ik heb een relatieprobleem, hij niet

Stoppen

Wat zijn dat dan precies voor dingen waar jij kritiek over hebt, waardoor hij gaat schreeuwen en gooien met deuren?
Overigens zou zo'n heftige reactie (bij herhaling) voor mij al genoeg reden zijn om de relatie te beëindigen. Dat heb ik meegemaakt, veel te lang laten voortduren, en gaat mij niet nog een keer overkomen (hoop ik dan, dat ik daar dapper genoeg voor ben als het zover zou komen).

Herkenbaar

Floor, het klinkt mij erg herkenbaar in de oren.

Misschien is het goed als je het draadje "Wat moet ik met mijn moeilijke man?" leest.

Als je dat herkent, vraag je dan af of je daarmee door wilt gaan.

Als ik jou was zou ik zeggen: stoppen of samen in relatietherapie, zodat je de relatie/hem nog een kans kunt bieden. Als je (na lezing van mijn draadje?) denkt dat er autisme in het spel kan zijn, is het goed een therapeut te vinden die daar ervaring mee heeft, anders word jij wellicht als de moeilijke/zeurderige vrouw gezien.

Als hij niet in therapie wil (geen zelfreflectie of het niet wil/aandurft) of het wordt ondanks therapie niet beter, dan zou ik er, als ik jou was, mee stoppen. Gelukkig woon je niet samen en heb je samen geen kinderen. Maar een relatie moet vooral positief zijn en niet, zoals het bij jou klinkt, zo negatief.

Nb. Mijn situatie is anders. We zijn meer dan 25 jaar samen en hebben samen kinderen. Dan vind ik dat je meer moet proberen om het beter te krijgen/vol te houden dan in jouw situatie.

Gebrek aan inlevingsvermogen

Is dat wat je mist bij hem? Is dat wat zijn boosheid veroorzaakt (persoonlijke aanval voelen omdat hij zich niet in jou kan verplaatsen)?

Te herkenbaar jouw voorbeeld.... Zie mijn vorige posting voor advies.

@Ffzo

Ja, ik heb jou draadje gelezen en herken wel een aantal dingen maar ook veel dingen niet.Mijn vriend zal niet vitten op mijn tennisspel(-;.
Autistisch is hij niet, Hij is erg gevoelig en dat zet zich om in boosheid.

Het probleem

Volgens mijn man ben ik het probleem.

Hij wordt (wel vaak, niet altijd zo heftig dat hij met deuren slaat of zo) boos omdat ... IK iets fout zeg of doe. Het komt door mij (niet door hem).

Herkenbaar?

lijkt erop

dat jouw man en die van mij broers zijn
ik ben net als ff zo ook getrouwd en kinderen dus niet zo gemakkelijk hierom uit een huwelijk stappen. Gelukkig groeiden kinderen op en zoon kan nu, als pa dreigt te flippen met een guitige lach op zijn gezicht zeggen 'ah, papa is het er niet mee eens'. Resultaat is dat pa zelf in de lach schiet ... en ik er later onder genot van glaasje wijn er wél over kan beginnen, en start met de zin 'je hoeft je niet persoonlijk aangevallen te voelen, maar ik ... enz.'

Tjee

Misschien heb ik een verschrikkelijke relatie zonder dat ik het weet maar hier komt het ook weleens voor dat er wordt geschreeuwd en een deur te hard dicht geslagen. Pure onmacht. Niet leuk maar echt geen reden om me onveilig te voelen (of mijn man) of te scheiden.
Blijkbaar heb je een gevoelig onderwerp te pakken. Mijn inziens hebben we allemaal wel iets waar we (over)gevoeliger op reageren dan gemiddeld of rationeel te verklaren. En omdat iedereen wel iets heeft is dat ook ok. En is het aan de partner om daar rekening mee te houden en op zoek te gaan naar de beste manier het te bespreken.
Jouw aanpak om dit te bespreken werkt niet. Dat is duidelijk. Dan kan het volgens de boekjes nog zo'n goeie manier zijn, het heeft niet gewenste resultaat. Dus zaak om op zoek te gaan naar een andere manier. Of besluiten dat je het niet meer bespreekt. Niet alles hoeft uitgekauwd te worden toch?

tot op zekere hoogte...

