellen heb je wel direct contact. Ik zou dus ook kiezen voor bellen, hoe moeilijk ik het ook zou vinden. Enne: wat heb je te verliezen???
De mens lijdt het meest...
Ooit heb ik na jaaaaren een vriendin met wie het contat op een nare manier was verwaterd weer eens benaderd. Met grote vreze natuurlijk maar haar reactie was hartverwarmend. Zelf reageer ik net zo als een oude vriend(in) na x jaar opeens weer contact zoekt. Knorrig doen lijkt me iets voor rancureuze types en daar verlies je niets aan.
Gewoon bellen
met degene die je het meest na lag of degene die je laatst op je wangen kuste - klinkt alsof die niet negatief zal reageren.
Ik zou tegen diegene ook gewoon eerlijk zeggen dat je ze mist en graag het contact met de groep weer wilt herstellen.
Ik weet niet wat er gebeurt is en of je het goed kan uitleggen (vast wel), maar iedereen is ouder en wijzer en zal vermoedelijk meer begrip hebben voor het feit dat iets in sommige periodes minder goed uitkomt. Maar als je vroeger oké in de groep paste en er niet uitgegooid bent door wangedrag, zogezegd, dan kan ik me goed voorstellen dat ze het prima vinden als je weer terugkomt.
Ik herken het overigens wel een beetje maar dan meer met oude vriendinnen (niet zozeer een groep).
Overigens, zelfs als de reactie niet wildenthousiast is of je je na "terugkeer" niet helemaal welkom voelt of het zelf niet meer zo leuk vindt, is het volgens mij goed het toch te doen. Mensen schijnen vaak meer spijt te hebben van iets NIET gedaan te hebben dan van iets WEL gedaan te hebben (in jouw geval: dus weer contact met ze opnemen).
Sterkte. Laat maar weten als je gebeld hebt.
Optie 1 of optie 2?
Ik ga bellen, alleen zal ik vragen om iets af te spreken (kan ik de expressie van het gezicht zien als ik het voorleg) of zal ik het telefonisch vragen.....En als ik voor optie 1 ga, wat kan ik dan het beste zeggen ?? dat ik ga bellen staat vast...je leeft maar een keer, en idd wat heb ik te verliezen....niets is het al....het kan alleen maar beter worden....krijg nu wel de bibbers hoor.
Doen
ik zou het hartstikke leuk vinden om te worden gebeld! iedereen snapt toch wel dat als je kinderen hebt en werk etc, groepjes uit elkaar kunnen vallen en vrienden uit het zicht.
Ik heb zelf net een vriendin gezien die ik echt langer dan vier jaar niet gezien had, ze was toevallig in de buurt en ze belde, kwam meteen even langs en het was heel erg leuk. Ik ga haar zeker vaker weer zien en we konden gewoon weer verder praten.
Wat moet je zeggen?
Zij zei zoiets van eehhmmmm kuch , hoi met x, ehmmmm ik ben in de buurt, heb je misschien? Tijd?
Zoiets, Het maakt niet uit wat je precies zegt,gewoon bellen!
Ik heb gebeld
en tja wat moet ik er van zeggen...het kan nog alle kanten op eigenlijk. Ik had s'middags gebeld maar toen nam haar man (oude vriend van mijn man) op. Ze waren bij de buren en waren s'avonds wel thuis, dus heb ik teruggebeld, ze wist niet wat ze er mee aan moest, want de vriendengroep van toen (waar ik ook 15 jaar uit deel heb gemaakt) is nu zo leuk en gezellig etc, dat ze dat dit niet op het spel (zoals zij dit noemt) wil zetten door mij weer "binnen te halen"
Als er maar 1 iemand is die het zo wel prima vindt, dan vind zij dat ook, ze zegt ook dat ze wat dat betreft nog steeds een schijterd is ze heeft me ook wel gemist zij ze, maar voor haar was het makkelijker omdat zij bij die groep bleef en ik niet.
Ze durfde ook niet zo goed stelling te nemen, ik had gedacht dat als ik haar zou bellen, en zij het met de anderen er zou over hebben, er misschien weer contact kwam. Maar ze had zoiets, van ja ze zien me aankomen, straks nemen ze me dat kwalijk omdat zij degene was destijds waar ik "ruzie" mee had...dat ruzie is een groot woord, maar met de rest is het gewoon verwaterd.
