Ik ben ongelukkig in mijn relatie.
Goedenavond, ik ben nieuw hier op het forum en wil graag mijn verhaal met jullie delen voor eventueel herkenning of advies.
Ik ben nu zo'n 10 jaar samen met mijn vriend en heb sterke twijfels over het al dan niet voortzetten van de relatie.
Mijn vriend is erg introvert en kan moelijk met zijn emoties omgaan. Ik ben er pas achter gekomen dat zijn moeder erg kritisch op hem was tijdens zijn jeugd. Hij is heel onzeker en gevoelig voor afwijzing.
Zijn emmertje loopt snel over, en dit maakt hem onvoorspelbaar. Als hij in een goede bui is kan je op hem bouwen en is hij een leuke vader voor de kinderen (4 en newborn). Wanneer hij een slechte bui heeft is alles hem teveel. Hij is dan eigenlijk compleet overprikkeld, heeft een kort lontje en is niet toegangkelijk. Het korte lontje uit zich bij hem niet fysiek, maar je voelt de spanning in de lucht. En een slechte bui heeft hij vaak. Bijna dagelijks is dit wel het geval.
De problemen lijken alleen maar groter te worden nu onze oudste zoon groter wordt en het steeds meer opvoeden is. Hij geeft zoon naar mijn idee vaak weinig ruimte en gaat over kleine dingen al de strijd aan. Ook kan hij het moeilijk relativeren als zoon weer eens eigenwijs doet.
Zoon is deze week 3 dagen van huis geweest. Vandaag heeft mijn vriend hem opgehaald, en op de terugweg luisterde zoon blijkbaar slecht. Mijn vriend betrekt dit enorm op zichzelf en blijft erin hangen, met als gevolg dat hij tijdens het eten weer eens geen woord heeft gezegd en de spanning in de lucht hing. Ik vind dit heel vervelend voor onze zoon. Hij komt na een lange dag thuis en gezellig is het niet.
Tijdens mijn zwangerschap en net na de bevalling was mijn vriend er ook lang niet altijd voor mij. Dit doet me pijn, want je hoopt natuurlijk dat je partner er is op de momenten dat je hem het hardst nodig hebt.
Mijn vriend is onlangs akkoord gegaan met gesprekken bij de POH, omdat ik niet langer op deze manier door kan gaan. Zeker nu we een tweede hebben en de uitdaging alleen maar groter zal worden. Ik vind het goed dat hij in ieder geval hier eindelijk voor openstaat, maar merk ook dat mijn grens eigenlijk al bereikt is. Daarnaast zit dit gedrag zo ingebakken in zijn persoonlijkheid, dat ik me ook afvraag of verandering uberhaupt haalbaar is en zo ja op welke termijn.
Ik houd nog wel van hem, en wil ervoor vechten voor onze kinderen. En ergens heb ik nog de hoop dat het beter wordt. Tegelijkertijd wil ik niet dat onze kinderen opgroeien in een onveilige thuissituatie. Hun geluk en hen beschermen heeft mijn prioriteit.
Hoe bedoel je onveilig? Dat papa even stil is tijdens het eten is heel wat anders dan een vader die scheldt bijv. En een baby en een kleuter is pittig, je kan mag soms ook even moe zijn/niet op je best , nog niet zo lang geleden was jullie relatie zo goed dat jullie kozen voor een 2de kindje wat is er veranderd voor je gevoel?
hi!
ik herken je hier volledig in, wij zijn al 23 jaar bij elkaar en sinds we kids hebben (3 en 6 jaar) heb ik het idee dat ik en de oudste altijd op onze tenen lopen omdat we niet weten hoe de vlag erbij hangt. Micro managen op alles wat de kids of ik zelf doe, het is mega vermoeiend. Wij hebben een jaar relatietherapie gehad en dat bracht ons wel in betere gesprekken en goede inzichten in elkaar. En sinds een half jaar loopt Hij bij een psycholoog en daar zijn dit soort dingen wel aangepakt en merk ik echt verschil. Dus wellicht gaat jullie zo’n traject ook helpen.
