Ik ga kapot en heb niemand
Hallo allemaal,
jeetje het is een heel verhaal. ik probeer het zo kort mogelijk te omschrijven.
Ik zit in een voor mij onmogelijke situatie. ik houd al een tijdje niet meer van mijn man. ik vin dat heel erg maar ik kan niks aan doen...
we zijn 15 jaar samen waarvan 9 jaar getrouwd en 2 zoontjes van 4 en 8 jaar.
hij heeft mij jarenlang heel veel uitgescholden. lees: k-hoer, k-wijf, krijg de k en alles wat er tussen zit. ook echt hele gemene persoonlijke dingen.
ik kan ook al jaren niet meer genieten van de sex. ik doe het liever niet dan wel. en vaak als ik het dan doe is het met de gedachte: dan ben ik er maar weer ff vanaf.
2 jaar terug was ik het zat. het is niet goed te praten dat weet ik maar ik had een man ontmoet waar ik 4x mee naar bed ben geweest. een aantal weken later heb ik hem dat verteld en we lagen toen inmiddels in scheiding. hoe fout het ook is mijn ogen zijn wel open gegaan toen. als ik puur sexueel kijk dan vond ik het WEL fijn om door deze man aangeraakt te worden en ik vond het zelf ook fijn om hem aan te raken. ik raakte ook echt opgewonden.
ik heb gedacht dat het aan mij lag, hij zei dat soms ook letterlijk tegen mij. maar door die 'vreemdgaan' ervaring zag ik in dat het niet aan mij lag.
op de een of andere manier blokkeer ik compleet bij hem.
En zo kan ik wel pagina's vol schrijven...
de situatie op dit moment is in ieder geval dat ik hem een paar maanden terug heb gezegd dat ik geen liefde meer voel. dat vond ik erg moeilijk omdat dat hem pijn doet en dat doet mij dan weer pijn.
we hebben geen sex meer mede omdat ik het gewoon niet meer tegen mijn zin in wil doen.
de laatste paar weken gaat het echt slecht met mij. ik ben depressief en wil zo graag weg thuis. maar waarheen...
ik hoop eigenlijk via deze weg met iemand te kunnen praten. ik heb namelijk niemand...
ik kan bij niemand terecht met mijn verhaal, geen steun geen hulp niks..
ik moet het kwijt ik moet een heldere blik krijgen want ik ga hier kapot aan.
zou er iemand zijn die mij zou kunnen en willen helpen.
liefs...
Dit klinkt niet fijn maar ik denk dat er hier zeker genoeg mede-forumleden zijn die je goed advies kunnen geven. Veel sterkte!
Je kunt eens met de huisarts gaan praten. Die is daar ook voor.
Zo nodig kan hij/zij je de weg wijzen naar meer hulp.
Wat rot dat je je zo beroerd voelt. Als je je depressief voelt, is het moeilijk om stappen te zetten. En als je vast blijft zitten in een situatie waar je ongelukkig van wordt, is het logisch dat je je depressief gaat voelen. Ik denk dat het verstandig is om eens naar je huisarts te gaan en te vertellen wat er aan de hand is en hoe je je voelt. De huisarts krijgt meer mensen in de spreekkamer die wat zijn vastgelopen in hun leven en daar mentale of fysieke problemen door krijgen. Zij of hij kan je vast helpen daarbij hulp te vinden. Bijvoorbeeld: maatschappelijk werk om je situatie en mogelijkheden in kaart te brengen, medicatie of therapie om met je depressieve gevoelens aan de slag te gaan.
