Huwelijksbreuk/overspel
Goedemorgen..
Kom hier met een toch wel pijnlijk en dubbel verhaal.
Mijn vrouw gaf al een tijdje aan dat ze twijfelde aan dingen, begon op haar job, erna ons huis dan kwam onze relatie. Ze had graag in relatie therapie geweest maar ben er toen niet volledig in mee gestapt. Had graag de controle en was obsessief met van alles bezig. Ik probeerde wel men uiterste best te doen om een hele goede papa te zijn en veel mee te helpen in het huishouden. Na de corona periode brak een periode aan van enorme drukte. We waren geen weekend niet bezet… Denk we hier elkaar misschien ook wat vergaten. En men vrouw bleef in fases aangeven dat ze twijfelde aan: is dit nu het leven die ik wil? We konden wel nog soms knetterende seks hebben. Maar begon te merken ze toch veranderde, haar kledij, gedrag, tegenover de kindjes, uitgaan… Nu een tijdje geleden werd ze verliefd op mijn beste vriend die tevens ook peter is van ons zoontje. Hij zelf was verloofd en zelf bezig proberen voor kinderen. Echter had ze hem aangegeven ze in. de war was en gevoelens voor hem had. Ik voelde en zag dit aan haar en na enkele dagen heeft ze dit toegegeven. Dan is de bom wel even ontploft en is bij mij ook veel vrijgekomen. Bleek OCD te hebben en hierdoor een vorm van depressie… Ben 2 dagen na het ontploffen van de bom in opname geweest om mijn probleem aan te pakken. Echter gaf mijn vrouw wel aan dit voor haar geen zin had mits het voor haar over is, mits ze het nu zelfs toeliet om gevoelens te krijgen voor een ander. Ze zweerde bij hoog en laag ze haar gezin nooit zou opgeven voor een ander maar wel voor haar eigen geluk en ze voelde haar niet gelukkig meer. En had het gevoel dat ze het gevoel naar mij toe niet meer terug kon krijgen. Heb eigenlijk echt alles op mezelf genomen, maanden.. Ook overal werd door mijn vrouw dingen over mij verklaard en toch sterk uitvergroot… Dat alles zo ongezond bleek te zijn.. Maar ik aanvaarde dat omdat ik mijn persoonlijke problemen ook als boosdoener zag. Die vriend zelf is ook al een tijdje ongelukkig door zijn drukke werkbestaan, toevlucht in middelen etc. dus niet de man in zijn sterkste schoenen op dat moment, maar hij gaf mij aan dit niet wederzijds was en ze geen contact meer hadden, maar dit bleek een leugen. Ik vertrouwde hem van alles toe en mag mijn ziel bij hem bloot… Blijkbaar begon hij door het toegeven van de gevoelens van mijn vrouw, ook te twijfelen aan zijn relatie blijkbaar. En had ook een boontje voor mijn vrouw.. Ben sinds kort te weten gekomen ze bleven sturen en afspreken om mijn rug om en een affaire zijn begonnen.. Hiermee werd ook zijn verloofde slachtoffer die eigenlijk een goede vriendin was van mijn ex vrouw. Blijkbaar was het toch mijn ex vrouw die echt terug de aanzet gaf en mijn zogenaamde vriend die erin volgde….
Heb persoonlijk het gevoel men vrouw in een soort van midlife crisis bevind en een uitweg zocht en die heeft gevonden met een slachtoffer die ook niet in de sterkste fase van zijn leven zit. Voor mij klinkt dit niet als een stabiele en gezonde start van een relatie… Laat staat hierin veel toekomst zit? Weet niet wat anderen die dit lezen van dit verhaal denken?
Wil je zelf nog wel door op deze manier?
Kunnen jullie niet alsnog relatietherapie doen. Eens even alles op een rijtje zetten. Hoe nu verder? Gaan jullie uit elkaar? Is er nog een kans om weer samen te komen?
Hoe was het toen jullie elkaar leerden kennen? Waarom werden jullie verliefd op elkaar?
Je vrouw zit niet lekker in haar vel en jij ook niet.
Ik zou in deze toestand niet direct uit elkaar gaan, iedereen is in de war en in deze fase een nieuwe relatie starten is volgens mij iets wat niet gauw goed gaat, het is een vlucht uit de werkelijkheid.
Ik denk dat iedereen wel een fase in zijn leven heeft met gedachtes van 'Is dit het nou?" Wil ik zo verder? (en dan kan inderdaad over je werk, je huis en ook je relatie gaan)
Dus ja, ik denk dat zo'n relatietherapie veel bloot gaat leggen en dat jullie al pratende er wel uit gaan komen.... naar de goede kant (samen blijven) of de minder goede kant (uit elkaar gaan) maar dan wel in een hopelijk goede harmonie, je hebt toch kinderen samen.
bedankt voor jullie bericht.
