Ik durf niks meer

Bellen

Kun je ze bellen? Waarom zou het eenmalig zijn? Als dat clubje echt van start gaat, kun je je toch nog wel bij hen aansluiten? Pak nu de telefoon en leg uit dat je er een beetje tegenop zag, maar eigenlijk toch heel graag mee wilt doen en er een volgende keer bij wilt zijn.

Bedenk verder dat de meeste mensen zich in een onbekende groep niet meteen op hun gemak voelen. Wat is het ergste wat je kan overkomen? Dat ze je niet goed genoeg/aardig vinden? Dat zou vervelend zijn (en onwaarschijnlijk), maar niet het einde van de wereld. De kans dat je er leuke contacten aan overhoudt is veel groter.

Doen hoor!

Doe er iets aan

Bellen is inderdaad een goed idee, maar het is ook belangrijk om hier iets aan te doen.
Je zou met iemand kunnen gaan praten, maar je zou ook iets kunnen gaan doen aan de symptomen van angst. Voor iedereen is dit een spannende situatie, maar andere mensen gaan er anders mee om. Je zou gewoon kunnen accepteren dat je het spannend vindt (net als de meeste anderen) en iets doen aan de symptomen van spanning (zweten, hartkloppingen, benauwd voelen, negatieve gedachten en ga zo maar door) zodat die je minder van je stuk brengen. Dat kan van alles zijn, mindfullnes, haptonomie, yoga en anderen weten er vast nog wel een paar. Het is belangrijk dat je iets kiest dat bij jou past, want anders werkt het niet. Er gewoon voor uit komen dat iets heel spannend vindt helpt vaak om het ijs te breken en vermindert de spanning bij jou.
Begin ook met een andere insteek. In plaats van zeggen dat je niets meer durft, maak je een lijst met wat je allemaal wel durft en neem jezelf voor om die lijst iedere dag met iets kleins en iedere week met iets groters uit te breiden. Binnenstappen in een groep vreemde mensen zonder dat je houvast hebt aan een rol of functie is overigens niet "niets". Er zijn massa's mensen die een dergelijke situatie al niet eens proberen ("nee, is niks voor mij")
Het is belangrijk dat jij hier voor jezelf mee leert omgaan, want dan kun je het ook aan je kinderen leren. Maar dat zag je zelf ook al

Wat ik me afvraag

Waar ben je bang voor?

O meid

Ik begrijp dat zo. Ik weet nog zo goed hoe ik me voelde net voor mijn eerste en tot nu toe enige OO-meeting. Of toen ik een speech moest geven op de bruiloft van een vriendin. Of als ik het toneel op moest voor een act. Elke keer wilde ik dat de grond zich onder mij opende. En elke keer dacht ik: tja, beetje laat om nog af te zeggen, stapte dan toch maar binnen of dat podium op, en dan viel het elke keer ZO mee! Ik gun jou dat precies zo, dat de zenuwen van je afvallen als je al je moed bij elkaar raapt en toch die deur opendoet.

Oh mea

Jij zag er daar veel ontspannener uit dan ik me voelde Maar het was inderdaad gewoon leuk!

Mijk

Oef

Ik ben dus niet de enige, ik voel me zo'n sukkel..
Dan durf ik nu ook onder mijn eigen nickname
Het verbaasde me wel hoor, ik ging gewoon er naar toe met het idee wie niet waagt wie niet wint maar ineens vloog het me aan en durfde ik gewoon niet meer. Vond het zo stom van mezelf want ik zit altijd mijn kinderen te stimuleren om dingen juist wel te doen die ze niet durven en moet je mij nu zien..
Eigenlijk valt het me tegen van mezelf.
Maar nu ik er beter over na heb gedacht zijn er zoveel dingen die voor mij niet hoeven maar als ik heel diep in mijn hart kijk, wil ik ze eigenlijk wel. Ik heb dat dus heel diep weggestopt blijkbaar.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Tja

Als je eventjes had doorgebeten was je er doorheen. Dat soort dingen zijn nooit zo erg als wat je in je hoofd hebt. Als die mensen niet gezellig waren dan hield het daarna op maar ze zullen je niet opeten (of minder vreselijke dingen met je doen). Doordat je (meerdere malen begrijp ik) niet gaat wordt het allemaal steeds moeilijker en moeilijker en gaat er van alles in je hoofd gebeuren wat het allemaal veel erger en zwaarder maakt.

Dat klinkt allemaal heel simpel maar het is gewoon zo. Ik had laatst een reünie en ik heb me echt heel snel en spontaan opgegeven zodat ik in ieder geval niet tot het laatste moment voor de opgeefdatum daar over in zou zitten. Hoe dichterbij het kwam hoe moeilijker het werd en op de dag zelf was ik misselijk van de zenuwen maar nadat ik eenmaal binnen was vergat ik dat en na een kwartier had ik het best naar mijn zin.

Je hebt maar één succeservaring nodig om op te teren maar je gunt jezelf geen succeservaring door om te draaien en naar huis te gaan. Sterker nog: (en nu word ik hard maar ik heb inmiddels ook al 40 jaar levenservaring in precies wat jij ook hebt: ik durfde al nooit wat, jij hebt het pas begrijp ik) nu ga je in je hoofd tegen jezelf dingen zeggen om het kleiner te maken (het zal wel niet leuk geweest zijn) maar je moet jezelf keihard aanpakken. Meteen opgeven en niet terugtrekken en achteraf jezelf toespreken dat het wel meeviel.