Want het is zo zonde van je energie om altijd maar mee te moeten buigen en niet te weten hoe de wind staat op een willekeurig moment. Succes!
Hoi, ik begrijp dat je je emoties wil uiten en het is hartstikke goed dat je dat hier doet.
Het is ook goed om de realiteit voor ogen te houden met betrekking tot de situatie. Je vertelde dat jouw grens eigenlijk bereikt is. Maar jullie hebben net samen een pasgeboren kindje…..
Ik neem aan dat er veel eerder ook al dingen speelden.
ik zou zeggen, je man is begonnen met gesprekken. Stel vanuit jezelf relatietherapie voor of een psycholoog voor je man.
Geef hem een kans.
Zo te lezen heeft hij pas net gedeeld met jou dat hij in zijn jeugd erg bekritiseert is door zijn moeder. En dat dat stuk erg afgesloten heeft gezeten. Jezelf openen voor kwetsbaarheid heeft tijd nodig.
Vertel hem dat je echt wil dat hij goede frequente hulp zoekt.
Waarom: omdat je ziet dat hij struggelt met dingen en hij vaak niet benaderbaar is voor zijn kinderen.
Kan het zijn dat je zelf pas net bevallen bent en je emoties nog niet helemaal op orde zijn, dat je moe bent?
In elk geval vind ik het niet eerlijk dat je nu al een sprongetje vooruit maakt naar de toekomst, denkt dat alles niet meer goed komt en daar nu al de conclusie van trekt.
Ik word er wat kriebelig van als mensen zeggen dat ze hun kinderen willen beschermen tegen de andere ouder, terwijl ze net een kindje gekregen hebben. Hoe dan?
Ik zou een andere benadering kiezen. Hij is ook vader geworden, net van een nieuw kindje en al langer van een kindje dat nu aan het opgroeien is. Kunnen jullie niet samen het ouderschap serieus nemen en je samen verdiepen in wat kun je doen als moeder en wat als vader? Vooral ook misschien: hoe geef je vaderschap vorm, want de moeder staat wel op de voorgrond en daar wordt veel over gecommuniceerd.
Als je gaat scheiden breng je je kinderen in een andere onveilige omgeving, namelijk die van gescheiden ouders, wat problemen geeft met huisvesting en financieel, waarbij je denkt dat de invloed van vader slecht is, terwijl jullie kinderen daar dan toch naartoe zullen gaan en er dus een andere spanning om het kind heen zal hangen.
Hou er rekening mee dat je partner niet zal worden als je droompartner, maar meer als de man waarop je ooit verliefd werd, introvert dus, moeilijk pratend over zijn emoties. Inmiddels geproblematiseerd doordat het aan zijn moeder zou liggen. En dan nu vader, een rol die hem nog niet op het lijf geschreven is blijkbaar. Maar ik neem aan dat hij die rol wel graag wilde. Misschien iets om hier eens te gaan kijken, als begin: https://www.pharos.nl/vaderschap/
Tsjor
Mijn vriend is erg introvert en kan moelijk met zijn emoties omgaan. Ik ben er pas achter gekomen dat zijn moeder erg kritisch op hem was tijdens zijn jeugd. Hij is heel onzeker en gevoelig voor afwijzing.
Zijn emmertje loopt snel over, en dit maakt hem onvoorspelbaar. Als hij in een goede bui is kan je op hem bouwen en is hij een leuke vader voor de kinderen (4 en newborn). Wanneer hij een slechte bui heeft is alles hem teveel. Hij is dan eigenlijk compleet overprikkeld, heeft een kort lontje en is niet toegangkelijk. Het korte lontje uit zich bij hem niet fysiek, maar je voelt de spanning in de lucht. En een slechte bui heeft hij vaak. Bijna dagelijks is dit wel het geval.
De problemen lijken alleen maar groter te worden nu onze oudste zoon groter wordt en het steeds meer opvoeden is. Hij geeft zoon naar mijn idee vaak weinig ruimte en gaat over kleine dingen al de strijd aan. Ook kan hij het moeilijk relativeren als zoon weer eens eigenwijs doet.