moet je hem natuurlijk gewoon accepteren zoals hij is. En moet je je eerder afvragen waarom je bepaalde eigenschappen en gewoontes niet meer kan accepteren:zeker als dat eerst was waarom je hem aantrekkelijk vond. De ander willen veranderen binnen je relatie werkt nu eenmaal niet.
Als jij je geestelijk niet veilig voelt bij hem (als effect van het op eieren lopen neem ik aan) wat ik nogal een heftige uitspraak vind, dan snap ik uberhaubtt niet wat je nog bij hem doet. Dat is toch een van de eerste dingen diee oke moeten zijn binnen een relatie; je veilig voelen. Wat heeft het verder voorr zin dan?
Het 'gedoe' over zijn huis wat jij moeilijk vindt en wat hij niet los kan zien van zichzelf en dus boos wordt, snap ik niet helemaal. Is er ietss in dat huis wat jou weerstand geeft? Ik kan me namelijk best voorstellen dat hij het naar vindt om te horen dat jij niet op je gemak bent in dat huis en dat hij dat op zichzelf betrekt vind ik niet zo gek.

ik weet niet of de titel van je draad een uitspraak van hem iss off van jou. Maar een relatieprobleem heb je nooit alleen. Door gebrek aan communicatie kun je het wel het probleem

van een iemand laten zijn, maar in dat geval ligt dat bij jou... Gesteldd dat jij het wel goed communiceerd en hij vindt nog steeds dat het jouw probleem alleen is, dan heb je een ander probleem namelijk dat hij zich niets aan jou gelegen laat liggen. Dan zul je of een consequentie moeten trekken uitt het probleem waardoorr het wel een probleem wordt voor hem (in het uiterste geval het verbreken van de relatie) of je accepteert dat je langss eelkaar heen leeft. In jouww situatie (geen kinderen samen) zou ik maken dat ik weg kwam. Maar oke, ik weet natuurlijk niet of dat zo ligt!
sterkte in ieder geval!

tja...

We hebben allemaal onze negatieve kantjes. Ik kan soms ook ontploffen, heb mijn onhebbelijkheidjes, etcetera.

Maar wat jij schrijft over je onveilig voelen en zo, vind ik wel zorgelijk. Ik begrijp wel dat je niet bedoelt dat je bang bent in elkaar geramd te worden. Je loopt op eieren. Ik noemde het altijd: in een mijnenveld. Altijd die dreiging van die ontploffingen.

Ja, ik herken dat erg. We hadden onze goede momenten, maar dan mijnenveld, he. Op je tenen moeten lopen, elke verkeerde (in zijn ogen) opmerking werd afgestraft met een flinke portie gebrul. Het persoonlijk aangevallen voelen. Soms ging het weken goed en dan was het weer mis.

En het lag natuurlijk altijd aan mij. Ik kijk graag ook naar mijn eigen aandeel, laat dat duidelijk zijn!

Hier waren wel kinderen in het spel. En mede voor hen heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt: dit was geen veilige omgeving meer, met een vader die elk moment kon ontploffen. Vooral in tijden van spanning (bijvoorbeeld toen hij werkloos raakte) was het heel erg.

Jij bepaalt de grens. Ik kan die niet voor je bepalen. Maar wat me zorgen baart is dat hij weigert zijn eigen aandeel te zien en de schuld steeds bij jou legt. En het feit dat jij op eieren moet lopen. In elke relatie is wel eens wat, maar op eieren lopen hoort daar niet bij.

Je zult hem niet kunnen veranderen. Kun je op deze manier met hem oud worden, wetend dat dit niet zal veranderen?

een verschrikkelijke relatie

heb ik zeker niet, anders was ik al weg geweest. Wat ik vervelend vind is dat ik dingen omtrent onze relatie niet kan bespreken zonder dat hij dit als een persoonlijke aanval ziet. Laten we zeggen dat ik onze relatie op een meta niveau wil bespreken. Hierin spelen mijn "neuroses"ook zeker een rol. En uitkauwen daar ben ik geen 50 voor geworden. Er zit toch nog een heel gebied tussen "het er niet over hebben" en "uitkauwen".

Floor - autism/inlevingsvermogen

Jij: "Autistisch is hij niet, Hij is erg gevoelig en dat zet zich om in boosheid."

Het feit dat hij erg gevoelig is betekent volgens mij (ik ben een expert) niet dat hij niet autistisch is.

Volgens mij is (bij autisme, maar het gaat niet om het label)belangrijker dat hij niet (normaal) over zijn emoties of die van jou kan praten, dus dat hij zijn emotie of niet toont of meteen als boosheid toont. Klopt dat?