Het is voor ons moeilijk om in zijn algemeenheid iets te zeggen over jouw situatie. In ieder geval wil ik je zeggen dat de manier waarop je beschrijft dat jouw man je behandelt, met schelden en vernederen, niet normaal of oké is. Goed dat je dat hebt ingezien en ervaren, ook al is het dan door een affaire. Je schrijft dat je ten tijde van de affaire bezig was te scheiden. Maar nu ben je nog bij hem en terug bij af. Begrijp ik dat goed? Je schrijft dat het je man pijn doet dat je niet meer van hem houdt en dat dit jou pijn doet. Maar ik wil je meegeven dat het belangrijkst niet is wat hij zegt of wat hij voelt maar wat hij dóet met wat jij zegt: jij hebt er recht op dat hij je goed behandelt. Dat zou voorop moeten staan. Als hij met jou door wil, het belangrijk vindt dat jij van hem houdt, moet hij ophouden met schelden en kwetsen. Hij moet dan naar jou gaan luisteren en openstaan voor wat jouw behoeftes zijn in de relatie. Als hij alleen pijn heeft omdat jij hém 'in de steek laat' en niet bereid is naar zijn eigen aandeel te kijken is dat niet eerlijk en is er ook geen basis om met elkaar verder te gaan. Probeer je in dat geval ook niet schuldig te voelen. Misschien is het nog zinvol in relatietherapie te gaan? Dat kunnen wij niet goed beoordelen. Ook dat zou je eens met de huisarts kunnen bespreken.
Sterkte Shirley! Zorg goed voor jezelf.
Eens met Imi, via het forum kun je echt wel steun en herkenning vinden. Maar wat jij beschrijft... "ik ga kapot ik heb niemand ik ben depressief" Daar gaat geen forum je bij helpen. Ga naar de huisarts, hopelijk heeft hij een praktijk ondersteuner GGZ in dienst en kun je meer hulp krijgen.
Eens met hierboven. Je houdt niet meer van je man en hij mishandelt je... misschien ook onbewust omdat hij heeft gemerkt dat je toch wel blijft – je kunt immers geen kant op. Ik denk dat het belangrijk is om jezelf uit deze afhankelijke situatie te halen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je in een depressie zit.
Praat met je huisarts. En wanneer je je hart wilt luchten is er bijvoorbeeld ook 24/7 www.luisterlijn.nl
bedankt voor jullie lieve reacties.
dat klopt inderdaad. toen we bezig waren met scheiden gebeurde er zoveel bizarre dingen ineens! ik kon daar niet mee omgaan! zoals bijvoorbeeld op een illegale manier mijn telefoon proberen in de gaten te houden om te zien of ik contact had met andere mannen. een GPS tracker kopen om in mijn auto te plaatsen. een nacht wegblijven en met pillen op weer thuis komen. ( hij blowt wel wekelijks al sinds ik hem ken maar nooit harddrugs ) dus ja ik voelde me wel een soort van genoodzaakt om te blijven zeg maar.
het schelden is al vanaf het begin. nu denk ik echt jemig waarom heb ik dat getolereerd. maarja hoeveel vrouwen ( en mannen ) blijven in een relatie waarbij ze zelfs fysiek worden mishandeld. ik heb uiteraard wel vaak aangegeven dat me dat pijn doet.
nu vanaf het moment dat we 2 jaar geleden uit elkaar zouden gaan doet hij het niet meer en is echt positief veranderd. hij doet enorm zijn best. ik had toen der tijd ook totaal niet verwacht dat hij er zo verdrietig over zou zijn dat ik wilde scheiden.
mede doordat hij me vaak lelijk behandelde.
therapie hebben we net gehad. hij is vroeger erg gekleineerd door zijn vader en dat schelden is zijn 'berschermer'' als ik iets onredelijks deed in zijn ogen.
ik daarentegen ben erg gevoelig en altijd flink gepest. ik kruip dan weer huilend in een hoekje maar uiteindelijk ben ik ook terug gaan schelden en lelijk doen.
en dat is nu dus ook het moeilijke... hij is veranderd en doet zijn best maar het liefst ren ik gillend weg. ik voel me zo doodongelukkig en eenzaam. ik zou zo graag een eigen huisje willen en rust! maarja dan word ik weer bestempeld als een egoïst.
wat medicijnen betreft... ik slik al 15 jaar anti depressiva i.v.m. heftige paniekaanvallen die op mijn 16e begonnen.
