Ik ben zo boos!

Toch wel belangrijk om te weten...

"Waarom ben je zo boos?"

Nou....

Boos worden en even boos blijven is heel menselijk. Maar zoals jij er nu mee omgaat is, nou ja... Niet op de gezonde manier. Eerlijk gezegd denk ik dat het je niet lukt om de controle terug te krijgen. Ik weet niet hoe extreem en hoe ingrijpend het is geweest afgelopen zaterdag, maar als je boosheid zo diep ingrijpt op je persoonlijk welbevinden en je gezinsleven denk ik toch dat therapie geen gek idee is.

Maar je zou natuurlijk ook eens kunnen beginnen met het aantrekken van je schoenen en je jas en een flink eind tegen de wind in gaan wandelen. Misschien helpt dat om je hoofd leeg te maken.

Boos

Laatst las ik iets waar ik veel aan had: als je boos wordt, ga je blijkbaar uit van een ideale wereld, die niet bestaat. Het hooghouden van zo'n ideaalbeeld, bezorgt je veel last. Het is eigenlijk onzinnig. Mindful is hier: erkennen dat die ideale wereld niet bestaat, en omgaan met wat is. Dat geeft wel wat troost heb ik gemerkt. Elke keer als ik nu boos ben, denk ik: welke ideale wereld had ik me dan voorgesteld? Oja, neee.. dat kan niet. Hoppa, boosheid weg. Het wordt zelfs grappig om naar mezelf te kijken.

Misschien heb je er wat aan.

M

Pff het is gelukkig wel wat gezakt

Yoga gedaan en gemediteerd.

En vanmiddag heb ik een afspraak bij de huisarts.

Ik begrijp dat jullie nieuwsgierig zijn, maar wat er gebeurd is hou ik echt liever voor me.
En Meike; mooie voorstelling van zaken. Ik ga het proberen in mijn oren te knopen.

Ik vind het alleen zo verdomd moeilijk als het iets is wat je kind aangaat. Die heeft zichzelf gisteren weer in slaap gehuild. Dan blijft het lastig om het van je af te zetten.

10 stappen terug

Hoi Nijda,

Jij identificeert jezelf met een emotie.
Doe eens tien stappen terug.
Kijk van een afstand naar jezelf en naar je reactie en bekijk hoe heftig en intens die is.
Je bent je emotie niet, je hebt een emotie.
Die kun je sturen zoals je zelf wilt, met je eigen geadachte.
Je kunt hem opfokken, en je kunt hem afzwakken en zelfs laten verdwijnen.
Net wat je zelf wilt.

Ik kan mij er niets bij voorstellen

Maar ik moet bekennen dat ik emotioneel een beetje simpel in elkaar zit Hoe kan het dat zo'n boosheid zo blijft hangen? Als iemand je iets flikt, of je kind, laat je luid en duidelijk weten dat je het daar niet mee eens bent en daar kan die ander het dan mee doen. Van boosheid die blijft hangen heb je vooral zelf last, die ander in ieder geval niet want die is allang al met iets anders bezig.
Ik had laatst een stevige aanvaring met iemand. Uiteindelijk ben ik weg gelopen met een 'ik ben er wel klaar mee'. Heb even flink stoom afgeblazen bij een andere collega. De huidige stavaza is dat ik degene met wie ik de aanvaring had een [lelijk woord] vind. Als ik die man tegenkom doe ik gewoon een goedemorgen/middag, en ik blijf op mijn hoede.

Nou...

ik kan me tegenwoordig wel beter voorstellen dat boosheid blijft hangen dan vroeger. Als ik denk aan wat mijn vorige werkgever mij geflikt heeft, dan ben ik zo weer boos. Vandaag hoorde ik weer iets en ik baalde daar flink van. Ik heb nog steeds het gevoel dat mij vorig jaar onrecht is aangedaan door de werkgever. En dat gevoel grijpt toch dieper in dan ik zou willen. Maar het is er nu eenmaal. Als mijn man daar straks ook niet meer werkt, zal het makkelijker worden om er een punt achter te zetten. Ik ben iemand die liever vooruit kijkt dan in het verleden te blijven hangen.