En hoe zit het nou met zijn inlevingsvermogen, wat ik je eerder vroeg?

op eieren lopen

was mijn eerste gevoel toen we onlangs een aantal dagen met de kinderen op vakantie waren. Vandaaruit heb ik ook dit berichtje geplaatst. Vakanties, dingen die anders gaan dan normaal, emotionele dingen daarbij merk ik het het sterkst. Ik loop niet altijd op eieren gelukkig.
Nee, hem kan ik niet veranderen dat hoeft ook niet, hij heeft genoeg leuke eigenschappen. Wil ik oud met hem worden? Misschien.

Veranderingen

Jij: "Vakanties, dingen die anders gaan dan normaal, emotionele dingen daarbij merk ik het het sterkst."

Ik zou als ik jou was niet te stellig roepen dat hij niet autistisch is.... Jouw voorbeeld is juist typisch iets wat problemen oproept bij autisten. Die zijn beter is vaste ritmes en niet zo goed in emotionele dingen.

Overigens: misschien is hij niet een autist zoals jouw beeld van een autist is, maar hij lijkt toch echt autistische kenmerken te hebben.

Is hij goed in plannen?

Kan hij snel beslissen als jij hem dingen voorlegt (dus niet dingen die vanuit hemzelf komen)?

Realiseer je: er is niet één autist. Je hebt hele slimme autisten die naar de buitenwereld heel goed over kunnen komen.

Misschien ook goed om je te realiseren (als hij toch autistische kenmerken blijkt te hebben, of in elk geval op vergelijkbare manier reageert .): mensen met autistische kenmerken hebben vaak ook meer behoefte aan rust, om zich terug te trekken. Herken je dat?

Als er kinderen bijkomen wordt het drukker, komen er meer plotselinge situaties, veranderingen, die nogal wat van hen vragen.
Mijn man deed het een stuk beter voordat de kinderen er waren dan toen die er eenmaal waren. Werd het veel drukker, werd veel meer een beroep gedaan op zijn flexibiliteit (waar hij juist niet zo goed in is). NB Hij lijkt op andere momenten heel flexibel, maar dan komt die flexibiliteit vanuit hemzelf en wil hij het zelf. Het probleem zit hem dus als dingen van buiten op hem afkomen en dat hij dan flexible moet zijn.

de autismekaart

Mijn ex had vrijwel zeker ook autisme (aldus de psychiater die onze kinderen heeft gediagnostiseerd), achteraf gezien speelt er nog meer mee uit de DSMIV (of is de V inmiddels al ingegaan?).

Maar wat doet het er toe? Het gewapper met etiketjes lost het probleem niet op als de partner weigert mee te werken aan een gezamenlijke oplossing voor de problemen.

Er is sprake van een explosieve partner die weigert naar zijn eigen aandeel te kijken en daaraan te werken. Dan is een relatie, met of zonder etiketjes, al een stuk moeizamer (ik probeer het woord "kanslozer" te vermijden).

Pas als de partner daadwerkelijk naar zijn eigen aandeel wil kijken en beide partners samen bijvoorbeeld in therapie gaan, kunnen eventuele diagnoses indien aanwezig alsnog boven komen drijven.

Zolang de partner dat weigert, houdt alles op en heb je het maar te accepteren. Of niet. Met of zonder etiketjes.

opvallend

dat autisme hier zo benadrukt wordt.
De bedoelingen zullen ongetwijfeld goed zijn maar om een paar gedragingen van hem die ik noem, al gelijk iemand in een autistisch spectrum te duwen vind ik bijna neerbuigend naar hem toe.
Ik wil hem niet onderwerpen aan een diagnose. Natuurlijk zijn er herkenbare dingen maar herkent niet iedereen iets van zichzelf in beschrijvingen van de dsm?
Mijn openingsvraag heb ik niet duidelijk verwoord.
Het gaat mij om de wisselwerking tussen 2 mensen. Ik heb ergens last van waarvan een andere vrouw in mijn situatie misschien minder last heeft. Hoe ga je met elkaar om? Wat wordt er versterkt door beide karakters? wat wordt er ontkent door beide karakters enz.

floor

Ja hier wordt altijd meteen over autisme gerept bij moeilijke mannen Neem dit met een korreltje zout.
Jouw vraag is wel heel vaag, maar als jij zorgt dat je zijn buien minder persoonlijk neemt en daardoor beter kan verdragen en hij zorgt dat zijn buien minder hevig zijn komen jullie elkaar al een aardig eind tegemoet. Je zal hierover toch in gesprek moeten gaan op een manier dat niet alles aan hem ligt. Bij een relatie zijn er immers altijd 2. Het is niet alleen zijn bui maar ook hoe jij er mee omgaat.