Zoon is deze week 3 dagen van huis geweest. Vandaag heeft mijn vriend hem opgehaald, en op de terugweg luisterde zoon blijkbaar slecht. Mijn vriend betrekt dit enorm op zichzelf en blijft erin hangen, met als gevolg dat hij tijdens het eten weer eens geen woord heeft gezegd en de spanning in de lucht hing. Ik vind dit heel vervelend voor onze zoon. Hij komt na een lange dag thuis en gezellig is het niet.
Tijdens mijn zwangerschap en net na de bevalling was mijn vriend er ook lang niet altijd voor mij. Dit doet me pijn, want je hoopt natuurlijk dat je partner er is op de momenten dat je hem het hardst nodig hebt.
Mijn vriend is onlangs akkoord gegaan met gesprekken bij de POH, omdat ik niet langer op deze manier door kan gaan. Zeker nu we een tweede hebben en de uitdaging alleen maar groter zal worden. Ik vind het goed dat hij in ieder geval hier eindelijk voor openstaat, maar merk ook dat mijn grens eigenlijk al bereikt is. Daarnaast zit dit gedrag zo ingebakken in zijn persoonlijkheid, dat ik me ook afvraag of verandering uberhaupt haalbaar is en zo ja op welke termijn.
Ik houd nog wel van hem, en wil ervoor vechten voor onze kinderen. En ergens heb ik nog de hoop dat het beter wordt. Tegelijkertijd wil ik niet dat onze kinderen opgroeien in een onveilige thuissituatie. Hun geluk en hen beschermen heeft mijn prioriteit.
-.-
Re; een paar dingen
- jullie oudste is vier en de vader kan er niet boven staan als hij niet luistert
- inconsistentie, gevoelig zijn voor afwijzing, onvoorspelbaar zijn, de hele sfeer verzieken door in een pestbui te blijven hangen ipv erover te praten zijn behoorlijk onveilige persoonlijkheidskenmerken. Niet alleen voor de kinderen maar ook voor de partner.
- Lopen morren en een pestbui uitstralen is ook agressief gedrag, voorbij een bepaalde grens van menselijkerwijs een btje kinderachtig mogen zijn.
- Je vriend kan er soms (vaak?) niet voor je zijn als je hem nodig hebt zoals tijdens de zwangerschap en na de bevalling
- Je vriend gaat akkoord omdat jij het niet meer trekt, blijkbaar komt het niet vanuit hem zelf
- je hebt de hoop dat het beter wordt maar ziet ook dat trekken in zijn persoonlijkheid zijn verweven.
- eigenlijk heb je het er al mee gehad.
--.-
My two pence dit allemaal zo bij elkaar lezend is dat ik eens zou beginnen te observeren of hij het eigenlijk wel een probleem vindt dat hij zo doet. En daar zou ik inderdaad een meer deskundig persoon bijhalen dan alleen een POH. Mensen veranderen al moeilijk tot niet en al helemaal niet als ze zelf niet vinden dat ze geen probleem hebben en het heb bv alleen doen om hun partner vast te houden.
Ik zou niet te veel gooien op 'ja maar zijn moeder... ja maar hij is net vader...' Allemaal legitieme redenen hoor maar hij is een volwassen persoon die zelf verantwoordelijk is voor zijn proces en doen en laten. Coulance is passend en mensen verdienen kansen maar verklaringen mogen geen excuses worden voor naar gedragen.
Je kan hem natuurlijk wel vertellen wat vervelend is maar hij dient het daarna wel zelf op te pakken.