Terechte boosheid

Sorry voor de inbraak. Ik zit ook met oude en nieuwe boosheid. Hoewel ik mindful probeer te leven, helpt Meike's visie daar niet bij. Ik ben in het verleden en onlangs weer bedrogen door mijn geliefden. En mijn ideaalbeeld, van een man die eerlijk en respectvol met mij omgaat, wil ik toch echt niet loslaten. Dus laat ik die mannen dan los. Mijn manier van met de situatie omgaan. Maar ondertussen ben ik nog steeds boos, verdrietig en teleurgesteld. Accepteren dat mannen nou eenmaal vreemdgaan, dat gaat echt niet lukken. Meike, nog tips?

Dat het zo lang blijft hangen

Komt ook omdat het een kwestie is die al 5 jaar voortduurt.
En dat er heel veel mensen zijn in mijn omgeving die weliswaar vinden dat ik gelijk heb, maar degene die eventueel voor me op zouden kunnen komen het niet doen want "bang voor eigen hachje".

Helaas ben ik niet het enige "slachtoffer". Er zijn al zeker 6 mensen ook gefrustreerd opgestapt. En een van die mensen sprak ik ook zaterdag. Min of meer in een zelfde soort schuitje.
En een gesprek met zo'n persoon maakt het weer helemaal vers.
En dan die gebeurtenis dat was echt even de druppel.

En met de psycholoog was ik er al achter gekomen dat ik een zeer groot rechtvaardigheidsgevoel heb. En daar heb ik in dit soort situaties erg veel last van.
Ik ben ook zo'n tuthola die in de bres springt, ook voor anderen, en dat wordt je niet in dank afgenomen door bepaald soort mensen.

psycholoog

Mindfulness is niet altijd de oplossing voor iedereen, van accepteren hoe het is leer je geen stappen te zetten om uit je situatie te komen. Lijkt mij.
Toch weer terug naar je psycholoog m.i.
Boos worden is prima, alleen niet tegen mensen die er niets aan kunnen doen. Kan je beter een rondje hard gaan lopen.

Nijda

Ik leef mee, kan zelf boosheid ook moeilijk los laten. Soms is het zelfs onterecht. Ik blijf bijvoorbeeld de school wantrouwen vanwege wat er in het verleden allemaal is gebeurd, terwijl ze nu echt hun stinkende best doen. Het slijt gelukkig wel. Maar het helpt niet als er iets gebeurt dat het weer oprakelt, inderdaad.

Bij mij is het dan het beste om iets anders te gaan doen: het bos in, of andere mensen te zien die er niks van af weten. Hoewel je natuurlijk ook mensen nodig hebt waar je je boosheid bij kwijt kunt. Je hebt allebei nodig. Sterkte!

boosheid en rechtvaardigheidsgevoel

Maar als je zo'n sterk rechtvaardigheidsgevoel hebt, hoe kan het dan dat je je boosheid afreageert op mensen (zoals je man) die er niet mee te maken hebben? Dat kan ik niet met elkaar rijmen.

confrontatie aangaan

Ik heb wel geleerd (maar het is moeilijk) om mijn boosheid dáár neer te leggen waar hij hoort. Dus als ik boos ben op 'pietje puk' omdat hij mij onrecht heeft aangedaan, dan heb ik 2 keuzes: 1) ik meld het aan pietje puk en geef aan dat ik het niet eens ben met wat hij heeft gedaan (of dat hij me enorm heeft teleurgesteld) in ieder geval iets om hem duidelijk te maken wat er aan de hand is.
De tweede keuze is, ik zeg niets, maar dan moet ik ook besluiten het zelf los te laten en het er niet meer over te hebben (met anderen/of met mezelf in mijn hoofd).
Nu is de confrontatie aangaan erg moeilijk, ik vind het doodeng, maar ik ben er daarna over het algemeen wel vanaf...probleem ligt bij de veroorzaker, en laat hem/haar er maar last van hebben, van zijn/haar daden.
En ik geloof in karma )

Jippox

Tja als het allemaal zo simpel zou zijn dan was ik ook een psycholoog.