En als alles niet lukt passen jullie ws niet bij elkaar.

ff ot

Floor vind de suggestie dat haar man misschien autistische trekken heeft neerbuigend naar de partner toe. Mijntje stelt dat hier op het forum meteen over autisme gerept wordt bij moeilijke mannen.

Is autisme erg? Ik denk dat niemand er over zou vallen als men het zou hebben over introvert, verlegen, of zo. Nou ben ik niet heel goed bekend met autisme maar het is toch niet een soort van heel lelijk iets? Het wordt toch ook meestal bedoeld om bepaald gedrag meer te begrijpen? Onder grote uitvinders zitten toch ook veel autisten?

Miekemieke

Nee het is niet erg. Dat kan het wel zijn natuurlijk. Maar het is wat te simpel om zonder kennis iemand te diagnosticeren, alleen op basis van wat introverte karaktereigenschappen. Daarbij is het geen ziekte die te genezen is.

Ik heb het idee dat ze er hier wel pap van lusten (en ook veel ervaring met partners met autisme)

hmm

Aan de ene kant denk ik: je kent elkaar eigenlijk niet zo heel goed.
Je hebt 4 jaar een latrelatie waarbij je elkaar 1 weekend in de 2 weken ziet, plus af en toe tussendoor en de vakanties met kinderen.
Je hebt elkaar dus in feite op de kalender nog maar weinig dagen echt meegemaakt in normale situaties.
1. rond de 30 weekenden in een jaar maar zonder kinderen.
2. vakanties met de kinderen
3. tussendoor (met of zonder kinderen?)
Enfin, geen normale gezinssituatie waarbij je elkaar leert kennen. En toch een relatieprobleem van jouw kant.
Dus of je zou moeten gaan samenwonen om elkaar echt te leren kennen (zou ik niet doen als je nu al problemen hebt), of ik zou nog eens heel goed nadenken of dit meneer Vooraltijd is.

Je hernieuwd gestelde vragen zijn nog steeds "vaag" omdat wij van hieruit natuurlijk niet beide karakters kennen, de wisselwerking niet kunnen zien (wat en wie triggert wat en wie). Mijn kanttekening is in elk geval dat een relatie die al lekt in de haven, de zee niet moet opgaan.
Je: wil ik oud worden met deze man en je antwoord: misschien..
zeggen in feite genoeg. Je zou niet in dit stadium van de relatie al pleisters moeten hoeven plakken (therapie). Want al duurt het 4 jaar, die 4 jaar haal je bij lange niet qua samenzijn.

Floor - label of geen label

Weet je Floor, het gaat er niet om of je vriend autistisch is, of autistische kenmerken heeft (diagnose of zelfdiagnose). En het zal mij werkelijk worst zijn, omdat ik jou irl niet ken.

Mijn reacties zijn puur een poging om je te helpen om je vriend te begrijpen.

Ik herken toevallig (of niet toevallig?) veel in wat jij gepost hebt en dat doet me heel erg denken aan mijn man. Als je die hele draad van mij hebt gelezen (ik vermoed van niet, maar anders: petje af) dan weet je ook dat mijn man niet gediagnotiseerd is en vermoedelijk nooit zal worden (ik ga ervan uit dat hij dat niet wil). Toch vind ik het handig dat ik weet in welke richting ik zijn "communicatiestoornis" (want dat is het) moet zoeken.

Soms kan het helpen om gedrag van je man/vriend te begrijpen, waarom hij reageert zoals hij reageert. En dat zou in jouw geval (net zoals bij mij) te maken kunnen hebben met autisme.

Maar als je wilt dat ik het woord niet meer noem, zeg het dan, doe ik het niet. Het gaat nl. om zijn gedrag en zijn reacties en hoe je daar mee om kan gaan.

Terugkomend op je posting.
Je schreef de eerste posting: "Ik heb het een aantal keer genoemd maar hij kan zo boos en aangevallen reageren dat ik het niet meer ter sprake breng.
Ik breng het rustig, vanuit mezelf, niet beschuldigend etc. maar toch geeft hij mij het gevoel dat ik degene ben met een probleem. Als ik iets aanroer waar ik last van heb uit hij gelijk een berg kritiek over mij en haalt koeien van 4 jaar geleden uit de sloot. En dit alles met sterke stemverheffing en in het ergste geval met schreeuwen en gooien met deuren."

Dit triggerde mij het meeste. Het kennelijk niet in staat zijn te praten over "moeilijke" dingen, zich aangevallen voelen, meteen in de tegenaanval gaan en grote boosheid.

En ik lees eruit dat jij je best doet rustig een gesprek te voeren, op de juiste manier, met de juiste woorden, en toch gaat het mis.