Wel mijn vrouw had onmiddellijk aangegeven over relatie therapie: Nu is het weer jij die het beslist… Ze is het beu dat ik de situatie zou controleren… Niet al te min loog ze op dat moment ook over de situatie rond die zogenaamde vriend… Ze voelde zich niet optimaal gelukkig en als dan iemand anders in je hoofd zit.. Dan heb ik het gevoel dat met wat ik ook probeer het momenteel niet veel kan uithalen…
Nochtans heel haar Entourage had dit niet zien aankomen. Blijkbaar ben ik vaak op een voetstuk geplaatst door haar. Nu heb ik het gevoel dat ze enkel het negatieve ziet… Me van alles de schuld geeft. Ook als soort schild. Want wat er nu gebeurt is ook allesbehalve ok.. Ook die vriend die verloofd is en voor kinderen ging, kon aan de alarmbel getrokken hebben, we zijn fout bezig, hij is mijn vriend. Hoe alles nu verloopt lijkt allesbehalve stabiel. Helemaal verschillend dan hoe wij 12 jaar geleden zijn gestart. Het heeft vaak geknetterd maar het kon ook zo liefdevol zijn. In momenten niet met elkaar maar 15 minuten later niet zonder elkaar. Heb het gevoel ze wel met hun hoofd tegen de muur zullen botsen… Ook al staart ze zich nu blind op mij alles toe te wijzen.. Ook die zogenaamde vriend, allemaal zo ongezond. Het kwade is uiteraard geschied. Vrees dit voor hen beide het begin van veel miserie zal betekenen. En mijn kindjes vrees ik zullen hier ook de dupe van zijn. Haar vertrouwen is zogenaamd weg, dat het niet goed kan komen met mij… Maar ik heb men probleem herkend en heb blijvende nazorg. Maar het vertrouwen naar hen toe is onherstelbaar
Wilverb schreef op 23-10-2022 om 09:12:
bedankt voor jullie bericht.
Wel mijn vrouw had onmiddellijk aangegeven over relatie therapie: Nu is het weer jij die het beslist… Ze is het beu dat ik de situatie zou controleren… Niet al te min loog ze op dat moment ook over de situatie rond die zogenaamde vriend… Ze voelde zich niet optimaal gelukkig en als dan iemand anders in je hoofd zit.. Dan heb ik het gevoel dat met wat ik ook probeer het momenteel niet veel kan uithalen…
Nochtans heel haar Entourage had dit niet zien aankomen. Blijkbaar ben ik vaak op een voetstuk geplaatst door haar. Nu heb ik het gevoel dat ze enkel het negatieve ziet… Me van alles de schuld geeft. Ook als soort schild. Want wat er nu gebeurt is ook allesbehalve ok.. Ook die vriend die verloofd is en voor kinderen ging, kon aan de alarmbel getrokken hebben, we zijn fout bezig, hij is mijn vriend. Hoe alles nu verloopt lijkt allesbehalve stabiel. Helemaal verschillend dan hoe wij 12 jaar geleden zijn gestart. Het heeft vaak geknetterd maar het kon ook zo liefdevol zijn. In momenten niet met elkaar maar 15 minuten later niet zonder elkaar. Heb het gevoel ze wel met hun hoofd tegen de muur zullen botsen… Ook al staart ze zich nu blind op mij alles toe te wijzen.. Ook die zogenaamde vriend, allemaal zo ongezond. Het kwade is uiteraard geschied. Vrees dit voor hen beide het begin van veel miserie zal betekenen. En mijn kindjes vrees ik zullen hier ook de dupe van zijn. Haar vertrouwen is zogenaamd weg, dat het niet goed kan komen met mij… Maar ik heb men probleem herkend en heb blijvende nazorg. Maar het vertrouwen naar hen toe is onherstelbaar
Poeh, een heftige situatie. Zeker ook dat het zo dicht bij huis gebeurd. Hoe gaat het nu met je? Is er duidelijk wat jullie gaan doen?
Wat ik wel geleerd heb van mij eigen situatie: Laat je niet wat aanpraten. Je bent beide verantwoordelijk voor je relatie, maar je bent echt niet verantwoordelijk voor de stap die ze gezet heeft.
Wel... Heb nu uitdrukkelijk gevraagd en een voorstel gedaan rond de scheiding... Plots negeert ze die vraag nu... Ze beweert geen nieuwe vriend te hebben maar eigenlijk geloof ik weinig van wat ze zegt plus dat het me eigenlijk ook minder interesseert nu.
Wil nu gewoon graag verder. Alles mooi afhandelen in functie van de kindjes en mezelf.
Zodat we beiden verder kunnen en elkaar niet meer nodig hebben behalve voor het echt noodzakelijke rond de kindjes.
Het kwade is voor mij geschied en er is geen weg terug.
Besef dat ik zelf ook mijn tekortkomingen heb uiteraard!
Maar na een relatie van 12 jaar en twee kleine schatten vind ik dit alles volledig verkeerd en niet respectvol.
Rond alles werd in mijn richting gewezen en dat heb ik allemaal geslikt en aanvaard.
Maar nu die 'affaire' aan het licht kwam ben ik toch wat veranderd van mindset en valt de puzzel van schuld naar mij toe te schuiven wel in elkaar.
Het voelt als een soort van... Hij heeft 'dit en dat' dus waarom zou ik geen nieuwe relatie mogen hebben...
Maar ondertussen wel een andere relatie stukgemaakt... Een koppel dit verloofd was en bezig waren met kindjes... Het voelt heel er toxisch. Maar wil mijn energie daar niet teveel op leggen. De focus moet in het heden op mezelf en men twee schatten van kindjes.