Bovendien was er wel een aanleiding om boos te zijn op mijn man. Maar mijn reactie was voor dat voorval nogal uit de maat.

simpel

Zo simpel is het wel: je moet je niet verschuilen achter: ik heb nou eenmaal zo'n sterk rechtvaardigheidsgevoel. Daarmee los je niets op. Zo'n inzicht kan helpen om jezelf beter te begrijpen maar daar heb je weinig aan als je zoals je zelf al aangeeft, nog steeds niet om kan gaan met bepaalde hevige emoties. Daar heb je dus nog iets te leren, al dan niet met hulp. Want op deze manier heb je er niet alleen zelf veel last van, maar heeft ook je omgeving (bestaande uit neem ik aan de mensen waar je het meest om geeft) er last van.

muziek

Ik ben zo vaak boos. Ook geweest. Vooral rondom mijn zoon. De vechtlust die uit die boosheid voortkomt, is trouwens iets wat mij door heel wat moeilijke jaren en situaties heen heeft geholpen. Dus ik vind boosheid helemaal niet verkeerd. Het is een positieve emotie die je er toe aanzet om je geliefden te beschermen.

Als ik die boosheid ga onderdrukken, dan krijgen juist mijn geliefden ervan langs, of ik wordt somber. Dus dat doe ik zo min mogelijk. Maar het lastige is, dat je boosheid niet zo goed kunt uiten in de maatschappij. Mensen confronteren, betekent vaak een 'goed' gesprek. En daar zit ik helemaal niet op te wachten, als ik woedend ben. Ik wil helemaal niet die mensen overtuigen. Ik wil gewoon dat ze opzouten. In de war waaien. Naar Groningen verhuizen! (met excuses aan de mensen in Groningen, maar dat is wel ver weg hier vandaan) In een 'confrontatie' kan ik mijn woede echt niet voldoende kwijt. En ook gelijk krijgen helpt maar matig. Ik ben boos om hoe het gaat. Om de oneerlijkheid. De oneerlijke wereld. Die verandert niet als ik gelijk krijg. En het helpt ook niet om realistisch tegen geluid te horen.

Wat mij helpt is om afstand te nemen.
Dat lukt mij eigenlijk altijd wel goed met muziek. Ik heb een aantal boze liedjes, die mij weer met de benen in de realiteit zetten. Deze komen nu het eerste bij mij op:

Lose yourself van Eminem
Uprising van Muse
Zombie van The Cranberries
Troy van Sinead o'Conner

Maar er zijn er nog veel en veel meer.

Soms helpt het ook om een heel boos schilderij of een boze tekening te maken.
Of die mensen helemaal kapot te schrijven in mijn dagboek. Ik hoop niet dat iemand ooit mijn dagboek te lezen krijgt, want dan denkt diegene dat ik een psychopaat ben.

Dus dan loop ik maar met de kop in de wind en 'boze' muziek op mijn telefoon woest te stappen. Dat helpt.

Jippox ik vind dat je me veoordeeld ; jammer

En je doet maar hoor. Je hebt geen idee hoe schuldig ik me ten opzichte van mijn man voelde en ik heb dit uitgepraat. Dit was een heftig gesprek.
Ik verschuil me echt niet achter "ik heb nu eenmaal..." Maar andere mensen (oa waar ik nu ook zo boos op ben) doen dit in extreme mate wel.

Maar blijkbaar mag iemand met een groot rechtvaardigheidsgevoel geen fouten maken....

En Karmijn; goede tips. Ik heb weliswaar een iets andere smaak, maar het idee is prima.

Alleen schrijven erover maakt het niet minder.
Ik merk dat hier schrijven ook niet erg helpt, dus ik kondig even aan dat ik hier even wegblijf; sorry...

Ik word er nog emotioneler van.
Heb net mailcontact gehad met iemand hierover, en helaas ben ik weer helemaal trillerig.

Hopelijk kan de psycholoog me verder helpen. Helaas kan ik daar over twee weken pas terecht. Maar ik was al blij dat er op redelijke termijn plek was.

rechtsvaardigheidsgevoel

Iedereen heeft een sterk rechtsvaardigheidsgevoel, daarom maken ook zoveel mensen ruzie, omdat iedereen denkt gelijk te hebben Iedereen beziet nu eenmaal alles vanuit zichzelf. Het is de kunst iets met 'andere ogen' te kunnen bekijken en dat is lastig als je je niet lekker in je vel voelt.
Ik vind 'ik heb een groot rechtsvaardigheidsgevoel' geen verklaring waar je wat mee kan, je moet proberen je geen slachtoffer te voelen.

Goed dat je weer naar de pycholoog gaat. Intussen wat uitlaatkleppen: muziek, beweging (lopen).