Ik merkte dat ze het wel wilde, maar dat ze ook heel blij was met hoe het nu ging in die vriendengroep, kinderen zijn er inmiddels gekomen bij allemaal en dat speelt onderling heel goed met elkaar.... Ze vroeg of ik ze zelf niet kon benaderen, maar dat heb ik afgeketst, want dat zou betekenen dat ik 12 man moet gaan bellen, en dit was al een opgave (qua zenuwen) toen ik eenmaal het hoge woord eruit had gegooid was het goed en heb ik 3 uur met haar aan de telefoon gezeten, (hierover)
Ze zei dat ik de andere vriendin ook moest bellen, kijken wat die er van zei...ze wilde het ook even laten bezinken. Ze zei ook dat ze wel degelijk wist hoe leuk wij het altijd gehad hebben, maar dit had ze nu ook met haar huidige (mijn oude) vriendengroep....Ik moest ook beseffen dat iedereen veranderd was en misschien zag ik het wel te rooskleurig in...ook daar heb ik natuurlijk zelf aangedacht, ikzelf ben ook veranderd maar iemand's inborst veranderd niet, of iemands humor blijft hetzelfde.....
Aan de andere kant denk ik....ja ik heb toch wel wat jaren gemist en andersom ook....kan het nog wel ????
Ze zei ook dat ze verwacht dat er niemand boos op me is (zou ook niet weten waarom want het is verwaterd) maar dat ze niet wist hoe iedereen er over zou denken en als maar 1 stel of 1 persoon het zo wel best vond en het er zo bij wilde laten ze voor dat stel of die persoon koos.....En dat ze hoopte dat ik daar niet aan onderdoor ging. Toen heb ik gezegd dat dat even balen zou zijn, maar niet meer dan dat, dan heb ik voor mijn gevoel er alles aan gedaan en als het er niet meer in zit...tja erg jammer. Maar ik heb ook gezegd dat het graag is of anders niet (anders geformuleerd) en dat ik niet ga smeken oid... ik heb ook m'n trots. Ik ga hier zeker niet aan onderdoor, ik heb kanker overleeft dus daarbij is dit appeltje eitje natuurlijk.....
Morgen ga ik die andere oude vriendin bellen, ene vriendin zou haar nog niets laten weten zodat andere vriendin ook blanco zou zijn als ik haar zou bellen.
Ik heb haar wel overvallen hiermee...en dat snap ik ook wel....
Ze vroeg me ook hoe ik alles voor me zag...maar ik zei dat dat wel zou lopen als eenmaal deze hobbel genomen is...ik heb geen uitgestippeld plan....Ik weet het natuurlijk ook niet. In het begin zal dat ongemakkelijk zijn.
Ik ga iig niet door het stof kruipen, en dat is niet omdat dat ik het niet graag wil, en ik snap best dat ik ze hiermee overval en dat ze dit even wil laten bezinken. Maar ik heb ook mijn grenzen, ik heb me ontzettend kwetsbaar opgesteld met de gedachte dat ik niets te verliezen heb, en ik zie wel waar heb op uitdraaid.........
Ik weet zelf nu ook even niet wat ik er van moet vinden eigenlijk........
Het lijkt mij eerlijk gezegd helemaal niets zo'n vriendengroep. Je kan niet eens individueel met elkaar omgaan, nee je moet de hele groep aardig vinden en zij jou.
Wat een gedoe. Dan liever losse vrienden die niet persee vrienden van hun vrienden hoeven te zijn.
Ik hoop voor je dat je ieg met een paar mensen leuk contact kunt hebben, zonder meteen de hele groep erbij te krijgen.
3 uur aan de telefoon? - o.t.
Met één persoon? Op één avond?
Ik heb een vriendin die aan de telefoon lang van stof is, dat kan duren tot vijf kwartier; maar dan draai ik er toch echt een einde aan.
Drie uur! Dan was ik erheen gegaan hoor, zo lang bellen, dat is heel irritant voor de mensen die 'livé' in je leven aanwezig zijn.
Ondertussen dapper dat je de stap hebt genomen; als ik jou was, zou ik met deze vriendin eens wat vaker afspreken, en dan verder zien hoe het loopt. Het lijkt me knap gecompliceerd allemaal. Terug kan nu eenmaal niet in het leven. Alleen verder 
Samen afspreken
Waarom spreek je niet eerst gewoon alleen met die vriendin af? Om het contact weer wat op te bouwen. Misschien dat de rest daarna vanzelf volgt, of anders de stap om met de anderen contact op te nemen makkelijker wordt.
En die vriendin
Die jou ahw een 'gunst' moet verlenen door jou te accepteren in 'de groep'.. Ik vind dat al behoorlijk kinderachtig overkomen.
Spreek gewoon een keer af met iemand van die groep en dan merk je het wel. Toch?
Ja maak het niet te groot
En probeer eerst de banden aan te halen met de mensen die jou het meeste nastonden.
Dan merk je vanzelf wel hoe het zich verder ontwikkelt. En dat het vroeger jouw vriendengroep was, tja dat was vroeger. Richt je op de toekomst, daar kom je veel verder mee.