Je zegt dat je hoopt dat het beter wordt. Dat is logisch enmenselijk maar ook gevaarlijk. Natuurlijk verdient hij kans om te groeien, maar pas op dat je niet in eeuwige hoop blijft hangen omdat het bijvoorbeeld even iets beter gaat om daarna net zo diep terug te vallen. Ik zou daarom een termijn voor mijzelf stellen, bijvoorbeeld een jaar of anderhalf jaar, en ook opschrijven wat je verbeterd wil zien. Ik zou dat ook concreet maken voor mijzelf: waar heeft me geholpen, wanneer was het gezellig en wanneer sloop iedereen op tenen omdat hij weer in een pestbui bleef hangen. Zelfs misschien gewoon turven. Dan valt het allemaal misschien wel mee of je gaat zien hoe hij hetzelfde blijft of juist verandert. Je houdt van hem, laat dat voorop staan in de communicatie naar hem maar onthoud voor jezelf dat je van mensen kan houden maar dat dat niet betekent dat je alles maar voor lief moet nemen. Je schrijft dat er ook een gevoel is van eigenlijk al afgehaakt zijn, neem dat serieus in de zin dat je kijkt of dat niet een te hoge dam opwerpt om voor hem nog te veranderen. Kijk ook of dat komt door zaken in het verleden die je niet met hem hebt kunnen bespreken maar wat je alsnog zou kunnen doen bij een therapeut. Bedenk ook dat naarmate de tijd vordert een scheiding meer impact op kinderen zal hebben omdat ze dan ouder zijn. Niet dat je nu overhaast moet scheiden, integendeel maar het is een factor in jullie dynamiek, weeg dat mee, naast de liefde die je voor hem voelt.
Sterkte
Sorry maar op basis van deze vrij vage voorbeelden vind ik het wel erg snel te roepen dat er sprake is van mishandeling, strijd met 4 jarige heb je al snel , nee is nee en je kan kind niet altijd hun zin geven , man was stil tijdens het eten .. vind ik nou ook niet heel schokkend, to en man hebben een new born dus 1 jaar geleden was de man wel goed genoeg vader om een 2de kind te willen....to en man kunnen ook gewoon oververmoeid zijn en dan ben je niet op je best vaak
Anoniemvoornu schreef op 01-11-2024 om 10:40:
Sorry maar op basis van deze vrij vage voorbeelden vind ik het wel erg snel te roepen dat er sprake is van mishandeling, strijd met 4 jarige heb je al snel , nee is nee en je kan kind niet altijd hun zin geven , man was stil tijdens het eten .. vind ik nou ook niet heel schokkend, to en man hebben een new born dus 1 jaar geleden was de man wel goed genoeg vader om een 2de kind te willen....to en man kunnen ook gewoon oververmoeid zijn en dan ben je niet op je best vaak
Niemand heeft het over mishandeling gehad hoor.
Lexus schreef op 01-11-2024 om 10:42:
[..]
Niemand heeft het over mishandeling gehad hoor.
Sorry agressief gedrag valt voor mij onder mishandeling
Anoniemvoornu schreef op 01-11-2024 om 10:44:
[..]
Sorry agressief gedrag valt voor mij onder mishandeling
Ja is ook een beetje zo hoor. Niet als iemand eens een keer stil is aan tafel zoals jij het downplayt wel als het met de regelmaat van de klok wordt ingezet en de sfeer in huis regeert. Of dat zo is, kan alleen TO bepalen, en het lijkt me dat ik in mijn lange post hierboven genoeg ruimte voor to-man inbouw om er niet van uit te gaan dat to-man een mishandelaar is en dat hij kansen verdient. Maar het is realistisch alles mee te wegen: de duur en de frequentie van bepaald gedrag, maar ook wat jij zegt: ze zijn beiden vermoeid met kleine kinderen. Lijkt me allemaal van belang en een manier om TO serieus te nemen waardoor ze afgewogen beslissingen kan nemen op de lange duur.
Jullie hebben een kleintje dus zijn alletwee nu niet op je best. Hij is bereid om aan het probleem te werken. Of dat nu wel of niet uit zichzelf komt, maakt niet uit. Het is het resultaat dat telt. Hij moet laten zien dat hij daadwerkelijk bereid is om zijn gedrag aan te passen. Maar jij moet hem een eerlijke kans geven om dat ook echt te doen. Lukt het niet, dan is scheiden altijd nog een optie. Maar dat brengt dan zijn eigen shit mee, met gesteggel over hoe de zorg over de kinderen verdeeld wordt etc. Als jullie dit traject een eerlijke kans geven en het werkt wel, dan is de winst enorm: een meer ontspannen situatie thuis, en geen scheiding.