Mijntje

Dat klopt, maar je kan echt last hebben van die mensen die ook alles vanuit zichzelf bezien. Tenslotte kennen wij de situatie niet. En soms moet iets nu eenmaal opgelost worden met zo iemand, en dan sta je voor de rechter, waar ook helemaal niemand op zit te wachten. Maar soms moet het gewoon.

ik bedoel daarmee...

dat een psycholoog niet alles kan oplossen. Soms wordt mensen echt onrecht aangedaan. En dan is een rechter beter dan een psycholoog, want in zo'n geval gaat een gesprek echt niet helpen. En mindfulness ook niet.

en nu

Maak je jezelf ook nog tot slachtoffer: 'Maar blijkbaar mag iemand met een groot rechtvaardigheidsgevoel geen fouten maken....'

Ik denk dat het heel goed is dat je weer naar een psycholoog gaat. Ik veroordeel je overigens helemaal niet, ik houd je een spiegel voor. Het is goed bedoelt, in ieder geval.

Verder eens met mijntje. Volgens mij komt bijna alle boosheid voort uit 'rechtvaardigheidsgevoel', Punt is dat mensen heel verschillende ideeën hebben over wat rechtvaardig is...

De vraag is

Wil je je gelijk of wil je vrede.

Elke oorlog draait om het gelijk wat de ander opeist.

Haalde iedereen maar eens wat vaker de schouders op, zo van ach, ze weten niet beter, laat maar gaan.

buren

Bij mijn buren ben ik jarenlang door elk hoepeltje gesprongen dat ze me voorhielden, voor de lieve vrede. Steeds vonden ze weer iets nieuws waar ze ontevreden over waren: takjes van onze boom op straat, een wasmachine die 's avonds draaide, kinderen die in de tuin speelden. Nu zijn ze echt te ver gegaan en opeens was ik het zat. Deze mensen hebben hun boosheid nodig om de leegte van hun leven niet te voelen. Ze zijn met pensioen, gezond, en doen niets. Geen hobby's, geen vrijwilligerswerk, niet lekker de natuur in. Ze zitten de hele dag alleen te luisteren of er bij ons iemand over de trap loopt. Toen we even "vrede" hadden omdat ze graag een nieuwe schutting wilden waar wij de helft van moesten betalen, maakten ze maar ruzie met de overburen.

Nu heb ik besloten dat ik met deze mensen beter oorlog dan vrede kan hebben, dat geeft mij meer rust. Ik spring niet meer door hoepeltjes en dreig met de rechter als dat nodig is. Hebben zij tenminste weer wat om zich boos over te maken. Wat een rust geeft dat zeg, ongelooflijk. Het voelt vreemd, want ik ben gewend heel erg mee te veren om verhoudingen goed te houden, maar hier was de verhouding nooit goed: ze bleven maar nare dingen zeggen en doen. Het geeft een hoop rust dat ik me nu niet meer hoef in te houden en mijn leven gewoon zo leid als ik wil. Hier geen mindfulness dus.

Nou weet ik er niet veel van

Maar ik vind Evanlyn haar "oplossing" juist wel mindfull. Je accepteert de status quo en dealt ermee ipv continu proberen aanpassingen te doen aan de omstandigheden terwijl je bereik beperkt is.
Misschien is het soms wel zo; dingen zijn zoals ze zijn, mét de bijbehorende emoties. Dus; ja, je bent boos, woest misschien wel. Wil je er wat aan gaan doen? Gebruik dit dan als drijfveer. Zo niet, laat je boosheid er zijn maar voorkom dat het andere dingen vergiftigd. Roei hem niet uit, accepteer dat je boos bent en realiseer je dat het overgaat. Zoiets

Groot rechtvaardigheidsgevoel

Een groot rechtvaardigheidsgevoel komt voort uit een haarscherp beeld van de ideale en enige juiste situatie. Iedere afwijking van dit ideaalbeeld brengt dan sterke emoties met zich mee. Dit maakt dat Mindfullness based therapy bij uitstek geschikt is voor mensen die last hebben van dit grote rechtvaardigheidsgevoel dan wel de boosheid en frustratie het met zich meebrengt.

relatie tussen mindfullness en R.E.T.