Waarom was dit eenmalig? Gaan ze niet meer verder met elkaar?

Makkelijker gezegd dan gedaan.

Dan ga je toch, je moet er even door heen, blablabla. Afgelopen jaar gezien hoe dit soort adviezen zo fout kunnen gaan. Persoon zo angstig en dan te horen krijgen dat je er maar door moet. Dat werd een zelfmoord poging.
Neem het wel serieus, als het je weer overkomt zoek dan proffesionele hulp via huisarts een ggz.

Onderscheid

Lieve Eire,
Het is inderdaad belangrijk om bij jezelf na te gaan of je dit (ontmoeting met onbekende vrouwen om een groep te beginnen) bent aangegaan omdat je ergens vond dat je dit moest doen omdat je moest voldoen aan één of andere norm of omdat je echt zelf graag deel wil uitmaken van deze groep.
Als je angst voor het onbekende je af houdt van dingen die je heel graag wilt, dan zou je de oorzaak van de angst of symptomen van die angst/spanning kunnen aanpakken. Deze angst/spanning kan ook een teken zijn dat iets niet bij je past of dat het niet een wens van jezelf is, maar iets waarvan je het gevoel hebt dat "men" (of je moeder, grote broer, kritische zus of wie dan ook) vindt dat het hoort. In dat laatste geval kun je ook naar jezelf luisteren en besluiten om iets niet te doen, omdat het niet jouw wens is.
En waarschijnlijk is het onderscheid tussen die twee niet zomaar helder en dan kunnen boven genoemde technieken/methoden je helpen om uit te vinden hoe het zit voor jou. Maar beschouw het als een proces onderweg naar meer zelfkennis of hoe je het wilt noemen. Zoals een antieke cabaretier zei; beschouw jezelf liefdevol als een "stakker die in het duister tast" net als de rest van de mensen en veroordeel jezelf niet. Hier sta je nu en besluit welke kant je uit wilt en iedere millimeter is één voorwaarts, zolang het maar op je eigen weg is.

Greet,

Dat vind ik echt heel mooi dat je dat zegt want het is iets wat mij de laatste dagen bezig houdt.
Wil ik dit nu eigenlijk wel? Of ben ik gewoon bang om dit soort dingen te ondernemen.
Ik ben nogal een einzelgänger en meestal heb ik daar vrede mee omdat ik het heerlijk vind mijn eigen gang te gaan en ik het toch al druk genoeg heb met ons gezin. Maar soms vliegt het me aan en vind ik dat ik iets moet ondernemen omdat ik anders misschien achter het net vis.
Je slaat misschien wel de spijker op z'n kop.
Ik liep net met onze hond te wandelen terwijl ons halve dorp op de ijsbaan is. Ik,liep er langs en dacht bij mezelf dat ik niet het gevoel meer had wat ik jaren heb gehad, dat opgejaagde van dat ik er ook als de sodemieter naar toe moest.
Laat mij maar lekker genieten van mijn spelende hond en van de sneeuw en de zon die op de bomen schijnt.
Heerlijk die rust!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Moedig

Misschien is er uiteindelijk juist meer moed voor nodig om onderweg om te draaien...

Vind je dat echt? (natalies)

Dat vind ik wel een beetje een dooddoener Je kunt er natuurlijk allemaal mooie verhalen omheen verzinnen maar ze is niet omgedraaid omdat ze eigenlijk toch liever alleen is o.i.d., maar omdat ze niet durfde. En dat is jammer. Je hoeft niet alles te kunnen of te durven, maar daar moet je dan wel eerlijk over zijn naar jezelf.

Jezelf tegemoet komen

Ik heb het laatst ook weer es geprobeerd: eigenlijk had ik al een voorgevoel dat het niets voor mij was, maar toch ging ik.
Ik ben er halverwege tussenuitgepiept, gevoelsmatig mezelf weer zwaar teleurstellend.. Maar ik heb me later wel afgemeld, met de reden erbij dat het niets voor mij is.
En dat was de eerste keer dat ik gewoon benoem dat het 'niet bij mij past'.

Wat dat betreft ben ik dus ook trots op mezelf dat ik ben weggegaan daar en niet mezelf heb gedwongen me daar ellendig te zitten voelen.

Ok ik heb het wel geprobeerd en weer iets geleerd (wat ik al had kunnen weten..)

Als je iets verwacht van jezelf 'zodat je het goed doet' en het lukt dan niet en dat lijkt logisch, heb je last van een soort faalangst.
Accepteer dat en zoek uit waar je echt blij van wordt.. En doe dat lekker.

Jawel

Tuurlijk ben ik t met je eens, dat als iets echt graag wil, het belemmerend is al je t niet doet omdat je te weinig moed kunt verzamelen.
Maar ik vraag meaf, in de zin van wat Greet zegt, doen we niet ook veel dingen omdat we denken dat "het moet, erbij hoort" of in de trend van "als ik dit niet doe dan is er misschien straks dat en dat". Of zoals ze zelf zei "angst uiteindelijk achter t net te vissen".
En ja, dan vind ik het juist heel veel moediger om te draaien, dan te voldoen aan verwachtingen tegen je Zin of tegen je aard in. Dan weersta je toch op dat moment ook dapper je angst.