Eens
Ik ben het met voorgaande reacties eens. Ik zou me in een lastige positie gebracht voelen als ik met zo'n vraag werd gebeld. Gewoon eerst maar eens even koffie drinken met degene waar je het beste contact mee had en dan zie je vanzelf wel wat daar van komt.
Niet leuk zo'n groep
Volgens mij zijn er altijd wel mensen die elkaar plotseling minder aardig vinden en dan heeft gelijk zo'n hele groep er last van. Lijkt me helemaal niets.
Cobi
Ja idd ingewikkeld....ergens denk ik..waar ben ik aan begonnen. Die 3 uur telefoneren (ik neem aan dat je dat bedoelde) dat kwam omdat ik op een gegeven moment zei..oke het is duidelijk je staat er niet voor open..nee begon zei weer dat is het niet, maar....etc etc...en zo bleven we allebei in herhaling vallen. Als ik het af wilde kappen dan wilde zij het niet afkappen dat dan ook weer niet, toen ik vroeg wat ze zelf wilde..tja eigenlijk kwam het er op neer dat ze eerst wilde weten hoe de rest er over dacht...geen eigen mening dus...
En wat zou er volgens jou tegenover moeten staan ??
Tonny
Ja, 3 uur...ik was boven dus de rest van mijn gezin had er geen last van..het was ofdat mama er even niet was.
Dit doe ik niet wekelijk natuurlijk, maar dat kwam nu zo uit. Ik wist van te voren ook niet of het een gesprek zou worden van 5 minuten of niet.
En eigenlijk vind ik het ook wel knap van mezelf, ik hoop dat ze dat ook beseft,dat dit erg moeilijk is om te doen maar ik denk het niet ben ik bang.
Blondie
Dit wilde ze dus niet, want als iemand anders uit de groep het niet zag zitten dan durfde ze eigenlijk niet, bang dat ze haar dan niet meer leuk zouden vinden..Ik heb met al die anderen nog nooit ruzie gehad dus snap ik niet waar die "angst" op gebaseert is.
Pff als ik het nu opschrijf denk ik...tjee wat kinderachtig zeg. vrouw van 40 en nog zo bang wat anderen van haar denken.
Vertigo bedoel je
dat ik kinderachtig ben ? Of dat wat ik aan Blondie schreef ? Want zo ervaar ik het eigenlijk.
Liat
Het is gewoon verwaterd met de rest..dus niet dat we elkaar minder leuk vonden, het was altijd heel gezellig, maar degene waar ik het meeste mee had (die vriendin) daar had ik wel woorden mee, en toen heb ik het uiteindelijk laten verwateren, en nu kom ik daar op terug. Als ik ze zie (wonen hier een dorp vandaan) dan word er altijd geklets etc dat doe je niet als je elkaar niet mag.
Twijfelgeval
"Pff als ik het nu opschrijf denk ik...tjee wat kinderachtig zeg. vrouw van 40 en nog zo bang wat anderen van haar denken." Ja dat dacht ik ook meteen al. Ik word er zelfs een beetje kriegel van. Pff kan iedereen niet voor zichzelf bepalen met wie die omgaat? Ik zou dan al afhaken. Maar ik ben dan ook geen topper in langdurige groepsdynamiek. Wil jij dat zelf wel? Zo'n ongeschreven regel cultuur?
Wat anderen van haar vinden
Jullie interpreteren dat de benaderde vriendin het belangrijk zou vinden wat anderen van haar denken en daarom wil overleggen. Zoals ik het lees heeft Twijfelgeval aan die vriendin gevraagd of zij weer bij de groep mag. En ik snap best dat vriendin in kwestie helemaal geen zin heeft om die beslissing te nemen. Maar ik vind het vooral niet zo handig aangepakt door Twijfelgeval door dat zo direct aan iemand te vragen. Volgens mij had ze beter gewoon kunnen vragen of die vriendin zin had om eens koffie te komen drinken en het over de rest van die groep helemaal niet te hebben en dan vanzelf te zien of van het een het ander kan komen.
Twijfelgeval
.. Nee, ik vond die vriendin kinderachtig overkomen. Of misschien het idee dat je dat zo bespreekt als vilwassenen, net of je weer in groep 8 zit. Maar misschien werkt het ook wel zo.
Ik heb haar teruggebeld
met de reactie dat het goed zo was, ik was vergeten dat ze ook zo kon zijn, ik had het geromantiseerd.
alsof ik het nu pas echt kan afsluiten...gek eigenlijk...maar ik heb idd geen zin in dit kinderachtig gedoe.
Toch goed geweest
dat je dit proces aangegaan bent, denk ik. Misschien had je in de loop der jaren de groep en diens dynamiek mooier gemaakt dan het was. Of ben jij verder gegroeid en zijn zij blijven steken of in ieder geval een ander pad op gegaan. Nu weet je inderdaad wat je wel en niet wilt en kun je het afsluiten, toch?