Sterkte ermee
Temet schreef op 01-11-2024 om 11:05:
Jullie hebben een kleintje dus zijn alletwee nu niet op je best. Hij is bereid om aan het probleem te werken. Hij moet laten zien dat hij daadwerkelijk bereid is om zijn gedrag aan te passen. Maar jij moet hem een eerlijke kans geven om dat ook echt te doen. Lukt het niet, dan is scheiden altijd nog een optie. Maar dat brengt dan zijn eigen shit mee, met gesteggel over hoe de zorg over de kinderen verdeeld wordt etc. Als jullie dit traject een eerlijke kans geven en het werkt wel, dan is de winst enorm: een meer ontspannen situatie thuis, en geen scheiding.
Sterkte ermee
mee eens
'Hij moet laten zien dat hij daadwerkelijk bereid is om zijn gedrag aan te passen.' Aan te passen aan wat of aan wie? Wie bepaalt dan hoe hij moet zijn? Ze kennen elkaar niet van vandaag of gisteren, maar al tien jaar, een kindje van 4 en nu een pasgeboren kindje.
Ik zou dan dus eerder de insteek kiezen dat je allebei moet wennen aan jullie nieuwe rollen als ouder. Hoe corrigeer je, bijvoorbeeld; wat vind je wel en niet acceptabel (wat elke dag verschuift omdat het kind ouder wordt); hoe ga je om met tijd etc. Ik vind het voor allebei eigenlijk een vraag. De houding van TO (ik moet mijn kinderen beschermen tegen, ja ook tegen hun vader) is begrijpelijk vlak na een bevalling, als de hormonen nog volop spelen. Maar uiteindelijk is je kind bedekken met moedervleugels ook niet goed voor de ontwikkeling van een kind.
Ik denk dus echt dat jullie allebei je weg moeten gaan vinden als ouder van twee kinderen, de een als vader en de ander als moeder, maar wel beiden in overleg met elkaar, want uiteindelijk moet je het toch samen gaan doen. Nu even niet de romantiek etc., maar een taak die jullie beiden welbewust op je genomen hebben en waar twee kinderen van afhankelijk zijn.
Tsjor
Even off-topic. Sinds wanneer is 'pasgeboren baby' (of: zuigeling) ook al verder ver-Engelst naar 'newborn'?
Dat aanpassen gaat wat mij betreft over dat korte lontje en het daaruit voortvloeiende chagrijn en bokkige gedrag. Nu ligt dat genuanceerd. Je kan niet van iemand verwachten dat die altijd vrolijk en gezellig is. En als er een pasgeborene in huis is, zijn het zware tijden. Maar ik heb ook ervaring met iemand die steeds chagrijnig en bokkig deed als dingen niet op zijn manier gingen, wat nog wel eens wil gebeuren in het leven, en dan de sfeer in huis voor langere tijd compleet kon vergiftigen met zijn chagrijn. Dus misschien moet TO wat meer ruimte laten voor de kwetsbaarheden van haar partner, maar het is ook heel goed denkbaar dat hij moet leren zijn emoties wat beter te beheersen.
Hoe dan ook heeft zij problemen met zijn gedrag en daarmee zal hii toch ook wel iets moeten, al is het maar serieus luisteren. Het bemoedigende is dat hij daartoe wel bereid lijkt.
‘ Hoe dan ook heeft zij problemen met zijn gedrag en daarmee zal hii toch ook wel iets moeten, al is het maar serieus luisteren.’
Loop je dan niet het ridico dat de erg kritische moeder vervangen wordt door een erg kritische echtgenote? Daarom probeerde ik het naar een ander nu esu te tillen: een gezamenlijke zoektocht naar ouderschap.
tsjor