Shirley77 schreef op 06-09-2021 om 16:02:
bedankt voor jullie lieve reacties.
dat klopt inderdaad. toen we bezig waren met scheiden gebeurde er zoveel bizarre dingen ineens! ik kon daar niet mee omgaan! zoals bijvoorbeeld op een illegale manier mijn telefoon proberen in de gaten te houden om te zien of ik contact had met andere mannen. een GPS tracker kopen om in mijn auto te plaatsen. een nacht wegblijven en met pillen op weer thuis komen. ( hij blowt wel wekelijks al sinds ik hem ken maar nooit harddrugs ) dus ja ik voelde me wel een soort van genoodzaakt om te blijven zeg maar.
Als die dingen die je noemt zijn juist redenen om te vertrekken. Bijzonder dat jij denkt dat je om die redenen moet blijven.
nog even ter verduidelijking: hij is zelf toen we ruim 4 jaar bij elkaar waren zelf een keer vreemd gegaan. heeft hij toen eerlijk na 2 dagen opgebiecht.
kijk toen hij erachter kwam dat ik vreemd was gegaan dan is het logisch dat je vertrouwen een deuk heeft gekregen en dat je dan wat achterdochtig word. maar ikzelf vind een GPS tracker kopen voor in mijn auto, drugs gaan gebruiken en mijn telefoon willen hacken best wel ver gaan!
we hebben toen in die tijd ook op een camping in de buurt gestaan zodat de kids nog wat leuks hadden. ( viel toen in de zomervakantie ) en dan sliepen we om en om thuis omdat we niet bij elkaar in de caravan wilden.
hij vertelde achteraf dat hij waspoeder voor de voordeur had gestrooid. ik had al troep zien liggen inderdaad. ( wij gaan zelf altijd via de achterdeur naar binnen ) dus als ik een man wilde laten langskomen ( wat hij dacht ) dan zou ik hem via de voordeur binnen laten want ja anders zagen de overburen het. en dan zou hij in dat spul staan en dan zou het ook op de mat liggen. nou even serieus hoe kom je erop...
nee ja dat is ook geen reden om te blijven!
ben ik helemaal met je eens. maar ik trok die situatie niet!
en ik heb geen hulp niks. zelfs mijn broer koos zijn kant. want ja ik was met een ander naar bed gegaan. en daardoor voel ik me zo onbegrepen en alleen staan...
ben ik dan gek? stel ik me aan wat is dit!!!
Het klinkt alsof jullie beiden een zware rugzak uit jullie jeugd meesjouwen. Ik zou het nooit tolereren als mijn man me ziektes zou toewensen en voor hoer en kutwijf uitmaakt. Die haat en negativiteit heb ik niet nodig in mijn leven. En jij ook niet.
Maar vreemdgaan is natuurlijk ook absoluut niet de oplossing.
Jullie hebben elkaar allebei heel veel pijn gedaan. Het begin van herstel is dat je inziet dat je eigen gedrag verkeerd is en dat je daar aan werkt. Maar de vraag is of dit allemaal nog hersteld kan worden gezien alle trauma's en alles wat er gedaan en fout gegaan is. Ik zou beginnen om hier eens met de huisarts of poh over te praten. Die kunnen je misschien handvaten en tips geven om met de situatie én met je eigen gevoeligheden en trauma's om te gaan.
ja en dat is het hem dus... ik kan het niet loslaten!
er zijn zoveel jaren ellende geweest. en ja inderdaad we hebben elkaar allebei pijn gedaan. dat is zeker zo. maar mijn gevoel is al een hele tijd weg... en komt maar niet terug hoe hard ik mijn best er ook voor doe...
dus ja tips en handvaten zat maar het werkt niet helaas...
Het feit dat je al 15 jaar antidepressiva gebruikt en nu desondanks depressief bent, is op zichzelf al een reden om naar de huisarts te gaan. Misschien moet de dosering aangepast of een ander middel worden gekozen?