Zoals ik al aangaf: wij zijn al lang samen en hebben samen kinderen.

Ik denk dat jij in jouw situatie je echt moet afvragen of dit is wat je wil. Natuutlijk kan je het een tijd proberen, maar ik zou niet jaren en jaren je in allerlei bochten wringen om te proberen boze aanvallen van hem te voorkomen. Dat is zonde van je tijd. En jammer als je in zo'n beginnende situatie al zulke problemen ervaart. Ik ben bang dat als je meer tijd met hem (en de kinderen erbij) doorbrengt dat het nog erger gaat worden.
Vaak is het zo dat ze zich voor vreemden nog wel inhouden, hoewel alle prikkels vermoeiend genoeg voor ze zijn, maar dat ze zich bij mensen waar ze zich veiliger voelen (hun partner) dan laten gaan. De aanwezigheid van kinderen (en al hun ad hoc vragen en aandachtvragerij) geeft extra prikkels. De boze uitvallen zouden daarom zomaar in de komende tijd kunnen gaan toenemen, zeker als je zou gaan samenwonen (mijn advies: niet doen).

Maar geef je ook nog antwoord op gestelde vragen?

Ik ben bijv. ook benieuwd hoe je kinderen de vakantie met hem vonden? En hoe oud zijn je kinderen?

@ Ffzo

"Maar geef je ook nog antwoord op gestelde vragen?"

bedoel je de vragen in je eerdere posting?: is hij goed in plannen? Kan hij snel beslissingen nemen?
Eerlijk gezegd vind ik het vervelend om hierop te antwoorden omdat ik het gevoel heb dat je een diagnose wilt stellen vanuit je eigen ervaring. Ik begrijp dat jij het moeilijk hebt met je man maar ik ben hierin geen bondgenoot.
Het spijt me maar ik wil het niet meer hebben over autisme.

Graag wil ik jou een vraag stellen. Ik heb het gevoel dat jij je meer verdiept in hem dan in jezelf, herken je dat?
Ik stel deze vraag omdat ik uit wil gaan van mezelf en me niet in allerlei bochten wil wringen. Waar liggen mijn grenzen en wat vind ik belangrijk maar ook wat zijn mijn "neuroses"( want ik heb er
zeker een aantal)die ook invloed hebben op onze communicatie.

@ Ansjo

Je hebt gelijk dat ik vragen moet stellen of ik dit wel wil.
Ik zou hetzelfde gezegd hebben; "een relatie die lekt in de haven moet de zee niet opgaan".

Eigenlijk heb ik er spijt van dat ik mijn openingsvraag zo heb neergezet. De klemtoon is te veel komen te liggen op zijn boosheid waardoor het een onaangename man lijkt. Dit is hij in geen geval.
We hebben beide een verleden met veel frustraties( dingen die anders zijn gegaan dan we wilden).
Hoe kun je samen een goeie relatie hebben wanneer een ieder al zo'n verleden achter zich heeft? En dat dan idd in combinatie met een man die zeer gevoelig is voor( in zijn ogen) kritiek?

OT: kan ik mijn openingsvraag ook verwijderen?

Hemeltje lief FF Zo

@ff zo; op mij komen jouw postings nu over als drammen; wat schiet je er nou mee op om anderen aan te praten dat ze wellicht wel of niet een partner hebben met een label? Het komt niet over dat je Floor wilt helpen het gedrag van haar vriend te begrijpen maar meer alsof je heel graag lotgenoten wilt zien zodat je misschien jouw persoonlijke situatie daardoor makkelijker te verteren maakt. Van een ander autisme expert op dit forum heb ik begrepen dat autisme neerkomt op een extreem mannelijk brein dus zodra je een man beschrijft met wat mamnelijk gedrag kom je een heel eind met je diagnose op afstand. Dus.....

@floor: ik denk echt dat het de moeite waard is om voor jezelf na te gaan welke issues je beslist wilt bespreken en welke issues kunnen vallen onder 'let's agree to disagree'. En de issues die je beslist niet onbesproken wilt laten op een onorthodoxe wijze benaderen, daarbij wel in de gaten houdend dat je je vriend niet aanvalt, ook niet per ongeluk met een ondertoon of doordat het iets triggert bij hem. Ik heb ook zo'n man die kan 'aanslaan' (lees: nijdiger worden dan verwacht) terwijl ik dacht volledig geweldloos te communiceren. Dan zit er toch ergens iets waardoor hij er een toontje in hoort oid. Bij ons helpt humor en zelfspot maar dat is heel persoonlijk natuurlijk.