In een cursus leerde ik dat als je m.b.v. Rationeel effectieve Therapie de onderliggende gedachten probeert te analyseren, dat er vaak een soort 'moralisme' aan ten grondslag ligt. Een beeld inderdaad, zoals Heks schets, van hoe een situatie zou moeten zijn. En dat je daar je eigen gedachten en reacties door laat leiden. Dat hoeft niet per se fout te zijn maar als je iets wilt veranderen zul je dat bij jezelf moeten doen. Nu is gedrag veranderen heel moeilijk.

De link die ik aangereikt kreeg naar mindfullness is dat het slim is om proberen de volgende stappen goed te leren onderscheiden:
Aanleiding (bijvoorbeeld kritiek,of iets dat je ziet gebeuren)
>>
1e gevoelstoon (bijvoorbeeld schrik of woede)
>>
Interpretatie (ik doe het helemaal verkeerd; of boosheid op ander)
>>
Emotie (+ lichamelijke gewaarwording)

Als je in deze 'ladder' steeds iets eerder onderkent dat je geleid wordt door moralisme of perfectionisme of een andere 'ondeugd' (ahum), dan kun je eerder jezelf helpen om uit je disfunctionele gedrag te blijven (boos worden, weglopen, huilen, dichtklappen, you name it).

Je moet dus leren jezelf te observeren en dan ook nog op tijd .

gr Angela

toch mindful dus?

Alweer wat geleerd Zo had ik het nog niet bekeken.

Rechtvaardigheidsgevoel

Wat anderen al zeggen: boosheid en frustratie heeft bijna altijd te maken met rechtvaardigheidsgevoel.

"het kan toch niet waar zijn dat...."
"hoe kan iemand zo'n rotstreek uithalen en er nog mee wegkomen ook"
"hoe kan iemand die overduidelijk zó incompetent is de macht hebben om mij te ......."

En het geeft een soort moreel superieur sausje: niet alleen hebben zij ongelijk, maar dat ik er boos over ben maakt mij een beter mens. Want het is niet uit ordinaire frustrátie dat ik boos ben, maar uit rechtváárdigheidsgevoel!

Ik herken het wel hoor. Als ik ergens boos over ben herkauw ik ook liever mijn eigen gelijk. Dan kan ik ook eindeloos in gedachten herhalen hoe zíj fout zitten en hoe zíj er toch mee wegkomen dat.....

Het helpt dan om een paar principes te hanteren:
1) "Never attribute to malice what can be adequately explained by stupidity"
2) Uit je boosheid daar waar ie thuishoort (al eerder genoemd). Laat je frustratie over X niet je verstandhouding met Y vergiftigen
3) Laat het niet opstapelen tot je onredelijk wordt. Uit je onvrede direct, in plaats van eindeloos te lopen vredestichten en op een dag onredelijk te ontploffen.
4) Leer die onvrede op een volwassen manier te uiten, zonder meteen agressief of onredelijk te worden.

Dat leeft voor jezelf en voor anderen een stuk makkelijker. Het is hoogst onaantrekkelijk gedrag om je boosheid te verpakken in dat superieure rechtvaardigheidsgevoel. Daar kweek je geen medestanders mee.

theekopje, mooi!

Ik heb jaren gedacht dat het aan mij lag dat onze buren zo boos waren en dat het op mijn pad lag om daar iets aan te doen - afgewisseld met boosheid, omdat het zo oneerlijk was. Van die combinatie had ik veel last.

Nu denk ik dat mijn buren een enorme woede in zich dragen en dat ik een min of meer willekeurig slachtoffer van die woede ben. Het ligt niet aan mij dat zij boos zijn. Pogingen om het "goed" te maken kosten alleen maar energie. En mijn boosheid op de buren heeft ook geen zin, want die is alleen vervelend voor mij zelf (gelukkig niet voor de omgeving, want die staat als één man achter me).

Opeens dacht ik: hier trek ik de lijn. Ik ga niet meer in op op vervelende toon gebrachte, onzinnige verzoeken, doe aangifte indien nodig, en laat de boosheid waar ze hoort: bij de buren. Dat voelt veel beter.

Ik vraag me wel af wat ik gedaan zou hebben als de buren doorgewinterde criminelen waren in plaats van onaangename mensen. Waarschijnlijk verhuizen, maar dat moet ook maar kunnen - en dan? Misschien toch maar aangifte doen, maar dan wordt het wel moeilijker. Maar dan heb je het over angst in plaats van woede, en dat is een overlevingsmechanisme. Ook geen feest trouwens, maar daar hadden we het niet over.