Er is veel gebeurd bij jullie. Jullie hebben ook geprobeerd om het te verbeteren. Dat is deels gelukt, als ik het zo lees: je man gedraagt zich beter tegen jou. Maar jouw gevoel voor hem is desondanks niet teruggekomen. Je bent nog verontwaardigd over iets wat hij toen heeft gedaan (en wat inderdaad erg obsessief overkomt). En je vraagt nu nog af of jij gek was omdat je broer jou de schuld gaf. Het lijkt eerlijk gezegd alsof je stil bent blijven staan. Alsof jij niet verder bent gekomen met de verwarring en gevoelens van toen. Ik denk dat er twee dingen moeten gebeuren: Jij moet jezelf toestemming geven alles te voelen wat je voelt, of dat nou fijn is voor je man en je huwelijk of niet, of dat nou ‘egoïstisch’ lijkt of niet. Als je gevoelens voor hem niet meer terugkomen, is dat zo, pijnlijk of niet. Maar ik denk wel dat je dat pas echt kunt beoordelen als je jezelf eerst toestemming hebt gegeven te voelen. Nu zit je er gewoon in vast, stik je er haast in. Je kunt er op deze manier niet doorheen gaan, niet onderzoeken wat er allemaal is in jou, want je gevoelens mogen er niet zijn. Maar ze zijn er wel en ze maken jou depressief.
Ga naar je huisarts en zoek een therapeut voor jezelf. Iemand die je helpt te voelen.
Imi schreef op 06-09-2021 om 16:08:
[..]
Als die dingen die je noemt zijn juist redenen om te vertrekken. Bijzonder dat jij denkt dat je om die redenen moet blijven.
Ja. Heb de post gelezen en snap niet waarom ze nog bij hem blijft.
A12345, misschien omdat hij veranderd is? Misschien door de relatietherapie?
Verder ben ik het helemaal eens met Mija: ga terug naar de huisarts. Voor zover ik het ken is een kenmerk van depressie dat je geen goed contact meer hebt met je gevoel. Maar het kan ook zijn dat het 'gevoel' waarnaar je terugverlangt iets is wat bij een andere fase in de relatie hoort en dat de relatie ook kan bestendigen op basis van een ander 'gevoel' voor elkaar.
En het kan zijn dat je moet zeggen: jullie zijn waardevolle partners voor elkaar, maar je hebt niet het beste van elkaar naar boven kunnen halen en dat verdient ieder wel. Dus dan toch uit elkaar.
Maar ik zou eerst naar de huisarts gaan en de verwarring in jezelf bespreken. Scheiden is geen gemakkelijk traject.
Tsjor
Shirly,
Ik zou zeker contact opnemen met je huisarts om eens te praten over deze situatie met je man. Er zijn 2 kinderen bij betrokken, en het lijkt mij geen al te gezonde situatie dat die een mand/vader? mee maken die openlijk je voor al dat vuils uit staat te maken. Bovendie drugsgebruiker is. Zorg dat je huisarts dat in elk geval weet.
Als ik het zo lees Shirly, is er er uberhaupt nog wel een basis om een relatie met deze man te hebben? En je best doe gaat je niet helpen. Het belangrijkste in een relatie is elkaar respecteren. En als ik het lees, is dat respect er niet. Ik zou, iemand die mij uitschold ook niet respecteren. En als ik 2 jonge kinderen heb, en mijn echtgenoot komt thuis onder invloed van verdovende middelen, zou ik mijzel zelfs heel erg onveilig voelen. Zeker als hij verbaal ook al agressief is.
En dat je er geen punt achter kan zetten. Lees dan maar eens het volgende artikel. Zou het kunnen dat het iets dergelijks is?
https://www.afkickkliniekwijzer.nl/relatieverslaving/
En mijn vermoeden ben je nog een jonge vrouw (44 jaar?). Je leven houd niet op na het beeindige van je relatie. Als ik het zo lees, kan je er alleen maar op vooruit gaan.
